Βγαίνουν από τον Δρόμο τους για να Δείξουν Αγάπη
ΕΙΝΑΙ πράγματι ευχάριστο να βρίσκη κανείς ανθρώπους που ειλικρινά αγαπούν τον συνάνθρωπό τους και είναι πρόθυμοι να βγουν από τον δρόμο τους για να τους βοηθήσουν. Πολύ λίγα γίνονται γι’ αυτό σήμερα. Αλλά ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να βοηθήση κανείς άλλους;
Ίσως έχετε παρατηρήσει ότι καθώς οι παγκόσμιες συνθήκες διαρκώς χειροτερεύουν, ολοένα περισσότεροι άνθρωποι φαίνεται να χάνουν τον προσανατολισμό στη ζωή τους. Ρωτούν: «Τι σημαίνουν όλα αυτά που γίνονται σήμερα;» «Που βαδίζει αυτός ο κόσμος;» «Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής;» Αν μπορούσαν να λάβουν ικανοποιητικές απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα, θα άλλαζε η ζωή τους προς το καλύτερο.
Οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν μάθει από την Αγία Γραφή ότι οι παρούσες παγκόσμιες συνθήκες είναι πλήρεις σημασίας και προμηνύουν κάτι θαυμάσιο για το εγγύς μέλλον. Αναζητούν ευκαιρίες να επισκεφθούν τα σπίτια των γειτόνων τους και να εξηγήσουν τους λόγους που έχουν για να το πιστεύουν αυτό. Πρόσφατες προσπάθειες για να έλθουν σε επαφή με ανθρώπους σε μακρινά σημεία του βορείου ημισφαιρίου, δείχνουν ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν υποχωρούν μπροστά σε δυσκολίας για να το κατορθώσουν αυτό.
Βγαίνουν από τον Δρόμο Τους—Γιατί;
Ένα από τα κύρια προβλήματα που αντιμετωπίζουν για να φθάσουν στα σπίτια των ανθρώπων στον μακρινό βορρά είναι το σφοδρό κρύο. Η θερμοκρασία μπορεί να κατεβαίνη στους πενήντα και πλέον βαθμούς Φαρενάιτ (45 βαθμούς Κελσίου) κάτω του μηδενός. Ωστόσο ο ψυχρός καιρός δεν εμποδίζει τους μάρτυρας του Ιεχωβά να δείχνουν αγάπη στους άλλους. Ο Ρόμπερτ Λ. Χάρτμαν, περιοδεύων διάκονος που υπηρετεί διάφορες εκκλησίες στην Αλάσκα, διηγείται για την πιο ψυχρή μέρα που δοκίμασε ποτέ στη διάρκεια της διακονίας του από σπίτι σε σπίτι:
«Δώδεκα ή δεκατρείς συγκεντρωθήκαμε την ημέρα εκείνη στην Αίθουσα Βασιλείας. Η θερμοκρασία ήταν 47° Φαρενάιτ (44° Κελσίου) υπό το μηδέν. Πολλοί είπαν ότι θα προτιμούσαν να μείνουν μέσα και να γράψουν γράμματα στα γύρω χωριά. Νομίζοντας ότι αυτό ήταν εκείνο που όλοι ήθελαν να κάμουν, ετοιμάσθηκα να κατευθύνω μια υπηρεσία ομαδικής γραφής επιστολών. Τότε μ’ επλησίασαν δύο αδελφοί και μου είπαν: ‘Δεν τα καταφέρνομε και τόσο καλά στη σύνταξι επιστολών. Αφού κάναμε όλο αυτό τον κόπο να προθερμάνωμε τ’ αυτοκίνητά μας και να διανύσωμε την απόστασι μέχρι την αίθουσα (ένας είχε έλθει από δεκαπέντε μίλια μακρυά), θα προτιμούσαμε να εργασθούμε στο από θύρα σε θύρα έργο. Θα μας συνοδεύσης;’ Δεν μπορούσα ν’ αντισταθώ σε μια τόσο ειλικρινή έκκλησι. Έτσι βγήκαμε στον αγρό με θερμοκρασία 47° Φαρενάιτ (44° Κελσίου) υπό το μηδέν.»
