Βιογραφία

Το Έργο Μαθήτευσης Διαμόρφωσε τη Ζωή Μου

Αφήγηση από τη Λινέτ Πίτερς

Είχαν έρθει για να μας απομακρύνουν από την επικίνδυνη ζώνη. Ένας σκοπευτής είχε πάρει θέση στην οροφή του κτιρίου. Πεζοναύτες ήταν πεσμένοι μπρούμυτα στο χορτάρι με τα όπλα τους σε ετοιμότητα. Καθώς τρέχαμε προς το ελικόπτερο που μας περίμενε εκείνο το κυριακάτικο πρωινό, οι άλλοι ιεραπόστολοι και εγώ αγωνιζόμασταν να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας. Σε λίγο είχαμε απογειωθεί. Δέκα λεπτά αργότερα ήμασταν ασφαλείς σε ένα πολεμικό πλοίο αγκυροβολημένο κοντά στην ακτή.

ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ πρωί, μάθαμε ότι οι επαναστάτες βομβάρδισαν το ξενοδοχείο όπου είχαμε καταφύγει το προηγούμενο βράδυ. Η πολιτική αναταραχή που επικρατούσε επί χρόνια στη Σιέρα Λεόνε είχε κλιμακωθεί τελικά σε ανοιχτό πόλεμο. Σε όλους τους αλλοδαπούς, μεταξύ των οποίων και σε εμάς, είχε δοθεί ελάχιστη διορία να εγκαταλείψουν τη χώρα. Για να σας εξηγήσω γιατί βρέθηκα σε αυτή την κατάσταση, ας πάρω τα πράγματα από την αρχή.

Μεγάλωσα στη Βρετανική Γουιάνα, η οποία είναι γνωστή ως Γουιάνα από το 1966. Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου εκεί κατά τη δεκαετία του 1950 ήταν ξένοιαστα και ευτυχισμένα. Οι περισσότεροι γονείς θεωρούσαν πολύ σημαντική την εκπαίδευση, και ανέμεναν από τα παιδιά να είναι καλοί μαθητές. Θυμάμαι ότι κάποτε ένας τραπεζικός υπάλληλος ρώτησε τον πατέρα μου: «Γιατί πληρώνετε τόσο υψηλά δίδακτρα για τα παιδιά σας;» Ο πατέρας μου απάντησε: «Μόνο η καλύτερη δυνατή εκπαίδευση θα εγγυηθεί την επιτυχία τους». Τότε νόμιζε ότι για να πάρει κάποιος την καλύτερη εκπαίδευση χρειαζόταν να φοιτήσει σε ονομαστά σχολεία. Σύντομα θα άλλαζε γνώμη.

Όταν ήμουν 11 χρονών, η μητέρα μου άρχισε να μελετάει τη Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Είχε πάει σε κάποια Αίθουσα Βασιλείας μαζί με μια γειτόνισσα. Τα όσα άκουσαν εκείνο το βράδυ έπεισαν και τις δύο ότι είχαν βρει την αλήθεια. Αργότερα, η μητέρα μου είπε σε μια άλλη γειτόνισσα αυτά που είχαν λεχθεί στη συνάθροιση. Σε λίγο και οι τρεις άρχισαν μελέτη με τις ιεραποστόλους Δάφνη Χάρι (αργότερα Μπέιρντ) και Ρόουζ Κάφι. Σε λιγότερο από έναν χρόνο, η μητέρα μου και οι δύο φίλες της βαφτίστηκαν. Έπειτα από πέντε χρόνια, ο πατέρας μου εγκατέλειψε την Εκκλησία των Αντβεντιστών της Έβδομης Ημέρας και βαφτίστηκε ως Μάρτυρας του Ιεχωβά.

Όταν ήμασταν μικρές, δύο από τις αδελφές μου και εγώ—τα τρία μεγαλύτερα από τα δέκα παιδιά της οικογένειας—περνούσαμε πολλές ευχάριστες ώρες στον ιεραποστολικό οίκο όπου έμεναν η Δάφνη και η Ρόουζ. Στις επισκέψεις μας εκεί ακούγαμε τις εμπειρίες από την υπηρεσία αγρού που αφηγούνταν οι αδελφές. Αυτές οι ιεραπόστολοι έλαμπαν από χαρά καθώς φρόντιζαν ακούραστα για την πνευματική ευημερία των άλλων. Το δικό τους παράδειγμα ήταν αυτό που ενστάλαξε μέσα μου την επιθυμία να γίνω ιεραπόστολος.

