Τοκετός—Πρέπει να Είναι Τόσο Επώδυνος;
«ΕΠΙ ΕΙΚΟΣΙ ώρες στον πρώτο μου δύσκολο τοκετό, μόνη και τρομαγμένη, γύριζα προς τον τοίχο και ωρκιζόμουν ότι αν επιζούσα από «αυτό,» ποτέ πια δεν θα έκανα άλλο παιδί. Αργότερα στο μαιευτικό τμήμα, εμείς οι μητέρες φορώντας τις ρόμπες μας, καθόμασταν γύρω-γύρω και λέγαμε η μια στην άλλη ότι ο τοκετός μας ήταν ‘θαυμάσιος’. Δεν υπήρχαν γνωστές λέξεις για να περιγράψωμε τις τρομακτικές στιγμές που περάσαμε, κι έτσι δεν είπαμε τίποτε.»
Έτσι περιέγραψε μια μητέρα τον πρώτο της τοκετό. Ευτυχώς δεν αντιμετωπίζουν όλες οι μητέρες τόσο φοβερές στιγμές. Αλλά σχεδόν όλες συμφωνούν ότι: η γέννησις ενός παιδιού είναι επώδυνη. Αυτό μπορεί να το καταλάβη κανείς όταν σκεφθή τι λαμβάνει χώρα στο σώμα όταν γεννιέται το παιδί.
Γιατί Τόσο Επώδυνος;
Ο τοκετός είναι μια από τις πιο έντονες και περίπλοκες λειτουργίες του σώματος του ανθρώπου. Αυτή η λειτουργία είναι αναγκαία για να βγη με ασφάλεια από τον στενό και ευαίσθητο γεννητικό σωλήνα ένα ζωντανό πλάσμα, που ζυγίζει περίπου όσο ένα μεγάλο λάχανο, και έχει τέσσερα άκρα. Μερικές φορές μάλιστα γεννιούνται δύο ή περισσότερα μωρά μαζί.
Ο πραγματικός πόνος συνήθως αρχίζει με μια σειρά ισχυρών μυϊκών συσπάσεων της μήτρας. Το μικρό αρχικά περνά από τη μήτρα στο κάτω στενό άκρο της. Για να προχωρήση, το «στόμιο» της μήτρας πρέπει ν’ ανοίξη τόσο όσο είναι το μέγεθος της γροθιάς ενός άνδρα. Αυτό επηρεάζει το πυκνό δίκτυο των αισθητήριων νεύρων στο κάτω άκρο της μήτρας και προκαλεί πόνο. Αν οι συσπάσεις δεν είναι τόσο ισχυρές ώστε ν’ ανοίξη το «στόμιο» της μήτρας, η διαδικασία του τοκετού παρατείνεται και αποτελεί μεγάλη δοκιμασία.
Όταν το «στόμιο» ανοίξη τελείως, το μωρό ωθείται προς τον στενό κόλπο. Η μητέρα πρέπει τότε να προσπαθήση με δύναμι να σπρώξη το μωρό να περάση μέσα από τον κόλπο και να βγη έξω περνώντας μέσα από τα ευαίσθητα εξωτερικά γεννητικά όργανα. Μερικές φορές χρειάζεται να το τραβήξουν με λαβίδες ή βεντούζα.
Αυτό σημαίνει πόνους, πράγματι. Αλλά πρέπει να είναι τόσο επώδυνος ο τοκετός; Μπορεί να γίνη κάτι που να απαλύνη τον πόνο;
Παυσίπονα
Στις περισσότερες γυναίκες, που γεννούν σε νοσοκομεία σήμερα, δίνουν παυσίπονα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το 95 τοις εκατό των εγκύων παίρνουν κάποιο τέτοιο φάρμακο.
