Διάσωσις του Κόσμου του Ανθρωπίνου Γένους με Αίμα

«Αίμα . . . της διαθήκης, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών.—Ματθ. 26:28

1. Ποιος πρώτος είπε τα λόγια «Η ζωή της σαρκός είναι εν τω αίματι»;

«Η ΖΩΗ της σαρκός είναι εν τω αίματι.» Ποιος πρώτος είπε αυτά τα λόγια; Δεν ήταν ο Ιπποκράτης, ο Έλλην φιλόσοφος και ιατρός του πέμπτου αιώνος πριν από την Κοινή μας Χρονολογία, τον οποίον Η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία ονομάζει «Πατέρα της ιατρικής.» Ούτε ήταν ο Μωάμεθ, ο προφήτης του Ισλάμ, του εβδόμου αιώνος της Κοινής μας Χρονολογίας, ο οποίος είπε μερικά περί φαγητού.a Ούτε ήταν ο Μωυσής, ο Εβραίος προφήτης του δεκάτου έκτου και δεκάτου πέμπτου αιώνος πριν από την κοινή μας Χρονολογία. Δεν ήταν κανένας άλλος από τον ίδιο τον Δοτήρα της ζωής, τον Δημιουργό του αίματος του ανθρωπίνου γένους και Εκείνου ο οποίος έθεσε την ζωή σ’ αυτό το αίμα. Αυτός ο ίδιος είναι Εκείνος ο οποίος το είπε, χίλια και πλέον χρόνια προτού γεννηθή ο Ιπποκράτης στη Νήσο Κω.

2, 3. Γιατί ήταν κατάλληλο γι’ αυτόν να πη αυτά τα λόγια, και σε ποιον τα υπηγόρευσε;

² Πόσο κατάλληλο ήταν το ότι ο Δημιουργός αυτού του ερυθρού ρεύματος της ζωής τού ανθρωπίνου γένους θα έκανε μια τέτοια επιστημονικώς ορθή δήλωσι! Ο προφήτης Μωυσής απλώς κατέγραψε αυτή τη δήλωσι όπως του την υπαγόρευσε ο Θεός στην έρημο Σινά στην Αραβία το έτος 1512 π.Χ. Στο Τρίτο Βιβλίο του Μωυσέως, ή Λευιτικόν, όπως ονομάζεται, επίσης, το υπόμνημα (Αμερικάνικη Στερεότυπος Μετάφρασις) λέγει:

³ «Και ελάλησεν ο Ιεχωβά προς τον Μωυσήν, λέγων, Λάλησον . . . διότι η ζωή της σαρκός είναι εν τω αίματι· και εγώ έδωκα αυτό εις εσάς, δια να κάμνητε εξιλέωσιν υπέρ των ψυχών σας επί του θυσιαστηρίου· διότι το αίμα τούτο κάμνει εξιλασμόν υπέρ της ζωής.»—Λευιτ. 17:1, 2, 11.

4. Σε πόσο αρχαία εποχή ανεγνωρίσθησαν οι ζωοπάροχες ιδιότητες του αίματος, όπως αποδεικνύεται από ποια συνήθεια, και το είχε αυτό υπ’ όψι του ο Θεός;

⁴ Ποιος θ’ αμφισβητήση τη θεία δήλωσι ότι υπάρχει ζωή σ’ αυτό το ζωτικό υγρό των ανθρωπίνων σωμάτων μας; Κανένας δεν θα μπορέση να το κάμη επιτυχώς. Γι’ αυτό, όπως έχει εξακριβωθή από το ιατρικό επάγγελμα, αυτό το πολύτιμο ρεύμα διατρέχει τα σώματα μας κανονικώς μια φορά σε κάθε είκοσι τρία δευτερόλεπτα για να φέρη στοιχεία που συντηρούν τη ζωή στους διαφόρους ιστούς του σώματος. Οι ζωοπάροχες ιδιότητες αυτού του υγρού μέσα στις αρτηρίες, τις φλέβες και τα τριχοειδή αγγεία μας ανεγνωρίσθησαν εγκαίρως, διότι πληροφορούμεθα ότι η «μετάγγισις αίματος χρονολογείται από τον καιρό των αρχαίων Αιγυπτίων.» Αν μια τέτοια συνήθεια υπήρχε εκεί στην Αίγυπτο την εποχή, που ο Μωυσής ωδήγησε το λαό του έξω από τη χώρα της Αιγύπτου το 1513 π.Χ., αυτό δεν διέφυγε τη προσοχή του Θεού του Μωυσέως. Δεν είναι ασυμβίβαστο ότι ο Θεός είχε υπ’ όψι του αυτή την Αιγυπτιακή συνήθεια όταν έδωσε τον νόμο του στον λαό του Μωυσέως σχετικά με το αίμα και την ορθή χρήσι του.—Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία, Τόμος 4, σελίς 113, έκδοσις 1929.

