Υπηρετώντας με την πιο Προοδευτική Οργάνωση

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΡΟΜΠΕΡΤ ΧΑΤΣΦΕΛΤ

Σήμερα πάρα πολλοί άνθρωποι ανοίγουν την τηλεόραση με τηλεχειριστήριο για να παρακολουθήσουν τις βραδινές ειδήσεις σε ζωντανά χρώματα, γεγονός το οποίο δύσκολα θα το θεωρούσαν κάτι το εξαιρετικό. Ωστόσο, φαίνεται σαν να ήταν μόνο χθες όταν ήμουν ένα 12χρονο αγόρι και παρακολουθούσα με ορθάνοιχτα μάτια στην οθόνη του κινηματογράφου την εικόνα ενός ανθρώπου, η οποία είχε μεγαλύτερο μέγεθος από το φυσικό, και ο άνθρωπος μιλούσε!

ΑΥΤΑ δεν είναι και τόσο σπουδαία νέα, ίσως να σκέφτεστε. Αλλά σίγουρα φαινόταν σαν ένα σύγχρονο θαύμα σε εμένα, τότε το 1915, στις πρώτες ημέρες του βωβού ασπρόμαυρου κινηματογράφου. Ένας επιβλητικός άντρας με γενειάδα εμφανίστηκε στην οθόνη και είπε: «Το Φωτόδραμα της Δημιουργίας παρουσιάζεται από το Διεθνή Σύλλογο Σπουδαστών της Γραφής». Μέσα στις δύο επόμενες ώρες, η ιστορία της Αγίας Γραφής ξετυλίχτηκε μπροστά στα μάτια μας. Το Γραφικό της μήνυμα ήταν ξεκάθαρο και αναζωογονητικό. Ωστόσο, η κινηματογραφική ταινία σε συνδυασμό με τις έγχρωμες διαφάνειες και τη συγχρονισμένη ομιλία ήταν εκείνο που στην πραγματικότητα τράβηξε την προσοχή μου.

Δεν το συνειδητοποιούσα τότε, αλλά ο νεανικός μου ενθουσιασμός για εκείνο το ορόσημο στην τεχνολογία αποτέλεσε προοίμιο στην καριέρα μιας ολόκληρης ζωής με την πιο προοδευτική οργάνωση στη γη.

Τα Πρώτα Βήματα

Το 1891 ο πατέρας μου ήρθε από το Ντίλενμπουργκ της Γερμανίας στη γερμανική κοινότητα του Αλεγκένι, στην Πενσυλβανία των Η.Π.Α. Αργότερα συνάντησε κάποια κοπέλα από μια οικογένεια Γερμανών εκεί και παντρεύτηκαν. Εγώ γεννήθηκα στις 7 Ιουλίου 1903 και ανατράφηκα μιλώντας και τη γερμανική και την αγγλική γλώσσα. Μόλις πριν από την έναρξη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου το 1914, μια επιδημία φυματίωσης προκάλεσε το θάνατο και των δύο γονέων μου και με άφησε ορφανό. Ο παππούς μου πέθανε από εγκεφαλικό τον ίδιο περίπου καιρό.

Η θεία μου, η Μίνα Μπέμερ, με πήρε με καλοσύνη στην οικογένειά της. «Έχω πέντε παιδιά», είπε. «Μπορώ να έχω ένα παραπάνω». Μολονότι μου έλειψαν οι γονείς μου, η θεία Μίνα μού παρείχε ένα καλό σπιτικό.

Η θεία μου ήταν επί πολύ καιρό μέλος της εκκλησίας των Σπουδαστών της Γραφής (όπως ονομάζονταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά εκείνες τις ημέρες) στο Αλεγκένι. Πριν από το 1909, ο αδελφός Κ. Τ. Ρώσσελ επίσης, ο τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, παρακολουθούσε συναθροίσεις σε εκείνη την εκκλησία. Η θεία Μίνα με έπαιρνε στις συναθροίσεις. Μολονότι τότε η οικογένειά μας δεν έκανε κάποια οργανωμένη προσπάθεια για να μελετάει ή να κηρύττει, οτιδήποτε ακούγαμε στις συναθροίσεις το μεταδίδαμε ανεπίσημα σε ανθρώπους που γνωρίζαμε.

