Όλη μας τη Ζωή Διδασκόμαστε από τον Μεγάλο Εκπαιδευτή Μας

ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΜΟΥ

Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, οι γονείς μου μετανάστευσαν από την Ιταλία στο Κίντερσλι του Σασκάτσιουαν, στον Καναδά. Λίγο καιρό μετά, γνώρισαν την αλήθεια, και αυτή έγινε το επίκεντρο της ζωής μας. Θυμάμαι που ως παιδί συχνά έβγαινα όλη μέρα στο έργο με την οικογένειά μου, γι’ αυτό μερικές φορές λέω χαριτολογώντας ότι «έκανα βοηθητικό σκαπανικό» στα οχτώ μου!

Οι γονείς μου, αν και φτωχοί, έκαναν πολλές θυσίες για τον Ιεχωβά. Για παράδειγμα, το 1963 πούλησαν πολλά από τα υπάρχοντά τους προκειμένου να μαζέψουν χρήματα για να παρακολουθήσουμε τη διεθνή συνέλευση στην Πασαντίνα της Καλιφόρνιας, στις ΗΠΑ. Το 1972, μετακομίσαμε στο Τρέιλ της Βρετανικής Κολομβίας, στον Καναδά, γύρω στα 1.000 χιλιόμετρα από εκεί που ζούσαμε, για να βοηθήσουμε στον ιταλικό αγρό. Ο πατέρας μου εργαζόταν ως καθαριστής και συντηρητής σε ένα μεγάλο κατάστημα. Του προσφέρονταν προαγωγές αλλά τις απέρριπτε για να μένει προσηλωμένος σε πνευματικές δραστηριότητες.

Είμαι ευγνώμων για το παράδειγμα που έδωσαν οι γονείς μου σε εμένα και στα τρία αδέλφια μου. Αυτό αποτέλεσε στερεό θεμέλιο για τη θεοκρατική μου εκπαίδευση, η οποία περιλάμβανε ένα μάθημα ζωής: Αν επιζητώ πρώτα τη Βασιλεία, ο Ιεχωβά θα με φροντίζει.​—Ματθ. 6:33.

ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΓΕΥΣΗ ΟΛΟΧΡΟΝΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ

Το 1980, παντρεύτηκα την Ντέμπι, μια όμορφη αδελφή με ξεκάθαρους πνευματικούς στόχους. Θέλαμε να αναλάβουμε την ολοχρόνια υπηρεσία, γι’ αυτό η Ντέμπι άρχισε το σκαπανικό τρεις μήνες μετά τον γάμο μας. Όταν κλείσαμε έναν χρόνο παντρεμένοι, μετακομίσαμε σε μια μικρή εκκλησία όπου υπήρχε ανάγκη, και άρχισα και εγώ το σκαπανικό.

Αλλά με τον καιρό αποθαρρυνθήκαμε και αποφασίσαμε να φύγουμε. Πρώτα όμως μιλήσαμε με τον επίσκοπο περιοχής. Εκείνος με καλοσύνη αλλά και ειλικρίνεια μας είπε: «Μέρος του προβλήματος είστε και εσείς οι ίδιοι. Εστιάζετε στα αρνητικά της κατάστασής σας. Αν όμως ψάξετε για τα θετικά, θα τα βρείτε». Αυτήν ακριβώς τη συμβουλή χρειαζόμασταν. (Ψαλμ. 141:5) Την εφαρμόσαμε αμέσως και σύντομα διαπιστώσαμε ότι όντως υπήρχαν πολλά θετικά. Αρκετοί στην εκκλησία ήθελαν να κάνουν περισσότερα για τον Ιεχωβά, μεταξύ αυτών νεαρά άτομα και αδελφές με μη ομόπιστο σύζυγο. Αυτό ήταν τρομερό μάθημα για εμάς. Μάθαμε να αναζητούμε το καλό σε κάθε κατάσταση και να περιμένουμε να διορθώσει ο Ιεχωβά ό,τι μας προβληματίζει. (Μιχ. 7:7) Ξαναβρήκαμε τη χαρά μας, και τα πράγματα βελτιώθηκαν.

