Αναζητώντας την Επιτυχία

ΗΤΑΝ 24 Ιουλίου 1969. Το διαστημόπλοιο Απόλλων 11 και η σεληνάκατος με το όνομα Αητός περιστρέφονταν γύρω από τη σελήνη, κάνοντας τις προετοιμασίες του τελευταίου λεπτού για την πρώτη ιστορική προσελήνωση του ανθρώπου. Καθόμουν στην αίθουσα υποστηρίξεως της αποστολής στο Κέντρο Επανδρωμένων Πτήσεων στο Χιούστον του Τέξας και δεκάδες σκέψεις γυρόφερναν στο μυαλό μου: Θα ήταν η προσελήνωση ασφαλής; Το σύστημα, για το οποίο ήμουν υπεύθυνος, θα λειτουργούσε σωστά και θα έκανε τις αναγκαίες λειτουργίες;

Εγώ, όπως και πολλοί άλλοι που είχαν εργαστεί δραστήρια πολλά χρόνια γι’ αυτή τη στιγμή, περιμέναμε και ακούγαμε προσεχτικά. Ξαφνικά, μια φωνή από 384.000 χιλιόμετρα (240.000 μίλια) μακριά στο διάστημα είπε: «Χιούστον, ο Αητός προσεληνώθηκε.» Πόσο συναρπασμένοι και συγκινημένοι ήμαστε ακούγοντας τα λόγια αυτά!

Κι όμως, παρά το γεγονός ότι είχα βοηθήσει στο σχεδιασμό, στην κατασκευή και στη δοκιμή του διαστημοπλοίου που έφερε τον άνθρωπο στην επιφάνεια της σελήνης, σύντομα διαπίστωσα ότι δεν είχα βρει την επιτυχία—την πραγματική επιτυχία—και την ευτυχία στη ζωή. Αλλά, προτού σας πω περισσότερα πράγματα γι’ αυτό, ας σας εξηγήσω πρώτα πώς αναμείχθηκα στο διαστημικό πρόγραμμα και την επίδραση που είχε αυτό στη ζωή μου.

Οι Πρώτες Επιρροές

Μεγάλωσα σ’ ένα αγρόκτημα στην Οκλαχόμα όπου ο τρόπος ζωής ήταν η σκληρή σωματική εργασία. Αν και είχαμε την αναγκαία τροφή, το ρουχισμό και το κατάλυμα, υπήρχαν στιγμές που δεν είχαμε αρκετά χρήματα για ν’ αγοράσουμε ακόμη και ένα γραμματόσημο, που εκείνο τον καιρό κόστιζε μονάχα τρία σεντς.

Ο πατέρας μου είχε ανατραφεί σε πολύ φτωχή οικογένεια και είχε πάει μόνο μέχρι τη δεύτερη τάξη του δημοτικού. Γι’ αυτό ενστάλαξε στα παιδιά του την ανάγκη να αποκτήσουν καλή πανεπιστημιακή μόρφωση για να πετύχουν. Αυτό σκόπευα να κάνω κι εγώ. Εργαζόμουν πολλές ώρες στη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών και με μειωμένο ωράριο στη διάρκεια των σχολικών μηνών. Παρακολουθούσα μάθημα όλη τη μέρα και μελετούσα κάθε νύχτα μέχρι τις μικρές ώρες το πρωί. Το 1961 αποφοίτησα από το Πανεπιστήμιο της Οκλαχόμα και πήρα το πρώτο Πτυχίο του Πανεπιστημίου, σαν ηλεκτρολόγος μηχανολόγος.

Στη διάρκεια των τεσσάρων ετών, που ήμουν στο Πανεπιστήμιο, το πρόγραμμα αεροναυτικής είχε αρχίσει να αναπτύσσεται γρήγορα και πολλές εταιρίες ζητούσαν απεγνωσμένα απόφοιτους της μηχανολογίας. Αυτό ασφαλώς με προσέλκυσε, γιατί μου φάνηκε σαν ένα τεράστιο βήμα μπρος από τη ζωή που έκανα στο αγρόκτημα. Επειδή είχα πάρει καλούς βαθμούς στο πανεπιστήμιο, είχα πολυάριθμες προσφορές για εργασία από όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Δέχτηκα μια στο Κέιπ Κανάβεραλ της Φλώριδας, τον τόπο εκτοξεύσεως όλων των επανδρωμένων πτήσεων.

