Είδα “τον Λιγοστό” να Γίνεται «Κραταιό Έθνος»

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΓΟΥΙΛΙΑΜ ΝΤΙΓΚΜΑΝ

Ήταν Το Έτος 1936 Στο Σέιλεμ Του Όρεγκον, Στις Η.Π.Α. Παρακολουθούσα Μια Συνάθροιση Των Μαρτύρων Του Ιεχωβά. Κάποιος Ρώτησε: «Πού Είναι Ο Πολύς Όχλος;» (Αποκάλυψη 7:9, Νεοελληνική Μετάφραση) Ήμουν Ο Μόνος Καινούριος· Έτσι, Όλοι Έδειξαν Εμένα Και Είπαν: «Να Τος!»

ΣΤΑ μέσα της δεκαετίας του 1930, ήταν σχετικά λίγοι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά που είχαν τη Γραφική ελπίδα να ζήσουν για πάντα στον Παράδεισο στη γη. (Ψαλμός 37:29· Λουκάς 23:43) Τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά από τότε. Αλλά επιτρέψτε μου να σας μιλήσω για τα γεγονότα που οδήγησαν στο να βρεθώ σε εκείνη τη συνάθροιση στο Σέιλεμ του Όρεγκον.

Ο πατέρας μου ήταν συνδρομητής στο περιοδικό Ο Χρυσούς Αιών, όπως ονομαζόταν παλιότερα το περιοδικό Ξύπνα! Όταν ήμουν έφηβος, μου άρεσε να το διαβάζω και είχα πειστεί ότι περιείχε σημαντικές Γραφικές αλήθειες. Έτσι, κάποια μέρα έστειλα ένα κουπόνι που υπήρχε στην τελευταία σελίδα του περιοδικού Χρυσούς Αιών. Αυτό πρόσφερε στον αναγνώστη 20 βιβλιάρια, ένα βιβλίο και το όνομα της πλησιέστερης εκκλησίας των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Μόλις έλαβα τα έντυπα, πήγα από σπίτι σε σπίτι και έδωσα όλα τα βιβλιάρια καθώς και το βιβλίο.

Εκείνη την εποχή κανένας δεν είχε μελετήσει την Αγία Γραφή μαζί μου. Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν είχα μιλήσει με κάποιο Μάρτυρα του Ιεχωβά. Τώρα όμως που είχα στα χέρια μου τη διεύθυνση της πλησιέστερης Αίθουσας Βασιλείας, πήγα με το αυτοκίνητο στο Σέιλεμ του Όρεγκον, περίπου 40 χιλιόμετρα μακριά, για να παρακολουθήσω μια συνάθροιση. Σε εκείνη την περίπτωση, όταν ήμουν μόλις 18 ετών, ήταν που με χαρακτήρισαν μέλος “του πολύ όχλου”.

Αν και ουσιαστικά δεν είχα προετοιμαστεί καθόλου για τη διακονία, άρχισα να κηρύττω σε συνεργασία με την Εκκλησία Σέιλεμ. Οι αδελφοί με ενθάρρυναν να περιλαμβάνω τρία βασικά σημεία στη μαρτυρία μου. Πρώτον, ότι ο Ιεχωβά είναι ο Θεός· δεύτερον, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο διορισμένος Βασιλιάς του· και τρίτον, ότι η Βασιλεία είναι η μόνη ελπίδα για τον κόσμο. Προσπαθούσα να μεταδίδω αυτό το άγγελμα σε κάθε πόρτα.

Ήμουν συνταυτισμένος με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά στο Σέιλεμ δύο χρόνια όταν βαφτίστηκα στις 3 Απριλίου 1938. Οι αδελφοί στο Σέιλεμ χάρηκαν βλέποντας να βαφτίζονται αρκετοί από εμάς, τα μέλη “του πολύ όχλου”. Το Φεβρουάριο του 1939 έγινα σκαπανέας, δηλαδή ολοχρόνιος διάκονος. Το Δεκέμβριο του ίδιου έτους δέχτηκα την πρόσκληση να μετακομίσω στην Αριζόνα όπου υπήρχε μεγαλύτερη ανάγκη για διαγγελείς της Βασιλείας.

