Ψάλλοντες Μαχηταί

«Ευλογητός ο Ιεχωβά, το φρούριόν μου, ο διδάσκων τας χείράς μου εις πόλεμον, τους δακτύλους μου εις μάχην. . . . Θεέ, ωδήν νέαν θέλω ψάλλει εις σε· εν ψαλτηρίω δεκαχόρδω, θέλω ψαλμωδεί εις σε.»—Ψαλμός 144:1, 9, ΑΣ.

1, 2. Γενικά, υπάρχει στενή σχέσις μεταξύ άσματος και μάχης;

ΑΣΜΑ και μάχη—μήπως αυτό σας εκπλήττει σαν ένας παράδοξος συνδυασμός; Στην πραγματικότητα, δεν είναι τόσο ανάρμοστο όσο μπορεί να φαίνεται. Ακόμη εν σχέσει με τους πολέμους και τις μάχες του κόσμου τούτου, τα δύο αυτά συχνά είναι στενά συνδεδεμένα. Περισσότερο ακόμη αυτό είναι αληθινό για τον πόλεμο που μνημονεύεται στη Γραφή, τόσο τον ιστορικό όσο και τον προφητικό, στον οποίον η μάχη γίνεται υπό την διεύθυνσιν του Ιεχωβά και με την επιδοκιμασία του. Και είναι ασφαλώς πάρα πολύ αληθινό ότι ο λαός του σήμερα είναι και ψαλτωδοί και μαχηταί συγχρόνως.

² Ένα μέρος της πιο διεγερτικής μουσικής στον κόσμο είναι η στρατιωτική μουσική, η μουσική που προορίζεται να θέτη το αίμα σε ζωηρή κίνησι και τα πόδια σε τήρησι χρόνου με ρυθμό πορείας. Πολλά άσματα επίσης έχουν συντεθή και ψαλή με τον αντικειμενικό σκοπό να διεγείρουν το μαχητικό πνεύμα και να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη στην προβλεπόμενη νίκη. Κατόπιν, επίσης, είναι, βέβαια, ο μεγάλος όγκος των ασμάτων και της μουσικής που είναι κατάλληλα για να δώσουν έκφρασι στα αισθήματα του θριάμβου των νικητών αφού η μάχη τελειώση. Εν τούτοις, ελεύθερα ομολογούμε ότι σπανίως υπήρξε ευκαιρία να επιδοθή ένα στράτευμα συγχρόνως σε άσμα και μάχη, ιδίως στο ολοκαύτωμα του συγχρόνου πολέμου.

3. Σε ποιο χρονικό σημείο του απωτέρου παρελθόντος γίνεται μνεία άσματος στη Γραφή;

³ Εμείς, εν τούτοις, ενδιαφερόμεθα πολύ περισσότερο για τη σχέσι μεταξύ άσματος και μάχης όπως αναγράφεται στις Γραφές, μη λησμονώντας ότι «όσα προεγράφησαν, δια την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν», και ειδικώς για μας «εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν». (Ρωμαίους 15:4· 1 Κορινθίους 10:11) Αλλά, προτού προβούμε σε μια άμεση εξέτασι του θέματος αυτού, αξίζει να διαθέσωμε χρόνον για να σημειώσωμε πόσο βαθιά ριζωμένη είναι η μνεία άσματος στο ιερό Υπόμνημα. Στο απώτερο παρελθόν, πολύ πριν από τη δημιουργία της ανθρωπίνης οικογενείας, τι διαβάζομε, καθώς ο Ιεχωβά ερωτούσε τον Ιώβ: «Πού ήσο ότε εθεμελίονον την γην; . . . ότε τα άστρα της αυγής έψαλλον ομού, και πάντες οι υιοί του Θεού ηλάλαζον:» (Ιώβ 38:4, 7) Συνδεδεμένη μ’ αυτό και βυθιζόμενη βαθύτερα στο παρελθόν, έχομε εκείνη την έντονα διαφωτιστική αφήγησι για τον μονογενή Υιόν του Θεού, στην προανθρώπινη ύπαρξί του, ως προσωποποίησιν της σοφίας, που λέγει: «Ο Ιεχωβά με είχεν εν τη αρχή των οδών αυτού, προ των έργων αυτού, απ’ αιώνος. Προ του αιώνος με έχρισεν, απ’ αρχής, πριν υπάρξη η γη . . . Ότε διέταττε τα θεμέλια της γης· τότε ήμην πλησίον αυτού δημιουργούσα· και εγώ ήμην καθ’ ημέραν η τρυφή αυτού, ευφραινομένη πάντοτε ενώπιον αυτού, ευφραινομένη εν τη οικουμένη της γης αυτού· και η τρυφή μου ήτο μετά των υιών των ανθρώπων.» (Παρομίαι 8:22, 23, 29-31, ΑΣ) Ασφαλώς η απολαυστική συντροφιά του με τον Ιεχωβά και η ευφροσύνη του ενώπιόν του, θα εύρισκε συχνά έκφρασι στο πιο ένδοξο ουράνιο άσμα.

4. Ποιο ερώτημα εγείρεται έτσι, και τι οδηγούμεθα να περιμένωμε σχετικά με την απάντησι;

⁴ Αυτές οι αναγραφές για ουράνιο άσμα εγείρουν στη διάνοιά μας το εξής ερώτημα, Γίνεται μνεία στη Γραφή για άσμα που να το ψάλλη ο ίδιος ο Ιεχωβά; Η απάντησις είναι πολύ ενδιαφέρουσα, διότι, προς έκπληξίν μας, φαίνεται ότι υπάρχει ένα μόνο εδάφιο που το αναφέρει αυτό και που περιέχεται σε μια προφητεία η οποία τώρα βρίσκει εκπλήρωσι, μια προφητεία, επίσης, που συνδέεται με μάχη. Αυτό χαρακτηρίζει την περίπτωσι ως μοναδική και εξέχουσα και θα γίνη η πρέπουσα εξέτασις της περιπτώσεως αυτής στην πορεία της μελέτης μας.