Αγώνας για Επιτυχία

Μου πήρε ελάχιστο χρόνο για να παγιδευτώ στο χώρο του διαστημικού προγράμματος. Μόλις τρεις εβδομάδες αφού άρχισα την εργασία μου, εκτοξεύθηκε το πρώτο Αμερικανικό επανδρωμένο διαστημόπλοιο τροχιάς γύρω από τη γη. Αν και δεν είχα εργαστεί σε κείνη την ιδιαίτερη αποστολή, παρόλ’ αυτά αισθανόμουν ότι αποτελούσα μέρος της. Το πνεύμα του εθνικισμού ήταν πολύ μεγάλο τον καιρό εκείνο, εφόσον ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών είχε δεσμεύσει δημόσια τη χώρα να προσεληνώσει άνθρωπο στο φεγγάρι και να τον φέρει ξανά σώο πίσω στη γη μέσα στη δεκαετία (του 1960). Η Σοβιετική Ένωση φαίνεται ότι είχε προσανατολιστεί σε μια παρόμοια πορεία, και γι’ αυτό το όλο θέμα, πράγματι, θεωρείτο σαν «ο αγώνας για την κατάκτηση του διαστήματος.» Ήμουν ανυπόμονος να κάνω το πατριωτικό μου καθήκον και να βοηθήσω να κερδηθεί ο αγώνας αυτός.

Επιθυμούσα πάρα πολύ να πετύχω στο επάγγελμά μου. Γι’ αυτό το σκοπό ήμουν προσεχτικός να εκμεταλλευτώ κάθε ευκαιρία για να τραβήξω μπροστά. Τακτικά εργαζόμουν υπερωριακά (χωρίς να πληρώνομαι για τις υπερωρίες) και πρόθυμα δεχόμουν επαγγελματικά ταξίδια έξω από την πόλη, που αρνούνταν οι άλλοι, γιατί δεν ήθελαν να βρίσκονται μακριά από την οικογένειά τους. Παρακολούθησα νυχτερινά μαθήματα και πήρα το Δεύτερο Δίπλωμα των πανεπιστημιακών σπουδών, εφόσον ο προϊστάμενός μου με ενεθάρρυνε γι’ αυτό σαν ένα μέσο προαγωγής. Επειδή στον άμεσο προϊστάμενό μου άρεσε να παίζει πόκερ, άρχισα να παίζω κι εγώ, θεωρώντας ότι αυτό επίσης ήταν μια ευκαιρία για την προώθηση της επιτυχίας μου.

Μέσα σε δυο χρόνια πήρα προαγωγή να προΐσταμαι σε μια ομάδα πέντε έως επτά μηχανικών και, παρά το γεγονός ότι η ομάδα ήταν μικρή, είχε πολύ μεγάλη ευθύνη. Τον καιρό εκείνο είχα αρχίσει να γνωρίζω ορισμένους από τους αστροναύτες, και μέρος της εργασίας μου ήταν να τους κρατώ ενήμερους ως προς την ετοιμότητα πτήσεως του συστήματος πλοηγήσεως δια αδρανείας. Απολάμβανα όχι μόνο την εργασία μου, αλλά επίσης και το γόητρο που απέρρεε από τη γνωριμία και τις σχέσεις με τους αστροναύτες.

Προτού περάσει πολύς καιρός, πήρα προαγωγή να εποπτεύω στις δραστηριότητες 10 ως 12 μηχανικών κατά την διάρκεια των δοκιμών του διαστημοπλοίου, ενώ βρισκόταν στην εξέδρα εκτοξεύσεως. Επειδή η ευθύνη μας περιλάμβανε ένα από τα κύρια συστήματα αεροναυτικής και εγώ ήμουν ο εκπρόσωπος της ομάδας, αυτό ασφαλώς με έκανε να αισθάνομαι πολύ σπουδαίος. Σύμφωνα με τον τρόπο της σκέψεώς μου τον καιρό εκείνο ήμουν πετυχημένος.

