Η Επιστήμη Πιστοποιεί την Ακρίβεια της Βίβλου

ΜΗΠΩΣ ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ανακαλύψεις διαψεύδουν τη Βίβλο; Σε απάντησι, πρέπει πρώτα να λεχθή ότι η Βίβλος δεν είναι επιστημονικό βιβλίο. Εν τούτοις, όταν θίγη επιστημονικά θέματα, αναιρεί τις αναπόδεικτες ανθρώπινες εικασίες και θεωρίες. Η ανακάλυψις παγκοσμίων νόμων έχει κατ’ επανάληψιν επιβεβαιώσει την ακρίβεια των Αγίων Γραφών και την ειλικρίνεια του συγγραφέως του Βιβλικού ψαλμού, που είπε σχετικά με τον Θεό: «Το κεφάλαιον του λόγου σου είναι η αλήθεια.» (Ψαλμ. 119:160) Ας εξετάσωμε τους τομείς της αστρονομίας, της ιατρικής, της βοτανικής, της ανατομίας και της φυσιολογίας, για να δούμε αν αυτές οι επιστήμες επιβεβαιώνουν πραγματικά την ακρίβεια της Βίβλου.

ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ

Είναι πασίγνωστο γεγονός ότι τα πρώτα κεφάλαια της Γενέσεως υπήρξαν αντικείμενο χλευασμού και ιδιαίτερα δηκτικών επιθέσεων. Σε σαφή αντίθεσι με τις βεβαιώσεις που έκαναν πολλοί κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου ως προς το ότι η Γένεσις είναι απλώς μια συλλογή ποιημάτων και θρύλων, τον πέμπτο αιώνα ο Καθολικός «πατέρας της εκκλησίας» και λόγιος Αυγουστίνος είπε ότι η «αφήγησις της Γενέσεως δεν είναι του φιλολογικού είδους όπου τα πράγματα εκτίθενται μεταφορικά, . . . αλλά από την αρχή ως το τέλος αφηγείται πράγματα που συνέβησαν πραγματικά, όπως στο βιβλίο των Βασιλέων και σε άλλα ιστορικά βιβλία.» (De Genesi ad litteram, VIII, 1, 2) Μια εξέτασις του πρώτου κεφαλαίου της Γενέσεως αποκαλύπτει ότι η Βίβλος προηγήθηκε πολύ από τις σύγχρονες αντιλήψεις.

Πολύ καιρό προτού ο Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.), που πίστευε ότι τα αστέρια ήσαν καρφωμένα στον ουρανό σαν πρόκες, η Γένεσις (1:6-8) περιέγραψε τον ουράνιο θόλο ως «στερέωμα» ή «άπειρη έκτασι» (Μετάφρασις Νέου Κόσμου). Η λέξις «στερέωμα» προέρχεται από το ρήμα στερεώ, (Λατινικά firmare) που σημαίνει καθιστώ στερεό ή συμπαγές. Ο Ιερώνυμος χρησιμοποίησε αυτήν την έκφρασι στη Λατινική Βουλγάτα για να μεταφράση την Εβραϊκή λέξι ρακία η οποία, αντιθέτως, σημαίνει «εκτεταμένη επιφάνεια,» «άπειρη έκτασις.» Σύμφωνα με τον Τ. Μορέ, πρώην διευθυντή του Αστεροσκοπείου Μπουργκ στη Γαλλία, «αυτή η άπειρη έκτασις, που αποτελεί για μας τον ουρανό, ορίζεται στο Εβραϊκό κείμενο από μια λέξι την οποία η [Ελληνική] Μετάφρασις των Εβδομήκοντα, επηρεασμένη από τις κοσμολογικές ιδέες που επικρατούσαν τότε, μετέφρασε με τη λέξι στερέωμα, συμπαγής θόλος. Ο Μωυσής δεν μετέδωσε αυτή τη σκέψι. Η Εβραϊκή λέξις ρακία μεταδίδει απλώς την ιδέα της εκτάσεως ή καλύτερα ακόμη, της άπειρης εκτάσεως.» Η Βίβλος επομένως περιέγραψε, με μεγάλη ακρίβεια, την άπειρη έκτασι ή ατμόσφαιρα πάνω από μας.

