Ευγνώμων για μια Μακρόχρονη Ζωή στην Υπηρεσία του Ιεχωβά

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Η ΟΤΙΛΓΙΕ ΜΙΝΤΛΑΝ

Στα τέλη του 19ου αιώνα, τα ιστιοφόρα άραζαν το ένα δίπλα στο άλλο στο λιμάνι του Κόπερβικ στη δυτική Νορβηγία. Εκείνα τα χρόνια, οι άντρες και τα άλογα έσερναν τα κάρα στους δρόμους. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν λάμπες πετρελαίου για φωτισμό, και τα άσπρα, ξύλινα σπίτια θερμαίνονταν με ξύλα και κοκ. Αυτό ήταν το μέρος στο οποίο γεννήθηκα τον Ιούνιο του 1898, δεύτερη ανάμεσα σε πέντε παιδιά.

ΤΟ 1905, ο πατέρας έμεινε άνεργος και έτσι πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Επέστρεψε έπειτα από τρία χρόνια με μια βαλίτσα γεμάτη με εντυπωσιακά δώρα για εμάς τα παιδιά και με μεταξένια υφάσματα και άλλα είδη για τη μητέρα. Αλλά τα πιο πολύτιμα αποκτήματά του ήταν οι τόμοι του Κάρολου Τέηζ Ρώσσελ που είχαν τίτλο Γραφικαί Μελέται.

Ο πατέρας άρχισε να λέει σε φίλους και συγγενείς τα πράγματα που είχε μάθει από αυτά τα βιβλία. Στις συγκεντρώσεις οι οποίες γίνονταν στο τοπικό παρεκκλήσι, χρησιμοποιούσε την Αγία Γραφή για να δείξει ότι δεν υπάρχει πύρινη κόλαση. (Εκκλησιαστής 9:5, 10) Το 1909, ένα έτος μετά την επιστροφή του πατέρα από τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο αδελφός Ρώσσελ επισκέφτηκε τη Νορβηγία και εκφώνησε ομιλίες στο Μπέργκεν και στη Χριστιανία, το σημερινό Όσλο. Ο πατέρας πήγε στο Μπέργκεν για να τον ακούσει.

Οι περισσότεροι άνθρωποι κατηγορούσαν τον πατέρα ότι προωθούσε ψεύτικες διδασκαλίες. Τον λυπόμουν και τον βοηθούσα να μοιράζει Γραφικά φυλλάδια στους γείτονες. Το 1912, έδωσα ένα φυλλάδιο σχετικά με την κόλαση στην κόρη ενός κληρικού. Εκείνη ξεστόμισε βρισιές για εμένα και τον πατέρα μου. Με συγκλόνισε το γεγονός ότι η κόρη ενός κληρικού μπορούσε να χρησιμοποιήσει τόσο βρώμικη γλώσσα!

Κατά καιρούς μάς επισκέπτονταν στο Κόπερβικ άλλοι Σπουδαστές της Γραφής, όπως αποκαλούνταν τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, και ανάμεσά τους ήταν ο Τέοντορ Σίμονσεν, ένας ικανός ομιλητής. Προσκαλούσα άτομα στο σπίτι μας για να παρακολουθήσουν τις ομιλίες του. Πριν από την ομιλία του έπαιζε τσίτερ και έψαλλε, ενώ στο τέλος της ομιλίας του έψαλλε έναν αποχαιρετιστήριο ύμνο. Τον σεβόμασταν βαθιά.

Ένας άλλος επισκέπτης στο σπίτι μας ήταν η Άννα Άντερσεν, μια βιβλιοπώλισσα, ή αλλιώς ολοχρόνια διάκονος. Αυτή ταξίδευε από κωμόπολη σε κωμόπολη σε όλη τη Νορβηγία, κυρίως με το ποδήλατο, και έδινε Γραφικά έντυπα στους ανθρώπους. Κάποτε ήταν αξιωματικός στο Στρατό της Σωτηρίας και γνώριζε μερικούς από τους αξιωματικούς του Στρατού της Σωτηρίας στο Κόπερβικ. Εκείνοι της επέτρεψαν να κάνει μια Γραφική ομιλία στον τόπο όπου συγκεντρώνονταν, και εγώ προσκάλεσα άτομα να έρθουν να την ακούσουν.

