Ο Φόβος του Ανθρώπου Παγιδεύει τον Βασιλιά Σεδεκία

Πολύ κατάλληλα ο Λόγος του Θεού μάς υπενθυμίζει ότι «ο φόβος του ανθρώπου,» το να υποχωρή δηλαδή κανείς από φόβο για τους ανθρώπους, «στήνει παγίδα ο δε πεποιθώς επί Κύριον θέλει είσθαι εν ασφαλεία.» (Παρ. 29:25) Λόγω κληρονομημένης αδυναμίας ένας άνθρωπος έχει την τάσι να συμβιβάζεται όταν ο κίνδυνος τον απειλή ή όταν αντιμετωπίζη μια κατάστασι με δυσάρεστη προοπτική. Έτσι, ο φόβος για το τι μπορεί να σκεφθούν ή να πουν οι άλλοι, μπορεί να ωθήση έναν άνθρωπο να αποφύγη να κάνη αυτό που γνωρίζει πως είναι σωστό.

Παραδείγματος χάριν, ένας Χριστιανός μπορεί να γνωρίζη ότι πρέπει να μιλά στους άλλους για τις Βιβλικές αλήθειες μιμούμενος έτσι τον Ιησούν Χριστό και τους πρώτους ακολούθους του, μεταξύ των οποίων και ο Παύλος που δίδαξε «δημοσία και κατ’ οίκους». (Λουκ. 8:1· Πράξ. 20:20) Ωστόσο, ο φόβος για το τι μπορεί να σκεφθούν ή να πουν οι άλλοι, τον κάνει να αποφεύγη αυτή τη Χριστιανική δραστηριότητα. Κάποιος, που αποτελεί ένα ισχυρό παράδειγμα του πώς ο φόβος των ανθρώπων μπορεί να ωθήση κάποιον να συμβιβασθή προς βλάβη του, είναι ο Σεδεκίας, ο τελευταίος βασιλιάς του δίφυλου βασιλείου του Ιούδα.

Η ΠΡΟΚΛΗΣΙΣ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΗ ΤΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥ

Ο Σεδεκίας, γιος του Βασιλιά Ιωσία απ’ τη σύζυγό του Αμουτάλ, αρχικά ωνομαζόταν Ματθανίας. Όταν ο ανεψιός του Βασιλιάς Ιωαχείν, σύρθηκε αιχμάλωτος απ’ τους Βαβυλωνίους, ο Ματθανίας έγινε βασιλιάς υποτελής στο Ναβουχοδονόσορα, τον βασιλιά της Βαβυλώνας. Εκείνη την εποχή ο Ναβουχοδονόσορ άλλαξε το όνομα του Ματθανία σε Σεδεκία, που σημαίνει «ο Ιεχωβά είναι δικαιοσύνη.» Από το Σεδεκία απαιτήθηκε να ορκισθή στο όνομα του Ιεχωβά ότι θα έμενε νομιμόφρων στο Ναβουχοδονόσορα. Αλλά θα τηρούσε την υπόσχεσί του που είχε δώσει με όρκο;—2 Βασ. 24:12, 17, 18· 2 Χρον. 36:13· Ιερ. 37:1.

Για λίγο καιρό ο Σεδεκίας την τήρησε. Αλλά με τον καιρό υποχώρησε στην πίεση ισχυρών αρχόντων του βασιλείου του που ήθελαν να στασιάσουν κατά των Βαβυλωνίων. Έτσι, παραβίασε την υπόσχεσί του και επαναστάτησε κατά του Ναβουχοδονόσορα και στράφηκε στην Αίγυπτο για βοήθεια. Για να καταπνίξη αυτή την επανάστασι, ο βασιλιάς της Βαβυλώνας ωδήγησε τις δυνάμεις του κατά της Ιερουσαλήμ, και άρχισε να πολιορκή την πόλι το ένατο έτος της βασιλείας του Σεδεκία.—Ιερ. 52:3, 4· Ιεζ. 17:15.

