Εξήντα Χρόνια Κήρυκας των ‘Αγαθών Νέων’

Αφήγηση από τον Μάρτιν Βέντερκβιστ

ΗΤΑΝ μια αξέχαστη στιγμή. Συνέβη στη διάρκεια μιας σφοδρής χιονοθύελλας. Καμιά δεκαριά από μας στεκόμαστε γύρω από τον ανοιχτό τάφο και ψέλναμε. Μετά είπα λίγα λόγια ότι θα ξανασυναντηθούμε όταν παρέλθει από τη γη ο καιρός των δυσκολιών.

Ο νεαρός πατέρας γονάτισε, πήρε το μικρό άσπρο φέρετρο στα χέρια του και προσεκτικά το έθαψε στη γη. Δάκρυα υπήρχαν σχεδόν σ’ όλα τα μάτια καθώς επιστρέφαμε μέσα από το δάσος στο σπίτι. Το βράδυ, με τη συντροφιά και τη συζήτηση, όλοι παρηγορήθηκαν από τις σκέψεις που μπόρεσα να παρουσιάσω από το λόγο του Θεού.—Ιωάννης 5:28, 29· Ρωμαίους 15:4.

Στα εξήντα μου χρόνια σαν διαγγελέας του ευαγγελίου της βασιλείας του Θεού, πάνω από 600 φορές έχω παρηγορήσει τις οικογένειες των νεκρών καθώς διεξήγα τις ομιλίες κηδείας σε διάφορα μέρη της Σουηδίας και της Φιλανδίας. Αλλά προτού σας διηγηθώ περισσότερα για τις εμπειρίες που είχα, θα σας εξηγήσω πρώτα πώς έγινα διάκονος.

Οι Πρώτες Επιδράσεις

Μια μέρα του 1908, όταν επέστρεψε ο πατέρας μου στο σπίτι από τη δουλειά του στη Στοκχόλμη, βρήκε στο τραίνο ένα τετρασέλιδο φυλλάδιο. Αυτό το φυλλάδιο με τίτλο «Πού Είναι οι Νεκροί;» ήταν εκδόσεως του διεθνούς Συλλόγου των Σπουδαστών της Γραφής. Επειδή και οι γονείς μου πίστευαν στη Βίβλο, διαβάζοντας αυτό το φυλλάδιο υποκινήθηκαν να μελετήσουν πιο βαθιά το Λόγο του Θεού.

Οι γονείς μου σύντομα ήρθαν σ’ επαφή με τους Σπουδαστές των Γραφών, όπως ήταν τότε γνωστοί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Και οι δυο τους άρχισαν να παρακολουθούν τις συναθροίσεις που γίνονταν κάθε Κυριακή σε μια μικρή αίθουσα στη Στοκχόλμη, μαζί με 50 περίπου άλλους. Τον Αύγουστο του 1912 ο Κάρολος Τέιζ Ρώσσελ, ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, ήταν ο κύριος ομιλητής σε μια συνέλευση που έγινε στη Στοκχόλμη και την οποία παρακολούθησαν περισσότεροι από 100 Σπουδαστές των Γραφών απ’ όλη τη Σουηδία. Αν και δεν κατάλαβα πολλά πράγματα απ’ αυτά που ειπώθηκαν επειδή ήμουν 10 χρόνων, με εντυπωσίασαν πάρα πολύ αυτά που έβλεπα να γίνονται.

Όταν τελείωσα το Γυμνάσιο, και εργαζόμουνα σε μια εταιρία ραπτικής στη Βαίστερως, άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά τα προβλήματα της ζωής και, τα βράδυα, διάβαζα συχνά τη Βίβλο. Τον άλλο χρόνο, το 1920, για πρώτη φορά έλαβα μέρος στη διακήρυξη του ‘ευαγγελίου της βασιλείας’ σε άλλους με τον μικρό όμιλο Βιβλικής μελέτης της πόλεως.—Ματθαίος 24:14.

