Η Απομόνωσις Μπορεί να Είναι Επικίνδυνη
«ΠΡΟΣΟΧΗ: Η απομόνωσις μπορεί να είναι επικίνδυνη για την υγεία σας.» Παρόμοιες προειδοποιήσεις γίνονται συνήθως για σοβαρούς κινδύνους της ευημερίας ενός ατόμου, καθώς και απειλές από χημικές ουσίες και ναρκωτικά. Αλλά πρόσφατες διαπιστώσεις δείχνουν ότι πρόκειται για μια προειδοποίησι που μπορεί δικαιολογημένα να γίνη σ’ εκείνους οι οποίοι, λόγω περιστάσεων ή επειδή τους αρέσει, ζουν μια ζωή απομονώσεως.
Λόγου χάριν, οι συνέπειες της απώλειας του γαμήλιου συντρόφου μπορεί να γίνουν πολύ επιβλαβείς. Το περιοδικό Τάιμ αναγράφει ότι «οι θάνατοι από βλάβη της στεφανιαίας μεταξύ χηρών ηλικίας 25 ως 34 ετών είναι πενταπλάσια από κείνη των εγγάμων γυναικών της ίδιας ηλικίας. Σε όλες τις ηλικίες, οι διαζευγμένοι έχουν διπλάσιες πιθανότητες από τους έγγαμους να πάθουν καρκίνο των, πνευμόνων ή να υποστούν καρδιακή προσβολή.»
Εν τούτοις, η μοναξιά που προέρχεται από την απομόνωσι έχει επίσης τα θύματά της μεταξύ ενηλίκων που δεν νυμφεύθηκαν ποτέ. Μια μελέτη που έγινε από τον Δρα Τζέιμς Λυντς του Πανεπιστημίου της Μαίρυλαντ, δείχνει ότι οι θάνατοι από καρδιακές παθήσεις είναι από δύο ως πέντε φορές περισσότεροι για τους άγαμους. Αυτή η μελέτη δείχνει ότι η πιθανότητα να εισαχθή ένας άγαμος άνδρας σε ψυχιατρείο είναι 23 φορές μεγαλύτερη από κείνη των εγγάμων, και προκειμένου περί αγάμων γυναικών, 10 φορές μεγαλύτερη από κείνη των εγγάμων γυναικών. Είναι ολοφάνερο ότι αυτός ο γιατρός δεν εξέτασε τα στοιχεία εκείνων που ζουν σε στενή αρμονία με τη θεόπνευστη Αγία Γραφή, όπως είναι οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά. Η στατιστική γι’ αυτούς θα ήταν πολύ διαφορετική. Σύμφωνα με τη στατιστική του γιατρού, η μοναξιά που οφείλεται σε απομόνωσι μπορεί να επιφέρη ψυχικό και συναισθηματικό άγχος που αποτελεί απειλή για τη ζωή.
Η πείρα των λεγομένων κέντρων καταθλίψεως στις μεγάλες πόλεις δείχνει τη σοβαρότητα του προβλήματος. Πάρτε για παράδειγμα τη μητροπολιτική πόλι του Τορόντο στον Καναδά, που έχει πληθυσμό πάνω από δύο εκατομμύρια. Σ’ ένα μόνο απ’ αυτά τα διάφορα κέντρα καταθλίψεως έγιναν περίπου 33.000 τηλεφωνήματα σε διάστημα ενός έτους. Αυτό αντιστοιχεί σ’ ένα τηλεφώνημα κάθε 16 λεπτά. Περίπου το 75 τοις εκατό αυτών που τηλεφωνούσαν ήσαν άνθρωποι που υπέφεραν από απομόνωσι, «περιφερόμενοι τραυματίες,» όπως τους αποκάλεσε ένας γιατρός. Έξι τοις εκατό απ’ αυτούς είχαν σκεφθή την αυτοκτονία. Η εφημερίδα Σταρ του Τορόντο τους χαρακτήρισε ως άτομα που υποφέρουν από «αόρατη νόσο,» που έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας. Ο Δρ Βέλλο Σέρματ την χαρακτήρισε ως «ένα αίσθημα άκρας μοναξιάς, σαν απόλυτος χωρισμός από τα άλλα άτομα. . . . Έλλειψις Ανθρωπίνων δεσμών.» Πολλοί απ’ αυτούς που υποφέρουν από απομόνωσι είναι οι ηλικιωμένοι, καθώς και άτομα σε κατάστασι χηρείας και των δύο φύλων.
Είναι λυπηρό το ότι οι ηλικιωμένοι που ζουν μόνοι συχνά γίνονται θύματα εγκλημάτων. Σε μερικές μεγάλες πόλεις, αυτοί οι άτυχοι άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να συνεχίζουν τη ζωή τους σε γειτονιές με ραγδαία ηθική κατάπτωσι, όπου οι νεαροί αλήτες τους θεωρούν ως εύκολους στόχους. Κλοπές, άγριοι ξυλοδαρμοί, βιασμός και βασανιστήρια υπήρξε η μοίρα μερικών απ’ αυτούς τους μοναχικούς γηραιούς πολίτες. Ο φόβος κάνει αυτά τα ηλικιωμένα άτομα να απομονώνωνται ακόμη περισσότερο. Μπορεί να ασφαλίζουν με αλυσίδες τις πόρτες τους και να κλείνουν καλά τα παράθυρά τους, και να παραγγέλνουν για το σπίτι τα τρόφιμα και όλα όσα χρειάζονται.