Το «ιλαρό αέριο» [πρωτοξείδιο του αζώτου] χρησιμοποιείται επί χρόνια σαν παυσίπονο και σήμερα μάλιστα σε πολλά μέρη εξακολουθεί να χρησιμοποιήται. Αυτό χαλαρώνει το κέντρο των νεύρων στον εγκέφαλο. Στα πρώτα στάδια του τοκετού συνήθως δίνονται στις γυναίκες βαρβιτουρικά, ηρεμιστικά και αναλγητικά για να χαλαρώνουν και να κατευνάζουν τους πόνους του τοκετού.
Για την αποφυγή των καταστρεπτικών επιδράσεων των ναρκωτικών και άλλων παρενεργειών απ’ αυτά τα φάρμακα και για να βρίσκεται η μητέρα σε κατάστασι εγρηγόρσεως και να συνεργάζεται τη στιγμή του τοκετού, συνηθίζεται σήμερα η τοπική αναισθησία. Γίνονται ενέσεις με παυσίπονα που αναστέλλουν τη λειτουργία των ευαίσθητων νεύρων στην περιοχή του γεννητικού σωλήνα. Μερικές φορές εφαρμόζεται γενική αναισθησία και η μητέρα χάνει τις αισθήσεις της.
Μολονότι πολλοί διαπίστωσαν ότι είναι υποβοηθητική και ίσως αναγκαία η χρήσις παυσίπονων, τα πρόσφατα χρόνια οι γιατροί όλο και περισσότερο αποφεύγουν την απεριόριστη χρήσι τους. Το 1978 παρουσιάσθηκε ένα ισχυρό σήμα κινδύνου. Δύο Αμερικανίδες ειδικές στην ανάπτυξι νηπίων και παιδιών, η Υβόννη Μπράκμπιλλ στο Πανεπιστήμιο της Φλώριντα και η Σάρρα Μπρόμαν του Εθνικού Ιδρύματος Υγείας, ανέλυσαν τα στοιχεία που συγκέντρωσαν εξετάζοντας 50.000 παιδιά τα οποία παρακολουθούσαν από πριν γεννηθούν ακόμη μέχρι την ηλικία των επτά. Μια είδησις στην εφημερίδα Ποστ της Ουάσιγκτον λέει σχετικά: «Στη διάρκεια του πρώτου χρόνου της ζωής τους, τα μωρά, των οποίων οι μητέρες είχαν χάνει χρήσι μαιευτικών φαρμάκων, είχαν την τάσι να υστερούν ή και να μην μπορούν καθόλου ν’ αναπτύξουν την ικανότητα να κάθωνται, να στέκωνται όρθια ή να κινούνται. Στερούνται επίσης της ικανότητος να σταματούν την αντίδρασί τους σ’ ένα ερέθισμα, π.χ. δεν σταματούσαν να κλαίνε όταν κάποιος τα παρηγορούσε.»
Η ίδια είδησις αναφέρει επίσης ότι η συμπεριφορά των παιδιών επηρεαζόταν τουλάχιστον μέχρι την ηλικία των επτά, και δόθηκε η εξής εξήγησις: «Τα φάρμακα που χορηγούνται στη διάρκεια της κυήσεως και του τοκετού διασχίζουν γρήγορα τον πλακούντα και φθάνουν εύκολα στον εγκέφαλο του εμβρύου . . . Το συκώτι και τα νεφρά του νεογέννητου, που κανονικά αναλύουν τα φάρμακα και τα αποβάλλουν, δεν λειτουργούν πλήρως στη γέννησι.» Ωστόσο, δεν συμφωνούν όλοι μ’ αυτούς τους κίνδυνους. Μερικοί ερευνητές λένε ότι «αν τα φάρμακα διαλέγωνται προσεκτικά, και αν η ποσότητα και ο χρόνος που μεσολαβεί στις δόσεις ελέγχεται σωστά, τότε σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις οι συνέπειες για το μικρό είναι μηδαμινές.»
