Ένας Φαρδύς Δρόμος με Λιγοστή Ελευθερία

Μια τριμελής οικογένεια—ο πατέρας, η μητέρα και η μικρή κόρη—βρίσκονταν στο σπίτι τους, στο Σίντνεϊ της Αυστραλίας, όταν ξέσπασε φωτιά. Προσπάθησαν να πηδήξουν από τα παράθυρα, αλλά αυτά είχαν κάγκελα. Επειδή υπήρχαν τα προστατευτικά κάγκελα, οι πυροσβέστες δεν μπόρεσαν να τους σώσουν. Η μητέρα και ο πατέρας χάθηκαν στον καπνό και στις φλόγες. Η κόρη πέθανε αργότερα στο νοσοκομείο.

ΠΟΣΟ θλιβερό είναι το γεγονός ότι αυτή η οικογένεια πέθανε εξαιτίας κατασκευών που υποτίθεται ότι θα τους προστάτευαν! Αποτελεί δείγμα των καιρών μας το ότι υπάρχουν πολλές οικογένειες οι οποίες προστατεύουν το σπίτι τους με κάγκελα και κλειδαριές ασφαλείας. Πολλοί από τους γείτονες επίσης έχουν σπίτια και κτήματα που μοιάζουν με φρούρια. Γιατί; Αναζητούν ασφάλεια και ειρήνη διάνοιας. Τι πληγή σε μια «ελεύθερη» κοινωνία όπου οι άνθρωποι νιώθουν ασφαλείς μόνο όταν κλειδαμπαρώνονται σαν να είναι φυλακισμένοι στο ίδιο τους το σπίτι! Σε ολοένα και περισσότερες γειτονιές, τα παιδιά δεν μπορούν πια να παίξουν με ασφάλεια σε κάποιο κοντινό πάρκο ούτε μπορούν να πάνε στο σχολείο χωρίς να τα συνοδεύει ο γονέας ή ένας άλλος ενήλικος. Σε πολλούς τομείς της ζωής, η ελευθερία εξατμίζεται σαν την πρωινή δροσιά.

Ένα Αλλαγμένο Πρότυπο Ζωής

Οι ημέρες των παππούδων μας ήταν διαφορετικές. Όταν ήταν παιδιά, αυτοί μπορούσαν συνήθως να παίζουν όπου ήθελαν χωρίς να φοβούνται. Όταν έγιναν ενήλικοι, δεν τους είχαν γίνει έμμονη ιδέα οι κλειδαριές και τα κάγκελα. Ένιωθαν ελεύθεροι και, σε κάποιο βαθμό, ήταν ελεύθεροι. Ωστόσο, οι παππούδες μας είδαν να αλλάζει το πνεύμα της κοινωνίας στη διάρκεια της ζωής τους. Αυτό έχει γίνει πιο ψυχρό, πιο ιδιοτελές· σε πολλά μέρη, η αγάπη προς τον πλησίον έχει αντικατασταθεί από το φόβο για τον πλησίον, πράγμα που συνέβαλε στο τραγικό γεγονός το οποίο προαναφέρθηκε. Αυτή η αυξανόμενη έλλειψη ελευθερίας συνοδεύεται από το συνεχή εκφυλισμό των ηθικών αξιών. Η κοινωνία είναι γοητευμένη με τη «νέα ηθική», αλλά στην πραγματικότητα η κατάσταση έχει φτάσει τώρα σε σημείο που είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς οποιαδήποτε ηθική.

Ένας πρώην καθηγητής του Πανεπιστημίου του Κουίνσλαντ, ο Δρ Ρούπερτ Γκούντμαν, γράφει: «Οι νεαροί εκτίθενται τώρα σε ένα διαφορετικό, ηδονιστικό . . . τρόπο ζωής όπου ο ‘εαυτός’ είναι το επίκεντρο: φιληδονία, αυτογνωσία, προσωπική ικανοποίηση, ιδιοτέλεια». Επίσης λέει: «Αξίες όπως είναι η εγκράτεια, η αυταπάρνηση, η σκληρή εργασία, η φειδώ, ο σεβασμός για την εξουσία, η αγάπη και η τιμή προς τους γονείς . . . για πολλούς είναι άγνωστες έννοιες».

Πράγματι Πλατιά Οδός

Εκείνοι που γνωρίζουν τις Γραφικές προφητείες δεν εκπλήσσονται με αυτόν τον ευρέως διαδεδομένο εγωκεντρισμό, επειδή ο Ιησούς Χριστός προειδοποίησε τους ακροατές του: «Πλατύς και ευρύχωρος είναι ο δρόμος που οδηγεί στην καταστροφή, και πολλοί είναι εκείνοι που μπαίνουν από αυτόν· ενώ στενή είναι η πύλη και στενόχωρος ο δρόμος που οδηγεί στη ζωή, και λίγοι είναι εκείνοι που τον βρίσκουν». (Ματθαίος 7:13, 14) Ο πρώτος δρόμος, ο οποίος έχει άφθονο χώρο για πολλούς ταξιδιώτες, είναι «πλατύς» επειδή δεν περιορίζεται από τις Γραφικές αρχές που διέπουν την ηθική και τον καθημερινό τρόπο ζωής. Ταιριάζει σε εκείνους που θέλουν να σκέφτονται όπως τους αρέσει και να ζουν όπως τους αρέσει—χωρίς κανόνες, χωρίς δεσμεύσεις.

