Αλλαγή Διορισμού σε Ηλικία 80 Ετών

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Η ΓΚΟΥΕΝΤΟΛΙΝ ΜΑΘΙΟΥΖ

Όταν έγινα 80 ετών, ο σύζυγός μου και εγώ αποφασίσαμε να φορτώσουμε όλα μας τα πράγματα σε ένα νοικιασμένο φορτηγό και να μετακομίσουμε από την Αγγλία στην Ισπανία. Δεν μιλούσαμε την ισπανική και πηγαίναμε στη νοτιοδυτική Ισπανία, μακριά από τα μέρη όπου συχνάζουν αγγλόφωνοι τουρίστες. Οι περισσότεροι από τους φίλους μας πίστευαν ότι ήμασταν τρελοί, αλλά εγώ υπενθύμιζα με χαρά στον εαυτό μου πως ο Αβραάμ ήταν 75 ετών όταν έφυγε από την Ουρ.

ΟΠΩΣ αποδείχτηκε, τα χρόνια που έχουμε ζήσει στην Ισπανία από τότε που φτάσαμε εδώ, τον Απρίλιο του 1992, είναι από τα πιο ανταμειφτικά της ζωής μας. Προτού όμως εξηγήσω γιατί μετακομίσαμε, θα ήθελα να σας αφηγηθώ πώς η ζωή μας στην υπηρεσία του Ιεχωβά μάς οδήγησε σε μια τόσο μεγάλη απόφαση.

Η Αλήθεια της Αγίας Γραφής Αλλάζει τη Ζωή Μας

Μεγάλωσα σε ένα θρησκευόμενο σπιτικό στο νοτιοδυτικό Λονδίνο, στην Αγγλία. Η μητέρα μου έπαιρνε την αδελφή μου και εμένα σε διάφορους τόπους λατρείας αναζητώντας πνευματική ικανοποίηση. Ο πατέρας μου, ο οποίος έπασχε από χρόνια φυματίωση, δεν μας συνόδευε. Αλλά ήταν ενθουσιώδης αναγνώστης της Αγίας Γραφής και την υπογράμμιζε κάθε φορά που έβρισκε κάποια διαφωτιστική περικοπή. Ένα από τα πιο αγαπημένα μου αποκτήματα είναι εκείνη η φθαρμένη Αγία Γραφή που σήμαινε τόσο πολλά για εκείνον.

Το 1925, όταν ήμουν 14 ετών, κάποιος έριξε κάτω από την πόρτα μας ένα φυλλάδιο το οποίο μας προσκαλούσε σε μια δημόσια διάλεξη στο δημαρχείο του Γουέστ Χαμ. Η μητέρα μου και μια γειτόνισσά της αποφάσισαν να παρευρεθούν στην ομιλία, και η αδελφή μου και εγώ τις συνοδεύσαμε. Εκείνη η ομιλία, με θέμα «Εκατομμύρια που Ζουν Τώρα Δεν θα Πεθάνουν Ποτέ», έσπειρε τους σπόρους της Γραφικής αλήθειας στην καρδιά της μητέρας μου.

Έπειτα από λίγους μήνες πέθανε ο πατέρας μου σε ηλικία 38 ετών. Ο θάνατός του ήταν τρομερό χτύπημα, εφόσον μας άφησε συντετριμμένες και πάμφτωχες. Στην κηδεία, η οποία έγινε σε έναν τοπικό ναό της Εκκλησίας της Αγγλίας, η μητέρα μου συγκλονίστηκε όταν άκουσε τον ιερέα να ισχυρίζεται πως η ψυχή του πατέρα μου βρισκόταν στον ουρανό. Γνώριζε από την Αγία Γραφή ότι οι νεκροί κοιμούνται στον τάφο και πίστευε ακλόνητα ότι κάποια ημέρα ο πατέρας θα ανασταινόταν σε αιώνια ζωή στη γη. (Ψαλμός 37:9-11, 29· 146:3, 4· Εκκλησιαστής 9:5· Πράξεις 24:15· Αποκάλυψη 21:3, 4) Πεπεισμένη ότι έπρεπε να συνταυτιστεί με τους ανθρώπους που δίδασκαν το Λόγο του Θεού, αποφάσισε να γνωρίσει καλύτερα τους Διεθνείς Σπουδαστές της Γραφής, όπως ονομάζονταν τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Εφόσον δεν είχαμε καθόλου χρήματα για να παίρνουμε τη συγκοινωνία, περπατούσαμε κάθε εβδομάδα δύο ώρες για να πάμε από το σπίτι μας στις συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Κατόπιν, περπατούσαμε άλλες δύο ώρες για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Αλλά θεωρούσαμε εξαιρετικά πολύτιμες εκείνες τις συναθροίσεις και ποτέ δεν χάναμε ούτε μία, ακόμη και όταν η περιβόητη ομίχλη του Λονδίνου σκέπαζε την πόλη. Σύντομα, η μητέρα αποφάσισε να αφιερώσει τη ζωή της στον Ιεχωβά και να βαφτιστεί, και το 1927 βαφτίστηκα και εγώ επίσης.