Φαίνεται πως στην αρχή αυτής της πολιορκίας ο Σεδεκίας έστειλε μήνυμα στον προφήτη Ιερεμία ρωτώντας τον για το τι θα συνέβαινε στην Ιερουσαλήμ. Ο λόγος του Ιεχωβά μέσω του Ιερεμία προειδοποίησε ότι όλες οι προσπάθειες για την υπεράσπισι της πόλεως ήσαν καταδικασμένες σε αποτυχία. Η μόνη οδός διαφυγής. είπε ο Ιερεμίας, ήταν να παραδοθούν στις δυνάμεις που τους πολιορκούσαν.—Ιερ. 21:1-10.

Ωστόσο, ο βασιλιάς Σεδεκίας και οι αξιωματούχοι του είχαν κι άλλη μια επιλογή αν ήθελαν να τους δειχθή έλεος. Μέσω του προφήτη του Ιερεμία, ο Ιεχωβά τούς έδωσε την εξής συμβουλή: «Κρίνετε κρίσιν το πρωί, και ελευθερόνετε τον γεγυμνωμένον εκ της χειρός του δυνάστου, μήποτε η οργή μου εξέλθη ως πυρ, και εκκαυθή, χωρίς να υπάρχη ο σβέσων, εξ αιτίας της κακίας των έργων σας.—Ιερ. 21:12

Στη διάρκεια της πολιορκίας, ο Σεδεκίας, οι άρχοντές του και άλλοι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ έκαναν μια προσπάθεια να κερδίσουν την επιδοκιμασία του Ιεχωβά με το να κάνουν κάτι για να συμμορφωθούν με το νόμο Του. Αν και δεν ήταν Ιωβηλαίο έτος, έκαναν μια συμφωνία να απελευθερώσουν τους Εβραίους δούλους και δούλες τους, και πράγματι τους απελευθέρωσαν. Αλλά, όταν οι Αιγυπτιακές δυνάμεις ήρθαν να βοηθήσουν την Ιερουσαλήμ και οι Βαβυλώνιοι διέκοψαν την πολιορκία για ν’ αντιμετωπίσουν την Αιγυπτιακή απειλή, οι Ιουδαίοι άλλαξαν γνώμη. Ξαναπήραν τους δούλους τους και τους ανάγκασαν να τους δουλεύουν και πάλι. Τι έκανε ο Βασιλιάς Σεδεκίας σχετικά μ’ αυτό;

Ο βασιλιάς δεν έκανε καμμιά προσπάθεια να σταματήση τους άρχοντες και το λαό ώστε να μη παραβιάσουν τη συμφωνία τους που έλεγε ότι θα απελευθέρωναν τους Εβραίους δούλους τους. Γνώριζε το πόσο εσφαλμένες ήσαν οι πράξεις τους αλλά, προφανώς, από φόβο μήπως δυσαρεστήση αυτούς τους επιφανείς άνδρες, συγχώρεσε την πονηρία τους. Έτσι ήταν βέβαιο ότι η καταστροφή θα έπεφτε πάνω στην Ιερουσαλήμ, διότι ο Ιεχωβά δεν θα έσωζε ένα διεφθαρμένο λαό.—Ιερ. 34:8-22· 37:5.

Αφού ο Ιερεμίας φυλακίστηκε με βάσι την ψευδή κατηγορία ότι λιποτάκτησε στους Χαλδαίους, και όταν η Ιερουσαλήμ άρχισε πάλι να πολιορκήται, ο Σεδεκίας κάλεσε τον Ιερεμία. Σε απάντησι, στο ερώτημα του βασιλιά σχετικά με το μέλλον, ο Ιερεμίας είπε: «Εις την χείρα του βασιλέως της Βαβυλώνος θέλεις παραδοθή.» Με την ευκαιρία αυτή ο Ιερεμίας ζήτησε απ’ το Σεδεκία να μην τον ξαναστείλη για φυλάκισι στο σπίτι του Ιωνάθαν. Ο βασιλιάς του έκανε αυτή τη χάρι και διάταξε να φυλάττουν τον Ιερεμία «εν τη αυλή της φυλακής (φρουράς ΜΝΚ).»—Ιερ. 37:11-21.

