‘Ζητάτε Πρώτα τη Βασιλεία’—Ο Οικογενειακός μας Στόχος

Από τους Σταν και Τζιμ Γούντμπερν

«ΤΟ μήνυμα αυτό μού άρπαξε μια ολόκληρη οικογένεια!» Κοιτάζοντας πίσω πριν από 50 χρόνια σχεδόν, δεν είναι δύσκολο να καταλάβω την απογοήτευση του κήρυκα της εκκλησίας μας. Και οι εφτά από μας τους Γούντμπερνς, αδελφοί και αδελφές, διαδοχικά και με γρήγορο ρυθμό γίναμε Μάρτυρες του Ιεχωβά στο Γουαϊτχέβεν της Αγγλίας.

Αυτό άρχισε όταν ο Τζων Γούντμπερν, ο μεγαλύτερος αδελφός μου αγόρασε δυο βιβλία, το ένα από αυτά ήταν Η Κιθάρα του Θεού, από την Άιντα Εκλς, μια ολοχρόνια κήρυκα (σκαπάνισσα) που εξακολουθεί να κηρύττει πιστά στο Μπλάκπουλ. Ο Τζων άρχισε αμέσως να παρακολουθεί τις συναθροίσεις των Μαρτύρων, και το 1936 τα τρία αδέλφια ο Τζων, ο Τομ και εγώ που λέγομαι Σταν, ταξιδέψαμε για τη Γλασκόβη της Σκωτίας για να ακούσουμε τον τότε Πρόεδρο της Εταιρίας Σκοπιά, τον Ι. Φ. Ρόδερφορδ, που θα μιλούσε για τον Αρμαγεδδώνα. Μολονότι αυτή ήταν η πρώτη μας συνέλευση, ήμαστε και εμείς ανάμεσα στους 70 εθελοντές που ζητήθηκαν για να υπηρετήσουν σαν ταξιθέτες στη δημόσια ομιλία του Αδελφού Ρόδερφορδ.

Στην Ολοχρόνια Υπηρεσία—Και στον Πόλεμο!

Το 1937 ένας ζηλωτής αδελφός ηλικίας 26 χρόνων έφτασε από τα κεντρικά γραφεία του Μπρούκλιν για να αναλάβει την επόπτευση του γραφείου τμήματος του Λονδίνου. Ήταν ο Αδελφός Α. Ντ. Σρόντερ, που είναι τώρα μέλος του Κυβερνώντος Σώματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Τι μεγάλη ενθάρρυνση ήταν αυτός για μας τους νεότερους που θέλαμε να γίνουμε ολοχρόνιοι κήρυκες! Στις αρχές του 1939 τα τρία αδέλφια, ανύπαντροι και χωρίς οικογενειακές ευθύνες, δεχτήκαμε την πρόσκληση για σκαπανικό έργο.

Η παγκόσμια σκηνή άλλαζε ραγδαία, και στις 3 Σεπτεμβρίου 1939, κηρύχθηκε ο πόλεμος της Βρετανίας ενάντια στη Γερμανία. Ασκήθηκε πίεση για να αναχαιτιστεί το έργο κηρύγματος, και σύντομα μετά απ’ αυτό έπρεπε να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα της Χριστιανικής ουδετερότητας.

Όταν κλήθηκα να παρουσιαστώ στο δικαστήριο σαν αντιρρησίας συνείδησης, οι ένορκοι που αποτελούνταν από εφτά άτομα υποστήριξαν την ένστασή μου, και μου επιτράπηκε να συνεχίσω τη διακονία μου, μολονότι αυτό ενόχλησε πολύ τον προεδρεύοντα δικαστή. Και ο Τομ επίσης απαλλάχτηκε από τη στρατιωτική υπηρεσία. Ωστόσο, ο Τζων, ο Τζιμ, και ο Μάρτιν, ένας άλλος από τους αδελφούς μου, δεν ήταν τόσο τυχεροί. Όλοι τους έλαβαν ποινές φυλάκισης.

