Παγιδευμένοι σε μια Χειμαρρώδη Κοιλάδα
Από τον ανταποκριτή του «Ξύπνα!» στο Ισραήλ
ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ γιόρταζε την ετησία εορτή του Πάσχα. Επειδή ήμεθα ελεύθεροι από την κοσμική εργασία για λίγες μέρες, αποφασίσαμε να κάμωμε έναν γύρο στα νότια τμήματα της χώρας μέσω της Βηρ-σαβεέ, απέναντι του βορείου μέρους της ερήμου Νεγκέμπ και ως τη Νεκρά θάλασσα και τη Μασάδα. Η παρέα μας μέσα σε δυο αυτοκίνητα προέβλεπε ένα ενδιαφέρον ταξίδι.
Μια δυνατή βροχή το πρωί του Πάσχα αναχαίτισε τον ενθουσιασμό μας αλλά σκεφθήκαμε ότι ο καιρός θα μετεβάλλετο γρήγορα, επειδή η εποχή των βροχών σταματά συνήθως τον Απρίλιο. Προφανώς αυτή ήταν η τελευταία «εαρινή βροχή.» (Δευτ. 11:14) Καθώς προχωρούσαμε προς νότον ο καιρός βελτιώθηκε.
Γύρω στη Γαθ, που είναι τώρα γνωστή ως Κυριάθ-Γκατ, η εξοχή ήταν πράσινη και ευχάριστη. Εκείνοι οι Φιλισταίοι ήξεραν πού να εγκατασταθούν! Περνώντας ανάμεσα από τις μαύρες σκηνές των Βεδουίνων, κατασκευασμένες από τραγόμαλλο, κατά μήκος του δρόμου προς την Βηρ-σαβεέ, σκεφθήκαμε τον Αβραάμ πριν από 4.000 χρόνια που κατοικούσε σε σκηνές στην περιοχή αυτή. (Εβρ. 11:9) Όταν φθάσαμε στη Βηρ-σαβεέ ο ήλιος έλαμπε ήδη.
Προχωρήσαμε τώρα προς νότον και ανεβαίναμε τους ανηφόρους σταθερά. Πόσο χρωματιστή είναι η ερημιά εδώ! Υπάρχουν στρώματα βράχων πολυαρίθμων αποχρώσεων—ιόχροα, πράσινα, κίτρινα, κόκκινα, μπλε, για ν’ αναφέρωμε λίγα μόνο που συναντήσαμε.
Δυο ελαστικά του ενός αυτοκινήτου που χάλασαν ανέκοψαν την πορεία μας. Μια μόνο λύσις υπήρχε: Το άλλο αυτοκίνητο να προχωρήση προς την πλησιέστερη πόλι για να τα διορθώση. Πόσο ξαφνιασθήκαμε όταν είδαμε τη λαμπρή λιακάδα να μεταβάλλεται δραματικά σε μια ισχυρή καταιγίδα! Τότε ακριβώς είχαμε φθάσει σε μια στεγνή κοιλάδα, την οποία διέσχιζε ο δρόμος. Το πλάτος της θα ήταν ως μισό μίλι. Παρετηρήσαμε ότι, ήδη άρχισε να σχηματίζεται ένα ρεύμα νερού. Ο ουρανός έγινε ακόμη πιο σκοτεινός και η βροχή έλαβε ανησυχητικές διαστάσεις, σε σημείο που και οι υαλοκαθαριστήρες του αυτοκινήτου δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα.
Εφαίνετο σαν να εδονείτο ολόκληρη η κοιλάδα, ενώ τα νερά την γέμιζαν με πάταγο από όλες τις πλευρές. Παντού σχηματίζονταν ξαφνικά νέα ρεύματα νερού, τα οποία έτρεχαν ολοένα περισσότερο. Προσπαθήσαμε με αποφασιστικότητα να φθάσωμε στην άλλη πλευρά της κοιλάδος ώστε να πατήσωμε σε υψηλότερο έδαφος. Το είχαμε σχεδόν επιτύχει, αλλά βρήκαμε μπροστά μας βαθύτερα νερά. Ένας Βεδουίνος Άραψ μας έκαμε σημείο να επιστρέψωμε από το δρόμο που είχαμε έλθει. Κατορθώσαμε να γυρίσωμε το αυτοκίνητο και να βγούμε, πάλι στο δρόμο μας.