Οι εκπαιδευτές στην πρώτη μας σχολή σκαπανέων είχαν υπηρετήσει σε διορισμούς στο εξωτερικό. Καθώς μας έδειχναν φωτογραφίες και μιλούσαν για τις προκλήσεις που είχαν αντιμετωπίσει και τις ευλογίες που είχαν γευτεί, γέννησαν μέσα μας την επιθυμία να υπηρετήσουμε ως ιεραπόστολοι. Αποφασίσαμε λοιπόν να βάλουμε αυτόν τον στόχο.

Προκειμένου να προετοιμαστούμε για τον στόχο μας, το 1984 μετακομίσαμε στη γαλλόφωνη επαρχία του Κεμπέκ, πάνω από 4.000 χιλιόμετρα μακριά από τη Βρετανική Κολομβία. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να προσαρμοστούμε σε έναν εντελώς καινούριο πολιτισμό και να μάθουμε μια ξένη γλώσσα. Κάποια άλλη δυσκολία που αντιμετωπίζαμε συχνά ήταν ότι δεν είχαμε αρκετά χρήματα. Κάποιο διάστημα, το μόνο που είχαμε να φάμε ήταν οι πατάτες που ξέμεναν στο χωράφι ενός αγρότη ο οποίος μας είχε δώσει την άδεια να τις μαζεύουμε. Η Ντέμπι αποδείχτηκε πολύ επινοητική: κάθε τόσο έφτιαχνε και μια καινούρια συνταγή με πατάτες! Παρά τις προκλήσεις, ο στόχος μας ήταν να εγκαρτερούμε με χαρά. Επιπλέον, βλέπαμε ότι ο Ιεχωβά μάς φρόντιζε.​—Ψαλμ. 64:10.

Μια μέρα, λάβαμε ένα απροσδόκητο τηλεφώνημα. Μας προσκαλούσαν να υπηρετήσουμε στο Μπέθελ του Καναδά. Είχαμε ήδη κάνει αίτηση για τη Σχολή Γαλαάδ, οπότε τα συναισθήματά μας για την υπηρεσία Μπέθελ ήταν ανάμεικτα. Παρ’ όλα αυτά, δεχτήκαμε την πρόσκληση. Όταν φτάσαμε, ρωτήσαμε τον αδελφό Κένεθ Λιτλ, ο οποίος ήταν μέλος της Επιτροπής του Τμήματος: «Με τις αιτήσεις μας για τη Γαλαάδ τι θα γίνει;» Εκείνος απάντησε: «Θα το δούμε αυτό όταν έρθει η ώρα».

Εκείνη η ώρα ήρθε μια εβδομάδα αργότερα, όταν προσκληθήκαμε στη Γαλαάδ. Έπρεπε λοιπόν να πάρουμε μια απόφαση. Ο αδελφός Λιτλ μάς είπε: «Ό,τι και αν διαλέξετε, θα υπάρξουν μέρες που θα εύχεστε να είχατε διαλέξει το άλλο. Δεν είναι η μια επιλογή καλύτερη από την άλλη. Ο Ιεχωβά μπορεί να ευλογήσει οποιαδήποτε από τις δύο». Δεχτήκαμε την πρόσκληση για τη Γαλαάδ, και με το πέρασμα των ετών διαπιστώσαμε πόσο δίκιο είχε ο αδελφός Λιτλ. Έχουμε αναφέρει επανειλημμένα τα λόγια του σε άλλους που έπρεπε να διαλέξουν ανάμεσα σε δύο διορισμούς.

ΑΡΧΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΕΡΓΟ

Τον Απρίλιο του 1987, η χαρά μας ήταν απερίγραπτη καθώς αρχίσαμε να παρακολουθούμε τη Σχολή Γαλαάδ στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Ήμασταν στην 83η τάξη, η οποία είχε 24 σπουδαστές. Οι αδελφοί Γιούλισες Γκλας και Τζακ Ρέντφορντ ήταν οι κύριοι εκπαιδευτές μας. Οι πέντε μήνες κύλησαν σαν νεράκι, και στις 6 Σεπτεμβρίου 1987 αποφοιτήσαμε. Διοριστήκαμε στην Αϊτή, μαζί με τον Τζον και τη Μαρί Γκουντ.

Οι τελευταίοι ιεραπόστολοι είχαν απελαθεί από την Αϊτή το 1962 και έκτοτε δεν είχαν σταλθεί άλλοι. Τρεις εβδομάδες μετά την αποφοίτησή μας, βρεθήκαμε σε μια μικρή εκκλησία 35 ευαγγελιζομένων βαθιά στα βουνά της Αϊτής. Ήμασταν νέοι και άπειροι, και ζούσαμε μόνοι μας στον ιεραποστολικό οίκο. Οι άνθρωποι σε εκείνη την περιοχή ήταν πάμφτωχοι, και οι περισσότεροι δεν ήξεραν γράμματα. Εκείνες τις πρώτες μέρες στον ιεραποστολικό μας διορισμό, είδαμε κοινωνικές αναταραχές, πραξικοπήματα, φλεγόμενα οδοφράγματα και κυκλώνες.

Πήραμε πολλά μαθήματα από τους χαρούμενους αδελφούς και αδελφές μας στην Αϊτή που δεν το έβαζαν κάτω. Για πολλούς η ζωή ήταν δύσκολη, αλλά αγαπούσαν τον Ιεχωβά και τη διακονία. Μια ηλικιωμένη αδελφή δεν ήξερε γράμματα, αλλά είχε μάθει απέξω 150 εδάφια. Όλα αυτά που βλέπαμε γύρω μας κάθε μέρα μάς έπειθαν ακόμα περισσότερο ότι έπρεπε να κηρύττουμε το άγγελμα της Βασιλείας ως τη μόνη λύση για τα προβλήματα της ανθρωπότητας. Συγκινούμαστε όταν βλέπουμε κάποιους από τους πρώτους σπουδαστές μας να υπηρετούν τώρα ως τακτικοί σκαπανείς, ειδικοί σκαπανείς και πρεσβύτεροι.

Στην Αϊτή, γνώρισα τον Τρέβορ, έναν νεαρό Μορμόνο ιεραπόστολο, και επανειλημμένα είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε συζητήσεις γύρω από την Αγία Γραφή. Χρόνια αργότερα, ξαφνιάστηκα όταν έλαβα γράμμα του. Έλεγε: «Θα βαφτιστώ στην επόμενη συνέλευση! Θέλω να επιστρέψω στην Αϊτή και να υπηρετήσω ως ειδικός σκαπανέας στην ίδια περιοχή όπου ήμουν ιεραπόστολος των Μορμόνων». Αυτό ακριβώς και έκανε επί πολλά χρόνια, μαζί με τη σύζυγό του.

ΕΥΡΩΠΗ, ΕΠΕΙΤΑ ΑΦΡΙΚΗ

Διοριστήκαμε να υπηρετήσουμε σε ένα μέρος της Ευρώπης όπου το έργο είχε αρχίσει να ανοίγει. Το 1992, πήγαμε στη Λιουμπλιάνα της Σλοβενίας, κοντά στο μέρος όπου είχαν μεγαλώσει οι γονείς μου προτού μετακομίσουν στην Ιταλία. Ο πόλεμος μαινόταν ακόμα σε περιοχές της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Το γραφείο τμήματος στη Βιέννη της Αυστρίας καθώς και τα γραφεία στο Ζάγκρεμπ της Κροατίας και στο Βελιγράδι της Σερβίας επέβλεπαν το έργο στην περιοχή. Τώρα κάθε ανεξάρτητη δημοκρατία επρόκειτο να αποκτήσει το δικό της Μπέθελ.

Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να προσαρμοστούμε σε ακόμα μία γλώσσα και σε άλλον έναν πολιτισμό. Οι ντόπιοι έλεγαν: «Γέζικ γε τέζεκ», που σημαίνει: «Η γλώσσα είναι δύσκολη». Και όντως ήταν! Θαυμάζαμε την οσιότητα των αδελφών οι οποίοι δέχονταν πρόθυμα τις οργανωτικές προσαρμογές και βλέπαμε πώς τους ευλογούσε ο Ιεχωβά. Για άλλη μια φορά, είδαμε ότι ο Ιεχωβά πάντοτε διορθώνει τα ζητήματα με αγάπη και στον κατάλληλο καιρό. Τα χρόνια που περάσαμε στη Σλοβενία εντύπωσαν στο μυαλό μας πολλά μαθήματα που είχαμε πάρει στο παρελθόν, ενώ μας δίδαξαν και καινούρια.

Μας περίμεναν όμως και άλλες αλλαγές. Το 2000, διοριστήκαμε στην Ακτή Ελεφαντοστού, στη Δυτική Αφρική. Κατόπιν, τον Νοέμβριο του 2002, λόγω ενός εμφύλιου πολέμου, μεταφερθήκαμε εσπευσμένα στη Σιέρα Λεόνε, όπου μόλις είχε τελειώσει ένας εμφύλιος πόλεμος έπειτα από 11 χρόνια. Ήταν δύσκολο να φύγουμε από την Ακτή Ελεφαντοστού τόσο ξαφνικά. Ωστόσο, τα μαθήματα που είχαμε πάρει μας βοήθησαν να διατηρήσουμε τη χαρά μας.

Επικεντρωθήκαμε στον παραγωγικό τομέα και στους στοργικούς αδελφούς και αδελφές οι οποίοι είχαν υπομείνει τόσα χρόνια πολέμου. Αν και ήταν φτωχοί, ήθελαν να μοιράζονται ό,τι είχαν. Μια αδελφή πρόσφερε στην Ντέμπι μερικά ρούχα. Η Ντέμπι δίσταζε να τα πάρει, αλλά η αδελφή επέμεινε λέγοντας: «Στη διάρκεια του πολέμου, αδελφοί σε άλλες χώρες μάς στήριζαν. Τώρα είναι η σειρά μας να βοηθήσουμε». Βάλαμε στόχο να μιμηθούμε το παράδειγμά τους.

Κάποια στιγμή, επιστρέψαμε στην Ακτή Ελεφαντοστού, αλλά η ένταση που σιγόβραζε οδήγησε και πάλι σε ξέσπασμα βίας. Έτσι, τον Νοέμβριο του 2004, φύγαμε εσπευσμένα με ελικόπτερο, έχοντας ο καθένας μας μαζί του όλη και όλη μια δεκάκιλη βαλίτσα. Εκείνο το βράδυ, κοιμηθήκαμε στο πάτωμα σε μια γαλλική στρατιωτική βάση και την επομένη πετάξαμε για Ελβετία. Όταν φτάσαμε στο γραφείο τμήματος γύρω στα μεσάνυχτα, η Επιτροπή του Τμήματος και οι εκπαιδευτές της Σχολής Διακονικής Εκπαίδευσης μαζί με τις συζύγους τους μας υποδέχτηκαν θερμά με πολλές αγκαλιές, ζεστό φαγητό και άφθονες ελβετικές σοκολάτες. Νιώσαμε απίστευτη συγκίνηση.

Διοριστήκαμε προσωρινά στην Γκάνα και κατόπιν ξανά στην Ακτή Ελεφαντοστού όταν τα πράγματα είχαν ηρεμήσει κάπως. Η καλοσύνη της αδελφότητας μας στήριξε πολύ σε εκείνες τις αγχωτικές μετακινήσεις και στους προσωρινούς διορισμούς. Συμφωνήσαμε με την Ντέμπι πως, παρότι αυτή η αδελφική αγάπη είναι ο κανόνας στην οργάνωση του Ιεχωβά, δεν θα τη θεωρούσαμε ποτέ δεδομένη. Μάλιστα, ακόμα και εκείνοι οι ταραχώδεις καιροί αποδείχτηκαν πολύτιμο μέρος της εκπαίδευσής μας.

ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

Το 2006, μια επιστολή από τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία μάς ενημέρωσε ότι διοριστήκαμε στη Μέση Ανατολή. Για άλλη μια φορά, αυτό σήμαινε καινούριες περιπέτειες, προκλήσεις, γλώσσες και πολιτισμούς. Είχαμε πολλά να μάθουμε σε αυτό το πολιτικά και θρησκευτικά φορτισμένο περιβάλλον. Μας άρεσε η ποικιλία των γλωσσών στις εκκλησίες και βλέπαμε την ενότητα που προκύπτει όταν ακολουθούμε τη θεοκρατική κατεύθυνση. Θαυμάζαμε τους αδελφούς επειδή οι περισσότεροι από αυτούς υπέμεναν με θάρρος εναντίωση από συγγενείς, συμμαθητές, συνεργάτες και γείτονες.

Το 2012, παρακολουθήσαμε την ειδική συνέλευση στο Τελ Αβίβ του Ισραήλ. Από την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ., αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο λαός του Ιεχωβά έκανε τόσο μεγάλη σύναξη σε εκείνη την περιοχή. Τι αξέχαστη περίσταση!

Στη διάρκεια εκείνων των ετών, μας ανατέθηκε να επισκεφτούμε μια χώρα όπου το έργο μας είναι υπό περιορισμό. Πήγαμε στους αδελφούς μερικά έντυπα, συμμετείχαμε στη διακονία αγρού και παρακολουθήσαμε μικρές συνελεύσεις. Παντού υπήρχαν βαριά οπλισμένοι πολιτοφύλακες και σημεία ελέγχου, αλλά εμείς νιώθαμε ασφαλείς καθώς κινούμασταν διακριτικά μαζί με λίγους ντόπιους ευαγγελιζομένους.

ΠΙΣΩ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ

Το 2013, λάβαμε έναν πολύ διαφορετικό διορισμό​—να υπηρετήσουμε στο γραφείο τμήματος στην Κινσάσα, στο Κονγκό, μια αχανή χώρα που διαθέτει εξαίσια φυσική ομορφιά αλλά πλήττεται από ακραία φτώχεια και ταλαιπωρείται συχνά από ένοπλες συγκρούσεις. Στην αρχή είπαμε: «Την ξέρουμε την Αφρική. Είμαστε έτοιμοι». Η αλήθεια όμως είναι ότι είχαμε πολλά να μάθουμε, ιδίως όταν χρειαζόταν να ταξιδέψουμε σε περιοχές με ελλιπείς υποδομές. Μπορέσαμε να εστιάσουμε σε πολλά θετικά πράγματα, όπως για παράδειγμα στην εγκαρτέρηση και στη χαρά των αδελφών παρά τις οικονομικές δυσχέρειες, στην αγάπη τους για τη διακονία και στις προσπάθειές τους να παρακολουθούν τις συναθροίσεις και τις συνελεύσεις. Είδαμε από πρώτο χέρι ότι το έργο της Βασιλείας προόδευε μόνο χάρη στην υποστήριξη και στην ευλογία του Ιεχωβά. Τα χρόνια που υπηρετήσαμε στο Κονγκό χαράχτηκαν βαθιά μέσα μας και διεύρυναν και άλλο την οικογένεια των φίλων μας.

Στα τέλη του 2017, πήγαμε σε έναν άλλον διορισμό​—στη Νότια Αφρική. Αυτό είναι το μεγαλύτερο γραφείο τμήματος από αυτά στα οποία έχουμε υπηρετήσει, και μάλιστα ακόμα και οι διορισμοί μας στο Μπέθελ μάς ήταν εντελώς καινούριοι. Για άλλη μια φορά, είχαμε πολλά να μάθουμε, αλλά τα διδάγματα του παρελθόντος αποδείχτηκαν χρήσιμα. Αγαπάμε τους πολλούς αδελφούς και αδελφές που υπομένουν εδώ και δεκαετίες. Και είναι υπέροχο να βλέπουμε την οικογένεια Μπέθελ να εργάζεται ενωμένα παρά την ποικιλία φυλών και πολιτισμών. Είναι ολοφάνερο ότι ο Ιεχωβά ευλογεί τον λαό του με ειρήνη, καθώς ντύνονται τη νέα προσωπικότητα και εφαρμόζουν τις Βιβλικές αρχές.

Στο διάβα των ετών, η Ντέμπι και εγώ έχουμε λάβει συναρπαστικούς διορισμούς, έχουμε προσαρμοστεί σε διαφορετικούς πολιτισμούς και έχουμε μάθει καινούριες γλώσσες. Δεν ήταν πάντα εύκολο, αλλά νιώθαμε συνεχώς την όσια αγάπη του Ιεχωβά μέσω της οργάνωσής του και της αδελφότητας. (Ψαλμ. 144:2) Είμαστε βέβαιοι ότι η εκπαίδευση που λάβαμε στην ολοχρόνια υπηρεσία μας μάς έχει κάνει καλύτερους υπηρέτες του Ιεχωβά.

Είμαι ευγνώμων για την ανατροφή που μου έδωσαν οι γονείς μου, για την υποστήριξη της αγαπημένης μου συζύγου, της Ντέμπι, και για τα εξαιρετικά παραδείγματα που έχουμε στην παγκόσμια πνευματική μας οικογένεια. Καθώς προχωρούμε προς το μέλλον, είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίζουμε να διδασκόμαστε από τον Μεγάλο Εκπαιδευτή μας.