Ο Ιεχωβά Πρόσεξε τις Προσευχές Μου

ΜΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Γεννήθηκα στις 22 Δεκεμβρίου 1929 στο Νοβίλ, ένα χωριουδάκι που αποτελούνταν από εννιά αγροκτήματα κοντά στο Μπαστόν, στις βελγικές Αρδένες. Έχω γλυκές αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια στο αγρόκτημα με τους γονείς μου. Μαζί με τον μικρότερο αδελφό μου, τον Ρεϊμόν, αρμέγαμε τις αγελάδες μας κάθε μέρα, ενώ πάντα βοηθούσαμε στον θερισμό και στη συγκομιδή. Υπήρχε ένα βαθύ αίσθημα αλληλεγγύης στο μικρό μας χωριό, όπου όλοι βοηθούσαμε ο ένας τον άλλον.

Οι γονείς μου, ο Εμίλ και η Αλίς, ήταν αφοσιωμένοι Καθολικοί. Πήγαιναν στην εκκλησία κάθε Κυριακή. Ωστόσο, το 1939, ήρθαν στο χωριό μας σκαπανείς από την Αγγλία και πρόσφεραν στον πατέρα μου συνδρομή στο περιοδικό Παρηγορία (τώρα λέγεται Ξύπνα!). Ο πατέρας μου κατάλαβε γρήγορα ότι αυτή ήταν η αλήθεια και άρχισε να διαβάζει την Αγία Γραφή. Όταν έπαψε να πηγαίνει στην εκκλησία, οι γείτονές μας, που ως τότε ήταν φιλικοί, εναντιώθηκαν σφοδρά. Πίεζαν τον πατέρα μου να παραμείνει Καθολικός, πράγμα που οδήγησε σε πολλές έντονες συζητήσεις.

Πονούσα πολύ βλέποντας τον πατέρα μου να υφίσταται τέτοια τρομερή πίεση. Αυτό με ώθησε να ζητήσω τη βοήθεια του Θεού με την εγκάρδια προσευχή που ανέφερα στην αρχή. Όταν η εναντίωση των γειτόνων μας καταλάγιασε, η καρδιά μου ξεχείλισε από χαρά. Πείστηκα ότι ο Ιεχωβά είναι “Αυτός που ακούει προσευχή”.

Η ΖΩΗ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Η ναζιστική Γερμανία εισέβαλε στο Βέλγιο στις 10 Μαΐου 1940, με αποτέλεσμα πολλοί άμαχοι να εγκαταλείψουν τη χώρα. Η οικογένειά μας κατέφυγε στη νότια Γαλλία. Καθ’ οδόν, βρεθήκαμε σε μέρη όπου γίνονταν άγριες μάχες ανάμεσα στα γερμανικά και στα γαλλικά στρατεύματα.

Όταν επιστρέψαμε στο αγρόκτημά μας, διαπιστώσαμε ότι τα περισσότερα υπάρχοντά μας είχαν λεηλατηθεί. Μόνο ο σκύλος μας, ο Μπόμπι, ήταν εκεί να μας καλωσορίσει. Τέτοιες εμπειρίες με έκαναν να αναρωτιέμαι: “Γιατί υπάρχει ο πόλεμος και η δυστυχία;”

Περίπου εκείνον τον καιρό, ωφεληθήκαμε πολύ από τις επισκέψεις του αδελφού Εμίλ Σραντζ,a ενός πιστού σκαπανέα και πρεσβυτέρου. Μας εξήγησε ξεκάθαρα από τη Γραφή γιατί υπάρχουν τα βάσανα και απάντησε στα άλλα ερωτήματα που είχα σχετικά με τη ζωή. Καλλιέργησα βαθύτερη σχέση με τον Ιεχωβά και πείστηκα ότι είναι Θεός αγάπης.

Ακόμα και πριν τελειώσει ο πόλεμος, η οικογένειά μας ήταν σε θέση να έχει πιο τακτική επαφή με τους αδελφούς. Τον Αύγουστο του 1943, ο αδελφός Ζοζέ-Νικολά Μινέ επισκέφτηκε το αγρόκτημά μας για να εκφωνήσει μια ομιλία. Ρώτησε: «Ποιος θέλει να βαφτιστεί;» Ο πατέρας μου σήκωσε το χέρι του, και το ίδιο έκανα και εγώ. Βαφτιστήκαμε σε ένα ποταμάκι κοντά στο αγρόκτημά μας.

