Πώς Μπορεί η Θρησκεία να Ελαφρύνει τις Πιέσεις;

Η καταπίεση, η πείνα, η ηθική κατάρρευση, η χρήση ναρκωτικών, κι η απειλή ενός πυρηνικού πολέμου είναι μερικά από τα θέματα που προβάλλονται απ’ την πολιτική δραστηριότητα μερικών χειροτονημένων εκπροσώπων της θρησκείας. Ασφαλώς, όλοι οι Χριστιανοί ανησυχούν για τα θέματα αυτά. Είναι όμως η πολιτική ανάμιξη ο τρόπος για να κατευναστεί η διεθνής ένταση;

Οι θρησκευτικοί ηγέτες αναμιγνύονται στην πολιτική, γιατί θέλουν να δώσουν έναν «ηθικό τόνο» για να προειδοποιήσουν τις κυβερνήσεις όταν ακολουθούν το «δρόμο του κακού». Τι γίνεται όμως όταν οι ίδιοι ακολουθούν το δρόμο του κακού; Πρόσφατα, παραδείγματος χάρη, ένας Σέρβος ιερέας, εξ ονόματος του Σερβικού εθνικισμού, έβαλε βόμβα στο σπίτι ενός Γιουγκοσλάβου πρόξενου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οπωσδήποτε μια τέτοια τρομοκρατική ενέργεια είναι εσφαλμένη κι ιδιαίτερα όταν διαπράττεται από έναν κληρικό. Οποιαδήποτε κι αν είναι τα κίνητρα ενός κληρικού, ισχυρίζεται ότι αντιπροσωπεύει τον Θεό. Ο Λόγος του Θεού όμως, προειδοποιεί καθαρά όλους όσους πιστεύουν σ’ αυτόν: «Μη εκδικήτε εαυτούς, . . . διότι είναι γεγραμμένον, ‘Εις εμέ ανήκει η εκδίκησις· εγώ θέλω κάμει ανταπόδοσιν, λέγει Κύριος.’» (Ρωμαίους 12:19) Πράξεις σαν κι αυτή του κληρικού εξασθενούν την ηθική βάση που προσπαθούν να θέσουν μερικές θρησκείες.

Επί πλέον, ακόμα και μέσα στην Καθολική Εκκλησία, δημιουργούνται σοβαρές αμφιβολίες σε πολλούς ανθρώπους γύρω από ιερείς και καλόγριες που αναμιγνύονται σ’ επαναστάσεις. Ένας Ιησουίτης απ’ την Κολομβία είπε: «Οι πρώτοι που θα υποφέρουν από μια ένοπλη εξέγερση θα είναι οι ίδιοι οι φτωχοί κι όχι ο κλήρος ή οι επίσκοποι. Πώς μπορούμε να υποστηρίξουμε μια τέτοια εξέγερση;» Ο ίδιος ο πάπας προσπάθησε να περιορίσει μια ορισμένη πολιτική δραστηριότητα, λέγοντας ότι καθήκον κάθε ιερέα και κάθε καλόγριας είναι μάλλον να υπηρετεί τις πνευματικές ανάγκες του ποιμνίου παρά να το οργανώνει για ανταρσία.

Οι οικονομικές συνεισφορές του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών σ’ επαναστατικές ομάδες προκάλεσαν επίσης, αντιδράσεις, ιδιαίτερα όταν έγινε φανερό ότι μερικές ομάδες που έπαιρναν δωρεές είχαν προϊστορία στη δίωξη ιεραποστόλων. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο η θρησκευτική οργάνωση που είναι γνωστή με το όνομα Στρατός της Σωτηρίας ανέστειλε τη συμμετοχή της στο Συμβούλιο.

