Μοιράστηκα έναν Ανεκτίμητο Θησαυρό

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Η ΓΚΛΟΡΙΑ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Όταν η ακτογραμμή της Σικελίας χάθηκε από τον ορίζοντα, ο σύζυγός μου και εγώ αρχίσαμε να συγκεντρώνουμε την προσοχή μας στον προορισμό μας, το μεσογειακό νησί της Μάλτας. Τι συναρπαστική προοπτική! Καθώς το πλοίο διέσχιζε τη θάλασσα, εμείς σκεφτόμασταν την εμπειρία που είχε ο απόστολος Παύλος στη Μάλτα, τον πρώτο αιώνα.—ΠΡΑΞΕΙΣ 28:1-10.

ΗΤΑΝ το έτος 1953, και η Μάλτα δεν αναγνώριζε τότε νομικά το έργο κηρύγματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Το προηγούμενο έτος, είχαμε αποφοιτήσει από τη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς και είχαμε διοριστεί στην Ιταλία. Ύστερα από ένα μικρό διάστημα που περάσαμε μελετώντας την ιταλική γλώσσα, ανυπομονούσαμε να δούμε τι μας περίμενε στη Μάλτα.

Πώς έφτασα εγώ, μια νεαρή γυναίκα, στο σημείο να γίνω ιεραπόστολος σε ξένες χώρες; Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω.

Το Ενθαρρυντικό Παράδειγμα της Μητέρας

Το 1926, όταν η οικογένειά μας ζούσε στο Φορτ Φράνσες, στο Οντάριο του Καναδά, η μητέρα μου δέχτηκε το βιβλιάριο Εκατομμύρια Ζώντων Ήδη Ουδέποτε θα Αποθάνωσιν που της πρόσφερε ένας Σπουδαστής της Γραφής (όπως ήταν τότε γνωστοί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά). Το διάβασε με έντονο ενδιαφέρον, και την ίδια εβδομάδα παρακολούθησε μια ομαδική Γραφική μελέτη, στην οποία χρησιμοποιούνταν το περιοδικό Σκοπιά. Η μητέρα ήταν ενθουσιώδης αναγνώστρια της Αγίας Γραφής, και δέχτηκε το άγγελμα σχετικά με τη Βασιλεία του Θεού ως το θησαυρό τον οποίο επιζητούσε. (Ματθαίος 6:33· 13:44) Παρά τη βίαιη εναντίωση από τον πατέρα, και μολονότι είχε να φροντίσει τρία μικρά κορίτσια, έλαβε τη θέση της υπέρ των όσων μάθαινε.

Η ασάλευτη πίστη της μητέρας στη διάρκεια των επόμενων 20 ετών βοήθησε εμένα και τις δυο μεγαλύτερες αδελφές μου, τη Θέλμα και τη Βαϊόλα, να διακρατήσουμε την υπέροχη ελπίδα της αιώνιας ζωής σε ένα νέο κόσμο δικαιοσύνης. (2 Πέτρου 3:13) Η ίδια αντιμετώπισε πολλές δύσκολες δοκιμασίες, αλλά εμείς ποτέ δεν αμφιβάλαμε για την ορθότητα της πορείας που είχε επιλέξει.

Το 1931, όταν ήμουν μόλις δέκα χρονών, μετακομίσαμε σε ένα αγρόκτημα στη βόρεια Μινεσότα των Η.Π.Α. Εκεί απομονωθήκαμε από την τακτική συναναστροφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά όχι και από τη Βιβλική εκπαίδευση που μας παρείχε η μητέρα. Η αφοσιωμένη της υπηρεσία ως βιβλιοπώλισσας, δηλαδή ολοχρόνιας διακόνου, με ενέπνευσε ώστε να θέλω να ενωθώ μαζί της σε εκείνο το έργο. Το 1938, οι δυο αδελφές μου και εγώ συμβολίσαμε την αφιέρωσή μας στον Ιεχωβά με το βάφτισμα σε μια συνέλευση που πραγματοποιήθηκε στο Ντελούθ της Μινεσότα.