Η Γένεσις μιλεί για τους φωστήρες που λάμπουν πάνω από τη γη «δια να διαχωρίζωσι την ημέραν από της νυκτός.» (Γέν. 1:14-18) Αυτές οι λέξεις γράφθηκαν από τον Μωυσή τον 16ο αιώνα π.Χ. Σημειώστε μια μόνο από τις φαντασιώδεις αντιλήψεις που υπήρχαν τότε γι’ αυτό το θέμα. Ο Πωλ Κουντέρκ, αστρονόμος του Αστεροσκοπείου των Παρισίων γράφει: «Ως τον πέμπτον αιώνα π.Χ., οι άνθρωποι έσφαλλαν ως προς το θεμελιώδες ζήτημα που σχετίζεται με την ημέρα και τη νύχτα. Γι’ αυτούς, το φως ήταν ένας λαμπρός ατμός, ενώ το σκότος ήταν ένας μαύρος ατμός ο οποίος, τα βράδυα, ανέβαινε από τη γη.» Τι αντίθεσις με τη συνοπτική αλλά επιστημονικά ακριβή δήλωσι που κάνει η Βίβλος σχετικά με την αιτία της υπάρξεως ημέρας και νύχτας στον πλανήτη μας!

Όσοι έζησαν στον καιρό της συγγραφής της Βίβλου είχαν παράξενες ιδέες σχετικά με το σχήμα και τη θεμελίωσι της γης. Σύμφωνα με την αρχαία Αιγυπτιακή κοσμολογία, «το σύμπαν είναι ένα ορθογώνιο κουτί, τοποθετημένο σε μια βορειονότια θέσι, όπως η Αίγυπτος. Η γη βρίσκεται στον πυθμένα, σαν μια ελαφρά αμφίκοιλη πεδιάδα με την Αίγυπτο στο κέντρον . . . Στα τέσσερα κύρια σημεία του ορίζοντα πολύ υψηλές κορυφές υποστηρίζουν τον ουρανό. Ο ουρανός είναι ένα μετάλλινο κάλυμμα, επίπεδο ή κυρτό εξωτερικά, και διάτρητο. Απ’ αυτό κρέμονται τα αστέρια, σαν λαμπτήρες που κρέμονται από καλώδια.»

Εγκαταλείφθηκαν αυτές οι παιδαριώδεις θεωρίες μετά από αιώνες; Καθόλου. Ο Έλληνας αστρονόμος και φιλόσοφος Αναξίμανδρος (έκτος αιώνας π.Χ.) υποστήριζε: «Η Γη είναι κυλινδρική, τρεις φορές πιο πλατειά από το βάθος της, και μόνο το επάνω μέρος της κατοικείται. Αλλά η Γη αυτή είναι απομονωμένη στο διάστημα και ο ουρανός είναι μια πλήρης σφαίρα στο κέντρο της οποίας βρίσκεται αστήρικτος ο κύλινδρός μας, η Γη, που βρίσκεται σε ίση απόστασι απ’ όλα τα σημεία του ουρανού.» Ύστερα από ένα αιώνα, ο Αναξαγόρας πίστευε ότι και η Γη και η Σελήνη ήσαν επίπεδες.

Η Βίβλος προηγείτο πολύ από τις επιστημονικές αντιλήψεις που διδάσκοντο τότε. Τον 15ο αιώνα π.Χ., περιέγραψε τον Δημιουργό ότι «κρεμά την γην επί το μηδέν,» και τον όγδοο αιώνα π.Χ. μίλησε για τον «γύρον της γης.» (Ιώβ 26:7· Ησ. 40:22) Δεν είδατε έτσι ακριβώς τη γη στην οθόνη της τηλεοράσεώς σας όταν οι αστροναύτες τη φωτογράφισαν από τη σελήνη;

