Μεγάλωσα Μαζί με την Οργάνωση του Ιεχωβά στη Νότια Αφρική

Όπως το αφηγήθηκε ο Φρανς Μούλερ

ΚΑΘΩΣ ο αδελφός μου ο Ντέιβιντ και εγώ πηγαίναμε να πάρουμε ως συνήθως το βραδινό τρένο για να φύγουμε από τον κεντρικό σταθμό του Κέιπ Τάουν, μείναμε έκπληκτοι όταν είδαμε την επιγραφή «Μόνο για Λευκούς». Το Εθνικό Κόμμα κέρδισε τις εκλογές του 1948 και εισήγαγε την πολιτική του απαρτχάιντ.

Βέβαια, ο φυλετικός διαχωρισμός εφαρμοζόταν από καιρό στη Νότια Αφρική, όπως και στις περισσότερες χώρες της Αφρικής στη διάρκεια της αποικιοκρατίας. Όμως τώρα επιβαλλόταν με νόμο, και δεν επιτρεπόταν πια να συνταξιδέψουμε στο ίδιο βαγόνι με Νοτιοαφρικανούς οι οποίοι είχαν πιο σκούρο δέρμα. Σήμερα, σαράντα τέσσερα χρόνια αργότερα, το απαρτχάιντ καταργείται.

Όσο καιρό επιβαλλόταν το απαρτχάιντ με νόμο, πράγμα που μας δυσκόλεψε να επιτελέσουμε τη διακονία μας με τον τρόπο που θα θέλαμε, εγώ υπηρετούσα ως ολοχρόνιος διάκονος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Τώρα, στην ηλικία των 65 ετών, μπορώ και αναπολώ τη θαυμαστή αύξηση που σημείωσε η οργάνωση του Ιεχωβά στα νότια μέρη της Αφρικής, και είμαι ευγνώμων για το προνόμιο που είχα να μεγαλώσω μαζί με αυτήν.

Μια Χριστιανική Κληρονομιά

Όταν ο πατέρας μου ήταν νεαρός, ο παππούς μου τον υποχρέωνε να του διαβάζει μεγαλόφωνα την Αγία Γραφή νωρίς κάθε πρωί. Με τον καιρό, ο πατέρας καλλιέργησε βαθιά αγάπη για το Λόγο του Θεού. Όταν γεννήθηκα το 1928, ο πατέρας μου υπηρετούσε ως επίτροπος της Ολλανδικής Μεταρρυθμισμένης Εκκλησίας στο Ποτχίτερσρας. Εκείνο το έτος ο θείος μου του έδωσε ένα αντίτυπο του βιβλίου Η Κιθάρα του Θεού.

Ωστόσο, ο πατέρας είπε στη μητέρα μου να κάψει το βιβλίο, λέγοντας ότι είναι αιρετικό. Εκείνη όμως το κράτησε, και μια μέρα έτυχε ο πατέρας να το πάρει και να το ανοίξει στον υπότιτλο ‘Υποβάλλει ο Θεός Οποιονδήποτε σε Βάσανα;’ Αν και ήταν σίγουρος ότι οι Σπουδαστές της Γραφής, όπως ονομάζονταν τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, έκαναν λάθος, τον κυρίεψε η περιέργεια και άρχισε να το διαβάζει. Δεν μπορούσε να το αφήσει από τα χέρια του. Τις πρώτες πρωινές ώρες, καθώς πήγε στο κρεβάτι, είπε: «Γυναίκα μου, πρέπει να ομολογήσω ότι αυτοί έχουν την αλήθεια».

Την επόμενη μέρα, ο πατέρας ταξίδεψε 50 χιλιόμετρα με το ποδήλατο για να πάρει περισσότερα βιβλία από τον κοντινότερο Σπουδαστή της Γραφής. Τακτικά, διάβαζε μέχρι αργά τη νύχτα. Προσπάθησε, μάλιστα, να πείσει το λειτουργό της Ολλανδικής Μεταρρυθμισμένης Εκκλησίας να δεχτεί τις Βιβλικές αλήθειες τις οποίες μάθαινε, ελπίζοντας ότι η εκκλησία θα έκανε ορισμένες προσαρμογές. Οι κόποι του δεν έφεραν αποτέλεσμα, γι’ αυτό παραιτήθηκε από την εκκλησία και άρχισε να κηρύττει με ζήλο. Η αλήθεια της Αγίας Γραφής έγινε το σπουδαιότερο πράγμα στη ζωή του και στο σπίτι μας. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον μεγάλωσα.