5, 6. (α) Πώς δείχνεται η σχέσις του αίματος με την ζωή στην αφήγησι του φόνου του Άβελ; (β) Από ποιον επανελήφθη πολλές φορές αυτό το έγκλημα που σχετίζεται με τη θρησκεία, και πώς αυτό φαίνεται στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής;

⁵ Η ζωοπάροχη και συντηρητική της ζωής ιδιότης που παίζει το μέρος της σ’ αυτά το ζήτημα είχε καλώς αναγνωρισθή από τους συγγραφείς της Βίβλου, από τον πρώτο (τον Μωυσή) ως τον τελευταίο (τον απόστολο Ιωάννη). Γι’ αυτό η παράνομη αφαίρεσις της ζωής ενός άλλου ανθρώπου εθεωρείτο ως έκχυσις του αίματός του, εφόσον εκεί διαμένει η ζωή. Σκεφθήτε, παραδείγματος χάριν, τον φόνο του θεοσεβούς Άβελ από τον ζηλότυπο αδελφό του Κάιν. Όταν διεπίστωσε ο Θεός ότι ο Κάιν ήταν ο φονεύς, είπε στον Κάιν, ο οποίος προσπαθούσε να συγκαλύψη το έγκλημά του: «Τι έκαμες; η φωνή του αίματος του αδελφού σου βοά προς εμέ εκ της γης.» (Γεν. 4:10) Εκείνο το έγκλημα, το οποίον διεπράχθη για το ζήτημα της θρησκείας ή του ορθού τρόπου λατρείας του Θεού, το εμιμήθη εκατομμύρια φορές η παγκόσμιος αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας, την οποίαν ο απόστολος Ιωάννης ονομάζει Βαβυλών η Μεγάλη. Δείχνοντας την ευθύνη αυτής της μακρόβιου παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας για την αφαίρεσι ανθρωπίνης ζωής σε όλο τον κόσμο εν ονόματι της θρησκείας, το τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής περιγράφει αυτή την θρησκευτική αυτοκρατορία ως μια ανήθικη γυναίκα και λέγει:

⁶ «Επί το μέτωπον αυτής ήτο όνομα γεγραμμένον, Μυστήριον, Βαβυλών η Μεγάλη, η μήτηρ των πορνών και των βδελυγμάτων της γης. Και είδον την γυναίκα μεθύουσαν εκ του αίματος των αγίων, και εκ του αίματος των μαρτύρων του Ιησού.» «Και εν αυτή ευρέθη αίμα προφητών και αγίων, και πάντων των εσφαγμένων επί της γης.»—Αποκάλ. 17:1-6· 18:24.

7. Γιατί μπορεί να λεχθή ότι η Βαβυλών η Μεγάλη είναι καννιβαλιστική, και ποιο ερώτημα εγείρει η από μέρους της θυσία ανθρωπίνης ζωής;

⁷ Αυτή η προφητική εικών παρουσιάζει αυτή τη συμβολική γυναίκα την Βαβυλώνα την Μεγάλη ως καννιβαλιστική εφόσον αναφέρεται ως ‘μεθύουσα’ με ανθρώπινο αίμα. Κι εν τούτοις η Βαβυλωνιακή θρησκεία του κόσμου ισχυρίζεται ότι σκοπός της είναι η σωτηρία της ανθρωπίνης ζωής σ’ όλη την αιωνιότητα. Αλλά μήπως εμεγαλοποίησε ο Λόγος του Θεού την εικόνα της καννιβαλιστικής Βαβυλώνος της Μεγάλης; Καθόλου, αν ένα άτομο εξετάση εντίμως την θυσία της ανθρωπίνης ζωής η οποία εξετελέσθη εν ονόματι της θρησκείας, ακόμη και με την αλαζονική ανάμιξι του ονόματος του Θεού σ’ αυτή την θανατηφόρο συμπεριφορά. Ερωτούμε, λοιπόν, Δεν θα ζητήση ο Θεός ποτέ λόγο από τη θρησκεία για όλη αυτή την αιματοχυσία;

8. (α) Λόγω της σχέσεώς του με την ζωή, πώς θα μπορούσε το ανθρώπινο αίμα να χρησιμοποιηθή λογικώς ωφέλιμα; (β) Πώς δίδονται από τον Λουκά προνοητικά λόγια όσον αφορά το θεραπευτικό επάγγελμα;

⁸ Τόσο μέσα στην Αγία Γραφή όσο και έξω στον κόσμο, το αίμα συσχετίζεται με τη ζωή και χρησιμοποιείται για ν’ αντιπροσωπεύη τη ζωή. Επειδή το ανθρώπινο αίμα έχει αυτή την ιδιότητα και αξία, ακόμη και στα όμματα του Θεού, είναι λογικό ότι μπορούσε να μεταδώση ζωή σε άλλους, ναι, ακόμη σε ολόκληρο τον κόσμο. Πώς, όμως, μπορεί να γίνη αυτό; Ποιος θα το εκτελέση μ’ αυτό το μέσον; Σύμφωνα με τη γνώμη πολλών ανθρώπων σήμερα, οι οπαδοί του Ιπποκράτους, οι οποίοι λαμβάνουν αυτό που λέγεται «Όρκος του Ιπποκράτους,»b είναι εκείνοι οι οποίοι θα το κάμουν αυτό, χρησιμοποιώντας όλα τα είδη της συγχρόνου επαγγελματικής τεχνικής, ακόμη και εκχύνοντας με σύριγγα το «υγρόν της ζωής» απ’ ευθείας στο σώμα του ασθενούς. Αυτή η εμπιστοσύνη στους επαγγελματίας ιατρούς εκπαιδευμένους με σύγχρονα μέσα αγνοεί τα προνοητικά λόγια της Γραφής. Αυτά έχουν τεθή σε μια περίπτωσι πριν από δεκαεννέα αιώνες που αναφέρεται από ένα ιατρό, ένα Βιβλικό συγγραφέα που ονομάζεται Λουκάς, τον οποίο ο Χριστιανός απόστολος Παύλος ονομάζει «Λουκάς ο ιατρός, ο αγαπητός.» (Κολ. 4:14) Ο Λουκάς γράφει γι’ αυτή την περίπτωσι μιας ‘γυναικός εχούσης ρύσιν αίματος δώδεκα έτη, ήτις . . . δεν ήδυνήθη να θεραπευθή υπ’ ουδενός.’—Λουκ. 8:43-48.