Τι με βοήθησε, όμως, να παραμείνω προσηλωμένη στο στόχο της ολοχρόνιας διακονίας ενώ με περιέβαλλαν συγγενείς και συμμαθητές για τους οποίους η κοσμική σταδιοδρομία αποτελούσε προτεραιότητα; Υπήρχαν πάρα πολλές δελεαστικές ευκαιρίες—θα μπορούσα να σπουδάσω νομικά, μουσική, ιατρική ή οτιδήποτε άλλο. Το θαυμάσιο παράδειγμα των γονέων μου μού έδωσε την αναγκαία κατεύθυνση. Εκείνοι ζούσαν την αλήθεια, μελετούσαν τη Γραφή επιμελώς και ήταν αφοσιωμένοι στο να βοηθούν άλλους ανθρώπους να μάθουν για τον Ιεχωβά.a Επιπρόσθετα, προσκαλούσαν τακτικά ολοχρόνιους διακόνους στο σπίτι μας. Η χαρά και η ικανοποίηση που διέκρινε αυτούς τους αδελφούς και τις αδελφές ενίσχυσαν την επιθυμία μου να αφήσω το έργο μαθήτευσης να διαμορφώσει τη ζωή μου.

Βαφτίστηκα όταν ήμουν 15 χρονών. Κατόπιν, μόλις τελείωσα το λύκειο ανέλαβα την ολοχρόνια διακονία ως σκαπάνισσα. Η Φιλομίνα, η οποία εργαζόταν σε νοσοκομείο, ήταν το πρώτο άτομο που βοήθησα να προοδεύσει ως την αφιέρωση και το βάφτισμα. Η χαρά που ένιωθα βλέποντάς την να αναπτύσσει αγάπη για τον Ιεχωβά ενίσχυσε την επιθυμία μου να συνεχίσω την ολοχρόνια διακονία. Προτού περάσει πολύς καιρός μου προσφέρθηκε μια καλύτερη θέση στη δημόσια υπηρεσία όπου εργαζόμουν ως γραμματέας. Αρνήθηκα και προτίμησα να συνεχίσω το σκαπανικό.

Ζούσα ακόμα στο σπίτι, και οι ιεραπόστολοι συνέχιζαν να μας επισκέπτονται. Πόσο μου άρεσε να ακούω τις εμπειρίες τους! Όλα αυτά ενίσχυσαν την επιθυμία μου να γίνω ιεραπόστολος, παρότι η πιθανότητα αυτή φαινόταν μακρινή. Εκείνον τον καιρό στέλνονταν ιεραπόστολοι στη Γουιάνα, κάτι που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Κάποια μέρα το 1969 ένιωσα έκπληξη αλλά και χαρά όταν έλαβα την πρόσκληση να παρακολουθήσω τη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης.

Ένας Απρόσμενος Διορισμός

Υπήρχαν 54 σπουδαστές από 21 χώρες στην 48η τάξη της Γαλαάδ. Ανάμεσά τους ήμασταν 17 ανύπαντρες αδελφές. Παρότι αυτό συνέβη πριν από 37 χρόνια, έχω ακόμα ζωηρές αναμνήσεις από εκείνους τους πέντε μήνες. Είχαμε τόσο πολλά να μάθουμε—όχι μόνο Γραφικές αλήθειες αλλά και πρακτικές εισηγήσεις και συμβουλές για τη μελλοντική μας ζωή στο ιεραποστολικό έργο. Για παράδειγμα, έμαθα να ακολουθώ οδηγίες, να είμαι ισορροπημένη όσον αφορά τις τάσεις της μόδας, καθώς και να εγκαρτερώ ακόμη και υπό αντίξοες συνθήκες.

