Ελπίδα για Τους Απελπισμένους

«Όσα προεγράφησαν δια την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, δια να έχωμεν την ελπίδα δια της υπομονής και της παρηγοριάς των γραφών.» (Ρωμαίους 15:4) Τα λόγια αυτά του αποστόλου Παύλου έρχονται στο μυαλό μας όταν μαθαίνουμε ότι το κυριότερο πρόβλημα αυτών που αυτοκτονούν είναι η απόγνωση, η έλλειψη ελπίδας. Δεν μπορεί ‘η παρηγοριά από τις Γραφές’ να απομακρύνει αυτή την απόγνωση; Σε αναρίθμητες περιπτώσεις, ναι. Για παράδειγμα, σκεφθείτε τα εξής:

Μια νεαρή γυναίκα είχε ανοίξει το γκάζι για να αυτοκτονήσει όταν κάποιος Μάρτυρας του Ιεχωβά χτύπησε την πόρτα της και της έδωσε μια καινούργια ελπίδα μέσα από την Αγία Γραφή.

Ένα άλλο κορίτσι, του οποίου οι ελπίδες για το μέλλον είχαν συντριβεί όταν έμεινε παράλυτη εξαιτίας ενός αυτοκινητιστικού δυστυχήματος, έκανε αρκετές απόπειρες για να αυτοκτονήσει. Όταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τη βοήθησαν να ‘βρει παρηγοριά από τις Γραφές,’ μπόρεσε να αποκτήσει και πάλι ελπίδα.

Πάλι, η σύζυγος ενός ηλικιωμένου πέθανε ακριβώς την προηγούμενη μέρα από την 50η τους επέτειο γάμου. Ο άντρας αυτός έπεσε σε βαθιά κατάθλιψη και καθώς ετοίμαζε το δηλητήριο που είχε προγραμματίσει να πιει χτύπησαν την πόρτα του Μάρτυρες του Ιεχωβά και του έδειξαν πώς το άγγελμα της Βίβλου θα μπορούσε να του δώσει ένα νέο σκοπό στη ζωή.

Αυτοί οι άνθρωποι έμαθαν να ‘ελπίζουν στον Ιεχωβά· να είναι θαρραλέοι.’ (Ψαλμός 27:14) Έμαθαν να στηρίζονται σ’ αυτόν για ενίσχυση, να ‘ρίχνουν το φορτίο τους στον Ιεχωβά, ο οποίος θα μπορούσε να τους στηρίξει.^’ (Ψαλμός 55:22) Έμαθαν επίσης ποιοι είναι οι σκοποί του Ιεχωβά για το μέλλον, και καθώς το θαυμάσιο εκείνο πανόραμα ξετυλιγόταν μπροστά τους, η τωρινή τους κατάσταση φαινόταν λιγότερο σοβαρή ή λιγότερο απελπιστική. Ναι, γι’ αυτούς ‘η παρηγοριά από τις Γραφές’ ήταν ένα πραγματικό σωσίβιο.

Τι, όμως, θα πούμε για κάποιον που υποφέρει από έντονα συναισθήματα ενοχής, ή δεν έχει χαρά, και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ‘ο Θεός που δίνει ελπίδα’ πρέπει να τον έχει εγκαταλείψει; (Ρωμαίους 15:13) Υπάρχει γι’ αυτό το άτομο καμιά ‘παρηγοριά από τις Γραφές’; Ναι. «Ο Κύριος είναι πλησίον των συντετριμμένων την καρδίαν και σώζει τους ταπεινούς [συντριμμένους] το πνεύμα.» (Ψαλμός 34:18) Πραγματικά, δεν τους εγκαταλείπει.

Αισθήματα Ενοχής

Για παράδειγμα, είναι ευνόητο γιατί κάποιος που έχει διαπράξει σοβαρή αμαρτία αμφιβάλλει για λίγο διάστημα αν ο Θεός θα τον συγχωρήσει ποτέ. Όταν συναισθανθεί αυτό που έχει κάνει, μπορεί να πιστεύει πως είναι ο χειρότερος και ο πιο άχρηστος άνθρωπος στον κόσμο. Αλλά ενώ ο Ιεχωβά μισεί την αμαρτία ελεεί τους αμαρτωλούς που λυπούνται πραγματικά και εγκαταλείπουν την εσφαλμένη πορεία τους. Αυτά τα άτομα τα συγχωρεί «αφθόνως.»—Ησαΐας 55:7.