5. (α) Πόσο βαθιά ριζωμένο στην ανθρώπινη οικογένεια είναι το χάρισμα της μουσικής; (β) Πού μπορούμε να βρούμε κάτι ακόμη καλύτερο από τη μουσική, και γιατί;

⁵ Το θείο υπόμνημα σιωπά για το αν υπήρχε άσμα στον κήπο της Εδέμ όταν όλα ήσαν τέλεια. Είναι δύσκολο να φαντασθούμε, ωστόσο, ότι δεν υπήρχε άσμα, ιδιαίτερα όταν δόθηκε στον άνθρωπο ο αγαπητός του σύντροφος και ταίρι που θα μπορούσε ν’ ανταποκρίνεται και να ενώνεται σ’ αυτό, με τη συνοδεία του άσματος των πουλιών, στο ιδεώδες εκείνο περιβάλλον. Αλλά είναι αναμφισβήτητο ότι το χάρισμα και το τάλαντο της μουσικής είναι βαθιά ριζωμένο στην ανθρώπινη οικογένεια, διότι, ανάμεσα στους πρώτους απογόνους του Αδάμ, ο Ιουβάλ περιγράφεται ως «πατήρ πάντων των παιζόντων κιθάραν και αυλόν.» (Γένεσις 4:21) Ναι, τόσο βαθιά ριζωμένο όπως και εκείνα τα άλλα θαυμαστά θεόδοτα δώρα της ομιλίας και του γραψίματος. Και ως την ίδια την εποχή μας, τα μέλη της ανθρωπίνης οικογενείας παντού επάνω στη γη, μολονότι τόσο ατελή και αποξενωμένα από τον Δημιουργό τους και ατυχώς τυφλωμένα από τον «θεόν του κόσμου τούτου» (2 Κορινθίους 4:4), πιστοποιούν ακόμη αυτή τη βαθιά εδραιωμένη επιθυμία να εκφρασθούν με μουσική και με άσμα. Το χάρισμα αυτό, μολονότι συχνά στρεβλωμένο και κακώς χρησιμοποιημένο, είναι αλήθεια, υπάρχει ακόμη. Υπάρχουν τω όντι μερικά θελκτικά πράγματα στη μουσική αυτού του κόσμου, αλλά υπάρχουν πολύ πιο θελκτικά πράγματα, πιο μεγαλειώδη και πιο ελκυστικά, στον λόγον του Θεού, όπου το όνομα του Θεού είναι γραμμένο σε θελκτικώτερες γραμμές.

ΜΑΧΗ ΚΑΙ ΑΣΜΑ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

6. Ποιο είναι το θέμα του άσματος που πρόκειται να εξετάσωμε;

⁶ Ας έλθωμε, λοιπόν, στο κύριο θέμα της συζητήσεώς μας, και ας ιδούμε τι έχουν να πουν οι Γραφές και τι μπορούμε να μάθωμε για την ενθάρρυνσί μας και την καθοδηγία μας σ’ αυτό το διττό θέμα του άσματος και της μάχης. Πρώτον, σκοπεύομε να εκθέσωμε σύντομα ποιο είναι το θέμα, και κατόπιν να δείξωμε πώς αυτό υποστηρίζεται επαρκώς από τον λόγον του Θεού. Αρχίζομε υπενθυμίζοντας ότι από το 1914 μ.Χ. ζούμε στην πιο βαρυσήμαντη από όλες τις εποχές, «εν εκείνη τη ημέρα», που είναι η «ημέρα του Ιεχωβά η μεγάλη.» (Ησαΐας 26:1· Σοφονίας 1:14· 3:8, ΑΣ) Μάχη σε μεγάλο βαθμό λαμβάνει χώραν μέσα στην ημέρα αυτή, για την οποίαν ο Ιεχωβά είναι υπεύθυνος. Η μάχη πραγματικά διεξάγεται από τον Χριστόν Ιησούν, ο οποίος στην προφητεία μπορεί ν’ αντιστοιχή προς τον «βραχίονα» του Ιεχωβά. (Ψαλμός 98ος 1, ΑΣ) Υπό τον Χριστόν Ιησούν υπάρχουν ουράνιες δυνάμεις που έχουν τεθή στη διάθεσί του. Ο λαός του Θεού επάνω στη γη έχει επίσης να παίξη το μέρος του. Με μια σειρά νικών, που οδηγεί στο να κατανικηθούν πλήρως και τελικώς όλοι οι εχθροί του Θεού στη μάχη του Αρμαγεδδώνος, επιτελείται μια μεγάλη και αιωνία σωτηρία, η οποία γίνεται αντιληπτή στην εγκαθίδρυσι «νέων ουρανών και νέας γης», και προς όφελος όλων εκείνων που θ’ αποκτήσουν αιώνια ζωή σ’ αυτόν τον νέο κόσμο. (Ησαΐας 65:17) Η ένδοξη αυτή σωτηρία που άρχισε ήδη να επιτελήται, είναι η κυρία επωδός του άσματός μας, η οποία, σημειώστε, δίδει όλη την τιμή και όλον τον αίνο σ’ εκείνον που ορθώς ανήκει, στον Ιεχωβά, μέσω του ισχυρού του «αγίου βραχίονος».

