Γιατί Εγκατέλειψα το Ιερατικό Αξίωμα για μια Καλύτερη Διακονία

ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΘΗΚΑ Καθολικός ιερέας στις 31 Ιουλίου 1955, σε ηλικία 24 ετών. Αυτό ήταν το αποκορύφωμα 12 χρόνων διάπλασης που τα δαπάνησα σε κάποια ιερατική σχολή της αρχιεπισκοπής στη Ρακόλ της Γκόα, στην Ινδία. Αλλά τι ήταν εκείνο που δημιούργησε μέσα μου την επιθυμία να γίνω ιερέας;

Γεννήθηκα στη Βομβάη της Ινδίας, στις 3 Σεπτεμβρίου 1930. Τον επόμενο χρόνο ο πατέρας μου συνταξιοδοτήθηκε και η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο Σαλβαντόρ ντο Μούντο, στο Μπαρντέζ της Γκόα, στη νοτιοδυτική ακτή της Ινδίας. Ήμουν το μικρότερο από τέσσερα παιδιά. Από τη βρεφική ηλικία ανατράφηκα με τον πορτογαλικό και Καθολικό πολιτισμό και παράδοση που υπήρχαν στην Γκόα από το 1510, όταν είχε αποικιστεί από την Πορτογαλία.

Οι γονείς μου, πιστοί στις πεποιθήσεις τους, ήταν ζηλωτές Καθολικοί οι οποίοι κάθε χρόνο γιόρταζαν τα Χριστούγεννα, τη Σαρακοστή, το Πάσχα και τις γιορτές που γίνονταν προς τιμή της Παρθένου Μαρίας και διαφόρων «αγίων». Οι ιερείς που συμμετείχαν σε αυτούς τους εορτασμούς έμεναν συχνά στο σπίτι μας, μερικές φορές δέκα και πλέον μέρες. Έτσι, είχαμε συνεχή επαφή μαζί τους, και εγώ ως νεαρός που ήμουν εντυπωσιαζόμουν από αυτούς.

Η Υπηρεσία μου στην Γκόα, στη Σαλαμάνκα και στη Ρώμη

Άρχισα την ιερατική μου διακονία με μεγάλο ενθουσιασμό και δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία για την αλήθεια των δοξασιών και των συνηθειών της Καθολικής Εκκλησίας. Στη διάρκεια των πρώτων εφτά χρόνων της διακονίας μου στην Γκόα, εκτελούσα κοινωνικά και ποιμαντορικά καθήκοντα στο Παρεκκλήσι του Αγίου Θωμά, στο Πανάτζι, την πρωτεύουσα της Γκόα. Ταυτόχρονα, είχα ένα διπλό πολιτικό διορισμό στο Πολυτεχνικό Ινστιτούτο της τότε πορτογαλικής κυβέρνησης—καθηγητής καθώς επίσης διευθυντής της πανεπιστημιούπολης.

Το 1962, με έστειλαν στο Πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκα, στην Ισπανία, όπου πήρα το διδακτορικό δίπλωμά μου στη Φιλοσοφία του Δικαίου και στο Κανονικό Δίκαιο. Μερικά από τα θέματα που μελέτησα στη διάρκεια της νομικής μου εκπαίδευσης, ειδικά το Ρωμαϊκό Δίκαιο και η Ιστορία του Κανονικού Δικαίου, με υποκίνησαν να ερευνήσω πώς εξελίχτηκε το σύνταγμα της Καθολικής Εκκλησίας και έφτασε στο σημείο να αναγνωρίζει τον πάπα ως το διάδοχο του Πέτρου, με ‘πρωτείο εξουσίας σε ολόκληρη την εκκλησία’.

Χαιρόμουν που γίνονταν σχέδια για να κάνω τις διδακτορικές μου σπουδές θεολογίας στη Ρώμη της Ιταλίας, όπου θα είχα την ευκαιρία να μάθω περισσότερα πράγματα για την ιεραρχία της εκκλησίας. Μετακόμισα στη Ρώμη το καλοκαίρι του 1965.