Στη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν που το Φωτόδραμα με γέμισε θαυμασμό. Αφού είχα κλίση προς τα μηχανολογικά, οι καινούριες φωτογραφικές τεχνικές και ο συγχρονισμός ήχου/εικόνας με συνάρπαζαν, καθώς επίσης και οι κινηματογραφικές λήψεις ανάμεσα στις οποίες είχαν μεσολαβήσει χρονικά διαστήματα. Το να παρακολουθώ το άνοιγμα των λουλουδιών ήταν κάτι το συναρπαστικό!

Το 1916 λυπηθήκαμε για το θάνατο του αδελφού Ρώσσελ. Εφόσον μέναμε μέσα στο Αλεγκένι, παρακολουθήσαμε την κηδεία του στο Κάρνεγκι Χολ. Αυτή ήταν η αίθουσα στην οποία ο αδελφός Ρώσσελ είχε συζητήσει με τον Ε. Λ. Ίτον το 1903. Είχα ακούσει ιστορίες σχετικά με αυτόν το Μεθοδιστή Επισκοπελιανό διάκονο ο οποίος προκάλεσε τον Κ. Τ. Ρώσσελ σε μια εξαήμερη συζήτηση, ελπίζοντας να δείξει ότι ο αδελφός Ρώσσελ δεν ήταν ικανός Βιβλικός λόγιος. Αντίθετα, ειπώθηκε ότι ο Ρώσσελ ‘είχε στρέψει τη μάνικα στην κόλαση’. Η Σάρα Κέιλιν, μια γνωστή βιβλιοπώλης διάκονος στο Πίτσμπουργκ, γνώριζε το ζεύγος Ρώσσελ προσωπικά. Στην κηδεία είδε τη Μαρία Ρώσσελ να βάζει μερικά λουλούδια στο φέρετρο με τη σημείωση: «Στον Αγαπημένο μου Σύζυγο». Μολονότι είχε χωρίσει από εκείνον πριν από μερικά χρόνια, η Μαρία εξακολουθούσε να τον αναγνωρίζει ως σύζυγό της.

Καθώς τα χρόνια περνούσαν, είχα πολλές ευκαιρίες να αποκτήσω τεχνικές ικανότητες οι οποίες αποδείχτηκαν χρήσιμες για τη μελλοντική μου καριέρα. Ο θείος μου, ο οποίος ήταν ο κηδεμόνας μου, ήταν εργολάβος οικοδομών. Στη διάρκεια των σχολικών διακοπών μου, με έβαζε να εργαστώ με τους ηλεκτρολόγους του για τη μετατροπή της παροχής γκαζιού σε παροχή ρεύματος σε παλιές πολυκατοικίες. Το 1918 οι μαθητές στο σχολείο μας έφτιαξαν ερασιτεχνικά κάποια συσκευή ραδιοτηλεγραφίας. Συναντιόμασταν τα βράδια για να μελετούμε και να πειραματιζόμαστε με τον ηλεκτρισμό και το μαγνητισμό. Το 1926 ένας φίλος και εγώ αποφασίσαμε να επιδιώξουμε ένα όνειρο που είχαμε από παιδιά—να εργαζόμαστε σε καράβια και να ταξιδεύουμε σε όλο τον κόσμο. Γραφτήκαμε στη σχολή της Αμερικανικής Ραδιοφωνικής Εταιρίας για εκπαίδευση χειριστών ραδιοτηλεγραφίας.

