Ο Έπαινος Αναζωογονεί
1 «Δεν ήμουν καλό παιδί σήμερα;» είπε το κοριτσάκι κλαίγοντας με αναφιλητά την ώρα που πήγαινε για ύπνο. Αυτό το ερώτημα αιφνιδίασε τη μητέρα της. Παρότι είχε παρατηρήσει πόσο σκληρά προσπαθούσε το κοριτσάκι της να δείξει καλή συμπεριφορά εκείνη την ημέρα, δεν είχε πει ούτε έναν λόγο εκτίμησης. Τα δάκρυα αυτού του μικρού κοριτσιού πρέπει να χρησιμεύουν ως υπενθύμιση ότι όλοι μας—νέοι και ηλικιωμένοι—χρειαζόμαστε έπαινο. Αναζωογονούμε εμείς αυτούς που μας περιβάλλουν εκφράζοντας εκτίμηση για το καλό που κάνουν;—Παρ. 25:11.
2 Οι συγχριστιανοί μας μάς παρέχουν πολλούς βάσιμους λόγους για να τους επαινούμε. Οι πρεσβύτεροι, οι διακονικοί υπηρέτες και οι σκαπανείς εργάζονται σκληρά προκειμένου να ανταποκρίνονται στις ευθύνες τους. (1 Τιμ. 4:10· 5:17) Οι θεοφοβούμενοι γονείς κάνουν το καλύτερο ώστε να ανατρέφουν τα παιδιά τους σύμφωνα με τις οδούς του Ιεχωβά. (Εφεσ. 6:4) Οι Χριστιανοί νέοι αγωνίζονται σκληρά για να αντιστέκονται στο «πνεύμα του κόσμου». (1 Κορ. 2:12· Εφεσ. 2:1-3) Κάποιοι άλλοι υπηρετούν πιστά τον Ιεχωβά παρά την προχωρημένη ηλικία, τα προβλήματα υγείας ή άλλες δοκιμασίες. (2 Κορ. 12:7) Όλοι αυτοί αξίζουν έπαινο. Αναγνωρίζουμε εμείς τις αξιέπαινες προσπάθειές τους;
3 Προσωπικός και Συγκεκριμένος Έπαινος: Όλοι εκτιμούμε πραγματικά τον έπαινο που παρέχεται από το βήμα. Ωστόσο, ο έπαινος είναι ακόμη πιο αναζωογονητικός όταν απευθύνεται σε εμάς προσωπικά. Παραδείγματος χάρη, στο 16ο κεφάλαιο της επιστολής του προς τους Ρωμαίους, ο Παύλος ανέφερε συγκεκριμένες εκφράσεις εκτίμησης, μεταξύ άλλων, για τη Φοίβη, την Πρίσκα και τον Ακύλα, την Τρύφαινα και την Τρυφώσα, και την Περσίδα. (Ρωμ. 16:1-4, 12) Πόσο αναζωογονητικά πρέπει να ήταν τα λόγια του για εκείνα τα πιστά άτομα! Τέτοιος έπαινος διαβεβαιώνει τους αδελφούς και τις αδελφές μας ότι τους χρειαζόμαστε και φέρνει τον έναν πιο κοντά στον άλλον. Έχετε εσείς δώσει τελευταία συγκεκριμένο και προσωπικό έπαινο;—Εφεσ. 4:29.
4 Εγκάρδιος Έπαινος: Για να είναι πραγματικά αναζωογονητικός, ο έπαινος πρέπει να είναι ειλικρινής. Οι άνθρωποι μπορούν να διακρίνουν αν τους μιλάμε από καρδιάς ή αν απλώς και μόνο τους “κολακεύουμε με τη γλώσσα”. (Παρ. 28:23) Καθώς εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας να παρατηρεί το καλό στους άλλους, η καρδιά μας θα υποκινείται να τους επαινεί. Είθε να δίνουμε γνήσιο έπαινο γενναιόδωρα, γνωρίζοντας ότι ο «λόγος που λέγεται στην κατάλληλη στιγμή πόσο καλός είναι!»—Παρ. 15:23.