Μένοντας Κοντά στην Οργάνωση του Ιεχωβά

Όπως το αφηγήθηκε ο Τζων Μπαρ

ΒΡΙΣΚΟΜΟΥΝ στο αεροπλάνο ταξιδεύοντας από τη Γλασκώβη στο Αμπερντίν, καθώς τελείωνε μια επίσκεψη στην πατρίδα μου πριν ένα χρόνο, τον περασμένο Ιούνιο. Το αεροπλάνο μας σκαρφάλωνε σταθερά πάνω από την πράσινη σκωτσέζικη ύπαιθρο και πιο πέρα πάνω από τα νωχελικά νερά του ποταμού Κλάιντ, όταν οι σκέψεις μου έτρεξαν πίσω στο έτος 1906 και στο μικρό χωριουδάκι του Μπίσομπτον που είναι φωλιασμένο κάπου εκεί κάτω, νότια του ποταμιού.

Εκείνο ήταν το έτος και το μέρος, βλέπετε, που η γιαγιά μου, η Έμιλυ Τζούελ, άρχισε να διαβάζει το βιβλίο του Κάρολου Ρώσσελ Το Θείον Σχέδιον των Αιώνων. Τα μάτια της άνοιξαν αμέσως στην αλήθεια και είδε ότι η Αγία Γραφή δεν διδάσκει τη διδασκαλία της κόλασης. Σύντομα οι δυο ενήλικες κόρες της, η Μπέσυ και η Έμιλυ (η τελευταία έγινε μητέρα μου), άρχισαν επίσης να διακρίνουν το φως της αλήθειας να φέγγει μέσα από το σκοτάδι των ψεύτικων διδασκαλιών της Ενωμένης Ελεύθερης Εκκλησίας της Σκωτίας. Η γιαγιά βαφτίστηκε το 1908, συμβολίζοντας την αφιέρωσή της να κάνει το θείο θέλημα, και οι κόρες της βαφτίστηκαν λίγο αργότερα.

Ο πατέρας μου ήταν ο γραμματέας των συνεδριάσεων αυτής της ίδιας Ενωμένης Ελεύθερης Εκκλησίας στο Μπίσομπτον. Πάντα το έβρισκε δύσκολο να δεχτεί τη διδασκαλία της Τριάδας, γι’ αυτό ο διάκονος της εκκλησίας προσφέρθηκε να δώσει ένα ειδικό κήρυγμα για χάρη του μια Κυριακή. Αυτό και έκανε! Με το που άκουσε την εξήγηση που προσπάθησε να δώσει ο ιερέας, ο πατέρας μου πείστηκε ότι το δόγμα της Τριάδας ήταν ψεύτικο. Παραιτήθηκε από την εκκλησία και βαφτίστηκε το 1912 συμβολίζοντας την αφιέρωσή του στον Ιεχωβά. Σύντομα μετά από αυτό οι γονείς μου με τα δυο παιδιά τους, τη Λούη και τον Τζέημς, μετακόμισαν στο Αμπερντίν, όπου το 1913 γεννήθηκα εγώ.

Οι σκέψεις μου για εκείνα τα πρώτα χρόνια και για τις προσπάθειες των γονιών μου να μας αναθρέψουν, και τα τρία παιδιά, «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου [Ιεχωβά (ΜΝΚ)]» γύριζαν στο μυαλό μου καθώς το αεροπλάνο άρχισε την κατάβασή του, πάνω από τους λόφους, τα ποτάμια και τις κοιλάδες που ήξερα από την παιδική μου ηλικία. (Εφεσίους 6:4) Πόση ευγνωμοσύνη αισθανόμουν στον Ιεχωβά, αυτό το πανέμορφο, ηλιόλουστο πρωινό, για εκείνη την πατρική εκπαίδευση! Γνώριζα ότι είχε συμβάλει αποφασιστικά στο να παραμένω πάντα κοντά στην οργάνωση του Ιεχωβά.