Μολονότι μερικές γυναίκες παίρνουν παυσίπονα επειδή θέλουν να γεννήσουν πιο άνετα και με λιγότερο άγχος, πολλές προτιμούν να γεννήσουν χωρίς παρεμβάσεις. Θέλουν να νοιώσουν αυτή τη θαυμαστή εμπειρία στο πλήρες. «Γυναίκες έχουν πει ότι δεν θέλουν απλώς να παρευρίσκονται ναρκωμένες στη γέννησι του δικού τους του παιδιού,» σχολιάζει ένας αρθρογράφος. Ωστόσο, υπάρχουν κι άλλες ανασταλτικές μέθοδοι χωρίς φάρμακα.
Πάψτε ν’ Ανησυχήτε
Έρευνες δείχνουν ότι το μέγεθος του πόνου δεν το καθορίζουν μόνο τα σωματικά χαρακτηριστικά, όπως το μέγεθος του μωρού ή το πλάτος του γεννητικού σωλήνα. Η σωματική κατάστασις της μητέρας είναι ένας σπουδαίος παράγοντας αλλά και η ανησυχία της είναι επίσης ένας πρωταρχικός παράγοντας στην περίπτωσι αυτή. «Γυναίκες, που στη διάρκεια της εγκυμοσύνης τους φοβούντο πολύ τον τοκετό, περιγράφουν . . . τον τοκετό τους, σαν πιο οδυνηρό απ’ όσο περίμεναν οι γυναίκες με μεγαλύτερη σιγουριά,» λέει ο Δρ Νιλς Ούτενμπεργκ, ένας Σουηδός ερευνητής του Πανεπιστημίου της Λουντ, ο οποίος επί σειρά ετών έχει μελετήσει τις εμπειρίες και τις διαθέσεις των εγκύων.
Σύμφωνα μ’ αυτόν τον ερευνητή, η παραπάνω παρατήρησις οφείλεται στη σχέσι μεταξύ ανησυχίας και πόνου. Η ανησυχία αυξάνει τον πόνο, και η ανησυχία με τον πόνο μαζί προκαλούν μυϊκή έντασι. Μια γυναίκα που ανησυχεί, συνήθως έχει υπερβολική έντασι στη διάρκεια του τοκετού. Αυτό της αχρηστεύει την ικανότητα να χαλαρώνη και να ξαναπαίρνη δυνάμεις στα μεσοδιαστήματα των ωδίνων.
Γι’ αυτό, για να έχη μια γυναίκα, λιγότερο έντονες ωδίνες πρέπει να ελαττώση την ανησυχία της. Η γνώσις δίνει σιγουριά. Αν λάβη καλές πληροφορίες εκ των προτέρων για όσα συμβαίνουν μέσα της κατά τον τοκετό, θα δεχθή ν’ αναλάβη το ρόλο της και να ενεργήση πιο έξυπνα, με το να χαλαρώνη πιο πολύ και να είναι λιγότερο ευαίσθητη στον πόνο. Πολλά μαιευτήρια παρέχουν τέτοιες πληροφορίες.
Η στάσις της μητέρας κατά τον τοκετό έχει επίσης αποτελέσει αντικείμενο έρευνας.
Ξαπλωμένη ή Καθιστή;
Ο καθηγητής Ρομπέρτο Καλντέιρο-Μπάρτσια, ένας Ουρουγουανός ψυχολόγος επί θεμάτων εγκυμοσύνης, που αφιέρωσε 80 χρόνια στην έρευνα και στην ανάπτυξι μερικών από τις πιο περιπλοκές τεχνικές μεθόδους για τον τοκετό, έχει διαπιστώσει ότι η καθιστή στάσις, που έπαιρναν στα παλιά χρόνια, μικραίνει τη διάρκεια του τοκετού, είναι ευκολότερη και πιο φυσιολογική από την ξαπλωτή. Ένα άρθρο για τις διαπιστώσεις του στη Βρεταννική εφημερίδα Δε Γκάρντιαν της 24ης Δεκεμβρίου 1979, γράφει ότι ο γιατρός αυτός ισχυρίζεται ότι η ξαπλωτή στάσις εμποδίζει την κυκλοφορία του αίματος και την παροχή οξυγόνου στο έμβρυο.