Αργότερα, ο πατέρας έγινε σκαπανέας, δηλαδή ολοχρόνιος διάκονος. Ταξίδευε μεγάλες αποστάσεις με ένα παλιό μοντέλο Τ της Φορντ για να κηρύττει. Ύστερα από μερικά χρόνια, οι ανάγκες της αυξανόμενης οικογένειάς μας τον ανάγκασαν να σταματήσει το σκαπανικό, αλλά παρέμεινε πολύ δραστήριος στο έργο κηρύγματος. Μερικές Κυριακές ταξιδεύαμε μέχρι και 90 χιλιόμετρα για να κηρύξουμε μαζί του στην πόλη του Πίτερσμπεργκ.

Μια Πετυχημένη Επιχείρηση

Τελικά ο πατέρας άνοιξε ένα μικρό κατάστημα γενικού εμπορίου για λιανική πώληση. Σύντομα διπλασιάστηκε το μέγεθος του καταστήματος και άνοιξε ένα δεύτερο. Μερικοί πλούσιοι αγρότες συνεταιρίστηκαν με τον πατέρα, και αργότερα κατάφεραν να αποκτήσουν ένα κατάστημα για χοντρική πώληση και μια αλυσίδα έξι καταστημάτων για λιανική πώληση, διασκορπισμένα σε μια μεγάλη έκταση.

Μερικά από τα μεγαλύτερα αδέλφια μου μπήκαν στην επιχείρηση και τώρα είχαν την προοπτική να γίνουν πλούσιοι. Ωστόσο, άρχισε να υποφέρει η πνευματικότητά μας. Γίναμε περισσότερο αποδεκτοί σε κοσμικούς φίλους και γείτονες, οι οποίοι μας καλούσαν στα πάρτι τους. Βλέποντας τον κίνδυνο, ο πατέρας συγκάλεσε οικογενειακό συμβούλιο και αποφάσισε να πουλήσει την επιχείρηση και να μετακομίσουμε στην Πρετόρια προκειμένου να κάνουμε περισσότερα στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Κράτησε μόνο ένα κατάστημα, το οποίο φρόντιζαν διάφοροι υπάλληλοι.

Οι αδελφοί μου Κούες και Ντέιβιντ άρχισαν το σκαπανικό, και ενώθηκαν έτσι με τη μεγαλύτερη αδελφή μου, τη Λίνα, καθώς και με το μεγαλύτερο αδελφό μου, ο οποίος δυστυχώς εγκατέλειψε αργότερα την αληθινή λατρεία. Μέσα σε ένα μήνα του 1942, η δεκαμελής οικογένειά μας δαπάνησε συνολικά 1.000 ώρες στο έργο κηρύγματος. Εκείνο το έτος συμβόλισα την αφιέρωση της ζωής μου στον Ιεχωβά με το βάφτισμα.

Γιατί Εγκατέλειψα Νωρίς το Σχολείο

Το 1944, ενώ μαινόταν ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Χερτ Νελ, ένας περιοδεύων επίσκοπος των Μαρτύρων του Ιεχωβά, με ρώτησε αν σχεδίαζα να ενταχτώ στις τάξεις των σκαπανέων. «Ναι», απάντησα, «σε δυο χρόνια, όταν τελειώσω το λύκειο».

Αντανακλώντας την άποψη που διακρατούσαν πολλοί Μάρτυρες του Ιεχωβά εκείνη την εποχή, αυτός με προειδοποίησε: «Πρόσεχε μην τυχόν σε βρει ο Αρμαγεδδών στα θρανία». Επειδή δεν ήθελα να συμβεί κάτι τέτοιο, άφησα το σχολείο και ανέλαβα το έργο σκαπανέα την 1η Ιανουαρίου 1945.