Όταν αποφοίτησα από το λύκειο το 1938, η μητέρα με ενθάρρυνε να γραφτώ σε μια επαγγελματική σχολή ώστε να μπορώ να συντηρώ τον εαυτό μου ως σκαπάνισσα (το νέο όνομα για τις βιβλιοπώλισσες). Αυτό αποδείχτηκε καλή συμβουλή, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι ο πατέρας αποφάσισε να τραβήξει το δρόμο του και μας άφησε μόνες μας.

Μοιραζόμαστε το Θησαυρό μας Ολοχρόνια

Τελικά μετακόμισα στην Καλιφόρνια, και το 1947 άρχισα το έργο σκαπανέα στο Σαν Φρανσίσκο. Καθώς συμμετείχα στις προετοιμασίες για τη Συνέλευση «Επέκταση Όλων των Εθνών» που έλαβε χώρα στο Λος Άντζελες, γνώρισα τον Φράνσις Μαλασπίνα. Ο κοινός μας στόχος για το ιεραποστολικό έργο οδήγησε στην έναρξη μιας σχέσης αγάπης. Παντρευτήκαμε το 1949.

Το Σεπτέμβριο του 1951, ο Φράνσις και εγώ προσκληθήκαμε στη 18η τάξη της Γαλαάδ. Την ημέρα της αποφοίτησης, στις 10 Φεβρουαρίου 1952, ύστερα από πέντε μήνες εντατικής εκπαίδευσης, οι χώρες στις οποίες επρόκειτο να μας στείλουν ανακοινώθηκαν με αλφαβητική σειρά από τον πρόεδρο της σχολής, τον Νάθαν Ο. Νορ. Όταν είπε: «Ιταλία, ο αδελφός και η αδελφή Μαλασπίνα», εμείς ήδη ταξιδεύαμε με το μυαλό μας!

Λίγες εβδομάδες αργότερα, επιβιβαστήκαμε στο πλοίο στη Νέα Υόρκη για να κάνουμε το δεκαήμερο ταξίδι προς τη Γένουα της Ιταλίας. Ο Τζοβάνι ντε Τσέκα και ο Μαξ Λάρσον, από το προσωπικό των κεντρικών γραφείων του Μπρούκλιν, ήταν εκεί στο λιμάνι για να μας αποχαιρετήσουν. Στη Γένουα μας υποδέχτηκαν ιεραπόστολοι οι οποίοι ήταν εξοικειωμένοι με τις περίπλοκες διατυπώσεις που αφορούσαν την είσοδο στη χώρα.

Καθώς όλα όσα υπήρχαν γύρω μας μάς συνάρπαζαν, επιβιβαστήκαμε σε ένα τρένο για την Μπολόνια. Η εικόνα που είδαμε κατά την άφιξή μας ήταν εκείνη μιας πόλης που παρέμενε παραμορφωμένη από τους βομβαρδισμούς του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Υπήρχαν όμως και πολλά ευχάριστα πράγματα, όπως το ακαταμάχητο άρωμα του καβουρντισμένου καφέ το οποίο γέμιζε τον πρωινό αέρα και η πικάντικη μυρωδιά από υπέροχες σάλτσες που τις ετοίμαζαν για αναρίθμητα είδη ζυμαρικών.

Εκπλήρωση ενός Στόχου

Ξεκινήσαμε τη διακονία με μια παρουσίαση που είχαμε αποστηθίσει και την οποία κάναμε μέχρι να δεχτούν οι άνθρωποι το άγγελμα ή να μας κλείσουν την πόρτα. Η επιθυμία που είχαμε να εκφραζόμαστε μας υποκίνησε να μελετήσουμε τη γλώσσα με επιμέλεια. Ύστερα από τέσσερις μήνες, διοριστήκαμε σε ένα νέο ιεραποστολικό οίκο στη Νάπολη.