Η Αξία της Παιδικής Εκπαίδευσης

Η οικογένειά μας ήταν πάντα ευτυχισμένη και ενωμένη. Αν κάποια φορά ο πατέρας και η μητέρα είχαν διαφορετικές απόψεις, προσπαθούσαν να μην το δείχνουν ποτέ μπροστά σ’ εμάς, τα παιδιά. Αυτό δημιούργησε σ’ εμάς όχι μόνο σεβασμό για τους γονείς μας, αλλά επίσης και ένα περιβάλλον πραγματικής ειρήνης και ασφάλειας μέσα στο σπίτι μας.

Μερικές από τις πιο γλυκιές αναμνήσεις μου περιστρέφονται γύρω από τα βράδια που μαζευόμασταν όλοι μαζί σαν οικογένεια. Δημιουργούσαμε μόνοι μας τη διασκέδασή μας, με το να κάνουμε πράγματα όπως το να τραγουδάμε με τη δική μας μουσική συνοδεία και να παίζουμε μαζί επιτραπέζια παιχνίδια σαν τη Μονόπολη. Επίσης, ο πατέρας, άσχετα με το πόσο απασχολημένος ήταν, ποτέ δεν παράλειπε να αφιερώνει χρόνο μαζί μας, στην ουσία κάθε μέρα, για να διαβάζει δυνατά από την Αγία Γραφή και τις εκδόσεις της Σκοπιάς, καθώς επίσης και από άλλα έντυπα, και απλά και πιο σοβαρά. Όλα αυτά βοήθησαν την οικογένειά μας να διατηρηθεί ενωμένη καθώς εμείς μεγαλώναμε.

Τα πρώτα εκείνα χρόνια, ήμασταν η μόνη οικογένεια στην «αλήθεια» στο βόρειο αυτό μέρος της Σκωτίας. Σαν αποτέλεσμα, το σπίτι μας το γνώριζαν πολύ καλά πολλοί περιοδεύοντες αντιπρόσωποι της Εταιρίας Σκοπιά (πίλγκριμς, όπως λέγονταν τότε), όπως ήταν ο Άλμπερτ Λόυντ, ο Χέρμπερτ Σίνιορ και ο Φρεντ Σκοτ. Μας επισκέφτηκαν ακόμη και μερικοί από τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, περιλαμβανομένων και των Γ. Ε. Βαν Άμπουργκ και Α. Χ. Μακμίλλαν. Αυτές οι επισκέψεις ήταν σημαντικοί σταθμοί των πρώτων μου χρόνων.

Μέχρι σήμερα νιώθω πολύ ευγνώμων για το ειλικρινές πνεύμα φιλοξενίας που έδειχναν οι γονείς μου. Αυτό εμπλούτισε την οικογενειακή μας ζωή και άρχισε να μεγαλώνει την εκτίμησή μου για όλη την αδελφότητα αν και ήμουν ακόμα νέος. Πόσα μπορούν πράγματι να κάνουν οι γονείς για να διαμορφώσουν έναν ένθερμο δεσμό αγάπης ανάμεσα στα παιδιά τους και την παγκόσμια αδελφότητα!

Αντιμετωπίζοντας Ένα Προσωπικό Πρόβλημα

Καθώς μπήκα στα πρώτα χρόνια της εφηβείας μου, έγινα ένα πολύ ντροπαλό και μαζεμένο αγόρι. Όσο περισσότερο μεγάλωνα τόσο πιο δύσκολο το έβρισκα να συναναστρέφομαι ανθρώπους και να συζητώ μαζί τους. Αυτή η συστολή με δυσκόλευε με πολλούς τρόπους, αλλά κυρίως με προβλημάτισε όταν ήρθε η ώρα να αποδείξω την πίστη μου με το να κηρύξω τα καλά νέα της Βασιλείας.

Η γιαγιά μου και η μητέρα μου ήταν, λίγο μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι πρώτες Μάρτυρες στο Αρμπεντίν που συμμετείχαν στη διακονία από σπίτι σε σπίτι. Εμείς τα παιδιά πηγαίναμε μαζί τους και μοιράζαμε φυλλάδια, αλλά τώρα το να μιλάω εγώ ο ίδιος στους ανθρώπους στα σπίτια τους—ήταν πραγματικά για μένα κάτι το διαφορετικό! Ήταν μια πραγματική πρόκληση. Αλλά τελικά την αντιμετώπισα με επιτυχία. Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνο το κυριακάτικο απόγευμα, το Νοέμβριο του 1927, όταν είπα στον πατέρα μου ότι θα τον συνόδευα στην υπηρεσία από πόρτα σε πόρτα. Για πρώτη φορά στη ζωή μου έβλεπα δάκρυα να κυλούν στα μάγουλα του πατέρα μου—δάκρυα χαράς σ’ αυτή την περίπτωση!