Στο τέλος του Προγράμματος Τζέμινι (των διαστημοπλοίων με δύο επιβάτες), μου πρόσφεραν την ευκαιρία να μετατεθώ από το Κέντρο Εκτοξεύσεων Κέννεντυ στη Φλώριδα στο Κέντρο Επανδρωμένων Εκτοξεύσεων στο Χιούστον του Τέξας για να εργαστώ στο Πρόγραμμα Προσεληνώσεως Απόλλων με τρεις άνδρες. Εφόσον αυτό φαινόταν σαν ένα καλό μέσον για την προαγωγή μου, δεν ξόδεψα πολύ χρόνο για να σκεφτώ την προσφορά.

Τα επόμενα λίγα χρόνια τα πέρασα εργαζόμενος σκληρά για την πρώτη προσελήνωση, αναπτύσσοντας τα προγράμματα του ηλεκτρονικού εγκεφάλου για τα συστήματα καθοδηγήσεως και αεροναυτικής, το σχεδιασμό της τεχνικής αποστολής και την απομίμηση της πτήσεως στον ηλεκτρονικό εγκέφαλο εδάφους. Θυμάμαι ότι ένας από τους ανωτέρους μου μού είχε πει: «Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από την επιτυχία αυτής της πτήσεως.»

Σαν αποτέλεσμα έγινα παθιασμένος με την εργασία μου. Όλη μου η ζωή στρεφόταν γύρω από τη συνεισφορά μου στην επιτυχία της αποστολής προσεληνώσεως και επίσης στο να αποκτήσω καλό όνομα στους ανωτέρους μου. Η οικογένειά μου ελάχιστα τραβούσε την προσοχή μου. Ασφαλώς η υπερηφάνεια ήταν φανερή πια σε μένα, όταν στις 20 Ιουλίου 1969, για πρώτη φορά στην ιστορία, ένα άτομο που γνώριζα και είχα συνεργαστεί μαζί του, πάτησε πάνω στην επιφάνεια της σελήνης από το διαστημόπλοιο που είχα βοηθήσει στο σχεδιασμό και στην κατασκευή του.

Αλλαγή στον Τρόπο της Σκέψεως

Στη διάρκεια του ενός ή δυο ετών που ακολούθησαν την πρώτη αυτή προσελήνωση, άρχισα να σκέφτομαι στα σοβαρά το επάγγελμά μου και το μέλλον που μου επιφύλασσε. Φαινομενικά ήμουν επιτυχημένος—είχα μια καλοπληρωμένη εργασία, φανερή οικονομική ασφάλεια, ένα σπίτι, μια οικογένεια και σεβαστούς συνεργάτες. Αλλά γινόταν ολοένα και περισσότερο φανερό ότι είχα παγιδευτεί σ’ ένα σύστημα, που, στην ουσία, δεν οδηγούσε πουθενά. Παρά το γεγονός ότι έκανα πάρα πολλά πράγματα, πάντοτε υπήρχαν άλλα τόσα για να κάνω και δεν υπήρχε τελειωμός. Στην πραγματικότητα αυτό που είχα πετύχει ήταν μια εσφαλμένη έννοια της ασφάλειας. Η πραγματική επιτυχία και η αληθινή ευτυχία δεν απέρρεαν από αυτά που είχα πετύχει.

Τότε, στη διάρκεια του καλοκαιριού του 1973, ένας συγγενής της γυναίκας μου ήρθε να μας επισκεφτεί. Αυτός και η σύζυγός του μελετούσαν την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και σχεδίαζαν να παρακολουθήσουν μια συνέλευση των Μαρτύρων που θα γινόταν στο Χιούστον του Τέξας. Επειδή δεν είχαμε τίποτα άλλο να κάνουμε το Σαββατοκύριακο εκείνο, η γυναίκα μου κι εγώ παρακολουθήσαμε τη συνέλευση μαζί τους. Εντυπωσιάστηκα πάρα πολύ από την εντιμότητα και την υπομονετική και ευγενική συμπεριφορά των ατόμων, που περίμεναν στις ουρές για να πάρουν το γεύμα τους.