Μια Νέα Ζωή στο Μπέθελ

Η σχολή ραδιοφωνίας την οποία παρακολουθούσαμε ήταν στη Νέα Υόρκη, και έτσι πήγαινα στην απέναντι όχθη του ποταμού, στο Μπρούκλιν, για να παρευρίσκομαι στις συναθροίσεις των Σπουδαστών της Γραφής. Τότε, υπήρχε μόνο μία εκκλησία για ολόκληρη τη μητροπολιτική περιοχή της Νέας Υόρκης. Όταν οι αδελφοί από το Μπέθελ (τον οίκο της οικογένειας των κεντρικών γραφείων των Σπουδαστών της Γραφής) έμαθαν ότι σπούδαζα για να πάρω άδεια τεχνικού ραδιοφώνου, είπαν: «Γιατί να πας να εργαστείς στη θάλασσα; Έχουμε ένα ραδιοφωνικό σταθμό ακριβώς εδώ και χρειαζόμαστε κάποιο χειριστή». Με προσκάλεσαν να πάω στο γραφείο για μια συνέντευξη. Δεν γνώριζα τίποτα για το Μπέθελ εκτός από το ότι ήταν τα κεντρικά γραφεία των Σπουδαστών της Γραφής.

Οι αδελφοί μού πήραν συνέντευξη και μου σύστησαν να τελειώσω τις σπουδές μου, να πάρω άδεια εργασίας και μετά να έρθω στο Μπέθελ. Αμέσως μόλις αποφοίτησα, αντί να επιβιβαστώ σε κάποιο πλοίο με προορισμό τις ανοιχτές θάλασσες, πακετάρισα τα λίγα μου ρούχα και ξεκίνησα με τον υπόγειο σιδηρόδρομο με προορισμό το Μπέθελ. Μολονότι ήμουν αφιερωμένος στον Ιεχωβά και είχα συμμετοχή στο έργο κηρύγματος επί χρόνια, δεν είχα βαφτιστεί, πράγμα που έκανα το Δεκέμβριο του 1926, δυο εβδομάδες αφότου είχα έρθει στο Μπέθελ. Αυτό δεν ήταν ασυνήθιστο εκείνον τον καιρό.

Με 150 μέλη, το Μπέθελ ήταν υπερπλήρες εκείνες τις ημέρες. Ήμασταν τέσσερις άντρες σε κάθε δωμάτιο. Σύντομα γνωρίστηκα με τους περισσότερους από αυτούς, αφού όλοι μας τρώγαμε, εργαζόμασταν και κοιμόμασταν σε ένα οικοδομικό συγκρότημα, και βέβαια όλοι μας παρακολουθούσαμε συναθροίσεις στη μοναδική εκκλησία στη Νέα Υόρκη. Ο νέος Οίκος Μπέθελ τελείωσε στην οδό Κολούμπια Χάιτς 124 το 1927, και έτσι μπορούσαμε να μένουμε δύο αδελφοί σε κάθε δωμάτιο.

Επίσης το 1927 λειτούργησε το νέο εργοστάσιο στην οδό Άνταμς 117. Βοήθησα στη μετακόμιση του εξοπλισμού από το παλιό εργοστάσιο στην οδό Κόνκορντ 55. Εκτός από το ραδιοφωνικό εξοπλισμό, στο εργοστάσιο υπήρχαν ανελκυστήρες, εκτυπωτικά πιεστήρια, εξοπλισμός πλυντηρίου, καυστήρες πετρελαίου—αν κάτι λειτουργούσε με ηλεκτρισμό, εγώ μπορούσα να εργαστώ σε αυτό.

Όμως Μπέθελ δεν ήταν μόνο το εργοστάσιο. Πίσω από κάθε βιβλίο, κάθε φυλλάδιο, κάθε περιοδικό, υπήρχε ένα πλήθος ταπεινών, σκληρά εργαζόμενων υπηρετών. Αυτοί δεν βρίσκονταν εκεί για να κερδίσουν την αναγνώριση του κόσμου. Αντίθετα, το μόνο που ήθελαν ήταν να επιτελέσουν το έργο του Κυρίου—και υπήρχε πολύ έργο να κάνουν!

Συναναστροφή με τον Αδελφό Ρόδερφορντ

Ωφελήθηκα σε μεγάλο βαθμό από το προνόμιο το οποίο είχα να εργαστώ με τον Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ, το δεύτερο πρόεδρο της Εταιρίας. Αυτός ήταν μεγαλόσωμος, με ύψος πάνω από 1,85 μέτρα, όχι παχύς, αλλά γεροδεμένος. Πολλοί από τους νεότερους αδελφούς στο Μπέθελ κατά κάποιον τρόπο τον φοβούνταν μέχρι να τον γνωρίσουν. Εκείνος συνεχώς μελετούσε, προετοιμάζοντας γραπτό υλικό.