Το άρθρο υπογραμμίζει: «Ο Καλντέιρο-Μπάρτσια διαπίστωσε ότι στις εγκυμοσύνες με μικρούς κινδύνους (το 80 τοις εκατό του συνόλου) επιτεύχθηκαν τα καλύτερα αποτελέσματα όταν οι γυναίκες, στις οποίες είχε λεχθή τι συμβαίνει στον τοκετό, αφέθησαν να γεννήσουν χωρίς εξωτερικές επεμβάσεις—χωρίς φάρμακα, χωρίς τεχνητή διάρρηξι των μεμβρανών, χωρίς να ξαπλώσουν στο κρεββάτι, αλλά με το να κάνουν κινήσεις (είτε καθιστές είτε και περπατώντας ακόμη ανάλογα με την προτίμησι της μητέρας), στην τελική δε φάσι του τοκετού έπαιρναν την καθιστή στάσι και ο πατέρας και η οικογένεια παρευρίσκονταν εκεί. Ο Καλντέιρο-Μπάρτσια διαπίστωσε ότι, σ’ αυτές τις γυναίκες οι πρώτες ωδίνες διαρκούσαν κατά 36 τοις εκατό λιγότερο στα πρώτα στάδια, αλλά και στο σύνολο τους όλες οι ωδίνες κρατούσαν 25 τοις εκατό λιγότερο.»
Σύμφωνα με το εδάφιο Έξοδος 1:16 (ΜΝΚ) της Βίβλου, στην αρχαία Αίγυπτο χρησιμοποιούντο ήδη σκαμνιά τη στιγμή του τοκετού, και χρησιμοποιούνται ακόμη πολύ σε πολλά μέρη της γης, όπως στη Βραζιλία. Σύμφωνα μ’ έναν ερευνητή, η οριζόντια στάσις επιβλήθηκε από ένα Γάλλο γυναικολόγο, τον Φρανσουά Μαρισώ, το 1738, και διαδόθηκε γρήγορα σ’ όλη τη γη. Αλλά τα αποτελέσματα μερικές φορές δεν είναι πολύ ικανοποιητικά.
Η Κέρστιν, μια Σουηδέζα 42 ετών, λέει για τον πέμπτο της τοκετό: «Πέρασα πολύ άσχημα. Ήμουν στο κρεβάτι και έπαιρνα χάπια. Οι πρώτες μου ωδίνες κράτησαν 36 ώρες. Οι τελικές συσπάσεις συνεχίζοντο αρκετή ώρα, αλλά το μικρό δεν κουνιόταν. Είχε κολλήσει μέσα μου σε μια κάπως άσχημη στάσι. Όταν όλοι βγήκαν από το δωμάτιο για διάλειμμα, σκέφθηκα τη βαρύτητα και μονολόγησα: «Ας το κάνω όπως παλιά.» Σηκώθηκα όρθια και αισθάνθηκα ότι το μωρό κατέβηκε λίγο. Το προσωπικό έτρεξε μέσα, και μετά από τρεις ισχυρές συσπάσεις γεννήθηκε ο γιος μου.»