Ένας άλλος βιβλιοπώλης ευαγγελιστής που μας επισκεπτόταν στο Κόπερβικ ήταν ο Καρλ Γκούνμπερ. Αυτός ο σεμνός, ήσυχος αλλά και γεμάτος χιούμορ άντρας υπηρετούσε επίσης κατά διαστήματα ως μεταφραστής στο γραφείο τμήματος στο Όσλο. Χρόνια αργότερα υπηρετήσαμε μαζί εκεί.

Επηρεασμένη από Θρησκευτικές Απόψεις

Εκείνον τον καιρό, οι περισσότεροι άνθρωποι είχαν, όχι μόνο ισχυρή πίστη στον Θεό και στην Αγία Γραφή, αλλά και ακλόνητες πεποιθήσεις, όπως λόγου χάρη στην πύρινη κόλαση και στην Τριάδα. Γι’ αυτό, οι διδασκαλίες των Σπουδαστών της Γραφής σχετικά με το ότι αυτές οι δοξασίες δεν εναρμονίζονταν με την Αγία Γραφή προξενούσαν μεγάλη αναστάτωση. Οι γείτονές μας οι οποίοι κατηγορούσαν έντονα τον πατέρα ότι ήταν αιρετικός με επηρέασαν. Κάποτε μάλιστα του είπα: «Αυτά που διδάσκεις δεν είναι αλήθεια. Είναι αιρετικά!»

«Έλα εδώ Οτίλγιε», με ενθάρρυνε, «και δες τι λέει η Αγία Γραφή». Κατόπιν μου διάβασε από τις Γραφές. Ως αποτέλεσμα, μεγάλωσε η εμπιστοσύνη μου σε αυτόν και σε όσα δίδασκε. Με ενθάρρυνε να διαβάσω τη σειρά Γραφικαί Μελέται, και έτσι, το καλοκαίρι του 1914, πήγαινα συχνά και καθόμουν σε ένα βουναλάκι και διάβαζα με θέα την πόλη.

Τον Αύγουστο του 1914, οι άνθρωποι, συνωστισμένοι έξω από το κτίριο της τοπικής εφημερίδας, διάβαζαν για το ξέσπασμα του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Ο πατέρας πήγε για να δει τι συνέβαινε. «Δόξα τω Θεώ!» αναφώνησε. Κατάλαβε ότι το ξέσπασμα του πολέμου αποτελούσε την εκπλήρωση Βιβλικών προφητειών σχετικά με τις οποίες κήρυττε. (Ματθαίος 24:7) Πολλοί Σπουδαστές της Γραφής πίστευαν τότε ότι σύντομα θα παίρνονταν στον ουρανό. Όταν δεν συνέβη αυτό, μερικοί απογοητεύτηκαν.

Τάσσομαι Υπέρ της Γραφικής Αλήθειας

Το 1915, σε ηλικία 17 ετών, τελείωσα το γυμνάσιο και βρήκα εργασία σε κάποιο γραφείο. Τότε άρχισα να διαβάζω τακτικά τη Σκοπιά. Αλλά στο Κόπερβικ, οι συναθροίσεις άρχισαν να διεξάγονται τακτικά από το 1918 και έπειτα. Στην αρχή, τις παρακολουθούσαν πέντε άτομα. Διαβάζαμε τα έντυπα της Εταιρίας Σκοπιά, όπως είναι η σειρά Γραφικαί Μελέται, και εξετάζαμε την ύλη με ερωτήσεις και απαντήσεις. Μολονότι η μητέρα έλεγε πάντοτε καλά λόγια στους άλλους για τους Σπουδαστές της Γραφής, η ίδια δεν ενώθηκε ποτέ μαζί μας.

Στο γραφείο όπου άρχισα να εργάζομαι από το 1918, γνωρίστηκα με τον Άντον Σάλτνες, τον οποίο μπόρεσα να βοηθήσω να γίνει Σπουδαστής της Γραφής. Εκείνη την εποχή έγινα τακτική ευαγγελιζόμενη και βαφτίστηκα σε μια συνέλευση στο Μπέργκεν το 1921.