Αργότερα τον ίδιο χρόνο, ο Α. Χ. Μακμίλλαν από το προσωπικό των Κεντρικών γραφείων της Εταιρίας στο Μπρούκλυν στη Νέα Υόρκη, επισκέφθηκε τη Σουηδία, κι έδωσε την ομιλία «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θέλουσι Αποθάνει.» Δέκα από μάς εργαστήκαμε σκληρά για να διαφημίσουμε το θέμα, και η αίθουσα που χωρούσε 350 άτομα ήταν γεμάτη. Πολλοί δεν μπόρεσαν να μπουν μέσα· γι’ αυτό παίρνοντας ένα σωρό από βιβλιάρια με το ίδιο θέμα, βγήκα έξω κι έδωσα ένα αντίγραφο της ομιλίας για να τη διαβάσουν στο σπίτι τους αρκετές εκατοντάδες άτομα!

Καθορίζοντας την Πορεία της Ζωής μου

Είπα στον Α. Χ. Μακμίλλαν ότι ήθελα να μετέχω στην ολοχρόνια διακονία, αλλά φαινόταν να αμφιβάλλει για τις προθέσεις ενός 18-χρονου. Γι’ αυτό είπε: «Έχεις πολλά να μάθεις.» Παρ’ όλα αυτά, τον άλλο χρόνο διορίστηκα σαν ολοχρόνιος κήρυκας. Μαζί μ’ έναν άλλο αδελφό, ξεκίνησα για το διορισμό μου στη Γκότλαντ. Τότε δεν υπήρχαν κήρυκες της Βασιλείας σ’ αυτό το νησί.

Η πρώτη μου μέρα στο έργο μαρτυρίας στο Βίσμπυ άρχισε με μια επίσκεψη σε μια αίθουσα κηδειών. Θα τολμούσα να μπω μέσα και να προσφέρω το βιβλίο Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θέλουσι Αποθάνει; Ο ιδιοκτήτης μπορεί να φοβόταν μήπως μείνει χωρίς δουλειά! Όμως, πήρε αμέσως την έκδοση. Μάλιστα, η ζήτηση του βιβλίου ήταν τόσο μεγάλη που μερικές φορές έπρεπε να τηλεγραφήσουμε ζητώντας περισσότερα. Συντομεύσαμε τον τίτλο σε «Εκατομμύρια», και οι τηλεγραφητές εκπλήσσονταν όταν έπρεπε να μεταδώσουν το μήνυμα, «Στείλτε αμέσως 500 Εκατομμύρια»!

Όταν ένας από τους ομιλητές της Εταιρίας αρρώστησε τον Ιανουάριο του 1922, μου ζητήθηκε να δώσω την ομιλία του σε πολλά μέρη. Διαμαρτυρήθηκα ότι η ικανότητά μου να μιλάω δημόσια ήταν πολύ μικρή, αλλά μου δόθηκε ο διορισμός του ομιλητή, αρχίζοντας από τη Φλεν. Εκεί μια αδελφή είχε κανονίσει να έρθουν για ν’ ακούσουν την ομιλία το βράδυ 200 περίπου άτομα. Οι παρόντες—κυρίως ηλικιωμένοι άνδρες και γυναίκες με πολλή πείρα στη ζωή—φαίνονταν εκνευρισμένοι και διστακτικοί στη διάρκεια της ομιλίας. Περίμεναν έναν τελείως διαφορετικό ομιλητή και όχι έναν 20-χρονο! Όμως, σε μια άλλη πόλη όταν τελείωσα την ομιλία μου, πολλοί ηλικιωμένοι άνδρες ήρθαν και μου έσφιξαν το χέρι, ευχαριστώντας με για όσα είχαν ακούσει. Αυτό βέβαια με ενθάρρυνε.