Σκαπανικό στην Αριζόνα

Το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά είχε αρχίσει πρόσφατα στην Αριζόνα, και υπήρχαν πολλές παρανοήσεις γύρω από εμάς· έτσι όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες ενεπλάκησαν στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, υποφέραμε μεγάλο διωγμό. Παραδείγματος χάρη, όταν υπηρετούσα στο Στάφορντ της Αριζόνας, το 1942, ακούστηκαν φήμες ότι μια ομάδα Μορμόνων θα έκανε κάποια οχλοκρατική ενέργεια εναντίον μας. Οι συνεργάτες μου σκαπανείς και εγώ ζούσαμε κοντά στο σπίτι ενός Μορμόνου επισκόπου ο οποίος μας σεβόταν και είχε πει: «Αν οι Μορμόνοι ιεραπόστολοι ήταν τόσο δραστήριοι όσο οι Μάρτυρες, τότε η Εκκλησία των Μορμόνων θα είχε κάποια επιτυχία». Έτσι, μίλησε με θάρρος στο εκκλησίασμα, λέγοντας: «Ακούω ότι γίνονται σκέψεις για οχλοκρατικές ενέργειες εναντίον των νεαρών Μαρτύρων. Μένω δίπλα σε αυτά τα παιδιά, και αν γίνει οχλοκρατική ενέργεια, θα υπάρχει ένα κυνηγετικό όπλο πάνω ακριβώς από το φράχτη. Αυτό το όπλο θα χρησιμοποιηθεί—αλλά όχι εναντίον των Μαρτύρων. Θα χρησιμοποιηθεί εναντίον των ταραξιών. Αν θέλετε λοιπόν οχλοκρατία, ξέρετε τι σας περιμένει». Ο όχλος δεν φάνηκε ποτέ.

Στη διάρκεια των τριών ετών που έμεινα στην Αριζόνα, μας συνέλαβαν και μας έκλεισαν στη φυλακή αρκετές φορές. Κάποτε με κράτησαν 30 μέρες. Για να αντιμετωπίσουμε τις ενοχλήσεις της αστυνομίας καθώς ασχολούμασταν στη διακονία μας, δημιουργήσαμε μια ομάδα-αστραπή, όπως τη λέγαμε. Ο επικεφαλής Μάρτυρας μας έλεγε: «Είμαστε αυτό που λέει το όνομά μας. Αρχίζουμε στις πέντε με έξι το πρωί, αφήνουμε ένα φυλλάδιο ή βιβλιάριο σε κάθε πόρτα και μετά φεύγουμε σαν αστραπή». Αυτή η «ομάδα-αστραπή» κάλυψε ένα αρκετά μεγάλο μέρος της πολιτείας της Αριζόνας. Αλλά τελικά διαλύθηκε επειδή αυτή η μορφή κηρύγματος δεν μας έδινε τη δυνατότητα να προσφέρουμε βοήθεια σε εκείνους που έδειχναν ενδιαφέρον.

Σχολή Γαλαάδ και Ειδική Υπηρεσία

Το Δεκέμβριο του 1942, όπως και αρκετοί άλλοι σκαπανείς στην Αριζόνα, έλαβα μια επιστολή η οποία με προσκαλούσε στη νέα ιεραποστολική σχολή που ίδρυαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Η σχολή ονομάστηκε στην αρχή Βιβλικό Κολέγιο Γαλαάδ της Σκοπιάς. Αργότερα το όνομα άλλαξε και έγινε Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς. Η σχολή βρισκόταν περίπου 5.000 χιλιόμετρα μακριά, κοντά στην πόλη Ίθακα στα βόρεια της Νέας Υόρκης.

Έπειτα από μια σύντομη επίσκεψη στο Όρεγκον, τον Ιανουάριο του 1943, αρκετοί από εμάς τους σκαπανείς φύγαμε από τον καύσωνα της ερήμου της Αριζόνας με το λεωφορείο της γραμμής Γκρέιχαουντ. Αρκετές μέρες αργότερα φτάσαμε στον προορισμό μας, όπου βρήκαμε το χιόνι που χαρακτηρίζει το χειμώνα στα βόρεια της Νέας Υόρκης. Η σχολή άνοιξε την 1η Φεβρουαρίου 1943, όταν ο πρόεδρός της, ο Νάθαν Ο. Νορ, στην εναρκτήρια ομιλία που απηύθυνε στους εκατό σπουδαστές είπε τα εξής: «Σκοπός αυτού του κολεγίου ΔΕΝ είναι να σας εξαρτίσει για να γίνετε χειροτονημένοι διάκονοι. Ήδη είστε διάκονοι και είστε δραστήριοι στη διακονία επί χρόνια. . . . Η σειρά μαθημάτων στο κολέγιο έχει αποκλειστικό σκοπό να σας προετοιμάσει για να είστε πιο ικανοί διάκονοι στις περιοχές στις οποίες θα πάτε».