Όλοι μας είχαμε πολλές συγκινητικές εμπειρίες στη διάρκεια εκείνων των ετών του πολέμου, και δεν πέρασαν χωρίς τη διασκεδαστική τους πλευρά. Σε μια περίπτωση ένας αστυνομικός έβαλε το κεφάλι του μέσα από το παράθυρο του ηχητικού αυτοκινήτου για να μου πει ότι οι χωρικοί είχαν αναφέρει πως μετέδιδα και λάβαινα μηνύματα από το Ναζιστικό εχθρό! Αλλά σύντομα διαπίστωσε ο ίδιος ότι το όχημα περιλάμβανε μόνο ένα γραμμόφωνο με ενισχυτή, ούτε καν δέκτη ραδιοφώνου!

Στο μεταξύ, ο Τζιμ είχε μετακομίσει νότια στο Μπέρμινχαμ, στη βιομηχανική Μίντλαντς, όπου έλαβε καλή εκπαίδευση σαν σκαπανέας, επισκεπτόμενος εμπορικούς οίκους καθώς εργαζόταν μαζί με το βετεράνο κήρυκα Άλμπερτ Λόιντ. Η πόλη δέχτηκε συνεχείς αεροπορικές επιδρομές, και η θαυμάσια κεντρική Αίθουσα Βασιλείας βομβαρδίστηκε. Αλλά το κήρυγμα της Βασιλείας αυξήθηκε, και σχηματίστηκαν πολλές εκκλησίες σε απομακρυσμένες περιοχές.

Επανειλημμένα, οι αδελφοί είχαν εύλογη αιτία να είναι ευγνώμονες για την προστασία που λάβαιναν καθώς πήγαιναν στους τομείς για να δώσουν πνευματική παρηγοριά στους ανθρώπους. Και τι ανάγκη υπήρχε για να γίνει αυτό! Ακόμη μπορώ ζωντανά να θυμηθώ το πρωί που κηρύχθηκε ο πόλεμος. Βρισκόμουν σε ένα Ουαλλικό χωριό, και είχα βάλει το γραμμόφωνο να παίζει στο κοινό, με το μικρό δίσκο «Το Τέλος του Κόσμου». Όμιλοι ανθρώπων γρήγορα συγκεντρώθηκαν και μου ζητούσαν έντυπα. Σε λίγη ώρα είχα δώσει 38 βιβλία! Λίγο απορεί κανείς που από το 1939 ως το 1945 ο αριθμός των Μαρτύρων του Ιεχωβά στα Βρετανικά νησιά σχεδόν διπλασιάστηκε και έφτασε μέχρι το τέλος του πολέμου σε ένα αποκορύφωμα από 13.150 άτομα.

Οι Δρόμοι Χωρίζονται

Λίγο μετά το τέλος του πολέμου, έφυγα από την Αγγλία για να παρακολουθήσω την όγδοη τάξη της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς στη Νέα Υόρκη των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Τζιμ και ο Μάρτιν που τώρα είχαν διοριστεί σαν επίσκοποι περιοχής, συνέχισαν στο προνόμιό τους στον Βρετανικό αγρό. Όταν αποφοίτησα το 1947, διορίστηκα στα Βρετανικά νησιά σαν επίσκοπος περιφερείας, και για πέντε χρόνια ταξίδευα σ’ ολόκληρη τη χώρα επισκοπώντας στις συνελεύσεις περιοχής σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο. Ο Τζιμ, ο Μάρτιν και εγώ καλύψαμε ολόκληρη τη χώρα στη διάρκεια εκείνων των χρόνων.

Αλλά οι δρόμοι μας χωρίστηκαν το 1950 όταν ο Τζιμ προσκλήθηκε στη 15η τάξη της Γαλαάδ. Αποφοίτησε στη διεθνή Συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά Αύξηση της Θεοκρατίας, στις 30 Ιουλίου 1950, με διορισμό να υπηρετήσει στο Εκουαντόρ της Νότιας Αμερικής. Τώρα θα αφηγηθεί αυτός το δικό του μέρος της ιστορίας.