Μια Οικογενειακή Τραγωδία Με Επηρέασε

Η ειρηνική γαλήνη της οικογενειακής μας ζωής διακόπηκε απότομα το βράδυ της 25 Ιουνίου 1929, όταν ήμουν 16 χρονών. Μετά από μια μέρα στη διακονία, η μητέρα μου και η αδελφή μου βιάζονταν να γυρίσουν σπίτι για να ετοιμάσουν το βραδινό φαγητό του πατέρα. Ξαφνικά, μια μοτοσικλέτα που έτρεχε πολύ γρήγορα, χτύπησε τη μητέρα και την έσυρε κατά μήκος του δρόμου για 37 περίπου μέτρα. Τα τραύματα στο κεφάλι της ήταν τόσο σοβαρά που δεν περιμέναμε ότι θα ζήσει. Όμως χάρη στην πολύμηνη στοργική φροντίδα της αδελφής μου Λούη, τελικά σώθηκε. Με τον καιρό, η μητέρα μπόρεσε να ζήσει μια σχετικά φυσιολογική ζωή, μέχρι το θάνατό της το 1952.

Αυτή η τραγική εμπειρία ήταν πολύ σημαντική για μένα—με έκανε να σκεφτώ σοβαρά τη ζωή μου και το πώς τη χρησιμοποιούσα. Εκείνο το καλοκαίρι άρχισα να μελετώ την Αγία Γραφή πολύ πιο βαθιά από ό,τι προηγουμένως—έκανα την αλήθεια δική μου. Αυτό ήταν το μεγάλο σημείο στροφής για μένα και αφιέρωσα τον εαυτό μου στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Παρ’ όλα αυτά, μόνο μερικά χρόνια αργότερα μου δόθηκε η ευκαιρία να συμβολίσω την αφιέρωσή μου με το βάφτισμα στο νερό.

Μπαίνοντας στην Ολοχρόνια Υπηρεσία

Όταν τελείωσα το σχολείο το 1932, ξεκίνησα να παρακολουθώ μαθήματα εκπαίδευσης για μηχανολόγους και ηλεκτρολόγους μηχανικούς. Εκείνο τον καιρό στη Βρετανία, δεν υπήρχε η ενθάρρυνση που δίνεται σήμερα στους νεαρούς να μπουν στην ολοχρόνια υπηρεσία ως σκαπανείς. Όμως, καθώς περνούσαν τα χρόνια, ήξερα πού έπρεπε να δαπανήσω τις δυνάμεις μου—στην ολοχρόνια διακονία.

Θυμάμαι ολοζώντανα κάτι που μελετήσαμε τότε, το 1938, που μου τόνισε τα οφέλη τού να παραμένει κανείς κοντά στην οργάνωση του Ιεχωβά και να εφαρμόζει προσωπικά τις οδηγίες της. Ήταν τα τεύχη του περιοδικού Σκοπιά που ασχολούνταν με τον Ιωνά και εξηγούσαν τις εμπειρίες που δοκίμασε όταν προσπάθησε να φύγει μακριά από το διορισμό υπηρεσίας του. Έβαλα βαθιά μέσα στην καρδιά μου αυτό το μάθημα και αποφάσισα να μην απορρίψω ποτέ κανένα διορισμό που θα μου ανάθετε η οργάνωση του Ιεχωβά. Πραγματικά, πολύ λίγο καταλάβαινα τότε πόσο πολλοί θεοκρατικοί διορισμοί θα απλώνονταν μπροστά μου για να δοκιμάσουν την απόφασή μου.