Ο πρώτος μου διορισμός ήταν στο Φερίνιχιν, κοντά στο Γιοχάνεσμπουργκ, και οι δυο συνεργάτες μου ήταν ο Πιτ Βέντζελ και ο Ντάνι Ότο. Πολλές φορές αφιέρωνα πάνω από 200 ώρες το μήνα στο κήρυγμα. Με τον καιρό, ο Πιτ πήρε νέο διορισμό για την πόλη της Πρετόρια, και ο Ντάνι χρειάστηκε να διακόψει το σκαπανικό για να βοηθήσει τον ηλικιωμένο πατέρα του στο αγρόκτημα. Ήμουν πια ο μόνος Μάρτυρας που απέμεινε για να φροντίζει 23 οικιακές Γραφικές μελέτες στο Φερίνιχιν.

Λίγο αργότερα, έλαβα μια επιστολή από το γραφείο τμήματος με διορισμό για την Πρετόρια. Μολονότι δεν μπορούσα να καταλάβω τότε για ποιο λόγο έλαβα νέο διορισμό, αργότερα συνειδητοποίησα πως θα ήταν άσοφο να αφήσει κανείς ολομόναχο έναν άπειρο 17χρονο νεαρό. Χρειαζόμουν ακόμη πολλή εκπαίδευση και μπορεί να αποθαρρυνόμουν.

Αφού υπηρέτησα στην Πρετόρια και απέκτησα την απαιτούμενη πείρα, με κάλεσαν να γίνω ειδικός σκαπανέας. Τότε, ο Πιτ Βέντζελ και εγώ κανονίσαμε να δώσουμε πρακτική διακονική εκπαίδευση σε ορισμένα νεαρά άτομα που είχαν έρθει στην Πρετόρια για να κάνουν σκαπανικό. Εκείνη την εποχή, ο Πιτ είχε ήδη διοριστεί περιοδεύων επίσκοπος σε αυτή την περιοχή. Αργότερα, παντρεύτηκε την αδελφή μου, τη Λίνα, και τώρα υπηρετούν μαζί στο γραφείο τμήματος της Νότιας Αφρικής.

Μεταξύ εκείνων που είχαν έρθει στην Πρετόρια για να κάνουν σκαπανικό ήταν η Μάρτι Φος, μια ελκυστική νεαρή η οποία είχε ανατραφεί από οικογένεια Μαρτύρων. Νιώσαμε αμοιβαία έλξη, αλλά ήμασταν ακόμη έφηβοι, πολύ μικροί για να παντρευτούμε. Ωστόσο, όταν λάβαμε διορισμούς για άλλα μέρη, συνεχίσαμε να επικοινωνούμε μέσω αλληλογραφίας.

Υπηρεσία Μπέθελ και Σχολή Γαλαάδ

Το 1948, με κάλεσαν να υπηρετήσω στο γραφείο τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά στο Κέιπ Τάουν. Εκείνον τον καιρό, δεν υπήρχε κάποιο ενιαίο κτίριο κατοικιών για τα 17 άτομα που εργαζόμασταν στα τρία νοικιασμένα γραφεία και σε ένα μικρό εργοστάσιο εκεί κοντά. Μερικοί από εμάς μέναμε με διάφορες οικογένειες και άλλοι ζούσαν σε πανσιόν.

Κάθε εργάσιμη μέρα τα 17 μέλη της οικογένειας Μπέθελ συναθροίζονταν για πρωινή λατρεία στα αποδυτήρια του μικρού εργοστασίου. Πολλοί από εμάς έπρεπε να φροντίζουμε μόνοι μας για το γεύμα μας. Κατόπιν, ύστερα από μια ολόκληρη μέρα εργασίας, ταξιδεύαμε προς τα καταλύματά μας σε διάφορα μέρη του Κέιπ Τάουν. Σε ένα από αυτά τα ταξίδια, όπως ανέφερα προηγουμένως, ο αδελφός μου ο Ντέιβιντ και εγώ εκπλαγήκαμε καθώς είδαμε την επιγραφή που έλεγε: «Μόνο για Λευκούς».

