Έκαναν το Θέλημα του Ιεχωβά

Η Ακεραιότητα του Ιώβ Ανταμείβεται

Ο ΙΩΒ ήταν συμπονετικός άνθρωπος, ένας προστάτης για τις χήρες, τα ορφανά και τους ταλαιπωρημένους. (Ιώβ 29:12-17· 31:16-21) Κάποια στιγμή, εντελώς ξαφνικά, τον βρήκαν φοβερές συμφορές καθώς έχασε τα πλούτη του, τα παιδιά του και την υγεία του. Δυστυχώς, αυτός ο ευγενής άντρας που ήταν στήριγμα για τους καταπιεσμένους δεν έλαβε σχεδόν καμιά βοήθεια όταν βρέθηκε σε καιρό ανάγκης. Ακόμη και η ίδια του η σύζυγος του είπε να “καταραστεί τον Θεό και να πεθάνει!” Επίσης, οι «φίλοι» του, ο Ελιφάς, ο Βιλδάδ και ο Σωφάρ, δεν του έδωσαν παρηγοριά. Αντιθέτως, υπαινίχθηκαν ότι ο Ιώβ είχε αμαρτήσει και επομένως του άξιζε ο πόνος που ένιωθε.—Ιώβ 2:9· 4:7, 8· 8:5, 6· 11:13-15.

Παρότι υπέφερε πολύ, ο Ιώβ έμεινε πιστός. Γι’ αυτό, τελικά ο Ιεχωβά έδειξε έλεος στον Ιώβ και τον ευλόγησε. Το υπόμνημα σχετικά με το πώς το έκανε αυτό παρέχει σε όλους τους υπηρέτες του Θεού που διακρατούν ακεραιότητα τη διαβεβαίωση ότι, στον κατάλληλο καιρό, και αυτοί επίσης θα ανταμειφθούν.

Απαλλαγή από τις Κατηγορίες και Αποκατάσταση

Πρώτα, ο Ιεχωβά έλεγξε τον Ελιφάς, τον Βιλδάδ και τον Σωφάρ. Απευθυνόμενος στον Ελιφάς, που ήταν προφανώς ο μεγαλύτερος, είπε: «Ο θυμός μου άναψε ενάντια σε εσένα και στους δύο φίλους σου, γιατί δεν είπατε την αλήθεια σχετικά με εμένα, όπως ο υπηρέτης μου ο Ιώβ. Τώρα λοιπόν, πάρτε εφτά ταύρους και εφτά κριάρια και πηγαίνετε στον υπηρέτη μου τον Ιώβ και προσφέρετε ολοκαύτωμα για τον εαυτό σας· και ο Ιώβ ο υπηρέτης μου θα προσευχηθεί για εσάς». (Ιώβ 42:7, 8) Σκεφτείτε τι σήμαινε αυτό!

Ο Ιεχωβά απαίτησε μια αρκετά μεγάλη θυσία από τον Ελιφάς, τον Βιλδάδ και τον Σωφάρ, ίσως για να τους εντυπώσει τη σοβαρότητα της αμαρτίας τους. Στην πραγματικότητα, είτε εκούσια είτε ακούσια, είχαν βλασφημήσει τον Θεό λέγοντας ότι “δεν εμπιστεύεται τους υπηρέτες του” και ότι, στην ουσία, δεν ενδιαφερόταν για το αν ο Ιώβ ήταν πιστός ή όχι. Ο Ελιφάς είπε μάλιστα ότι στα μάτια του Θεού ο Ιώβ δεν άξιζε περισσότερο από ένα σκόρο! (Ιώβ 4:18, 19· 22:2, 3) Δεν είναι καθόλου παράξενο που ο Ιεχωβά είπε: «Δεν είπατε την αλήθεια σχετικά με εμένα»!

Αλλά το θέμα δεν τελείωνε εδώ. Ο Ελιφάς, ο Βιλδάδ και ο Σωφάρ αμάρτησαν επίσης εναντίον του Ιώβ προσωπικά λέγοντάς του ότι ο ίδιος ήταν η αιτία των προβλημάτων του. Οι αβάσιμες κατηγορίες τους και η παντελής έλλειψη συμπόνιας πίκραναν και κατέθλιψαν τον Ιώβ, κάνοντάς τον να κραυγάσει: «Ως πότε θα παροξύνετε την ψυχή μου και θα με συντρίβετε με λόγια;» (Ιώβ 10:1· 19:2) Φανταστείτε την έκφραση της ντροπής στα πρόσωπα αυτών των τριών αντρών καθώς έπρεπε τώρα να πάνε στον Ιώβ με μια προσφορά για τις δικές τους αμαρτίες!