Προσευχήθηκα για καθοδήγηση και η απάντηση ήρθε μέσω ενός αιφνιδιαστικού γράμματος από τα γραφεία της Εταιρίας στο Λονδίνο, που με καλούσε να σκεφτώ την ένταξή μου στην οικογένεια Μπέθελ. Άρπαξα πρόθυμα την ευκαιρία να περάσω μέσα απ’ αυτή τη μεγάλη πόρτα που οδηγούσε σε μεγαλύτερα προνόμια υπηρεσίας. Έτσι, τον Απρίλιο του 1939, βρέθηκα να εργάζομαι δίπλα στον Χάρολντ Κινγκ, που αργότερα υπηρέτησε σαν ιεραπόστολος στην Κίνα και που, εξαιτίας της δραστηριότητάς του στο κήρυγμα, πέρασε πολλά χρόνια σε κομμουνιστική φυλακή. Εργαζόμασταν στη συναρμολόγηση μηχανημάτων αναπαραγωγής καθώς επίσης και φωνόγραφων που θα χρησιμοποιούνταν για να παίζουν ηχογραφημένες ομιλίες στις πόρτες των σπιτιών των ανθρώπων.

Ο Χάρολντ και εγώ φανταζόμασταν όλα τα διαφορετικά είδη ανθρώπων που θα άκουγαν τελικά το άγγελμα της Βασιλείας μέσω των εργαλείων που εμείς φτιάχναμε. Μ’ αυτόν τον τρόπο δεν χάσαμε ποτέ την επαφή με το τελικό αποτέλεσμα της εργασίας μας. Από τότε, επιδιώκω να κρατώ αυτή την άποψη σε όλους τους διαφορετικούς διορισμούς που έχω δεχτεί στο Μπέθελ. Αυτό έχει κάνει την εργασία μου πραγματική χαρά και πάντοτε γεμάτη με νόημα, συνδέοντάς την με το έργο κηρύγματος της Βασιλείας.

Προνόμια Υπηρεσίας

Λίγο μετά από τότε που έφτασα στο Μπέθελ του Λονδίνου, διορίστηκα υπηρέτης ομάδας (τώρα λέγεται προεδρεύων επίσκοπος) σε μια εκκλησία από 200 ευαγγελιζόμενους και πλέον. Προηγουμένως, ήμουν ο επίσκοπος σε μια εκκλησία μόνο 10 ευαγγελιζομένων. Μετά τοποθετήθηκα υπεύθυνος του Τμήματος Ηχητικών σε μια θαυμάσια πανεθνική συνέλευση που έγινε στο Λέστερ, το 1941. Μέχρι τότε, είχα πολύ λίγη πείρα πάνω στα ηχητικά.

Αργότερα διορίστηκα ως υπηρέτης των αδελφών στο έργο περιοδεύοντα επίσκοπου, που τώρα λέγεται επίσκοπος περιοχής. Υπήρχαν έξι μόνο τέτοιοι υπηρέτες στη Βρετανία, όταν πρωτοάρχισε αυτό το έργο τον Ιανουάριο του 1943. Ο διορισμός μου ήταν μόνο για τρεις μήνες, αλλά το αποτέλεσμα ήταν να επισκέπτομαι τις εκκλησίες για περισσότερο από τρία χρόνια. Στη διάρκεια εκείνων των επίσης δύσκολων χρόνων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, είχα τη γενική επίβλεψη τριών μεγάλων συνελεύσεων—κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ προηγουμένως.

Το έργο περιοδεύοντα επίσκοπου εκείνες τις μέρες ήταν πολύ διαφορετικό από ό,τι είναι σήμερα. Ήμασταν πάντα στο πόδι, και τα ταξίδια σ’ όλη την έκταση της Βρετανίας, σ’ εκείνα τα χρόνια του πολέμου, ήταν μερικές φορές πολύ δύσκολα. Σε αρκετές περιπτώσεις χρειάστηκε να καταφύγω σε κάποιο ποδήλατο για να καλύψω ένα μέρος του ταξιδιού μου από τη μια εκκλησία στην άλλη. Αντί να επισκεπτόμαστε μια εκκλησία τη βδομάδα, όπως κάνουν σήμερα οι περιοδεύοντες επίσκοποι, αν οι εκκλησίες ήταν μικρές, επισκεπτόμασταν μέχρι και έξι από αυτές μέσα σε μια εβδομάδα!