Όταν πρωτοέφτασα στο γραφείο τμήματος του Κέιπ Τάουν, κατάλαβα ότι είχα πολλά πράγματα να μάθω ακόμη, γι’ αυτό ρώτησα τον αδελφό Φίλιπς, τον επίσκοπο του τμήματός μας: «Τι πρέπει να κάνω για να φτάσω στο απαιτούμενο επίπεδο;»

«Φρανς», μου απάντησε, «μη στενοχωριέσαι για το πώς θα φτάσεις στο απαιτούμενο επίπεδο. Απλώς συμβάδιζε!» Αυτό προσπάθησα να κάνω πάντα, και έμαθα πως, όταν κάποιος συμβαδίζει με τα όσα προμηθεύει η οργάνωση του Ιεχωβά σε σχέση με την πνευματική τροφή και την κατεύθυνση, θα συνεχίσει να μεγαλώνει μαζί με την οργάνωση.

Το 1950, με κάλεσαν να παρακολουθήσω τη 16η τάξη της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς για να λάβω ιεραποστολική εκπαίδευση. Η σχολή βρισκόταν τότε στο Σάουθ Λάνσινγκ της Νέας Υόρκης, περίπου 400 χιλιόμετρα βόρεια του Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Καθώς εργαζόμουν προσωρινά στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπρούκλιν, είδα από πρώτο χέρι την καρδιά της ορατής οργάνωσης του Ιεχωβά. Η ολόψυχη αφοσίωση εκείνων που αναλαμβάνουν την ηγεσία εκεί με γέμισε με βαθιά εκτίμηση για την οργάνωση του Ιεχωβά.

Συνεχίζω τη Διακονία Μου

Αφού επέστρεψα στη Νότια Αφρική, διορίστηκα να υπηρετώ ως περιοδεύων επίσκοπος στο βόρειο Τράνσβααλ, εκεί όπου είχα μεγαλώσει. Ύστερα από έξι χρόνια αλληλογραφίας, η Μάρτι και εγώ παντρευτήκαμε το Δεκέμβριο του 1952, και εκείνη άρχισε να με συνοδεύει στο έργο περιοδεύοντος επισκόπου. Η εκτίμηση που εκδήλωναν οι Χριστιανοί αδελφοί μας για τις επισκέψεις μας ήταν συγκινητική.

Για παράδειγμα, μια φορά καθώς υπηρετούσαμε κάποια εκκλησία σε αγροτική περιοχή, μείναμε μαζί με μια οικογένεια η οποία μας ζήτησε συγνώμη επειδή δεν είχαν γάλα για το τσάι και τον καφέ. Αργότερα μάθαμε ότι είχαν πουλήσει τη μοναδική αγελάδα τους προκειμένου να αποκτήσουν τα χρήματα που χρειάζονταν για να αγοράσουν βενζίνη και να μας πάνε να επισκεφτούμε τα πιο απόμερα μέρη του τομέα τους για να δώσουμε μαρτυρία στους αγρότες. Πόσο αγαπήσαμε τέτοιους αδελφούς!

Κατά καιρούς ένιωθα ανεπαρκής για το έργο περιοχής, ειδικά όταν χειριζόμουν προβλήματα που είχαν σχέση με πιο μεγάλους. Μια φορά ένιωθα τόσο εξουθενωμένος συναισθηματικά ώστε είπα στη Μάρτι να μην εκπλαγεί σε περίπτωση που πάρουμε ξανά διορισμό για το έργο σκαπανέα εξαιτίας της έλλειψης πείρας που είχα. Εκείνη με διαβεβαίωσε ότι θα χαιρόταν να υπηρετήσει οπουδήποτε, αρκεί να παραμέναμε στην ολοχρόνια διακονία.

Φανταστείτε την έκπληξή μας όταν φτάσαμε στην επόμενη εκκλησία και βρήκαμε στην αλληλογραφία μας ένα διορισμό για το έργο περιφερείας! Επί δυο σχεδόν χρόνια, ταξιδεύαμε σε όλη τη Νότια Αφρική και τη Ναμίμπια, που τότε ονομαζόταν Νοτιοδυτική Αφρική. Όμως, εξαιτίας του συστήματος απαρτχάιντ, το έργο μας ήταν πολλές φορές δύσκολο. Συχνά, δεν μας έδιναν άδεια για να μπούμε σε συνοικισμούς μαύρων και μερικές φορές δεν μας χορηγούσαν άδεια για συνελεύσεις.

