Έχω Δει ότι ο Ιεχωβά Είναι Φιλάγαθος

Όπως το αφηγήθηκε ο Λέναρτ Τζόνσον

ΤΗΝ Κυριακή 26 Ιουλίου 1931 ο δεύτερος πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ, εκφώνησε την ομιλία «Η Βασιλεία, η Ελπίδα του Κόσμου» στο κολοσσαίο του Κολόμπους του Οχάιο. Μέναμε τότε στο Ρόκφορντ του Ιλλινόις και ακούσαμε την ομιλία από το ράδιο. Ήμουν μόνο 14 χρονών, αλλά το πρόγραμμα αυτό μου άνοιξε τα μάτια.

Μολονότι ο πατέρας μου έδειξε ενδιαφέρον για το άγγελμα της Βασιλείας, και αργότερα και ο αδελφός μου, η μητέρα μου ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε. Ο πατέρας μου πέθανε τον επόμενο χρόνο, το 1932. Εγώ συνέχισα να τρέφομαι πνευματικά από τις ραδιοφωνικές εκπομπές της Σκοπιάς, αλλά μόνο τον Απρίλιο του 1933 κατάφερα να μάθω ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά συναθροίζονταν μερικά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου, στην άλλη μεριά του ποταμού.

Πόση έκπληξη ένιωσε ο μικρός όμιλος εκεί όταν είδε έναν ψηλόλιγνο έφηβο να έρχεται με το ποδήλατο στη συνάθροιση μελέτης του βιβλίου Διεκδίκησις Νο. 2! Μάθαινα όλο και περισσότερα σε κάθε συνάθροιση και χάρηκα όταν, δυο μήνες αργότερα, άρχισα να πηγαίνω από πόρτα σε πόρτα κηρύττοντας το άγγελμα της Βασιλείας. Βαφτίστηκα την ίδια εκείνη χρονιά σε μια συνέλευση περιοχής.

Κάθε μέρα, μετά το σχολείο διέθετα περίπου μια ώρα κάνοντας επισκέψεις στους ανθρώπους που έμεναν στην περιοχή γύρω από το σπίτι μας για να τους κηρύξω το άγγελμα της Βασιλείας. Είχα την ευκαιρία να δίνω μαρτυρία και στο σχολείο. Μια φορά, είχαμε ένα μάθημα που έλεγε για τη δοξασία της κόλασης και των βασάνων. Αυτό με ώθησε να φέρω Γραφικές αποδείξεις για το ότι οι νεκροί δεν υποφέρουν, αλλά αντίθετα δεν έχουν συνειδητότητα και βρίσκονται στους τάφους τους με την προοπτική της ανάστασης. Ο καθηγητής μού επέτρεψε να διαβάσω στην τάξη την πολυσέλιδη έκθεση που είχα ετοιμάσει.

Ολοχρόνια Διακονία

Το Μάιο του 1935 παρακολούθησα τη συνέλευση που έγινε στην Ουάσιγκτον D.C., στην οποία δόθηκε έμφαση στο σκαπανικό (ολοχρόνια διακονία). Μόλις γύρισα σπίτι, κάθησα και έγραψα στην Εταιρία Σκοπιά, και εκείνοι μου έστειλαν όχι μόνο έναν κατάλογο με τους διαθέσιμους τομείς, αλλά και σχέδια για την κατασκευή τροχόσπιτου, κάτι που δεν το περίμενα. Εκείνες τις μέρες συχνά σκαπανικό σήμαινε να πηγαίνεις σε καινούριες περιοχές, και ένα τροχόσπιτο έλυνε το πρόβλημα της διαμονής. Αποφάσισα, λοιπόν, να εργαστώ σκληρά για να αγοράσω αυτοκίνητο και τροχόσπιτο προκειμένου να γίνω ολοχρόνιος διάκονος.