Παρά τις οικονομικές μας δυσκολίες, η μητέρα με δίδασκε πάντα πόσο σπουδαίο είναι να βάζουμε στην πρώτη θέση τα πνευματικά πράγματα. Το εδάφιο Ματθαίος 6:33 ήταν ένα από τα αγαπημένα της εδάφια, και εκείνη πραγματικά “επιζητούσε πρώτα τη βασιλεία”. Πέθανε πρόωρα από καρκίνο, το 1935, ενώ έκανε σχέδια να ανταποκριθεί στην πρόσκληση για ολοχρόνιους διακόνους οι οποίοι θα μπορούσαν να μετακομίσουν στη Γαλλία για να υπηρετήσουν εκεί.

Παραδείγματα που μας Ενίσχυσαν

Εκείνα τα πρώτα χρόνια, κάποια από τα άτομα που παρακολουθούσαν τις συναθροίσεις στο Λονδίνο ήθελαν να διακηρύττουν τις δικές τους ιδέες, και αυτοί οι άνθρωποι πυροδοτούσαν φιλονικίες και έντονα ξεσπάσματα. Ωστόσο, η μητέρα μου έλεγε πάντα ότι θα ήταν ανόσιο να εγκαταλείψουμε την οργάνωση του Ιεχωβά έπειτα από όλα όσα είχαμε μάθει από αυτήν. Οι επισκέψεις που μας έκανε ο Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ, ο τότε πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, μας υποκινούσαν να συνεχίζουμε να υπηρετούμε όσια.

Θυμάμαι τον αδελφό Ρόδερφορντ ως έναν καλοσυνάτο, προσιτό άνθρωπο. Όταν ήμουν ακόμη έφηβη, η εκκλησία του Λονδίνου πήγε κάποια εκδρομή στην οποία είχε έρθει και αυτός. Παρατηρώντας με—μια κάπως ντροπαλή έφηβη—που κρατούσα μια φωτογραφική μηχανή, με ρώτησε αν θα ήθελα να τον βγάλω φωτογραφία. Εκείνη η φωτογραφία έγινε πολύτιμο ενθύμιο.

Αργότερα, είχα μια εμπειρία η οποία μου εντύπωσε την αντίθεση ανάμεσα σε εκείνους που παίρνουν την ηγεσία στη Χριστιανική εκκλησία και στους εξέχοντες άντρες του κόσμου. Εργαζόμουν ως σερβιτόρα σε ένα μεγάλο σπίτι στο Λονδίνο όπου είχε προσκληθεί σε γεύμα ο Φραντς φον Πάπεν, ένας από τους απεσταλμένους του Χίτλερ. Αρνήθηκε να βγάλει το σπαθί του την ώρα του φαγητού, και εγώ σκόνταψα πάνω σε αυτό και έχυσα τη σούπα που μετέφερα. Εκείνος είπε θυμωμένος ότι στη Γερμανία μια τέτοια απροσεξία θα οδηγούσε στην εκτέλεσή μου. Σε όλο το υπόλοιπο γεύμα, έμεινα όσο πιο μακριά του μπορούσα!

