Η Αλήθεια για τον Άδη

ΕΙΝΑΙ φανερό ότι το δόγμα που αποτελεί τη βάση για τη δοξασία της μεταθανάτιας τιμωρίας είναι η πεποίθηση ότι στην πραγματικότητα ο άνθρωπος δεν πεθαίνει, όταν πεθαίνει το σαρκικό σώμα, αλλά ότι κάτι—που συχνά αποκαλείται ψυχή—επιζεί μετά από το θάνατο του σώματος. Αυτή η δοξασία, όπως είδαμε στο προηγούμενο άρθρο, ανάγεται στους αρχαίους Σουμέριους και Βαβυλώνιους που ζούσαν στη Μεσοποταμία. Αργότερα, υιοθετήθηκε από τους Έλληνες, των οποίων οι φιλόσοφοι, όπως ο Πλάτων, τελειοποίησαν αυτή τη θεωρία. Η εκλεπτυσμένη δυαδική πίστη τους σε «σώμα και ψυχή» αποτέλεσε μέρος της αποστατικής ιουδαϊκής πίστης.

Πότε υιοθέτησαν οι λεγόμενοι Χριστιανοί την πίστη σ’ αυτού του είδους τη μετά θάνατο ζωή; Σίγουρα όχι την εποχή του Ιησού και των αποστόλων του. Η γαλλική εγκυκλοπαίδεια Encyclopædia Universalis δηλώνει: «Η [απόκρυφη] Αποκάλυψη του Πέτρου (2ος αιώνας της Κοινής μας Χρονολογίας [Κ.Χ.]) ήταν το πρώτο Χριστιανικό σύγγραμμα που περιέγραψε την τιμωρία και τα βασανιστήρια, τα οποία υφίστανται οι αμαρτωλοί στον άδη».

Μάλιστα, ανάμεσα στους πρώτους εκκλησιαστικούς πατέρες φαίνεται ότι επικρατούσε μεγάλη διχογνωμία όσον αφορά τον άδη. Ο Ιουστίνος ο Μάρτυρας, ο Κλήμεντας της Αλεξάνδρειας, ο Τερτυλλιανός και ο Κυπριανός υποστήριζαν την ύπαρξη ενός φλεγόμενου άδη. Ο Ωριγένης επιχείρησε να προσδώσει στον άδη την έννοια της επανόρθωσης, υποστηρίζοντας ότι οι αμαρτωλοί που βρίσκονται στον άδη τελικά θα σωθούν. Ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός και ο Γρηγόριος ο Νύσσης τον ακολούθησαν σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Αλλά ο Αυγουστίνος έθεσε τέρμα σε τέτοιες μετριοπαθείς απόψεις για τον άδη. Στο βιβλίο του Early Christian Doctrines (Πρωτοχριστιανικά Δόγματα), ο καθηγητής της Οξφόρδης, Τζ. Ν. Ντ. Κέλι, γράφει: «Ως τον πέμπτο αιώνα, το άκαμπτο δόγμα ότι οι αμαρτωλοί δεν θα έχουν άλλη ευκαιρία ύστερα από αυτή τη ζωή και ότι η φωτιά που θα τους καταβροχθίσει δεν θα σβηστεί ποτέ επικρατούσε παντού».

Όσον αφορά το καθαρτήριο, το βιβλίο Orpheus—A General History of Religions (Ορφέας—Μια Γενική Ιστορία των Θρησκειών) δηλώνει: «Ο Άγιος Αυγουστίνος διατεινόταν ότι υπήρχε μια ενδιάμεση κατάσταση δοκιμασίας ανάμεσα στη μελλοντική ευτυχία και στην καταδίκη, δηλαδή ο εξαγνισμός των ψυχών με φωτιά. Πρόκειται για το ορφικό [ειδωλολατρικό ελληνικό] και βιργιλικό [ειδωλολατρικό ρωμαϊκό] δόγμα του Καθαρτηρίου: τα Ευαγγέλια δεν αναφέρουν ούτε λέξη γι’ αυτό. . . . Το δόγμα του Καθαρτηρίου . . . διαμορφώθηκε τον έκτο αιώνα και ανακηρύχτηκε σε δόγμα της Εκκλησίας από τη Σύνοδο της Φλωρεντίας (1439)». Η New Catholic Encyclopedia (Νέα Καθολική Εγκυκλοπαίδεια) παραδέχεται: «Το Καθολικό δόγμα περί καθαρτηρίου βασίζεται στην παράδοση, όχι στην Αγία Γραφή». Σχετικά με το Λίμπο, ο Καρδινάλιος Ράτσινγκερ της Ρώμης, παραδέχεται ότι είναι «μόνο μια εικασία των θεολόγων».