Το Εκουαντόρ και ο Ιεραποστολικός Αγρός

Η ζωή του ιεραποστόλου στο Εκουαντόρ ήταν μια πρόκληση. Παρά το δύσκολο κλίμα και τις διαφορετικές συνήθειες, είδαμε να συρρέουν πολλοί νέοι αδελφοί και αδελφές. Αλλά αυτό δεν ήταν εύκολο. Για παράδειγμα, δεν είχαμε λεφτά για να οργανώσουμε την πρώτη συνέλευση περιοχής στο Γκουαγιαγκουίλ. Έτσι εμείς οι ιεραπόστολοι βγήκαμε στο έργο κηρύγματος και συγκεντρώσαμε σε κοινό ταμείο όλες τις συνεισφορές που λάβαμε για τα έντυπα που δώσαμε. Αυτό μας έδωσε αρκετά χρήματα για να καλύψουμε τα έξοδα εκείνης της συνέλευσης.

Το 1959 είχα μια πολύ χαρούμενη αλλαγή στο διορισμό στο Λα Λιμπερτάτ, όπου ήδη ζούσε εκεί η ιεραπόστολος Φράνσις Κερ. Αυτή είχε αποκτήσει το σκαπανικό πνεύμα από τη μητέρα της η οποία ήταν σκαπάνισσα από το 1919. Η Φράνσις και εγώ γνωριστήκαμε για λίγο διάστημα και το 1959 παντρευτήκαμε.

Δεν υπήρχαν Μάρτυρες στο Λα Λιμπερτάτ όταν έφτασαν εκεί οι πρώτοι ιεραπόστολοι, αλλά σ’ εκείνο το μέρος υπάρχουν τώρα τρεις ακμάζουσες εκκλησίες. Τα πράγματα εξελίχθηκαν γρήγορα, και είχαμε πολλούς διαφορετικούς διορισμούς όπως στο Κουίτο, στο Αμπάτο, και στο Μάντα. Στη διάρκεια εκείνης της περιόδου είχαμε το προνόμιο να βοηθήσουμε 147 νέα άτομα να υπηρετήσουν τον Ιεχωβά, και συμβάλαμε στην ενίσχυση πολλών ακόμη.

Αρρώστια και Επιστροφή στην Αγγλία

Μετά από 20 χρόνια υπηρεσίας εκεί, το Εκουαντόρ είχε πραγματικά γίνει η πατρίδα μας, αλλά το 1971 λυπημένοι ξαναγυρίσαμε στην Αγγλία επειδή η Φράνσις χρειάστηκε ειδικευμένη ιατρική θεραπεία. Παρ’ όλα αυτά, ήμουν αποφασισμένος να συνεχίσω την ολοχρόνια υπηρεσία και να μην ξαναγυρίσω στην κοσμική εργασία. Ευτυχώς για μας, υπήρχαν πολλοί Ισπανόφωνοι στην περιοχή Πάντινγκτον του Λονδίνου και τελικά μπορέσαμε να σχηματίσουμε την πρώτη Ισπανόφωνη εκκλησία στην Αγγλία.

Το Λονδίνο είναι πάντα μια πρόκληση για τους Μάρτυρες που θέλουν να κηρύττουν στα καταστήματα, στα γραφεία και στα ξενοδοχεία, όπου συναντάει κανείς ανθρώπους από όλες τις εθνικότητες. Αυτός ήταν ο διορισμός μας για έξι χρόνια. Καλύψαμε μια τεράστια περιοχή του Λονδίνου, περιλαμβανομένων των Κάμντεν, Τσέλση, Κένζινγκτον, Μιλ Χιλ, Πάντινγκτον και Στέπνη. Στη διάρκεια εκείνης της χρονικής περιόδου δώσαμε πάνω από 7.000 Γραφές και βοηθήματα μελέτης της Βίβλου. Σε ένα ξενοδοχείο ο μάγειρας συγκέντρωσε ολόκληρο το προσωπικό της κουζίνας στην κύρια τραπεζαρία, και μπορέσαμε να δώσουμε μια 15λεπτη ομιλία. Υπήρχαν Ισπανοί, Ιταλοί και Πορτογάλοι, και πολλοί δεν είχαν δει ποτέ την Αγία Γραφή. Η ανταπόκριση ήταν πραγματικά θαυμάσια.