Ο αρχαίος Βασιλιάς Δαβίδ το ήξερε αυτό. Έγραψε: «Διότι συ, Κύριε, είσαι αγαθός και εύσπλαγχνος και πολυέλεος εις πάντας τους επικαλουμένους σε.» (Ψαλμός 86:5) Ο Δαβίδ έζησε μια μακρά ζωή πιστότητας, αλλά στη διάρκεια της ζωής του διέπραξε μερικά πολύ σοβαρά αμαρτήματα. Παρόλ’ αυτά, σε κάθε περίπτωση, όταν συνερχόταν και καταλάβαινε τι είχε κάνει, μετάνιωνε ειλικρινά και πλησίαζε τον Θεό με προσευχή, βέβαιος ότι ο Θεός θα τον συγχωρούσε.—Ψαλμός 51:9-12.

Ενώ δεν θα θέλαμε να κάνουμε τις αμαρτίες που έκανε ο Βασιλιάς Δαβίδ, αν διαπράξουμε κάποιο αμάρτημα, μπορούμε να μιμηθούμε τη βαθιά, εγκάρδια μετάνοιά του, να ομολογήσουμε ανοιχτά ότι αυτό που κάναμε ήταν λάθος, και να έχουμε την πίστη ότι ο Ιεχωβά είναι πρόθυμος να μας συγχωρήσει.—1 Ιωάννου 2:1, 2.

Αλλά, όταν ένας Χριστιανός δεν είναι χαρούμενος ή δεν έχει ειρήνη διάνοιας, δεν αποδεικνύει αυτό ότι ο Θεός έχει αποσύρει το πνεύμα του για κάποιον λόγο απ’ αυτόν; Όχι κατ’ ανάγκη. Ενώ οι Χριστιανοί είναι ένας χαρούμενος λαός, μερικές φορές εξακολουθούν να περνάνε μεγάλες στενοχώριες. Το ίδιο μάλιστα συνέβη και στον Ιησού, όπως στον κήπο της Γεθσημανή ακριβώς πριν πεθάνει. Το Βιβλικό υπόμνημα λέει: «Και ελθών εις αγωνίαν, προσηύχετο θερμότερον, έγινε δε ο ιδρώς αυτού ως θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες εις την γην.» (Λουκάς 22:44) Νιώθετε ποτέ ενοχή επειδή μερικές φορές αντιμετωπίζετε στενοχώρια πνεύματος λόγω διαφόρων δοκιμασιών που χρειάζεται να αντιμετωπίσετε; Αν ναι, πρέπει να αποβλέπετε στον Ιεχωβά για παρηγοριά, όπως ακριβώς έκανε και ο Ιησούς.

Αλλά δεν είναι κακό για έναν Χριστιανό να θέλει να πεθάνει; Θυμάστε πώς αισθανόταν ο Ιώβ όταν ήταν βαθιά λυπημένος; Έπασχε από μια οδυνηρή αρρώστια, βασανιζόταν από ψεύτικους φίλους και πίστευε ότι ο Ιεχωβά τον είχε εγκαταλείψει. Γιαυτό, στέναξε με δυνατή φωνή: «Η ψυχή μου εβαρύνθη την ζωήν μου.» (Ιώβ 10:1· 14:13) Για τον Ιώβ ο θάνατος φαινόταν ένας τρόπος για να αναπαυθεί από τους πόνους του, παρά σαν εχθρός όπως πραγματικά είναι.—1 Κορινθίους 15:26.