Υποδοχή του Μωρού
Η διάθεσις της μητέρας προς το μωρό και οι συνέπειες της κυήσεως μπορούν επίσης να καθορίσουν τον πόνο που θα νοιώση. Πρέπει να θέλη το μωρό και να το καλωσορίση. Μια όμορφη 19χρονη μητέρα είπε: «Σ’ όλη μου την εγκυμοσύνη και στη διάρκεια του τοκετού ένοιωθα ότι το παιδί μου θα μου αποστερούσε την καρριέρα μου, την ελευθερία μου και κάθε διασκέδασι στη ζωή.» Ο τοκετός της ήταν πολύ αγωνιώδης. Μια βδομάδα αργότερα έλαμπε από ευτυχία και έλεγε, καθώς φιλούσε το μωρό της μετά από κάθε λέξι σχεδόν: «Θα ήθελα να ένοιωθα και στο παρελθόν έτσι για σένα!» Πόσα βάσανα θα είχε γλυτώσει έτσι!
Στον πόνο που νοιώθει η μητέρα στον τοκετό μπορεί επίσης να επιδρά η σχέσι της με τον πατέρα του παιδιού, η κοινωνική της θέσις, και η ηλικία της. «Μερικοί από τους πιο συγκλονιστικούς τοκετούς που έχω παρατηρήσει ήσαν είτε πολύ νεαρών μητέρων που ζούσαν με ανασφάλεια και με ψυχολογικά προβλήματα, είτε πιο μεγάλων μητέρων που ένοιωθαν άσχημα για τη μητρότητα στην ηλικία τους,» παρατηρεί ο ερευνητής Νιλς Ούτενμπεργκ.
Αυτό δείχνει, ότι όσο περισσότερο η μητέρα αγαπά το μωρό της που θα γεννηθή, τόσο περισσότερο εκτιμά το ότι θα γίνη μητέρα, και όσο καλύτερες είναι οι σχέσεις της με την οικογένεια της τόσο πιο σίγουρη και ευτυχισμένη θα νοιώθη στη διάρκεια των ωδίνων και του τοκετού. Μια τέτοια διάθεσις, με τη σειρά της, μπορεί να διεγείρη το σώμα της να παραγάγη με αφθονία τα δικά του φυσιολογικά παυσίπονα. Η ακόλουθη συγκλονιστική ανακάλυψις μεταδόθηκε από το Διεθνές Πρακτορείο Ειδήσεων (U.P.I.) πριν από λίγο καιρό: «Μερικές μητέρες μπορεί να νοιώθουν άνετα και να βρίσκωνται σχεδόν σε κατάστασι ευφορίας στη διάρκεια του τοκετού, επειδή το σώμα τους παράγει μια ‘ορμόνη ευτυχίας,’ λέει ένας ερευνητής από το Σηάττλ. Ο Δρ. Τ. Κ. Χουκ, βιοχημικός και διευθυντής του Κέντρου Ερευνών Βιρτζίνια Μαίηζον, είπε ότι πρόκειται για την ορμόνη βήτα ενδορφίνη, που ανακαλύφθηκε το 1976. Ο Χουκ είπε ότι ανακάλυψε ότι η ορμόνη αυτή βρίσκεται στον πλακούντα και στο πάγκρεας του ανθρώπου.»
Είναι επίσης γνωστό ότι η ευτυχία και άλλες έντονες θετικές συναισθηματικές καταστάσεις επηρεάζουν την έκκρισι ορμονών από τον αδένα της υποφύσεως του εγκεφάλου, όπως είναι η ωκυτοκίνη, που παίζει πολύ σπουδαίο ρόλο στην επιτυχή αντιμετώπισι των ωδίνων.
Η Επιδεξιότης Εμπνέει Εμπιστοσύνη
Αν η μητέρα παρακολουθήται από κάποιον που είναι και ευγενικός και έμπειρος, αυτό μπορεί να την ωφελήση πολύ. «Μόλις η φιλική γυναίκα με την άσπρη ρόμπα και τα γκρίζα μαλλιά έμπαινε μέσα και έβαζε το ζεστό, λεπτό χέρι της πάνω στο κρύο ιδρωμένο μέτωπο μου, ένοιωθα να χαλαρώνω και να ηρεμώ. Ήξερα ότι επρόκειτο για ένα επιδέξιο χέρι με πείρα πολλών ετών στις γεννήσεις.» Έτσι, ένοιωθε μια νεαρή μητέρα για τη μαία της λίγο πριν γεννήση. Η επιδεξιότητα εμπνέει εμπιστοσύνη.