9. Τι λέγει ο Μάρκος γι’ αυτή την ίδια περίπτωσι;

⁹ Μια πληρεστέρα περιγραφή αυτής της ιδίας περιπτώσεως δίδεται από τον φίλο του Λουκά που ονομάζεται Μάρκος, ο οποίος γράφει: «Και γυνή τις έχουσα ρύσιν αίματος δώδεκα έτη, και πολλά παθούσα υπό πολλών ιατρών, και δαπανήσασα πάσαν την περιουσίαν αυτής, και μηδέν ωφεληθείσα, αλλά μάλλον εις το χείρον ελθούσα.» Αλλά ο Μάρκος και ο ιατρός Λουκάς αναφέρουν πώς αυτή η απελπισμένη γυναίκα θεραπεύθηκε θαυματουργικά με το να εγγίση απλώς όπισθεν το ιμάτιον του μεγάλου θεραπευτού, Ιησού Χριστού. Ο Μάρκος λέγει: «Ευθύς εξηράνθη η πηγή του αίματος αυτής· και ησθάνθη εν τω σώματι αυτής ότι ιατρεύθη.»—Μάρκ. 5:25-34.

«ΙΑΤΡΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ»

10. Πώς η δήλωσις του Βρεττανικού Ιατρικού Συλλόγου του 1963 δείχνει ότι θεωρούσε τον νόμο του Θεού περί αίματος ως θανατηφόρον;

¹⁰ Σήμερα, όμως, ο τύπος διακηρύσσει την ιδέα ότι ο νόμος του Θεού για το αίμα είναι θανατηφόρος και ομιλεί για συγχρόνους επαγγελματίας ιατρούς ως «ιατρούς σωτήρας της ζωής.» Η εφημερίς Νταίηλυ Χέραλντ του Λονδίνου έγραφε στο φύλλον της του Φεβρουαρίου 1965, σχετικά με τον Βρεττανικό Ιατρικό Σύλλογο: «Ο σύλλογος είπε ένας ιατρός έχει το ‘υπέρτατον καθήκον’ να σώση τη ζωή ενός ασθενούς. Κάθε ιατρός, ο οποίος θ’ αντιμετώπιζε νομικές ενέργειες στην προσπάθειά του να σώση μια ζωή ενεργώντας εναντίον των επιθυμιών των γονέων θα μπορή να υπολογίζη στην υποστήριξι του συλλόγου.»

11. Πώς πολλοί άνθρωποι της ιατρικής παραβάλλουν τον νόμο του Θεού που βρίσκεται στη Γραφή με τη σύγχρονη ιατρική επιστήμη, και πώς σκέπτονται οι οπαδοί της εξελίξεως για το αίμα;

¹¹ Επευφημούμενοι ως σωτήρες της ζωής, και με την εντύπωσι του ρόλου που ανέλαβαν επαγγελματικά να σώζουν την παρούσα ζωή άλλων ανθρώπων, αυτοί οι άνθρωποι, κατά το πλείστον, νομίζουν ότι η πρόοδος της συγχρόνου ιατρικής επιστήμης έκαμε πεπαλαιωμένον τον νόμο του Θεού που υπάρχει στην Αγία Γραφή, αντεπιστημονικόν, και χωρίς καμμιά δύναμι σήμερα λόγω της μεγάλης του ηλικίας. «Σκεφθήτε!» λέγουν, «η Αγία Γραφή εγράφη και επερατώθη πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια. Αλλά τι εγνώριζαν εκείνοι οι Βιβλικοί συγγραφείς σχετικά με την ιατρική επιστήμη, σε σύγκρισι με τις σημερινές μας μεθόδους, τους συνδυασμούς μας της τεχνολογίας με την ιατρική για τη σωτηρία ανθρωπίνης ζωής;» Αν είναι οπαδοί της εξελίξεως, οι οποίοι απορρίπτουν τη διδασκαλία της Γραφής περί δημιουργίας και εκουσίως προσκολλώνται στη θεωρία της εξελίξεως, δεν δείχνουν σεβασμό στον νόμο του Θεού αλλά εγκαθιστούν τη δική τους ιατρική ηθική. Με την άποψί των, το αίμα εξελίχθη· δεν εδημιουργήθη από τον Δημιουργό του ανθρώπου.

12. Ποια γνώμη έχουν άλλοι για το αίμα, και σε τι βασίζεται το συμπέρασμά των;

¹² Εν τούτοις, οι ελεύθεροι άνθρωποι έχουν δικαίωμα να έχουν τη γνώμη των και να την εκφράζουν. Υπάρχουν άλλοι, οι οποίοι έχουν τη γνώμη ότι το αίμα δεν είναι προϊόν της απροσώπου, τυφλής, χωρίς νου, συμπτωματικής εξελίξεως, αλλά είναι το ασύγκριτο έργο ενός Παντοδυνάμου Θεού. Η γνώμη των είναι πράγματι ένα έξοχο λογικό συμπέρασμα, που βασίζεται σε αναμφισβήτητα γεγονότα. Ενθυμούμεθα ένα άρθρο, που εγράφη πριν από το αιματηρό Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, από τον Ουίλλιαμ Χάννα Τόμσον, Διδάκτορα της Ιατρικής, ο οποίος συνεδέετο μ’ εξέχοντα τρόπο με νοσοκομεία της Πόλεως Νέας Υόρκης επί πολλά χρόνια. Το άρθρο του Δρος Τόμσον, όπως εδημοσιεύθη στην εφημερίδα Τάιμς Νέας Υόρκης, έλεγε:

13, 14. (α) Σχετικά με την αιμοσφαιρίνη του αίματός μας τι είναι, εκείνο που δείχνει αν ένα μόριό της θα μπορούσε να προκύψη τυχαίως; (β) Πώς επισκιάζεται, το περίπλοκον της αιμοσφαιρίνης, και, τι ανακαλύπτει η σύγχρονος επιστήμη όσον αφορά το πρόβλημα της αρχής της ζωής;

¹³ «Αλλά κάθε ζώο επάνω σ’ αυτή τη γη με ερυθρό αίμα πρέπει, για να μπορή να ζήση, να έχη στα κύτταρα του αίματός του αυτή τη συγκεκριμένη ουσία που λέγεται αιμοσφαιρίνη. Αλλά ένα μόριον αιμοσφαιρίνης πρέπει να περιέχη τον εξής αριθμό διαφόρων ατόμων στις κατάλληλες των αναλογίες, δηλαδή, 1.130 άτομα υδρογόνου· 712 άτομα άνθρακος· 214 αζώτου· 245 οξυγόνου· 2 θείου και 1 σιδήρου, ή 2.304 άτομα εν όλω. Επί πλέον, αν το ένα αυτό άτομον σιδήρου, με την ιδιόμορφη σχέσι του με τα υπόλοιπα (‘συγκεκαλυμμένον’ όπως μερικοί φυσιολόγοι λέγουν) απουσιάζη, το ζώον δεν θα μπορούσε ούτε ν’ απορροφήση οξυγόνο ούτε ν’ αποβάλη ανθρακικόν οξύ· με άλλα λόγια, δεν θα μπορούσε ν’ αναπνεύση. Ερώτησε κάποτε ένα καλώς γνωστό φυσιολόγο χημικό, Γερμανό την καταγωγή και εκπαιδευμένο στη Γερμανία, πώς θα μπορούσαν αυτά τα άτομα που βρίσκονται μέσα σ’ ένα μόριο αιμοσφαιρίνης να συγκεντρωθούν μαζί τυχαίως. Η σύντομη απάντησίς του ήταν, Όχι τυχαίως.’

¹⁴ »Το περίπλοκον, όμως, της αιμοσφαιρίνης επισκιάζεται από εκείνες τις χημικές ουσίες που ανεκάλυψε η χημική έρευνα στην εξέτασι του μηχανισμού της ανοσίας κατά των μολυσματικών νόσων. . . . Η σύγχρονη επιστήμη ευρίσκει τώρα ότι το πρόβλημα της αρχής της ζωής γίνεται ολοένα πιο ανεξερεύνητο σε αναλογία προς την πρόοδο των ερευνών επί του ζητήματος.»—Η Σκοπιά 1ης Ιουλίου 1911, σελίδες 197, 199 (στην Αγγλική).

15. Πώς αποκλείεται με συντριπτικό τρόπο η θεωρία ότι το αίμα είναι προϊόν της εξελίξεως;

¹⁵ Η ιδία η φύσις και η σύνθεσις του αίματος και το θαυμαστό γεγονός ότι αυτό φέρνει ζωή αποκλείει την πιθανότητα να είναι προϊόν της χωρίς ζωή, χωρίς νου, χωρίς σκοπό εξελίξεως. Αυτά τα χαρακτηριστικά του αίματος μαρτυρούν με συντριπτικό τρόπο τη δημιουργική ενέργεια ενός ζώντος, νοήμονος εποικοδομητικού Θεού που έχει σκοπούς, του Πλάστου του ανθρώπου.

16. (α) Σχετικά με τα ερυθρά μόρια του αίματος τι αποδεικνύει την ανάγκη ενός Δημιουργού; (β) Από πότε μίλησε, ο Θεός περί αίματος, και σε ποια έκτασι;

¹⁶ Λάβετε απλώς υπ’ όψιν το σχήμα και την εκτέλεσι της λειτουργίας των ερυθρών μορίων του αίματος. Μόνον μια υψηλή μαθηματική διάνοια μπορούσε να τα σχεδιάση και να τα διευθετήση. Επομένως, το καθένα από τα τριάντα τρισεκατομμύρια ερυθρών μορίων του αίματος που βρίσκονται μέσα στα αγγεία του μέσου ανθρώπου είναι ένα ακατανίκητο επιχείρημα και μια απόδειξις ότι υπάρχει ένας Δημιουργός ο οποίος είναι, επίσης, ο Πλάστης του ανθρώπου. Αυτός γνωρίζει καλύτερα από τον πιο προωδευμένο ιατρό τη ζωτική ανάγκη, τις ιδιότητες και τον σκοπό αυτό του ερυθρού υγρού της ζωής. Πέντε χιλιάδες οκτακόσια και πλέον χρόνια προτού γίνη η πρώτη χρήσις αποθηκευμένου αίματος για μεταγγίσεις, από τον καθηγητή της ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, το έτος 1918, ο Θεός ωμίλησε περί αίματος στον πρώτον γεννημένον άνθρωπο Κάιν, ύστερ’ από το μυστικό φόνο του νεωτέρου του αδελφού Άβελ. (Γεν. 4:10, 11) Από τότε ο Θεός ελάλησε πολλά περί αίματος. Πράγματι, στον γραπτό του Λόγο που αποτελείται από εξήντα έξη βιβλία και 1.189 κεφάλαια, το αίμα αναφέρεται 447 φορές, από τη Γένεσι ως την Αποκάλυψι (ΚΕΜ).c

17. (α) Όπως εξεικονίσθη από τον Ιησού Χριστό, ποιος πρέπει να είναι ο μέγιστος Ιατρός από όλους, (β) Πώς μας ομιλεί με εξουσία σήμερα;