Αλλ’ όταν φθάσαμε στα μισά του δρόμου τα βαθιά νερά που συναντήσαμε μας ανέκοψαν το δρόμο. Δεν υπήρχε δυνατότης να φθάσωμε στην απέναντι πλευρά. Ο δρόμος είχεν εξαφανισθή τελείως κάτω από ανυψούμενα νερά. Προωθήσαμε το αυτοκίνητο βραδέως έξω από το δρόμο σ’ ένα πλατύ αμμώδες ύψωμα μαζί με το άλλο αυτοκίνητο χρησιμοποιώντας διάφορα εργαλεία οδοκατασκευής και μηχανήματα. Όλοι οι εργάται παρέμεναν στα σπίτια των με τις οικογένειές των λόγω της εορτής του Πάσχα. Λίγα μέτρα πιο πέρα μια εργατική καλύβη είχε ανατραπή από τα νερά. Η κοιλάδα ήταν όλη ένα χάος. Μεγάλα βαρέλια καυσίμων υγρών κινούνταν και χόρευαν μέσα στα θορυβώδη νερά συγκρουόμενα το ένα με το άλλο και χύνοντας το περιεχόμενό των. Όλα τα άλλα εφόδια παρεσύρθησαν από το ισχυρό ρεύμα.
Ένας Βεδουίνος φύλακας είχε στήσει τη σκηνή του σ’ ένα γειτονικό αμμώδες ύψωμα. Έκπληκτοι είδαμε τη σκηνή του να στέκη ακόμη παρά την καταρρακτώδη βροχή! Η παρουσία του Βεδουίνου εκεί κοντά μάς έδωσε θάρρος.
Ύστερα από μια ώρα η βροχή μετριάσθηκε και η ορατότης βελτιώθηκε. Μπορούσαμε να ιδούμε ότι ολόκληρη η κοιλάδα ήταν γεμάτη από τόννους νερό που έπεσε σαν καταρράκτης απ’ τον ουρανό. Επίσης προσέξαμε ότι τα δυο μόνα σημεία που εξείχαν ακόμη από την επιφάνεια του νερού ήσαν το αμμώδες ύψωμα όπου είχαμε παρκάρει το αυτοκίνητο μας και το μέρος όπου ο Βεδουίνος είχε στήσει τη σκηνή του.
Όταν η στάθμη του νερού κατέβηκε αρκετά, ο φιλικός αυτός Βεδουίνος πέρασε μέσα από το νερό για να μας πληροφορήση ότι πρέπει να περιμένουμε ακόμη λίγες ώρες πριν επιχειρήσωμε να ξεκινήσωμε. Αυτό δεν μας ενοχλούσε βέβαια. Ήμεθα τόσο ευγνώμονες που σωθήκαμε!
Περίπου τρεις ώρες αργότερα ο δρόμος είχε ξαναφανή. Ένα στρώμα από χαλίκια και πέτρες εκάλυπτε την επιφάνεια του και πάνω απ’ αυτό το στρώμα έπρεπε να οδηγήσωμε το αυτοκίνητό μας. Ένας αγώνας σωστός, αλλά φθάσαμε στην άλλη άκρη και τελικά ενωθήκαμε με το άλλο αυτοκίνητο.
Έτσι μάθαμε και από προσωπική πείρα τι ακριβώς εννοεί η Γραφή με την έκφρασι: «ποταμός της κοιλάδος» και «ποταμός αδιάβατος.»—Δευτ. 2:24· Ιεζεκ. 47:5.