Στο μεταξύ, χρησιμοποιούσα ένα ηχητικό αυτοκίνητο που είχε η εκκλησία μας για να διαφημίζει το άγγελμα της Βασιλείας. Όταν προσκάλεσαν έναν άλλον αδελφό και εμένα να πάμε στο Μονρόε του Ουισκόνσιν για να χρησιμοποιήσουμε και εκεί το ηχητικό αυτοκίνητο, γνώρισα και μετά από λίγο παντρεύτηκα τη Βιρτζίνια Έλλις. Τώρα θα μπορούσαμε να εργαστούμε από κοινού με σκοπό να πάρουμε εκείνο το αυτοκίνητο και το τροχόσπιτο για να τα χρησιμοποιήσουμε στο έργο σκαπανέα!

Το φθινόπωρο του 1938 πέθανε η μητέρα μου, και τότε περίπου ο Χάρολντ Γούντγουωρθ μας έγραψε από το Νέο Μεξικό: «Ελάτε κατά ’δώ· η ανάγκη είναι μεγάλη». Ξεκινήσαμε, λοιπόν, για το Νέο Μεξικό, ένα ταξίδι χιλίων εξακοσίων χιλιομέτρων περίπου, δια ξηράς. Στο δρόμο, σε μια διεύθυνση που είχαμε δώσει, βρήκαμε να μας περιμένει ένα τηλεγράφημα. «Γυρίστε σπίτι», έγραφε. Μου πρόσφεραν μια δουλειά με μεγάλο μισθό και με μέλλον. Έσκισα το τηλεγράφημα. Αφού ο Ιεχωβά μάς είχε βοηθήσει να προετοιμαστούμε για το σκαπανικό, δεν θα άφηνα τίποτα να μου σταθεί εμπόδιο!

Το Μάρτιο του 1939 αρχίσαμε να υπηρετούμε ως σκαπανείς γύρω από το Χομπς στο Νέο Μεξικό. Η περιοχή αυτή ήταν βοσκότοπος· και υπήρχαν και πολλές καινούριες εγκαταστάσεις άντλησης πετρελαίου να επισκεφτούμε. Η μικρή εκκλησία που υπήρχε εκεί συναθροιζόταν Παρασκευή και Κυριακή, έτσι λοιπόν παίρναμε μαζί μας έντυπα, νερό, φαγητό, μια γκαζιέρα και ένα σπαστό ράντζο, και από τη Δευτέρα μέχρι την Παρασκευή το απόγευμα πηγαίναμε και κηρύτταμε στις αγροτικές περιοχές. Όταν έπεφτε η νύχτα, κοιμόμασταν στο ύπαιθρο, κάτω από τον έναστρο ουρανό, με τη «φλόγα» μιας κοντινής πετρελαιοπηγής να τρομάζει τους κροταλίες. Τα Σαββατοκύριακα τα περνούσαμε στην πόλη συνεργαζόμενοι με την εκκλησία.

Αυτό γινόταν για αρκετούς μήνες ώσπου η Εταιρία μας έστειλε στο Ρόσουελ και μετά στο Αλμπουκέρκε του Νέου Μεξικού. Εδώ χρησιμοποιήσαμε και πάλι το ηχητικό αυτοκίνητο, που ήταν ένα ιδιαίτερα αποτελεσματικό μέσο μαρτυρίας για τα ινδιάνικα χωριά της περιοχής. Όταν πρωτάρχισε το έργο δρόμου με περιοδικά, στις αρχές του 1940, με χαρά συμμετείχαμε σ’ αυτό μαζί με τους αδελφούς του Αλμπουκέρκε.

Εναντίωση τον Καιρό της Πολεμικής Υστερίας

Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος είχε αρχίσει στην Ευρώπη τον προηγούμενο Σεπτέμβριο, και ακολούθησε μια περίοδος μοχθηρής εναντίωσης λόγω της ουδέτερης στάσης που διακρατούσαμε αναφορικά με τη συμμετοχή στον πόλεμο. Μια φορά στη διακονία αγρού, κυριολεκτικά μου έσκισαν το πουκάμισο.