Τον Δεκέμβριο του 1944, ο γερμανικός στρατός εξαπέλυσε την τελευταία του μεγάλη επίθεση στο δυτικό μέτωπο, η οποία είναι ευρέως γνωστή ως η Μάχη των Αρδενών. Ζούσαμε κοντά στο πεδίο της μάχης και μείναμε κλεισμένοι στο κελάρι μας περίπου έναν μήνα. Μια μέρα, όταν βγήκα να ταΐσω τα ζώα, χτύπησαν το αγρόκτημα οβίδες ανατινάζοντας τη στέγη του αχυρώνα. Ένας Αμερικανός στρατιώτης που βρισκόταν στον στάβλο μού φώναξε: «Πέσε κάτω!» Έτρεξα και έπεσα κάτω δίπλα του, και εκείνος έβαλε το κράνος του στο κεφάλι μου για να με προστατέψει.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΟΣ

Μετά τον πόλεμο, καταφέραμε να έχουμε τακτική επαφή με μια εκκλησία στη Λιέγη, περίπου 90 χιλιόμετρα βόρεια από εμάς. Με τον καιρό, μπορέσαμε να σχηματίσουμε έναν μικρό όμιλο μελέτης στο Μπαστόν. Άρχισα να εργάζομαι στην εφορία, και μου δόθηκε η ευκαιρία να σπουδάσω νομικά. Αργότερα εργάστηκα σε συμβολαιογραφείο. Το 1951, διοργανώσαμε μια μικρή συνέλευση περιοχής στο Μπαστόν. Παρευρέθηκαν περίπου εκατό άτομα, μεταξύ αυτών και μια πολύ ζηλώτρια σκαπάνισσα, η Έλι Ρόιτερ. Είχε διανύσει 50 χιλιόμετρα με το ποδήλατο για να έρθει στη συνέλευση. Σύντομα ερωτευτήκαμε και αρραβωνιαστήκαμε. Η Έλι είχε προσκληθεί να παρακολουθήσει τη Σχολή Γαλαάδ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έγραψε στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία και εξήγησε γιατί θεωρούσε ότι έπρεπε να αρνηθεί την πρόσκληση. Ο αδελφός Νορ, ο οποίος ασκούσε τότε την ηγεσία στον λαό του Ιεχωβά, της απάντησε με καλοσύνη ότι ίσως κάποια μέρα θα μπορούσε να παρακολουθήσει τη Γαλαάδ μαζί με τον σύζυγό της. Παντρευτήκαμε τον Φεβρουάριο του 1953.

Το ίδιο εκείνο έτος, η Έλι και εγώ παρακολουθήσαμε τη Συνέλευση της Κοινωνίας του Νέου Κόσμου στο Στάδιο Γιάνκι στη Νέα Υόρκη. Το διάστημα που βρισκόμασταν εκεί, γνώρισα έναν αδελφό ο οποίος μου πρόσφερε μια καλή δουλειά και με προσκάλεσε να μεταναστεύσω στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αφού θέσαμε το ζήτημα στον Ιεχωβά με προσευχή, η Έλι και εγώ αποφασίσαμε να αρνηθούμε την πρόταση και να επιστρέψουμε στο Βέλγιο για να υποστηρίξουμε τον μικρό όμιλο των δέκα περίπου ευαγγελιζομένων στο Μπαστόν. Το επόμενο έτος ευλογηθήκαμε με ένα αγοράκι, τον Σερζ. Δυστυχώς, εφτά μήνες αργότερα, ο Σερζ αρρώστησε και πέθανε. Εκφράζαμε τη θλίψη μας στον Ιεχωβά μέσω προσευχής, και μας ενίσχυε η βέβαιη ελπίδα της ανάστασης.

ΟΛΟΧΡΟΝΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ

Τον Οκτώβριο του 1961, κατάφερα να βρω εργασία μερικής απασχόλησης η οποία θα μου επέτρεπε να κάνω σκαπανικό. Την ίδια ημέρα όμως, μου τηλεφώνησε ο υπηρέτης τμήματος του Βελγίου. Με ρώτησε αν ήμουν διαθέσιμος να αρχίσω να υπηρετώ ως υπηρέτης περιοχής (τώρα λέγεται επίσκοπος περιοχής). Εγώ ρώτησα: «Μήπως μπορούμε πρώτα να κάνουμε για λίγο σκαπανικό προτού δεχτούμε αυτόν τον διορισμό;» Το αίτημά μου έγινε δεκτό. Αφού υπηρετήσαμε ως σκαπανείς οχτώ μήνες, αρχίσαμε το έργο περιοχής τον Σεπτέμβριο του 1962.

Έπειτα από δύο χρόνια στο έργο περιοχής, προσκληθήκαμε να υπηρετήσουμε στο Μπέθελ στις Βρυξέλλες. Αρχίσαμε να υπηρετούμε εκεί τον Οκτώβριο του 1964. Αυτός ο νέος διορισμός μάς έφερε πολλές ευλογίες. Λίγο αφότου ο αδελφός Νορ επισκέφτηκε το Μπέθελ μας το 1965, προς έκπληξή μου διορίστηκα υπηρέτης τμήματος. Αργότερα, η Έλι και εγώ προσκληθήκαμε να παρακολουθήσουμε την 41η τάξη της Σχολής Γαλαάδ. Τα λόγια που είχε πει ο αδελφός Νορ 13 χρόνια νωρίτερα είχαν βγει αληθινά! Αφού αποφοιτήσαμε, επιστρέψαμε στο Μπέθελ του Βελγίου.