7. Σε ποιο προφητικό δράμα περιελαμβάνετο άσμα και μάχη, αποκαλύπτοντας ποιον ειδικόν σκοπό από μέρους του Ιεχωβά;

⁷ Πλείστοι από τους αναγνώστας μας γνωρίζουν τον πλούτον της Γραφικής μαρτυρίας, που συχνά εξετάζεται λεπτομερώς σ’ αυτές τις στήλες και που δείχνει ότι το έτος 1914 μ.Χ. εσημείωσε την έναρξι της ημέρας του Ιεχωβά. Για τούτο, αντί να δαπανήσωμε χρόνον τώρα για να υποβάλωμε αποδείξεις σχετικά με τούτο, σκοπεύομε να εξετάσωμε, πρώτα, ένα από τα προφητικά εκείνα δράματα που εξετελέσθησαν στην πραγματική ζωή, όταν ο Θεός ωδηγούσε τον εκλεκτό του λαό Ισραήλ και επολιτεύετο μ’ αυτόν, και το οποίο προφητικό δράμα δείχνει έντονα το επίμαχο ζήτημα της παρούσης ημέρας που περιλαμβάνει και άσμα και μάχη. Αναφερόμεθα στην περίπτωσι που ο Θεός επεσκέφθη την Αίγυπτο για να πραγματοποιήση μια ισχυρή απελευθέρωσι και σωτηρία για τους υιούς Ισραήλ, όπως εξεφράσθη στην ερώτησι εκείνη που έθεσε ο Δαβίδ: «Και τι άλλο έθνος επί της γης είναι ως ο λαός σου, ως ο Ισραήλ, τον οποίον Θεός ήλθε να εξαγοράση δια λαόν εαυτού, και δια να κάμη αυτόν ονομαστόν;» (2 Σαμουήλ 7:23) Παράλληλα με τούτο, ενθυμούμεθα ότι ο Θεός κατηύθυνε τον Μωυσή να πληροφορήση και προειδοποιήση τον Φαραώ για το επίμαχο ζήτημα που περιελαμβάνετο στη μάχη των θεών, όπως αναγράφεται στο εδάφιο 9:16 της Εξόδου που παρετέθη από τον Παύλο ως εξής: «Δι’ αυτό τούτο σε εξήγειρα, δια να δείξω εν σοι την δύναμίν μου, και δια να διαγγελθή το όνομά μου εν πάση τη γη. »—Ρωμαίους 9:17.

8. Πώς εξεπληρώθη ο αναγγελμένος σκοπός του Θεού, ιδιαίτερα ως προς το μέρος που έπαιξε ο Μωυσής και οι υιοί Ισραήλ;

⁸ Σημειώστε, παρακαλούμε, ιδιαιτέρως το πώς η δήλωσις αυτή εξεπληρώθη. Πρωτίστως, αυτό έγινε με τις κραταιές πράξεις και τη μάχη του Θεού υπέρ του λαού του, που άρχισαν με μια σειρά πληγών στην Αίγυπτο, και εκορυφώθηκαν στη θεαματική εκείνη καταστροφή όλων των δυνάμεων του Φαραώ στην Ερυθρά θάλασσα. Αυτό έκαμε να διαδοθή ευρύτατα το όνομα και η φήμη του Ιεχωβά, όπως επιστοποίησαν η Ραάβ και οι Γαβαωνίτες, (Ιησούς του Ναυή 2:10· 9:9) Ναι, αλλά οι κραταιές αυτές πράξεις δεν προσδιώρισαν αυτές οι ίδιες ονομαστικώς την ταυτότητα εκείνου στον οποίον ωφείλετο η τιμή. Αυτό εγίνετο όταν ενεφανίζετο στην εικόνα ο Μωυσής, εκτός από όλους τους υιούς Ισραήλ. Πρώτον, ενώπιον του Φαραώ, το άγιο αυτό όνομα διεκηρύχθη και ετέθη το επίμαχο ζήτημα, όπως αναγράφεται εις Έξοδον 5:1, 2. Αυτό άρχισε σαν μια μάχη λόγων, σαν ένας ψυχρός πόλεμος. (Ποιος θα πη ότι ο Μωυσής δεν ήταν ένας μαχητής;) Αλλά αφού το δράμα έφθασε στο κορύφωμά του, με τον Ισραήλ που διέβη ασφαλής την Ερυθρά θάλασσα, μάλιστα δια ξηράς γης από το μέσον της, και μπορούσε τώρα να κυττάξη πίσω και να δη την πλήρη καταστροφή των εχθρικών δυνάμεων, τότε υψώθη ένα μεγάλο άσμα θριαμβικού αίνου στον Ιεχωβά, στο οποίον ο Μωυσής έλαβε την ηγεσία με τις απαράμιλλες αυτές εναρκτήριες φράσεις: «Ας ψάλλω προς τον Ιεχωβά· διότι εδοξάσθη ενδόξως· τον ίππον και τον αναβάτην αυτού έρριψεν εις την θάλασσαν. Ο Ιεχωβά είναι η δύναμίς μου και το άσμα μου, και εστάθη η σωτηρία μου· αυτός είναι Θεός μου, και θέλω δοξάσει αυτόν· Θεός του πατρός μου, και θέλω υψώσει αυτόν. Ο Ιεχωβά είναι δυνατός πολεμιστής· Ιεχωβά το όνομα αυτού.»—Έξοδος 15:1-3, ΑΣ.

