Χριστούγεννα—Πολλοί Βλέπουν τις Χαρές, Όχι τον Κίνδυνο

«ΦΑΙΝΕΤΑΙ να υπάρχει μια μαγεία ακόμη και στο ίδιο το όνομα των Χριστουγέννων», έγραψε ένας νεαρός, ο Τσαρλς Ντήκενς. «Οι ασήμαντες ζηλοτυπίες και οι διαφωνίες ξεχνιούνται . . . Μακάρι τα Χριστούγεννα να διαρκούσαν όλο το έτος». Ο Ντήκενς, φαίνεται, έβρισκε μεγάλη χαρά στα Χριστούγεννα, και τη μετέδωσε και σε εκατομμύρια άλλα άτομα μέσω μυθιστορημάτων όπως το Χριστουγεννιάτικα Διηγήματα. Την Παραμονή των Χριστουγέννων το βιβλίο αυτό διαβάζεται δυνατά σε οικογενειακούς κύκλους (ο τέως Πρόεδρος των ΗΠΑ Φραγκλίνος Ρούζβελτ αναφέρεται ότι ακολουθούσε το έθιμο αυτό). Όταν πέθανε ο Τσαρλς Ντήκενς, ένας νεαρός αναφώνησε: «Πέθανε ο Ντήκενς; Τώρα θα πεθάνει και ο Άη-Βασίλης;» Όμως ο Άη-Βασίλης (ή σε μερικές χώρες ο Άη-Νικόλας) εξακολουθεί να είναι πολύ ζωντανός στη διάνοια και στην καρδιά πολλών παιδιών.

Και δεν είναι μόνο τα παιδιά εκείνα που έχουν την άποψη ότι η γιορτή αυτή είναι μια χαρμόσυνη περίσταση και όχι ένας κίνδυνος. Ένας Αυστραλός που είχε κοινωνική επιρροή συγκινήθηκε με αυτά που είδε μέσα από ένα ανοιχτό παράθυρο την Παραμονή των Χριστουγέννων του 1937. Ένα ραδιόφωνο έπαιζε σιγά, και δίπλα του καθόταν μια ηλικιωμένη κυρία, με ένα κερί στο χέρι, ακούγοντας Χριστουγεννιάτικη μουσική. Τα επόμενα Χριστούγεννα οργάνωσε μια μεγάλη σύναξη στο ύπαιθρο που ονομάστηκε «Τα Κάλαντα με το Κερί». Επειδή ταίριαξε πολύ με τα καλοκαιρινά βραδινά της Αυστραλίας, η δημοτικότητά του επεκτάθηκε σύντομα. Σήμερα, σε όλη την Αυστραλία, οι άνθρωποι συγκεντρώνονται, ανάβουν ένα κερί και ψάλλουν τα κάλαντα.

Ο Φραγκίσκος της Ασίζης ήταν ένας πραγματικός υπέρμαχος στην υπόθεση των Χριστουγέννων. Το 1224 έκανε μια Χριστουγεννιάτικη λειτουργία γύρω από μια αληθινή φάτνη μ’ ένα ζωντανό βόδι και ένα γαϊδουράκι, πράγμα που γοήτευσε πολλούς ανθρώπους της πόλης. Σύντομα το σκηνικό αυτό με τη φάτνη έγινε δημοφιλές, και τον καιρό των Χριστουγέννων εξακολουθεί να παρουσιάζεται σε πολλά Καθολικά σπίτια και ναούς. Ο Αρακοέλι, ένας ναός στη Ρώμη, έχει ένα σκηνικό φάτνης με ένα μωρό στολισμένο με χρυσάφι και κοσμήματα. Οι γυναίκες φέρνουν τα παιδιά τους για να προσκυνήσουν αυτό το «άγιο βρέφος». Δίπλα στο είδωλο υπάρχουν στίβες από γράμματα από όλον τον κόσμο που ζητάνε βοήθεια και θαύματα.

Στην Αγγλία, ο Πρίγκιπας Αλβέρτος (ένας Γερμανός) και η σύζυγός του, η Βασίλισσα Βικτωρία, κατέστησαν δημοφιλές το Χριστουγεννιάτικο δέντρο με το να χρησιμοποιήσουν ένα στη γιορτή των Χριστουγέννων που έκαναν το 1841. Σύντομα το Γερμανικό Weihnachtsbaum (Χριστουγεννιάτικο δέντρο) έγινε πολύ δημοφιλές στους Βρετανούς. Αργότερα, δυο Αγγλικανοί κληρικοί πρότειναν να χρησιμοποιηθεί ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο και μια φάτνη στον Καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου, στο Λονδίνο. Αυτό βρήκε εναντίωση, γι’ αυτό ζήτησαν από τον Βασιλιά Γεώργιο Ε΄ να δωρίσει στον Καθεδρικό ναό δυο δέντρα, πράγμα που το έκανε. Από τότε, η φάτνη και τα δέντρα αποτελούν μέρος του Δεκεμβριανού σκηνικού εκεί, και άλλες Προτεσταντικές εκκλησίες επίσης χρησιμοποιούν τα σύμβολα αυτά.

Οι Χριστουγεννιάτικες συνήθειες πιθανόν να ποικίλλουν στις διάφορες χώρες, όμως η Χριστουγεννιάτικη χαρωπή ατμόσφαιρα, όπως δημιουργείται από τα φώτα και τα αειθαλή δέντρα, τις φάτνες και τα κάλαντα, τις γιορτές και τα δώρα, είναι πράγματα που πολλοί άνθρωποι τα βρίσκουν ακαταμάχητα. «Υπάρχει κανένα παιδί για το οποίο η Μέρα των Χριστουγέννων να μην είναι η πιο μεγάλη μέρα του χρόνου;» αναρωτήθηκε ο ιστορικός Πίμλοτ. Κι αν τα Χριστούγεννα φαίνεται να έχουν τόση γοητεία για τόσο πολλούς ανθρώπους, γιατί στη συζήτηση αυτή φέρεται η σκέψη του κινδύνου; Το γεγονός είναι ότι η αληθινή προέλευση των Χριστουγέννων είναι κάτι το ανησυχητικό, και οι επιδράσεις τους μπορεί να είναι επιβλαβείς. Πώς συμβαίνει αυτό;