Αγαθά νέα από Ταραγμένα Μέρη
Στα γραφεία της Εταιρίας «Σκοπιά» φτάνουν συχνά γράμματα, που ρωτούν για την κατάσταση των συγχριστιανών μας σε χώρες όπου υπάρχει σοβαρός διωγμός. Πώς τα περνούν; Συνεχίζουν να υπηρετούν πιστά τον Ιεχωβά; Έχουν την απαιτούμενη τροφή και ρουχισμό;
Τους απαντούμε: Μέχρι σήμερα η πλειονότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά στις χώρες αυτές στέκονται σταθερά στην πίστη. Συνεχίζουν πιστά να δημιουργούν ευκαιρίες για να μιλάνε στους άλλους για τη δόξα της βασιλείας του Ιεχωβά. Και, σύμφωνα με την υπόσχεσή του, ο Ιεχωβά ευλογεί τις προσπάθειές τους να αποκτήσουν τα αναγκαία της ζωής.—Λουκάς 12:22-31.
Ανεξάρτητα από τη μεταχείριση που αντιμετωπίζουν στα χέρια των κοσμικών κυβερνητών, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν κατά νου αυτό που έγραψε ο απόστολος Παύλος στον σύντροφό του Τιμόθεο: «Παρακαλώ λοιπόν . . . κάμνητε δεήσεις, προσευχάς, παρακλήσεις, ευχαριστίας υπέρ πάντων ανθρώπων, υπέρ βασιλέων και πάντων των όντων εν αξιώμασι, δια να διάγωμεν βίον ατάραχον και ησύχιον εν πάσει ευσεβεία και σεμνότητι.» (1 Τιμόθεον 2:1, 2) Σύμφωνα με την προσευχή αυτή, οι Μάρτυρες αγωνίζονται ευσυνείδητα να υπακούουν σε όλους τους νόμους που δεν βρίσκονται σε σύγκρουση με τις εντολές του Θεού. Ιδιαίτερα είναι ζηλωτές στο να κάνουν το θέλημα του Θεού, μάλιστα, να λένε στους άλλους τα αγαθά νέα για τη βασιλεία του.
Ευνοϊκή Αλλαγή της Καρδιάς
Είναι καλό να βλέπουμε ότι ορισμένες κυβερνήσεις άλλαξαν τις διαθέσεις τους απέναντι στους Μάρτυρες του Ιεχωβά στα πρόσφατα χρόνια, χαρίζοντάς τους νομική αναγνώριση και ελευθερία μετά από χρόνια επίσημης απαγορεύσεως. Δυο εξέχοντα παραδείγματα είναι η Ισπανία και η Πορτογαλία, όπου οι δικτατορίες που κυβερνούσαν εκεί είχαν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά υπό απαγόρευση. Όταν ανεστάλη η απαγόρευση στην Ισπανία το 1970, 11.000 Μάρτυρες ήταν δραστήριοι εκεί. Τώρα, μετά από 11 χρόνια, ο αριθμός αυτός πολλαπλασιάστηκε και έφθασε τους 48.000!
Πώς θεωρούν τώρα οι Ισπανικές αρχές τους Μάρτυρες; Μια πρόσφατη περίπτωση από την πόλη της Βαρκελώνης δίνει ένα παράδειγμα για τη στάση τους. Η δημοτική αρχή, σε επίσημη έκδοσή της, περιέλαβε τους Μάρτυρες σε μια ονομαστική καταδίκη ορισμένων αδίστακτων αιρέσεων που λειτουργούν τώρα εκεί. Ωστόσο, όταν το θέμα εφεσιβλήθηκε στους αξιωματούχους της πόλεως, αυτοί αμέσως ζήτησαν συγγνώμη και δημοσίευσαν μια πρωτοσέλιδη επανόρθωση στο επόμενο τεύχος, όπου δήλωναν: «Θέλουμε να κάνουμε γνωστό ότι αναφορικά με την Οργάνωση αυτή (των Μαρτύρων του Ιεχωβά), το Δημαρχείο της Βαρκελώνης, καθώς και τα Διοικητικά του όργανα, την έχουν σε πολύ μεγάλη εκτίμηση.»