Οι νέοι επίσης, υποφέρουν από τους κινδύνους της μοναχικής ζωής. Μερικοί νόμισαν ότι θα δημιουργούσαν ένα νέο είδος ζωής ανεξάρτητο από τη συμβατική συμβίωσι του παρελθόντος. Έλπισαν σ’ ένα πιο ευτυχισμένο τρόπο ζωής. Αλλά υπήρξε αυτός ο τρόπος αληθινά ικανοποιητικός; Η εφημερίδα Σταρ του Τορόντο ανέγραψε ότι το πιο γοργά αυξανόμενο ποσοστό αυτοκτονιών στην επαρχία του Οντάριο είναι μεταξύ ατόμων ηλικίας 20 ως 30 ετών. Έπειτα υπάρχουν κι εκείνοι που αντιλαμβάνονται πολύ αργά ότι έπεσαν θύματα ατόμων με κακά ελατήρια. Όπως εκφράσθηκε μια νέα 26 ετών: «Μου έλεγε ότι είναι τρελλός για μένα, . . . μου έστελνε λουλούδια . . . με πήγαινε έξω για φαγητό . . . και ύστερα μου είπε την αλήθεια. Συζούσε με μια άλλη γυναίκα.»
Προβλήματα της Απομονώσεως
Αλλά και τα ‘μοναχικά από πεποίθησι’ άτομα αρχίζουν να διαπιστώνουν ότι ένα άτομο δεν μπορεί εύκολα να αρνηθή εκείνο που είναι φυσικό στη ζωή. Παρά την επιφανειακή πλευρά του ζητήματος, οι νέοι όλο και περισσότερο αντιλαμβάνονται ότι η μονιμότης στη συντροφιά είναι πραγματικά επιθυμητή και αναγκαία για μια ικανοποιητική ζωή. Το Καναδικό εβδομαδιαίο ειδησεογραφικό περιοδικό Μακλήν’ς σ’ ένα άρθρο με τίτλο «Μόνος μέσα στο Πλήθος—Τα Ρήγματα Φαίνονται στα Όνειρα των Αγάμων,» παρατηρούσε τα εξής: «Περισσότερες γυναίκες—καθώς και μερικοί άνδρες—ομολογούν ότι έχουν κουρασθή, απογοητευθή και βαρεθή από τις ακατάστατες σεξουαλικές σχέσεις.» Το σεξ, αυτό καθ’ εαυτό, δεν υπήρξε η απάντησις. Κάτι λείπει: Η γνήσια αγάπη και η δέσμευσις. Με το γρήγορο πέρασμα των ετών, πολλοί αντιμετωπίζουν το πρόβλημα να βρουν ένα κατάλληλο γαμήλιο σύντροφο. Το πόρισμα της εκούσιας απομονώσεώς τους είναι—ακατάστατη ζωή στα 60, σκυθρωπότης στα 70, και πόνος σήμερα.
Προφανώς, κάτι συμβαίνει στη δύναμι λογικεύσεως ενός ατόμου που απομονώνεται είτε από προτίμησι ή από την πίεσι των περιστάσεων. Εκείνο που συμβαίνει συχνά είναι ότι, αντίθετα με τις συμβουλές που δίνει η Αγία Γραφή, το άτομο σκέπτεται πολύ τον εαυτό του, και ενδίδει μάλιστα στην αυτοσυμπόνια. Γίνεται επικριτικό για τις παραλήψεις των άλλων και τονίζει υπερβολικά τα σφάλματά τους απέναντί του, κάποτε δε αποδίδει σ’ αυτούς και κακά ελατήρια. Περιμένει από τους άλλους να είναι φιλικοί και πιστεύει ότι τον εγκατέλειψαν αν δεν είναι. Ένα παράδειγμα είναι μια νεαρή έγγαμη γυναίκα με τα δύο παιδιά της. Επί ένα χρονικό διάστημα, αυτή η μητέρα απέφευγε τη συντροφιά ατόμων που γνώριζε καλά. Όταν ένας φίλος είπε ότι δεν την έβλεπε πρόσφατα, αυτή απάντησε: «Το έκανα για να δω αν θα το παρατηρούσε, ή θα νοιαζόταν κανείς.»
Υπάρχουν, λοιπόν, σαφείς ενδείξεις ότι η παράλειψις των ανθρώπων γενικά να σχηματίσουν σταθερές ανθρώπινες σχέσεις μπορεί να βάλη σε κίνδυνο την υγεία τους. Και τι μπορεί να κάνη ένα άτομο αν οι περιστάσεις φαινομενικά ξεφεύγουν από τον έλεγχό τους; Πώς μπορεί να προσαρμοσθή σε αθέλητες αλλαγές στη ζωή του;