Μια αξιομνημόνευτη συνέλευση, όπου άκουσα τον αδελφό Ρόδερφορντ να μιλάει, έγινε στο Αλεξάντρα Πάλας το 1931. Εκεί, γεμάτοι ενθουσιασμό, υιοθετήσαμε το καινούριο μας όνομα, Μάρτυρες του Ιεχωβά. (Ησαΐας 43:10, 12) Δύο χρόνια αργότερα, το 1933, άρχισα την υπηρεσία σκαπανέα, όπως ονομάζεται η ολοχρόνια διακονία. Μια άλλη ευλογία που έχω να θυμάμαι από εκείνα τα χρόνια ήταν ότι μπόρεσα να συναναστραφώ θαυμάσιους νεαρούς οι οποίοι έγιναν αργότερα ιεραπόστολοι σε μακρινά μέρη της γης. Μεταξύ αυτών ήταν ο Κλάουντ Γκούντμαν, ο Χάρολντ Κινγκ, ο Τζον Κουκ και ο Έντουιν Σκίνερ. Τέτοια πιστά παραδείγματα με έκαναν να θέλω να υπηρετήσω σε ξένο αγρό.

Σκαπανικό στην Ανατολική Αγγλία

Έλαβα διορισμό να υπηρετήσω ως σκαπάνισσα στην Ανατολική Αγγλία, και χρειαζόταν ενθουσιασμός και ζήλος για να κηρύττει κανείς εκεί. Για να καλύψουμε το μεγάλο τομέα μας, ταξιδεύαμε με το ποδήλατο από πόλη σε πόλη και από χωριό σε χωριό και μέναμε σε ενοικιαζόμενα δωμάτια. Δεν υπήρχαν εκκλησίες στην περιοχή, και έτσι η συνεργάτιδά μου και εγώ συζητούσαμε μαζί όλα τα μέρη των τακτικών εβδομαδιαίων συναθροίσεων. Στη διακονία μας, δίναμε εκατοντάδες βιβλία και βιβλιάρια που εξηγούσαν τους σκοπούς του Θεού.

Μια αξέχαστη επίσκεψη ήταν αυτή που κάναμε στο σπίτι του τοπικού εφημέριου της Εκκλησίας της Αγγλίας όπου και μιλήσαμε μαζί του. Στις περισσότερες περιοχές επισκεπτόμασταν στο τέλος τον Αγγλικανό εφημέριο, επειδή συνήθως μας δημιουργούσε δυσκολίες όταν μάθαινε ότι κηρύτταμε τα καλά νέα στην περιοχή. Αλλά σε αυτό το χωριό όλοι έλεγαν καλά λόγια για τον εφημέριο. Αυτός επισκεπτόταν τους αρρώστους, δάνειζε βιβλία σε εκείνους που απολάμβαναν το διάβασμα, μάλιστα έκανε και επισκέψεις στα σπίτια των ενοριτών του για να τους εξηγήσει την Αγία Γραφή.

Όπως ήταν αναμενόμενο, όταν τον επισκεφτήκαμε ήταν εξαιρετικά φιλικός και δέχτηκε μερικά βιβλία. Επίσης, μας διαβεβαίωσε ότι αν υπήρχε στο χωριό κάποιος ο οποίος ήθελε να πάρει μερικά από τα βιβλία μας αλλά δεν μπορούσε να τα αγοράσει, τότε θα τα πλήρωνε εκείνος. Μάθαμε ότι έπειτα από τις τρομερές εμπειρίες που έζησε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν αποφασισμένος να προωθεί την ειρήνη και την καλοκαγαθία στην ενορία του. Προτού φύγουμε, μας έδωσε την ευλογία του και μας ενθάρρυνε να συνεχίσουμε το καλό μας έργο. Μας αποχαιρέτησε με τα λόγια του εδαφίου Αριθμοί 6:24—Μετάφραση Βασιλέως Ιακώβου: «Ο Κύριος να σε ευλογήσει και να σε φυλάξει».

Η μητέρα μου πέθανε δύο χρόνια αφότου άρχισα το σκαπανικό, και εγώ επέστρεψα στο Λονδίνο χωρίς χρήματα και χωρίς οικογένεια. Μια αγαπητή Σκωτσέζα αδελφή με πήρε στο σπίτι της, με βοήθησε να ξεπεράσω το θάνατο της μητέρας μου και με ενθάρρυνε να συνεχίσω την ολοχρόνια διακονία. Έτσι, επέστρεψα στην Ανατολική Αγγλία μαζί με την Τζούλια Φέρφαξ, που ήταν η καινούρια συνεργάτιδά μου στο σκαπανικό. Επισκευάσαμε ένα παλιό τροχόσπιτο το οποίο έγινε το κινητό μας σπίτι· χρησιμοποιούσαμε ένα ρυμουλκό όχημα ή κάποιο φορτηγό για να το μετακινούμε από τον έναν τόπο στον άλλον. Μαζί με ένα ζευγάρι μεγαλύτερης ηλικίας, τον Άλμπερτ και την Έθελ Άμποτ, οι οποίοι είχαν και αυτοί ένα μικρό τροχόσπιτο, συνεχίσαμε να κηρύττουμε. Ο Άλμπερτ και η Έθελ ήταν για εμένα σαν γονείς.