Ο αδελφός Ρόδερφορντ είχε καλή αίσθηση του χιούμορ. Υπήρχαν δυο πιο ηλικιωμένες αδελφές στην οικογένεια οι οποίες ήταν στο Μπέθελ από τον καιρό του αδελφού Ρώσσελ. Είχαν πολύ αυστηρά πρόσωπα και πίστευαν ότι δεν ήταν κατάλληλο να γελάει κάποιος δυνατά ακόμη και αν κάτι ήταν αστείο. Μερικές φορές στη διάρκεια του βραδινού γεύματος ο αδελφός Ρόδερφορντ έλεγε μια ιστορία η οποία έκανε όλους να γελάσουν, πράγμα που ενοχλούσε αυτές τις δυο αδελφές. Ωστόσο, εκείνος επίσης συχνά κατηύθυνε τη συζήτηση σε σοβαρά Γραφικά θέματα στη διάρκεια του γεύματος.

Ο αδελφός Ρόδερφορντ ήταν καλός μάγειρας και χαιρόταν να ετοιμάζει γεύματα για φίλους. Σε κάποια περίπτωση οι μάγειροι του Μπέθελ έσπασαν μερικά κόκαλα κοτόπουλου καθώς έκοβαν τα κοτόπουλα. Ο αδελφός μπήκε στην κουζίνα και τους έδειξε το σωστό τρόπο για να κόβουν το κοτόπουλο. Δεν του άρεσαν τα σπασμένα κόκαλα μέσα στο φαγητό του!

Βρισκόμουν συχνά κοντά στον αδελφό Ρόδερφορντ σε ανεπίσημες περιστάσεις, όπως στο ραδιοφωνικό μας σταθμό, τον WBBR, ή στο δωμάτιο μελέτης του στο Στάτεν Άιλαντ. Ήταν τόσο καλοσυνάτος, και εφάρμοζε εκείνα που κήρυττε. Δεν ανέμενε από τους άλλους κάτι που δεν θα μπορούσε να κάνει ο ίδιος. Ανόμοια με υπεύθυνα άτομα σε πολλές άλλες θρησκευτικές οργανώσεις, ο αδελφός Ρόδερφορντ είχε το υψηλότερο πνευματικό και ηθικό ανάστημα. Είναι σαφές ότι ζούσε για τη Βασιλεία του Ιεχωβά.

Δύσκολοι Καιροί από Οικονομική Άποψη

Λίγα χρόνια από τότε που πήγα στο Μπέθελ, ο κόσμος εισήλθε στη Μεγάλη Κρίση. Οι οικονομικές αγορές κατέρρευσαν, όπως έπεσαν και οι τιμές των αγαθών. Οι δουλειές ήταν σπάνιες, και οι χρηματικοί πόροι περιορίστηκαν. Το Μπέθελ λειτουργούσε με χρηματικές συνεισφορές, και ο Ιεχωβά πάντοτε φρόντιζε να υπάρχουν αρκετές ώστε να λαβαίνεται μέριμνα για το έργο. Ποτέ δεν μείναμε χωρίς φαγητό, μολονότι μπορεί να μην ήταν ακριβώς αυτό που ήθελε ο καθένας. Ζούσαμε με όσο το δυνατόν λιγότερα, και οι αδελφοί έξω από το Μπέθελ μας βοηθούσαν όσο μπορούσαν.

Το 1932, ο αδελφός Ρόμπερτ Μάρτιν, ο πιστός επίσκοπος του εργοστασίου μας, πέθανε. Ο εικοσιεφτάχρονος Νάθαν Νορ διορίστηκε στη θέση του. Ήταν ένας πολύ ικανός νεαρός άντρας. Δεν θυμάμαι κανέναν που να δυσκολεύτηκε να τον δεχτεί ως επίσκοπο εργοστασίου. Άλλοι πιστοί αδελφοί, ανάμεσά τους ο Τζον Κούρζεν, ο Τζορτζ Κέλι, ο Νταγκ Γκάλμπρεϊθ, ο Ραλφ Λέφλερ και ο Εντ Μπέκερ—όλοι αγαπητοί μου συνεργάτες—πρόθυμα αφιέρωσαν τις επιδεξιότητές τους και την εφευρετικότητά τους στην υπηρεσία της Βασιλείας.—Παράβαλε Έξοδος 35:34, 35.

