Έκανα Σταδιοδρομία μου την Υπηρεσία του Ιεχωβά

Στις αρχές του 1942, λίγο μετά την εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήμουν στο πέμπτο έτος των σπουδών μου και σε λίγους μήνες θα έπαιρνα το πτυχίο μου ως αρχιτέκτων μηχανικός. Συγκατοικούσα με δύο άτομα. Ο ένας μου πρότεινε να μιλήσω με αυτόν που «έρχεται στα παιδιά από κάτω». Εκεί γνώρισα τον Τζον Ο. (Τζόνι) Μπρέμερ, έναν Μάρτυρα του Ιεχωβά. Έμεινα έκπληκτος καθώς φαινόταν να μην υπάρχει ερώτημα στο οποίο να μην μπορεί να απαντήσει μέσα από την Αγία Γραφή. Εντυπωσιασμένος, άρχισα να τη μελετώ τακτικά με τον Τζόνι και τελικά να πηγαίνω μαζί του στο έργο κηρύγματος όποτε μπορούσα.

Ο πατέρας του Τζόνι, ο Ότο, είχε γίνει Μάρτυρας ενόσω ήταν διευθυντής τράπεζας στο Γουόλνατ της Αϊόβα. Ο Ότο παραιτήθηκε από τη θέση του για να μπει στην ολοχρόνια διακονία. Αργότερα, το θαυμάσιο παράδειγμα του ίδιου και της οικογένειάς του με υποκίνησε να πάρω μια καίρια απόφαση.

ΚΑΙΡΟΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ

Μια μέρα, ο πρύτανης του πανεπιστημίου μού είπε ότι οι βαθμοί μου είχαν πέσει και ότι δεν θα αποφοιτούσα με βάση τις προηγούμενες επιδόσεις μου. Θυμάμαι ότι προσευχήθηκα ένθερμα στον Ιεχωβά Θεό για κατεύθυνση. Λίγο αργότερα, ζήτησε να με δει ο καθηγητής της μηχανικής. Μου είπε ότι του είχαν ζητήσει έναν μηχανικό και ότι είχε πάρει την πρωτοβουλία να απαντήσει στο τηλεγράφημα και να πει πως δεχόμουν τη θέση. Τον ευχαρίστησα αλλά εξήγησα γιατί ήμουν αποφασισμένος να κάνω σταδιοδρομία μου την υπηρεσία του Ιεχωβά. Βαφτίστηκα στις 17 Ιουνίου 1942 και σχεδόν αμέσως διορίστηκα σκαπανέας, όπως ονομάζονται οι ολοχρόνιοι διάκονοι των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Την ίδια χρονιά, με κάλεσαν στο στρατό και βρέθηκα να εξηγώ στη στρατολογία γιατί η συνείδησή μου δεν μου επέτρεπε να συμμετάσχω στον πόλεμο. Τους παρουσίασα γραπτές δηλώσεις καθηγητών του πανεπιστημίου που βεβαίωναν ότι είχα καλό χαρακτήρα και ότι ήμουν εξαιρετικός μηχανικός. Παρά τα θετικά αυτά σχόλια, όμως, μου επέβαλαν τελικά πρόστιμο 10.000 δολαρίων και με καταδίκασαν σε πενταετή φυλάκιση στις κρατικές φυλακές του Λέβενγουορθ στο Κάνσας.

Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ

Πάνω από 230 νεαροί Μάρτυρες κρατούνταν στις αγροτικές φυλακές του Λέβενγουορθ, ένα παράρτημα της αντίστοιχης ομοσπονδιακής φυλακής. Ήταν ένα αγρόκτημα όπου κάναμε διάφορες εργασίες υπό την επίβλεψη αρκετών φρουρών. Μερικοί ήξεραν για τη Χριστιανική μας ουδετερότητα και ήταν φιλικά διακείμενοι προς τις απόψεις μας.

Ορισμένοι φρουροί μάς βοηθούσαν να συνεχίσουμε το πρόγραμμα των Γραφικών μας συναθροίσεων και να περνάμε Γραφικά έντυπα στη φυλακή. Μάλιστα, ο διευθυντής της φυλακής έγινε συνδρομητής στο περιοδικό Παρηγορία (τώρα Ξύπνα!).

ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΚΑΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ

Αφού εξέτισα τρία από τα πέντε χρόνια της ποινής μου, αποφυλακίστηκα στις 16 Φεβρουαρίου 1946, λίγους μήνες μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Αμέσως, ξεκίνησα και πάλι την ολοχρόνια διακονία ως σκαπανέας. Διορίστηκα στο Λέβενγουορθ του Κάνσας. Έτρεμα στην ιδέα να επιστρέψω εκεί επειδή υπήρχε μεγάλη προκατάληψη εναντίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Δυσκολεύτηκα να βρω εργασία και, ακόμη περισσότερο, μέρος για να μείνω.

Μια μέρα που μιλούσα για τη Γραφή στο έργο από σπίτι σε σπίτι, θυμάμαι έναν φρουρό που φώναξε όταν τον συνάντησα : «Φύγε αμέσως από εδώ!» Όταν είδα ότι κρατούσε ρόπαλο του μπέιζμπολ, ξεροκατάπια νευρικά και έφυγα γρήγορα. Σε ένα άλλο σπίτι, μια γυναίκα μού είπε: «Περιμένετε ένα λεπτό», και έκλεισε την πόρτα. Περίμενα, ώσπου ξαφνικά άνοιξε ένα παράθυρο στον πάνω όροφο και με περιέλουσαν βρώμικα νερά. Παρ’ όλα αυτά, είχα και ευλογίες στη διακονία μου. Εκ των υστέρων, έμαθα ότι κάποιοι στους οποίους έδινα Γραφικά έντυπα έγιναν Μάρτυρες.

Το 1943 είχε αρχίσει να λειτουργεί μια νέα σχολή για ιεραποστόλους στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Με προσκάλεσαν να την παρακολουθήσω, και αποφοίτησα από τη δέκατη τάξη στις 8 Φεβρουαρίου 1948. Η σχολή ονομάστηκε Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς. Όταν αποφοίτησα, διορίστηκα στη Χρυσή Ακτή, τη σημερινή Γκάνα.

Μόλις έφτασα στη Χρυσή Ακτή, μου ανέθεσαν να κηρύττω σε κυβερνητικούς αξιωματούχους και σε Ευρωπαίους. Τα σαββατοκύριακα συνεργαζόμουν με μια εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά και τους βοηθούσα στη διακονία από σπίτι σε σπίτι. Επισκεπτόμουν επίσης μέρη όπου ζούσαν απομονωμένοι Μάρτυρες και τους εκπαίδευα στη διακονία. Επιπλέον, υπηρετούσα ως περιοδεύων επίσκοπος στην κοντινή Ακτή Ελεφαντοστού.

Ενόσω υπηρετούσα σε αυτές τις περιοχές, έμαθα να ζω όπως οι ιθαγενείς Αφρικανοί​—κοιμόμουν σε λασποκαλύβα, έτρωγα με τα χέρια και έκανα την ανάγκη μου «έξω» όπως οι Ισραηλίτες στην έρημο. (Δευτερονόμιο 23:12-14) Ενεργώντας έτσι, εγώ και οι άλλοι ιεραπόστολοι κερδίσαμε τη συμπάθεια των ιθαγενών. Οι γυναίκες κάποιων τοπικών αξιωματούχων άρχισαν να μελετούν μαζί μας τη Γραφή. Όταν, λοιπόν, οι εναντιούμενοι μας δημιουργούσαν προβλήματα και κατάφερναν να ανακληθούν οι βίζες μας, αυτές πίεζαν τους άντρες τους και η απόφαση ακυρωνόταν!

Όπως πολλοί ιεραπόστολοι στην Αφρική, έτσι και εγώ έπαθα τελικά ελονοσία. Με έπιαναν ρίγη και ανέβαζα πυρετό που μου προκαλούσε παραλήρημα. Πότε πότε, κρατούσα ακόμη και το σαγόνι μου για να μην τρέμει. Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθούσα να βρίσκω χαρά και ικανοποίηση στην υπηρεσία μου.