ΙΑΤΡΙΚΗ ΚΑΙ ΒΟΤΑΝΙΚΗ

Η Βίβλος αναφέρεται σε φυτά και δένδρα που καλλιεργούντο σε διάφορες χώρες. Παραδείγματος χάριν, αναφέρεται με ακρίβεια στις θεραπευτικές ικανότητες του βαλσάμου, που έβγαινε από πολλά αειθαλή δένδρα. Ο Κ. Ε. Μαρτίν, γράφοντας στο Γαλλικό Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό της Βίβλου, εξηγεί τα εξής: «Μικρές ποσότητες μαστίχας (ρετσίνας) πέφτουν σαν σταγόνες φυσιολογικά από το δένδρο, αλλά για μεγαλύτερες ποσότητες, κάνουν σχισμές στο μάκρος του κορμού αφήνοντας έτσι τη ρετσίνα να ρέη ελεύθερα. . . . Αυτό το ρευστό είχε τη φήμη ότι καταπραΰνει τους πόνους και επουλώνει τις πληγές· το βάλσαμο της Γαλαάδ, που φημιζόταν για τις πληγές, αναφέρεται με μια μεταφορική έννοια από τον Ιερεμία (8:22· 46:11· 51:8)· αναφέρεται επίσης παροιμιωδώς στη σύγχρονη γλώσσα.» Πολλοί Ρωμαίοι και Έλληνες ιστορικοί, όπως ο Πλίνιος και ο Διόδωρος της Σικελίας, έχουν αναφέρει αυτό το βάλσαμο.

Σύμφωνα με τη Βιβλική αφήγησι, τον ένατο αιώνα π.Χ., ο Εβραίος προφήτης Ιωνάς ταξίδευσε στη Νινευή, αρχαία πρωτεύουσα της Ασσυρίας. Ως αποτέλεσμα της ιεραποστολικής του δράσεως, «οι άνδρες της Νινευή επίστευσαν εις τον Θεόν.» (Ιωνάς 3:5) Αργότερα, ο Ιωνάς κατασκήνωσε ανατολικά της πόλεως και βρήκε ανακούφισι από τον ήλιο κάτω από μια κολοκυθιά, που φύτρωσε τη νύχτα, για να είναι σκιά πάνω από το κεφάλι του Ιωνά. (Ιωνάς 4:6, 10, 11) Είναι αλήθεια ότι ένα είδος κολοκυθιάς, Κολοκύνθη η λαγηνοφόρος αναπτύσσεται τόσο γρήγορα; Το Γαλλικό Λεξικό της Βίβλου, που εκδόθηκε κάτω από τη διεύθυνσι του Φ. Βιγκουρού, λέει τα επόμενα: «Είναι γνωστό ότι η λαγηνοκολοκυθιά αναπτύσσεται πολύ γρήγορα στις θερμές χώρες και ότι χρησιμοποιείται για να καλύπτη με πρασινάδα τους τοίχους των σπιτιών και τα σκέπαστρα όπου προσκολλάται, όπως ο Παρθενόκισσος, παρέχοντας προστασία από τη ζέστη με τα μεγάλα της φύλλα. . . . Στα συμβολικά ζωγραφήματα που βρέθηκαν στις κατακόμβες και βασίζονται στην ιστορία του Ιωνά, υπάρχει πάντοτε ζωγραφισμένο αυτό το φυτό.» Αυτό λοιπόν είναι πάρα πολύ συνεπές με το γεγονός ότι μια κολοκυθιά, που φυσιολογικά αναπτύσσεται γρήγορα, πρέπει να μεγάλωσε θαυματουργικά σε μια νύκτα με τη δύναμι του Ιεχωβά για να προστατεύση τον Ιωνά από τις θερμές ακτίνες του ήλιου.