Εργασία σε Σχέση με το Ραδιόφωνο

Η οργάνωσή μας ήταν ολοκληρωτικά αφιερωμένη στη διάδοση των καλών νέων με οποιοδήποτε διαθέσιμο μέσον. Ολόκληρος ο κόσμος χρειαζόταν να μάθει για τη Βασιλεία, αλλά εμείς ήμασταν μόνο λίγες χιλιάδες. Η τεχνολογία της ραδιοφωνίας βρισκόταν σε νηπιακή κατάσταση μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ωστόσο, διορατικοί αδελφοί θεώρησαν ότι εκείνη η μέθοδος επικοινωνίας ήταν αυτό που ο Ιεχωβά είχε προμηθέψει εκείνον τον καιρό. Έτσι το 1923 άρχισαν την κατασκευή του ραδιοφωνικού σταθμού WBBR στο Στάτεν Άιλαντ, έναν από τους πέντε δήμους της Νέας Υόρκης.

Κατά καιρούς ήμουν ο μόνος χειριστής του ραδιοφωνικού σταθμού μας. Έμενα εκεί, στο Στάτεν Άιλαντ, αλλά έκανα με το φέριμποτ και τον υπόγειο σιδηρόδρομο το τρίωρο ταξίδι που χρειαζόταν για να πάω στο εργοστάσιο, στο Μπρούκλιν, και να ασχοληθώ με ηλεκτρολογικές και μηχανολογικές εργασίες. Για να κάνουμε το ραδιοφωνικό μας σταθμό ουσιαστικά αυτοδύναμο, εγκαταστήσαμε μια ντιζελοκίνητη γεννήτρια. Στο Στάτεν Άιλαντ είχαμε επίσης τα δικά μας πηγάδια και ένα περιβόλι το οποίο παρείχε τροφή για το λίγο προσωπικό που υπήρχε εκεί, καθώς επίσης και για την οικογένεια Μπέθελ στο Μπρούκλιν.

Μέχρι να φτάσει περισσότερη βοήθεια αργότερα, οι ευθύνες της εργασίας στο ραδιοφωνικό σταθμό με περιόριζαν σε μεγάλο βαθμό σε σχέση με την παρακολούθηση των συναθροίσεων και την υπηρεσία αγρού. Δεν υπήρχε καθόλου καιρός για κοινωνικές υποχρεώσεις ή ταξίδια για σαββατοκύριακο, παρά μόνο για τις ετήσιες διακοπές μας. Κάποιος με ρώτησε κάποτε: «Με τέτοιο απαιτητικό πρόγραμμα, δεν σκέφτηκες ποτέ να φύγεις από το Μπέθελ;» Ειλικρινά είπα: «Όχι». Ήταν προνόμιο και χαρά να μένω και να εργάζομαι μαζί με τόσο πολλούς αφοσιωμένους αδελφούς και αδελφές. Επιπλέον, υπήρχε πάντοτε εργασία η οποία χρειαζόταν να γίνει, κάποιο καινούριο έργο που έπρεπε να επιτελεστεί.

Παρήγαμε και μεταδίδαμε συγκινητικά ραδιοφωνικά δράματα. Επειδή δεν διαθέταμε δίσκους με ειδικά εφέ, έπρεπε να επινοούμε τις δικές μας μεθόδους. Φτιάξαμε ένα μηχάνημα το οποίο μπορούσε να αναπαράγει τον ήχο της απαλής αύρας ή μιας σφοδρής καταιγίδας. Ο ήχος που δημιουργούνταν όταν κομμένες στη μέση καρύδες χτυπούσαν πάνω σε σανίδες θύμιζε οπλές αλόγων τα οποία κάλπαζαν σε λιθόστρωτους δρόμους. Κάθε δράμα ήταν ένα καταπληκτικό τόλμημα. Και οι άνθρωποι άκουγαν. Εκείνες τις ημέρες που υπήρχαν λίγοι περισπασμοί, πολλοί άνθρωποι κάθονταν και παρακολουθούσαν με προσοχή.