Εκείνον τον καιρό είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της η Β΄ Οικουμενική Σύνοδος του Βατικανού. Ενώ εγώ συνέχιζα τις θεολογικές μου σπουδές, είχα ενδιαφέρουσες συζητήσεις με διάφορους θεολόγους και «Πατέρες της Συνόδου», οι οποίοι αντιτίθονταν στους υπερσυντηρητικούς της συνόδου. Στον παπικό θρόνο βρισκόταν ο Παύλος ΣΤ΄, με τον οποίο είχα προσωπικές συναντήσεις λόγω της ιδιότητάς μου ως αντιπροέδρου του Συλλόγου Ινδών Ιερέων στη Ρώμη.

Πρώτες Διαφωνίες και Αμφιβολίες

Σε όλη εκείνη την περίοδο των συναντήσεων, των σπουδών μου και της έρευνας που έκανα για τη διδακτορική μου διατριβή, είχα την ευκαιρία να αποκτήσω μεγαλύτερη ενόραση για την ιστορία και την εξέλιξη της βασικής δομής της Καθολικής Εκκλησίας.a Σε αντίθεση με τις απόψεις των συντηρητικών της συνόδου, οι οποίοι ήταν συνηθισμένοι στη μορφή της απόλυτης μοναρχίας του Πίου ΙΒ΄ (1939-1958), οι φιλελεύθεροι κατόρθωσαν τελικά να πάρουν την έγκριση της συνόδου για το Δογματικό Σύνταγμα της Εκκλησίας (λατινικός τίτλος, Λούμεν Γκέντιουμ [Lumen Gentium], Φως των Εθνών). Μεταξύ άλλων, το κεφάλαιο 3 ασχολούνταν με το δικαίωμα των επισκόπων να συμμετέχουν ως σώμα στην πλήρη και ανώτατη εξουσία που είχε ο πάπας πάνω στην εκκλησία. Αυτή η δοξασία ήταν βαθιά ριζωμένη στην παράδοση αλλά θεωρούνταν αιρετική και επαναστατική από τους συντηρητικούς.

Διαπίστωσα ότι και οι δυο απόψεις ήταν απαράδεκτες, επειδή τους έλειπε η αλήθεια του Ευαγγελίου. Αυτές αποτελούν παραποίηση των εδαφίων Ματθαίος 16:18, 19 και εγκρίνουν όλες τις προηγούμενες και τις μελλοντικές αντιγραφικές δοξασίες και δόγματα της εκκλησίας.b Παρατήρησα ότι οι λέξεις οι οποίες χρησιμοποιούνται σε αυτή την περικοπή, σύμφωνα με το πρωτότυπο κείμενο, πέτρα (θηλυκού γένους) που σημαίνει «βράχος» και πέτρος (αρσενικού γένους) που σημαίνει «κομμάτι βράχου», δεν χρησιμοποιήθηκαν από τον Ιησού ως συνώνυμες. Επιπλέον, αν είχε δοθεί στον Πέτρο το πρωτείο επειδή εκείνος ήταν ο βράχος, όμοιος με ακρογωνιαία πέτρα, δεν θα υπήρχαν αργότερα λογομαχίες μεταξύ των αποστόλων για το ποιος ήταν ο μεγαλύτερος ανάμεσά τους. (Παράβαλε Μάρκος 9:33-35· Λουκάς 22:24-26). Επίσης, ο Παύλος δεν θα είχε τολμήσει να επιπλήξει τον Πέτρο δημόσια επειδή ‘δεν βάδιζε σωστά σύμφωνα με την αλήθεια των καλών νέων’. (Γαλάτες 2:11-14) Έφτασα στο συμπέρασμα ότι όλοι οι γεννημένοι από το πνεύμα ακόλουθοι του Χριστού παρομοιάζονται στον ίδιο βαθμό με πέτρες, και ο Ιησούς είναι η θεμέλια ακρογωνιαία πέτρα τους.—1 Κορινθίους 10:4· Εφεσίους 2:19-22· Αποκάλυψη 21:2, 9-14.