Το καλοκαίρι του 1940 συνέλαβαν αρκετούς από τους αδελφούς που έκαναν έργο με περιοδικά κοντά στο Ελ Πάσο, στο Τέξας. Την επόμενη Δευτέρα πήγα μαζί με τον Χάρολντ Γούντγουωρθ να βοηθήσω τους αδελφούς αυτούς στη δίκη τους. Με τις ερωτήσεις που τους έκανα στο δικαστήριο μπόρεσα να παρουσιάσω τα στοιχεία που χρειάζονταν για να τους υπερασπιστώ. Όλοι οι αδελφοί αθωώθηκαν, και στη συνέχεια μια εφημερίδα έγραψε πως ήμουν «ένας πολλά υποσχόμενος νεαρός δικηγόρος από το Αλμπουκέρκε». Στην ουσία, όμως, ο Ιεχωβά ήταν εκείνος που χάρισε τη νίκη στους δούλους του εκείνη την ημέρα!

Φυλάκισαν και άλλους αδελφούς μας επειδή κήρυτταν σε κάποια άλλη πόλη. Αφού τους υπερασπίστηκα στο δικαστήριο, πήρα τον αδελφό Ντέιβιντ Γκρέυ και πήγαμε να δώσουμε από μια επιστολή σε κάθε αξιωματούχο της πόλης. Η επιστολή μιλούσε για το νομικό δικαίωμα που έχουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά να κάνουν το έργο τους, και προειδοποιούσε τους αξιωματούχους ότι αυτοί θα είχαν την ευθύνη για τις τυχόν ζημιές που θα προκαλούνταν αν συνεχίζονταν οι παρενοχλήσεις εις βάρος των Μαρτύρων.

Ο δήμαρχος πήρε την επιστολή και τη διάβασε χωρίς να κάνει κανένα σχόλιο, ο αρχηγός της αστυνομίας, όμως, μας είπε: ‘Εδώ στη Δύση, πολλοί άνθρωποι κάνουν ένα ταξιδάκι έξω από την πόλη και . . . ε, να . . . μετά τους ψάχνουν και δεν τους βρίσκουν ποτέ’. Ωστόσο, η απειλή δεν πραγματοποιήθηκε, τα πράγματα ησύχασαν και οι δικαστικές ενέργειες εναντίον των αδελφών σταμάτησαν.

Εκείνο περίπου τον καιρό η Εταιρία Σκοπιά με διόρισε υπηρέτη ζώνης (τώρα λέγεται επίσκοπος περιοχής). Ο διορισμός μου κάλυπτε ένα μεγάλο μέρος του Νέου Μεξικού και ένα κομμάτι του Τέξας.

Γαλαάδ και Διορισμός σε Ξένη Χώρα

Το 1943 η Βιρτζίνια και εγώ προσκληθήκαμε να παρακολουθήσουμε τη δεύτερη τάξη της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς. Αποφοιτήσαμε τον Ιανουάριο του 1944 και στην αρχή ο διορισμός μας ήταν να εργαστούμε με την Εκκλησία Φλάτμπους στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Μέναμε πίσω από το εργοστάσιο της Εταιρίας σε ένα παλιό κτίριο που αργότερα κατεδαφίστηκε για να επεκταθεί το εργοστάσιο της οδού Άνταμς.

Αργότερα πήραμε διορισμό για τη Δομινικανή Δημοκρατία, όπου υπήρχε απολυταρχία κάτω από τον δικτάτορα Ραφαέλ Λεονίντας Τρουχίλλιο Μολίνα. Την 1η Απριλίου 1945 που φτάσαμε, η Βιρτζίνια και εγώ ήμασταν οι μόνοι Μάρτυρες σε ολόκληρη τη χώρα. Πήγαμε στο ξενοδοχείο Βικτώρια και ζητήσαμε δωμάτιο—5 δολάρια τη μέρα και για τους δυο, με τα γεύματα πληρωμένα. Το ίδιο εκείνο απόγευμα αρχίσαμε την πρώτη μας οικιακή Γραφική μελέτη.

