Έχουμε Χάσει την Αίσθηση της Αμαρτίας;

ΜΕΧΡΙ πρότινος, οι εκκλησιαζόμενοι σε κάποιες χώρες άκουγαν κάθε τόσο τον ιεροκήρυκα να εξαπολύει μύδρους από τον άμβωνα σχετικά με τα λεγόμενα «εφτά θανάσιμα αμαρτήματα»​—το σαρκικό πόθο, τη λαιμαργία, την πλεονεξία, την οκνηρία, το θυμό, το φθόνο και την υπερηφάνεια. Τις περισσότερες φορές, ο ιεροκήρυκας περιέγραφε τις ολέθριες συνέπειες της αμαρτίας και καλούσε τους ακροατές του να μετανοήσουν. «Τώρα», λέει κάποιος συγγραφέας, «τα πιο πολλά θρησκευτικά κηρύγματα προσπερνούν τη δυσάρεστη πραγματικότητα της αμαρτίας και επικεντρώνονται σε θέματα που κάνουν τους ανθρώπους να νιώθουν καλά με τον εαυτό τους».

Διάφοροι αρθρογράφοι έχουν παρατηρήσει την ίδια τάση. Ακολουθούν μερικά σχόλια από τον τύπο:

▪ «Τα στάδια της αμαρτίας, της μετάνοιας και της λύτρωσης, τα οποία ίσχυαν στο παρελθόν, θεωρούνται παρωχημένα. Στη μόδα είναι τώρα η θεραπευτική γλώσσα της εκτίμησης και της αγάπης για τον εαυτό μας».​—Σταρ Μπίκον (Star Beacon), Ασταμπιούλα, Οχάιο.

▪ «Η οξεία αίσθηση της προσωπικής αμαρτίας έχει σχεδόν εξαφανιστεί».​—Νιούζγουικ (Newsweek).

▪ «Δεν ρωτάμε πια: “Τι αναμένει ο Θεός από εμένα;” αλλά αντιθέτως: “Τι μπορεί να μου προσφέρει ο Θεός;”»​—Σικάγο Σαν-Τάιμς (Chicago Sun-Times).

Στη σημερινή πλουραλιστική και ανεκτική κοινωνία, οι άνθρωποι διστάζουν να εκφέρουν κρίση για ηθικά ζητήματα. Κάτι τέτοιο δεν είναι πολιτικά ορθό, μας λέγεται. Η μεγαλύτερη αμαρτία φαίνεται πως είναι το να κρίνεις τις πράξεις των άλλων. Το σκεπτικό, λοιπόν, έχει ως εξής: “Τα πιστεύω σου μπορεί να είναι μια χαρά για εσένα, αλλά δεν πρέπει επ’ ουδενί να προσπαθείς να επιβάλλεις τον τρόπο σκέψης σου σε κανέναν. Στη σημερινή εποχή, ο κάθε άνθρωπος οργανώνει τη ζωή του σύμφωνα με διαφορετικές αξίες. Κανείς δεν έχει το μονοπώλιο της ηθικής αλήθειας. Οι αξίες των άλλων είναι εξίσου ορθές με τις δικές σου”.

Αυτή η συλλογιστική έχει αλλάξει το λεξιλόγιο των ανθρώπων. Η λέξη «αμαρτία» σπανίως χρησιμοποιείται πλέον σε σοβαρά πλαίσια. Πολλοί τη χρησιμοποιούν χάριν αστεϊσμού. Κανείς δεν μιλάει πια για «παράνομα ζευγάρια», απλώς για «ελεύθερη συμβίωση». Δεν υπάρχουν πια «μοιχοί», απλώς κάποιοι έχουν «παράλληλη σχέση». Η ομοφυλοφιλία τείνει πλέον να ονομάζεται «εναλλακτικός τρόπος ζωής».

Αναμφίβολα, αυτό που οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να δεχτούν ως «φυσιολογικό» ή να καταδικάσουν ως «αμαρτία» έχει αλλάξει. Αλλά γιατί άλλαξαν οι απόψεις; Τι απέγινε τέλος πάντων η αμαρτία; Και έχει όντως σημασία το τι πιστεύετε;