Αυτή η τεράστια πόλη φημίζεται για τα υπέροχα τοπία της. Απολαμβάναμε την υπηρεσία μας εκεί, αλλά έπειτα από άλλους τέσσερις μήνες, ο σύζυγός μου διορίστηκε στο έργο περιοχής, δηλαδή στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου, επισκεπτόμενος εκκλησίες από τη Ρώμη μέχρι τη Σικελία. Με τον καιρό, επισκεφτήκαμε επίσης τη Μάλτα, ακόμη και τη Λιβύη στη Βόρεια Αφρική.

Εκείνα τα χρόνια, τα ταξίδια με το τρένο από τη Νάπολη προς τη Σικελία ήταν μια δοκιμή της σωματικής αντοχής. Επιβιβαζόμασταν σε ένα ασφυκτικά γεμάτο τρένο και στεκόμασταν σε συνωστισμένους διαδρόμους, μερικές φορές επί έξι ως οχτώ ώρες. Όμως, αυτό μας έδινε μια καλή ευκαιρία να παρατηρούμε προσεκτικά εκείνους που βρίσκονταν γύρω μας. Πολλές φορές, μια μεγάλη νταμιτζάνα με σπιτικό κρασί χρησίμευε ως κάθισμα για τον ιδιοκτήτη της, ο οποίος κατά καιρούς χρησιμοποιούσε το περιεχόμενό της για να σβήσει τη δίψα του στη διάρκεια του παρατεταμένου ταξιδιού. Διάφοροι φιλικοί επιβάτες συχνά προσφέρονταν να μοιραστούν μαζί μας το ψωμί και το σαλάμι τους, μια φιλόξενη, συγκινητική χειρονομία την οποία εκτιμούσαμε.

Στη Σικελία μάς υποδέχονταν οι αδελφοί, οι οποίοι κουβαλούσαν τις βαλίτσες μας στο βουνό σε μια συνεχή αναρρίχηση τρεισήμισι ωρών προς την εκκλησία που βρισκόταν στην κορυφή. Το θερμό καλωσόρισμα των Χριστιανών αδελφών μας μάς έκανε να ξεχνάμε την κούρασή μας. Μερικές φορές ταξιδεύαμε με μουλάρια που είχαν σταθερό βάδισμα, αλλά ποτέ δεν κοιτάζαμε τους γκρεμούς που βρίσκονταν από κάτω και στους οποίους θα μπορούσε να μας ρίξει ένα απλό παραπάτημα του μουλαριού. Η σταθερή στάση που διακρατούσαν οι αδελφοί μας υπέρ της αλήθειας της Αγίας Γραφής παρά τις δυσκολίες που είχαν μας ενίσχυε, και η αγάπη που μας έδειχναν μας έκανε ευγνώμονες που ήμασταν μαζί τους.

Η Μάλτα και η Λιβύη

Γεμάτοι αναμνήσεις από τους αδελφούς μας στη Σικελία, αποπλεύσαμε για τη Μάλτα. Ο απόστολος Παύλος είχε βρει καλοσυνάτους ανθρώπους εκεί, και το ίδιο βρήκαμε και εμείς. Μια θύελλα που ξέσπασε στον όρμο Σεντ Πολ μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε τον κίνδυνο που αντιμετώπιζαν τα μικρά πλοία τον πρώτο αιώνα. (Πράξεις 27:39–28:10) Ωστόσο, μπροστά μας βρισκόταν η Λιβύη. Πώς θα τα πηγαίναμε σε αυτή την αφρικανική χώρα όπου το έργο μας ήταν απαγορευμένο;

Και πάλι βρήκαμε έναν τελείως διαφορετικό πολιτισμό. Οι εικόνες και οι ήχοι της πόλης της Τρίπολης τραβούσαν την προσοχή μου καθώς περπατούσαμε μέσα στους γεμάτους κιονοστοιχίες δρόμους του κέντρου της πόλης. Οι άντρες χρησιμοποιούσαν ρούχα υφασμένα από τρίχες καμήλας ώστε να προστατεύονται από τον καύσωνα της ερήμου Σαχάρα την ημέρα και από το ψύχος της νύχτας. Μάθαμε να εκτιμούμε και να σεβόμαστε τον τρόπο με τον οποίο προσαρμόζονται οι άνθρωποι στις κλιματικές συνθήκες που επικρατούν στο μέρος που ζουν.