Σύντομα μετά τη συνέλευση, η οικογένειά μου κι εγώ αρχίσαμε να παρακολουθούμε τις συναθροίσεις στην τοπική Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά, και αρχίσαμε μια εβδομαδιαία Γραφική μελέτη. Το πρώτο πράγμα που με εντυπωσίασε βαθιά από αυτά που μάθαινα, ήταν η προοπτική της ζωής πάνω σε μια γη καθαρισμένη από την απληστία, την πονηρία και την αδικία. (Ψαλμός 37:10, 11, 29· Παροιμίαι 2:21, 22· 2 Πέτρου 3:13) Ασφαλώς αυτό βρισκόταν σε βαθύτατη αντίθεση με το εγωιστικό, ανταγωνιστικό πνεύμα που έβλεπα γύρω μου και που αποτελούσα μέρος του για τόσα πολλά χρόνια.

Καθώς προόδευα στη μελέτη της Αγίας Γραφής, εκτιμούσα το γεγονός ότι μπορούσα να συγκρίνω αυτά που έκανα με αυτά που μάθαινα. Για παράδειγμα, ερχόμουν στη θέση, του βασιλιά Σολομώντα, όταν διάβαζα τα λόγια του που είναι γραμμένα στο Εκκλησιαστής 4:4: «Προσέτι εγώ θεώρησα πάντα μόχθον και πάσαν επίτευξιν έργου, ότι δια τούτο ο άνθρωπος φθονείται υπό του πλησίον αυτού και τούτο ματαιότης και θλίψις πνεύματος.» Πόσο αληθινά ήταν αυτά τα λόγια για τη δικιά μου περίπτωση! Είχα εργαστεί σκληρά και είχα πράγματι πετύχει πάρα πολλά. Ωστόσο ήταν μάταια, ή χωρίς αξία, για να μου εξασφαλίσουν αιώνια ευτυχία και ειρήνη διανοίας.

Αλλαγές στη Ζωή Μου

Από τη γνώση που απέκτησα, αποφάσισα ότι θα έπρεπε να κάνω ορισμένες αλλαγές στη ζωή μου. Για παράδειγμα, έμαθα από το Γαλάτας 5:26 ότι οι Χριστιανοί πρέπει να μην είναι «κενόδοξοι, αλλήλους ερεθίζοντες, αλλήλους φθονούντες.» Παρότι είχα ήδη σκεφτεί να απαλλαχτώ από το ανταγωνιστικό μου επάγγελμα, τώρα πειθόμουν για την ανάγκη να το κάνω αυτό.

‘Αλλά πώς θα μπορέσω να το κάνω αυτό και παρόλ’ αυτά να συντηρώ την πενταμελή οικογένειά μου στο επίπεδο ζωής που είχαμε συνηθίσει να ζούμε;’ αναρωτιόμουν. Ενθαρρυνόμουν από τα ενισχυτικά λόγια του Ιησού στο Ματθαίος 6:33 όπου έλεγε : «Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα [τα αναγκαία της ζωής] θέλουσι σας προστεθεί.»

‘Τι θα σκεφτούν οι παλιοί συνεργάτες μου όταν εγκαταλείψω το υποτιθέμενο ασφαλές, καλοπληρωμένο πόστο μου;’ αναρωτιόμουν επίσης. Αλλά τόσο εγώ, όσο και η γυναίκα μου, είχαμε πάρει τη σταθερή απόφαση να κάνουμε εκείνο που θεωρούσαμε σωστό, ανεξάρτητα από το τι θα νόμιζαν οι παλιοί συνεργάτες μου.

Λίγα χρόνια πριν μελετήσουμε την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, είχαμε αγοράσει ένα σπίτι και 480 στρέμματα (120 έηκερς) γη κοντά στον τόπο όπου μεγάλωσα στην Οκλαχόμα. Είχαμε αναρίθμητες φορές πει ότι θα μετακομίζαμε εκεί, αλλά δεν το είχαμε κάνει αυτό. Όμως, τώρα είμαστε σίγουροι ότι αυτό θα ήταν το καλύτερο πράγμα που θα είχαμε να κάνουμε. Έτσι γύρω στους έξι μήνες μετά, αφού παρακολουθήσαμε τη συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά το 1973, παραιτήθηκα από τη θέση μου στο διαστημικό πρόγραμμα και μετακόμισα με την οικογένειά μου στο νέο μας σπίτι στην Οκλαχόμα.

Για να «βγάλουμε το ψωμί μας» όταν έφυγα από το διαστημικό πρόγραμμα, πήγα να δουλέψω σε μια μικρή ηλεκτρονική επιχείρηση, όπου κέρδιζα το μισό μισθό από εκείνον που έπαιρνα πριν. Ύστερα, όμως, από λίγο καιρό, αντιμετώπισα την ανάγκη να πάρω μια άλλη μεγάλη απόφαση.