¹⁷ Εφόσον ο Θεός εξουσιοδότησε τον Υιόν του, Ιησού Χριστό, να εκτελή θαύματα θεραπείας, όχι με φάρμακα, με την ιατρική, ή με χειρουργικές επεμβάσεις, αλλά στιγμιαίως να σταματά χρονία ροή αίματος, να δίδη την όρασι σε τυφλούς, να κάνη τους κωφαλάλους ν’ ακούουν και να ομιλούν, ν’ αποκαθιστά τους χωλούς, να θεραπεύη τους λεπρούς, ακόμη και να εγείρη νεκρούς, να θεραπεύη τον εγκέφαλο, τότε ο Δημιουργός Θεός είναι ο μέγιστος Ιατρός από όλους αυτούς. Αυτός γνωρίζει περισσότερα για το ανθρώπινο σώμα και την κατασκευή του καθώς και πώς να το επιδιορθώση και να το αποκαταστήση και να το αναζωογονήση από τους πιο υψηλά μορφωμένους ιατρούς της εποχής μας. Αυτός είναι η αλάνθαστη, απόλυτη Αυθεντία σ’ αυτό το ζήτημα. Ας αφήσωμε Αυτόν να ομιλήση! Ας ακούσωμε Αυτόν! Ας σταθούμε όλοι να μάθωμε και να ωφεληθούμε όταν Αυτός ομιλή. Τώρα μας ομιλεί μέσω του θεοπνεύστου, αναλλοιώτου γραπτού Λόγου του. Τι λέγει;

18. Γιατί δεν υπήρχε ανάγκη ενός θείου νόμου κατά της βρώσεως αίματος στον Κήπο της Εδέμ;

¹⁸ Το ανθρώπινο γένος τρώγει για να ζήση. Επί πόσον καιρό, λοιπόν, επέτρεψε ο Δημιουργός Θεός στο ανθρώπινο γένος να τρώγη το κρέας ζώων; Όχι από την αρχή της δημιουργίας του πρώτου ανθρώπου, αλλά τα τελευταία 4.335 χρόνια της υπάρξεως του ανθρωπίνου γένους. Στον παραδεισιακό Κήπο της Εδέμ είχε επιτραπή στον τέλειο άνδρα και τη γυναίκα να τρώγουν και να ζουν με οπωρικά, καρπούς και λαχανικά προϊόντα της γης. (Γεν. 1:29, 30) Έτσι δεν υπήρχε ανάγκη ενός νόμου που ν’ απαγορεύη να ζουν τρεφόμενοι με αίμα ζώων.

19. (α) Όταν εξεδίωξε ο Θεός τον Αδάμ από τον Κήπο, του επέτρεψε να τρώγη αίμα; (β) Τι δείχνει αν ο Άβελ έπιε το αίμα των ζώων που εθυσιάζοντο;

¹⁹ Ακόμη και όταν ο Θεός εξεδίωξε τον άνθρωπο από τον Κήπο της Εδέμ διότι είχε αμαρτήσει στασιαστικά εναντίον Του με το να φάγη τον απηγορευμένο καρπό, ο Θεός δεν είπε ότι από τότε ο άνθρωπος έπρεπε να τρώγη κρέας ζώων. Ο Θεός είπε στον άνθρωπο: «Θέλεις τρώγει τον χόρτον του αγρού· εν τω ιδρώτι του προσώπου σου θέλεις τρώγει τον άρτον σου, εωσού επιστρέψης εις την γην, εκ της οποίας [όχι από κάποιο κατώτερο ζώο μέσω της λειτουργίας της εξελίξεως] ελήφθης· επειδή γη είσαι, και εις γην θέλεις επιστρέψει.» (Γεν. 3:18, 19) Χρόνια αργότερα, όταν ο Άβελ, δεύτερος γιος του Αδάμ, προσέφερε τη θυσία προβάτων στον Ιεχωβά Θεό, έλαβε χώρα έκχυσις αίματος των ζώων που προσεφέρθησαν για θυσία, αλλά ο Άβελ δεν έπιε το αίμα. Έτσι ο Θεός εδέχθη τη θυσία του.—Γέν. 4:3-11.

ΘΕΙΟΣ ΝΟΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΒΡΩΣΕΩΣ ΤΟΥ

20. Όταν ο Νώε βγήκε από την κιβωτό, τι έκαμε αμέσως;

²⁰ Χίλια πεντακόσια χρόνια και πλέον αργότερα, στην εποχή του θεοσεβούς Νώε και των τριών νυμφευμένων γιων του, επήλθε ο μεγάλος κατακλυσμός. Επί εκατόν ογδόντα τουλάχιστον ημέρες η γη και τα όρη της είχαν καλυφθή τελείως από τα νερά του κατακλυσμού. (Γέν. 7:11 έως 8:5) Ύστερ’ από μήνες, όταν οι οκτώ άνθρωποι που επέζησαν από τον κατακλυσμό εξήλθαν από τη προφυλαχθείσα από τον κατακλυσμό κιβωτό, ο Νώε προσέφερε αμέσως μια θυσία από όλα τα καθαρά ζώα και πουλιά στον Ιεχωβά Θεό. Αλλά ο Νώε και η οικογένειά του δεν έπιαν καθόλου από το αίμα των θυμάτων που προσέφεραν, ούτε και έφαγαν καθόλου από το κρέας των.