Ακόμη και οι Προτεσταντικές μαχητικές ομάδες στις Ηνωμένες Πολιτείες υπήρξαν αντικείμενο κριτικής. Ο εκδότης ενός περιοδικού παρατήρησε: «Στις δραστηριότητες για τη δήθεν διεκδίκηση του Χριστιανικού δικαίου, το μόνο που απόμεινε απ’ τον Χριστό είναι το όνομά του.» Προφανώς, ο εκδότης θεώρησε ότι όταν τέτοια άτομα ανακατεύονται στην πολιτική, ενεργούν περισσότερο σαν αδίστακτοι πολιτικοί παρά σαν διάκονοι μιας θρησκείας. Αυτό μας υπενθυμίζει την προτροπή του Βιβλικού συγγραφέα Ιακώβου ότι ο αληθινός Χριστιανός πρέπει να φυλάττει «εαυτόν αμόλυντον από του κόσμου.»—Ιάκωβος 1:27.

Σαν συνέπεια, οι θρησκευτικές ενέργειες δημιουργούν δύσκολα ερωτήματα στη διάνοια των σκεπτομένων ανθρώπων. Αλλά τι γίνεται όταν οι θρησκευτικοί ηγέτες περιορίζονται μόνο στο να δίνουν «διακριτικές» συμβουλές για μια συγκεκριμένη κυβερνητική πολιτική; Κι αυτό ακόμη δημιουργεί προβλήματα, επειδή οι ηγέτες αυτοί δίνουν αντιφατικές συμβουλές. Αυτό δεν κάνει τίποτα για να περιορίσει την ένταση.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα, μερικοί θρησκευόμενοι τάσσονται υπέρ του αφοπλισμού. Άλλοι όμως, θέλουν να δουν τη χώρα τους να έχει τον «πιο ισχυρό στρατό από τον καιρό της Δημιουργίας». Η οργάνωση Ηθική Πλειονότητα εργάζεται για την «επιβίωση της Αμερικής» μαζί με το καπιταλιστικό της σύστημα. Αλλά ένας αξιωματούχος του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών έγραψε: «Χρειάζεται μια παγκόσμια επανάσταση για ν’ απαλλάξει την ανθρωπότητα από την καταστροφή, τη σπατάλη, την εκμετάλλευση και την καταπίεση που έφερε το καπιταλιστικό σύστημα.» Στη συνέχεια εξύμνησε την «παγκόσμια επανάσταση» Κουβανικού τύπου.

Ακόμη και σε ζητήματα σεξουαλικής ηθικής, οι θρησκευτικοί ηγέτες δίνουν διαφορετικές γνώμες. Έτσι πώς είναι δυνατόν ένας ουδέτερος παρατηρητής να γνωρίζει ποιο είναι το «ηθικό» πρότυπο που πρέπει ν’ ακολουθήσει και ποιος είναι ο «δρόμος του κακού» που πρέπει ν’ αποφύγει; Ή μήπως το «καλό» και το «κακό» εξαρτάται από τη χώρα που γεννήθηκε κανείς, από το πολιτικό κόμμα που ανήκει, το χρώμα της επιδερμίδας του, ή την οικονομική του κατάσταση; Ή μήπως ο Θεός έχει δώσει ένα πρότυπο που ισχύει για όλους και παντού;

Με πολλούς τρόπους, η ανάμιξη της θρησκείας στην πολιτική, έφερε σύγχυση μάλλον παρά ένα «θεϊκό» στοιχείο μέσα στις παγκόσμιες υποθέσεις. Μήπως αυτό σημαίνει ότι η θρησκεία δεν έχει κανένα ρόλο να παίξει; Δεν έχει να κάνει καμιά προσφορά στον περιορισμό της εντάσεως που επικρατεί στον κόσμο;

Ο Καλύτερος Τρόπος Βοήθειας

Το γεγονός είναι ότι η αληθινή θρησκεία μπορεί να κάνει μια τεράστια προσφορά. Για να διακρίνουμε όμως ποια είναι αυτή η προσφορά, πρέπει να καταλάβουμε μερικά βασικά πράγματα.