Το Μάιο του 1925 διεξάχθηκε στο Έρεμπρο της Σουηδίας μια συνέλευση για όλη τη Σκανδιναβία. Την παρακολούθησαν πάνω από 500 άτομα, και ανάμεσά τους ήταν ο Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ, ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά. Από το Όσλο ταξιδέψαμε περίπου 30 άτομα με τρένο, σε ένα βαγόνι το οποίο είχε κρατηθεί ειδικά για εμάς.

Σε εκείνη τη συνέλευση ανακοινώθηκε ότι στην Κοπεγχάγη της Δανίας επρόκειτο να ιδρυθεί το Γραφείο Βόρειας Ευρώπης, το οποίο θα φρόντιζε για το έργο κηρύγματος σε όλη τη Σκανδιναβία και τις Βαλτικές χώρες. Ο Γουίλιαμ Ντέι από τη Σκωτία διορίστηκε να επιβλέπει το έργο κηρύγματος. Ήταν πολύ αγαπητός στους αδελφούς, και σύντομα έγινε γνωστός ως ο Μεγάλος Σκωτσέζος. Στην αρχή, ο αδελφός Ντέι δεν ήξερε καμία σκανδιναβική γλώσσα, και έτσι στις συναθροίσεις και στις συνελεύσεις καθόταν στο πίσω μέρος και φρόντιζε τα παιδιά ώστε να μπορούν οι γονείς τους να συγκεντρώνουν την προσοχή τους στα όσα λέγονταν από την εξέδρα.

Το τεύχος 15 Μαρτίου 1925 της Σκοπιάς εξέταζε το 12ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης και εξηγούσε ότι το συγκεκριμένο κεφάλαιο αναφέρεται στη γέννηση της Βασιλείας του Θεού και ότι αυτή η γέννηση έλαβε χώρα στον ουρανό το 1914. Δυσκολεύτηκα να το καταλάβω, και έτσι διάβασα το άρθρο ξανά και ξανά. Όταν τελικά το κατάλαβα, ένιωσα μεγάλη ευτυχία.

Όταν γίνονται προσαρμογές στην κατανόησή μας γύρω από Γραφικά θέματα, μερικοί προσκόπτουν και απομακρύνονται από το λαό του Θεού. Εγώ, όμως, όταν δυσκολεύομαι να συλλάβω το νόημα μιας τέτοιας προσαρμογής, πάντοτε διαβάζω την ύλη ξανά και ξανά προσπαθώντας να κατανοήσω το συλλογισμό. Αν, παρ’ όλα αυτά, δεν καταλαβαίνω τη νέα εξήγηση, περιμένω να δοθούν κάποιες διευκρινίσεις. Επανειλημμένα έχω ανταμειφθεί δείχνοντας τέτοια υπομονή.

Υπηρεσία στο Μπέθελ

Επί μερικά χρόνια εργάστηκα ως λογίστρια, γραμματέας και οικονομικός ελεγκτής της κομητείας. Το 1928, το άτομο που φρόντιζε για τους λογαριασμούς της Εταιρίας αρρώστησε και χρειάστηκε να φύγει από το Μπέθελ. Εφόσον είχα πείρα σε αυτή την εργασία, μου ζητήθηκε να τον αντικαταστήσω. Άρχισα την υπηρεσία Μπέθελ τον Ιούνιο του 1928. Πού και πού μας επισκεπτόταν ο αδελφός Ντέι και έλεγχε τους λογαριασμούς που κρατούσα. Η οικογένειά μας Μπέθελ αναλάμβανε επίσης την ηγεσία στο δημόσιο έργο κηρύγματος στο Όσλο, όπου υπήρχε τότε μία μόνο εκκλησία.

Μερικοί από εμάς βοηθούσαμε τον υπηρέτη αποστολής στο Μπέθελ, τον αδελφό Σάκσχαμερ, στη συσκευασία και στην αποστολή του περιοδικού Ο Χρυσούς Αιών (τώρα Ξύπνα!). Οι αδελφοί Σίμονσεν και Γκούνμπερ ήταν ανάμεσα σε εκείνους που βοηθούσαν. Περνούσαμε ωραία και την ώρα της υπηρεσίας πολλές φορές ψάλλαμε ύμνους.