Συνειδητοποίησα ότι η εργασία που έκανα τώρα συνδεόταν άμεσα με την κατασκευή στρατιωτικού υλικού. Η συνείδησή μου δεν μου επέτρεπε να συμμετέχω στις προσπάθειες αυτές και να ζω σε αρμονία με αυτά που λέγει η Αγία Γραφή στο Ησαΐας 2:4 και στην 1 Ιωάννου 3:11, 12. Γι’ αυτό αποφάσισα να βάλω τέρμα και σ’ αυτή την πηγή εισοδήματός μου. Απαίτησε θάρρος και πίστη στην ικανότητα του Ιεχωβά να μας προμηθεύσει τα αναγκαία της ζωής. Αλλά, ανατρέχοντας στο παρελθόν, μπορώ ειλικρινά να πω ότι ποτέ δεν έλειψε επαρκής τροφή, κατάλυμα και ρουχισμός από μένα και την οικογένειά μου.

Τώρα έχουν περάσει οχτώ χρόνια από τον καιρό που πήρα την απόφαση να εγκαταλείψω το διαστημικό πρόγραμμα. Η οικογένειά μου και εγώ ασφαλώς δοκιμάσαμε πόσο αληθινά είναι τα λόγια της Αγίας Γραφής στην 1 Τιμόθεον 4:8: «Η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος, έχουσα επαγγελίαν της παρούσης ζωής και της μελλούσης.» Πράγματι, η υπηρεσία στον Ιεχωβά μάς έχει δώσει μια καλύτερη ζωή τώρα.

Επίσης έχουμε ωφεληθεί οικονομικά μαθαίνοντας να είμαστε ικανοποιημένοι με τα αναγκαία της ζωής. (1 Τιμόθεον 6:8) Σε αντίθεση με τη γεμάτη αίγλη θέση που είχα κάποτε, τώρα έχω ένα μηχάνημα για να καθαρίζω τον τόπο σταθμεύσεως των αυτοκινήτων και δουλεύω δυο μέρες την εβδομάδα. Αυτό μου αφήνει χρόνο για να συμμετέχω τακτικά στο έργο της δημόσιας διακηρύξεως και επίσης μου δίνει περισσότερο χρόνο για να τον περνάω με την οικογένειά μου, την οποία είχα παραμελήσει για τόσο πολλά χρόνια όταν εργαζόμουν στο διαστημικό πρόγραμμα.

Φυσικά, η υπηρεσία στον Ιεχωβά δεν έχει εξαλείψει απολύτως τα προβλήματά μας. Αλλά ασφαλώς μας έδωσε τα αναγκαία εφόδια για να τα αντιμετωπίζουμε. Δεν πασχίζουμε πια για πρόσκαιρη επιτυχία ή για δόξα στον κόσμο αυτό, εφόσον τώρα γνωρίζω ότι αυτό το σύστημα πρόκειται να παρέλθει και ν’ αντικατασταθεί από τη δίκαιη νέα τάξη που θα φέρει ο Θεός.—1 Ιωάννου 2:17· 2 Πέτρου 3:11-13.

Καθώς ανατρέχω στο παρελθόν, στις αλλαγές που έκανα στη ζωή μου, συμφωνώ από καρδιάς με τα λόγια του αποστόλου Παύλου που είναι καταγραμμένα στην Φιλιππησίους 3:8. Το κοσμικό γόητρο και η εξοχότητα είναι σαν σκύβαλα σε σύγκριση με την ακριβή γνώση του Θεού και του Χριστού, και με την υπέροχη ελπίδα της αιώνιας ζωής στην παραδεισένια γη.—Συνεργασία του Ουέντελ Μάρλεϋ.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 4]

‘«Ο Αητός προσεληνώθηκε!» Είχα βοηθήσει στο σχεδιασμό του συστήματος πλοηγήσεως που έφερε τον πρώτο άνθρωπο στη σελήνη.’

[Εικόνα στη σελίδα 5]

‘Η οικογένειά μου κι εγώ ασφαλώς νοιώσαμε ότι η υπηρεσία του Ιεχωβά μάς παρέχει μια καλύτερη ζωή τώρα’