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΝΟΜΙΚΩΝ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

Στο διάβα των ετών, είχα το προνόμιο να χρησιμοποιήσω τη νομική μου κατάρτιση για να συμβάλω στην υπεράσπιση της ελευθερίας λατρείας μας στην Ευρώπη και αλλού. (Φιλιπ. 1:7) Αυτό με έφερε σε επαφή με αξιωματούχους από 55 και πλέον χώρες όπου το έργο μας ήταν υπό περιορισμό ή απαγόρευση. Αντί να τονίζω τη νομική μου πείρα, συστηνόμουν ως «άνθρωπος του Θεού». Πάντοτε αναζητούσα την καθοδηγία του Ιεχωβά μέσω προσευχής, αναγνωρίζοντας ότι «η καρδιά του βασιλιά [ή του δικαστή] είναι σαν ρεύματα νερού στο χέρι του Ιεχωβά. Την κατευθύνει όπου Τον ευαρεστεί».​—Παρ. 21:1.

Μια εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν η συζήτησή μου με ένα μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Επανειλημμένα είχα υποβάλει αιτήματα να του μιλήσω, και τελικά δέχτηκε να συναντηθούμε. Μου είπε: «Σας δίνω πέντε λεπτά, ούτε λεπτό παραπάνω». Εγώ έσκυψα το κεφάλι και άρχισα να προσεύχομαι. Ο ευρωβουλευτής με ρώτησε εκνευρισμένος τι έκανα. Σήκωσα το κεφάλι και είπα: «Ευχαρίστησα τον Θεό επειδή είστε διάκονός του». Εκείνος με ρώτησε: «Τι εννοείτε;» Του έδειξα το εδάφιο Ρωμαίους 13:4. Ήταν Προτεστάντης, οπότε αυτό το εδάφιο τράβηξε την προσοχή του. Το αποτέλεσμα; Μου παραχώρησε μισή ώρα, και είχαμε μια πολύ παραγωγική συνάντηση. Εξέφρασε μάλιστα τον σεβασμό του για το έργο μας.

Στο διάβα των ετών, ο λαός του Ιεχωβά έχει δώσει πολλές νομικές μάχες στην Ευρώπη σε σχέση με τη Χριστιανική ουδετερότητα, την επιμέλεια παιδιών, τη φορολογία και άλλα. Είχα το προνόμιο να συμμετάσχω σε πολλές από αυτές και να δω από πρώτο χέρι πώς ο Ιεχωβά μάς χάρισε επιτυχία και νίκες. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν κερδίσει πάνω από 140 υποθέσεις στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου!

ΑΝΟΙΓΕΙ Η ΚΟΥΒΑ

Τη δεκαετία του 1990, συνεργάστηκα με τον αδελφό Φίλιπ Μπράμλεϊ, από τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία, και τον αδελφό Βάλτερ Φαρνέτι, από την Ιταλία, για να διασφαλίσουμε μεγαλύτερη θρησκευτική ελευθερία για τους αδελφούς μας στην Κούβα, όπου το Χριστιανικό μας έργο ήταν υπό περιορισμό. Έγραψα στην κουβανική πρεσβεία στο Βέλγιο και κατόπιν συναντήθηκα με έναν αξιωματούχο στον οποίο είχε ανατεθεί να χειριστεί το αίτημά μας. Στις πρώτες συναντήσεις μας, δεν σημειώθηκε ιδιαίτερη πρόοδος στην επίλυση των παρεξηγήσεων που είχαν οδηγήσει στους περιορισμούς.

Αφού ζητήσαμε την κατεύθυνση του Ιεχωβά μέσω προσευχής, ζητήσαμε και λάβαμε την άδεια να στείλουμε 5.000 Γραφές στην Κούβα. Οι Γραφές έφτασαν με ασφάλεια και διανεμήθηκαν στους αδελφούς, οπότε συμπεράναμε ότι ο Ιεχωβά ευλογούσε τις προσπάθειές μας. Έπειτα, ζητήσαμε την άδεια να στείλουμε άλλες 27.500 Γραφές. Και αυτό το αίτημα εγκρίθηκε. Το ότι βοηθήσαμε τους αγαπητούς αδελφούς και αδελφές μας στην Κούβα να αποκτήσουν προσωπικά αντίτυπα της Γραφής μού έδωσε μεγάλη χαρά.