Κατά πρώτο λόγο, για να έχει αξία, η θρησκεία πρέπει να μιλάει με τη φωνή του Θεού κι όχι του ανθρώπου. Πώς μπορεί να το κάνει αυτό; Η Βίβλος λέει: «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.» (2 Τιμόθεον 3:16, 17) Όταν ένας θρησκευτικός διάκονος εκφέρει τη δική του γνώμη, ακόμη κι αν κρατάει στα χέρια του μια Γραφή, η γνώμη αυτή δεν έχει μεγαλύτερη αξία από τη γνώμη οποιουδήποτε άλλου. Όταν όμως αυτό που λέει είναι πραγματικά γραμμένο στη Βίβλο, τότε αυτό αντιπροσωπεύει τη σκέψη του Θεού.

Κατά δεύτερο λόγο, ο Ιησούς είπε: « Η βασιλεία η εμή δεν είναι εντεύθεν.» (Ιωάννης 18:36) Γι’ αυτό, η αληθινή, η βασισμένη στη Βίβλο θρησκεία, είναι ουδέτερη στις πολιτικές υποθέσεις του κόσμου. Δεν είναι ούτε υπέρ ούτε κατά οποιουδήποτε έθνους, φυλής, πολιτικού συστήματος ή οικονομικού σχήματος. Οι Χριστιανοί προάγουν τα συμφέροντα της βασιλείας του Θεού κι όχι κάποιας επίγειας «βασιλείας». Ο Χριστιανός δεν πρέπει να κομματίζεται στις πολιτικές διαμάχες αυτού του κόσμου, γιατί κι ο Ιησούς δεν υποστήριξε καμιά πλευρά στις διαφωνίες μεταξύ των Ιουδαίων και των Ρωμαίων της εποχής του.—Μάρκος 12:17.

Όπως και οι σημερινοί Χριστιανοί, ο Ιησούς όταν μπορούσε πρόσφερε φυσική βοήθεια στους ασθενείς και ενδεείς. Δεν αναμίχθηκε όμως στην πολιτική. Το κύριο έργο του ήταν το κήρυγμα «των αγαθών νέων της βασιλείας.» (Ματθαίος 9:35) Μπροστά στις δύσκολες παγκόσμιες συνθήκες της εποχής μας, το κήρυγμα αυτών των «αγαθών νέων» είναι ο καλύτερος τρόπος, με τον οποίο μπορεί ένας Χριστιανός να βοηθήσει τον πλησίον του.

Γιατί αυτό είναι καλύτερο από την ανάμιξη στην πολιτική; Διότι, όπως κάθε ρεαλιστής οφείλει να παραδεχθεί, τα προβλήματα της ανθρωπότητας δεν πρόκειται ποτέ να λυθούν τελείως με πολιτικά μέσα, παρ’ όλες τις επιμελείς και ειλικρινείς προσπάθειες μερικών πολιτικών. Η εξάλειψη της φτώχειας, των ασθενειών, της διαφθοράς κι όλων των άλλων δεινών που μας πλήττουν, απαιτεί μια υπερανθρώπινη εξουσία και δύναμη. Και η Βίβλος εξηγεί ότι όλα αυτά θα επιτευχθούν μόνο από τον Θεό μέσω της βασιλείας του, της ουράνιας κυβερνήσεώς του με βασιλέα τον Ιησού Χριστό.—Ιερεμίας 10:23· Δανιήλ 2:44.

Έτσι, η αποστολή που ανέθεσε ο Ιησούς στους ακολούθους του δεν ήταν να προσπαθήσουν να επηρεάσουν τους πολιτικούς του κόσμου τούτου, αλλά να κάνουν μαθητές, πράγμα που κάνουν σήμερα κηρύττοντας «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας» σ’ όλη την οικουμένη. (Ματθαίος 24:14) Πρέπει να πληροφορήσουν την ανθρωπότητα πώς η βασιλεία αυτή θα εξαλείψει την ένταση, και πώς γνωρίζουμε ότι αυτό είναι πάρα πολύ κοντά πια. Το έργο τους είναι να λένε σ’ άλλους για τις ευλογίες που θα ξεχυθούν μέσω αυτής της βασιλείας τώρα και στο μέλλον, και να βοηθούν τους ανθρώπους να γίνουν μαθητές του Ιησού Χριστού, γιατί αυτό θα τους κάνει μέτοχους αυτών των ευλογιών.—Ματθαίος 28:19, 20· 1 Τιμόθεον 4:8· Αποκάλυψις 21:3, 4.