Δεν Υπάρχει Μεταθανάτια Τιμωρία

Τι θα πούμε ωστόσο για την Αγία Γραφή; Λέει μήπως ότι η ψυχή επιζεί μετά από το θάνατο του σώματος και μπορεί επομένως να τιμωρείται σε κάποιο φλεγόμενο άδη ή σε κάποιο καθαρτήριο; Η New Catholic Encyclopedia (Νέα Καθολική Εγκυκλοπαίδεια) δηλώνει: «Η ιδέα ότι η ψυχή επιζεί μετά από το θάνατο δεν είναι ευδιάκριτη στην Αγία Γραφή. . . . Η ψυχή στην Π[αλαιά] Δ[ιαθήκη] δεν σημαίνει ένα τμήμα του ανθρώπου, αλλά ολόκληρο τον άνθρωπο—τον άνθρωπο ως ζωντανή ύπαρξη. Παρόμοια, στην Κ[αινή] Δ[ιαθήκη] σημαίνει την ανθρώπινη ζωή: τη ζωή ενός ατόμου».

Έτσι η βάση του συλλογισμού για τη μεταθανάτια τιμωρία καταρρέει. Η Αγία Γραφή δηλώνει: «Η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει». (Ιεζεκιήλ 18:4) Διακηρύττει επίσης ότι: «Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος». (Ρωμαίους 6:23) Γι’ αυτό, όταν η Αγία Γραφή λέει ότι οι αμετανόητοι πονηροί άνθρωποι θα καταλήξουν στη ‘Γέεννα’, στο «πυρ το αιώνιον» ή στη «λίμνην του πυρός», χρησιμοποιεί απλώς συμβολική γλώσσα για να δηλώσει ότι αυτοί θα υποστούν αιώνιο θάνατο, το ‘δεύτερο θάνατο’.—Ματθαίος 23:33· 25:41, 46· Αποκάλυψις 20:14· 21:8·a παράβαλε 2 Θεσσαλονικείς 1:7-9.

Ο Άδης Αδειάζει Μέσω της Ανάστασης

Υπάρχει λοιπόν πύρινος άδης; Όχι, σύμφωνα με την Αγία Γραφή. Στην πραγματικότητα, η λέξη «άδης» προσδιορίζει απλώς τον κοινό τάφο των νεκρών ανθρώπων. Δεν είναι κάποιος πύρινος τόπος βασάνων. Απεναντίας, είναι ένας τόπος ανάπαυσης, από τον οποίο θα βγουν οι νεκροί όταν αναστηθούν. (Εκκλησιαστής 9:10· Πράξεις 24:15) Ο Όσκαρ Κάλμαν, καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Βασιλείας, στην Ελβετία, και της Σορβόνης, στο Παρίσι, μιλάει για τη «ριζική διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στη Χριστιανική προσδοκία της ανάστασης των νεκρών και στην ελληνική δοξασία περί αθανασίας της ψυχής». Ορθά λέει ότι «το γεγονός πως η μετέπειτα Χριστιανοσύνη συνέδεσε τις δυο πεποιθήσεις . . . δεν αποτελεί με καμιά έννοια σύνδεση, αλλά αποκήρυξη της μιας [του Γραφικού δόγματος περί ανάστασης] για χάρη της άλλης [της ειδωλολατρικής δοξασίας περί αθανασίας της ανθρώπινης ψυχής]».—Τα πλάγια γράμματα δικά μας.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν έχουν αποκηρύξει την πίστη τους στην ανάσταση για χάρη της ιδέας περί αθανασίας της ψυχής. Θα χαρούν να σας μιλήσουν για τη χαρμόσυνη ελπίδα τους και να σας αποδείξουν από την Αγία Γραφή ότι, αληθινά, δεν υπάρχει πύρινος άδης.

[Υποσημειώσεις]