Επισκέφτηκα την Κούβα σε πολλές περιπτώσεις για να συμβάλω στη βελτίωση της νομικής υπόστασης του έργου μας. Στα πλαίσια αυτής της διαδικασίας, μπόρεσα να καλλιεργήσω καλές σχέσεις με πολλούς κυβερνητικούς αξιωματούχους.

ΠΑΡΟΧΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ ΣΤΗ ΡΟΥΑΝΤΑ

Το 1994, πάνω από 1.000.000 άνθρωποι σφαγιάστηκαν κατά τη γενοκτονία των Τούτσι στη Ρουάντα. Ανάμεσα σε αυτούς που βρήκαν τραγικό θάνατο ήταν και μερικοί αδελφοί και αδελφές μας. Σύντομα, ζητήθηκε από μια ομάδα αδελφών να οργανώσουν την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας σε εκείνη τη χώρα.

Όταν η ομάδα μας έφτασε στο Κιγκάλι, την πρωτεύουσα, βρήκαμε το μεταφραστικό γραφείο και την αποθήκη εντύπων γαζωμένα από σφαίρες. Ακούσαμε πολλές τραγικές ιστορίες για αδελφούς και αδελφές που είχαν δολοφονηθεί με μασέτες. Ακούσαμε όμως και αφηγήσεις για το πώς εκδηλώθηκε η Χριστιανική αγάπη στην πράξη. Για παράδειγμα, γνωρίσαμε έναν Τούτσι αδελφό ο οποίος είχε μείνει κρυμμένος σε μια τρύπα κάτω από το έδαφος 28 ημέρες, όπου τον προστάτευε μια οικογένεια Χούτου Μαρτύρων. Σε μια ειδική συνάθροιση στο Κιγκάλι, προσφέραμε πνευματική παρηγοριά σε πάνω από 900 αδελφούς και αδελφές.

Έπειτα περάσαμε στο Ζαΐρ (τώρα Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό) αναζητώντας τους πολλούς Μάρτυρες από τη Ρουάντα που είχαν καταφύγει σε καταυλισμούς προσφύγων κοντά στην πόλη Γκόμα. Δεν μπορούσαμε να τους βρούμε, γι’ αυτό προσευχηθήκαμε στον Ιεχωβά να μας οδηγήσει σε αυτούς. Τότε είδαμε κάποιον να έρχεται προς το μέρος μας και τον ρωτήσαμε αν γνώριζε καθόλου Μάρτυρες του Ιεχωβά. «Ναι, εγώ είμαι Μάρτυρας», απάντησε εκείνος. «Μετά χαράς να σας πάω στην επιτροπή παροχής βοήθειας». Έπειτα από μια εποικοδομητική συνάντηση με την επιτροπή παροχής βοήθειας, κάναμε μια ειδική συνάθροιση με περίπου 1.600 πρόσφυγες για να τους προσφέρουμε πνευματική παρηγοριά και ενθάρρυνση. Τους διαβάσαμε επίσης μια επιστολή από το Κυβερνών Σώμα. Οι αδελφοί και οι αδελφές συγκινήθηκαν βαθιά όταν άκουσαν τη διαβεβαίωση: «Είστε συνεχώς στις προσευχές μας. Ξέρουμε ότι ο Ιεχωβά δεν θα σας εγκαταλείψει». Πόσο αληθινά αποδείχτηκαν αυτά τα λόγια του Κυβερνώντος Σώματος! Σήμερα, πάνω από 30.000 Μάρτυρες ευημερούν πνευματικά στη Ρουάντα!

ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΣ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΠΙΣΤΟΣ

Έπειτα από σχεδόν 58 χρόνια γάμου, έχασα την αγαπημένη μου Έλι το 2011. Ο Ιεχωβά με παρηγορούσε καθώς του εξέφραζα τη θλίψη μου μέσω προσευχής. Έβρισκα επίσης παρηγοριά μεταδίδοντας τα καλά νέα της Βασιλείας στους συνανθρώπους μου.

Αν και έχω περάσει τα 90, συμμετέχω ακόμα στη Χριστιανική διακονία κάθε εβδομάδα. Έχω επίσης τη χαρά να βοηθάω το Νομικό Τμήμα εδώ στο γραφείο τμήματος του Βελγίου, να μεταδίδω την πείρα μου στους άλλους και να ποιμαίνω νεότερα άτομα στην οικογένεια Μπέθελ.

Πριν από 84 χρόνια, προσευχήθηκα για πρώτη φορά στον Ιεχωβά. Εκείνη ήταν η αρχή ενός υπέροχου ταξιδιού που με έχει φέρει ακόμα πιο κοντά σε εκείνον. Είμαι πολύ ευγνώμων που σε όλη μου τη ζωή ο Ιεχωβά πρόσεχε τις προσευχές μου.​—Ψαλμ. 66:19.b