Βιογραφία

Ευτυχισμένος Είναι Εκείνος του Οποίου Θεός Είναι ο Ιεχωβά

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΜ ΝΤΙΝΤΟΥΡ

Η κοινοτική αίθουσα ήταν ήδη νοικιασμένη. Αναμέναμε ότι περίπου 300 άτομα θα παρακολουθούσαν τη συνέλευση περιοχής στην πόλη Πόρκιουπαϊν Πλέιν του Σασκάτσιουαν, στον Καναδά. Την Τετάρτη άρχισε να χιονίζει, ενώ την Παρασκευή η ορατότητα ήταν μηδενική εξαιτίας μιας συνηθισμένης για την περιοχή σφοδρής χιονοθύελλας. Η θερμοκρασία έπεσε στους μείον 40 βαθμούς Κελσίου. Τελικά παρευρέθηκαν 28 άτομα, περιλαμβανομένων και μερικών παιδιών. Αυτή ήταν η πρώτη μου συνέλευση ως καινούριος επίσκοπος περιοχής, και ήμουν ένας αγχωμένος 25χρονος νεαρός. Προτού σας πω τι συνέβη, επιτρέψτε μου να αφηγηθώ πώς έφτασα στο σημείο να απολαύσω αυτό το ειδικό προνόμιο υπηρεσίας.

ΕΙΜΑΙ το έβδομο ανάμεσα σε οχτώ αδέλφια, όλα αγόρια. Ο μεγαλύτερος ήταν ο Μπιλ και κατόπιν ακολουθούσε ο Μέτρο, ο Τζον, ο Φρεντ, ο Μάικ και ο Άλεξ. Εγώ γεννήθηκα το 1925, και ο Γουόλι είναι ο μικρότερος. Ζούσαμε κοντά στην πόλη Ουκρέινα της Μανιτόμπα, όπου οι γονείς μου, ο Μάικλ και η Άννα Ντίντουρ, είχαν ένα μικρό αγρόκτημα. Ο πατέρας μου εργαζόταν στους σιδηροδρόμους ως συντηρητής ενός τμήματος της γραμμής. Εφόσον οι κοιτώνες που υπήρχαν δίπλα σε μια απομονωμένη σιδηροδρομική γραμμή δεν ήταν το κατάλληλο μέρος για να αναθρέψει κανείς μια μεγάλη οικογένεια, μέναμε στο αγρόκτημα. Ο πατέρας μου έλειπε από το σπίτι τον περισσότερο καιρό, και γι’ αυτό η μητέρα μου είχε επιφορτιστεί με την ανατροφή μας. Κατά περιόδους, πήγαινε στον πατέρα μου για μία εβδομάδα ή και περισσότερο, αλλά είχε φροντίσει ώστε να μάθουμε να μαγειρεύουμε, να ψήνουμε στο φούρνο και να κάνουμε διάφορες δουλειές του σπιτιού. Επίσης, επειδή ήμασταν μέλη της Ελληνόρρυθμης Καθολικής Εκκλησίας, η απομνημόνευση προσευχών καθώς και η συμμετοχή σε άλλες θρησκευτικές τελετές αποτέλεσαν μέρος της βασικής εκπαίδευσης που μας παρείχε η μητέρα μου.

Επαφή με τη Γραφική Αλήθεια

Η λαχτάρα μου να κατανοήσω την Αγία Γραφή αναπτύχθηκε από τα νεανικά μου χρόνια. Ένας γείτονας, που ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά, επισκεπτόταν τακτικά την οικογένειά μας για να μας διαβάσει Γραφικές περικοπές σχετικά με τη Βασιλεία του Θεού, τον Αρμαγεδδώνα και τις ευλογίες του νέου κόσμου. Η μητέρα μου δεν ενδιαφερόταν καθόλου για όσα έλεγε εκείνος, αλλά το άγγελμα έλκυσε τον Μάικ και τον Άλεξ. Μάλιστα, αυτά που έμαθαν τους υποκίνησαν να αρνηθούν τη στρατιωτική υπηρεσία ως αντιρρησίες συνείδησης στη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου. Ως εκ τούτου, ο Μάικ καταδικάστηκε να εκτίσει μια μικρή ποινή φυλάκισης, ενώ ο Άλεξ στάλθηκε σε ένα στρατόπεδο εργασίας στο Οντάριο. Με τον καιρό, ο Φρεντ και ο Γουόλι επίσης δέχτηκαν την αλήθεια. Εντούτοις, δεν έκαναν το ίδιο και τα τρία μεγαλύτερα αδέλφια μου. Επί αρκετά χρόνια δε, η μητέρα μου εναντιωνόταν στην αλήθεια, αλλά αργότερα μας εξέπληξε όλους όταν τάχθηκε υπέρ του Ιεχωβά. Βαφτίστηκε σε ηλικία 83 ετών. Η μητέρα μου πέθανε στα 96 της χρόνια. Όσο για τον πατέρα μου, και αυτός ήταν ευνοϊκά διακείμενος στην αλήθεια πριν πεθάνει.