Έχω Πεποίθηση στην Ελπίδα της Βασιλείας

Το 1935 καταλάβαμε ότι το «μεγάλο πλήθος» δεν ήταν μια δευτερεύουσα ουράνια τάξη. Μάθαμε ότι, αντιθέτως, αντιπροσωπεύει μια τάξη η οποία επιζεί από τη μεγάλη θλίψη και έχει την ευκαιρία να ζήσει για πάντα στον Παράδεισο στη γη. (Αποκάλυψη 7:9-14) Με βάση αυτή τη νέα κατανόηση, μερικά άτομα που είχαν πάρει από τα εμβλήματα της Ανάμνησης αντιλήφθηκαν ότι είχαν την επίγεια ελπίδα, και έτσι σταμάτησαν να παίρνουν.

Μολονότι ποτέ δεν είχα αμφιβολίες για την ουράνια ελπίδα μου, συχνά σκεφτόμουν: “Γιατί θέλει ο Θεός εμένα;” Ένιωθα ανάξια για ένα τόσο μεγάλο προνόμιο. Καθώς ήμουν μια μικρόσωμη, ντροπαλή γυναίκα, μου φαινόταν παράξενο να σκεφτώ τον εαυτό μου ως συμβασιλιά με τον Χριστό στον ουρανό. (2 Τιμόθεο 2:11, 12· Αποκάλυψη 5:10) Εντούτοις, σκεφτόμουν τα λόγια του αποστόλου Παύλου ότι δεν κλήθηκαν «πολλοί δυνατοί» αλλά ότι «ο Θεός εξέλεξε τα αδύναμα του κόσμου για να ντροπιάσει τα ισχυρά».—1 Κορινθίους 1:26, 27.

Δραστηριότητα στη Διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου

Στις 9 Απριλίου 1940, τα γερμανικά στρατεύματα εισέβαλαν στη Νορβηγία και σύντομα κατέλαβαν τη χώρα. Ως αποτέλεσμα του πολέμου, πολλοί έγιναν δεκτικοί στο άγγελμα της Βασιλείας. Από τον Οκτώβριο του 1940 ως τον Ιούνιο του 1941, δώσαμε πάνω από 272.000 βιβλία και βιβλιάρια. Αυτό σημαίνει ότι καθένας από τους 470 και πλέον Μάρτυρες που υπήρχαν τότε στη Νορβηγία έδωσε, κατά μέσο όρο, πάνω από 570 βιβλία και βιβλιάρια στη διάρκεια εκείνων των εννέα μηνών!

Στις 8 Ιουλίου 1941, η Γκεστάπο επισκέφτηκε όλους τους προεδρεύοντες επισκόπους και τους είπε ότι, αν δεν σταματούσε το έργο κηρύγματος, θα στέλνονταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πέντε Γερμανοί αξιωματικοί της αστυνομίας ήρθαν στο Μπέθελ και κατέσχεσαν μεγάλο μέρος της περιουσίας της Εταιρίας Σκοπιά. Πήραν την οικογένεια Μπέθελ και την ανέκριναν, αλλά δεν έκλεισαν κανέναν από εμάς στη φυλακή. Τελικά, στις 21 Ιουλίου 1941, κατέσχεσαν το κτίριο της Εταιρίας στην οδό Ινκογκνιτόγκατεν 28 Β, και το έργο μας κηρύγματος τέθηκε υπό απαγόρευση. Επέστρεψα στο Κόπερβικ και βρήκα κοσμική εργασία για να βγάζω τα προς το ζην.

Εκείνη την εποχή, ο πατέρας υπηρετούσε ως σκαπανέας. Μια μέρα ήρθαν οι Ναζί και έκαναν έρευνα στο σπίτι του πατέρα. Πήραν όλα τα έντυπά του, καθώς και τις Γραφές και τα ταμεία της Γραφής που είχε. Εκείνη την περίοδο λαβαίναμε λιγοστή πνευματική τροφή. Για να παραμείνουμε πνευματικά ισχυροί, μελετούσαμε παλιά βιβλία ξανά και ξανά, όπως το βιβλίο Κυβέρνησις, και συνεχίζαμε να κηρύττουμε.