Για αρκετά χρόνια συνέχισα σαν περιοδεύων ομιλητής, και το δρομολόγιό μου αναγραφόταν στο περιοδικό Σκοπιά, μαζί με τους τακτικούς περιοδεύοντες αντιπροσώπους της Εταιρίας. Ιδιαίτερα μας καλοδέχονταν εμάς τους ταξιδιώτες οι άποικοι στη Λάπλαντ. Πολλοί που είναι σήμερα Μάρτυρες κατάγονται απ’ αυτή την ορεινή περιοχή, και στις συνελεύσεις μερικοί απ’ αυτούς με χαιρετούν και μου λένε ότι άκουσαν την πρώτη τους δημόσια ομιλία όταν πήγα στο σπίτι των γονέων τους πριν από χρόνια.

Εμπειρίες από το Δημόσιο Βήμα

Φυσικά στη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 πολλά άτομα παρακολουθούσαν τις Βιβλικές ομιλίες μας και άκουγαν προσεκτικά. Κάποτε, όμως, ένα πολύ γνωστό άτομο σηκώθηκε και φώναξε: «Ψέματα. Υπερβολές. Άντε τώρα ας φύγουμε!» Αλλά απογοητεύτηκε όταν μόνο τρεις -τέσσερις τον ακολούθησαν.

Σε μια άλλη περίπτωση μια ομάδα από νεαρούς μπήκαν στην αίθουσα τραγουδώντας «Τη Διεθνή» (ύμνος των Κομμουνιστών). Κάθησαν στην πρώτη σειρά προφανώς με την πρόθεση να με εκνευρίσουν και να διαλύσουν τη συνάθροιση. Αφού μίλησα για τα προβλήματα που ήταν ιδιαίτερα έντονα σ’ αυτήν την περιοχή, συνέχισα με την ομιλία «Ποιος θα Φέρει Ειρήνη στον Κόσμο;» Αμέσως οι νεαροί, ο ένας κατόπιν του άλλου, έβγαλαν τους σκούφους τους και άρχισαν ν’ ακούνε προσεκτικά. Μετά έφυγαν ειρηνικά, και μερικοί μάλιστα σταμάτησαν στο τραπέζι με τα βιβλία και ζητούσαν έντυπά μας.

Όταν επέστρεψα από μια επίσκεψη που έκανα στο νησί Σεσχαρό στο Βοθνικό Κόλπο, βρήκα να με περιμένει στη προβλήτα ένας αστυνομικός. Με πήγε στο αστυνομικό τμήμα, όπου ο αξιωματικός μου είπε ότι με κατηγορούσαν ότι έδωσα πολιτική ομιλία που είχε σχέση με τον Κομμουνισμό μάλλον. Και πρόσθεσε: «Είπες ότι όλη η κοινωνία θα ανατραπεί και ένας νέος ηγέτης με το όνομα Ιεχωβά θα αναλάβει.» Φυσικά, το ζήτημα ξεκαθαρίστηκε όταν τους εξήγησα ότι Ιεχωβά είναι το όνομα του Θεού και ότι στη διάρκεια της ομιλίας συζητήθηκε η βασιλεία του.

Αλλαγές στο Διορισμό

Η «θέση μου σαν αντικαταστάτης» του περιοδεύοντα ομιλητή συνέχισε μέχρι το 1925, όταν άρχισα να εργάζομαι στα γραφεία του τμήματος της Εταιρίας. Μετά, το 1934, παντρεύτηκα. Πόσο πολύ εκτίμησα την πιστή υποστήριξη της συζύγου μου της Έλνα! Για αρκετά χρόνια κι εκείνη είχε εργαστεί στα γραφεία της Εταιρίας.

Κάποτε στη δεκαετία του 1930 περπάτησα πολλά μίλια για να επισκεφτώ ανθρώπους που ζούσαν σε απομονωμένες καλύβες στην πιο βόρεια σιδηροδρομική γραμμή της Σουηδίας, πάνω από τον Αρκτικό Κύκλο. Οι σιδηροδρομικοί εκεί δεν είχαν πολλούς επισκέπτες και γι’ αυτό ήθελαν να μείνουμε αρκετό χρόνο για να συζητήσουμε μαζί τους τα προβλήματα της ζωής.