Όταν ήμουν 17 ετών, ταξίδεψα στο Γουίνιπεγκ για να βρω δουλειά και για να συναναστραφώ με εκείνους που θα μπορούσαν να με βοηθήσουν να μελετήσω τη Γραφή. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν υπό απαγόρευση τότε, αλλά οι συναθροίσεις διεξάγονταν σε τακτική βάση. Η πρώτη συνάθροιση που παρακολούθησα έλαβε χώρα σε ένα σπίτι. Εφόσον είχα γαλουχηθεί σύμφωνα με το δόγμα της Ελληνόρρυθμης Καθολικής Εκκλησίας, αυτά που άκουσα στην αρχή μού φάνηκαν παράξενα. Σιγά σιγά, όμως, κατάλαβα γιατί ο διαχωρισμός ανάμεσα σε κληρικούς και λαϊκούς ήταν αντιγραφικός και γιατί ο Θεός δεν επιδοκίμαζε τους κληρικούς που ευλογούσαν τους πολέμους. (Ησαΐας 2:4· Ματθαίος 23:8-10· Ρωμαίους 12:17, 18) Το να ζει κανείς στον Παράδεισο στη γη φαινόταν πολύ πιο πρακτικό και λογικό από το να πάει σε κάποιο μακρινό μέρος για όλη την αιωνιότητα.

Πεπεισμένος ότι αυτή είναι η αλήθεια, αφιερώθηκα στον Ιεχωβά και βαφτίστηκα το 1942 στο Γουίνιπεγκ. Το 1943 άρθηκε η απαγόρευση για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά στον Καναδά, οπότε το έργο κηρύγματος επιταχύνθηκε. Παράλληλα, η Γραφική αλήθεια εντυπωνόταν ακόμα βαθύτερα στην καρδιά μου. Είχα το προνόμιο να υπηρετήσω ως υπηρέτης εκκλησίας καθώς και να συμμετάσχω σε εκστρατείες δημόσιων συναθροίσεων και να εργαστώ σε μη ανατεθειμένο τομέα. Το ότι παρευρέθηκα σε μεγάλες συνελεύσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες συνέβαλε ανυπολόγιστα στην πνευματική μου πρόοδο.

Η Υπηρεσία μου προς τον Ιεχωβά Επεκτείνεται

Το 1950 έγινα τακτικός σκαπανέας, και το Δεκέμβριο του ίδιου έτους προσκλήθηκα να υπηρετήσω ως επίσκοπος περιοχής. Είχα το προνόμιο να λάβω την επίσημη εκπαίδευσή μου κοντά στο Τορόντο από τον Τσάρλι Χέπγουορθ, έναν έμπειρο και όσιο αδελφό. Επιπλέον, είχα τη χαρά να περάσω την τελευταία εβδομάδα της εκπαίδευσής μου μαζί με τον αδελφό μου τον Άλεξ, ο οποίος είχε ήδη ξεκινήσει το έργο περιοχής στο Γουίνιπεγκ.

Η πρώτη μου συνέλευση περιοχής, όπως περιέγραψα στην αρχή, μου έχει μείνει αξέχαστη. Ήμουν εκ των πραγμάτων αγχωμένος για το πώς θα εξελίσσονταν τα πράγματα. Τελικά, ο επίσκοπός μας περιφερείας, ο αδελφός Τζακ Νέιθαν, μας κράτησε όλους δραστήριους και χαρούμενους. Παρουσιάσαμε συνοπτικά το πρόγραμμα της συνέλευσης με τους συμμετέχοντες που ήταν διαθέσιμοι. Ένας ένας αφηγούμασταν εμπειρίες, κάναμε εξάσκηση στις παρουσιάσεις για το κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι και τις επανεπισκέψεις, και δείχναμε τον τρόπο διεξαγωγής των οικιακών Γραφικών μελετών. Ψάλαμε ύμνους της Βασιλείας. Τα τρόφιμα ήταν άφθονα. Περίπου κάθε δύο ώρες, πίναμε καφέ και τρώγαμε γλυκίσματα. Μερικοί κοιμήθηκαν στους πάγκους ή πάνω στο βήμα, ενώ άλλοι κοιμήθηκαν στο πάτωμα. Την Κυριακή καταλάγιασε κάπως η θύελλα, και έτσι είχαμε 96 παρόντες στη δημόσια ομιλία. Αυτή η εμπειρία με δίδαξε πώς να αντιμετωπίζω δύσκολες καταστάσεις.