Ο προσεκτικός ζήλος των αδελφών μάς δίδαξε πολλά όσον αφορά το να στηριζόμαστε σε μεγάλο βαθμό στον Ιεχωβά και να ακολουθούμε τις οδηγίες εκείνων που γνωρίζουν καλύτερα πώς γίνεται το κήρυγμα κάτω από τέτοιες περιστάσεις. Οι Χριστιανοί αδελφοί μας ανήκαν σε πολλές εθνικότητες· ωστόσο εργάζονταν αρμονικά σε σχέση με την υπηρεσία τους στον Ιεχωβά.

Νέος Διορισμός

Εξαιτίας της εναντίωσης στο έργο μας κηρύγματος, χρειάστηκε να φύγουμε από την Ιταλία, αλλά δεχτήκαμε με χαρά ένα νέο διορισμό κηρύγματος στη Βραζιλία το 1957. Ο Φράνσις και εγώ προσαρμοστήκαμε στη ζωή και στα έθιμα, και ύστερα από οχτώ μήνες, ο Φράνσις προσκλήθηκε να αναλάβει το έργο περιοχής. Ταξιδεύαμε με λεωφορείο, με αεροπλάνο, καθώς και με τα πόδια. Αυτή η τεράστια, πανέμορφη χώρα ανοίχτηκε μπροστά μας σαν μάθημα γεωγραφίας.

Η πρώτη μας περιοχή περιλάμβανε δέκα εκκλησίες στην πόλη του Σάο Πάολο, καθώς και δέκα μικρές πόλεις στην ενδοχώρα και κατά μήκος της νότιας παραλιακής περιοχής της πολιτείας του Σάο Πάολο. Τότε, δεν υπήρχαν εκκλησίες σε εκείνες τις πόλεις. Βρίσκαμε ένα μέρος να μείνουμε, και, αφού τακτοποιόμασταν, κάναμε επισκέψεις από σπίτι σε σπίτι μεταδίδοντας το άγγελμα της Βασιλείας. Αφήναμε επίσης προσκλήσεις για την προβολή κάποιας από τις εκπαιδευτικές ταινίες της Εταιρίας Σκοπιά.

Το να ανεβαίνουμε στο λεωφορείο με τις ταινίες, τη μηχανή προβολής, το μετασχηματιστή, τα αρχεία, τα έντυπα, τις προσκλήσεις και τον εξοπλισμό που χρειαζόταν για να αποτυπώνουμε με σφραγίδα πάνω στις προσκλήσεις το μέρος όπου θα γινόταν η προβολή της ταινίας δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Συγκριτικά, η μικρή βαλίτσα με τα ρούχα μας δεν ήταν και μεγάλο πράγμα. Χρειαζόταν να κρατάμε τη μηχανή προβολής στα γόνατά μας για να μη διαλυθεί από το ταξίδι στους ανώμαλους δρόμους.

Αφού βρίσκαμε ένα μέρος για να προβάλουμε την ταινία, πηγαίναμε από πόρτα σε πόρτα και αφήναμε προσκλήσεις για την προβολή. Μερικές φορές παίρναμε άδεια να προβάλουμε την ταινία σε κάποιο εστιατόριο ή ξενοδοχείο. Άλλες φορές τεντώναμε ένα σεντόνι ανάμεσα σε δυο κοντάρια σε υπαίθριο χώρο. Το γεμάτο εκτίμηση ακροατήριο, μεγάλο μέρος του οποίου ποτέ δεν είχε παρακολουθήσει κινηματογραφική ταινία, στεκόταν και άκουγε με προσοχή καθώς ο Φράνσις διάβαζε την αφήγηση. Κατόπιν, μοιράζαμε Βιβλικά έντυπα.