9. Ποια σημεία πρέπει να παρατηρήσωμε σε όσα αναγράφει η Έξοδος, κεφάλαιο 15;

⁹ Καθώς διαβάζετε τα λόγια αυτού του άσματος στο κεφάλαιο 15 της Εξόδου, παρατηρήστε πόσο ισχυρά τονίζεται το γεγονός ότι όλη η δόξα και ο αίνος γι’ αυτή τη μεγάλη σωτηρία πρέπει να δοθούν στον Ιεχωβά. Παρατηρήστε, επίσης, την ομορφιά και τη δύναμι της γλώσσης, και την αίσθησι της ποιήσεως και της μουσικής που μεταδίδεται από τα σύντομα, απλά λόγια και φράσεις, μολονότι δεν τα διαβάζομε στο πρωτότυπο Εβραϊκό κείμενο. Μαθαίνομε επίσης πως «Μαριάμ η προφήτις η αδελφή του Ααρών, έλαβε το τύμπανον εν τη χειρί αυτής, και πάσαι αι γυναίκες εξήλθον κατόπιν αυτής μετά τυμπάνων και χορών. Και η Μαριάμ ανταπεκρίνετο [αναλαμβάνοντας την κυρία επωδό] προς αυτούς, Ψάλλετε εις τον Ιεχωβά· διότι εδοξάσθη ενδόξως· τον ίππον και τον αναβάτην αυτού έρριψεν εις την θάλασσαν». (Έξοδος 15:20, 21, ΑΣ) Ίσως έψαλλαν και εχόρευαν μέσα στη νύχτα, και μπορούμε να φαντασθούμε τη σκηνή σ’ αυτή την υψηλή, υπαίθρια αίθουσα χορού, κάτω από ένα μαύρο βελουδένιο επιστέγασμα διάστικτο με άστρα και με μια ανατέλλουσα σελήνη λίγο ελαττωμένη τώρα ύστερα από την πανσέληνο, και με το δραματικό εκείνο φόντο των σκοτεινών κυλιομένων νερών, που έθαπταν βαθιά όλες τις Αιγυπτιακές δυνάμεις.

10. Πώς βλέπομε τη σύγχρονη εκπλήρωσι αυτού του δράματος, που οδηγεί σε ποιο συμπέρασμα;

¹⁰ Σήμερα παριστάμεθα μάρτυρες της εκτελέσεως του προφητικού αυτού δράματος στην εκπλήρωσί του μπροστά στα ίδια τα μάτια μας. Ο Φαραώ και οι ισχυροί του άνδρες και οι στρατιωτικές του δυνάμεις εξεικονίζουν κατάλληλα τους εχθρούς του Θεού και του λαού του Θεού, δηλαδή, τον Σατανά και τους κυρίους αντιπροσώπους του, το «σπέρμα» του, και όλες τις δυνάμεις του παλαιού κόσμου. Εξ άλλου, ο Μωυσής και οι υιοί Ισραήλ, περιλαμβανομένης και της Μαριάμ και όλων των γυναικών που έλαβαν μέρος, κατάλληλα παριστάνουν τον Χριστόν Ιησούν (τον προειπωμένον προφήτην τον μεγαλύτερον από τον Μωυσή) και τις δυνάμεις του νέου κόσμου, τον λαόν του Θεού επάνω στη γη, περιλαμβανομένων όλων όσοι λαμβάνουν μέρος στο να ψάλλουν «την ωδήν Μωυσέως του δούλου του Θεού, και την ωδήν του Αρνίου». (Πράξεις 3:22, 23· Αποκάλυψις 15:3) Όπως τότε ο Φαραώ και οι δυνάμεις του, υπό την επιρροή των θεών των, εχλεύαζαν τον Ιεχωβά, και επειδή επέμειναν σ’ αυτό ωδηγήθηκαν στην καταστροφή στην Ερυθρά θάλασσα, έτσι και τώρα οι «βασιλείς [άρχοντες και ηγέται] της γης και της οικουμένης όλης» αψηφούν τον Ιεχωβά και τον αναγγελμένο σκοπό του και προειδοποίησι, και υπό δαιμονικήν επιρροήν οδηγούνται στον Αρμαγεδδώνα. (Αποκάλυψις 16:13-16) Εξετάζοντας το δράμα ως σύνολον, μπορούμε να δούμε ότι ο Μωυσής και οι υιοί Ισραήλ, με τη στάσι των εναντίον του Φαραώ και την αντίστασί των στις απαιτήσεις του και στην πίεσί του, και με τη διακήρυξι του ονόματος και του σκοπού του Ιεχωβά και με το τελικό τους άσμα αίνου, μπορούν κατάλληλα να χαρακτηρισθούν ως ψάλλοντες μαχηταί, έστω και αν δεν εμάχοντο με στρατιωτικά όπλα. Δεν είναι στην ίδια ακριβώς θέσι σήμερα εκείνοι που αποτελούν τον λαόν του Ιεχωβά και δεν μπορούν όμοια να χαρακτηρισθούν;

11. Ποιο ερώτημα εγείρεται όσον αφορά το χρονικό σημείο που ψάλλεται το άσμα του Μωυσέως;

¹¹ Αλλ’ ακούμε κάποιον να λέγη: ‘Αφού το άσμα εκείνο, στο οποίον ο Μωυσής ανέλαβε την ηγεσία, δεν εψάλη παρά μετά την καταστροφή των Αιγυπτιακών δυνάμεων στην Ερυθρά θάλασσα, δεν δείχνει αυτό ότι δεν μπορούμε να επιδοθούμε σ’ ένα ομαδικό άσμα θριαμβικού αίνου προς τον Ιεχωβά, παρά αφού θα διεξαχθή ο Αρμαγεδδών και όλοι οι εχθροί μας θα έχουν καταστραφή;’ Για να λάβωμε την ορθή άποψι σ’ αυτό το σπουδαίο ερώτημα, ας κυττάξωμε άλλα εδάφια της Γραφής που έχουν σχέσι με το ίδιο θέμα.