Ο επόμενος διορισμός μου στο έργο περιοχής με έφερε στη βόρεια Αλμπέρτα της Βρετανικής Κολομβίας και στο Εδαφικό Διαμέρισμα Γιούκον, τη γη του ήλιου του μεσονυκτίου. Το ταξίδι στον τραχύ Αυτοκινητόδρομο της Αλάσκας από το Ντόσον Κρικ της Βρετανικής Κολομβίας έως το Γουάιτχορς του Γιούκον (απόσταση 1.477 χιλιομέτρων), καθώς και η επίδοση μαρτυρίας κατά μήκος του δρόμου, απαιτούσε υπομονή και προσοχή. Οι χιονοστιβάδες, οι ολισθηρές βουνοπλαγιές και η μικρή ορατότητα ως αποτέλεσμα των έντονων χιονοπτώσεων αποτελούσαν πραγματική πρόκληση.

Είχα μείνει έκπληκτος βλέποντας τον τρόπο με τον οποίο έφτανε η αλήθεια μέχρι και τα πιο απομακρυσμένα μέρη του Βορρά. Σε μια περίπτωση, ο Γουόλτερ Λιούκογουιτς και εγώ επισκεφτήκαμε μια φτωχική, μικρή καλύβα κοντά στο Λόουερ Ποστ της Βρετανικής Κολομβίας, κατά μήκος του Αυτοκινητόδρομου της Αλάσκας κοντά στα σύνορα με το Εδαφικό Διαμέρισμα Γιούκον. Αντιλαμβανόμασταν ότι κάποιος ζούσε στην καλύβα επειδή μπορούσαμε να δούμε ένα αμυδρό φως να ξεπροβάλλει από το μικρό παράθυρο. Όταν χτυπήσαμε την πόρτα, ήταν περίπου εννιά το βράδυ. Κάποιος μας φώναξε να περάσουμε μέσα και έτσι μπήκαμε. Τι έκπληξη ήταν να δούμε έναν ηλικιωμένο άντρα ξαπλωμένο στην κουκέτα του να διαβάζει το περιοδικό Σκοπιά! Μάλιστα, είχε ένα τεύχος πιο πρόσφατο από εκείνο που προσφέραμε εμείς. Ο ίδιος εξήγησε ότι έπαιρνε την αλληλογραφία του αεροπορικώς. Εφόσον εμείς ήμασταν μακριά από την εκκλησία επί οχτώ μέρες και πλέον, δεν είχαμε λάβει ακόμα τα τελευταία περιοδικά. Εκείνος είπε ότι λεγόταν Φρεντ Μπεργκ και, μολονότι ήταν συνδρομητής αρκετά χρόνια, αυτή ήταν η πρώτη φορά που τον επισκέπτονταν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ο Φρεντ μάς πίεσε να μείνουμε εκεί τη νύχτα. Μπορέσαμε να του μεταδώσουμε πολλές Γραφικές αλήθειες και να διευθετήσουμε να τον επισκέπτονται άλλοι Μάρτυρες οι οποίοι περνούσαν από την περιοχή τακτικά.

Επί αρκετά χρόνια υπηρέτησα τρεις μικρές περιοχές. Αυτές εκτείνονταν από το Γκραντ Πρερί της Αλμπέρτα στα ανατολικά μέχρι το Κόντιακ της Αλάσκας στα δυτικά, μια απόσταση μεγαλύτερη των 3.500 χιλιομέτρων.