Στη δεκαετία του 1920 και στις αρχές της δεκαετίας του 1930, η Εταιρία έγραψε ιστορία στον τομέα της ραδιοφωνίας, συνδέοντας κατ’ επανάληψη το μεγαλύτερο αριθμό σταθμών που συνδέθηκαν ποτέ για τη μετάδοση ενός και μόνο προγράμματος. Έτσι τα νέα της Βασιλείας έφτασαν σε εκατομμύρια ανθρώπους παγκόσμια.

Ο Φωνογράφος

Στα μέσα της δεκαετίας του 1930 και στις αρχές της δεκαετίας του 1940, σχεδιάσαμε και κατασκευάσαμε μηχανήματα αναπαραγωγής ήχου, φωνογράφους και άλλον ηχητικό εξοπλισμό. Με έναν ειδικό τόρνο, κόβαμε πρωτότυπους δίσκους από κέρινους δίσκους που ήταν στιλπνοί σαν καθρέφτης. Κατόπιν εξετάζαμε κάθε πρωτότυπο δίσκο πολύ προσεκτικά στο μικροσκόπιο για να βεβαιωθούμε ότι δεν ήταν ελαττωματικός. Αν υπήρχαν κάποιες ατέλειες, η ηχογράφηση έπρεπε να επαναληφτεί και να ξαναγίνει κοπή με τον τόρνο. Έπειτα στέλναμε το κέρινο πρωτότυπο σε μια εταιρία δίσκων, η οποία παρήγε τους δίσκους φωνογράφου και τους δίσκους αναπαραγωγής ήχου.

Ένα συναρπαστικό γεγονός το οποίο θυμάμαι πολύ καλά ήταν η διάλεξη του αδελφού Ρόδερφορντ το 1933 με τον τίτλο «Η Επίδραση του Αγίου Έτους στην Ειρήνη και στην Ευημερία». Ο πάπας είχε διακηρύξει εκείνο το έτος ως «άγιο έτος», και εμείς, μέσω ραδιοφώνου και φωνογράφου, εκθέταμε αυτό το γεγονός και δείχναμε ότι τίποτε άγιο δεν θα μπορούσε να προέλθει από κάτι τέτοιο. Όπως αποδείχτηκε, ο Χίτλερ ανέλαβε εξουσία εκείνο το έτος με την υποστήριξη της Καθολικής Εκκλησίας, και έτσι εξαφανίστηκαν οποιεσδήποτε ελπίδες για ειρήνη.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, σχηματίστηκε η οργάνωση Καθολική Δράση για να φέρει σε πέρας εκείνο το οποίο ήθελε η εκκλησία. Τοποθέτησαν τους δικούς τους ανθρώπους στα εκδοτικά συμβούλια μεγάλων εφημερίδων, περιοδικών και εκδοτικών οίκων. Ανακατεύτηκαν στην πολιτική και απειλούσαν ότι θα μποϊκοτάριζαν οποιοδήποτε ραδιοφωνικό σταθμό μετέδιδε τις Βιβλικές μας διαλέξεις. Πολλοί Μάρτυρες υπέστησαν οχλοκρατικές επιθέσεις από ομάδες της Καθολικής Δράσης, ιδιαίτερα κοντά στο Νιου Τζέρσι. Εκείνες ήταν συναρπαστικές ημέρες!

Χαρωπό Έργο στον Αγρό

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1950, οι αυξανόμενες τάξεις των ευαγγελιζομένων της Βασιλείας πλησίαζαν περισσότερους ανθρώπους απευθείας στις πόρτες των σπιτιών τους. Αυτό αποδείχτηκε πολύ πιο αποτελεσματικό από το ραδιόφωνο στην υποβοήθηση ατόμων ώστε να καταλάβουν την αλήθεια της Αγίας Γραφής. Έτσι το 1957 αποφασίστηκε να πουληθεί ο WBBR και να κατευθυνθούν οι πόροι μας στο επεκτεινόμενο ιεραποστολικό έργο σε άλλες χώρες.