Ο Χάρτμαν υπηρετεί, επίσης, μερικές εκκλησίες στον βορειοδυτικό Καναδά. Διηγείται πώς η Ρόζα Χάμιλτον, από το Χοάιτχορς του Γιούκον άφησε τις ανέσεις της για να διεξάγη μια Γραφική μελέτη κάθε βδομάδα με την Κυρία Χένρυ, που κατοικούσε ογδόντα πέντε μίλια (περίπου 137 χιλιόμετρα) μακρυά:
«Ακόμη και τον χειμώνα η Ρόζα διήνυε αυτή την απόστασι κάθε βδομάδα. Πολλές φορές έπρεπε ν’ αφήση το αυτοκίνητο περίπου μισό ώς ένα μίλι (ένα μέχρι ενάμισυ χιλιόμετρο) μακρυά από το σπίτι. Μια φορά η Αδελφή Χάμιλτον έκαμε αυτό το ταξίδι με 40° Φαρενάιτ (40° Κελσίου) υπό το μηδέν. Καθώς σκαρφάλωνε έναν απότομο λόφο για να επιστρέψη εκεί που είχε αφήσει το αυτοκίνητο, ανέπνευσε μεγάλες ποσότητες ψυχρού αέρος και προσεβλήθησαν έτσι οι βρογχικές της οδοί. Σε μια άλλη περίπτωσι αυτή η αδελφή περπάτησε δυο μίλια (τρία χιλιόμετρα περίπου) για να φθάση στο σπίτι από το αυτοκίνητο και άλλα τόσα για να επιστρέψη με θερμοκρασία 10° Φαρενάιτ (23° Κελσίου) υπό το μηδέν.»
Οι θύελλες του χειμώνος μπορούν να περιπλέξουν ακόμη περισσότερο την κατάστασι, ειδικά τα ταξίδια με το αεροπλάνο. Οι Ρέη Μπέικερ και ο Λάιλ Νέλσον, από το Φέρμπανκς της Αλάσκας, αναφέρουν τα εξής:
«Η περιοχή γύρω από τη Νομ και κατά μήκος της θάλασσας Μπέριν είναι φημισμένη για τους μεγάλους παγετούς και τα χιόνια που συχνά την καλύπτουν τελείως. Αυτό το φαινόμενο (να είναι σκεπασμένη όλη η περιοχή από χιόνια) είναι φοβερός εχθρός, γιατί μπορεί να έλθη χωρίς καμμιά προειδοποίησι. Συχνά αρχίζει με μια ελαφρά συννεφιά και κατόπιν έρχεται το χιόνι. Σε λίγο όλα είναι κατάλευκα. Οι πιλότοι πρέπει να εντείνουν την προσοχή τους για να διακρίνουν μέσα από το χιόνι. Μπορεί να χάσουν τον προσανατολισμό τους και να μη γνωρίζουν ποιο είναι το πάνω και ποιο είναι το κάτω. Έπειτα αρχίζει και η ζάλη που μπορεί να κάνη κάποιον εύκολα να πέση πάνω σε κανένα βουνό ή και στο έδαφος. Σ’ αυτή την περιοχή χάνονται περισσότεροι πιλότοι απ’ οπουδήποτε αλλού στην Αλάσκα.»
Παρ’ όλους αυτούς τους κινδύνους ένδεκα μάρτυρες του Ιεχωβά πήγαν σ’ αυτή την περιοχή με τρία μικρά αεροπλάνα το 1973. Η έκθεσίς τους έλεγε: «Καλύψαμε μια περιοχή πάνω από 96.000 τετραγωνικά μίλια (περίπου 155.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα). Για να φθάσωμε στα 24 χωριά αυτής της περιοχής, το καθένα από τα τρία αεροπλάνα κάλυψε 2.600 αεροπορικά μίλια (περίπου 4.000 χιλιόμετρα) και μιλήσαμε περίπου σε 6.000 άτομα.»
Γιατί, όμως, οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πρόθυμοι να βγουν από τον δρόμο τους για να μιλήσουν σε άλλους για τον Λόγο του Θεού; Διότι η Βιβλική χρονολογία και οι προφητείες δείχνουν ότι βρισκόμαστε στις ‘έσχατες ημέρες’ του παρόντος συστήματος πραγμάτων. Σύντομα θα πραγματοποιηθή ένα σύστημα δικαιοσύνης και ειρήνης σ’ έναν αποκαταστημένο επίγειο παράδεισο. (2 Τιμ. 3:1-5· 2 Πέτρ. 3:13· Αποκάλ. 21:1-5) Ο Ιησούς προείπε ότι τα «αγαθά νέα» σχετικά μ’ αυτό θα εκηρύσσοντο παγκοσμίως στη ‘συντέλεια του αιώνος.’ (Ματθ. 24:3, 14) Οι μάρτυρες του Ιεχωβά μετά χαράς αφήνουν τις ανέσεις τους για να συμμετάσχουν σ’ αυτή τη διακήρυξι.
Η Εναντίωσις Δεν τους Εμποδίζει να Δείξουν Αγάπη
Οι περισσότεροι άνθρωποι που δέχονται επισκέψεις εκεί στον μακρινό βορρά είναι φιλόξενοι και ευτυχείς που έρχεται κάποιος να τους μιλήση για τη Γραφή. Αλλά μερικοί εναντιώνονται και προσπαθούν να δημιουργήσουν φασαρία εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά.