Με έναν υπέροχο τρόπο, έμαθα ότι στις απομακρυσμένες περιοχές, όπως και σε οποιοδήποτε άλλο μέρος, η παρ’ αξία καλοσύνη του Ιεχωβά εκδηλώνεται προς όλους τους ανθρώπους και ότι το πνεύμα του Θεού υποκινεί τις διάνοιες και τις καρδιές όσων έχουν τη σωστή διάθεση για αιώνια ζωή. Ένα τέτοιο άτομο ήταν ο Χένρι Λεπάιν από το Ντόσον Σίτι του Γιούκον, που ονομάζεται τώρα απλώς Ντόσον. Ο Χένρι ζούσε σε ένα απομονωμένο μέρος. Μάλιστα, δεν είχε βγει από την περιοχή των χρυσωρυχείων για περισσότερα από 60 χρόνια. Ωστόσο, το πνεύμα του Ιεχωβά παρακίνησε αυτόν τον 84χρονο να ταξιδέψει πάνω από 1.600 χιλιόμετρα προκειμένου να φτάσει στο Άνκοριτζ για μια συνέλευση περιοχής, αν και δεν είχε παρευρεθεί ποτέ ούτε σε συνάθροιση. Το πρόγραμμα τον συγκίνησε και η συναναστροφή τού έφερε μεγάλη χαρά. Ύστερα από την επιστροφή του στο Ντόσον Σίτι, ο Χένρι έμεινε πιστός μέχρι το θάνατό του. Πολλοί που γνώριζαν τον Χένρι αναρωτήθηκαν τι ήταν εκείνο που υποκίνησε αυτόν τον ηλικιωμένο άνθρωπο να κάνει ένα τόσο μακρινό ταξίδι. Αυτή η περιέργεια είχε ως αποτέλεσμα να δεχτούν την αλήθεια και κάποιοι άλλοι ηλικιωμένοι. Έτσι λοιπόν, με έναν έμμεσο τρόπο, ο Χένρι μπόρεσε να δώσει θαυμάσια μαρτυρία.

Γίνομαι Αποδέκτης της Παρ’ Αξία Καλοσύνης του Ιεχωβά

Το 1955, είχα τη χαρά να προσκληθώ για να παρακολουθήσω τα μαθήματα της 26ης τάξης της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς. Αυτή η εκπαίδευση ενίσχυσε την πίστη μου και με βοήθησε να πλησιάσω περισσότερο τον Ιεχωβά. Μετά την αποφοίτηση, ο διορισμός μου ήταν και πάλι το έργο περιοχής στον Καναδά.

Επί έναν περίπου χρόνο, υπηρέτησα στην επαρχία του Οντάριο. Κατόπιν, διορίστηκα ξανά στη μεγαλοπρεπή γη του Βορρά. Μέχρι σήμερα θυμάμαι ολοζώντανα τους γραφικούς αυτοκινητόδρομους που περνούσαν δίπλα από κρυστάλλινες, αστραφτερές λίμνες και σκαρφάλωναν σε οροσειρές με χιονισμένες βουνοκορφές. Το καλοκαίρι, οι κοιλάδες και τα λιβάδια είναι ένα χαλί από πολύχρωμα αγριολούλουδα που σε αφήνει άφωνο. Ο αέρας είναι δροσερός και το νερό καθαρό. Αρκούδες, λύκοι, άλκες, καριμπού και άλλα άγρια ζώα περιδιαβαίνουν ανενόχλητα στο φυσικό τους περιβάλλον.

Η Αλάσκα, όμως, έχει και τις προκλήσεις της—τόσο τις εναλλαγές του καιρού όσο και τις τεράστιες αποστάσεις. Από το ανατολικό μέχρι το δυτικό της άκρο, η περιοχή μου εκτεινόταν σε μήκος 3.200 χιλιομέτρων. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε πρόβλεψη να έχει ο επίσκοπος περιοχής αυτοκίνητο. Οι ντόπιοι αδελφοί προθυμοποιούνταν να με μεταφέρουν από τη μία εκκλησία στην άλλη. Κατά καιρούς, ωστόσο, έπρεπε να ταξιδεύω με φορτηγά ή τουρίστες κάνοντας οτοστόπ.