Η Βίβλος, για να περιγράψη την τύχη των εθνικών ομάδων που εναντιώνοντο στην κυριαρχία του Θεού, λέει ότι θα είναι «ως κονιορτός [ως άκανθα, ΜΝΚ, (Εβραϊκά γκαλγκάλ)] έμπροσθεν του ανεμοστρόβιλου.» (Ησ. 17:13) Η Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαίδεια λέει: «Η Βιβλική γκαλγκάλ (φυτό αγκαθωτό) έχει ένα μοναδικό τρόπο να διασκορπίζη τους σπόρους της. Στο τέλος του θέρους αποσπάται από τη γη, και τα ακανθώδη φύλλα της, που μοιάζουν με πανιά καραβιού, πετούν στον αέρα και διασκορπίζουν τους σπόρους.» Ο Νόγκα Χαρβένι, συγγραφέας του βιβλιαρίου με τίτλο «Η Οικολογία στη Βίβλο», αναφέρεται στην άκανθα γκαλγκάλ, και γράφει: «Το φυτό που φέρει αυτό το όνομα αρχίζει να μεγαλώνη γοργά το Μάρτιο. . . .Σε λίγες βδομάδες αυτή η φαινομενικά αθώα γκαλγκάλ γίνεται ένα ακανθώδες τέρας, που τα φύλλα και τα άνθη του είναι γεμάτα από μυτερά αγκάθια. Το καλοκαίρι, το φυτό αυτό αρχίζει να ξεραίνεται, αλλά φαίνεται τόσο στέρεα ριζωμένο και τόσο απειλητικό ώστε φαίνεται αδύνατον να απαλλαγή κανείς απ’ αυτό. Όταν το γκαλγκάλ αναπτυχθή, κάτι παράδοξο γίνεται υπόγεια μεταξύ του κορμού και των ριζών του: ένας κυτταρικός χωρισμός γίνεται μεταξύ του κορμού και των ριζών, και είναι αρκετή μια ελάχιστη μόνο πνοή του θερινού ανέμου να σαρώση ολόκληρο το φυτό.» Έτσι λοιπόν, όπως ακριβώς αυτό το αγκάθι που φαίνεται φοβερό, αλλά που ο άνεμος μπορεί πολύ εύκολα να σαρώση, εκείνοι που εναντιώνονται στη θεία κυριαρχία θα σαρωθούν. Η Βιβλική συμπαραβολή «ως άκανθα» είναι ακριβής.

ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΚΑΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ

Αν η Βίβλος είναι έργο του Δημιουργού του ανθρώπου, πρέπει να μπορούμε να βρούμε στις σελίδες της πειστικές αποδείξεις ότι ο άνθρωπος δεν είναι προϊόν ανθρώπινης σοφίας. Όπως ήδη παρατηρήσαμε, οι άνθρωποι των αρχαίων χρόνων είχαν πολύ φαντασιώδεις ιδέες για την προέλευσι του ανθρώπου. Ομοίως, ιατρικά κείμενα από την αρχαία Αίγυπτο αποκαλύπτουν μεγάλη άγνοια στον τομέα της ιατρικής. Μολονότι «εδιδάχθη ο Μωυσής πάσαν την σοφίαν των Αιγυπτίων,» έγραψε ότι ο άνθρωπος επλάσθη όχι από τα δάκρυα του Ρα, αλλά «από χώματος εκ της γης.» (Γέν. 2:7· Πράξ. 7:22) Επιβεβαίωσε η σύγχρονη ιατρική επιστήμη το γεγονός ότι ο άνθρωπος επλάσθη από ορυκτά στοιχεία από το έδαφος της γης;

Ο Αντρέας Γκουντό και ο Ντιντιέ Μπερτράν, μέλος της Γαλλικής Αγροτικής Ακαδημίας, μας πληροφορούν τα εξής στο συνδυασμένο έργο τους με τίτλο: Τα ιχνοστοιχεία: «Σε όλους τους ζωντανούς οργανισμούς που μελετήθηκαν, εκτός από τον άνθρακα, το οξυγόνο, το υδρογόνο, το άζωτο, το φωσφόρο, το ασβέστιο, το θείο, το χλώριο, το μαγνήσιο, το κάλιο, το νάτριο, η παρουσία των επομένων στοιχείων μπορεί να θεωρηθή ότι είναι αποδεδειγμένο γεγονός: έξι μη μεταλλικά στοιχεία: το φθόριο, το βρώμιο, το ιώδιο, το βόριο, το αρσενικό, και το πυρίτιο· ένα μεταβατικό στοιχείο: το βανάδιο· και δεκατρία μέταλλα: ο σίδηρος, ο ψευδάργυρος, το μαγγάνιο, ο χαλκός, το νικέλιο, το κοβάλτιο, το λίθιο, το ρουβίδιο, το κέσιο, το αλουμίνιο, το τιτάνιο, το χρώμιο, το μολυβδένιο και ίσως επίσης ο κασσίτερος, ο μόλυβδος, ο άργυρος, το γάλλιο, το στρόντιο, και το βάριο.» Όλες αυτές οι ουσίες βρίσκονται στο φλοιό της γης, αποδεικνύοντας ότι ο άνθρωπος πλάσθηκε πραγματικά από τη γη, όπως λέει η Βίβλος.