Ένας Μάρτυς του Ιεχωβά από τον Καναδά που, μαζί με κάποιον σύντροφό του έκαμαν ένα ταξίδι δύο μηνών για να επισκεφθούν τους κατοίκους της βόρειας ακτής του ποταμού Σαίντ Λώρενς μας αφηγείται μια πείρα που είχε σε μια πόλι ορυχείων:
«Άρχισα να μιλώ σε μια ομάδα έξη περίπου ανδρών σ’ ένα κατάλυμα ανθρακωρύχων. Δύο απ’ αυτούς ήσαν πολύ ενάντιοι και άρχισαν να επηρεάζουν και τους άλλους. Έτσι τους άφησα και άρχισα να μιλώ σε άλλους στο ίδιο κτίριο. Καθώς οι εναντιούμενοι άρχισαν να φωνάζουν δυνατώτερα αποφάσισα τελικά να φύγω τελείως από το κατάλυμα.
»Όταν έβγαινα από το κτίριο, τα δύο εναντιούμενα άτομα είχαν τόσο πολύ οργισθή που με ακολούθησαν. Οι μεγάλες στιβάδες χιονιού που υπήρχαν κι ένα κτίριο που βρισκόταν εκεί, απέκλειαν κάθε ελπίδα διαφυγής.»
Τι θα έκανε τώρα ο Μάρτυς; Μήπως θα προσπαθούσε να επιτύχη κάποιο συμβιβασμό, να συμφωνήση δηλαδή μαζί τους ότι θα σταματούσε το κήρυγμα αν τον άφηναν να φύγη; Τι θα κάνατε σεις αν αντιμετωπίζατε μια τέτοια κατάστασι; Ο Μάρτυς συνεχίζει:
«Προσευχήθηκα στον Ιεχωβά για βοήθεια και προστασία.
»Όταν μ’ επλησίασαν πολύ ώστε απείχαν μόνον είκοσι πόδια (έξη μέτρα περίπου), ο ένας ξαφνικά σταμάτησε και φώναξε τον άλλον. Συζήτησαν για λίγα λεπτά μαζί ενώ συγχρόνως με κοίταζαν. Τότε ακριβώς σαν να είχαν αλλάξει γνώμη, γύρισαν κι έφυγαν. Ήμουν ευτυχής και ευγνώμων που γνώριζα ότι ο Ιεχωβά ήταν μαζί μου.»
Περισσότερα προβλήματα ηγέρθησαν γι’ αυτούς τους δύο Μάρτυρες όταν προσπαθούσαν να βρουν κατάλυμα για να περάσουν τη νύχτα. Σ’ αυτά τα μέρη πρέπει να διανυκτερεύση κανείς σε ιδιωτικά σπίτια επειδή δεν υπάρχουν ξενοδοχεία ή άλλα παρόμοια κτίρια. Μερικές φορές, λόγω θρησκευτικής προκαταλήψεως, οι άνθρωποι αρνούνται να προσφέρουν καταλύματα. Αλλά παρά τις δυσκολίες συνέχισαν το έργο του κηρύγματος και αναφέρουν τα εξής: «Στη διάρκεια του διμήνου ταξιδιού μας πάντοτε βρίσκαμε κατάλυμα. Μόνον μια φορά αναγκασθήκαμε να περάσωμε τη νύχτα μας σ’ ένα υπόστεγο στην προκυμαία.»
«Ως Πρόβατα Μη Έχοντα Ποιμένα»
Στα εδάφια Ματθαίος 9:36 διαβάζομε σχετικά με τον Ιησού: «Ιδών δε τους όχλους, εσπλαγχνίσθη δι’ αυτούς διότι ήσαν εκλελυμένοι και εσκορπισμένοι ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα.» Οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί ηγέτες των ημερών του Ιησού είχαν παραμελήσει τις πνευματικές ανάγκες του κοινού λαού και είχαν επιθέσει σ’ αυτούς «φορτία βαρέα» ανθρωπίνων παραδόσεων. (Ματθ. 23:4) Μήπως είναι διαφορετικός ο Χριστιανικός κόσμος σήμερα;
Ο Λάρρυ Λης, ένας Μάρτυς του Ιεχωβά που προσφάτως ταξίδεψε σε μερικά απομακρυσμένα χωριά Εσκιμώων στο βόρειο Κεμπέκ του Καναδά, αφηγείται: «Μια οικογένεια μου είπε ότι κανείς δεν είχε πάει ποτέ στο σπίτι τους για να τους μιλήση για τη Γραφή, αν και κατοικούσε κάποιος Αγγλικανός κληρικός στην κοινότητά τους που αποτελείτο από εβδομήντα περίπου κατοίκους.»