Για να φτάσουμε στα χωριά, ταξιδεύαμε με λεωφορείο. Σε μερικά ποτάμια δεν υπήρχαν γέφυρες, και έτσι έβαζαν το λεωφορείο πάνω σε μια μεγάλη σχεδία και το περνούσαν στην απέναντι όχθη. Μας έλεγαν να κατεβούμε από το λεωφορείο και, σε περίπτωση που το βλέπαμε να γλιστράει στο ποτάμι, να πηδήξουμε από την άλλη πλευρά της σχεδίας για να μη μας ρουφήξει η δίνη που θα δημιουργούνταν. Το ευχάριστο είναι ότι ποτέ δεν χάσαμε κάποιο λεωφορείο στο ποτάμι—ευτυχώς, ιδιαίτερα εφόσον ήταν γνωστό ότι το ποτάμι είχε σαρκοφάγα πιράνχας!

Αφού παρακολουθήσαμε τη διεθνή συνέλευση που πραγματοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1958, επιστρέψαμε στη Βραζιλία, όπου γρήγορα αρχίσαμε και πάλι το έργο περιοδεύοντα. Η περιφέρειά μας έφτανε μέχρι τα σύνορα με την Ουρουγουάη στα νότια, την Παραγουάη στα δυτικά, την πολιτεία Περναμπούκου στα βόρεια και τον Ατλαντικό Ωκεανό στην ανατολική πλευρά της Βραζιλίας.

Η Αποικία των Λεπρών

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, δεχτήκαμε την πρόσκληση να προβάλουμε μια ταινία της Εταιρίας σε κάποια αποικία λεπρών. Πρέπει να παραδεχτώ ότι ήμουν κάπως φοβισμένη. Γνωρίζαμε λίγα πράγματα για τη λέπρα, εκτός από εκείνα που είχαμε διαβάσει για αυτήν στην Αγία Γραφή. Μπαίνοντας στον περίβολο, ο οποίος ήταν βαμμένος λευκός, μας οδήγησαν σε μια μεγάλη αίθουσα θεάτρου. Είχαν χωρίσει ένα τμήμα της στη μέση με σχοινί για εμάς και τον εξοπλισμό μας.

Ο ηλεκτρολόγος που μας βοηθούσε ήταν ένας κάτοικος της αποικίας ο οποίος ζούσε εκεί 40 χρόνια. Είχε χάσει τα χέρια του από τους καρπούς και κάτω, καθώς και μερικά άλλα μέρη του σώματός του, πράγμα που τον παραμόρφωνε άσχημα. Εγώ τρόμαξα στην αρχή, αλλά το χαρωπό του φέρσιμο και η επιδεξιότητα με την οποία έκανε την εργασία του με καθησύχασαν. Σύντομα αρχίσαμε να συζητάμε για πολλά πράγματα καθώς ολοκληρώναμε τις αναγκαίες προετοιμασίες. Από τους χίλιους λεπρούς που φιλοξενούνταν στο συγκρότημα, παρευρέθηκαν διακόσιοι και πλέον. Καθώς έμπαιναν κουτσαίνοντας στην αίθουσα, εμείς παρατηρούσαμε πολλά διαφορετικά στάδια της ασθένειας από την οποία υπέφεραν. Τι συγκινητική εμπειρία, και πόσο συντάραξε τα συναισθήματά μας!

Σκεφτόμασταν αυτό που είπε ο Ιησούς στο λεπρό ο οποίος ικέτεψε: «Κύριε, αν εσύ θέλεις, μπορείς να με καθαρίσεις». Αγγίζοντας τον άνθρωπο, ο Ιησούς τον διαβεβαίωσε: «Θέλω. Καθαρίσου». (Ματθαίος 8:2, 3) Αφού τέλειωσε το πρόγραμμα, πολλοί μας πλησίασαν για να μας ευχαριστήσουν που πήγαμε, και το καταστραμμένο τους σώμα έδινε ζωντανή μαρτυρία για τα μεγάλα παθήματα της ανθρωπότητας. Αργότερα, τοπικοί Μάρτυρες μελέτησαν την Αγία Γραφή με εκείνους που επιθυμούσαν να μάθουν περισσότερα.