Από πολλούς αιώνες, η Βίβλος είπε ότι το αίμα ενός πλάσματος εκπροσωπεί τη ζωή του, ή ψυχή του. «Η ζωή πάσης σαρκός είναι το αίμα αυτής.» (Λευιτ. 17:14) Είναι αυτή η άποψις ιατρικώς ορθή; Είναι επιστημονικό γεγονός ότι το αίμα έχει άμεση σχέσι με τις λειτουργίες της ζωής. Επίσης, η επιστήμη ανακάλυψε πολύ πρόσφατα ότι το αίμα κάθε ανθρώπου είναι συγκεκριμένο και μοναδικό. Ο Λεόν Μπουρντέλ, καθηγητής της Γαλλικής Ανωτέρας Σχολής Ανθρωποβιολογίας, έγραψε τα εξής: «Οι γενετικές ενώσεις στην τεκνογονία είναι τέτοιες ώστε το αίμα μας να είναι μοναδικό και ποτέ να μην είναι ίδιο με το αίμα των γονέων μας ή των παιδιών μας. Και αυτό το ίδιο αίμα έχομε σε όλη μας τη ζωή. Πραγματικά, οσεσδήποτε μεταγγίσεις κι αν κάνωμε ποτέ δεν θ’ αποκτήσωμε το αίμα του δότη· πάντοτε το δικό μας αίμα επικρατεί και ανανεώνεται αδιάκοπα και ομοιόμορφα.»

ΑΙΤΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩΜΕ ΣΤΗ ΒΙΒΛΟ

Για να παραφράσωμε το ρητό του Άλντους Χάξλεϋ που αναφέραμε στην αρχή, ‘η εύρεσις σοβαρών λόγων σε όσα πιστεύει κανείς για άλλους σοβαρούς λόγους,’ εξετάσαμε το ζήτημα «Πρέπει να πιστεύετε στη Βίβλο;»

Πρώτα-πρώτα, είδαμε ότι η ίδια η Βίβλος δεν ζητεί από μας να έχωμε τυφλή πίστι. Μας καλεί να χρησιμοποιήσουμε τη «λογική» μας και να ‘δοκιμάζωμε τα πάντα’. (Ρωμ. 12:1, 2· 1 Θεσ. 5:21) Είδαμε ότι η αρχαιολογία υποστηρίζει την ιστορική ακρίβεια της Βίβλου. Επίσης, καταδείχθηκε με λίγα παραδείγματα, ότι και στις παραμικρές ακόμη λεπτομέρειές της, η Βιβλική αφήγησις είναι επιστημονικά ορθή.

Αυτά αποτελούν «σοβαρούς λόγους» για να πιστεύωμε στη Βίβλο. Αλλά υπάρχουν και «άλλοι σοβαροί λόγοι»—στην πραγματικότητα ακόμη πιο σοβαροί λόγοι, διότι είναι τελείως φανερό ότι η πίστις στον Θεό και η εμπιστοσύνη στο Λόγο του δεν μπορούν να εξαρτώνται απλώς από αρχαιολογικές ανακαλύψεις και επιστημονικές έρευνες. Η Βίβλος, εκτός από την εσωτερική της αξία ως ηθικού οδηγού, είναι το μόνο βιβλίο που μας αποκαλύπτει το θέλημα και το σκοπό του Θεού για το ανθρώπινο γένος. Ναι, αυτό το θεόπνευστο Βιβλίο των Βιβλίων μάς δίνει πραγματική ελπίδα για το μέλλον της γης και της ανθρωπότητας που είναι πάνω στη γη, όπως θα δείξη το τελικό άρθρο αυτής της σειράς.

[Εικόνα στη σελίδα 11]

Αιγυπτιακή αντίληψις για το σύμπαν

[Εικόνα στη σελίδα 12]

Η άκανθα «Γκαλγκάλ»