Για παράδειγμα, το 1960 πήραμε άδεια για να διεξαγάγουμε μια συνέλευση περιφερείας στο Σοβέτο. Οι μαύροι αδελφοί από μακρινές εκκλησίες είχαν ήδη αγοράσει εισιτήρια για να έρθουν με το τρένο ή με το λεωφορείο, αλλά η κυβέρνηση έμαθε για τα σχέδιά μας και ακύρωσε την άδεια. Πλησιάσαμε με διακριτικότητα έναν φιλικά διακείμενο αστυνομικό διευθυντή σε κάποια κωμόπολη η οποία βρισκόταν 20 χιλιόμετρα από την αντίθετη πλευρά του Γιοχάνεσμπουργκ. Εκείνος μας παραχώρησε ευγενικά κάποιες ακόμη καλύτερες εγκαταστάσεις, και είχαμε μια θαυμάσια συνέλευση, την οποία απόλαυσαν 12.000 και πλέον άτομα!

Πόσο άλλαξαν τα πράγματα τα πρόσφατα χρόνια! Τώρα, με την κατάργηση του απαρτχάιντ, μπορούμε και συναθροιζόμαστε ελεύθερα οπουδήποτε θέλουμε σε περιοχές μαύρων, λευκών, μιγάδων ή Ινδών. Όλοι, ανεξαρτήτου φυλής, μπορούν να κάθονται μαζί και να απολαμβάνουν τη συναναστροφή. Μόνο οι γλωσσικές διαφορές επηρεάζουν το πού μπορεί να θέλει να καθήσει κάποιος.

Ένα Οδυνηρό Μάθημα

Το 1947, ο πατέρας μου έκανε ένα μεγάλο λάθος. Το κατάστημά του, που βρισκόταν 200 και πλέον χιλιόμετρα από τον τόπο όπου έμενε αυτός και η μητέρα, άρχισε να «πέφτει έξω» λόγω ανέντιμης διαχείρισης, γι’ αυτό μετακόμισε εκεί ο ίδιος προκειμένου να το διευθύνει αυτός. Τα μεγάλα χρονικά διαστήματα κατά τα οποία έμενε μακριά από τη μητέρα είχαν ως κατάληξη να υποκύψει σε πειρασμό. Το αποτέλεσμα ήταν να αποκοπεί.

Αυτό μου εντύπωσε με οδυνηρό, προσωπικό τρόπο ότι δεν αρκεί απλώς και μόνο ο ζήλος για την αλήθεια της Αγίας Γραφής. Πρέπει όλοι να παραμένουμε προσκολλημένοι στις αρχές της Αγίας Γραφής. (1 Κορινθίους 7:5) Ύστερα από πολλά χρόνια, ο πατέρας επανεντάχτηκε στη Χριστιανική εκκλησία και υπηρέτησε πιστά ως το θάνατό του το 1970. Η αγαπητή μου μητέρα παρέμεινε πιστή μέχρι που πέθανε το 1991.

Περαιτέρω Ευλογίες

Το 1958, η Μάρτι και εγώ παρακολουθήσαμε τη μεγαλύτερη συνέλευση που διεξήγαγαν ποτέ οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, στο Στάδιο Γιάνκι και στο Πόλο Γκράουντς της Νέας Υόρκης. Ήμασταν πανευτυχείς που αποτελούσαμε μέρος της θαυμαστής οργάνωσης του Ιεχωβά. Το ότι βρεθήκαμε εκεί, μαζί με αυτό το μεγάλο πλήθος των 253.000 και πλέον ατόμων την Κυριακή το απόγευμα, ήταν μια εμπειρία που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Εκεί, βλέπαμε με τα ίδια μας τα μάτια τον ‘πολύ όχλο από όλα τα έθνη’ να απολαμβάνει μια ειρηνική συνέλευση. (Αποκάλυψις 7:9, 10) Η Μάρτι παρέμεινε στη Νέα Υόρκη για να παρακολουθήσει τη Σχολή Γαλαάδ, και εγώ επέστρεψα στο έργο περιφερείας στη Νότια Αφρική.