Μια μέρα, καθώς επισκεπτόμαστε γραφεία στο εμπορικό κέντρο του Λονδίνου, πήγα σε μια πολύ γνωστή τράπεζα και, κοιτώντας μέσα, είδα έναν ψηλό άντρα, καλοχτενισμένο με επιβλητικό παρουσιαστικό. Σκέφτηκα αρνητικά ότι δεν θα δεχόταν το άγγελμα· αλλά έκανα μια σύντομη προσευχή και τον πλησίασα. Χωρίς να πει λέξη, πήγε στο γραφείο του, έβγαλε μια πράσινη Βίβλο και μια Σκοπιά και είπε, «Είμαι και εγώ ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά». Αυτό ήταν ένα μάθημα για μένα που έπρεπε να θυμάμαι—να μη κρίνω από πριν τους ανθρώπους.

Δίνοντας Μαρτυρία στα Σχολεία

Πάντα είχαμε την επιθυμία να ξαναγυρίσουμε στο Εκουαντόρ, και όταν η Φράνσις αποκαταστάθηκε πλήρως στην υγεία της, μπορέσαμε να ξαναγυρίσουμε το 1977. Τι χαρά ήταν αυτό για μας! Ο πρώτος μας διορισμός ήταν το Σάντο Ντομίνγκο ντε Λος Κολοράντος. Ενόσω ήμαστε εκεί, αρχίσαμε να εξερευνούμε έναν άλλο τομέα δράσης. Ένα πρωί καθώς κηρύτταμε από σπίτι σε σπίτι, διαπιστώσαμε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ήταν σπίτι τους. Αλλά υπήρχαν τρία σχολεία στην περιοχή όπου θα μπορούσε να γίνει μεγάλη δράση—γιατί να μην τα επισκεφθούμε; Προσευχηθήκαμε για το ζήτημα αυτό και μετά πήγαμε στους δασκάλους με τις δυο εκδόσεις Η Νεότης Σας—Επωφεληθήτε Απ’ Αυτήν και Προήλθε ο Άνθρωπος από Εξέλιξη ή από Δημιουργία; Τα αποτελέσματα ήταν θαυμάσια!

Διαπιστώσαμε ότι τόσο οι δάσκαλοι όσο και οι μαθητές ήταν προθυμότατοι να μελετήσουν αυτά τα δυο βιβλία. Ένας καθηγητής γυμνασίου, που ήταν Καθολικός ιερέας, ζήτησε εκατό αντίτυπα από κάθε ένα βιβλίο για να βεβαιωθεί ότι κάθε σπουδαστής και από τις τρεις τάξεις είχε το δικό του προσωπικό αντίτυπο. Σε ένα άλλο γυμνάσιο, ο διευθυντής είχε διαβάσει και τα δυο βιβλία και ήθελε να τα διαβάσουν και οι μαθητές επίσης. Υπήρχαν παραπάνω από 3.000, και έτσι χρειάστηκε να πάμε τρεις φορές για να τους πλησιάσουμε όλους στις τάξεις τους. Εκεί διαθέσαμε παραπάνω από χίλια βιβλία!

Σε ένα άλλο Καθολικό σχολείο, ο γυμνασιάρχης, που ήταν ιερέας από την Ισπανία, είχε διαβάσει το βιβλίο Εξέλιξη με εκτίμηση, και έτσι μας έδωσε την άδεια να επισκεφθούμε κάθε τάξη και να δώσουμε μια σύντομη ομιλία. Διαθέσαμε κάθε έκδοση που είχαμε στους μαθητές, και έπρεπε να ξαναπάμε με άλλα έντυπα. Μετά μάθαμε ότι ζητήθηκε από τους μαθητές να κάνουν έρευνα από το βιβλίο Νεότης στο κεφάλαιο που σχετιζόταν με τα ναρκωτικά. Προφανώς τα ναρκωτικά ήταν ένα αυξανόμενο πρόβλημα σ’ εκείνο το σχολείο. Δώσαμε παραπάνω από 400 βιβλία σ’ εκείνη την περίπτωση.