Το άγγελμα αυτό έχει μεγάλη αξία για κείνους που το δέχονται. Απαντάει στα πιο πολύπλοκα ερωτήματά τους, αφαιρεί τις αμφιβολίες τους, τους βοηθάει ν’ αντιμετωπίζουν τις εντάσεις που τώρα τους καταβάλλουν κι έτσι τους υποδεικνύει πώς να κερδίσουν την ‘ειρήνη του Θεού την υπερέχουσαν πάντα νουν’.—Φιλιππησίους 4:6, 7.

Είναι Αυτό Αρκετό;

Μερικοί φαίνεται να νομίζουν ότι αυτό δεν είναι αρκετό. Ένας κληρικός με πολιτική δραστηριότητα σε μια Δυτική χώρα που είναι πλημμυρισμένη από κοσμικότητα κι ανηθικότητα είπε: «Οι Χριστιανοί θα πρέπει να επιδείξουν μια σκληρή μαχητική στάση . . . αλλιώς χαθήκαμε.» Θα ηττηθεί όμως η Χριστιανοσύνη αν όσοι ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί δεν γίνουν ενεργά πολιτικά στελέχη;

Μερικοί ιεραπόστολοι σε φτωχές χώρες θεωρούν επίσης ότι το κήρυγμα των «αγαθών νέων» δεν είναι αρκετό. Πιστεύουν ότι οι άνθρωποι χρειάζονται βοήθεια τώρα. Έτσι, παίρνουν μέρος σε επαναστατικές προσπάθειες. Εντούτοις, κάθε προσπάθεια ανατροπής των υπαρχουσών κυβερνήσεων είναι καθαρά αντίθετη στη Βιβλική συμβουλή: «Πάσα ψυχή ας υποτάσσεται εις τας ανωτέρας εξουσίας.» (Ρωμαίους 13:1) Βρίσκεται επίσης σε πλήρη αντίθεση με τη διαγωγή του Ιησού και των στενών ακολούθων του, που ‘δεν ήσαν μέρος του κόσμου.’ ( Ιωάννης 17:16) Στο μόνο που συμβάλλει είναι στην αύξηση της εντάσεως.

Ο Ιησούς έδωσε την ακόλουθη υπόσχεση στους αληθινούς ακολούθους του: « Ιδού, εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος». (Ματθ. 28:20) Στη διάρκεια των πρώτων αιώνων μετά το θάνατο του Ιησού, όσοι έλεγαν ότι είναι Χριστιανοί, πίστευαν σ’ αυτή την υπόσχεση. Έμεναν μακριά απ’ την πολιτική. Και παρ’ όλο που διώχθηκαν και βρίσκονταν σ’ ένα άπιστο περιβάλλον, η Χριστιανική πίστη επιβίωσε.

Στην εποχή μας, ο Ιησούς είναι ακόμα με τους ακολούθους του. Μπορεί ακόμη να διατηρήσει αναλλοίωτη την αληθινή Χριστιανοσύνη, χωρίς την ανάμιξη των Χριστιανών στην πολιτική. Και θα πραγματοποιήσει το σκοπό του Θεού, που είναι η μεταμόρφωση της γης σε παράδεισο, γεμάτο ευτυχισμένους ανθρώπους, απαλλαγμένους από ένταση, παρά το γεγονός ότι τόσο πολλοί σήμερα νομίζουν ότι αυτοί είναι εκείνοι που πρέπει ν’ αλλάξουν τον κόσμο.—Δανιήλ 2:44· Αποκάλυψις 21:4.