Το 1967 επιστρέψαμε στις Ηνωμένες Πολιτείες προκειμένου να φροντίσουμε για μερικά σοβαρά προβλήματα υγείας. Καθώς συνεχίζαμε να ασχολούμαστε με αυτά, είχαμε και πάλι το προνόμιο να υπηρετήσουμε στο έργο περιοχής. Τα επόμενα 20 χρόνια συμμετείχα μαζί με τον Φράνσις στο έργο περιοδεύοντα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, εκείνος δίδασκε επίσης στη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας.

Πόσο μεγάλη πηγή ενθάρρυνσης ήταν για εμένα το να έχω ένα στοργικό σύζυγο και πιστό σύντροφο ο οποίος φρόντιζε για οποιονδήποτε διορισμό λάβαινε! Μαζί είχαμε το προνόμιο να μοιραστούμε με άλλους το θησαυρό της αλήθειας της Αγίας Γραφής σε τμήματα τριών ηπείρων.

Ο Θησαυρός με Στηρίζει

Το 1950, η μητέρα παντρεύτηκε τον Ντέιβιντ Ίστερ, έναν πιστό αδελφό ο οποίος είχε βαφτιστεί το 1924. Υπηρέτησαν μαζί επί πολλά χρόνια στην ολοχρόνια διακονία. Ωστόσο, στη διάρκεια του τελευταίου μέρους της ζωής της μητέρας, η νόσος του Αλτσχάιμερ άρχισε να εκδηλώνεται. Η μητέρα χρειαζόταν πολλή φροντίδα καθώς η νόσος εξασθένιζε τη δύναμη της λογικής της. Οι υποβοηθητικές αδελφές μου και ο Ντέιβιντ επωμίστηκαν τη βαριά ευθύνη τού να φροντίζουν για εκείνη, επειδή δεν ήθελαν να αφήσουμε εμείς τα ειδικά προνόμια της ολοχρόνιας υπηρεσίας. Το πιστό παράδειγμα που έδωσε η μητέρα μέχρι το θάνατό της το 1987 μας βοήθησε πολύ να χαράξουμε την πορεία της ζωής μας, και η ελπίδα που έτρεφε εκείνη για μια ουράνια αμοιβή μάς παρηγόρησε.

Το 1989 διαπίστωσα ότι ο Φράνσις δεν είχε τις ίδιες δυνάμεις που είχε κάποτε. Δεν είχαμε αντιληφτεί ότι η σχιστοσωμίαση, μια ασθένεια πασίγνωστη σε πολλά μέρη του κόσμου, είχε αρχίσει το καταστροφικό της έργο. Το 1990, αυτός ο ανελέητος εχθρός νίκησε, και εγώ έχασα τον αγαπημένο μου σύντροφο με τον οποίο είχα μοιραστεί πάνω από 40 χρόνια στην υπηρεσία του Ιεχωβά.

Οι προσαρμογές είναι μέρος της ζωής. Άλλες είναι εύκολες, και άλλες είναι δύσκολες. Όμως, ο Ιεχωβά, ο Δότης του ανεκτίμητου θησαυρού της αλήθειας της Αγίας Γραφής, με στήριξε μέσω της οργάνωσής Του καθώς και της αγάπης και της ενθάρρυνσης της οικογένειάς μου. Συνεχίζω να βρίσκω ικανοποίηση προσμένοντας την εκπλήρωση όλων των αλάνθαστων υποσχέσεων του Ιεχωβά.

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Όταν ο σύζυγός μου και εγώ ήμασταν ιεραπόστολοι στην Ιταλία