Να ένα πρόγραμμα μιας συνηθισμένης μέρας: Ξύπνημα στις πεντέμιση· μετά το πρωινό, ταξίδι στην επόμενη εκκλησία για να μπορώ να αρχίσω να ελέγχω τα αρχεία της περίπου στις οχτώ η ώρα. Το απόγευμα το δαπανούσα συνήθως στην υπηρεσία αγρού και ακολουθούσε το βράδυ μια ωριαία συνάθροιση με τους υπηρέτες της εκκλησίας και μετά μια ομιλία στην εκκλησία. Σπάνια έπεφτα στο κρεβάτι πριν τις 11, και μερικές φορές κοιμόμουν ακόμα πιο αργά, αν έγραφα το ίδιο εκείνο βράδυ την ημερήσια έκθεση για την εκκλησία. Κάθε Δευτέρα ήταν αφιερωμένη στη συμπλήρωση των εβδομαδιαίων εκθέσεων, στην προσωπική μελέτη και σε κάθε είδους προετοιμασίες για την επόμενη βδομάδα.

‘Ένα πολύ γεμάτο εβδομαδιαίο πρόγραμμα’, δεν συμφωνείτε; Ήταν, πράγματι, αλλά, πόσο ενθαρρυντικό ήταν να αισθάνεσαι ότι δυναμώνεις τους αδελφούς σε εκείνα τα δύσκολα χρόνια του πολέμου, καιρού που δεν υπήρχε πάντα η ίδια στενή επαφή με την οργάνωση! Αισθανόμασταν, στην κυριολεξία, την ικανοποίηση ότι βοηθούσαμε τις εκκλησίες να ‘στερεωθούν εις την πίστιν’.—Πράξεις 16:5.

Πίσω στην Υπηρεσία Μπέθελ

Τον Απρίλιο του 1946 μου ζητήθηκε να επιστρέψω στην υπηρεσία Μπέθελ. Ήμουν χαρούμενος που γυρνούσα πίσω, αλλά αισθανόμουν ότι η ζωή μου είχε εμπλουτιστεί πνευματικά σαν αποτέλεσμα εκείνων των τρισήμισι χρόνων στο έργο περιοδεύοντα επίσκοπου. Τώρα η οργάνωση σήμαινε περισσότερα για μένα και αισθανόμουν ότι είχα κάνει αυτό που περιγράφεται στους Ψαλμούς 48:12, 13: «Κυκλώσατε την Σιών και περιέλθετε αυτήν· αριθμήσατε τους πύργους αυτής. Θέσατε την προσοχήν σας εις τα περιτειχίσματα αυτής». Οι εμπειρίες που απόκτησα εργαζόμενος με το λαό του Θεού αύξησαν την αγάπη μου για «την αδελφότητα».—1 Πέτρου 2:17.

Μετά την επιστροφή μου στο Μπέθελ, είχα το προνόμιο να φροντίζω για ένα μεγάλο μέρος του εκτυπωτικού έργου που γινόταν στα τυπογραφεία μας στο Λονδίνο και αργότερα εργάστηκα και στο τσιγκομεταφορείο. Κατόπιν, το Σεπτέμβριο του 1977, μου δόθηκε το μοναδικό προνόμιο να γίνω ένα μέλος του Κυβερνώντος Σώματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά που βρίσκεται στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, στις Η.Π.Α.

Πρέπει να παραδεχτώ ότι υπήρξαν στιγμές που θέλησα να ‘φύγω μακριά’ από μερικούς πολύ δύσκολους διορισμούς που μου ανατέθηκαν. Αλλά τότε θυμόμουν το παράδειγμα του Ιωνά και το λάθος που έκανε, και επαναλάμβανα στον εαυτό μου τη θαυμάσια υπόσχεση που βρίσκεται στους Ψαλμούς 55:22: «Επίρριψον επί τον Κύριον το φορτίον σου, και αυτός θέλει σε ανακουφίσει· δεν θέλει ποτέ συγχωρήσει να σαλευθή ο δίκαιος». Πόσο αληθινά έχουν αποδειχτεί αυτά τα λόγια σε μένα!