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΣ

12. (α) Σε ποιο μέρος της Γραφής και με ποιον τρόπο περιγράφεται η γέννησις της Βασιλείας; (β) Ποια ακριβής διακήρυξις επακολούθησε τον πόλεμο στον ουρανό;

¹² Επιστρέφοντας στο 1914 μ.Χ., το σημείο ενάρξεως της ημέρας του Ιεχωβά για το οποίο είμεθα σύμφωνοι, ενθυμούμεθα ότι στην Αποκάλυψι, κεφάλαιο 12, το σημείο αυτό της στροφής στην εκτέλεσι του σκοπού του Θεού προσδιορίζεται από τη γέννησι της Βασιλείας, τη γέννησι του άρρενος από τη συμβολική γυναίκα που «εφάνη εν τω ουρανώ». «Και έγεινε πόλεμος εν τω ουρανώ», αμέσως κατόπιν, ως αποτέλεσμα δε τούτου ο Σατανάς και οι άγγελοι του εκσφενδονίσθηκαν από τον ουρανό κάτω στη γη. (Αποκάλυψις 12:3, 5, 7 )Αυτό συνεπληρώθη στο 1918 μ.Χ., όπως συχνά έχει Γραφικώς εξηγηθή στις σελίδες αυτές. Διαβάστε προσεκτικά την ακριβή φρασεολογία της χαρούμενης κραυγής του θριάμβου που τότε αντήχησε στις ουράνιες αυλές: «Τώρα έγεινεν η σωτηρία και η δύναμις και η βασιλεία του Θεού ημών, και η εξουσία του Χριστού αυτού.»—Αποκάλυψις 12:10.

13. Πώς η διακήρυξις αυτή αποτελεί το κλειδί της περιπτώσεως, και σε τι οδηγεί;

¹³ Εδώ έχομε το κλειδί της όλης περιπτώσεως. Αυτή ήταν η πρώτη από μια σειρά νικών που έφεραν σωτηρία στη Σιών και εξησφάλισαν την εγκαθίδρυσι των «νέων ουρανών» και της «νέας γης». Δεν συγχέομε αυτόν τον πόλεμο στον ουρανό με τη μάχη του Αρμαγεδδώνος, αλλά εξαιτίας αυτής της αρχικής νίκης και λόγω της απεριόριστης πίστεώς μας στον Ιεχωβά και τον ενθρονισμένον Βασιλέα του Χριστόν Ιησούν, γνωρίζομε, πέραν από κάθε σκιά αμφιβολίας, ότι η τελική νίκη αυτού του «πιστού και αληθινού» πολεμιστού είναι απολύτως εξασφαλισμένη. (Αποκάλυψις 19:11) Πάλιν, εξαιτίας της νίκης αυτής, και λόγω της πίστεώς μας και της αφιερώσεως του εαυτού μας, της ζωής μας, στον Ιεχωβά, η ακόλουθη έκφρασις έχει επίσης γίνει ευτυχισμένη πείρα μας: «Και αυτοί ενίκησαν αυτόν δια το αίμα του Αρνίου, και δια τον λόγον της μαρτυρίας αυτών και δεν ηγάπησαν την ψυχήν αυτών μέχρι θανάτου.» Για τούτο, συνεχίζει και λέγει: «Δια τούτο ευφραίνεσθε [χαρήτε και ψάλλετε], οι ουρανοί, και οι κατοικούντες εν αυτοίς.» Ποιος θα μπορούσε να κάμη κάτι τι άλλο παρά να ψάλλη;—Αποκάλυψις 12:11, 12· βλέπε επίσης 1 Ιωάννου 5:4· Εφεσίους 2:6.

14. Υπάρχει επαρκής απόδειξις για να πιστεύωμε ότι ο πόλεμος στον ουρανό έχει ήδη συμβή;

¹⁴ Μήπως κάποιος ερωτά σ’ αυτό το σημείο, Πώς μπορείτε να είσθε τόσο βέβαιοι γι’ αυτά τα πράγματα και ότι ο πόλεμος στον ουρανό έχει ήδη συμβή; Απαντούμε: Η συγκεκριμένη απόδειξις που φανερώνεται στη διαφύλαξι και ευημερία και αύξησι του λαού του Ιεχωβά που υπηρετεί με ενότητα υπό την διεύθυνσι της οργανώσεώς του από το 1918 μ.Χ. , παρ’ όλο το μίσος και τον διωγμό που υποφέρει από μέρους των εχθρών του, είναι εξίσου πειστική απόδειξις της επιτυχούς εκβάσεως του πολέμου αυτού, όπως και η έλευσις του αγίου πνεύματος κατά την Πεντηκοστή ήταν απόδειξις της αποδοχής της απολυτρωτικής θυσίας του Ιησού στις ουράνιες αυλές.

15. Είναι ισχυροί οι λόγοι για να συμπεράνωμε ότι εκείνοι που αποτελούν τον λαόν του Θεού σήμερα μπορούν να χαρακτηρισθούν ως ψάλλοντες μαχηταί;

¹⁵ Είναι αναμφισβήτητο ότι ο λαός του Θεού τώρα, ‘οι φυλάττοντες τας εντολάς του Θεού και έχοντες την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού,’ έχουν εμπλακή σε πόλεμο με τον «δράκοντα», μολονότι «τα όπλα του πολέμου ημών δεν είναι σαρκικά», μιλιταριστικά. (Αποκάλυψις 12:17· 2 Κορινθίους 10:4) Με τη βοήθεια του Ιεχωβά και τη θαυμαστή προμήθειά του μέσω της οργανώσεώς του Σιών, αυτοί αποδεικνύουν εξακολουθητικά ότι είναι νικηταί και χαίρουν στη σωτηρία του Ιεχωβά. Ποιος μπορεί ν’ αρνηθή ότι εκείνοι που αποτελούν τον λαόν του Θεού σήμερα μπορούν να χαρακτηρισθούν κατάλληλα ως ψάλλοντες μαχηταί;