Ο επόμενος διορισμός μας ήταν η πόλη του Αμπάτο, που περιβάλλεται από χιονοσκέπαστα βουνά. Και εδώ πάλι, με καλά αποτελέσματα μπορέσαμε να επισκεφθούμε ένα Καθολικό εκπαιδευτικό κολέγιο, καθώς επίσης και αρκετά άλλα σχολεία της περιοχής. Σε ένα, επισκεφθήκαμε κάθε τάξη και αφήσαμε 438 βιβλία Νεότης. Μερικοί από τους δασκάλους ενθουσιάστηκαν τόσο με το βιβλίο ώστε μίλησαν περισσότερο για το θέμα απ’ ότι εμείς και διάβασαν στους μαθητές όλα τα θέματα των κεφαλαίων. Είπαν στους μαθητές ότι έπρεπε πραγματικά να πάρουν ένα αντίτυπο, αντί να αγοράζουν άχρηστα βιβλία.

Αναπολώντας το παρελθόν, είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε σε χιλιάδες μαθητές και εκατοντάδες δασκάλους, διανέμοντας σ’ αυτούς παραπάνω από 11.000 βοηθήματα μελέτης της Βίβλου. Μερικοί απ’ αυτούς ζούσαν σε αδιάβατες περιοχές της ζούγκλας όπου δεν μπορούσε να πάει εκεί αυτοκίνητο. Ναι, υπάρχει ακόμη πολύ έργο που πρέπει να γίνει στο Εκουαντόρ.

Ο καιρός πέρασε σαν αστραπή και τώρα, μετά από μια κρίση κακής υγείας, βρισκόμαστε πίσω στο Λονδίνο. Για περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες ο Ιεχωβά μάς υποστήριξε με το άγιό του πνεύμα. Τι έκφραση της παρ’ αξία καλοσύνης του που μπορέσαμε να χρησιμοποιήσουμε τη ζωή μας στην υπηρεσία του, από τη νιότη μας! (Εκκλησιαστής 12:1) Αλλά τώρα, ας σας πει ο Σταν την υπόλοιπη ιστορία.

Κηρύττοντας στην Ιρλανδία

Το 1949 υπήρχε μεγάλη εναντίωση στο έργο μαρτυρίας στην Ιρλανδία, η οποία τότε ήταν κάτω από τη φροντίδα του γραφείου της Εταιρίας Σκοπιά στο Λονδίνο. Σαν αποτέλεσμα των Βιβλικών ομιλιών που κάναμε στο ύπαιθρο, ο προεδρεύων κήρυκας της Βαφτιστικής Εκκλησίας της Βόρειας Ιρλανδίας προκάλεσε τους Μάρτυρες του Ιεχωβά σε συζήτηση πάνω στο θέμα: «Η Ανάσταση του Κυρίου Ιησού Χριστού». Η Εταιρία μού ζήτησε να αναλάβω αυτό το διορισμό σαν επίσκοπος περιφερείας που ήμουν. Επρόκειτο να γίνει αυτό στο Πορταντάουν, όπου λειτουργούσε μια μικρή εκκλησία.

Το βράδι της συζήτησης, το Δημαρχείο ήταν γεμάτο μέχρι τις πόρτες. Φαίνεται πως οι Βαφτιστές το είχαν νοικιάσει μερικές ώρες πριν για μια συνάντηση προσευχής. Με παρόντα χίλια άτομα από όλη την περιοχή και κάπου 70 κληρικούς, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά υπερτερούσαν αριθμητικά. Ο Βαφτιστής πάστορας αναμίχθηκε μόνο στο θρησκευτικό συναίσθημα, προσπαθώντας να στρέψει το πλήθος σε εναντίωση. Μετά από δυο ώρες συζήτησης, αρνήθηκε να εξηγήσει το εδάφιο 1 Πέτρου 3:18 και άλλα εδάφια που αποδεικνύουν ότι ο Ιησούς αναστήθηκε σαν πνεύμα.