Να πώς έγινε: Δυο Δομινικανές με τις οποίες μελετούσαμε τη Γραφή όταν ήμασταν στο Μπρούκλιν μας είχαν δώσει τα ονόματα συγγενών και γνωστών τους, μεταξύ των οποίων και το όνομα κάποιου Δρ. Γκριν. Όταν πήγαμε σπίτι του ήταν εκεί και ένας γείτονάς του, ο Μόζες Ρόλινς. Τους είπαμε πρώτα πώς μάθαμε τα ονόματα και τις διευθύνσεις τους, και μετά άκουσαν προσεκτικά το άγγελμα της Βασιλείας και δέχτηκαν να αρχίσουν Γραφική μελέτη. Σε λίγο καιρό ο Μόζες έγινε ο πρώτος ντόπιος ευαγγελιζόμενος της Βασιλείας.

Το ίδιο εκείνο βράδυ ο Δρ. Γκριν μας ανέβασε στο πάνω πάτωμα ενός διώροφου λεωφορείου και αρχίσαμε από ’κεί πάνω να ψάχνουμε για σπίτι. Τελικά νοικιάσαμε ένα μικρό τσιμεντένιο σπίτι στην πρωτεύουσα Σιουδάδ Τρουχίλλιο (Άγιος Δομίνικος σήμερα). Τον Ιούνιο ήρθαν τέσσερις ακόμα ιεραπόστολοι. Ανοίχτηκε ένας δεύτερος ιεραποστολικός οίκος, και κατόπιν ήρθαν κι άλλοι ιεραπόστολοι. Τον Αύγουστο του 1946 είχαμε φτάσει ένα ανώτατο όριο 28 ευαγγελιζομένων. Σύντομα ήρθαν πολύ περισσότεροι ιεραπόστολοι, και ανοίχτηκαν και γι’ αυτούς ιεραποστολικοί οίκοι. Η αύξηση προχωρούσε γοργά!

Υπηρετώντας Κάτω Από Απαγόρευση

Το 1950 είχαμε ξεπεράσει τους 200 ευαγγελιζόμενους. Επειδή όμως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τηρούν στάση αυστηρής ουδετερότητας, η κυβέρνηση του Τρουχίλλιο άρχισε να φυλακίζει νεαρούς αδελφούς μας. Έπειτα, σαν να μην έφτανε αυτό, το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά τέθηκε κάτω από πλήρη απαγόρευση στις 21 Ιουνίου 1950.

Τώρα πια οι αδελφοί δεν μπορούσαν να κάνουν συναθροίσεις σε Αίθουσες Βασιλείας και γι’ αυτό συναθροίζονταν κατά μικρούς ομίλους σε ιδιωτικά σπίτια. Μελετούσαμε πολυγραφημένα άρθρα της Σκοπιάς. Όλοι οι όσιοι αδελφοί έτρεφαν βαθιά εκτίμηση για την πνευματική δύναμη που τους προμήθευε ο Ιεχωβά στους μικρούς εκείνους ομίλους μελέτης.

Κάθε Κυριακή πηγαίναμε και βλέπαμε τους πολλούς Δομινικανούς αδελφούς που ήταν στις φυλακές του Τρουχίλλιο. Στην πύλη μάς έκαναν σωματική έρευνα και κρατούσαν δεόντως όλα τα στοιχεία μας. Πότε-πότε την ώρα που ήμασταν με τους αδελφούς μάς περιτριγύριζαν στρατιώτες και μας παρακολουθούσαν προσεκτικά. Μια φορά ήταν μαζί μας και ο Στάνλεϊ Άνιολ από το Σικάγο, ο οποίος είχε έρθει στη χώρα για να δει την κόρη του Μαίρη που ήταν ιεραπόστολος (τώρα λέγεται Μαίρη Άνταμς και υπηρετεί στο Μπέθελ του Μπρούκλιν). Ο αδελφός Άνιολ συγκινήθηκε από την ακεραιότητα των νεαρών Δομινικανών αδελφών και τους φίλησε όλους με αγάπη μπρος στα μάτια των στρατιωτών.