Το 1955, διορίστηκα στην Εκκλησία Μπέντφορντ στο Μπρούκλιν, όπου τακτικά διεξήγα τη Μελέτη Σκοπιάς. Η Εταιρία επίσης με απέστειλε ως περιοδεύοντα ομιλητή στο βόρειο τμήμα της Νέας Υόρκης, στην Πενσυλβανία, στο Κονέκτικατ και στο Νιου Τζέρσι. Όταν διορίστηκα στην Εκκλησία Μπέντφορντ, είπα στον εαυτό μου: ‘Είμαι πάνω από 50 ετών. Καλύτερα να συμμετέχω όσο περισσότερο μπορώ στην υπηρεσία αγρού τώρα. Αργότερα μπορεί να έχω λουμπάγκο και να μην το απολαμβάνω τόσο πολύ’.

Αφού εργάστηκα όλα εκείνα τα χρόνια στο τεχνικό μέρος της μετάδοσης των σπόρων της Βασιλείας μέσω του ραδιοφώνου, το βρήκα πραγματικά απολαυστικό να φυτεύω και να ποτίζω τους σπόρους της Βιβλικής αλήθειας απευθείας στα άτομα. Πραγματικά απόλαυσα τη συνεργασία με την εκκλησία. Διάφορα άτομα με «υιοθετούσαν», κάνοντάς με να αισθάνομαι σαν να είμαι στο ίδιο μου το σπίτι. Μερικά από εκείνα τα μικρά παιδιά τώρα έχουν μεγαλώσει και εξακολουθούν να με φωνάζουν παππού. Επί 30 χρόνια περάσαμε υπέροχα μαζί στη διακονία αγρού, ώσπου κάποια προβλήματα με τα πόδια μου με έκαναν να μην μπορώ να χρησιμοποιώ τα σκαλιά ούτε να κινούμαι με τον υπόγειο σιδηρόδρομο. Το 1985 μεταφέρθηκα στην Εκκλησία Μπρούκλιν Χάιτς, η οποία συναθροίζεται μέσα στο Μπέθελ.

Καθώς η οργάνωση του Ιεχωβά απολάμβανε μεγάλη επέκταση, εγώ προσωπικά είχα το προνόμιο να δω την ευλογία του σε ξένους αγρούς καθώς παρακολουθούσα μεγάλες συνελεύσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά σε μακρινές χώρες. Είχα τη δυνατότητα να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο! Αρχίζοντας από τη δεκαετία του 1950, μερικοί από εμάς τους Μπεθελίτες μπορέσαμε να δούμε τα αξιοθέατα στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στη Ρώμη, στη Νυρεμβέργη και στην Κοπεγχάγη. Ταξιδεύαμε με βομβαρδιστικά αεροπλάνα που είχαν μετατραπεί σε επιβατικά, με πλοία και με τρένα. Τα ταξίδια ήταν ειδυλλιακά βέβαια, αλλά το πιο συναρπαστικό από όλα τα αξιοθέατα ήταν τα πλήθη των θερμών αδελφών μας που μας καλωσόριζαν. Οι επόμενες δεκαετίες έφεραν ταξίδια στην Ανατολή, στη Δυτική Ευρώπη και πάλι, και πιο πρόσφατα στην Ανατολική Ευρώπη. Οι θαυμάσιες συνελεύσεις στην Πολωνία, στη Γερμανία και στην Τσεχοσλοβακία ήταν συγκλονιστικές. Πώς έχει μεγαλώσει η θεοκρατική μας οικογένεια από τότε που έγινα μέρος της!

Θεϊκή Καθοδηγία

Αυτά που φαίνονταν σαν μικρά βήματα από μέρους της οργάνωσης αργότερα αποδείχτηκαν γιγαντιαία άλματα. Όταν εργαζόμασταν σε πρωτοποριακά προγράμματα, τα οποία ήταν απλώς μέσα για να βοηθηθούμε να κάνουμε το έργο μαρτυρίας, ποιος θα μπορούσε να προβλέψει την καταπληκτική αύξηση; Έχουμε προοδεύσει στην πίστη, ανταποκρινόμενοι στην καθοδήγηση του Ιεχωβά.