Δυστυχώς, σε πολλά μέρη οι αδελφοί ήταν διαιρεμένοι. Μερικοί είχαν την άποψη ότι έπρεπε να κηρύττουμε ανοιχτά και να πηγαίνουμε από σπίτι σε σπίτι ενώ άλλοι πίστευαν ότι θα έπρεπε να κάνουμε το έργο πιο κρυφά, να πλησιάζουμε τους ανθρώπους με άλλους τρόπους. Έτσι, εξέχοντες αδελφοί, οι οποίοι είχαν συνεργαστεί πολύ καλά στο παρελθόν και τους αγαπούσαμε τόσο πολύ, δεν μιλούσαν μεταξύ τους. Η διαίρεση που υπήρχε ανάμεσά τους μου προξένησε μεγαλύτερο πόνο καρδιάς από ό,τι οποιαδήποτε άλλη κατάσταση αντιμετώπισα στη ζωή μου ως Μάρτυρας του Ιεχωβά.

Ανανεωμένη Δράση Μετά τον Πόλεμο

Όταν ο πόλεμος τελείωσε, το καλοκαίρι του 1945, ο αδελφός Ντέι επισκέφτηκε τη Νορβηγία και διεξήγαγε συναθροίσεις στο Όσλο, στο Σκίεν και στο Μπέργκεν. Έκανε έκκληση στους αδελφούς να ξεχάσουν τις διαφορές τους και ζήτησε από όλους όσους το επιθυμούσαν αυτό να σηκωθούν όρθιοι. Όλοι σηκώθηκαν! Η διένεξη τακτοποιήθηκε οριστικά το Δεκέμβριο του 1945, έπειτα από μια επίσκεψη του Νάθαν Ο. Νορ, του τότε προέδρου της Εταιρίας Σκοπιά.

Στο μεταξύ, στις 17 Ιουλίου 1945, έλαβα ένα τηλεγράφημα από τον υπηρέτη τμήματος, τον αδελφό Ένοκ Εμάν, το οποίο έλεγε: “Πότε μπορείς να επιστρέψεις στο Μπέθελ;” Μερικοί έλεγαν ότι θα έπρεπε να μείνω στο σπίτι και να φροντίσω τον πατέρα μου, ο οποίος τότε ήταν πάνω από 70 ετών. Αλλά ο πατέρας με ενθάρρυνε να συνεχίσω την υπηρεσία Μπέθελ, και αυτό έκανα. Το 1946, ο Μάρβιν Φ. Άντερσον, ένας αδελφός από τις Ηνωμένες Πολιτείες, έγινε επίσκοπος τμήματος και το έργο κηρύγματος αναδιοργανώθηκε.

Στη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών, επισκεπτόμουν την οικογένειά μου στο Κόπερβικ. Οι δύο αδελφοί μου και οι δύο αδελφές μου δεν έγιναν Μάρτυρες, αλλά ήταν πάντοτε φιλικοί απέναντι στον πατέρα και σε εμένα. Ο ένας από τους αδελφούς μου έγινε λιμενάρχης και αρχιπλοηγός, και ο άλλος ήταν δάσκαλος. Μολονότι δεν είχα πολλά από υλική άποψη, ο πατέρας μου τους έλεγε: «Η Οτίλγιε είναι πιο πλούσια από εσάς». Και πράγματι έτσι ήταν! Τα δικά τους αποκτήματα δεν μπορούσαν να συγκριθούν με τα πνευματικά πλούτη που απολάμβανα εγώ! Ο πατέρας πέθανε σε ηλικία 78 ετών το 1951. Η μητέρα είχε πεθάνει το 1928.