Αφού φύγαμε από τη φυλακή και καθώς κατηφορίζαμε τον κύριο εμπορικό δρόμο είδαμε πως μας είχε πάρει από πίσω ένα αυτοκίνητο γεμάτο άντρες του Τρουχίλλιο, που πήγαινε σαν χελώνα. Αυτό ήταν μια από τις γνωστές μεθόδους που χρησιμοποιούσε ο Τρουχίλλιο στην προσπάθειά του να φοβίσει τον κόσμο. Είπαμε στον αδελφό Άνιολ τι γινόταν, αλλά εκείνος δεν ανησύχησε διόλου. Πράγματι, ήταν απαραίτητο να αγνοούμε τις προσπάθειες που έκανε ο Τρουχίλλιο να μας εκφοβίσει και να έχουμε πλήρη εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά.

Από καιρό σε καιρό έρχονταν στην πόρτα μας κατάσκοποι, βαλτοί από τον Τρουχίλλιο, και έκαναν πως τάχα είναι αδελφοί. Έπρεπε λοιπόν να είμαστε ‘φρόνιμοι σαν τα φίδια και αθώοι σαν τα περιστέρια’. (Ματθαίος 10:16, ΛΧ) Κάτι τέτοιους τους δοκιμάζαμε κάνοντάς τους διερευνητικές ερωτήσεις για να δούμε αν ήταν πράγματι αδελφοί μας ή όχι.

Τον καιρό της απαγόρευσης μερικοί ομιλητές χρειάστηκε να δώσουν την ομιλία της Ανάμνησης σε τρεις ομίλους μελέτης ο καθένας, προσπαθώντας να περνούν όσο το δυνατόν απαρατήρητοι καθώς πήγαιναν από το ένα μέρος στο άλλο. Πολλές φορές το βράδυ της Ανάμνησης έβρεχε καταρρακτωδώς, και μια και οι κατάσκοποι που είχε στρατολογήσει ο Τρουχίλλιο φοβόντουσαν τη δυνατή βροχή όσο φοβούνται αλλού τη βαριά χιονοθύελλα, η βροχή ήταν ευτύχημα για μας.

Το 1950 και το 1953, οι περισσότεροι ιεραπόστολοι δεν παρακολουθήσαμε τις διεθνείς συνελεύσεις που έγιναν στη Νέα Υόρκη, γιατί αν φεύγαμε η κυβέρνηση του Τρουχίλλιο δεν θα μας επέτρεπε να ξαναμπούμε στη χώρα. Αρκεστήκαμε να διαβάσουμε για τις συνελεύσεις στην The New York Times, που είχε όμορφες φωτογραφίες από τη συνέλευση και μια λεπτομερή περιγραφή του προγράμματος κάθε μέρας. Επίσης, κάποιος τοπικός κινηματογράφος παρουσίασε ένα μεγάλου μήκους πρόγραμμα για το μεγάλο βάφτισμα της συνέλευσης του 1953.

Το 1956 κάλεσαν για ανάκριση τον Ρόι Μπραντ και εμένα. Κάποιοι αξιωματούχοι της κυβέρνησης του Τρουχίλλιο είχαν πει προηγουμένως στον αδελφό Μάνουελ Ιερεζουέλου να πάει να τους δει. Αργότερα στην οικογένειά του επιστράφηκε το πτώμα του. Τι περίμενε εμάς τώρα;

Πήγαμε, μας ανέκριναν χωριστά, και προφανώς μαγνητοφώνησαν τις απαντήσεις μας. Δεν έγινε τίποτα τότε, αλλά δυο μήνες αργότερα οι εφημερίδες ανάγγειλαν ότι η κυβέρνηση του Τρουχίλλιο δεν είχε υπό απαγόρευση τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και ότι μπορούσαμε να ξαναρχίσουμε τη δημόσια δράση μας. Βρήκαμε ξανά Αίθουσες Βασιλείας και το έργο του Ιεχωβά συνέχισε να προοδεύει.