Όταν ο Κόσμος Ξαναμπήκε στον Πόλεμο

Η Σουηδία απέφυγε την ανάμιξη στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά η μανία αυτού του πολέμου έδωσε την ευκαιρία στους εκκλησιαστικούς ηγέτες να προσπαθήσουν να παρεμποδίσουν το έργο μας. Ένας Σουηδός επίσκοπος είπε ψέματα ότι οι Μάρτυρες προετοιμάζονταν «να βγουν στην ερχόμενη μάχη ενάντια στο Σατανά κατά διαταγή του Ιεχωβά» και να συντρίψουν όλους τους εχθρούς του Θεού με ένοπλη δύναμη. Μετά τον πόλεμο, οι εχθροί μας ήθελαν να μην τους θυμίζουν την αναστάτωση που είχαν δημιουργήσει στη διάρκεια αυτών των ετών.

Εγώ ήμουν ένας από εκείνους που κλήθηκε για στρατιωτική υπηρεσία πολλές φορές. Όταν καταδικαζόμαστε, μας άφηναν ελεύθερους μέχρις ότου έπαιρνε εντολή η αστυνομία να μας φυλακίσει. Μια φορά επρόκειτο να δώσω την ομιλία κηδείας για ένα συγγενή όταν δυο αστυνομικοί μπήκαν στην αίθουσα που είχαν μαζευτεί περίπου εκατό άνθρωποι.

Οι αξιωματικοί με πλησίασαν και μου είπαν ότι με συλλάμβαναν και ότι έπρεπε αμέσως να τους ακολουθήσω. Αλλά ο γιος του νεκρού τους έκανε νόημα διακριτικά να πάνε πιο πέρα και τους ψιθύρισε: «Πρέπει να καταλάβετε ότι δεν μπορείτε να διακόψετε τη συγκέντρωση αυτή έτσι. Ο λειτουργός πρέπει να ολοκληρώσει το έργο του εδώ προτού φύγει. Αλλιώς, τι θα σκεφτούν οι συγγενείς και οι φίλοι;»

Τότε, οι αστυνομικοί απομακρύνθηκαν, πάρκαραν την «κλούβα» πίσω από το σταύλο και με περίμεναν. Εξήγησαν, κάπως συνεσταλμένα, ότι είχαν εντολή να με οδηγήσουν πριν νυχτώσει στη φυλακή του Λίνκαιπινγκ.

Ελευθερία για τη Διακήρυξη του «Ευαγγελίου»

Ένα άτομο που έχει χάσει την ελευθερία του για κάποιο διάστημα εκτιμά το προνόμιο να μπορεί να συναντάει ανθρώπους και να τους μιλάει για το «ευαγγέλιο,» είτε από το βήμα είτε από πόρτα σε πόρτα.

Μετά από 60 και πλέον χρόνια σαν διαγγελέας του «ευαγγελίου», είμαι ευγνώμων για το μεγάλο προνόμιό μου να ανήκω στις τάξεις των αφιερωμένων λάτρεων του Ιεχωβά, μολονότι δεν έχω την ίδια σωματική δύναμη όπως τα πρώτα χρόνια. Ακόμη, μαζί με τη σύζυγό μου και χάρη στον Παντοδύναμο, συχνά θυμάμαι την πολύτιμη συντροφικότητα που έχουμε με ταπεινούς και σωστούς ανθρώπους που προσβλέπουν με ανυπομονησία στην προ πολλού αναμενόμενη παγκόσμια κυβέρνηση στην οποία ο Άρχοντας της Ειρήνης θα κυβερνάει.—Ησαΐας 9:6, 7.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 11]

Ο νεαρός πατέρας γονάτισε, πήρε το μικρό άσπρο φέρετρο στα χέρια και προσεκτικά το έθαψε στη γη