16. Ποιος Βιβλικός χαρακτήρ είναι εξέχων και ως ψαλτωδός και ως μαχητής, σε ποιον δε ανήκει η τιμή;

¹⁶ Υπάρχουν τόσο πολλά στη Γραφή που επιβεβαιώνουν τα προηγούμενα, ώστε βρίσκομε δύσκολο να εκλέξωμε τα πιο κατάλληλα εδάφια. Αλλ’ ας στρέψωμε την προσοχή μας τώρα σ’ εκείνον τον άλλον χαρακτήρα της Βίβλου, ο οποίος, πιο εξέχων ίσως ακόμη και από τον Μωυσή, ήταν διάσημος ως γλυκύς ψαλμωδός και μέγας μαχητής, ασφαλώς πιο διάσημος όσον αφορά την κατά γράμμα ψαλμωδία και μάχη. Αναφερόμεθα, βέβαια στον Δαβίδ, ο οποίος, υπό έμπνευσιν, εχαρακτήρισε τον εαυτό τον ως ‘γλυκύν ψαλτωδόν του Ισραήλ’. Αλλά, σύμφωνα με τη μελέτη μας, σημειώστε πώς αυτός έδωσε όλη την τιμή στον Ιεχωβά, ο οποίος τον εδίδαξε να «παίζη [κιθάραν] επιδεξίως», διότι ευθύς αμέσως προχωρεί για να πη: «Πνεύμα Ιεχωβά ελάλησε δι’ εμού, και ο λόγος αυτού ήλθεν επί της γλώσσης μου.» Επίσης σχετικά με την ανδρεία του ως μαχητού αυτός γράφει: «Ευλογητός ο Ιεχωβά, το φρούριόν μου, ο διδάσκων τας χείρας μου εις πόλεμον, τους δακτύλους μου εις μάχην.»—2 Σαμουήλ 23:1, 2· Ψαλμοί 33:3· 144:1, ΑΣ.

ΨΑΛΜΟΣ 118

17. Ποιος έγραψε τους περισσοτέρους από τους Ψαλμούς, και πώς πρέπει αυτοί να θεωρηθούν;

¹⁷ Υπό έμπνευσιν, ο Δαβίδ έγραψε τους περισσοτέρους από τους Ψαλμούς, που κατά το πλείστον βασίζονται στις πείρες του και προεικονίζουν τις πείρες του Ιησού Χριστού, καθώς και των ακολούθων του Χριστού ως τάξεως. Όχι μόνο είναι ωραία άσματα, που αποτελούνται από πλούσια, ιερή ποίησι, αλλά είναι πρωτίστως προφητείες, ‘μέρος πάντων όσα προεγράφησαν δια την διδασκαλίαν ημών’· και έχοντας τούτο υπ’ όψιν θέλομε να εξετάσωμε τον Ψαλμό 118. Αυτός αποτελεί μια αξιοσημείωτη επιβεβαίωσι του γεγονότος ότι τώρα ακριβώς, πριν από τον Αρμαγεδδώνα, είναι ο καιρός να ψάλλωμε και να ευφραινώμεθα και να ‘διηγούμεθα [δημοσίως] τα έργα του Ιεχωβά’ λόγω της σωτηρίας που ήδη επετελέσθη προς χάριν μας.—Ψαλμός 118:17, ΑΣ.

18. Ποιο είναι το θέμα του Ψαλμού 118 και πώς αυτό συνδέεται με το Αποκάλυψις 12:10;

¹⁸ Το συχνά επαναλαμβανόμενο θέμα αυτού του ψαλμού βρίσκεται στην έκφρασι: «Διότι το έλεος αυτού μένει εις τον αιώνα.» Αυτό αποτελεί τη βάσι για την αρχική πρόσκλησι του ψαλμού: «Δοξολογείτε τον Ιεχωβά.» (Ψαλμός 118:1, ΑΣ) Είναι, συνεπώς, ένας ψαλμός, ή άσμα δοξολογίας, όχι σε οποιοδήποτε πλάσμα, ούτε ακόμη στον ίδιον τον Δαβίδ ο οποίος εχρησιμοποιήθη τόσο δυνατά για να υποτάξη τους εχθρούς του Ισραήλ, αλλά στον Ιεχωβά, τον πραγματικόν κραταιόν Μαχητήν και Σωτήρα του Ισραήλ. Η ιδέα αυτή βρίσκει έκφρασι κατ’ επανάληψιν σε όλον τον ψαλμό, καθώς ο Δαβίδ αναφέρει πώς οι πολυάριθμοι εχθροί του, «πάντα τα έθνη» προσπάθησαν να τον καταβάλουν, αυτόν και το μικρό βασίλειο του Ισραήλ, καθώς κατάλληλα λέγει σ’ ένα μέρος, «με περιεκύκλωσαν ως μέλισσαι.» Κατόπιν προσθέτει: «Αλλ’ ο Ιεχωβά με εβοήθησε,» και αυτό οδηγεί στην ειδική έκφρασι που αποσπά την προσοχή μας: «Δύναμίς μου [ως μαχητού] και ύμνος είναι ο Ιεχωβά, και έγεινεν εις εμέ σωτηρία.» (Ψαλμός 118:10-14, ΑΣ) Μια κραυγή που αντιστοιχεί ακριβώς με την κραυγή της Αποκαλύψεως 12:10.