Ένα γεγονός που αποτέλεσε σταθμό στη ζωή μου ήταν η παρακολούθηση της διεθνούς συνέλευσης του λαού του Ιεχωβά στην Πόλη της Νέας Υόρκης το 1953. Εκείνο το έτος, ο παγκόσμιος αγρός ξεπέρασε τους 500.000 ευαγγελιζομένους, και στη συνέλευση παρευρέθηκαν 165.000 και πλέον! Πριν από τη συνέλευση του 1953, υπηρέτησα για μια εβδομάδα στο Μπέθελ του Μπρούκλιν, στα κεντρικά γραφεία της οργάνωσης την οποία έχει ο Ιεχωβά εδώ στη γη.

Κάνω Ό,τι Μπορώ

Τα πρόσφατα χρόνια η όρασή μου έχει εξασθενήσει πολύ επειδή πάσχω από καταρράκτη. Με τη βοήθεια ισχυρών γυαλιών και μεγεθυντικού φακού, μπορώ ακόμη να διαβάζω κάπως τα μεγάλα γράμματα. Δυο φορές την εβδομάδα με επισκέπτονται Χριστιανές αδελφές και μου διαβάζουν κάτι, πράγμα για το οποίο νιώθω πολύ ευγνώμων.

Η δράση μου στο κήρυγμα είναι επίσης περιορισμένη. Μερικές φορές το καλοκαίρι, ορισμένες Χριστιανές αδελφές με πηγαίνουν με την αναπηρική μου καρέκλα σε κάποιο μέρος όπου μπορώ να κάνω λίγο έργο. Επίσης, ταχυδρομώ τακτικά περιοδικά και ειδικά βιβλιάρια σε σχολεία στο Κόπερβικ, όπως λόγου χάρη στο δημοτικό στο οποίο πήγαινα όταν ήμουν μαθήτρια, πριν από 100 χρόνια σχεδόν. Χαίρομαι που μπορώ ακόμη να είμαι τακτική ευαγγελιζόμενη.

Ευτυχώς, η τραπεζαρία και η Αίθουσα Βασιλείας βρίσκονται στον ίδιο όροφο με το δωμάτιό μου στο Μπέθελ, το οποίο από το 1983 στεγάζεται στο Ιτρέ Ενεμπάκ, έξω από το Όσλο. Έτσι, μπορώ να πηγαίνω στην πρωινή λατρεία, στα γεύματα και στις συναθροίσεις μας με τη βοήθεια του περιπατητήρα. Επίσης, χαίρομαι που μπορώ ακόμη να παρακολουθώ τις συνελεύσεις. Με ευχαριστεί να συναντώ φίλους που γνωρίζω εδώ και πολλά χρόνια, καθώς και νέους αδελφούς και αδελφές και πολλά θαυμάσια παιδιά.

Διατήρηση της Πίστης Μέχρι Τέλους

Το να περιβάλλεται κάποιος από δραστήρια, ευχάριστα και πνευματικά άτομα εδώ στο Μπέθελ είναι ευλογία. Όταν άρχισα την υπηρεσία μου στο Μπέθελ, η οικογένεια αποτελούνταν εξ ολοκλήρου από άτομα που είχαν την ουράνια ελπίδα. (Φιλιππησίους 3:14) Τώρα, όλοι στο Μπέθελ, εκτός από εμένα, αποβλέπουν στο να ζήσουν για πάντα στη γη.

Είναι γεγονός ότι περιμέναμε πως ο Ιεχωβά θα αναλάμβανε δράση νωρίτερα. Ωστόσο, χαίρομαι καθώς βλέπω το μεγάλο πλήθος να αυξάνει συνεχώς. Τι αυξήσεις έχω δει! Όταν συμμετείχα στη διακονία για πρώτη φορά, υπήρχαν περίπου 5.000 ευαγγελιζόμενοι παγκόσμια. Τώρα υπάρχουν πάνω από 5.400.000! Πράγματι, έχω δει “τον ελάχιστο να γίνεται χίλιοι και τον λιγοστό κραταιό έθνος”. (Ησαΐας 60:22) Χρειάζεται να προσμένουμε τον Ιεχωβά, όπως έγραψε ο προφήτης Αββακούμ: «Ακόμη και αν καθυστερήσει, συνέχισε να το προσμένεις· διότι εξάπαντος θα βγει αληθινό».—Αββακούμ 2:3.