Όμως, τον Ιούνιο του 1957 ξέσπασε νέο κύμα βίαιου διωγμού, και όλοι οι ιεραπόστολοι απελάθηκαν από τη χώρα. Φύγαμε με βαριά καρδιά. Η Βιρτζίνια και εγώ είχαμε υπηρετήσει 12 χρόνια στη Δομινικανή Δημοκρατία και είχαμε δει τον αριθμό των Μαρτύρων να αυξάνεται από δυο και μόνο, εμάς τους δυο δηλαδή, σε 600 και πλέον. Το 1960 άρθηκε η δεύτερη απαγόρευση, και ο αριθμός των ευαγγελιζομένων συνεχίζει να αυξάνει μέχρι τώρα που είναι γύρω στις 10.000!

Υπηρετώντας στο Πόρτο Ρίκο

Τον Αύγουστο του 1957, που φτάσαμε στο Πόρτο Ρίκο, οι χριστιανοί αδελφοί μας καθώς και δημοσιογράφοι εφημερίδων είχαν έρθει να μας υποδεχτούν. Τα δημοσιεύματα του τύπου που ακολούθησαν έδωσαν εκτεταμένη μαρτυρία. Εκείνο τον καιρό, δεν υπήρχαν ούτε 1.200 ευαγγελιζόμενοι της Βασιλείας στο Πόρτο Ρίκο· τώρα υπάρχουν σχεδόν 22.000!

Το 1958 η Εταιρία με προσκάλεσε να γίνω περιοδεύων επίσκοπος. Έτσι, καθώς περνούσαν τα χρόνια γνωρίσαμε και συνεργαστήκαμε με πολλούς πιστούς αδελφούς απ’ όλα τα μέρη του Πόρτο Ρίκο και των Παρθένων Νήσων. Με τον καιρό, η γυναίκα μου και εγώ γίναμε μέλη της εδώ οικογένειας Μπέθελ. Και από τότε που σχηματίστηκε η Επιτροπή Τμήματος, ο Ιεχωβά μου έχει χορηγήσει το προνόμιο να είμαι μέλος της.

Με γεμίζει ευτυχία να έχω εγώ ο ίδιος λάβει από τον Ιεχωβά τα προειπωμένα «εκατό φορές περισσότερα στα χρόνια που ζούμε τώρα . . . αδερφούς και αδερφές και μητέρες και παιδιά». (Μάρκος 10:30, ΝΔΜ) Ούτε μια φορά δεν σκέφτηκα να διαθέσω τη ζωή μου αλλού και όχι στην υπηρεσία του. Και έτσι, αναπολώντας τα 48 περίπου χρόνια που πέρασαν από τότε που άρχισα το σκαπανικό, λέω με χαρά πως έχω πράγματι δει ότι ο Ιεχωβά είναι φιλάγαθος!—Ψαλμός 34:8.

Όταν η παραπάνω αυτοβιογραφία του Λέναρτ Τζόνσον βρισκόταν στο στάδιο της τελικής προετοιμασίας, η Βιρτζίνια Τζόνσον πέθανε ήσυχα στον ύπνο της, στις 31 Ιανουαρίου 1987

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 27]

Ο Ιεχωβά ήταν εκείνος που χάρισε τη νίκη στους δούλους του!

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 28]

Όλοι οι όσιοι αδελφοί έτρεφαν βαθιά εκτίμηση για την πνευματική δύναμη που τους προμήθευε ο Ιεχωβά

[Εικόνα στη σελίδα 29]

Η Βιρτζίνια και εγώ συνεργαστήκαμε με πολλούς πιστούς αδελφούς απ’ όλα τα μέρη του Πόρτο Ρίκο