Αν ο Ιώβ είχε αποπειραθεί, μέσα στα βάσανά του να τερματίσει τη ζωή του, θα είχε πράξει σοβαρό αμάρτημα. Αλλά όταν κάποιος είναι απελπιστικά δυστυχισμένος ή συναισθηματικά ταραγμένος, δεν μπορεί πάντα να ελέγξει τις σκέψεις που έρχονται στο μυαλό του. Παρόλ’ αυτά, αν διαπιστώνουμε ότι φιλοξενούμε μέσα μας σκέψεις θανάτου ή θέλουμε διαρκώς να είχαμε πεθάνει, αυτό πρέπει να το δούμε σαν μία προειδοποίηση. Είναι καιρός να κάνουμε κάτι γρήγορα. Τι;

‘Ζητήστε Βοήθεια’

Μία νεαρή γυναίκα αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά και γαμήλια προβλήματα. Μέσα σε μια κρίση, πήρε υπερβολική δόση φαρμάκων από την οποία ευτυχώς επέζησε. Όταν σκέφτεται γιατί το έκανε αυτό, λέει: «Νομίζω πως το πρόβλημα είναι ότι δεν είπα σε κανέναν πώς αισθανόμουν. Δεν σχεδίαζα να αυτοκτονήσω. Απλώς τα πράγματα με έπνιξαν μέσα μου μέχρι που αυθόρμητα το έκανα αυτό.» Η συμβουλή της; «Ζητήστε βοήθεια από άλλους προτού φθάσετε σ’ αυτό το σημείο.»

Αυτή είναι καλή συμβουλή. Μερικές φορές όταν βρισκόμαστε κάτω από συναισθηματική ένταση τα φορτία μας μπορεί να φαίνονται πολύ βαριά για να τα βαστάξουμε. Η ενοχή μας, η θλίψη, η απελπισία μας μπορεί να είναι πολύ βαριά. Αλλά δεν πρέπει να περιμένουμε να βαστάξουμε τα φορτία μας μόνοι μας. Μέσω του αποστόλου Παύλου, ο Ιεχωβά Θεός μας προστάζει: «Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε.» (Γαλάτας 6:2) Οι άλλοι θέλουν να βοηθήσουν. Ίσως να έχουν την υποχρέωση να βοηθήσουν. Αλλά συχνά δεν ξέρουν πόσο πολύ χρειάζεσθε τη βοήθεια τους αν δεν τους το πείτε.

Ένα νεαρό κορίτσι, του οποίου τρεις φίλες αυτοκτόνησαν, ρώτησε με πόνο: «Πώς να το ξέραμε;. . . Πώς μπορούσαμε να ξέρουμε πότε μας χρειάζονταν αφού ποτέ δεν ξέραμε πώς αισθάνονταν;» Μπορεί να είναι φρικτά δύσκολο για να μιλήσετε σε άλλους για τα προβλήματα σας. Αλλά ίσως εκπλαγείτε όταν δείτε πόσο εύκολα ρέουν τα λόγια όταν γίνει η αρχή. Και να είστε βέβαιοι ότι οι άλλοι θέλουν πραγματικά να βοηθήσουν. Ας δούμε ποιοι είναι μερικοί από αυτούς τους άλλους.

[Πλαίσιο στη σελίδα 7]

Να Σκέφτεστε τους Άλλους

Ένα νεαρό κορίτσι που σκεφτόταν να αυτοκτονήσει εξήγησε τι ήταν εκείνο που τη συγκράτησε να μην αυτοκτονήσει: «Ο πόνος, η λύπη και η ενοχή είναι αυτά που αφήνουν πίσω οι αυτοκτονίες—πράγματα πιο καταστρεπτικά και μόνιμα από τα προβλήματα που φαίνονται αφόρητα σ’ αυτούς που θέλουν να αυτοκτονήσουν.»—Ματθαίος 7:12.

[Πλαίσιο στη σελίδα 7]

Τα Πράγματα θα Καλυτερεύσουν

«Τίποτα σ’ αυτόν τον κόσμο δεν διαρκεί για πάντα. . . . Ξέρουμε ότι πολύ κοντά βρίσκεται η ανακούφιση.» Η σκέψη αυτή έκανε ένα άτομο να απορρίψει την ιδέα της αυτοκτονίας.

[Πλαίσιο στη σελίδα 8]

Αλλαγή Σκέψης

Ο Δρ Χέρμπερτ Χέντιν αναφέρει ότι στο πέρασμα των χρόνων γνώρισε τέσσερα άτομα που είχαν πηδήσει κάτω από ψηλά κτίρια και είχαν επιζήσει. Οι δυο από αυτούς είπαν ότι τη στιγμή που πήδησαν ήθελαν να αλλάξουν την απόφαση τους.—Η Αυτοκτονία στην Αμερική, του γιατρού Χέρμπερτ Χέντιν.