Εφόσον είχα πάει λίγα χρόνια στο σχολείο, στην αρχή αισθανόμουν εκτός τόπου στη Γαλαάδ. Αλλά οι εκπαιδευτές ήταν πολύ καλοί μαζί μου, και έτσι έφτασα στο σημείο να απολαμβάνω πάρα πολύ τα μαθήματά μου. Η τάξη μας αποφοίτησε έπειτα από πέντε μήνες εντατικής εκπαίδευσης. Κατόπιν, μερικούς από εμάς μας έστειλαν στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, όπου λάβαμε επιπρόσθετη εκπαίδευση η οποία μας προετοίμασε να υπηρετήσουμε ως επίσκοποι περιοχής στο έργο περιοδεύοντα. Ο πρώτος διορισμός μου ήταν στη Βόρεια και Νότια Καρολίνα.

Εκείνες τις παλιές μέρες, ο επίσκοπος περιοχής βρισκόταν σχεδόν διαρκώς σε κίνηση. Αν η εκκλησία ήταν μικρή μέναμε μία μέρα και αν ήταν μεγάλη δύο μέρες. Οι περισσότερες εκκλησίες εκείνον τον καιρό ήταν μικρές. Έτσι αφού δαπανούσα ολόκληρη τη μέρα, και συχνά έμενα σχεδόν μέχρι τα μεσάνυχτα κάνοντας επισκέψεις και απαντώντας σε ερωτήματα, σηκωνόμουν στις πέντε περίπου το επόμενο πρωί για να ταξιδέψω για την επόμενη εκκλησία. Υπηρέτησα στο έργο περιοχής περίπου ένα έτος και κατόπιν έκανα για λίγο σκαπανικό στο Τενεσί και στη Νέα Υόρκη.

Στην Κούβα και Κατόπιν στο Πόρτο Ρίκο

Το Μάιο του 1945, μαζί με αρκετούς άλλους, στάλθηκα στον πρώτο μου ξένο ιεραποστολικό διορισμό, στην Κούβα! Το βράδυ που φτάσαμε στην Αβάνα, την πρωτεύουσα της Κούβας, βγήκαμε στο έργο περιοδικού. Μείναμε στην Αβάνα μέχρι να μπορέσουμε να βρούμε σπίτι στη Σάντα Κλάρα. Το μηνιαίο επίδομα του καθενός μας ήταν μόνο 25 δολάρια (περ. 6.500 δρχ.) για όλες μας τις ανάγκες, περιλαμβανομένου του φαγητού και του ενοικίου. Φτιάξαμε κρεβάτια και έπιπλα από τα υλικά που ήταν διαθέσιμα, και για συρτάρια χρησιμοποιούσαμε καφάσια στα οποία έβαζαν μήλα.

Το επόμενο έτος διορίστηκα στο έργο περιοχής. Εκείνον τον καιρό όλη η Κούβα ήταν μία περιοχή. Καθώς ο προηγούμενος επίσκοπος περιοχής είχε μεγάλα πόδια και του άρεσε το περπάτημα, οι αδελφοί και οι αδελφές έπρεπε στην κυριολεξία να τρέχουν για να τον φτάνουν. Προφανώς φαντάζονταν ότι θα ήμουν και εγώ το ίδιο, και έτσι είχαν σχεδιάσει τα πάντα για την επίσκεψή μου. Δεν βγήκαν όλοι στη διακονία την ίδια μέρα, αλλά χωρίστηκαν σε ομάδες και συνεργάστηκαν εναλλάξ μαζί μου. Την πρώτη μέρα με πήρε μια ομάδα και με πήγε σε ένα μακρινό τομέα· την επομένη, με πήρε μια άλλη ομάδα και με πήγε σε έναν παρόμοιο τομέα, και ούτω καθεξής. Στο τέλος της επίσκεψης είχα εξαντληθεί, αλλά το χάρηκα. Έχω ωραίες αναμνήσεις από εκείνη την εκκλησία.