Ο Ιεχωβά δεν ζητάει ποτέ από κανένα μας να κάνουμε κάτι που ξέρει ότι υπερβαίνει τις δυνάμεις μας. Ωστόσο, μόνο με τη δύναμή του μπορούμε να κάνουμε αυτό που ζητάει. Και κάτι ακόμα—αν αγαπάτε αληθινά τους αδελφούς που εργάζονται στο πλάι σας, τότε αυτοί θα σας υποστηρίξουν και θα σας ενισχύσουν, καθώς δουλεύουν μαζί σας ‘ώμο προς ώμο, έτσι ώστε να βοηθηθείτε να φέρετε το φορτίο που σας έχει ανατεθεί.—Σοφονίας 3:9, ΜΝΚ.

Πολύτιμες Σχέσεις

Βέβαια, υπάρχουν πάντα μερικοί χριστιανοί αδελφοί με τους οποίους αισθάνεται κανείς ειδικό δεσμό. Ένας από αυτούς ήταν ο Άλφρεντ Πράις Χιούζ, που πέθανε το 1978. Η πείρα της ζωής του εμφανίστηκε στο τεύχος της Σκοπιάς 15ης Ιουλίου 1963. Υπηρέτησε για πολλά χρόνια ως υπηρέτης τμήματος, και αργότερα ως μέλος της Επιτροπής Τμήματος. Ήταν πολύ αγαπητός στους αδελφούς τού Βρετανικού αγρού λόγω του μεγάλου του σεβασμού για την οργάνωση του Ιεχωβά, της οσιότητάς του σ’ αυτή και της αγάπης του για όλους τους αδελφούς. Κάτι άλλο επίσης ήταν η αγάπη του για την υπηρεσία αγρού. Αυτή ποτέ δεν ελαττώθηκε στη ζωή του, άσχετα με το πόσο μεγάλες ήταν οι ευθύνες που επωμιζόταν. Η συνεργασία μου με πιστούς αδελφούς σαν τον Πράις μου έχει προσφέρει πάρα πολλά, ενδυναμώνοντας την απόφασή μου να παραμένω κοντά στην οργάνωση του Ιεχωβά και να διατηρούμαι δραστήριος στη διακονία του.

Στις 29 Οκτωβρίου 1960, ξεκίνησα μια ιδιαίτερα πολύτιμη σχέση με μια ζηλώτρια αδελφή που ήταν για πολλά χρόνια σκαπάνισσα και ιεραπόστολος της 11ης τάξης της Γαλαάδ, και η οποία υπηρετούσε τότε στην Ιρλανδία. Εκείνη τη μέρα, η Μίλντρεντ Γουίλετ και εγώ παντρευτήκαμε, και από τότε με έχει υποστηρίξει με πιστότητα στην υπηρεσία Μπέθελ.

Πριν πεθάνει η μητέρα της Μίλντρεντ, το 1965, τη συμβούλεψε να μη «ζηλέψει ποτέ τον Ιεχωβά». Η Μίλντρεντ θυμάται πάντα τα λόγια της μητέρας της και αυτό την έχει προστατέψει από το να παραπονιέται όταν εγώ χρειάζεται συχνά να δουλεύω υπερωρίες. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ να φροντίσω με χαρά οποιεσδήποτε επιπρόσθετες εργασίες μού έχουν ανατεθεί. Και οι δυο έχουμε απολαύσει ιδιαίτερα τις πολλές ανταμειφτικές εμπειρίες που μοιραστήκαμε στη διακονία.

Για παράδειγμα, ένα νεαρό ζευγάρι με το οποίο μελετούσαμε την Αγία Γραφή σημείωσε γρήγορη πρόοδο μέχρι το σημείο να αφιερωθούν, να βαφτιστούν και να συμμετέχουν τακτικά στην υπηρεσία αγρού. Πόσο χαρούμενοι ήμασταν! Τότε, ξαφνικά, χωρίς κανένα φανερό λόγο, εγκατάλειψαν την εκκλησία. Η Μίλντρεντ και εγώ απογοητευτήκαμε πολύ και συνεχώς αναρωτιόμασταν μήπως είχαμε κάνει κάποιο λάθος καθώς τους εκπαιδεύαμε. Προσευχόμασταν διαρκώς στον Ιεχωβά να τους ανοίξει πάλι τις καρδιές τους για ν’ αποδείξουν την αγάπη τους για την αλήθεια. Μπορείτε να φανταστείτε την ευτυχία μας όταν, μετά από δέκα χρόνια, λάβαμε ένα γράμμα απ’ αυτό το ζευγάρι που μας έλεγε ότι είχαν ξανασυνταυτιστεί ενεργά με την εκκλησία και ότι το σπίτι τους ήταν κέντρο Μελέτης Βιβλίου;