Τελικά, όταν τους υπενθύμισα τη συμβουλή του Γαμαλιήλ που βρίσκεται στα εδάφια Πράξεις 5:34-39, ότι θα μπορούσαν να μάχονται ενάντια στον Θεό, ο πάστορας έχασε την ψυχραιμία του και φώναξε, «Κλείστε τις πόρτες σας σ’ αυτούς! Δεν είναι σφάλμα να κλείνετε τις πόρτες σας στον Διάβολο!» Ωστόσο, αρκετοί από το ακροατήριο μπόρεσαν να διακρίνουν ποιοι είχαν την αλήθεια. Μερικοί από το ποίμνιό του παραιτήθηκαν, και εκείνο το Σαββατοκύριακο η μικρή Εκκλησία του Πορταντάουν βγήκε έξω στους ανθρώπους και διένειμε περισσότερα έντυπα από όσα σ’ όλους τους προηγούμενους έξι μήνες! Τώρα υπάρχει μια μεγάλη εκκλησία εκεί με μια μεγάλη Αίθουσα Βασιλείας και πολλές άλλες εκκλησίες σε άλλες γειτονικές πόλεις.

Διατήρηση του Σκαπανικού Πνεύματος

Το 1952 παντρεύτηκα την Τζόυς Κάτελ, που ήταν μέλος της οικογένειας Μπέθελ του Λονδίνου, και το 1957 είχαμε την χαρούμενη έκπληξη να αποκτήσουμε μια κόρη, την Τζέιν. Το γεγονός αυτό άλλαξε τον τρόπο της ζωής μας. Διστακτικά, βγήκα να βρω κοσμική δουλειά. Αλλά παρά το γεγονός αυτό εξακολουθούσαμε να βάζουμε πρώτα τη Βασιλεία στη ζωή μας και δοκιμάσαμε την απόδειξη των λόγων του Δαβίδ σε έναν αγαπητό ψαλμό: «Ενώπιόν μου είχον τον Κύριον διαπαντός· διότι είναι εκ δεξιών μου, διά να μη σαλευθώ».—Ψαλμός 16:8.

Στη διάρκεια των χρόνων που ακολούθησαν, μετακομίσαμε σε αρκετές περιοχές, υπηρετώντας εκεί που η ανάγκη ήταν μεγαλύτερη και μετέχοντας από καιρό σε καιρό στο βοηθητικό σκαπανικό. Οι αδελφοί με καλοσύνη μας βοήθησαν με εργασίες, αλλά αντιστάθηκα στον πειρασμό να κάνω την επιδίωξη υλικών πλούτων κύριο στόχο στη ζωή μου. Μπορούσα να βρίσκω την εργασία που χρειαζόμουν για να παρέχω στην οικογένειά μου τα απαραίτητα για τη ζωή. Είμαι πολύ ευτυχισμένος που διατήρησα αυτό το σκαπανικό πνεύμα.

Στη Νότια Αφρική, στην Ιρλανδία και Πίσω στη Βρετανία

Έχοντας υπηρετήσει σε πολλά μέρη σ’ όλα τα Βρετανικά νησιά, περιλαμβανομένων και των απομονωμένων Άουτερ Χέμπριτης, μετακομίσαμε στη Νότια Αφρική στο τέλος της δεκαετίας του 1960. Εκεί εργαστήκαμε με έγχρωμο πληθυσμό και ήμαστε χαρούμενοι που λάβαμε μέρος στην αύξηση ενός μικρού ομίλου 5 Μαρτύρων, ο οποίος έφτασε τους 61. (1 Κορινθίους 3:6-9) Για λόγους υγείας ξαναγυρίσαμε στη Βόρεια Ιρλανδία το 1974, όπου υπηρετήσαμε στη συνοριακή περιοχή ανάμεσα σε τρομοκρατικές δράσεις.