Ο ερευνητής Νιλς Ούτενμπεργκ λέει: «Για τη μητέρα που γεννά η μαία αποτελεί τη φυσιολογική πηγή σιγουριάς. Αντιπροσωπεύει, τη γνώσι και την πείρα . . . Είναι συνεπώς εξαιρετικά ουσιώδης η καλή επαφή με τη μαία για να αισθάνεται άνετα στη διάρκεια του τοκετού.»
Πρέπει να καταλάβωμε, φυσικά, ότι σε μερικά μέρη υπάρχουν νομικές απαιτήσεις που πρέπει να εκπληρώνωνται προτού ένα άτομο εργασθή σαν μαία. Όταν αυτές οι απαιτήσεις εφαρμόζονται κατάλληλα και ελέγχεται η τήρησίς τους, μπορούν να αποτελέσουν προστασία για όλους τους ενδιαφερομένους.—Ρωμ. 13:1-5.
Στα Νοσοκομείο ή Στο Σπίτι;
Πολλοί επιστήμονες ισχυρίζονται επίσης ότι το περιβάλλον ασκεί επίδρασι στην όλη εμπειρία της μητέρας στη διάρκεια του τοκετού της. Τα πρόσφατα χρόνια συζητείται ζωηρά το αν το καλύτερο μέρος για τον τοκετό είναι το νοσοκομείο ή το σπίτι. Μερικοί ισχυρίζονται ότι μια φυσιολογική, καλωσυνάτη και σπιτική ατμόσφαιρα είναι πολύ ουσιώδης και για τη μητέρα και για το παιδί. Πολλά νοσοκομεία, όπως λένε, δεν μπορούν να προσφέρουν τέτοια ατμόσφαιρα και γι’ αυτό συνιστούν τον τοκετό στο σπίτι. Στα φτωχότερα μέρη της γης πολλές γυναίκες δεν έχουν περιθώρια εκλογής—το σπίτι είναι το μόνο διαθέσιμο μέρος. Στα πλουσιώτερα μέρη του κόσμου υπάρχει η τάσις για περισσότερους τοκετούς στο σπίτι. Στις Ηνωμένες Πολιτείες τώρα το 2 τοις εκατό των τοκετών γίνεται στο σπίτι.
Μια μητέρα είπε σ’ ένα συνέδριο για τοκετούς: «Για πρώτη φορά γέννησα στο σπίτι πριν από πέντε χρόνια. Επρόκειτο για μια εντελώς διαφορετική εμπειρία σε σύγκρισι με τη γέννησι του πρώτου μου παιδιού σε νοσοκομείο. Το σπίτι είναι σπίτι και κάθε τι το έχεις όπως το θέλεις. Παρευρίσκεται η οικογένεια και ο τοκετός αποτελεί μια συναισθηματική και όχι ιατρική εμπειρία.»
Πολλοί διαφωνούν λέγοντας ότι το νοσοκομείο είναι πιο ασφαλές. Γρήγορα μπορεί να δοθή βοήθεια από ικανά άτομα όταν παρουσιασθούν προβλήματα, και σε μερικές περιπτώσεις αυτό είναι σημαντικό. Αλλά μερικοί ισχυρίζονται ότι δεν είναι όλα τα νοσοκομεία τόσο ασφαλή. Ο Δρ. Μένταλσον λέει σ’ ένα βιβλίο για την ιατρική φροντίδα: «Οι θάλαμοι του παιδιατρικού τμήματος, και οι βρεφικοί σταθμοί είναι τα πιο ευάλωτα μέρη για την εξάπλωσι των μολύνσεων. Ένα καλά φυλαγμένο μυστικό στα νοσοκομεία, είναι ότι το πιο επικίνδυνο μέρος τους όσον αφορά τους ασθενείς είναι ο θάλαμος νεογέννητων όπου κανένα μωρό (ιδιαίτερα αυτά που έχουν στερηθή το θηλασμό που τους δίνει ανοσία) δεν έχει αναπτύξει ανοσία απέναντι στα μικρόβια.