Οι γονείς μου έδιναν πάντοτε έμφαση στην τακτική παρακολούθηση των συναθροίσεων. Όποιος ήταν τόσο άρρωστος ώστε δεν μπορούσε να πάει στη συνάθροιση την Κυριακή, δεν γινόταν να συνέλθει ξαφνικά για να πάει σε συναυλία την επομένη. Ωστόσο, κάποιο διάστημα στη διάρκεια της Σχολής Γαλαάδ, έχασα μερικές συναθροίσεις. Μια Παρασκευή απόγευμα, προσπάθησα να δικαιολογήσω την απουσία μου στον Ντον και στην Ντολόρες Άνταμς, ένα αντρόγυνο Μπεθελιτών που με έπαιρναν στις συναθροίσεις με το αυτοκίνητό τους. Μα έχω τόσο διάβασμα, έχω εκθέσεις να προετοιμάσω! Πώς να προλάβω να πάω στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας και στη Συνάθροιση Υπηρεσίας; Ο αδελφός Άνταμς, αφού προσπάθησε για λίγο να με λογικέψει, είπε: «Ας σε καθοδηγήσει η συνείδησή σου». Εφάρμοσα τη συμβουλή του και δεν έχασα τη συνάθροιση ούτε εκείνο το βράδυ ούτε κανένα άλλο. Όλα αυτά τα χρόνια, δεν επέτρεψα σε τίποτα να με εμποδίσει να παρακολουθώ τις Χριστιανικές συναθροίσεις, με εξαίρεση ακραίες καταστάσεις.

Περίπου στα μισά της σχολής, άρχισαν οι συζητήσεις για το πού θα διοριζόμασταν. Εγώ πίστευα ανέκαθεν ότι θα διοριζόμουν στη Γουιάνα, όπου υπήρχε μεγάλη ανάγκη για βοήθεια στο έργο κηρύγματος. Φανταστείτε την έκπληξή μου όταν έμαθα ότι δεν θα γύριζα πίσω. Αντί για αυτό, διορίστηκα στη Σιέρα Λεόνε, στη Δυτική Αφρική. Πόσο ευγνώμων ήμουν στον Ιεχωβά που η επιθυμία μου να γίνω ιεραπόστολος μακριά από την πατρίδα μου τελικά εκπληρώθηκε!

Είχα Πολλά να Μάθω

«Γοητευτική» είναι η λέξη που εκφράζει καλύτερα την πρώτη μου εντύπωση από τη Σιέρα Λεόνε, με τους πολλούς λόφους και τα βουνά της, τους κόλπους και τις ακρογιαλιές της. Ωστόσο, η πραγματική ομορφιά αυτής της χώρας της Δυτικής Αφρικής βρίσκεται στους κατοίκους της που με την αγάπη τους και την καλοσύνη τους κάνουν ακόμα και τους ξένους να νιώθουν σαν στο σπίτι τους. Αυτό βοηθάει πολύ τους καινούριους ιεραποστόλους να ξεπεράσουν τη νοσταλγία. Στους κατοίκους της Σιέρα Λεόνε αρέσει πολύ να μιλούν για τα έθιμα και τον πολιτισμό τους και ιδιαίτερα να βοηθούν τους νεοφερμένους να μάθουν την κρίο, την κοινή γλώσσα συνεννόησης που χρησιμοποιούν οι διάφορες γλωσσικές ομάδες στη χώρα.

Ο πληθυσμός που μιλάει τη γλώσσα κρίο έχει πολλές γλαφυρές παροιμίες. Για παράδειγμα, η παροιμία που λέει «η μαϊμού δουλεύει, ο μπαμπουίνος τρώει», σημαίνει ότι αυτός που σπέρνει δεν είναι πάντα αυτός που θερίζει. Πόσο εύστοχα περιγράφει η συγκεκριμένη παροιμία την αδικία που επικρατεί στον κόσμο!—Ησαΐας 65:22.

Το έργο κηρύγματος και μαθήτευσης ήταν ευχάριστο. Σπάνια βρίσκαμε κάποιον που δεν ενδιαφερόταν για την Αγία Γραφή. Στα χρόνια που έχουν περάσει, οι ιεραπόστολοι και άλλοι που είναι στην υπηρεσία του Ιεχωβά πολλά χρόνια έχουν βοηθήσει ανθρώπους—νέους και ηλικιωμένους—κάθε κοινωνικής τάξης και φυλετικής προέλευσης να ενστερνιστούν την αλήθεια.