Η κατάσταση στην Πορτογαλία είναι εξίσου εντυπωσιακή. Το 1962, όταν έξι ιεραπόστολοι της Σκοπιάς απελάθηκαν, υπήρχαν μονάχα 1.285 Μάρτυρες δραστήριοι εκεί. Και τώρα υπάρχουν περισσότεροι από 21.000 σ’ έναν πληθυσμό μικρότερο από 9.500.000, δηλ. αναλογεί ένας Μάρτυρας σε 438 κατοίκους.
Παρά την ελευθερία που χορηγήθηκε το 1974, οι Μάρτυρες στην Πορτογαλία ποτέ δεν είχαν κατορθώσει να κάνουν συνέλευση περιοχής σε ορισμένες πόλεις του νότου. Χάρη στην παρέμβαση ενός φιλελεύθερου δημάρχου, δόθηκε η άδεια να χρησιμοποιηθεί το εντυπωσιακό Δημοτικό θέατρο. Στην πρώτη συνεδρίαση του συμβουλίου μετά τη συνέλευση, ο δήμαρχος και τα μέλη του συμβουλίου έδωσαν συγχαρητήρια στους Μάρτυρες για την υπέροχη οργάνωσή τους και για την καθαριότητα του χώρου μετά τη συνέλευση.
Σε μια άλλη Πορτογαλική πόλη, οι Μάρτυρες προσφέρθηκαν να ρίξουν μπετόν στο πάτωμα του αγροτικού περιπτέρου, όπου σχεδίαζαν να κάνουν τη συνέλευση. Εβδομήντα άτομα μέσα σε μια μέρα ανασκουμπώθηκαν και τελείωσαν τη δουλειά. Ο δήμαρχος παρακινήθηκε να σχολιάσει: «Ποτέ δεν θα το πίστευα ότι θα ήταν δυνατό. Μπορείτε να κάνετε όσες συνελεύσεις θέλετε στο περίπτερο αυτό, χωρίς επιβάρυνση για τα επόμενα τρία χρόνια!»
Κοινοτικά Σχέδια και Έργα Κοινωνικής Προνοίας
Ακόμα και όπου υπάρχει διωγμός, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά συνεχίζουν να προσεύχονται για τους κυβερνήτες, ώστε να μπορέσουν να αποκτήσουν πιο ισορροπημένη και ανεκτική άποψη για τις δραστηριότητες των Μαρτύρων. Δεν υπάρχει πνεύμα πικρίας. Πράγματι, συνεργάζονται πρόθυμα στα κοινοτικά σχέδια αυτοβοηθείας στις χώρες αυτές.
Για παράδειγμα, σε μια Αφρικανική κοινότητα δυο σχέδια αυτοβοηθείας μπήκαν σ’ εφαρμογή, το άνοιγμα ενός δρόμου και το κτίσιμο ενός σχολείου. Η εργασία έπρεπε ν’ αρχίσει στις έξι το πρωί. Οι Μάρτυρες έφτασαν πριν απ’ τις έξι και εργάστηκαν χωρίς διακοπές. Μερικοί άλλοι χωρικοί έφτασαν αργά και η απόδοσή τους ήταν μικρή. Μετά άρχισαν να μαλώνουν μεταξύ τους. Οι αδελφοί συνέχισαν να εργάζονται για να τελειώσουν την εργασία τους. Από τότε, όλοι οι άνθρωποι στα περίχωρα έχουν πολύ μεγάλη εκτίμηση για τους ευσυνείδητους Μάρτυρες.
Από μια άλλη Αφρικανική χώρα, όπου οι Μάρτυρες έχουν υποστεί διωγμό, έρχεται η ακόλουθη έκθεση: «Από υλική άποψη, οι αδελφοί μας που βρίσκονται σε στρατόπεδα περιορισμού . . . μπόρεσαν να τα καταφέρουν σε μεγάλο βαθμό όλο το χρόνο. Είχαν καλές σοδειές. Παρόλ’ αυτά, ήταν απαραίτητο να δοθεί βοήθεια σε μερικούς, ιδιαίτερα σε ρουχισμό και σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, και η Εταιρία Σκοπιά ήταν ευτυχής να προσφέρει τις προμήθειες της.»
Πράγματι, σ’ όλο τον κόσμο, κάθε εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά παίρνει τα αναγκαία μέτρα για να βοηθήσει αυτούς που, ανάμεσά της, έχουν πραγματική ανάγκη. Όταν συμβαίνει εθνική συμφορά, οι αποστολές βοηθείας κινητοποιούνται αμέσως μέσω του τοπικού και των γειτονικών γραφείων τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά.—Πράξεις 2:44- 47· 6:1-6.
Έχει Δημιουργηθεί Ευνοϊκή Εντύπωση
Όπως και οι παρεξηγημένοι πρώτοι Χριστιανοί, έτσι και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αντιμετωπίζουν συχνά «άσχημα δημοσιεύματα». Ορισμένοι Εβραίοι στη Ρώμη ανέφεραν στον απόστολο Παύλο αναφορικά με τη γνώση τους για τους Χριστιανούς του καιρού τους: «Περί της αιρέσεως ταύτης είναι γνωστόν εις ημάς ότι πανταχού αντιλέγεται.» (Πράξεις 28:22) Ωστόσο, όπου οι πολιτικές αρχές είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν τους Μάρτυρες από κοντά, το αποτέλεσμα ήταν συχνά πολύ ευνοϊκό. Γιατί; Γιατί δεν μπορούν, παρά να αναγνωρίσουν ότι έχουν να κάνουν με τον καθαρό και νομοταγή λαό που προάγει καλύτερες κοινωνικές συνθήκες, βελτιώνοντας την ηθική υπόσταση εκείνων με τους οποίους μελετούν τη Βίβλο. Αυτό είναι φανερό στα νέα που παίρνουμε από τη Δημοκρατία της Γκάμπιας που βρίσκεται στη δυτική ακτή της Αφρικής. Η έκθεση αναφέρει: «Καλό έργο γίνεται στις φυλακές και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι η μοναδική θρησκευτική ομάδα που επιτρέπεται να μπαίνει σε ορισμένες απαγορευμένες περιοχές, εξαιτίας της μεγάλης επιτυχίας που είχαν στη βοήθεια των κρατουμένων να βελτιώσουν τη ζωή τους.»
Σε μια άλλη Αφρικανική χώρα, όπου οι Μάρτυρες δεν απολαμβάνουν ακόμη την επίσημη αναγνώριση, αναφέρεται: «Οι αρχές έχουν μεγάλη εκτίμηση για τους αδελφούς. Ήταν συγκινητικό ν’ ακούς τους επισήμους να μιλούν για τους αδελφούς μας και να τους επαινούν για την εντιμότητα και την εργατικότητά τους.»
Η διακαής επιθυμία των Μαρτύρων του Ιεχωβά είναι οι άνθρωποι από κάθε κοινωνική τάξη να έρθουν σε επίγνωση του Ιεχωβά Θεού και του Χριστού Ιησού. Γι’ αυτό θα συνεχίσουν να κηρύττουν το ευαγγέλιο της Βασιλείας του Θεού σε ανθρώπους κάθε κοινωνικής θέσεως, ακόμη και σε κείνους που έχουν «υψηλή κοινωνική θέση». Επίσης θα συνεχίσουν να προσεύχονται ‘υπέρ πάντων των όντων εν αξιώμασι, δια να διάγωμεν βίον ατάραχον και ησύχιον εν πάση ευσεβεία και σεμνότητι.—1 Τιμόθεον 2:1, 2· Ιωάννης 17:3.