Ανεξάρτητα από το θέμα της ασφάλειας—παράγοντας που δεν πρέπει να αγνοήται—πειράματα έχουν δείξει ότι οι μητέρες που γεννούν στο σπίτι, ή σε αίθουσα τοκετού που θυμίζει σπιτικό, νιώθουν πιο άνετα και συνεπώς πονούν λιγότερο. Το 1974 ο Γάλλος γιατρός Φρεντερίκ Λεμπουαγιέ άρχισε τα περίφημα πειράματα του στον λεγόμενο ανώδυνο τοκετό σε σπιτικό περιβάλλον, σ’ ένα ήσυχο και ελαφρά φωτισμένο θάλαμο τοκετού όπου το μωρό δίνεται στη μητέρα αμέσως μόλις γεννηθή. Σύμφωνα με μια έκθεσι που βασίζεται σε 120 τέτοιους τοκετούς, οι μητέρες περιγράφουν τους τοκετούς σαν μια «αξιοσημείωτη θαυμάσια και φανταστική» εμπειρία. Όλες αυτές οι μητέρες θα ήθελαν να ξαναγεννήσουν έτσι.
Η γέννησις ενός παιδιού γίνεται όλο και περισσότερο οικογενειακή υπόθεσις σε πολλά μέρη. Η μητέρα συνήθως αισθάνεται ήσυχη όταν ο σύζυγος της τη βοηθά στον τοκετό. Μερικά νοσοκομεία επιτρέπουν ακόμη και σε μεγαλύτερα παιδιά να παρευρίσκονται στον τοκετό σε μια προσπάθεια να κάνουν την όλη υπόθεσι λιγότερο δραματική και περισσότερο φυσιολογική. Ένα οκτάχρονο κοριτσάκι ρωτήθηκε, αφού είχε δη τη μητέρα της να γεννά τον μικρό της αδελφό, αν ήθελε ν’ αποκτήση μωρό: «Ναι,» απάντησε αδίστακτα, αλλά κατόπιν πρόσθεσε: «Αν δεν αποφάσιζα να γίνω μπαλλαρίνα.»
«Με λύπας θέλεις γεννά τέκνα,» είπε ο Δημιουργός στην πρώτη γυναίκα στη γη, σύμφωνα με το πρώτο βιβλίο της Βίβλου. (Γέν. 3:16) Αυτό βέβαια έχει αποδειχτή σ’ όλη την ιστορία. Λόγω της ανθρώπινης ατέλειας, ο τοκετός είναι επώδυνος. Αλλά όχι και ανυπόφορος. Αν η μέλλουσα μητέρα έχη μια καθαρή, στοργική σχέσι με τον σύζυγο της και την οικογένεια της, καλλιεργή ορθά αισθήματα απέναντι στο παιδί που θα γεννήση, μαθαίνη να συνεργάζεται με το ίδιο της το σώμα, έχη επιδέξια και ευγενική βοήθεια πριν και κατά τη διάρκεια του τοκετού, της επιτρέπουν να γεννήση σε μια ήσυχη και ευτυχισμένη ατμόσφαιρα, και, πάνω απ’ όλα, αν εμπιστεύεται στον θαυμαστό Δημιουργό της ζωής, τότε θα είναι καλά εφωδιασμένη να γεννήση με όσο το δυνατόν λιγότερους για την εποχή μας πόνους.
[Εικόνες στη σελίδα 25]
Ανάπτυξις
[Εικόνες στη σελίδα 27]
Φυσιολογική Γέννησις