Ειρήνη και Ασφάλεια—Από Ποια Πηγή;
ΜΟΛΟΝΟΤΙ τα Ηνωμένα Έθνη έχουν επιτελέσει πολύτιμες υπηρεσίες σε μερικούς τομείς, οποιοσδήποτε που είναι ενήμερος των ειδήσεων πρέπει να ομολογήσει ότι ως τώρα απέτυχαν στον τομέα της ειρήνης και ασφάλειας. Αυτό φανερά ομολογείται κι από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του οργανισμού αυτού.
Έτσι, το 1953, οχτώ μόνο χρόνια μετά την ίδρυση του οργανισμού, ο τότε γραμματέας Νταγκ Χάμμαρσγιολτ ομολόγησε: «Η μεγαλύτερη ελπίδα μας είναι να μας επιτραπεί να σώσουμε αυτή την παλιά γη ενώ οι προκάτοχοί μας ονειρεύονταν ένα νέο ουρανό». Μετά από είκοσι έξι χρόνια, ο Κ. Ουίλλιαμ Μέηνες, υφυπουργός εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, αναγκάστηκε να ομολογήσει: «Ο κύριος σκοπός του Συμβουλίου Ασφαλείας και της Γενικής Συνέλευσης ήταν η διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας. . . . Έχουμε απόδειξη ότι ο οργανισμός απέτυχε στον κεντρικό του σκοπό».
Πόσο Είναι Σχετική;
Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότερες από τις εξέχουσες αποφάσεις, που επηρέαζαν την ειρήνη και την ασφάλεια στα περασμένα 40 χρόνια, έγιναν κυρίως έξω από τα Ηνωμένα Έθνη. Το 1982, ο Γενικός Γραμματέας Ξαβιέ Περέζ ντε Κουεγιάρ θρηνούσε για το γεγονός ότι σ’ «αυτό το έτος επανειλημμένα είδαμε τον Οργανισμό να παραμερίζεται ή να απορρίπτεται, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, σε καταστάσεις στις οποίες όφειλε και μπορούσε, να παίξει έναν σπουδαίο και εποικοδομητικό ρόλο». Γιατί αυτό;
Μερικοί υποδεικνύουν σαν μια αιτία τη θεαματική αύξηση του αριθμού των μελών του οργανισμού. Τα αρχικά 51 μέλη αυξήθηκαν σε περισσότερα από 150, με ισοψηφία τού κάθε μέλους στη Γενική Συνέλευση. Εντούτοις μερικά απ’ αυτά τα έθνη είναι πολύ μικρά. Λόγου χάρη, το νησιωτικό έθνος του Αγίου Χριστοφόρου και Νέβης, το 158ο έθνος που ενώνεται με τον οργανισμό, έχει πληθυσμό λιγότερο από 50.000, κι ωστόσο ισοψηφεί με την Κίνα, που έχει πληθυσμό σχεδόν ένα δισεκατομμύριο. Είναι αλήθεια ότι αυτή η διάταξη δίνει στα μικρότερα έθνη την ευκαιρία να ακούγονται· αλλά δεν παρακινεί τις μεγαλύτερες δυνάμεις να παίρνουν στα σοβαρά τις αποφάσεις του οργανισμού.
Ένα δεύτερο πρόβλημα θίγεται κι από τη Σίρλεϋ Χάζαρντ: «Δεν δόθηκε εξουσιοδότηση στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών να επιβάλει καταναγκασμό, εκτός μόνο στο βαθμό που θα μπορούσαν να μείνουν πραγματικά μέλη και που είναι πολύ πιθανό να έχουν ανάγκη καταναγκασμού». Με άλλα λόγια, ο οργανισμός μπορεί να παίρνει αποφάσεις, αλλά τις περισσότερες φορές δεν μπορεί να τις επιβάλει. Σοβαρά παγκόσμια προβλήματα, τακτικά συζητιούνται για πολύ καιρό. Ψηφίζονται επίσημα αποφάσεις—και κατόπιν λησμονούνται. Το 1982, ο γενικός γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών υποκινήθηκε να θρηνήσει την «έλλειψη σεβασμού στις αποφάσεις τού οργανισμού από εκείνους προς τους οποίους απευθύνονταν».