Το 1959, αφού επέστρεψε η Μάρτι από τη Σχολή Γαλαάδ όπου παρακολούθησε την 32η τάξη, μας κάλεσαν να υπηρετήσουμε στο γραφείο τμήματος της Νότιας Αφρικής, το οποίο βρισκόταν τότε στο Ελαντσφοντέιν, ανατολικά του Γιοχάνεσμπουργκ. Στα χρόνια που πέρασαν, έχω δει την πρόοδο που σημείωσε η οργάνωση σε τόσο πολλούς τομείς, ιδιαίτερα όσον αφορά την αύξηση της αγάπης και της συμπόνιας. Έχω μάθει ότι ο Ιεχωβά κατευθύνει την οργάνωσή του μέσω του Ιησού Χριστού και ότι χρησιμοποιεί όλους εκείνους που προσφέρουν τον εαυτό τους.

Το 1962, ξαναπήγα στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης για να παρακολουθήσω μια δεκάμηνη εκπαίδευση για εκπροσώπους των τμημάτων. Αυτή η εκπαίδευση αποδείχτηκε υποβοηθητική όταν, το 1967, διορίστηκα επίσκοπος τμήματος στη Νότια Αφρική. Το 1976, διορίστηκαν Επιτροπές Τμήματος, έτσι την ευθύνη για τη λήψη σοβαρών αποφάσεων στη Νότια Αφρική την επωμίζονται τώρα πέντε έμπειροι Χριστιανοί πρεσβύτεροι.

Πώς Ζούσαμε με το Απαρτχάιντ

Οι νόμοι περί απαρτχάιντ επηρέαζαν τη λειτουργία του τμήματός μας. Όταν κατασκευάστηκε ο Οίκος Μπέθελ στο Ελαντσφοντέιν το 1952, ο νόμος απαιτούσε να οικοδομήσουμε ένα επιπρόσθετο κτίριο στο πίσω μέρος του Μπέθελ για να στεγαστούν οι μαύροι και οι μιγάδες αδελφοί. Επίσης, σύμφωνα με το νόμο, αυτοί οι αδελφοί έπρεπε να γευματίζουν ξεχωριστά από τους λευκούς στα λεγόμενα αφρικανικά καταλύματα. Αργότερα, διευθετήθηκε να παίρνουν γεύματα στην κουζίνα του Μπέθελ. Αυτή ήταν η διευθέτηση που υπήρχε για τα γεύματα όταν φτάσαμε εμείς στο Μπέθελ το 1959. Ολόκληρος ο εαυτός μου επαναστατούσε εναντίον αυτού του διαχωρισμού που γινόταν με βάση τη φυλή.

Αργότερα, η κυβέρνηση ανακάλεσε την άδεια που είχαμε πάρει για να μένουν οι μαύροι αδελφοί μας στο κτίριο το οποίο υπήρχε στο πίσω μέρος του Οίκου Μπέθελ. Αυτοί οι αδελφοί έπρεπε να μείνουν σε κάποιο συνοικισμό μαύρων περίπου 20 χιλιόμετρα μακριά. Μερικοί έμειναν σε νοικιασμένα σπίτια και άλλοι σε μια πανσιόν για άγαμους άντρες. Αυτή η δυσάρεστη κατάσταση συνεχίστηκε επί πολλά χρόνια.

Επέκταση στο Μπέθελ

Στο μεταξύ, το Μπέθελ του Ελαντσφοντέιν έπρεπε να διευρυνθεί. Αφού το επεκτείναμε τρεις φορές, φτάσαμε στα όρια του οικοπέδου μας. Το Κυβερνών Σώμα μάς έδωσε την οδηγία να ψάξουμε για νέο οικόπεδο σε κάποια περιοχή όπου οι τοπικές αρχές πιθανώς θα μας επέτρεπαν να οικοδομήσουμε ένα συγκρότημα Μπέθελ στο οποίο θα μπορούσαν να μείνουν και οι μαύροι αδελφοί μας. Κάθε πρωί η οικογένεια Μπέθελ προσευχόταν στον Ιεχωβά να ανοίξει το δρόμο για κάτι τέτοιο.