21. Ποιον νόμο εγκαθίδρυσε τότε ο Θεός και ανήγγειλε στον Νώε;

²¹ Ο Θεός ευαρεστήθηκε μ’ αυτό. Τους ευλόγησε και τους είπε να γεμίσουν όλη τη γη με απογόνους των. Κατόπιν, ο Θεός, όπως είχε κάμει με τον Αδάμ και την Εύα στην Εδέμ, εγκαθίδρυσε ένα νόμο σχετικά με την τροφή ολοκλήρου της μελλοντικής ανθρωπίνης οικογενείας, που περιλαμβάνει και μας σήμερα. Είπε: «Παν κινούμενον, το οποίον ζη, θέλει είσθαι εις σας προς τροφήν· ως τον χλωρόν χόρτον έδωκα τα πάντα εις εσάς· κρέας όμως με την ζωήν αυτού, με το αίμα αυτού, δεν θέλετε φάγει· και εξάπαντος το αίμα σας, το αίμα της ζωής σας, θέλω εκζητήσει· εκ της χειρός παντός ζώου θέλω εκζητήσει αυτό.» (Γέν. 8:18 έως 9:5) Ύστερ’ από αυτό ενεφανίσθη για πρώτη φορά το ουράνιο τόξο, και ο Θεός έκαμε μια αιωνία διαθήκη ότι ποτέ πλέον δεν θα επιφέρη παγγήινο κατακλυσμό επάνω στο ανθρώπινο γένος.—Γέν. 9:8-17.

22. (α) Ώστε πώς είναι καταφανές ότι ο νόμος του Θεού κατά του αίματος δεν ήλθε σε ισχύ μέσω του Νόμου του Μωυσέως; (β) Γιατί ο νόμος του Θεού κατά του αίματος εξακολουθεί να ισχύη και για όλους μας ακόμη και μετά το 33 μ.Χ.;

²² Δεν υπήρχαν τότε Εβραίοι, ούτε Ισραηλίται, ούτε Ιουδαίοι ούτε περιτομή. Υπήρχαν μόνο οι προπάτορες του Σημιτικού, του Ιαφεθικού και του Χαμιτικού κλάδου της ανθρωπίνης οικογενείας. Αυτό ήταν στο έτος 2369 π.Χ., ή οκτακόσια πενήντα έξη χρόνια προτού ο Ιεχωβά Θεός δώση τον νόμο στον προφήτη Μωυσή, περιλαμβανομένων και των Δέκα Εντολών, για να τον παραδώση στο έθνος Ισραήλ. Συνεπώς ο νόμος του Θεού που απηγόρευε την λήψι αίματος ζώων μέσα στα ανθρώπινα σώματά μας δεν ήλθε σε ύπαρξι μέσω του θείου νόμου ο οποίος παρεδόθη μέσω του Μωυσέως το 1513 π.Χ. Αυτό καθιστά βέβαιο το ότι ο νόμος του Θεού επάνω σ’ αυτό το ζωτικό ζήτημα δεν περιωρίζετο ούτε και περιορίζεται στους Εβραίους, Ισραηλίτας ή Ιουδαίους. Αυτός ο ιδιαίτερος νόμος δεν παρήλθε ούτε έπαυσε να ισχύη το έτος 33 της Κοινής μας Χρονολογίας, όταν ο Θεός καθήλωσε τον Νόμο του Μωυσέως επάνω στον πάσσαλον του θανάτου του Ιησού Χριστού και τον ακύρωσε. (Κολ. 2:13, 14· Εφεσ. 2:13-15) Εκείνος ο νόμος της εποχής του Νώε εξακολουθεί να ισχύη για όλο το ανθρώπινο γένος εξίσου ακριβώς όπως το ανθρώπινο γένος εξακολουθεί ακόμη να τρώγη το κρέας ζώων και πουλιών και όπως ακριβώς το ανθρώπινον γένος απέτυχε να επιστρέψη στον Κήπο της Εδέμ και σ’ ένα διαιτολόγιο αποκλειστικής χορτοφαγίας.—Γέν. 1:29, 30· 2:15-17.

23, 24. (α) Τι συνέστησε ο μαθητής Ιάκωβος που δείχνει ότι οι Χριστιανοί των αποστολικών χρόνων επέμεναν ακόμη στον νόμο του Θεού προς τον Νώε; (β) Πώς η σύνταξις του διατάγματος εκείνου δείχνει το μέρος που είχε το άγιο πνεύμα;

²³ Ναι, Χριστιανοί καθώς και Ιουδαίοι, μη Χριστιανοί καθώς και μη Ιουδαίοι, βρίσκονται κάτω απ’ αυτόν τον νόμο σχετικά με την τροφή όπως εδόθη στον κοινό μας προπάτορα Νώε μετά τον κατακλυσμό. Οι αποστολικοί Χριστιανοί του πρώτου αιώνος της Κοινής μας Χρονολογίας ανεγνώριζαν αυτό το γεγονός και επέμεναν σ’ αυτό. Δεκαέξη χρόνια αφότου ο Νόμος του Μωυσέως, κατά ένα αλληγορικό τρόπο καθηλώθη επάνω στον πάσσαλο του θανάτου του Χριστού επειδή είχε εκπληρωθή και ακυρωθή, ο Χριστιανός μαθητής Ιάκωβος συνέστησε στο Συμβούλιο των αποστόλων και άλλων πρεσβυτέρων αδελφών στην Ιερουσαλήμ να γράφουν στους μη Ιουδαίους Χριστιανούς, ‘ν’ απέχουν από ειδωλοθύτων, και αίματος, και πνικτού, και πορνείας.’ Αυτή η σύστασις αποχής από «πνικτού κρέατος, και γεύσεως αίματος» (ΜΑΜ) δεν ήταν απλώς η ιδέα του μαθητού Ιακώβου αλλά είχε, επίσης, υπαγορευθή από το άγιο πνεύμα του Θεού. Αυτό το σοβαρό γεγονός τονίζεται στον τρόπο με τον οποίο είχε συνταχθή το επίσημο διάταγμα προς τους μη Ιουδαίους Χριστιανούς. Έλεγε τα εξής:

²⁴ «Οι απόστολοι και οι πρεσβύτεροι και οι αδελφοί, προς τους εξ εθνών αδελφούς . . . χαίρειν . . . Διότι εφάνη εύλογον εις το άγιον πνεύμα και εις ημάς, να μη επιβάλλωμεν εις εσάς μηδέν πλειότερον βάρος εκτός των αναγκαίων τούτων, να απέχητε από ειδωλοθύτων, και αίματος, και πνικτού, και πορνείας· από των οποίων φυλάττοντες εαυτούς, θέλετε πράξει καλώς· Έρρωσθε.»—Πράξ. 15:19-29.