19. Συνδεδεμένος με ποια ιδιαίτερα γεγονότα ευημέρησε ο Δαβίδ ως μαχητής;

¹⁹ Σημειώστε επίσης—σε αντιστοιχία με το επιχείρημα που ήδη παρουσιάσαμε—ότι ο Δαβίδ δεν έφθασε στην πολύ ισχυρή θέσι της υπεροχής του πάνω από όλους τους εχθρούς του με μια μόνο συντριπτική νίκη, που να προεσκίαζε τον Αρμαγεδδώνα, αλλά αυτό έγινε με μια σειρά νικών. Αυτό είναι όμοιο με ό,τι αναφέρεται για τον Ιησού Χριστό, τον Μεγαλύτερον Δαβίδ: «Εξήλθε νικών, και δια να νικήση.» (Αποκάλυψις 6:2) Ούτε ο Δαβίδ περίμενε ως την τελική νίκη προτού αρχίση να ψάλλη. Το θείο υπόμνημα δείχνει ότι το κλειδί της περιπτώσεως αναφορικά με την ευημερία του Δαβίδ ως βασιλέως του Ισραήλ, βρίσκεται στον καιρό που εκυρίευσε το λόφο της Σιών και εγκατέστησε εκεί τον θρόνο του, και αργότερα έφερε την κιβωτό, το κέντρον της αληθινής λατρείας για τον Ισραήλ. (Βλέπε 2 Σαμουήλ, κεφάλαια 5 και 6.) Από τότε και στο εξής ευημέρησε, ενώ ακόμη πολεμούσε, και συγχρόνως έψαλλε ότι ο Ιεχωβά «έγεινεν εις εμέ σωτηρία». Καθώς λέγει η θεία αφήγησις: «Και προεχώρει ο Δαβίδ, και εμεγαλύνετο, και Ιεχωβά ο Θεός των δυνάμεων ήτο μετ’ αυτού,» ώσπου «ανέπαυσεν αυτόν ο Ιεχωβά πανταχόθεν από πάντων των εχθρών αυτού».—2 Σαμουήλ 5:10· 7:1, ΑΣ.

20. Με βάσι τα γεγονότα αυτά, πώς ο Ψαλμός 118 αποκαλύπτει την προφητική του σημασία για την εποχή μας;

²⁰ Από αυτό ακριβώς το χρονικό σημείο, από τον καιρό της ασφαλούς ιδρύσεως της Σιών, έπειτα από μια χρονική περίοδο στενοχωρίας, είναι αληθινός ο Ψαλμός 118, τόσο στην πείρα του Δαβίδ, όσο και σε ό,τι αυτή προεσκίαζε. Ο ασφαλής οδηγός στον ψαλμόν αυτόν, που καθορίζει το χρονικό αυτό σημείο στη μεγάλη εκπλήρωσι της εποχής μας, βρίσκεται στην έκφρασι: «Ο λίθος, τον οποίον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος έγεινε κεφαλή γωνίας.» (Ψαλμός 118:22) Συνδέοντας τούτο με το Ησαΐας 28:16 και 1 Πέτρου 2:6, 7, η Σκοπιά της 1ης Ιανουαρίου 1952 έδωσε λεπτομερή απόδειξι του ότι η τοποθέτησις του ακρογωνιαίου λίθου της Σιών στην πλήρη εκπλήρωσι συνέβη στο 1918 μ.Χ., όταν ο Χριστός παρουσιάσθη ως Βασιλεύς, σε αντιστοιχία με τη μικρογραφική εκπλήρωσι της πρώτης ελεύσεως. (Βλέπε Ματθαίος 21:4-9) Αυτή ήταν πράγματι μια πολύ ειδική χρονική περίοδος, ή «ημέρα». Σε αντίθεσι με μια εικοσιτετράωρη ημέρα, η οποία φαίνεται ν’ ακολουθή σαν κάτι φυσικό την προηγούμενή της, η προφητική αυτή ημέρα έγεινε ειδικά από τον Ιεχωβά, και είναι αιτία μεγάλης χαράς και άσματος, όπως αναφέρεται: «Αύτη είναι η ημέρα, την οποίαν έκαμεν ο Ιεχωβά· ας αγαλλιασθώμεν, και ας ευφρανθώμεν εν αυτή.» (Ψαλμός 118:14, ΑΣ) Παρατηρήστε, επίσης, ότι ο Δαβίδ, όχι μόνο μιλεί για τον εαυτό του, όπως όταν λέγη, «Δύναμίς μου και ύμνος είναι ο Ιεχωβά,» αλλά περιλαμβάνει και όλους τους αληθινούς Ισραηλίτες να συμμετέχουν μαζί του, όπως όταν λέγη κατόπιν: «Φωνή αγαλλιάσεως [άσματος] και σωτηρίας είναι εν σκηναίς δικαίων.» Έτσι τώρα, ας χαίρωμε όλοι και ας ψάλλωμε δυνατά για τη σωτηρία που απειργάσθη ο Ιεχωβά στη Σιών κατά την ημέρα αυτή, την ημέρα του.—Ψαλμός 118:14, 15, ΑΣ.