Ένα τέτοιο περιστατικό έλαβε χώρα σε κάποιο τμήμα του Αυτοκινητόδρομου της Αλάσκας ανάμεσα στον κόμβο του Τοκ και στο Μίλι Αρ. 1202, στην περιοχή Σκότι Κρικ. Τα τελωνεία που βρίσκονται σε εκείνα τα δύο σημεία απέχουν περίπου 160 χιλιόμετρα μεταξύ τους. Πέρασα από το τελωνείο των Ηνωμένων Πολιτειών στο Τοκ και με πήρε κάποιο αυτοκίνητο για περίπου 50 χιλιόμετρα. Στη συνέχεια, δεν πέρασε κανένα αυτοκίνητο, και έτσι περπάτησα επί δέκα ώρες περίπου διανύοντας πάνω από 40 χιλιόμετρα. Εκ των υστέρων έμαθα ότι, λίγο μετά τη διέλευσή μου από το τελωνείο, όλη η κυκλοφορία είχε σταματήσει σε εκείνο το τμήμα του αυτοκινητόδρομου εξαιτίας μιας χιονοστιβάδας που είχε πέσει σε μικρή απόσταση από το τελωνείο. Τα μεσάνυχτα η θερμοκρασία έπεσε στους μείον 23 βαθμούς Κελσίου, και εγώ απείχα ακόμα περίπου 80 χιλιόμετρα από το κοντινότερο μέρος όπου θα μπορούσα να διανυκτερεύσω. Χρειαζόμουν απελπισμένα κάποιο μέρος για να ξεκουραστώ.

Καθώς περπατούσα με κόπο, είδα ένα εγκαταλειμμένο αυτοκίνητο έξω από το δρόμο το οποίο ήταν εν μέρει καλυμμένο με χιόνι. Σκέφτηκα ότι, αν έμπαινα μέσα και κοιμόμουν στα καθίσματα, θα επιβίωνα στην κρύα νύχτα. Κατάφερα να απομακρύνω αρκετό χιόνι προκειμένου να ανοίξω την πόρτα, απλώς και μόνο για να διαπιστώσω ότι το είχαν λεηλατήσει, αφήνοντας μόνο τη λαμαρίνα. Ευτυχώς, λίγο πιο κάτω στο δρόμο, βρήκα μια άδεια καλύβα. Αν και στην αρχή δυσκολεύτηκα κάπως να μπω μέσα και να ανάψω φωτιά, τελικά μπόρεσα να ξεκουραστώ μερικές ώρες. Το πρωί, έκανα οτοστόπ και έτσι κατάφερα να φτάσω στο επόμενο κατάλυμα, όπου έφαγα—κάτι που χρειαζόμουν τόσο πολύ—και φρόντισα τα πληγωμένα μου δάχτυλα.

Ο Ιεχωβά Φέρνει την Αύξηση στο Βορρά

Η πρώτη μου επίσκεψη στο Φέρμπανκς ήταν εξαιρετικά ενθαρρυντική. Είχαμε μεγάλη επιτυχία στη διακονία, και περίπου 50 άτομα παρακολούθησαν τη δημόσια ομιλία την Κυριακή. Κάναμε τις συναθροίσεις στο μικρό ιεραποστολικό οίκο όπου έμεναν ο Βέρνορ και η Λορέιν Ντέιβις. Οι άνθρωποι τέντωναν τα κεφάλια τους από την κουζίνα, την κρεβατοκάμαρα και το χολ του οίκου για να ακούσουν την ομιλία. Αυτή η θετική ανταπόκριση μας έκανε να καταλάβουμε ότι μια Αίθουσα Βασιλείας θα σταθεροποιούσε το έργο κηρύγματος στο Φέρμπανκς. Έτσι λοιπόν, με τη βοήθεια του Ιεχωβά, αγοράσαμε ένα αρκετά μεγάλο κτίριο, μια πρώην αίθουσα χορού, και το μεταφέραμε σε ένα κατάλληλο οικόπεδο. Σκάψαμε ένα πηγάδι και εγκαταστήσαμε τουαλέτες και μια μονάδα θέρμανσης. Μέσα σε έναν χρόνο, υπήρχε μια λειτουργική Αίθουσα Βασιλείας στο Φέρμπανκς. Ύστερα από την προσθήκη μιας κουζίνας, η αίθουσα χρησιμοποιήθηκε για τη συνέλευση περιφερείας το 1958 την οποία παρακολούθησαν 330 άτομα.