Το 1950 υπήρχαν στην Κούβα πάνω από 7.000 ευαγγελιζόμενοι της Βασιλείας, όσοι περίπου υπήρχαν και στο Μεξικό. Τον Ιούλιο εκείνου του έτους, παρακολούθησα τη διεθνή συνέλευση Αύξηση της Θεοκρατίας που διεξάχθηκε στο Στάδιο Γιάνκι στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Κατόπιν, έλαβα νέο ιεραποστολικό διορισμό για το Πόρτο Ρίκο. Ανάμεσα στους καινούριους ιεραποστόλους που είχαν αποφοιτήσει από τη 12η τάξη της Γαλαάδ ήταν η Εστέλ και η Θέλμα Γουίκλι, με τις οποίες ταξίδεψα με το ίδιο αεροπλάνο για το Πόρτο Ρίκο.

Οχτώ χρόνια αργότερα, η Εστέλ και εγώ παντρευτήκαμε με μια απλή τελετή που έγινε στο βήμα την ώρα του διαλείμματος της συνέλευσης περιοχής, στο Μπαγιαμόν του Πόρτο Ρίκο. Τόσο πριν όσο και μετά το γάμο μας, υπηρετούσα στο έργο περιοχής. Στη διάρκεια των δέκα και πλέον ετών που μείναμε στο Πόρτο Ρίκο, η Εστέλ και εγώ είδαμε μεγάλες αυξήσεις—οι λιγότεροι από 500 ευαγγελιζόμενοι έγιναν περισσότεροι από 2.000. Μπορέσαμε να βοηθήσουμε πολλά άτομα να αφιερωθούν και να βαφτιστούν, και συμμετείχαμε στην ίδρυση αρκετών νέων εκκλησιών.

Το Δεκέμβριο του 1960, ο Μίλτον Χένσελ, από τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, επισκέφτηκε το Πόρτο Ρίκο και μίλησε στους ιεραποστόλους. Ρώτησε αν θα ήταν πρόθυμοι μερικοί να υπηρετήσουν σε έναν άλλο διορισμό. Ανάμεσα σε αυτούς που προσφέρθηκαν ήμασταν η Εστέλ και εγώ.

Η Δομινικανή Δημοκρατία Έγινε το Σπίτι Μας

Ο νέος μας διορισμός ήταν η Δομινικανή Δημοκρατία, και ορίσαμε την 1η Ιουνίου 1961 ως την ημερομηνία της μετακόμισής μας. Στις 30 Μαΐου ο Δομινικανός δικτάτορας Ραφαέλ Τρουχίλιο δολοφονήθηκε και οι πτήσεις προς τη χώρα ματαιώθηκαν. Ωστόσο, σύντομα αποκαταστάθηκαν και έτσι μπορέσαμε να ταξιδέψουμε προς τη Δομινικανή Δημοκρατία την 1η Ιουνίου όπως είχαμε προγραμματίσει.

Όταν φτάσαμε στη χώρα, επικρατούσε αναβρασμός και ο στρατός βρισκόταν σε έντονη κινητικότητα. Υπήρχαν φόβοι για επανάσταση, και οι στρατιώτες ερευνούσαν τους πάντες στο δρόμο. Μας σταμάτησαν σε αρκετά σημεία ελέγχου, και στο κάθε ένα από αυτά έψαχναν τις αποσκευές μας. Έβγαζαν τα πάντα από τις βαλίτσες μας, ακόμη και τα πιο μικρά αντικείμενα. Αυτή ήταν η υποδοχή που μας επιφυλάχθηκε στη Δομινικανή Δημοκρατία.

Μείναμε στην πρωτεύουσα, στον Άγιο Δομίνικο, αρκετές εβδομάδες προτού πάμε στον πρώτο μας διορισμό στη Λα Ρομάνα. Στη διάρκεια της δικτατορίας του Τρουχίλιο, είχε διαδοθεί ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν κομμουνιστές και ότι ήταν οι χειρότεροι άνθρωποι. Ως αποτέλεσμα, οι Μάρτυρες είχαν υποστεί σκληρό διωγμό. Αλλά σιγά σιγά, καταφέραμε να σπάσουμε την προκατάληψη.