25. (α) Επί πόσον καιρό δείχνει η ιστορία ότι οι αληθινοί Χριστιανοί τηρούσαν εκείνο το διάταγμα της Ιερουσαλήμ; (β) Γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά το τηρούν σήμερα;

²⁵ Χρόνια αργότερα, ύστερ’ από το τρίτο ιεραποστολικό ταξίδι του αποστόλου Παύλου, ο μαθητής Ιάκωβος τού μίλησε για την ίδια αυτή απόφασι του συμβουλίου της Ιερουσαλήμ και ότι αυτή εξακολουθούσε να επιβάλλεται στους μη Ιουδαίους Χριστιανούς. (Πράξ. 21:18-26) Σύμφωνα με τους πρώτους θρησκευτικούς συγγραφείς των τριών πρώτων αιώνων αυτή η θεόπνευστη απόφασις εναντίον της λήψεως αίματος μέσα στο σώμα ενός ανθρώπου ετηρείτο από τους Χριστιανούς επί αιώνες μετά την έκδοσί της. Ειδικά από την εποχή του Ρωμαιο-Καθολικού αγίου ονομαζόμενου Αυγουστίνου, ο «Χριστιανικός κόσμος» έπαυσε να τηρή εκείνη την θεόπνευστη απόφασι, και το ιατρικό επάγγελμα του «Χριστιανικού κόσμου» την αγνόησε ως μη δεσμευτική για τους Χριστιανούς.d Αλλά ποιος κατήργησε αυτή τη διάταξι; Όχι ο Θεός, αφού Αυτός ο ίδιος την ενέπνευσε και την εξέδωκε μέσω της πιστής του οργανώσεως στην Ιερουσαλήμ. Ασφαλώς δεν καταργήθηκε μαζί με την κατάργησι του Νόμου του Μωυσέως. Γι’ αυτόν τον Γραφικό λόγο οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά της εποχής μας εξακολουθούν να τηρούν αυτή την απόφασι, απέχοντας όχι μόνο από την πορνεία και την ειδωλολατρία αλλά και από το αίμα.

ΜΙΑ ΤΥΠΙΚΗ ΕΙΚΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΕ ΑΙΜΑ

26. (α) Πώς το διάταγμα της Ιερουσαλήμ συμφωνεί με τον Μωσαϊκό νόμο στο ζήτημα του σε ποιον ανήκει το αίμα; (β) Τίνος ένοχος εθεωρείτο ένας Ιουδαίος όταν έχυνε αίμα θυσίας αλλά δεν το παρουσίαζε στον Ιεχωβά;

²⁶ Εκείνο το διάταγμα του Συμβουλίου της Ιερουσαλήμ ήλθε ύστερ’ από πολλά χρόνια αφότου ο Ιησούς Χριστός έχυσε το αίμα του επί του πασσάλου του θανάτου στον Γολγοθά. Αλλά μ’ αυτό το διάταγμα ο Θεός καθιστούσε σαφές ότι εξακολουθούσε να παραμένη σ’ αυτό που είχε δηλώσει στο νόμο του που είχε δώσει μέσω του Μωυσέως, δηλαδή, ότι το αίμα του ανθρώπου και των ζώων ανήκει στον Δημιουργό Θεό. Αυτό είναι ορθό, εφόσον αυτός είναι η Πηγή της ζωής και αυτός έχει θέσει τη ζωή του ανθρώπου και των ζώων μέσα στο αίμα και το κατέστησε τον κύριον φορέα της ζωής. Γι’ αυτό, αν κάποιος στον Ισραήλ έσφαζε ένα ζώο για θυσία και δεν το προσέφερε στον Ιεχωβά, εθεωρείτο ως να είχε διαπράξει φόνο: «Αίμα θέλει λογισθή εις εκείνον τον άνθρωπον· αίμα έχυσε, και θέλει εξολοθρευθή ο άνθρωπος εκείνος εκ μέσου του λαού αυτού.» Αυτός έπρεπε να θανατωθή. (Λευιτ. 17:3, 4) Γι’ αυτό, επίσης, ο Ιεχωβά διέταξε να χύνη ο ιερεύς το αίμα των ζώων που εθυσιάζοντο στη βάσι του θυσιαστηρίου. (Λευιτ. 4:7, 18, 25, 34· 8:15· 9:9) Το αίμα ήταν κάτι ιερό, όπως η ζωή, και πρέπει να τυγχάνη τέτοιας μεταχειρίσεως.