21. Σε ποια πορεία ενεργείας υποκινούμεθα από μια εκτίμησι των αληθειών αυτών;

²¹ Καθώς εκτιμούμε ότι ο Ιεχωβά μας εχάρισε το φως της αληθείας του λόγου του, όχι μόνο το να τον εννοούμε και να τον βλέπωμε να εκπληρώνεται σ’ αυτή τη θαυμαστή ημέρα, αλλά και το να έχωμε το προνόμιο να λαμβάνωμε μέρος στην εκπλήρωσί του, με χαρά ‘δοξολογούμε τον Ιεχωβά για την αγαθότητά του’. Όχι μόνο τούτο, αλλά είμεθα γεμάτοι από το μαχητικό πνεύμα της αποφάσεως να ‘φυλάττωμεν τας εντολάς του Θεού’ στο ‘έργον της επιδόσεως της μαρτυρίας του Ιησού’, ‘ακόμη και παρά τον κίνδυνον του θανάτου’. Ανιδιοτελώς αφιερώνομε και δεσμεύομε τους εαυτούς μας σ’ αυτή την πορεία της ενεργείας. Ιδέτε πόσο ωραία εκφράζεται αυτό: «Ο Θεός είναι ο Ιεχωβά, και έδειξε φως εις ημάς· φέρετε την θυσίαν, δεδεμένην με σχοινία, έως των κεράτων του θυσιαστηρίου.»—Αποκάλυψις 12:11, 17· Ψαλμός 118:27, ΑΣ.

22. Πώς το Ησαΐας 12:1-6 σχετίζεται με τη μελέτη μας;

²² Αλλά εσημειώσατε ειδικά την παρατήρησι εκείνη (παραγρ. 20) για την ίδρυσι της Σιών «έπειτα από μια χρονική περίοδο στενοχωρίας»; Αυτό αναφέρεται στον Ψαλμό 118 εδάφιο 18: «Αυστηρώς με επαίδευσεν ο Ιεχωβά, αλλά δεν με παρέδωκεν εις θάνατον.» Αλλά στραφήτε τώρα στον Ησαΐα, κεφάλαιο 12, και ιδέτε πώς η σύντομη αυτή προφητεία σε κάθε της λέξι επιβεβαιώνει αφθόνως τα κύρια σημεία της μελέτης μας. Όπως συχνά εξηγήθηκε στη Σκοπιά, η οργή του Ιεχωβά απέναντι του λαού του στο πρώτο μέρος της «ημέρας εκείνης» ωφείλετο στην αποτυχία των δούλων του να ζήσουν σύμφωνα με την αποστολή των ως ψαλλόντων μαχητών. Αλλά ο Θεός, μέσα στη στοργική του αγαθότητα, εθεράπευσε την κατάστασι και παρηγόρησε τον λαό του φέρνοντας σωτηρία στη Σιών. «Διότι έκαμεν υψηλά· γνωστόν είναι εις πάσαν την γην.» [Ησαΐας 12:5] Πάλι, λοιπόν, έρχεται η επωδός: «Διότι Ιεχωβά ο Θεός είναι η δύναμίς μου, και το άσμα· και εστάθη η σωτηρία μου. Και εν ευφροσύνη θέλετε αντλήσει ύδωρ εκ των πηγών της σωτηρίας.» Ναι, όπως έδειξε ο Ιησούς στη συνομιλία του με τη Σαμαρείτιδα γυναίκα σε κάποια κατά γράμμα πηγή ή φρέαρ, το ζωοπάροχο ύδωρ της αληθείας μπορεί τώρα δωρεάν και με χαρά να αντληθή για όλους τους διψασμένους που επιθυμούν να αποδώσουν ιερή υπηρεσία με το πνεύμα της αληθινής λατρείας. Για τούτο υψώνεται τώρα μια ισχυρή απάντησις από όλα τα μέρη ως μια ανταπόκρισις στην προσταγή που ηχεί: «Αγάλλου και ευφραίνου κάτοικε της Σιών· διότι ο Άγιος του Ισραήλ είναι μέγας εν τω μέσω σου.»—Ησαΐας 12:2, 3, 6, ΑΣ· Ιωάννης 4:14, 23· Αποκάλυψις 22:17.

23. Σε ποιο μέρος της Γραφής αναφέρεται ότι ο Ιεχωβά ψάλλει, και για ποια αίτια και με ποια ενθάρρυνσι για μας;

²³ Τελικά, ενθυμείσθε ότι εκάμαμε εδώ στην αρχή μνεία μιας περιπτώσεως που ο Ιεχωβά ο ίδιος αναφέρεται στη Γραφή ότι ψάλλει. Αυτή βρίσκεται εις Σοφονίαν 3:14-17 (ΑΣ). Πρώτα, για την ενθάρρυνσί μας ως ψαλτωδών, έρχεται η προσταγή να ‘ψάλωμεν και να αλαλάξωμεν και να τερπώμεθα και να ευφραινώμεθα εξ όλης καρδίας’. Γιατί; Διότι «αφήρεσεν [«έθεσε κατά μέρος,» ΜΙΡ] ο Ιεχωβά τας [δυσμενείς] κρίσεις σου, απέστρεψε τον εχθρόν σου [τους Βαβυλωνιακούς και ομοίους με τον Φαραώ καταδυνάστας]· βασιλεύς του Ισραήλ είναι ο Ιεχωβά εν μέσω σου· δεν θέλεις πλέον φοβηθή κακόν [«συμφοράν,» ΜΙΡ].» Κατόπιν, για την ενθάρρυνσί μας ως μαχητών, έρχεται η συγκινητική προσταγή: «Εν τη ημέρα εκείνη θέλει λεχθή προς την Ιερουσαλήμ, Μη φοβού· Σιών, ας μη εκλύωνται αι χείρες σου. Ιεχωβά ο Θεός σου, ο εν μέσω σου, ο δυνατός, θέλει σε σώσει [από τον εχθρόν], θέλει ευφρανθή επί σε εν χαρά, θέλει αναπαύεσθαι εις την αγάπην αυτού, θέλει ευφραίνεσθαι εις σε εν άσμασι.» Με ποιους περισσότερο διεγερτικούς και εξυψωμένους τόνους θα μπορούσαμε να τελειώσωμε τη μελέτη αυτή;—Παραβάλατε με Ψαλμόν 132:13-18.