Ο σύζυγος, που λέγεται Γουίλ, έγραψε: «Θέλω να σας ευχαριστήσω για όλη τη βοήθεια και τη στοργική φροντίδα που μας δώσατε . . . Το ότι έφυγα από την αλήθεια ήταν λάθος μου, η εκτίμηση της καρδιάς μου δεν ήταν σωστή . . . Έχουμε βρει μεγάλη χαρά, τώρα που ξαναείμαστε στην οργάνωση του Ιεχωβά . . . Όμορφες αναμνήσεις γυρίζουν στο μυαλό μου καθώς σας γράφω αυτό το βράδυ, είθε ο Ιεχωβά να συνεχίσει να σας ευλογεί καθώς τον υπηρετείτε».

Σ’ ένα άλλο γράμμα, μια μητέρα μας έγραψε για το αγόρι της, τον Μάικ: «Είμαι πολύ χαρούμενη που οι άγγελοι τον έβαλαν να καθίσει δίπλα σας». Τι εννοούσε; Λοιπόν, ο Μάικ είχε έρθει σε μια συνέλευση μαζί με τη μητέρα του και το νεώτερο αδελφό του, αλλά δεν ενδιαφερόταν πραγματικά για την αλήθεια. Η Μίλντρεντ παρατήρησε τον νεαρό να κάθεται μόνος του και έπιασε κουβέντα μαζί του. Μετά τον προσκαλέσαμε και αυτόν και τον αδελφό του να έρθουν στο Μπέθελ του Λονδίνου και να δουν την εργασία που κάναμε.

Αργότερα ο Μάικ ήρθε, και αυτά που είδε κέντρισαν το ενδιαφέρον του ώστε να συνεχίσει τη Γραφική του μελέτη. Το αποτέλεσμα; Είναι τώρα πρεσβύτερος στην εκκλησία και η γυναίκα του και τα δυο παιδιά του είναι όλοι δραστήριοι στη διακονία. Πριν από λίγο καιρό, η γυναίκα του Μάικ μάς έγραψε: «[Ο Μάικ] έχει αναφέρει πολλές φορές τη συνάντησή του μαζί σας . . . Πόσο εντυπωσιάστηκε από την καλοσύνη και το ενδιαφέρον σας γι’ αυτόν».

Όταν η γυναίκα μου και εγώ λαβαίνουμε εκφράσεις ευχαριστίας και εκτίμησης από κάποιον σαν τον Γουίλ και τον Μάικ που είχαμε το προνόμιο να βοηθήσουμε, οι καρδιές μας απλώς ξεχειλίζουν από ευγνωμοσύνη στον Ιεχωβά! Τι ανεκτίμητες ανταμοιβές είναι αυτές οι ζωντανές ‘συστατικές επιστολές’—που είναι όλες μέρος της χαράς που αποκομίσαμε μένοντας στενά προσκολλημένοι στην οργάνωση του Ιεχωβά.—2 Κορινθίους 3:1-3.

Υπηρετώντας στα Κεντρικά Γραφεία

«Ένα αυτοσυντήρητο έθνος». Να πώς περιέγραψε ο εκδότης μιας εφημερίδας του Μπρούκλιν Χάιτς τη μεγάλη οικογένεια των 3.500 και πάνω Μαρτύρων που ζουν στα κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης και στα Αγροκτήματα της Σκοπιάς, 160 χιλιόμετρα πιο μακριά, στο βόρειο μέρος της Πολιτείας της Νέας Υόρκης. Αληθινά, στα μάτια του Ιεχωβά, οι χρισμένοι του είναι ένα πνευματικό έθνος. Σήμερα ένα μεγάλο πλήθος από πολλά έθνη από όλο τον κόσμο έρχονται και λένε σ’ αυτό το έθνος: «Θέλομεν υπάγει με σας διότι ηκούσαμεν ότι ο Θεός είναι με σας».—Ζαχαρίας 8:23· 1 Πέτρου 2:9.