Αυτή η προοδευτική οργάνωση δεν έχει φοβηθεί να χρησιμοποιήσει την τελευταία λέξη της διαθέσιμης τεχνολογίας ή να δημιουργήσει τη δική της τεχνολογία για να φροντίσει τον παγκόσμιο αγρό. Ανάμεσα στις μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν για την προώθηση της διακήρυξης της Βασιλείας ήταν το κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι, η χρήση των ραδιοφωνικών δικτύων, η μαρτυρία με φωνογράφο και ένα πρόγραμμα διεξαγωγής Γραφικών μελετών στα σπίτια των ανθρώπων. Το γεγονός ότι αρχίσαμε τις δικές μας εκτυπωτικές εργασίες στο παρελθόν και τώρα χρησιμοποιούμε φωτοστοιχειοθέτηση με κομπιούτερ καθώς και εκτύπωση όφσετ σε πολλές γλώσσες δεν είναι μικρό επίτευγμα. Η Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς, η Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας και οι τακτικές συνελεύσεις, έχουν όλες παίξει ρόλο στο να δοθεί δόξα στον Ιεχωβά Θεό και στον Γιο του. Ήταν προνόμιό μου να παρακολουθήσω προσωπικά όλα εκείνα τα γεγονότα και να συμμετάσχω σε αυτά.

Είναι ξεκάθαρο σε εμένα ότι η κατευθυνόμενη από το πνεύμα οργάνωση του Ιεχωβά στη γη λαβαίνει καθοδηγία σχετικά με το τι πρέπει να γίνει και πώς να γίνει. Ολόκληρη η παγκόσμια οργάνωσή του, ορατή και αόρατη, εργάζεται μαζί.

Ποτέ δεν έχω μετανιώσει επειδή παραιτήθηκα από τα σχέδια που είχα ως νεαρός να ταξιδέψω στις θάλασσες. Οι πιο συναρπαστικές, σημαντικές εξελίξεις στον κόσμο συμβαίνουν ακριβώς εδώ, μέσα στην οργάνωση του Ιεχωβά! Έτσι το ταξίδι μου προς το δρόμο της «άνω κλήσης» έχει σημαδευτεί από πολλές, πολλές χαρές και ευλογίες και καθόλου λύπες.—Φιλιππησίους 3:13, 14.

Πάντοτε λέω στους νεαρούς να θυμούνται το 1914—δηλαδή το εδάφιο Ψαλμός 19:14, το οποίο αναφέρει: ‘Ας ήναι ευάρεστα τα λόγια του στόματός μου και η μελέτη της καρδίας μου ενώπιόν σου, Ιεχωβά, φρούριόν μου και λυτρωτά μου’. Εμείς θέλουμε να ευαρεστούμε τον Ιεχωβά σε όλα και να προσευχόμαστε όπως προσευχήθηκε ο Δαβίδ: ‘Δείξον μοι, Ιεχωβά, τας οδούς σου· δίδαξόν με τα βήματά σου. Οδήγησόν με εν τη αληθεία σου και δίδαξόν με· διότι συ είσαι ο Θεός της σωτηρίας μου· σε προσμένω όλην την ημέραν’. (Ψαλμός 25:4, 5) Υπάρχει πολύ νόημα σε αυτά τα λόγια. Το να τα θυμόμαστε μπορεί να μας βοηθήσει να παραμείνουμε στο σωστό μονοπάτι, να πηγαίνουμε στη σωστή κατεύθυνση βαδίζοντας μαζί με την προοδευτική οργάνωση του Ιεχωβά.

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Ο αδελφός Ρόδερφορντ χαιρόταν να ετοιμάζει γεύματα για φίλους

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Ο Ρόμπερτ Χάτσφελτ στο θάλαμο ελέγχου του ραδιοφωνικού σταθμού WBBR

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Πρόσφατη φωτογραφία του αδελφού Χάτσφελτ