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΥΠΟΧΩΡΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΦΟΒΟ

Ο Σεδεκίας γνώριζε ότι ό Ιερεμίας είχε τύχει άδικης μεταχειρίσεως. Και όμως, όταν οι άρχοντες αργότερα κατηγόρησαν τον Ιερεμία ότι εξασθενεί το ηθικό του λαού, ο Σεδεκίας δεν έκανε τίποτε για να προστατεύση τον προφήτη. Υποχωρώντας και πάλι στο φόβο των ανθρώπων, παρέδωσε τον Ιερεμία στα χέρια των αρχόντων και είπε: «Ιδού εις την χείρα σας είναι· διότι ο βασιλεύς δεν δύναται ουδέν εναντίον σας.» Οι άρχοντες πήραν τον Ιερεμία και τον πέταξαν μέσα σ’ ένα βορβορώδη λάκκο για να πεθάνη. Μόνο με την θαρραλέα παρέμβασι του Αιθίοπα ευνούχου Αβδε-μέλεχ σώθηκε ο Ιερεμίας απ’ το θάνατο μέσα σ’ αυτό το λάκκο.

Αργότερα, ο Σεδεκίας είχε κι άλλη μία ιδιαίτερη συνάντησι με τον Ιερεμία. Και πάλι ο Ιερεμίας του είπε ότι μόνο αν παραδινόταν στους Βαβυλωνίους θα μπορούσε να σωθή η Ιερουσαλήμ. Αλλά ο Σεδεκίας δεν έδωσε προσοχή στην εμπνευσμένη συμβουλή του Ιερεμία. Γιατί; Διότι ο βασιλιάς φοβόταν ότι ίσως να τον παρέδιναν στους Ιουδαίους που είχαν ήδη λιποτακτήσει στους Βαβυλωνίους και ότι αυτοί οι Ιουδαίοι μπορεί να τον βασάνιζαν. Ενδεικτική, του φόβου των ανθρώπων που είχε, ήταν η παράκλησι του στον Ιερεμία να μην αποκάλυψη το αντικείμενο της συζητήσεώς τους στους άρχοντες του Ιούδα.—Ιερ. 38:1-28.

Όπως είχε προείπει ο Ιερεμίας, η Ιερουσαλήμ πράγματι έπεσε στους Βαβυλώνιους. Το 11ο έτος της βασιλείας του Σεδεκία, οι εχθρικές δυνάμεις έκαναν ρήγμα στα τείχη της πόλεως. Με την κάλυψι του σκοταδιού ο Σεδεκίας και μια ομάδα πολεμιστών διέφυγαν, αλλά τους πρόφτασαν στις έρημες πεδιάδες της Ιεριχούς. Έφεραν το Σεδεκία μπροστά στο Ναβουχοδονόσορα για να δικαστή και τον υποχρέωσαν να δη τη σφαγή των γιων του. Κατόπιν τον τύφλωσαν και τον έσυραν αιχμάλωτο στη Βαβυλώνα. Ο φόβος των ανθρώπων είχε πράγματι αποδειχθή παγίδα γι’ αυτόν.—Ιερ. 52:9-11.

Πραγματικά, η περίπτωσις του Σεδεκία περιγράφει με ανάγλυφο τρόπο την αρχή ότι ο φόβος του ανθρώπου οδηγεί σε παγίδα. Ποιο είναι το αντίδοτο για το φόβο του ανθρώπου; Η πίστις στον Ιεχωβά και ο φόβος μήπως τον δυσαρεστήσωμε, διότι «Εν τω φόβω του Κυρίου είναι ελπίς ισχυρά.» (Παρ. 14:26) Επίσης, κάτι που βοηθεί στην αντιμετώπισι του φόβου του ανθρώπου, είναι το άγιο πνεύμα του Θεού, διότι πρόκειται για πνεύμα ουχί δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού.—2 Τιμ. 1:7.