Ενδιαφερθήτε για τους Νέους Αδελφούς

¹ Ως αφιερωμένοι δούλοι του Ιεχωβά οφείλομε να «εργαζώμεθα το καλόν προς πάντας, μάλιστα δε προς τους οικείους της πίστεως.» (Γαλ. 6:10) Για να το κάνωμε αυτό, πρέπει να γνωρίζομε τους αδελφούς μας. Ένεκα των μεγάλων αυξήσεων που παρατηρούνται, μπορεί να χρειασθή να καταβάλλωμε επιπρόσθετη προσπάθεια να ‘πλατύνωμε’ την αγάπη μας ώστε οι νέοι να μην αισθάνωνται ότι είναι παραμελημένοι.—2 Κορ. 6:11.

² Πρέπει να λαμβάνωμε υπ’ όψιν με περίσκεψι τα όσα οι νέοι που είναι ανάμεσά μας μπορεί ν’ αντιμετωπίζουν. Μερικοί μπορεί να βρίσκονται σ’ ένα διηρημένο οίκο, να υφίστανται ίσως χλευασμούς και ύβρεις. Οι άλλοτε φίλοι των μπορεί να έχουν στραφή εναντίον των. Εξαιτίας όλων αυτών, οι νέοι αυτοί μπορεί να αισθάνωνται αποθάρρυνσι και απομόνωσι. Αν γνωρίζωμε τι αντιμετωπίζουν, μπορούμε να τους ενθαρρύνωμε και να τους κάνωμε να αισθάνωνται ότι τους αγαπούμε και τους εκτιμούμε.

³ Ο Ιησούς Χριστός είπε τα εξής για κείνους που ανέλαβαν τον ζυγό της μαθητείας: «Δεν είναι ουδείς όστις, αφήσας οικίαν ή αδελφούς ή αδελφάς ή πατέρα ή μητέρα ή γυναίκα ή τέκνα ή αγρούς ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, δεν θέλει λάβει εκατονταπλασίονα τώρα εν τω καιρώ τούτω, οικίας και αδελφούς και αδελφάς και μητέρας και τέκνα και αγρούς.» (Μάρκ. 10:29, 30) Ατομικά εμείς θα μπορούσαμε να διερωτηθούμε: ‘Πλατύνω’ εγώ το ενδιαφέρον μου για τους αδελφούς, περιλαμβανομένων και των νέων, ώστε να αισθανθούν ότι απέκτησαν ένα στοργικό αδελφό ή αδελφή, πατέρα ή μητέρα, γυιο ή θυγατέρα; Τους δέχομαι με χαρά στο σπίτι μου όπως θα υποδεχόμουν τους πιο προσφιλείς σαρκικούς συγγενείς μου; Στον βαθμό που επιτρέπουν οι περιστάσεις μου, φροντίζω να πληροφορηθώ για τις περιπτώσεις στις οποίες θα μπορούσα να συμμερισθώ τα υπάρχοντα μου μ’ εκείνους που έχουν πραγματικά ανάγκη;

⁴ Φυσικά, το να μας θεωρούν οι άλλοι σαν ένα πολύ στενό αδελφό ή αδελφή, πατέρα ή μητέρα, γυιο ή θυγατέρα, δεν σημαίνει ότι αυτό γίνεται αυτομάτως. Πρέπει να δείξωμε ότι είμεθα πράγματι τέτοια άτομα, χωρίς να κάνωμε κατάχρησι της Χριστιανικής φιλοξενίας και χωρίς ν’ αναμένωμε πάντοτε να μας φιλοξενούν. (2 Θεσσ. 3:10-12) Μάλλον, είθε όλοι μας να συνεχίσωμε να δίνωμε πάντοτε από τον εαυτό μας, από τον χρόνον μας, τις ενέργειες και τα υπάρχοντά μας κι έτσι να αισθανώμεθα μια ευτυχία μεγαλύτερη από εκείνην που προέρχεται από το να λαμβάνωμε.—Λουκ. 6:38· Πράξ. 20:35.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 4]

Αναζητείτε Τρόπους να Βοηθήτε τους Αδελφούς Σας.