Πόσο χαρμόσυνη ήταν η μέρα που βρήκαμε επιτέλους ένα κατάλληλο κτήμα στα περίχωρα του Κρούγκερσντορπ, δυτικά του Γιοχάνεσμπουργκ! Όμως, και πάλι υποχρεωθήκαμε να οικοδομήσουμε ένα ξεχωριστό κτίριο για τους μαύρους αδελφούς μας. Συμμορφωθήκαμε με αυτή την απαίτηση, αλλά δεν μας δινόταν άδεια για να μείνουν περισσότεροι από 20 μαύροι αδελφοί εκεί. Ευτυχώς, στα μέσα της δεκαετίας του 1980, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Η κυβέρνηση έγινε πιο ελαστική όσον αφορά τους σκληρούς νόμους περί απαρτχάιντ, και καλέσαμε περισσότερους μαύρους, μιγάδες και Ινδούς αδελφούς για να υπηρετήσουν μαζί μας στο Μπέθελ.

Τώρα έχουμε μια ευτυχισμένη, ενωμένη οικογένεια Μπέθελ, στην οποία τα άτομα, ανεξαρτήτου φυλής ή χρώματος, μπορούν να ζουν σε οποιοδήποτε κτίριο διαλέξουν. Επίσης, ύστερα από αγώνα πολλών ετών, αναγνωριστήκαμε επιτέλους ως θρησκεία. Σχηματίσαμε ένα τοπικό νομικό σωματείο το οποίο έχει καταχωρηθεί ως «Μάρτυρες του Ιεχωβά Νότιας Αφρικής». Τώρα έχουμε τους δικούς μας θρησκευτικούς λειτουργούς που τελούν γάμους, και στις συνοικίες μαύρων οι Αίθουσες Βασιλείας ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια.

Πόσο έχει προοδεύσει η οργάνωση του Ιεχωβά από εκείνες τις πρώτες μέρες όταν υπηρετούσα στο γραφείο τμήματος του Κέιπ Τάουν! Από μια μικρή οικογένεια 17 ατόμων η οποία δεν είχε Οίκο Μπέθελ έχουμε τώρα αυξηθεί σε μια οικογένεια Μπέθελ που έχει πάνω από 400 μέλη, και διαθέτουμε ένα σύγχρονο συγκρότημα Μπέθελ με υπολογιστές υψηλής τεχνολογίας, περιστροφικά πιεστήρια και ένα θαυμάσιο Οίκο Μπέθελ! Ναι, είχα το προνόμιο να μεγαλώσω μαζί με την οργάνωση του Ιεχωβά στη Νότια Αφρική. Έχουμε αυξηθεί από 400 περίπου ευαγγελιζομένους της Βασιλείας που υπήρχαν όταν άρχισα τη διακονία πριν από 50 χρόνια περίπου σε σχεδόν 55.000 σήμερα!

Ευχαριστώ τον Ιεχωβά για το γεγονός ότι έχω μια τόσο συνεργατική σύζυγο δίπλα μου εδώ και 39 χρόνια. ‘Το ποτήρι μου υπερχειλίζει’. (Ψαλμός 23:5) Η Μάρτι και εγώ είμαστε ευγνώμονες που αποτελούμε μέρος της κατευθυνόμενης από το πνεύμα οργάνωσης του Ιεχωβά και είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε να υπηρετούμε τον Ιεχωβά στον οίκο του, στο Μπέθελ, και να συνεχίσουμε να συμβαδίζουμε με την οργάνωσή του, η οποία προχωράει προς τα εμπρός.

[Χάρτες στη σελίδα 19]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΑΝΓΚΟΛΑ

ΖΑΪΡ

ΖΑΜΠΙΑ

ΖΙΜΠΑΜΠΟΥΕ

ΜΠΟΤΣΟΥΑΝΑ

ΝΑΜΙΜΠΙΑ

ΣΟΥΑΖΙΛΑΝΔΗ

ΛΕΣΟΤΟ

ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΗ

Πρετόρια

Γιοχάνεσμπουργκ

Κέιπ Τάουν

Πορτ Ελίζαμπεθ

ΝΟΤΙΟΣ ΑΤΛΑΝΤΙΚΟΣ ΩΚΕΑΝΟΣ

ΙΝΔΙΚΟΣ ΩΚΕΑΝΟΣ

ΔΙΑΥΛΟΣ ΜΟΖΑΜΒΙΚΗΣ

[Εικόνα στη σελίδα 20]

Ο Πιτ Βέντζελ και ο Φρανς Μούλερ (αριστερά) στο έργο σκαπανέα το 1945

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Ο Φρανς και η Μάρτι Μούλερ