Ενώ κάναμε σκαπανικό στο Κέμπριτζσερ, συνάντησα τον Τζον Μάθιουζ, ένα θαυμάσιο Χριστιανό αδελφό ο οποίος είχε ήδη αποδείξει την ακεραιότητά του στον Ιεχωβά κάτω από δύσκολες περιστάσεις. Παντρευτήκαμε το 1940, λίγο μετά την έναρξη του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου.

Περίοδος Πολέμου και Οικογένεια

Όταν ήμασταν νιόπαντροι, το σπίτι μας ήταν ένα στενόχωρο τροχόσπιτο που είχε μέγεθος περίπου όσο μια μικρή κουζίνα, και πηγαίναμε στο έργο με μια αξιόπιστη μοτοσικλέτα. Ένα χρόνο μετά το γάμο μας, ο Τζον, λόγω των βασισμένων στη Γραφή πεποιθήσεών του, αρνήθηκε να εκτελέσει στρατιωτική υπηρεσία και έτσι καταδικάστηκε σε υποχρεωτική αγροτική εργασία. (Ησαΐας 2:4) Μολονότι αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να σταματήσουμε το σκαπανικό, η ποινή του Τζον αποδείχτηκε μια ευνοϊκή συγκυρία εφόσον περίμενα μωρό και έτσι εκείνος θα μπορούσε να μας συντηρήσει.

Στη διάρκεια των ετών του πολέμου, απολαμβάναμε τις ειδικές συναθροίσεις που διεξάγονταν παρά τις δυσκολίες. Το 1941, ο Τζον και εγώ, έγκυος στο πρώτο μας παιδί, πήγαμε με τη μοτοσικλέτα μας στο Μάντσεστερ, 300 χιλιόμετρα μακριά. Καθ’ οδόν, περάσαμε από πολλές βομβαρδισμένες πόλεις και αναρωτιόμασταν αν θα μπορούσε να διεξαχθεί η συνάθροιση υπό αυτές τις συνθήκες. Και πράγματι διεξάχθηκε. Η Αίθουσα Φρι Τρέιντ, στο κέντρο του Μάντσεστερ, ήταν γεμάτη με Μάρτυρες από πολλά μέρη της Αγγλίας, και παρουσιάστηκε ολόκληρο το πρόγραμμα.

Στον επίλογο της ομιλίας του, ο τελικός ομιλητής της συνέλευσης είπε στο ακροατήριο ότι το κτίριο έπρεπε να εκκενωθεί αμέσως επειδή θα γινόταν αεροπορική επιδρομή. Η προειδοποίηση δόθηκε την κατάλληλη στιγμή. Δεν είχαμε απομακρυνθεί πολύ από την αίθουσα όταν ακούσαμε σειρήνες και αντιαεροπορικά πυροβόλα. Κοιτώντας πίσω, είδαμε πολλά αεροπλάνα να ρίχνουν βόμβες στο κέντρο της πόλης. Στο βάθος, μέσα από τις φωτιές και τον καπνό, μπορούσαμε να δούμε την αίθουσα στην οποία καθόμασταν πριν από λίγο· είχε καταστραφεί εντελώς! Ευτυχώς, κανένας από τους Χριστιανούς αδελφούς ή αδελφές μας δεν σκοτώθηκε.