Αφού υπηρετήσαμε στη Λα Ρομάνα λίγο καιρό, αρχίσαμε και πάλι να υπηρετούμε στο έργο περιοχής. Κατόπιν, το 1964, διοριστήκαμε ως ιεραπόστολοι στην πόλη του Σαντιάγο. Την επόμενη χρονιά έγινε επανάσταση στη Δομινικανή Δημοκρατία, και για μια ακόμη φορά η χώρα βρέθηκε σε κατάσταση αναταραχής. Στη διάρκεια εκείνης της σύγκρουσης μεταφερθήκαμε στο Σαν Φρανσίσκο ντε Μακορίς, μια πόλη γνωστή για τον πολιτικό ακτιβισμό της. Ωστόσο, κηρύτταμε ελεύθερα χωρίς εμπόδια. Παρά την πολιτική αστάθεια, μπορέσαμε να σχηματίσουμε μια νέα εκκλησία. Τα επόμενα χρόνια υπήρξαν και άλλες αλλαγές στο διορισμό μας, μέχρις ότου διοριστήκαμε ξανά στο Σαντιάγο, όπου μένουμε μέχρι τώρα.

Ασφαλώς έχουμε δει την ευλογία του Ιεχωβά στο έργο που διεξάγεται εδώ στη Δομινικανή Δημοκρατία. Όταν φτάσαμε το 1961, υπήρχαν περίπου 600 Μάρτυρες και 20 εκκλησίες. Τώρα υπάρχουν σχεδόν 20.000 ευαγγελιζόμενοι που κηρύττουν τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού σε περισσότερες από 300 εκκλησίες. Οι προοπτικές για περαιτέρω αύξηση είναι τεράστιες, όπως πιστοποιεί ο αριθμός των 81.277 ατόμων που παρευρέθηκαν στην Ανάμνηση του θανάτου του Χριστού το 1997. Αυτός ο αριθμός είναι περίπου τρεισήμισι φορές μεγαλύτερος από τον αριθμό των ευαγγελιζομένων!

Τώρα Κραταιό Έθνος

Μολονότι το σκηνικό του κόσμου αλλάζει συνεχώς, το άγγελμα της Αγίας Γραφής το οποίο κηρύττουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά παραμένει το ίδιο. (1 Κορινθίους 7:31) Ο Ιεχωβά εξακολουθεί να είναι ο Θεός, ο Χριστός εξακολουθεί να είναι Βασιλιάς, και η Βασιλεία, όπως φαίνεται πιο καθαρά από κάθε άλλη φορά, είναι η μοναδική ελπίδα για τον κόσμο.

Συγχρόνως, στο λαό του Ιεχωβά έχει λάβει χώρα μια θαυμάσια αλλαγή από τότε που παρακολούθησα εκείνη τη συνάθροιση στο Σέιλεμ του Όρεγκον, πριν από 60 περίπου χρόνια. Ο πολύς όχλος, ή αλλιώς το μεγάλο πλήθος, έχει γίνει πράγματι πολύς, εφόσον αριθμεί πάνω από πέντε εκατομμύρια άτομα. Είναι όπως ακριβώς προείπε ο Ιεχωβά για το λαό του: «Ο ελάχιστος θα γίνει χίλιοι και ο λιγοστός κραταιό έθνος. Εγώ, ο Ιεχωβά, θα το επιταχύνω αυτό στον καιρό του».—Ησαΐας 60:22.

Έπειτα από σχεδόν 60 χρόνια στην ολοχρόνια διακονία, είμαι ευτυχισμένος που έχω τη χαρά να συνεχίζω να κηρύττω και να διδάσκω στον ιεραποστολικό μου διορισμό. Πόσο μεγαλειώδες είναι το προνόμιο που έχω να συμμετέχω σε αυτό το έργο και να βλέπω “τον λιγοστό” να γίνεται «κραταιό έθνος»!

[Εικόνα στη σελίδα 21]

Μαζί με τη σύζυγό μου στη Δομινικανή Δημοκρατία