Εκτός του ότι παραμελούνται από τους κληρικούς των, πολλοί ταπεινοί άνθρωποι βρίσκονται λόγω αντιγραφικών διδασκαλιών και προλήψεων, σε πνευματικό σκότος. Παραδείγματος χάριν, μεταξύ των Λαπώνων της Βορείου Φιλλανδίας βρίσκονται οπαδοί κάποιου Λαρς Λεβί Λεστάντιους, κληρικού του δεκάτου ενάτου αιώνος. Οι άνθρωποι αυτοί διδάχθηκαν ότι, για ν’ αποκτήσουν την επιδοκιμασία του Θεού, δεν χρειάζονται να μελετούν τη Γραφή, ούτε να εφαρμόζουν τις αρχές της στη ζωή τους. Αυτό που είναι αναγκαίο, λέγουν, είναι να εξομολογούνται τα αμαρτήματά τους στον κήρυκα, που τους λέγει τότε ότι έχουν συγχωρηθή. Σχετικά μ’ αυτά τα άτομα στην περιοχή του Κούζαμο, ένας Μάρτυς του Ιεχωβά από τη Φιλλανδία αναφέρει τα εξής:
«Ακόμα και τώρα, αυτός που είναι ορθόδοξος ακόλουθος του Λεστάντιους δεν επιτρέπεται ν’ αγοράση συσκευή τηλεοράσεως, την οποία οι κήρυκες αποκαλούν ‘μηχανή της κολάσεως,’ ‘παράθυρο προς τα Σόδομα,’ κ.λ.π. Αυτοί οι κληρικοί αποκαλούν την κεραία της τηλεοράσεως το επτακέφαλο θηρίο της Αποκαλύψεως, διότι οι πρώτες κεραίες που τοποθετήθηκαν στο Κούζαμο είχαν επτά βραχίονες που προεξείχαν. Αποκαλούν, επίσης, τις πύλες του σχολείου ‘πύλες της κολάσεως’ και κηρύττουν ότι ‘κανείς απ’ αυτούς που πηγαίνουν στα δημόσια σχολεία δεν θα κερδίση ποτέ σωτηρία.’»
Πράγματι, υπάρχει μεγάλη ανάγκη να πάνε μάρτυρες του Ιεχωβά σ’ αυτούς τους απομακρυσμένους τόπους για να βοηθήσουν το λαό πνευματικώς. Πολλοί απ’ αυτούς τους ανθρώπους εκτιμούν πολύ την ευκαιρία ν’ αποκτήσουν γνώσι της Αγίας Γραφής.
Εκτιμούν τη Βιβλική Αλήθεια
Ο Ρέη Μπέικερ αφηγείται μια πείρα που είχε ο όμιλός του μόλις προσγείωσαν το αεροπλάνο τους στο χωριό Μπάκλαντ της Αλάσκας, κοντά στον αρκτικό κύκλο:
«Αμέσως μόλις σβήσαμε τη μηχανή, βρεθήκαμε περικυκλωμένοι από σαράντα ως πενήντα άτομα, πατέρες, μητέρες και παιδιά. Τους είπαμε ότι σύντομα θα επισκεπτόμασταν τα σπίτια τους για να τους μιλήσωμε για την Αγία Γραφή. Όταν πηγαίναμε στα σπίτια τους βρίσκαμε συχνά ολόκληρες οικογένειες μαζί να μας περιμένουν με τη Γραφή στο χέρι.»
Ένας όμιλος που επισκέφθη προσφάτως απομονωμένα χωριά Ινδιάνων στη βόρειο Μανιτόμπα έλαβε την ακόλουθη επιστολή, από τον Κύριο Μάξγουελ Μπη, αρχηγό ενός καταυλισμού που είχαν επισκεφθή:
«Γράφω δυο λέξεις για να σας ευχαριστήσω για τη βοήθεια που μας προσέφεραν οι δύο άνδρες που επεσκέφθησαν τον καταυλισμό μας και μας μίλησαν για την Αγία Γραφή και για το πώς μπορούμε να ζούμε με ειρήνη. Ελπίζομε ότι θα έλθουν πάλι σύντομα. Όσο περισσότερο μείνουν, τόσο το καλύτερο. Σας ευχαριστούμε και πάλι.»
Το να μιλά κανείς για τη Βιβλική αλήθεια σε άλλους είναι ο καλύτερος τρόπος για να τους δείξη αγάπη. Δίνει νόημα στη ζωή τους τώρα και μια βεβαία ελπίδα για το μέλλον. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ευτυχείς όταν βγαίνουν απ’ τον δρόμο τους για να συμμερισθούν τέτοια αγαθά νέα με τους συνανθρώπους των.