Θάνατος—Μια Τρομερή Πραγματικότητα!
«ΑΠΟ τη γέννηση και μετά υπάρχει διαρκώς η πιθανότητα να πεθάνει ο άνθρωπος ανά πάσα στιγμή», έγραψε ο Βρετανός ιστορικός Άρνολντ Τόινμπι. Ο ίδιος πρόσθεσε: «Και αναπόφευκτα αυτή η πιθανότητα θα γίνει τετελεσμένο γεγονός». Τι οδύνη μάς φέρνει ο θάνατος όταν πλήττει κάποιο αγαπημένο μέλος της οικογένειας ή κάποιον στενό φίλο!
Ο θάνατος αποτελεί τρομερή πραγματικότητα για την ανθρωπότητα επί χιλιετίες. Μας κατακλύζει ένα αίσθημα απελπισίας όταν πεθαίνει κάποιος προσφιλής μας. Η θλίψη αυτή δεν κάνει διακρίσεις. Δεν χαρίζεται σε κανέναν. «Η λύπη μάς ξανακάνει όλους παιδιά—απαλείφει όλες τις διαφορές μορφωτικού επιπέδου. Ο πιο σοφός δεν γνωρίζει τίποτα». Αυτά έγραψε ένας δοκιμιογράφος του 19ου αιώνα. Γινόμαστε σαν μικρά παιδιά—αβοήθητοι, ανίκανοι να αλλάξουμε την κατάσταση. Ούτε τα πλούτη ούτε η δύναμη μπορούν να αναστρέψουν την απώλεια. Οι σοφοί και οι διανοούμενοι δεν έχουν απαντήσεις. Οι ισχυροί κλαίνε όπως και οι αδύναμοι.
Ο Βασιλιάς Δαβίδ του αρχαίου Ισραήλ βίωσε τέτοια οδύνη όταν πέθανε ο γιος του ο Αβεσσαλώμ. Μόλις άκουσε τα νέα για το θάνατό του, ο βασιλιάς ξέσπασε σε κλάματα και κραύγασε: «Γιε μου Αβεσσαλώμ, γιε μου, γιε μου Αβεσσαλώμ! Μακάρι να πέθαινα εγώ αντί για εσένα, Αβεσσαλώμ γιε μου, γιε μου!» (2 Σαμουήλ 18:33) Ένας κραταιός βασιλιάς ο οποίος είχε καθυποτάξει ισχυρούς εχθρούς δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο παρά μόνο να εύχεται μέσα στην απελπισία του να είχε παραδοθεί ο ίδιος στον “τελευταίο εχθρό, το θάνατο”, στη θέση του γιου του.—1 Κορινθίους 15:26.
Υπάρχει αντίδοτο για το θάνατο; Αν ναι, ποια ελπίδα υπάρχει για τους νεκρούς; Θα ξαναδούμε κάποτε τους προσφιλείς μας; Το ακόλουθο άρθρο παρέχει Γραφικές απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα.