Η Φυλακή Δεν Μπόρεσε να με Απομακρύνει από τον Ιεχωβά

Επιστρέψαμε στην Ουκρανία το 1966. Μια από τις πρώτες αναμνήσεις μου είναι από τότε που ήμουν τεσσάρων χρονών, όταν πήγαμε με τη μητέρα μου να επισκεφτούμε τον παππού μου στη φυλακή. Κάναμε ένα μεγάλο ταξίδι με τρένο από το Κριβί Ριγ της Ουκρανίας ως τη σωφρονιστική αποικία στη Μορδοβία της κεντρικής Ρωσίας. Μπορέσαμε να μείνουμε μόνο δύο ώρες μαζί με τον παππού μου, ενώ δίπλα μας υπήρχαν συνεχώς φύλακες. Τουλάχιστον, όμως, του επέτρεψαν να με κρατάει στην αγκαλιά του.

Εμπιστεύομαι στον Ιεχωβά στα Σχολικά μου Χρόνια

Καθώς μεγάλωνα στην Ουκρανία, η εμπιστοσύνη μου στον Ιεχωβά δοκιμάστηκε πολλές φορές. Για παράδειγμα, όταν τα παιδιά άρχιζαν το σχολείο, έπρεπε να έχουν στη στολή τους ένα άστρο με την εικόνα του νεαρού Λένιν.a Στις μεγαλύτερες τάξεις, τα παιδιά έπρεπε να φορούν ένα κόκκινο μαντίλι γύρω από τον λαιμό τους για να δείχνουν ότι υποστηρίζουν τις ιδέες του Λένιν. Εγώ δεν φορούσα αυτά τα πολιτικά σύμβολα επειδή ήξερα ότι ο Ιεχωβά αξίζει την πλήρη αφοσίωσή μας.

Οι γονείς μου με βοήθησαν να αποκτήσω τη δική μου σχέση με τον Ιεχωβά καθώς συζητούσαν μαζί μου υπομονετικά γύρω από θέματα όπως η πολιτική ουδετερότητα. Με παρότρυναν επίσης να είμαι επιμελής στο σχολείο γιατί έτσι θα έφερνα δόξα στον Ιεχωβά.

Μια μέρα ήρθε στο σχολείο μας ένας δημοσιογράφος του περιοδικού Ναούκα ι ρελίγκια (Επιστήμη και Θρησκεία), το οποίο κυκλοφορούσε σε ολόκληρη τη Σοβιετική Ένωση και προωθούσε την αθεϊστική προπαγάνδα. Ο δημοσιογράφος έκανε μια διάλεξη που είχε σκοπό να πείσει τους μαθητές ότι δεν υπάρχει Θεός. Οι δάσκαλοί μου με έβαλαν να καθίσω στην πρώτη σειρά.

Μετά τη διάλεξη, με πήγαν στον δημοσιογράφο και του ζήτησαν να μου μιλήσει. Με ρώτησε ποια ήταν η θρησκεία μου, και εγώ χωρίς δισταγμό τού απάντησα: «Είμαι Μάρτυρας του Ιεχωβά». Με ευχαρίστησε που άκουσα προσεκτικά τη διάλεξή του και δεν είπε τίποτα άλλο. Αυτό εκνεύρισε πολύ τους δασκάλους μου!

Εμπιστευόμαστε στον Ιεχωβά ως Οικογένεια

Στο σπίτι μας τυπώναμε Βιβλικά έντυπα και μετά τα μοιράζαμε στους αδελφούς. Για να το καταφέρνουμε αυτό, έπρεπε να στηριζόμαστε ως οικογένεια στον Ιεχωβά. Επίσης, ο πατέρας μου επισκεπτόταν εκκλησίες και ομίλους στην κεντρική Ουκρανία υπηρετώντας ως επίσκοπος περιοχής.

Ένα απόγευμα τον Φεβρουάριο του 1978, μόλις δύο μέρες προτού γεννηθεί ο μικρότερος αδελφός μου, ο Πάβλικ, γύρισα από το σχολείο και βρήκα το σπίτι μας άνω κάτω. Η αστυνομία είχε κάνει έρευνα και είχε κατασχέσει όλα τα έντυπά μας.

Την επόμενη μέρα, ήταν πολύ αστείο να βλέπω τους δασκάλους μου να κοιτάζουν εμένα και τον αδελφό μου τον Μιχάιλο νομίζοντας ότι ήμασταν παιδιά Αμερικανών κατασκόπων. Με τον καιρό, πολλοί δάσκαλοί μου κατάλαβαν ότι έκαναν λάθος. Μερικοί συμμαθητές μου μάλιστα έγιναν αργότερα Μάρτυρες!

Το 1981 έγινε πάλι έρευνα στο σπίτι μας. Παρ’ όλο που δεν είχα συμπληρώσει ακόμα τα 18, με κάλεσαν μαζί με τον πατέρα μου και τον παππού μου στο γραφείο του εισαγγελέα. Ο ανώτερος ανακριτής, για να με τρομοκρατήσει, με απείλησε με φυλάκιση. Ταυτόχρονα, ένας άντρας με πολιτικά μού υποσχέθηκε ότι, αν συνεργαζόμουν μαζί τους, με περίμενε ένα λαμπρό μέλλον. Στην πραγματικότητα, ο ένας με απειλούσε με «μαστίγιο», ενώ ο άλλος μου πρόσφερε «καρότο». Στην προσπάθειά τους να με πείσουν, μου υπενθύμισαν πόσες φορές είχαν φυλακιστεί ο πατέρας μου, ο παππούς μου και οι θείοι μου. Δεν καταλάβαιναν όμως πως με αυτόν τον τρόπο αποκτούσα μεγαλύτερη βεβαιότητα ότι θα μπορούσα και εγώ να υπομείνω τη φυλάκιση με τη βοήθεια του Ιεχωβά.—Φιλιππησίους 4:13.

Εμπιστεύομαι στον Ιεχωβά στη Φυλακή

Μια μέρα αφότου συμπλήρωσα τα 18, έλαβα ειδοποίηση από τη στρατολογία. Επειδή αρνήθηκα τη στράτευση, με προφυλάκισαν. Έτσι βρέθηκα κλειδωμένος σε ένα τεράστιο κελί με περίπου 85 άντρες. Υπήρχαν μόνο 34 κρεβάτια, οπότε έπρεπε να κοιμόμαστε με βάρδιες. Μπορούσαμε να κάνουμε μπάνιο μόνο μία φορά την εβδομάδα.

Όταν μπήκα στο κελί, η πόρτα έκλεισε πίσω μου με θόρυβο και τα μάτια όλων καρφώθηκαν πάνω μου. Από μια γωνιά του κελιού, κάποιοι άντρες με ρώτησαν αμέσως γιατί βρισκόμουν εκεί. Αν και ένιωσα ανησυχία, θυμήθηκα τον Δανιήλ, ο οποίος δεν έπαθε τίποτα στον λάκκο των λιονταριών. Αυτή η Βιβλική αφήγηση με βοήθησε να εμπιστευτώ πλήρως στον Ιεχωβά και να παραμείνω ήρεμος.—Ησαΐας 30:15· Δανιήλ 6:21, 22.

Μετά το βραδινό φαγητό, ένας από τους συγκρατουμένους μου ξεκίνησε να μου κάνει πολλές ερωτήσεις γύρω από την πίστη μου. Σιγά σιγά και άλλοι κρατούμενοι άρχισαν να ακούν τη συζήτησή μας, και έτσι απλώθηκε ησυχία σε όλο το κελί. Τους εξηγούσα τα πιστεύω μου επί τέσσερις με πέντε ώρες. Η καρδιά μου ξεχείλιζε από ευγνωμοσύνη για τη βοήθεια του Ιεχωβά!

Πριν από τη δίκη μου, ικέτευσα τον Ιεχωβά να μου δώσει τη σοφία και το θάρρος να υπερασπιστώ τις θρησκευτικές μου πεποιθήσεις. Ο εισαγγελέας με κατηγόρησε ότι η πίστη μου στον Θεό ήταν απλώς μια δικαιολογία για να αποφύγω τη στράτευση. Προσπάθησα να αποδείξω στο δικαστήριο ότι, αν υπηρετούσα στον στρατό, θα δυσαρεστούσα την πιο ισχυρή Προσωπικότητα στο σύμπαν. Παρ’ όλα αυτά, το 1982 καταδικάστηκα σε διετή φυλάκιση σε σωφρονιστική αποικία.

Ήμουν πολύ χαρούμενος που είχα άλλους πέντε Μάρτυρες μαζί μου στη φυλακή. Αν και μπορούσαμε να μιλάμε για πολύ λίγο—μερικές φορές μόνο για λίγα λεπτά—συζητούσαμε πάντα ένα εδάφιο. Βέβαια, δεν είχαμε Αγία Γραφή, αλλά είχαμε τα εδάφια που μας έγραφαν στα γράμματά τους συγγενείς και φίλοι. Κάποιες φορές βρίσκαμε εδάφια ακόμα και σε λογοτεχνικά βιβλία!

Εμπιστεύομαι στον Ιεχωβά σε ένα Έκτακτο Ιατρικό Περιστατικό

Το 1983, ενώ δούλευα στο εργαστήριο της φυλακής, έγινε ένα ατύχημα. Μια στοίβα από μεταλλικές πλάκες που ζύγιζε περίπου δύο τόνους έπεσε από έναν γερανό. Η στοίβα με χτύπησε από πίσω, με έριξε στο έδαφος και συνέθλιψε το αριστερό μου πόδι.

Προσευχήθηκα στον Ιεχωβά να μου δώσει τη δύναμη να αντέξω τον αφόρητο πόνο. Η νοσοκόμα της φυλακής μού πρότεινε να ξεσπάσω σε βρισιές για να αντέξω, αλλά εγώ προτίμησα να ψάλω ύμνους της Βασιλείας.

Χρειάστηκε να ταξιδέψω έξι ολόκληρες ώρες με φορτηγό, βάρκα και ασθενοφόρο για να φτάσω στο νοσοκομείο. Έχασα πολύ αίμα. Ήξερα ότι θα χρειαζόμουν χειρουργείο, γι’ αυτό προσευχόμουν οι γιατροί να έχουν σοφία και να σεβαστούν τη βασισμένη στη Γραφή απόφασή μου να μη δεχτώ μετάγγιση αίματος. Όταν άρχισα να εξηγώ στον γιατρό τι πιστεύω, δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα. Τον ικέτευσα όμως να σεβαστεί την απόφασή μου. Του είπα ότι ήμουν διατεθειμένος να αναλάβω την ευθύνη για οποιεσδήποτε συνέπειες. Ένιωσα μεγάλη ανακούφιση όταν ο γιατρός δέχτηκε τελικά να κάνει την εγχείρηση αναίμακτα. Δυστυχώς όμως, έπρεπε να ακρωτηριάσει μέρος του αριστερού μου ποδιού.

Μετά την εγχείρηση, ήμουν τρομερά αδύναμος. Επί εβδομάδες ακροβατούσα μεταξύ ζωής και θανάτου. Ένα απόγευμα, μια νοσοκόμα μού είπε ότι για να αναρρώσω θα μου πρόσφεραν ειδική διατροφή. Αντί για το φαγητό της φυλακής, θα μου έδιναν πιο θρεπτικές τροφές που θα φυλάσσονταν σε ένα ψυγείο κοντά μου. Κάθε μέρα, θα μπορούσα να τρώω μια κουταλιά μέλι, ένα φρέσκο αβγό και ένα κομματάκι βούτυρο. Μόλις οι γονείς μου έμαθαν για το ατύχημά μου, προσπάθησαν να μου στέλνουν αυτά τα προϊόντα. Ωστόσο, η αξιωματικός στις παραλαβές δέχτηκε μόνο μία φορά να τα παραλάβει.

Το χέρι του Ιεχωβά όμως δεν είναι μικρό. (Ησαΐας 59:1) Οι νοσοκόμες που έρχονταν για να αλλάξουν τους επιδέσμους μου μοιράζονταν μαζί μου το δικό τους φαγητό. Επίσης, γέμιζαν το ψυγείο με τα τρόφιμα που χρειαζόμουν. Αυτό μου θύμιζε τη Βιβλική αφήγηση με τη χήρα που το δοχείο της με το λάδι δεν άδειαζε.—1 Βασιλέων 17:14-16.

Σιγά σιγά, άρχισα να συνέρχομαι. Με παρηγορούσαν και με ενθάρρυναν πολύ τα γράμματα που μου έστελναν οι φίλοι μου και η οικογένειά μου. Συνολικά, έλαβα 107 γράμματα και απάντησα σε όλα. Πήρα μέχρι και ένα πακέτο με προμήθειες από αδελφούς μου που βρίσκονταν σε μια άλλη φυλακή!

Κατάφερα να κάνω μπάνιο μετά από δύο ολόκληρους μήνες! Άρχισα να ανυπομονώ να επιστρέψω στη φυλακή για να είμαι και πάλι μαζί με τους αδελφούς μου.

Καθώς ένας γιατρός ετοίμαζε το εξιτήριό μου, με φώναξε στο γραφείο του και μου έκανε πολλές ερωτήσεις για την πίστη μου. Στο τέλος, μου ευχήθηκε να καταφέρω να παραμείνω πιστός. Ήταν αντιφατικό να ακούω κάποιον με στρατιωτική στολή να ξεστομίζει αυτά τα λόγια!

Τον Απρίλιο του 1984, έγινε μια συνάντηση για να αποφασιστεί αν θα αποφυλακιζόμουν υπό όρους. Εκεί με ρώτησαν αν ήμουν πρόθυμος να καταταγώ στον στρατό. Απάντησα ότι, εφόσον στεκόμουν με πατερίτσες και είχα ένα μόνο πόδι, η ερώτηση δεν είχε κανένα νόημα. Τότε με ρώτησαν: «Τι θα έκανες αν είχες και τα δυο σου πόδια;» Είπα ότι θα αρνιόμουν να πάω στον στρατό επειδή είμαι αποφασισμένος να παραμείνω όσιος στον Θεό μου. Μου ανακοίνωσαν ότι θα φρόντιζαν να μη φύγω ούτε μία μέρα προτού ολοκληρώσω την ποινή μου. Ωστόσο, αποφυλακίστηκα δύο μήνες και 12 μέρες πριν από την καθορισμένη ημερομηνία.

Εμπιστεύομαι στον Ιεχωβά Μετά την Αποφυλάκισή Μου

Έναν χρόνο μετά την αποφυλάκισή μου, πήρα προσθετικό πόδι. Χρειάζομαι περίπου μία ώρα κάθε πρωί για να το βάλω. Τον χειμώνα είναι ιδιαίτερα δύσκολο να το φοράω, και το ακρωτηριασμένο μου πόδι αργεί να ζεσταθεί επειδή δεν έχει καλή κυκλοφορία του αίματος. Έχω να τρέξω από τότε που ήμουν 19 χρονών. Γι’ αυτό, ονειρεύομαι τη στιγμή που θα τρέχω ξανά στον νέο κόσμο.—Ησαΐας 35:6.

Δεν ήταν εύκολο να βρίσκω δουλειές επειδή πολλοί εργοδότες δεν θέλουν να προσλάβουν κάποιον ανάπηρο. Ποτέ μου όμως δεν είχα καθιστική εργασία. Για κάποιο διάστημα, δούλευα ως μηχανικός οχημάτων. Αργότερα, δούλεψα μέχρι και στην οικοδομή.

Το 1986 παντρεύτηκα τη Σβιτλάνα, μια αξιαγάπητη αδελφή. Οι πρώτοι που είχαν γνωρίσει την αλήθεια στην οικογένειά της ήταν οι παππούδες της, όπως ήταν και οι δικοί μου. Πολλές φορές λέει ότι χαίρεται πολύ που, όταν ξεκινήσαμε τη γνωριμία μας, συμφωνήσαμε ότι θα βάζουμε πάντα τον Ιεχωβά πρώτο στον γάμο μας.

Η κόρη μας, η Όλια, και ο γιος μας, ο Βολόντια, με βοηθούσαν με τις επισκευές στο σπίτι μας που ήταν παλιό. Έτσι έμαθαν να κάνουν οικοδομικές εργασίες. Όταν λοιπόν μεγάλωσαν, τους άρεσε πολύ να βοηθούν στην οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας. Επίσης, άρχισαν το τακτικό σκαπανικό. Τώρα η Όλια υπηρετεί στην οικοδόμηση, και ο Βολόντια είναι πρεσβύτερος.

Η Σβιτλάνα έχει αποδειχτεί υπέροχο στήριγμα για εμένα. Περίπου 30 χρόνια πριν, τη δεκαετία του 1990, πολλές εκκλησίες στην Ουκρανία είχαν πάνω από 200 ευαγγελιζομένους αλλά μόνο έναν ή δύο πρεσβυτέρους. Επιπλέον, ένα σαββατοκύριακο τον μήνα μετέφερα τα έντυπα στις εκκλησίες της κεντρικής Ουκρανίας. Με την πολύτιμη υποστήριξη της Σβιτλάνα, κατάφερνα πάντα να τα βγάζω πέρα με τις ευθύνες μου.

Εμπιστεύομαι στον Ιεχωβά Μέχρι Τώρα

Το 2022 αποφασίσαμε με τη Σβιτλάνα να φύγουμε από το Κριβί Ριγ. Τώρα υπηρετούμε σε μια εκκλησία της Αυστρίας.

Από μικρός είχα γύρω μου Μάρτυρες συγγενείς που ήταν καλά παραδείγματα για εμένα επειδή παρέμεναν ικανοποιημένοι παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν. Η Αγία Γραφή μάς βοηθάει να μάθουμε περισσότερα για τον Δημιουργό μας και να έχουμε στενή σχέση μαζί του. (Ιακώβου 4:8) Αυτή η σχέση κάνει τη ζωή μας να αξίζει. Χαίρομαι που, αν και πέρασα δυσκολίες, μπορούσα πάντα να δίνω στον Ιεχωβά τη δόξα που του αξίζει.