Στη διάρκεια ενός ταξιδιού περνώντας τα σύνορα το 1975, καθώς έκανα διανομή μερικών πραγμάτων στη μερική μου κοσμική απασχόληση, με σταμάτησαν στο δρόμο τρεις κουκουλοφόροι τρομοκράτες οι οποίοι με διέταξαν να βγω από το αυτοκίνητό μου. Όταν ρώτησαν ποιος είμαι και τι έκανα, αμέσως δήλωσα, «Είμαι Μάρτυρας του Ιεχωβά». Αφού βεβαιώθηκαν ότι δεν ήμουν κατάσκοπος υπέρ των Άγγλων, με απελευθέρωσαν, και συνέχισα το δρόμο μου, ευγνώμων για την προστασία του Ιεχωβά.—Παροιμίαι 18:10.

Το 1977 ξαναγυρίσαμε στην Αγγλία. Μετά, λάβαμε ένα χαρούμενο προνόμιο. Σε ηλικία 62 χρόνων προσκλήθηκα και πάλι στο έργο περιοχής! Τότε η 20χρονη κόρη μας, η Τζέιν ήταν τακτική σκαπάνισσα και μπορούσε καλά να φροντίσει για τον εαυτό της. Έτσι πουλήσαμε τα λίγα αποκτήματα που είχαμε, και μετά από δυο χρόνια στη διακονία της περιοχής, είχα πάλι την ευθύνη να υπηρετώ στο έργο περιφερείας, εποπτεύοντας τις συνελεύσεις στην Αίθουσα Συνελεύσεων Μάντζεστερ στα βόρεια της Αγγλίας. Πράγματι, δοκίμασα πάλι τον Ψαλμό 16, καθώς το εδάφιο 6 λέει θαυμάσια: «Αι μερίδες μου έπεσον εις τόπους τερπνούς· έλαβον ωραιοτάτην κληρονομίαν».

Τώρα υπηρετούμε ευτυχισμένα στο έργο περιοχής σε περιοχές όπου είχα υπηρετήσει πριν από χρόνια. Αλλά, τι διαφορά! Ναι, συναντάμε τους πιστούς ηλικιωμένους αδελφούς που γνωρίσαμε τότε, αλλά η επέκταση του έργου της Βασιλείας έχει φέρει εκατοντάδες περισσότερους και πολύ περισσότερες εκκλησίες.

Μολονότι τρία από τα εφτά μέλη της οικογένειας Γούντμπερν έχουν πεθάνει, οι υπόλοιποι από μας—η Μπεθ 80 χρόνων και ο Τομ 78 τώρα, μαζί και ο Τζιμ και εγώ—συνεχίζουμε να υπηρετούμε τον Ιεχωβά. Ο αδελφός μου Μάρτιν τελείωσε την πορεία του πιστά το 1973 μετά από 34 χρόνια ολοχρόνιου κηρύγματος, και η Μαρί, η γυναίκα του που έμεινε χήρα, εξακολουθεί να είναι δραστήρια στη Γλασκόβη της Σκωτίας.

Τι προνομιούχα οικογένεια είμαστε! Υπολογίζοντας όλα τα παιδιά και τα εγγόνια, 35 από μας αφιερώσαμε τη ζωή μας στον Ιεχωβά. Η αγάπη και η καλοσύνη πολλών αγαπητών αδελφών, μαζί με την προστατευτική αγάπη και τις ευλογίες του ίδιου του Ιεχωβά, απέδειξαν σ’ όλους μας ότι το να ‘ζητούμε πρώτα τη βασιλεία’ είναι πραγματικά η ασφαλής και σοφή πορεία στην εποχή μας.—Ματθαίος 6:33.

[Εικόνα στη σελίδα 27]

Ο Σταν, ο Τζιμ και ο Μάρτιν Γούντμπερν όλοι στην ολοχρόνια υπηρεσία το 1950

[Εικόνα στη σελίδα 28]

Ο Τζιμ και η Φράνσις Γούντμπερν υπηρέτησαν σαν ιεραπόστολοι στο Εκουαντόρ

[Εικόνα στη σελίδα 29]

Ο Σταν Γούντμπερν υπηρετεί στο ολοχρόνιο έργο περιοχής στην Αγγλία, και συνοδεύεται από τη σύζυγό του την Τζόυς