Είναι αλήθεια ότι πολλά άτομα που έχουν επιλέξει την πλατιά οδό ισχυρίζονται πως απολαμβάνουν την ελευθερία τους. Οι περισσότεροι, όμως, οδηγούνται από το κοινό πνεύμα της ιδιοτέλειας. Η Αγία Γραφή λέει ότι διέπονται από ‘το πνεύμα που τώρα ενεργεί στους γιους της ανυπακοής’. Αυτό το πνεύμα τούς υποκινεί να ζουν ‘σε αρμονία με . . . τη σάρκα, κάνοντας τα πράγματα που θέλει η σάρκα’, είτε αυτό είναι ανηθικότητα ή χρήση ναρκωτικών είτε ανήλεο κυνήγι πλούτου, γοήτρου ή δύναμης.—Εφεσίους 2:2, 3.

Η Πλατιά Οδός Οδηγεί στην Καταστροφή

Παρατηρήστε ότι εκείνοι οι οποίοι ταξιδεύουν στην πλατιά οδό ωθούνται να κάνουν ‘τα πράγματα που θέλει η σάρκα’. Αυτό δείχνει ότι δεν είναι καθόλου ελεύθεροι—έχουν έναν κύριο. Είναι δούλοι της σάρκας. Μάλιστα, υπηρετώντας αυτόν τον κύριο, μπορεί κάποιος να οδηγηθεί σε πολλά προβλήματα—πανδημίες σεξουαλικά μεταδιδόμενων ασθενειών, διαλυμένα σπίτια, σώματα και διάνοιες που είναι ασθενή από τα ναρκωτικά και την κατάχρηση αλκοόλ, για να αναφέρουμε λίγα μόνο. Ακόμη και οι πράξεις βίας, οι διαρρήξεις και οι βιασμοί πηγάζουν από τον εγωκεντρικό τρόπο σκέψης τον οποίο υποθάλπει αυτός ο ανεκτικός πλατύς δρόμος. Μάλιστα, ενόσω αυτός «ο δρόμος που οδηγεί στην καταστροφή» συνεχίζει να υπάρχει, οι καρποί του θα γίνονται ακόμη πιο επιβλαβείς.—Παροιμίαι 1:22, 23· Γαλάτες 5:19-21· 6:7.

Προσέξτε δυο πραγματικά παραδείγματα από την Αυστραλία. Η Μαίρη υπέκυψε στον πειρασμό, κάνοντας χρήση εθιστικών ναρκωτικών και διαπράττοντας ανηθικότητα.a Αλλά δεν μπορούσε να βρει την ευτυχία που έψαχνε. Ακόμη και όταν απέκτησε δυο παιδιά, η ζωή της φαινόταν άδεια. Έφτασε στο έσχατο σημείο απελπισίας όταν έμαθε ότι προσβλήθηκε από AIDS.

Ο Τομ υπέστη βλάβη με έναν άλλον τρόπο. «Μεγάλωσα στο ίδρυμα κάποιας ιεραποστολής στο βόρειο Κουίνσλαντ», γράφει. «Σε ηλικία 16 ετών, άρχισα να πίνω πολύ. Ο πατέρας, οι θείοι και οι φίλοι μου έπιναν όλοι πολύ, και έτσι μου φαινόταν φυσιολογικό να κάνω το ίδιο. Έφτασα στο σημείο να πίνω οτιδήποτε, από μπίρα μέχρι κοινό οινόπνευμα. Άρχισα επίσης να στοιχηματίζω σε άλογα, και μερικές φορές έχανα πολλά χρήματα από τα μεροκάματά μου, τα οποία έβγαζα με κόπο. Αυτά τα ποσά δεν ήταν μικρά, επειδή η εργασία μου, που ήταν να κόβω ζαχαροκάλαμα, αμειβόταν καλά.

»Κατόπιν παντρεύτηκα και κάναμε παιδιά. Αντί να επωμιστώ τις ευθύνες μου, έκανα ό,τι και οι φίλοι μου—έπινα, έπαιζα τυχερά παιχνίδια και καβγάδιζα. Συχνά με έκλειναν στην τοπική φυλακή. Αλλά ακόμη και αυτό δεν με επηρέαζε. Η ζωή μου ήταν μια συνεχής κατηφόρα. Ήμουν σε αδιέξοδο».

Ναι, με το να ενδώσουν σε εσφαλμένες επιθυμίες, ο Τομ και η Μαίρη δεν έβλαψαν μόνο τον εαυτό τους αλλά και τις οικογένειές τους. Δυστυχώς, πολλοί άλλοι νεαροί έχουν την τάση να παρασύρονται από το έκλυτο, παροδηγητικό πνεύμα ελευθερίας που προσφέρεται στον πλατύ δρόμο. Μακάρι να μπορούσαν οι νέοι να διακρίνουν πέρα από το επίχρισμα, την απάτη. Μακάρι να μπορούσαν να διακρίνουν την πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από την πλατιά οδό—το ακριβό τίμημα που πρέπει τελικά να πληρώσουν όλοι όσοι ταξιδεύουν σε αυτήν. Πράγματι, είναι πλατιά και ευκολοδιάβατη. Αλλά σε αυτή την ευρυχωρία της έγκειται η συμφορά της. Αποτελεί πορεία σοφίας το να πάρετε στα σοβαρά το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι «αυτός που σπέρνει αποβλέποντας στη σάρκα του θα θερίσει φθορά από τη σάρκα του».—Γαλάτες 6:8.

Ωστόσο, υπάρχει μια καλύτερη επιλογή. Είναι ο στενός δρόμος. Αλλά πόσο περιοριστικός, πόσο στενόχωρος και στενός είναι αυτός ο δρόμος; Και πού οδηγεί;

[Υποσημειώσεις]