Αυτά είναι τα προβλήματα του Οργανισμού—και υπάρχουν κι άλλα που αναφέρονται από αναλυτές. Αλλά υπάρχουν και βαθύτεροι, πιο σοβαροί λόγοι, για τους οποίους τα Ηνωμένα Έθνη απέτυχαν.
Τα Βαθύτερα Προβλήματα
«Φαινόταν τότε δυνατόν να εγκαθιδρυθεί, σαν απόλυτη προτεραιότητα, ένα σύστημα για τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας με τις διατάξεις του Καταστατικού», είπε ο Ξαβιέ Περέζ ντε Κουεγιάρ, αναπολώντας τον ιδεαλισμό των ιδρυτών του οργανισμού. «Τι συνέβη σ’ εκείνη τη μεγαλειώδη όραση; Αυτή γρήγορα συσκοτίστηκε από τις διαφορές των μεγάλων Δυνάμεων. . . . Επίσης, ο κόσμος αποδείχθηκε ότι είναι ένας περισσότερο πολύπλοκος, λιγότερο εύτακτος τόπος απ’ όσο περίμεναν να είναι».
Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν υπήρχε καμιά πιθανότητα ότι τα Ηνωμένα Έθνη θα έφερναν ειρήνη και ασφάλεια. Αυτό το έργο ήταν πολύ δύσκολο. Τα σχόλια του γενικού γραμματέα μάς υπενθυμίζουν τα λόγια του προφήτη Ιερεμία: «Του περιπατούντος ανθρώπου δεν είναι το να κατευθύνη τα διαβήματα αυτού». (Ιερεμίας 10:23) Οι άνθρωποι, με την περιορισμένη τους σύνεση και ικανότητες, ποτέ δεν θα μπορέσουν να λύσουν το πρόβλημα τού να φέρουν ειρήνη και ασφάλεια για όλους.
Ο γενικός γραμματέας είπε ότι οι ιδρυτές των Ηνωμένων Εθνών ανακάλυψαν ότι ο κόσμος είναι «περισσότερο πολύπλοκος» απ’ όσο έλπιζαν. Υπάρχει ένας βασικός λόγος γι’ αυτή την κατάσταση, και προφανώς οι ιδρυτές δεν τον ήξεραν. Αλλ’ ο απόστολος Ιωάννης το εξηγεί αυτό έτσι: «Ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται». (1 Ιωάννου 5:19) Η Γραφή μάς λέει ότι σήμερα «ο πονηρός», ο Σατανάς, φέρνει «ουαί εις την γην», «έχων θυμόν μέγαν». (Αποκάλυψις 12:12) Η σκληρή πραγματικότητα του Σατανά και η επιρροή του έχουν καταδικάσει εκ των προτέρων τις προσπάθειες των Ηνωμένων Εθνών να φέρουν ειρήνη, και πριν ακόμη ξεκινήσει ο οργανισμός.
Θυμηθείτε, επίσης, ότι ο οργανισμός Ηνωμένων Εθνών είναι ένα παιδί αυτού του κόσμου και γι’ αυτό κληρονόμησε τα χαρακτηριστικά του. Οι αδυναμίες, τα κακά και η διαφθορά που χαρακτηρίζουν το κάθε έθνος, υπάρχουν αναπόφευκτα και στα Ηνωμένα Έθνη. Λέγεται ότι ο Αλέξανδρος Σολτζενίτσιν είχε πει το 1972: «Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών γεννήθηκε πριν ένα τέταρτο του αιώνα, με μεγάλες ελπίδες απ’ όλη την ανθρωπότητα. Δυστυχώς, σ’ έναν ανήθικο κόσμο μεγάλωσε και αυτός ανήθικος». Η Γραφή προειδοποιεί: «Ειρήνη δεν είναι εις τους ασεβείς, λέγει ο Κύριος». (Ησαΐας 48:22) Ένας «ανήθικος» οργανισμός ποτέ δεν μπορεί να φέρει ειρήνη και ασφάλεια.