Ενόσω μεγαλώναμε τα παιδιά μας, δεν μπορούσαμε να κάνουμε σκαπανικό, αλλά είχαμε το σπίτι μας ανοιχτό στους περιοδεύοντες επισκόπους και στους σκαπανείς που δεν είχαν μέρος να μείνουν. Κάποια φορά, έξι σκαπανείς έμειναν στο σπίτι μας για λίγους μήνες. Αναμφίβολα, η συναναστροφή με τέτοια άτομα ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους η κόρη μας η Γιούνις αποφάσισε να αρχίσει το σκαπανικό το 1961 σε ηλικία μόλις 15 ετών. Δυστυχώς, ο γιος μας, ο Ντέιβιντ, δεν συνέχισε να υπηρετεί τον Ιεχωβά όταν μεγάλωσε, και η άλλη κόρη μας, η Λίντα, πέθανε υπό τραγικές συνθήκες στη διάρκεια του πολέμου.

Αποφασίζουμε να Μετακομίσουμε στην Ισπανία

Το παράδειγμα και η ενθάρρυνση της μητέρας μου είχαν γεννήσει μέσα μου την επιθυμία να γίνω ιεραπόστολος, και ποτέ δεν εγκατέλειψα εντελώς αυτόν το στόχο. Έτσι, χαρήκαμε πολύ όταν, το 1973, η Γιούνις έφυγε από την Αγγλία και πήγε στην Ισπανία όπου υπήρχε μεγαλύτερη ανάγκη για διαγγελείς της Βασιλείας. Φυσικά λυπόμασταν βλέποντάς την να φεύγει, αλλά ήμασταν και περήφανοι που επιθυμούσε να υπηρετήσει σε μια ξένη χώρα.

Όλα αυτά τα χρόνια επισκεπτόμασταν τη Γιούνις και εξοικειωθήκαμε με την Ισπανία. Μάλιστα, ο Τζον και εγώ την επισκεφτήκαμε σε τέσσερις διαφορετικούς διορισμούς της. Κατόπιν, καθώς περνούσαν τα χρόνια, οι δυνάμεις μας άρχισαν να μας εγκαταλείπουν. Κάποια φορά ο Τζον έπεσε και χτύπησε, και αυτό επηρέασε πολύ σοβαρά την υγεία του, ενώ εγώ είχα προβλήματα με την καρδιά και το θυρεοειδή. Εκτός αυτού, υποφέραμε και οι δύο από αρθρίτιδα. Αν και χρειαζόμασταν πραγματικά τη βοήθεια της Γιούνις, δεν θέλαμε να αφήσει το διορισμό της για χάρη μας.

Συζητήσαμε τις επιλογές που είχαμε μαζί με τη Γιούνις και προσευχηθήκαμε για κατεύθυνση. Εκείνη ήταν πρόθυμη να επιστρέψει στο σπίτι για να μας βοηθήσει, αλλά αποφασίσαμε ότι η καλύτερη λύση θα ήταν να πάμε ο Τζον και εγώ να μείνουμε μαζί της στην Ισπανία. Αφού δεν μπορούσα εγώ η ίδια να είμαι ιεραπόστολος, μπορούσα τουλάχιστον να υποστηρίξω την κόρη μου και τις δύο σκαπάνισσες συνεργάτιδές της στην ολοχρόνια υπηρεσία. Ο Τζον και εγώ βλέπαμε πια σαν κόρες μας τη Νούρια και την Άννα, τις δύο σκαπάνισσες που συνεργάζονταν με τη Γιούνις επί 15 χρόνια. Και εκείνες χαίρονταν που μπορούσαν να μας έχουν μαζί τους οπουδήποτε διορίζονταν.

Έχουν περάσει πάνω από έξι χρόνια από τότε που πήραμε αυτή την απόφαση. Η υγεία μας δεν έχει επιδεινωθεί και η ζωή μας ασφαλώς έχει γίνει πιο ενδιαφέρουσα. Ακόμη δεν μπορώ να μιλήσω καλά την ισπανική, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να κηρύττω. Ο Τζον και εγώ αισθανόμαστε άνετα στη μικρή εκκλησία μας στην Εστρεμαδούρα της νοτιοδυτικής Ισπανίας.

Η ζωή στην Ισπανία με έχει διδάξει πολλά όσον αφορά το διεθνή χαρακτήρα του έργου κηρύγματος της Βασιλείας το οποίο κάνουμε, και τώρα καταλαβαίνω πολύ πιο καθαρά με ποια έννοια «ο αγρός είναι ο κόσμος», όπως είπε ο Ιησούς Χριστός.—Ματθαίος 13:38.

[Εικόνες στη σελίδα 28]

Έργο σκαπανέα στη δεκαετία του 1930