Η Έρλα Σεντ Χιλ, η πρώτη μου συνεργάτιδα στο ιεραποστολικό έργο, ήταν ακούραστη σε ό,τι έκανε. Την επιμέλεια με την οποία φρόντιζε για τα καθήκοντά της στον ιεραποστολικό οίκο την ξεπερνούσε μόνο ο ζήλος της για τη διακονία. Η Έρλα με βοήθησε να καταλάβω τη σπουδαιότητα πολλών πραγμάτων, όπως το να γνωριζόμαστε με τους γείτονες, να επισκεπτόμαστε ασθενείς Μάρτυρες και ενδιαφερομένους, καθώς και να υποστηρίζουμε τις διευθετήσεις για τις κηδείες όσο ήταν δυνατόν. Μου εντύπωσε επίσης πόσο σημαντικό είναι να μη φεύγουμε ποτέ από έναν τομέα μετά την υπηρεσία αγρού χωρίς να περάσουμε, έστω και για λίγο, να χαιρετήσουμε τους αδελφούς και τις αδελφές που μένουν σε εκείνη την περιοχή. Κάνοντας αυτά τα πράγματα, απέκτησα γρήγορα μητέρες, αδελφούς, αδελφές και φίλους, και ο διορισμός μου έγινε το σπίτι μου.—Μάρκος 10:29, 30.

Δημιούργησα επίσης ισχυρούς δεσμούς φιλίας με τους θαυμάσιους ιεραποστόλους που υπηρέτησαν μαζί μου. Μεταξύ αυτών ήταν η συγκάτοικός μου η Άντνα Μπερντ, η οποία υπηρέτησε στη Σιέρα Λεόνε από το 1978 ως το 1981, και η Σέριλ Φέργκιουσον, η οποία είναι συγκάτοικός μου τα τελευταία 24 χρόνια.

Ο Εμφύλιος Πόλεμος Φέρνει Δοκιμασίες

Το 1997, περίπου έναν μήνα μετά την αφιέρωση των καινούριων εγκαταστάσεων του γραφείου τμήματος στη Σιέρα Λεόνε, ο πόλεμος μας ανάγκασε να εγκαταλείψουμε τη χώρα, όπως αναφέρθηκε παραπάνω. Έξι χρόνια νωρίτερα, είχαμε εντυπωσιαστεί από την πίστη των Λιβεριανών Μαρτύρων που είχαν καταφύγει στη Σιέρα Λεόνε για να γλιτώσουν από τον πόλεμο στη Λιβερία. Μερικοί δεν έφεραν μαζί τους απολύτως τίποτα. Παρά τη δύσκολη κατάσταση, συμμετείχαν στη διακονία κάθε μέρα. Ήταν πολύ συγκινητικό να βλέπουμε την αγάπη τους για τον Ιεχωβά και για τους ανθρώπους.

Τώρα που εμείς οι ίδιοι ήμασταν πρόσφυγες στη Γουινέα, ακολουθήσαμε το παράδειγμα των Λιβεριανών αδελφών και συνεχίσαμε να εμπιστευόμαστε στον Ιεχωβά και να βάζουμε τα συμφέροντα της Βασιλείας στην πρώτη θέση. Έναν χρόνο αργότερα, μπορέσαμε να επιστρέψουμε στη Σιέρα Λεόνε, αλλά μέσα σε εφτά μήνες ξέσπασαν και πάλι συγκρούσεις και αναγκαστήκαμε να καταφύγουμε ξανά στη Γουινέα.

Σύντομα μας είπαν ότι μέλη μιας από τις αντιμαχόμενες παρατάξεις είχαν εγκατασταθεί στον ιεραποστολικό μας οίκο στο Κίσι και ότι όλα μας τα υπάρχοντα είχαν λεηλατηθεί ή καταστραφεί. Αντί να αποκαρδιωθούμε, νιώσαμε ευγνώμονες που ήμασταν ζωντανοί. Μείναμε με λίγα αποκτήματα, αλλά τα βγάλαμε πέρα.

Όταν εγκαταλείψαμε τη Σιέρα Λεόνε για δεύτερη φορά, η συγκάτοικός μου η Σέριλ και εγώ παραμείναμε στη Γουινέα. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να μάθουμε γαλλικά. Μερικοί ιεραπόστολοι χρησιμοποιούσαν αμέσως τα γαλλικά που μάθαιναν, χωρίς να στενοχωριούνται ιδιαίτερα για τα λάθη τους. Εμένα, όμως, δεν μου άρεσε καθόλου η σκέψη να μιλάω κάνοντας λάθη, γι’ αυτό μιλούσα γαλλικά μόνο όταν ήταν απολύτως απαραίτητο. Όλη αυτή η κατάσταση ήταν πολύ οδυνηρή. Έπρεπε κάθε μέρα να υπενθυμίζω στον εαυτό μου γιατί βρισκόμουν στη Γουινέα—για να βοηθήσω άλλους να γνωρίσουν τον Ιεχωβά.