Είναι όμως τα «αγαθά νέα» αρκετά για τους φτωχούς ανθρώπους του κόσμου; Ένας από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά που ήτανε αρκετά χρόνια ιεραπόστολος στην Άπω Ανατολή είπε:

«Είναι αλήθεια ότι συχνά λυπόμασταν για την φτώχεια που βλέπαμε. Σε τι θα βοηθούσε, όμως, αν είχαμε ενθαρρύνει τους φτωχούς ανθρώπους να επαναστατήσουν; Ποιος μπορούσε να εγγυηθεί ότι η επόμενη κυβέρνηση θα έκανε κάτι καλύτερο;

«Γι’ αυτό, λοιπόν, στρέψαμε την προσοχή στην κυβέρνηση που ξέραμε ότι θα τα κατάφερνε καλύτερα, τη βασιλεία του Θεού. Κι όταν οι φτωχοί δέχονταν τα αγαθά νέα αυτής της βασιλείας, αισθάνονταν μια νέα σχέση με τον Θεό. Έβλεπαν το πραγματικό ενδιαφέρον του Θεού και δοκίμαζαν το πώς τους βοηθούσε στις κρίσιμες στιγμές της ζωής τους. Αυτό τους έδωσε μια αίσθηση αξιοπρέπειας και εμπιστοσύνη για το μέλλον.»

Ένας άλλος Μάρτυρας του Ιεχωβά, που κήρυττε «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας» για πολλά χρόνια στην Κεντρική Αμερική, συμφώνησε και πρόσθεσε: «Οι φτωχοί που δέχθηκαν ‘τα αγαθά νέα’ εγκατέλειψαν τις αρχικές τους δεισιδαιμονίες και πάθη, όπως είναι το κάπνισμα, τα τυχερά παιχνίδια, η μέθη και το μάσημα καρύδας βετέλ, και συχνά η οικονομική τους κατάσταση βελτιωνόταν, γιατί έκαναν καλύτερη χρήση των υλικών τους πόρων. Και καθώς έδιναν προτεραιότητα στα πνευματικά πράγματα στη ζωή τους, η υλική τους φτώχεια γινότανε υποφερτή. Δεν ζήλευαν πια τους πλούσιους, γιατί γνώριζαν ότι κατείχαν κάτι που δεν είχαν πολλοί πλούσιοι άνθρωποι.»

Ναι, είναι φυσικό ν’ ανησυχούμε για την αύξηση της ανομίας, την εξάπλωση της καταπιέσεως, της πείνας και των άλλων δεινών αυτού του συστήματος πραγμάτων. Η συνεχιζόμενη ύπαρξη των προβλημάτων αυτών φανερώνει ότι το ανθρώπινο γένος έχει επείγουσα ανάγκη της βασιλείας του Θεού. Αυτή είναι η μοναδική ελπίδα για να δει κανείς ένα ευτυχισμένο μέλλον, και μόνο η αληθινή, βασισμένη στη Βίβλο, Χριστιανική θρησκεία βοηθάει πραγματικά τους ανθρώπους να θέσουν την εμπιστοσύνη τους σ’ αυτή. Αυτό δίνει την καλύτερη δυνατή βοήθεια στη μείωση της σύγχρονης εντάσεως.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 6]

Μερικοί θρησκευόμενοι θέλουν να δουν τη χώρα τους να έχει τον «πιο ισχυρό στρατό από τον καιρό της Δημιουργίας»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 9]

«Στρέψαμε την προσοχή στην κυβέρνηση που ξέραμε ότι θα τα κατάφερνε καλύτερα, τη βασιλεία του Θεού»—ΕΝΑΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

[Εικόνα στη σελίδα 7]

Ο Ιησούς δίδαξε τους ακολούθους του να κάνουν μαθητές, όχι να γίνουν πολιτικοί μαχητές

[Εικόνα στη σελίδα 8]

Το άγγελμα της Γραφής βοηθάει τους ανθρώπους ν’ αντιμετωπίζουν με επιτυχία τις κρίσεις στη ζωή τους