Τα τέσσερα πρώτα χρόνια στην Αφρική, αλληλογραφούσα με την Εύα Χόλκουιστ, μια γνωστή μου από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Έμαθα ότι θα αποφοιτούσε από την 21η τάξη της Σχολής Γαλαάδ στις 19 Ιουλίου 1953, κατά τη διεθνή συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Στάδιο Γιάνκι της Νέας Υόρκης. Κανόνισα με έναν καπετάνιο να δουλέψω στο πλοίο του για να με μεταφέρει στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Έπειτα από 22 μέρες στη θάλασσα, μερικές από τις οποίες μέσα σε τρικυμία, έφτασα τελικά και πήγα να συναντήσω την Εύα στα κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπρούκλιν. Εκεί, πάνω σε μια ταράτσα με πανοραμική θέα στο λιμάνι και στα κτίρια της Νέας Υόρκης που δέσποζαν στον ορίζοντα, της έκανα πρόταση γάμου. Αργότερα, η Εύα ήρθε στη Χρυσή Ακτή για να υπηρετήσει μαζί μου.

ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΩΝ ΕΥΘΥΝΩΝ

Αφού είχαμε υπηρετήσει με την Εύα αρκετά χρόνια στην Αφρική, η μητέρα μου μού έγραψε ότι ο πατέρας μου πέθαινε από καρκίνο. Πήραμε άδεια από το διορισμό μας και επιστρέψαμε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η υγεία του πατέρα μου επιδεινώθηκε γρήγορα, και σε λίγο πέθανε.

Σχεδόν τέσσερα χρόνια αφότου είχαμε επιστρέψει στην Γκάνα, μάθαμε ότι η υγεία της μητέρας μου είχε κλονιστεί πολύ. Μερικοί φίλοι πρότειναν να γυρίσουμε πίσω για να τη φροντίσουμε. Ήταν η πιο δύσκολη απόφαση που χρειάστηκε να πάρουμε ποτέ. Ύστερα από 15 χρόνια ιεραποστολικής υπηρεσίας, 11 από τα οποία είχαμε υπηρετήσει μαζί, επιστρέψαμε στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Τα επόμενα χρόνια, φροντίζαμε εκ περιτροπής τη μητέρα μου, βοηθώντας την να έρχεται στις συναθροίσεις όποτε μπορούσε. Πέθανε στις 17 Ιανουαρίου 1976, σε ηλικία 86 ετών. Ύστερα από εννιά χρόνια, όμως, δεχτήκαμε ένα ακόμη ισχυρότερο πλήγμα. Διαγνώστηκε ότι η Εύα έπασχε από καρκίνο. Πολεμήσαμε την ασθένεια με κάθε τρόπο, αλλά τελικά έχασε τη μάχη και πέθανε στις 4 Ιουνίου 1985, σε ηλικία 70 ετών.

ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΗ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ

Το 1988, με προσκάλεσαν στην αφιέρωση του γραφείου τμήματος της Γκάνας στο οποίο είχε γίνει πρόσφατα επέκταση. Αυτό το γεγονός θα μου μείνει αξέχαστο! Όταν πήγα στην Γκάνα μετά την αποφοίτησή μου από τη Γαλαάδ περίπου 40 χρόνια νωρίτερα, υπήρχαν μόνο λίγες εκατοντάδες Μάρτυρες. Το 1988, ήταν πάνω από 34.000, ενώ τώρα περίπου 114.000!

Δύο χρόνια μετά το ταξίδι μου στην Γκάνα, παντρεύτηκα μια καλή φίλη της Εύας, την Μπέτι Μίλερ, στις 6 Αυγούστου 1990. Μαζί εξακολουθούμε να κάνουμε σταδιοδρομία μας την υπηρεσία του Ιεχωβά. Ανυπομονούμε να έρθει η μέρα κατά την οποία θα ξαναδούμε τους παππούδες μας, τους γονείς μας και την Εύα, όταν γίνει η ανάσταση στον επίγειο Παράδεισο.​—Πράξεις 24:15.

Συγκινούμαι όταν σκέφτομαι τι υπέροχο προνόμιο είναι να με χρησιμοποιεί ο Ιεχωβά στην υπηρεσία του επί 70 και πλέον χρόνια. Τον ευχαριστώ πολλές φορές που με κατηύθυνε να κάνω σταδιοδρομία την υπηρεσία του. Μολονότι έχω περάσει τα 90 εδώ και καιρό, ο Ιεχωβά, ο μεγαλύτερος αρχιτέκτων μηχανικός στο σύμπαν, μου δίνει ακόμη δύναμη και κουράγιο να συνεχίζω να σταδιοδρομώ στην υπηρεσία του.