Μπορείτε να καταλάβετε, λοιπόν, πόσο συγκινητικό ήταν για μένα και τη γυναίκα μου να γίνουμε μόνιμα μέλη αυτής της μεγάλης οικογένειας Μπέθελ; Μπορώ να πω χωρίς κανένα ενδοιασμό ότι σε όλη τη θεοκρατική μου εμπειρία ξεχωρίζουν τα τελευταία οχτώ χρόνια της ζωής μου. Εδώ νιώθεις τον παλμό της ορατής οργάνωσης του Ιεχωβά· εδώ ετοιμάζεται η πνευματική τροφή και μετά στέλνεται στις τέσσερις γωνιές της γης· εδώ βλέπεις πώς ενεργεί το πνεύμα του Ιεχωβά, καθώς καθοδηγεί και κατευθύνει τη λήψη βαρυσήμαντων αποφάσεων· και, επίσης, εδώ κατανοείς περισσότερο από οπουδήποτε αλλού τις πολυάριθμες αποδείξεις της ευλογίας του Ιεχωβά στο έργο κηρύγματος της Βασιλείας και μαθήτευσης. Όλες αυτές οι τελευταίες εμπειρίες και εντυπώσεις μου έδωσαν ακόμα πιο πολλά κίνητρα για να βρίσκομαι περισσότερο από κάθε άλλη φορά κοντά στο λαό του Ιεχωβά.

Έχω καταμετρήσει μόνο λίγες από τις εμπειρίες της ζωής μου. Όμως, μπορεί να σας βοηθήσουν να καταλάβετε γιατί, καθώς το αεροπλάνο μου άγγιζε τελικά το Αεροδρόμιο του Αμπερντίν εκείνο το ηλιόλουστο πρωινό του Ιουνίου, ένιωθα τόσο ευγνώμων στον Ιεχωβά που ήμουνα μέρος της θαυμάσιας, παγκόσμιας αδελφότητάς μας. Στη διάρκεια της πτήσης αναπολούσα τα χρόνια που έχω στην αλήθεια και αυτό μου ξαναθύμισε πόσο ωφέλιμο είναι να σκεφτόμαστε από καιρό σε καιρό τις άφθονες ευλογίες που απολαμβάνουμε από το χέρι του Ιεχωβά.—Ψαλμός 40:5.

Η αδελφή μου Λούη βρισκόταν εκεί για να με υποδεχτεί—ακόμα πιστή, ζηλώτρια και όσια μετά από 60 και πάνω χρόνια αφοσιωμένης υπηρεσίας στον Ιεχωβά. Ευχαρίστησα τον Ιεχωβά και γι’ αυτήν την επιπρόσθετη ευλογία, γιατί όπως είπε και ο απόστολος Παύλος ο Ιεχωβά ψάχνει για πιστότητα, στους «οικονόμους» του. (1 Κορινθίους 4:2) Πόσο μεγάλη ενθάρρυνση μπορεί να δώσει ένα μέλος της οικογένειας σε ένα άλλο με το να παραμένει πιστό!

Κάποτε ο Μωυσής προσευχήθηκε: «Δίδαξον ημάς να μετρώμεν ούτω τας ημέρας ημών, ώστε να προσκολλώμεν τας καρδίας ημών εις την σοφίαν». (Ψαλμός 90:12) Καθώς η Μίλντρεντ κι εγώ γερνάμε, νιώθουμε την ανάγκη να στηριζόμαστε πάντα στη σοφία του Ιεχωβά, έτσι ώστε να χρησιμοποιούμε τη ζωή μας με έναν τρόπο που να αποδεικνύει την αγάπη μας σ’ αυτόν και στους αδελφούς μας. Ο Ιεχωβά μάς υποδεικνύει στοργικά αυτόν τον τρόπο αν εμείς μένουμε κοντά στην οργάνωσή του.

[Εικόνα στη σελίδα 28]

Ο Τζων Μπαρ (κάτω αριστερά) γύρω στο 1930, με τον αδελφό του, την αδελφή του και τους γονείς του

[Εικόνα στη σελίδα 31]

Ο Τζων Μπαρ σήμερα, με τη σύζυγό του Μίλντρεντ