Τι Μπορεί να Λεχθεί για την Ειρήνη και Ασφάλεια;
Αλλά θα μπορέσει λοιπόν η διακήρυξη του 1986, σαν «Διεθνές Έτος Ειρήνης» να κάνει κάτι το διαφορετικό; Αυτό είναι πολύ απίθανο, εφόσον τα παραπάνω προβλήματα είναι αδύνατο να λυθούν από ανθρώπους. Το «Έτος Ειρήνης» δεν είναι πιθανό να φέρει την ανθρωπότητα πιο κοντά στην ειρήνη και την ασφάλεια όπως το «Έτος του Παιδιού» το 1979 δεν βελτίωσε τη διεθνή μοίρα των παιδιών, ή όπως το «Διεθνές Έτος της Γυναίκας» το 1975, δεν έκανε τον κόσμο καλύτερο τόπο για τις γυναίκες.
Εντούτοις, αν πρόκειται να επιζήσει η ανθρωπότητα, φανερό είναι ότι κάποιος πρέπει κάτι να κάνει για την ειρήνη και την ασφάλεια. Σήμερα, τα εξοπλισμένα με πυρηνικά όπλα έθνη είναι σε θέση να καταστρέψουν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής στη γη. Υπερσύγχρονα, συμβατικά όπλα προξενούν τρομακτική απώλεια ζωής κάθε χρόνο. Η πραγματική ειρήνη φαίνεται να απέχει περισσότερο από κάθε άλλη φορά! Αν τα Ηνωμένα Έθνη απέτυχαν να λύσουν αυτά τα προβλήματα, ποιος μπορεί να τα λύσει;
Μια ματιά στην ιστορία παρέχει μια αισιόδοξη απάντηση. Πριν από 3.000 χρόνια περίπου, ο Βασιλιάς Δαβίδ, ένας πολεμιστής βασιλιάς στη Μέση Ανατολή, έγραψε για έναν μελλοντικό άρχοντα που θα πετύχαινε να φέρει διεθνή ειρήνη. Ο Δαβίδ, σε μια προσευχή του γι’ αυτόν τον άρχοντα, είπε: «Τα όρη θέλουσι φέρει ειρήνην εις τον λαόν και οι λόφοι δικαιοσύνην. Εν ταις ημέραις αυτού θέλει ανθεί ο δίκαιος· και αφθονία ειρήνης θέλει είσθαι εωσού μη υπάρξη η σελήνη».—Ψαλμός 72:3, 7.
Ποιος άρχοντας θα ήταν δυνατόν να φέρει τέτοια διαρκή ειρήνη; Ο Δαβίδ αναφερόταν, όχι σε μια ανθρώπινη οργάνωση, αλλά στον Θεό του, τον Ιεχωβά, που είναι ο μόνος, με του οποίου την εξουσία, θα γινόταν αυτό. Μήπως επρόκειτο απλώς για μια ευχή; Όχι. Ο Σολομών, ο γιος του Δαβίδ, εμπιστευόταν στον ίδιο Θεό και, στη διάρκεια της βασιλείας του, ο Ιεχωβά έδειξε τη δύναμή Του μ’ ένα χαρακτηριστικό τρόπο, φέρνοντας ειρήνη στο βασίλειο του Σολομώντα, που βρισκόταν, όπως συνέβαινε, σε μια από τις πιο πολεμόπληκτες περιοχές της γης. Ο Σολομών δεν ήταν πολεμιστής βασιλιάς, αλλά στη διάρκεια της βασιλείας του, «Κατώκει ο Ιούδας και ο Ισραήλ εν ασφαλεία, έκαστος υπό την άμπελον αυτού και υπό την συκήν αυτού, από Δαν έως Βηρ-σαβεέ, πάσας τας ημέρας του Σολομώντος».—1 Βασιλέων 4:25.