Το καλοκαίρι του 1960 ταξίδεψα οδικώς μέχρι τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Νέα Υόρκη, προκειμένου να παρακολουθήσω μια ειδική σειρά μαθημάτων για όλους τους περιοδεύοντες επισκόπους στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά. Ενόσω ήμουν εκεί, ο αδελφός Νάθαν Νορ και άλλοι υπεύθυνοι αδελφοί συζήτησαν μαζί μου την πιθανότητα να ιδρυθεί ένα γραφείο τμήματος στην Αλάσκα. Λίγους μήνες αργότερα, χαρήκαμε όταν ακούσαμε ότι την 1η Σεπτεμβρίου 1961 η Αλάσκα επρόκειτο να έχει το δικό της γραφείο τμήματος. Ο αδελφός Άντριου Κ. Γουάγκνερ διορίστηκε να φροντίζει για τις υπηρεσίες του γραφείου τμήματος. Αυτός και η σύζυγός του, η Βέρα, είχαν υπηρετήσει στο Μπρούκλιν επί 20 χρόνια, ενώ είχαν επίσης και πείρα στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου. Η ίδρυση του γραφείου τμήματος στην Αλάσκα ήταν μια ιδιαίτερα ευπρόσδεκτη προμήθεια, διότι μείωσε τα ταξίδια του επισκόπου περιοχής και του έδωσε τη δυνατότητα να επικεντρώσει περισσότερο την προσοχή του στις ιδιαίτερες ανάγκες των εκκλησιών και των απομονωμένων περιοχών.

Το καλοκαίρι του 1962 ήταν μια χαρωπή περίοδος για το Βορρά. Έγινε η αφιέρωση του γραφείου τμήματος της Αλάσκας και διεξάχθηκε στο Τζούνοου μια συνέλευση περιφερείας. Καινούριες Αίθουσες Βασιλείας χτίστηκαν στο Τζούνοου και στο Γουάιτχορς του Γιούκον, και επίσης σχηματίστηκαν ορισμένοι νέοι απομονωμένοι όμιλοι.

Επιστροφή στον Καναδά

Επί αρκετά χρόνια, αλληλογραφούσα με τη Μαργκαρίτα Πέτρας από τον Καναδά. Η Ρίτα, όπως τη φώναζαν όλοι, άρχισε την υπηρεσία σκαπανέα το 1947, αποφοίτησε από τη Γαλαάδ το 1955 και έκανε σκαπανικό στον ανατολικό Καναδά. Της έκανα πρόταση γάμου, και εκείνη δέχτηκε. Παντρευτήκαμε στο Γουάιτχορς το Φεβρουάριο του 1963. Το φθινόπωρο του ίδιου έτους διορίστηκα στο έργο περιοχής στο δυτικό Καναδά, και είχαμε τη χαρά να υπηρετήσουμε εκεί τα επόμενα 25 χρόνια.

Για λόγους υγείας, το 1988 διοριστήκαμε ειδικοί σκαπανείς στο Γουίνιπεγκ της Μανιτόμπα. Ο διορισμός μας περιλάμβανε και τη φροντίδα μιας Αίθουσας Συνελεύσεων επί πέντε χρόνια περίπου. Όσο το επιτρέπουν οι περιστάσεις, εξακολουθούμε να συμμετέχουμε στο χαρωπό έργο της μαθήτευσης. Στο έργο περιοχής, αρχίζαμε πολλές Γραφικές μελέτες και κατόπιν τις διεξήγαν άλλοι. Τώρα πια, με την παρ’ αξία καλοσύνη του Ιεχωβά, αρχίζουμε μελέτες αλλά έχουμε και τη χαρά να βλέπουμε τους σπουδαστές να προοδεύουν μέχρι την αφιέρωση και το βάφτισμα.

Είμαι πεπεισμένος ότι το να υπηρετεί κανείς τον Ιεχωβά είναι ο καλύτερος τρόπος ζωής. Δίνει στη ζωή νόημα και ικανοποίηση, ενώ κάθε μέρα κάνει την αγάπη μας για τον Ιεχωβά ακόμη πιο βαθιά. Αυτό είναι που προσφέρει αληθινή ευτυχία. Οποιονδήποτε θεοκρατικό διορισμό και αν έχουμε ή σε οποιοδήποτε μέρος και αν βρισκόμαστε, συμφωνούμε με τον ψαλμωδό που είπε: «Ευτυχισμένος είναι ο λαός του οποίου Θεός είναι ο Ιεχωβά!»​—Ψαλμός 144:15.

[Εικόνα στη σελίδα 24, 25]

Στο έργο περιοχής

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Επισκεπτόμαστε τον Χένρι Λεπάιν στο Ντόσον Σίτι. Εγώ είμαι αριστερά

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Η πρώτη Αίθουσα Βασιλείας στο Άνκοριτζ

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Η Ρίτα και εγώ, 1998