27, 28. (α) Στον νόμο του Θεού προς τον Ισραήλ, ποια ιδιότης απεδίδετο στο αίμα, κι επομένως τι μπορεί να γίνη με το αίμα της ζωής; (β) Πώς το έδειχναν αυτό τα εδάφια Λευιτικόν 17:11-14;

²⁷ Στο νόμο του Θεού προς τον αρχαίο Ισραήλ, καθώς και στην περίπτωσι του νόμου του στον πιστό Νώε, αυτή η ιερή ιδιότης του ρεύματος της ζωής υπελογίζετο όχι μόνο στα ζώα τα οποία προσεφέροντο για θυσία αλλά ακόμη και στα καθαρά ζώα που εφόνευαν σε κυνήγι οι άνθρωποι για τροφή. Οπωσδήποτε, αίμα ζωής το οποίον είναι ιερόν ήταν αναμεμιγμένο, κι επομένως μπορούσε να χρησιμοποιηθή μόνο για ιερό σκοπό. Εφόσον η ποινή της αμαρτίας είναι θάνατος κι εφόσον η ψυχή ή ζωή είναι στο αίμα, μπορεί να χρησιμοποιηθή για την ακύρωσι της αμαρτίας και την απομάκρυνσι της ποινής της αμαρτίας, του θανάτου. Δεν υπάρχει ανάγκη να επιχειρηματολογούμε όσον αφορά το τι σημαίνει αυτός ο νόμος· λέγει σαφώς:

²⁸ «Η ζωή της σαρκός είναι εν τω αίματι· και εγώ έδωκα αυτό εις εσάς, δια να κάμνητε εξιλέωσιν υπέρ των ψυχών σας επί του θυσιαστηρίου· διότι το αίμα τούτο κάμνει εξιλασμόν υπέρ της ψυχής [ή, ζωής]. Δια τούτο είπα προς τους υιούς Ισραήλ, Ουδεμία ψυχή από σας θέλει φάγει αίμα· ουδέ ξένος, ο παροικών μεταξύ σας, θέλει φάγει αίμα. Και όστις άνθρωπος εκ των υιών Ισραήλ, ή εκ των ξένων, των παροικούντων μεταξύ σας, κυνηγήση και πιάση ζώον, ή πτηνόν, το οποίο τρώγεται, θέλει χύσει το αίμα αυτού, και θέλει σκεπάσει αυτό με χώμα. Διότι η ζωή πάσης σαρκός είναι το αίμα αυτής· δια την ζωήν αυτής είναι· όθεν είπα προς τους υιούς Ισραήλ, Δεν θέλετε φάγει αίμα ουδεμιάς σαρκός· διότι η ζωή πάσης σαρκός είναι το αίμα αυτής· πας ο τρώγων αυτό, θέλει εξολοθρευθή..»—Λευιτ. 17:11-14· παράβαλε με Δευτερονόμιον 12:16, 23-27.

29. (α) Με ποιο θαυμαστό τρόπο μπορεί να χρησιμοποιήση ο Θεός το ρεύμα της ζωής του ανθρωπίνου σώματος; (β) Με τι ισοδυναμεί η χρήσις του αίματος με οποιονδήποτε άλλο τρόπο εκτός από τον τρόπο του Θεού, και γιατί αυτό εφαρμόζεται και στη χρήσι του από την ιατρική;

²⁹ Εξαιτίας της αξίας ζωής που περιέχεται στο ερυθρό ρεύμα που η καρδιά εξαποστέλλει σ’ όλο το σώμα, ο Ιεχωβά Θεός μπορεί να χρησιμοποιήση το αίμα μ’ ένα θαυμαστό τρόπο για την σωτηρία του κόσμου του ανθρωπίνου γένους για αιώνια ζωή. Έτσι αυτό είναι ένα ζήτημα που σχετίζεται με την αιώνια ζωή ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους. Έχει μια τόσο σοβαρή σημασία ώστε στο τυπικό έθνος του Ισραήλ το άτομο που θα έτρωγε αίμα έπρεπε να θανατωθή ή να εκπληρώση ένα ειδικό πρόγραμμα καθαρισμού. (Λευιτ. 17:15, 16· 7:26, 27) Η χρήσις αυτού του πολυτίμου ρεύματος της ζωής με τρόπο διάφορο από τον τρόπο του Θεού αποτελεί κακή χρήσι του, διαστροφή της χρήσεώς του. Αυτή η αρχή ισχύει για την ιατρική χρήσι αίματος από την εποχή της αρχαίας Αιγύπτου ως την εποχή μας. Γιατί έτσι; Διότι οι επαγγελματίαι ιατροί δεν είναι διωρισμένοι ιερείς του Θεού που υπηρετούν στο άγιο θυσιαστήριό του προσφέροντας σ’ αυτόν αίμα του ανθρωπίνου γένους σύμφωνα με τις οδηγίες του Θεού. Πριν από πολύν καιρό ο Θεός εφρόντισε για τη σωτηρία του κόσμου του ανθρωπίνου γένους με αίμα, και δεν έχει ανάγκη της λεγομένης επιστημονικής των χρήσεως αίματος. Η χρήσις του από αυτούς εν ονόματι της ιατρικής δεν είναι θέλημα Θεού.

[Υποσημειώσεις]

Σε μια υποσημείωσι στη λέξι «επικαλείται» το βιβλίο λέγει: «Γι’ αυτό, οποτεδήποτε οι Μωαμεθανοί φονεύουν ένα ζώο για τροφή, λέγουν πάντοτε Μπίσμι’λαχ ή Εν ονόματι του Θεού· και αν αυτό παραμεληθή, πιστεύουν ότι δεν είναι νόμιμο να φαγωθή εκείνο το κρέας.»

Ένας άλλος όρος του Όρκου του Ιπποκράτους λέγει: «. . . μη εμπιστευθώ εις έγκυον εκτρωτικόν τι μέσον.»

Βλέπε βιβλίον Δρος Ιμμάνουελ Γιακόμποβιτς, με τον τίτλο «Ιουδαϊκή ιατρική Ηθική,» εκδόσεως 1959 (τρίτη έκδοσις 1967), σελίδες 124, 172, 208-210.