Φυσικά, η ειρήνη εκείνη δεν διήρκεσε. Οι Ισραηλίτες ακολούθησαν τους δρόμους του ανήθικου κόσμου και έχασαν τη θεόδοτη ασφάλειά τους. Ωστόσο, μετά από δυο αιώνες και πλέον, όταν οι απάνθρωποι Ασσύριοι επιδόθηκαν σε μια εκστρατεία ειρήνης μέσω τρόμου, ο προφήτης Ησαΐας προείπε τον ερχομό του Βασιλιά που είχε προσκιάσει ο Σολομών. Έγραψε: «Το όνομα αυτού θέλει καλεσθή Θαυμαστός, Σύμβουλος, . . . Άρχων ειρήνης. Εις την αύξησιν της εξουσίας αυτού και της ειρήνης δεν θέλει είσθαι τέλος».—Ησαΐας 9:6, 7.
Ποιος είναι αυτός ο «Άρχων ειρήνης»; Πάνω από 700 χρόνια μετά τον Ησαΐα, ενόσω η Ρωμαϊκή παγκόσμια δύναμη προσπαθούσε να επιβάλει τις μεθόδους της για διεθνή ειρήνη και ασφάλεια, ο Βασιλιάς εκείνος εμφανίστηκε στη χώρα του Δαβίδ, στην Ιουδαία, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Αυτός είπε στους συμπατριώτες του για τη Βασιλεία του Θεού, της οποίας αυτός θα ήταν ο Βασιλιάς. Αυτή η Βασιλεία θα ήταν ουράνια, κι έτσι θα ήταν ικανή να λύσει τα προβλήματα επιρροής του Σατανά και της έμφυτης ανικανότητας του ανθρώπου να αυτοκυβερνηθεί. Οι συμπατριώτες του Ιησού προφανώς προτιμούσαν τη Ρωμαϊκή διακυβέρνηση και θανάτωσαν τον Ιησού μέσω δίκης. Ωστόσο, όπως πιστοποιεί καθαρά η ιστορία, αναστήθηκε από τους νεκρούς και αναλήφθηκε στον ουρανό, περιμένοντας τον ορισμένο καιρό του Θεού για ν’ αρχίσει να κυβερνά σαν Βασιλιάς της Βασιλείας του Θεού.
Πραγματικά, η εκπλήρωση προφητειών χαρακτηρίζει την παρούσα εποχή, ότι είναι ο καιρός του μεγάλου εκείνου γεγονότος. Ήταν η γέννηση της Βασιλείας του Θεού στον ουρανό και το ρίξιμο του Σατανά στη γη που οδήγησε στον «μέγαν θυμόν» του Σατανά και στα «ουαί εις την γην». (Αποκάλυψις 12:7-12) Το αποτέλεσμα; Πόλεμοι και άλλες ανθρώπινες στενοχώριες, όπως προφητεύθηκαν από τον ίδιο τον Ιησού. Η γη έγινε σκηνή «στενοχωρίας εθνών εν απορία».—Λουκάς 21:25, 26· Ματθαίος 24:3-13.