Αλλά ο Ιώβ δεν έπρεπε να χαρεί για την ταπείνωσή τους. Μάλιστα ο Ιεχωβά απαίτησε από αυτόν να προσευχηθεί υπέρ των κατηγόρων του. Ο Ιώβ έκανε ακριβώς όπως του ειπώθηκε, και γι’ αυτό ευλογήθηκε. Πρώτα, ο Ιεχωβά θεράπευσε τη φοβερή του αρρώστια. Κατόπιν, οι αδελφοί, οι αδελφές και οι παλιοί σύντροφοι του Ιώβ ήρθαν να τον παρηγορήσουν, «και ο καθένας του έδωσε από ένα κομμάτι χρήματος και από ένα χρυσό δαχτυλίδι».a Επιπλέον, ο Ιώβ «απέκτησε δεκατέσσερις χιλιάδες πρόβατα και έξι χιλιάδες καμήλες και χίλια ζευγάρια βόδια και χίλια θηλυκά γαϊδούρια».b Και η σύζυγος του Ιώβ τελικά συμφιλιώθηκε μαζί του. Αργότερα, ο Ιώβ ευλογήθηκε με εφτά γιους και τρεις κόρες, και έζησε για να δει τέσσερις γενιές απογόνων του.—Ιώβ 42:10-17.

Μαθήματα για Εμάς

Ο Ιώβ έθεσε ένα ξεχωριστό παράδειγμα για τους σύγχρονους υπηρέτες του Θεού. Ήταν «άμεμπτος και ευθύς», ένας άντρας τον οποίο ο Ιεχωβά μπορούσε με περηφάνια να αποκαλεί «ο υπηρέτης μου». (Ιώβ 1:8· 42:7, 8) Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι ο Ιώβ ήταν τέλειος. Κάποια στιγμή στη διάρκεια των δοκιμασιών του, υπέθεσε εσφαλμένα ότι ο Θεός ήταν η αιτία της συμφοράς του. Άσκησε μάλιστα κριτική στον τρόπο με τον οποίο πολιτεύεται ο Θεός με τον άνθρωπο. (Ιώβ 27:2· 30:20, 21) Και διακήρυξε τη δική του δικαιοσύνη, όχι τη δικαιοσύνη του Θεού. (Ιώβ 32:2) Αλλά ο Ιώβ αρνήθηκε να στρέψει τα νώτα του στον Δημιουργό και δέχτηκε ταπεινά διόρθωση από τον Θεό. «Μίλησα, . . . αλλά δεν κατανοούσα», παραδέχτηκε. «Ανακαλώ και μετανοώ με χώμα και στάχτη».—Ιώβ 42:3, 6.

Όταν αντιμετωπίζουμε κάποια δοκιμασία, και εμείς επίσης μπορεί να σκεφτούμε, να μιλήσουμε ή να ενεργήσουμε με ακατάλληλο τρόπο. (Παράβαλε Εκκλησιαστής 7:7.) Ωστόσο, αν η αγάπη μας για τον Θεό είναι βαθιά, τότε δεν θα στασιάσουμε εναντίον του ούτε θα αναπτύξουμε πικρία επειδή επιτρέπει να περνάμε δυσκολίες. Απεναντίας, θα διακρατήσουμε την ακεραιότητά μας και έτσι θα θερίσουμε τελικά μεγάλη ευλογία. Ο ψαλμωδός είπε για τον Ιεχωβά: «Με τον όσιο, θα ενεργείς με οσιότητα».—Ψαλμός 18:25.

Προτού αποκατασταθεί η υγεία του Ιώβ, ο Ιεχωβά απαίτησε από αυτόν να προσευχηθεί υπέρ εκείνων που τον αδίκησαν. Τι θαυμάσιο παράδειγμα για εμάς! Ο Ιεχωβά απαιτεί να συγχωρούμε εκείνους που αμαρτάνουν εναντίον μας ώστε να είναι δυνατόν να συγχωρούνται και οι δικές μας αμαρτίες. (Ματθαίος 6:12· Εφεσίους 4:32) Αν δεν είμαστε πρόθυμοι να συγχωρούμε τους άλλους όταν υπάρχει βάσιμη αιτία να το κάνουμε αυτό, μπορούμε δικαιολογημένα να αναμένουμε από τον Ιεχωβά να είναι ελεήμων απέναντί μας;—Ματθαίος 18:21-35.

Όλοι μας αντιμετωπίζουμε δοκιμασίες κατά καιρούς. (2 Τιμόθεο 3:12) Εντούτοις, όπως ο Ιώβ, μπορούμε να διακρατήσουμε την ακεραιότητά μας. Κάνοντάς το αυτό, θα θερίσουμε μεγάλη ανταμοιβή. Ο Ιάκωβος έγραψε: «Δείτε! Αποκαλούμε ευτυχισμένους εκείνους που έχουν υπομείνει. Έχετε ακούσει για την υπομονή του Ιώβ και έχετε δει την έκβαση που έφερε ο Ιεχωβά, ότι ο Ιεχωβά είναι πολύ τρυφερός σε στοργή και ελεήμων».—Ιακώβου 5:11.

[Υποσημειώσεις]