Σιγά σιγά έκανα πρόοδο μελετώντας, ακούγοντας αυτούς που μιλούσαν τη γλώσσα καλά και ζητώντας τη βοήθεια των παιδιών της εκκλησίας, τα οποία δεν μασούν τα λόγια τους. Κατόπιν, ήρθαν απρόσμενα ευπρόσδεκτες προμήθειες από την οργάνωση του Ιεχωβά. Από το Σεπτέμβριο του 2001, Η Διακονία Μας της Βασιλείας, εκτός από ιδέες για την προσφορά βιβλίων και βιβλιαρίων σε ανθρώπους με ποικίλες θρησκευτικές πεποιθήσεις, περιέχει και εισηγήσεις για την παρουσίαση των περιοδικών. Τώρα νιώθω μεγαλύτερη πεποίθηση όταν συμμετέχω στη διακονία, ακόμα και αν δεν εκφράζομαι με τόση ακρίβεια όπως στη μητρική μου γλώσσα.

Το γεγονός ότι ανατράφηκα σε μεγάλη οικογένεια ασφαλώς με βοήθησε να προσαρμοστώ στη συμβίωση με πολλά άτομα, μέχρι και 17 κάποια περίοδο. Στα 37 χρόνια που υπηρετώ ως ιεραπόστολος, έχω συγκατοικήσει με 100 και πλέον άλλους ιεραποστόλους. Τι προνόμιο ήταν για εμένα να γνωρίσω τόσο πολλούς ανθρώπους, που είχαν όλοι διαφορετική προσωπικότητα αλλά εργάζονταν όλοι για τον ίδιο σκοπό! Και πόσο χαίρομαι που είμαι συνεργάτιδα του Θεού και βλέπω ανθρώπους να ενστερνίζονται τη Γραφική αλήθεια!—1 Κορινθίους 3:9.

Στα χρόνια που πέρασαν, έχω χάσει πολλά σημαντικά γεγονότα από τη ζωή των μελών της οικογένειάς μου, όπως τους γάμους των περισσότερων από τα μικρότερα αδέλφια μου. Επίσης, δεν βλέπω τα ανίψια μου όσο συχνά θα ήθελα. Αυτό αποτελεί θυσία για εμένα και για τα μέλη της οικογένειάς μου, που με έχουν προτρέψει ανιδιοτελώς να παραμείνω στο ιεραποστολικό έργο.

Όσα, όμως, έχασα στην πατρίδα μου, τα έχω απολαύσει κατά καιρούς στην ιεραποστολική υπηρεσία. Παρότι επέλεξα να παραμείνω άγαμη, έχω πολλά πνευματικά παιδιά, τόσο άτομα με τα οποία μελέτησα τη Γραφή όσο και άλλα άτομα με τα οποία έχω δεθεί. Επιπλέον, είδα τα παιδιά τους να μεγαλώνουν, να παντρεύονται και να ανατρέφουν τα δικά τους παιδιά στην οδό της αλήθειας. Μερικά από αυτά, όπως έκανα και εγώ, έχουν επιτρέψει στο έργο μαθήτευσης να διαμορφώσει τη ζωή τους.

[Υποσημείωση]

[Χάρτες στη σελίδα 15]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Διορίστηκα στη Σιέρα Λεόνε, στη Δυτική Αφρική

ΓΟΥΙΝΕΑ

ΣΙΕΡΑ ΛΕΟΝΕ

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Οι δύο αδελφές μου που, μαζί με εμένα, πέρασαν πολλές χαρούμενες ώρες με τους ιεραποστόλους τη δεκαετία του 1950

[Εικόνα στη σελίδα 14]

Με άλλους σπουδαστές από την 48η τάξη της Γαλαάδ

[Εικόνα στη σελίδα 16]

Αφιέρωση των εγκαταστάσεων του γραφείου τμήματος στη Σιέρα Λεόνε