Ο Τρόπος του Ανθρώπου ή ο Τρόπος του Θεού;
Οι προφητείες του Ιησού, που μας ήρθαν σχεδόν πριν από 2.000 χρόνια, έχουν προμηθεύσει μια ακριβέστερη περιγραφή των παγκόσμιων συνθηκών, από ό,τι έχουν κάνει οι αισιόδοξες δηλώσεις που έγιναν στον καιρό της γέννησης των Ηνωμένων Εθνών, πριν από 40 χρόνια. Η αποτυχία αυτού του οργανισμού να βρει μια ‘διέξοδο’ χρησιμεύει μόνο για να τονίσει την ακρίβεια αυτών που έχει προείπει η Βίβλος. Αληθινά, με τα λόγια του Ησαΐα, «οι πρέσβεις της ειρήνης θέλουσι κλαύσει πικρώς» με απογοήτευση για τις αποτυχίες τους.—Ησαΐας 33:7.
Αυτό τονίζει έναν τελικό λόγο, για τον οποίο τα Ηνωμένα Έθνη ποτέ δεν μπορούν να επιτύχουν στο να φέρουν ειρήνη στη γη. Αυτό γίνεται με τρόπο τελείως αντίθετο από τον τρόπο του Θεού. Σύμφωνα με τους καθορισμένους σκοπούς του Ιεχωβά, ειρήνη θα έρθει, όχι με μια ένωση των εθνών αυτού του κόσμου, αλλά με πλήρη αντικατάσταση αυτών των εθνών από τη Βασιλεία του Θεού. (Δανιήλ 2:44) Ο Νταγκ Χάμμαρσγιολτ είπε ότι εργαζόταν για να «σώσει την παλιά γη». Αν εννοούσε μ’ αυτό το παρόν παγκόσμιο σύστημα που αποτελείται από ανεξάρτητα πολιτικά έθνη, τότε οι ελπίδες του ήταν καταδικασμένες να αποτύχουν από την αρχή. Το γεγονός είναι ότι η «παλιά γη» πρέπει να παραχωρήσει τη θέση της σ’ ένα νέο σύστημα. «Ο κόσμος παρέρχεται». (1 Ιωάννου 2:17) Τίποτα δεν μπορεί να τον σώσει, ούτε ακόμη και ένας οργανισμός Ηνωμένων Εθνών.
Επειδή υπάρχει εθνικιστική ιδιοτέλεια των εθνών, υπάρχει μόνο ένας ρεαλιστικός τρόπος για να έρθει ειρήνη και ασφάλεια. Η Βασιλεία του Θεού μόνο μπορεί να φέρει το είδος της ειρήνης που επιθυμούσε ο άνθρωπος αφότου διώχτηκε από τον κήπο της Εδέμ. Να μια περιγραφή της ασφάλειας που θα προκύψει από τις ενέργειες της Βασιλείας: «Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον».—Αποκάλυψις 21:4.
Μήπως αυτή η υπόσχεση φαίνεται μη ρεαλιστική; Στ’ αλήθεια, είναι η μόνη ελπίδα που έχουμε, και στο επόμενο τεύχος της Σκοπιάς θα εξεταστεί σε μεγαλύτερο βάθος το γιατί είναι έτσι. Στο μεταξύ, θα θέλαμε να επιστήσουμε την προσοχή σας σε ένα σπουδαίο γεγονός: Η ιστορία των Ηνωμένων Εθνών δεν τελείωσε ακόμη. Αυτός ο οργανισμός έχει έναν σπουδαίο ρόλο να παίξει σε μελλοντικά γεγονότα. Σας προτρέπουμε να διαβάσετε τα επόμενα δυο άρθρα, που εξετάζουν το μέλλον του οργανισμού Ηνωμένων Εθνών στο φως των προφητειών της Βίβλου.
[Εικόνα στη σελίδα 5]
Το έργο της ειρήνευσης είναι πολύ δύσκολο για τα Ηνωμένα Έθνη
[Ευχαριστίες]
U.S. Army photo
[Εικόνα στη σελίδα 6]
‘Όλος ο κόσμος εν τω πονηρώ κείται’. Περιλαμβάνονται σ’ αυτό και τα Ηνωμένα Έθνη
[Εικόνα στη σελίδα 7]
Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών ποτέ δεν θα είναι πιο ηθικός από τα έθνη που τον αποτελούν