Σε όσο υψηλότερο επίπεδο ακαδημαϊκής και ποιμαντικής θέσης ανερχόμουν και όσο μεγαλύτερη ήταν η ανταλλαγή ιδεών τόσο περισσότερο απομακρυνόταν η διάνοια και η καρδιά μου από τα διάφορα δόγματα της Καθολικής Εκκλησίας, ειδικά εκείνα που σχετίζονταν με τη χειροτόνηση ιερέων μέσα στο γενικό πλαίσιο του «Άγιου Μυστηρίου της Θείας Λειτουργίας» και «του Πιο Ευλογητού Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας»—που αποκαλείται μετουσίωση.

Στη γλώσσα των Καθολικών, «το Άγιο Μυστήριο της Θείας Λειτουργίας» είναι ο συνεχής αναμνηστικός εορτασμός και η αναίμακτη επανάληψη της θυσίας του Ιησού στο «σταυρό». Αλλά οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές γενικά, και ειδικότερα η επιστολή του Παύλου στους Εβραίους, ήταν αρκετά σαφείς ώστε να με οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι η θυσία του Ιησού ήταν μια τέλεια θυσία. Το έργο του ήταν πλήρες. Ούτε απαιτούσε ούτε ήταν πιθανόν να χρειαζόταν οποιεσδήποτε προσθήκες, επαναλήψεις ή βελτιώσεις. Η θυσία προσφέρθηκε «μία φορά για πάντα».—Εβραίους 7:27, 28.

Η Αναζήτησή μου για την Αλήθεια Συνεχίζεται

Για να δοκιμάσω τον εαυτό μου, συνέχισα να εργάζομαι για διάφορες επισκοπές και αρχιεπισκοπές στη Δυτική Ευρώπη, για την αρχιεπισκοπή της Νέας Υόρκης και για την επισκοπή στο Φέρμπανκς της Αλάσκας. Ήταν μια οδυνηρή εννιάχρονη δοκιμασία καθώς αναζητούσα την αλήθεια. Ασχολιόμουν κυρίως με διοικητικά θέματα, εκκλησιαστική νομολογία και δικαστικά ζητήματα. Απέφευγα όσο μπορούσα τις θρησκευτικές τελετουργίες και τις ιεροτελεστίες. Η μεγαλύτερη πρόκληση για εμένα ήταν όταν έπρεπε να ψάλλω την καθημερινή Θεία Λειτουργία. Αυτό δημιουργούσε μια σοβαρή πάλη αισθημάτων και συναισθημάτων επειδή δεν πίστευα στην επαναλαμβανόμενη αναίμακτη θυσία του Χριστού ούτε στη μετουσίωση ούτε στο επίγειο άγιο ιερατικό αξίωμα που απαιτούνταν για να επιτελέσει κανείς έγκυρα και νόμιμα τη «μαγεία» της μετουσίωσης.

Στη διάρκεια της Β΄ Συνόδου του Βατικανού, ξεσηκώθηκε σάλος για αυτή τη «μαγεία». Οι φιλελεύθεροι, οι οποίοι κατευθύνονταν από την Καθολική ιεραρχία της Ολλανδίας, υποστήριξαν μόνο την άποψη πως το ψωμί και το κρασί σημαίνουν ή αντιπροσωπεύουν το σώμα και το αίμα του Χριστού. Απεναντίας, οι υπερσυντηρητικοί, οι οποίοι κατευθύνονταν από την Καθολική ιεραρχία της Ιταλίας, υπερασπίστηκαν σθεναρά τη «μετουσίωση», δηλαδή την αλλαγή της ουσίας του ψωμιού και του κρασιού στην αληθινή και πραγματική ουσία του σώματος και του αίματος του Χριστού μέσω των «λόγων της καθαγίασης» που λέγονται στη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας. Έτσι, το ρητό ήταν: ‘Στην Ολλανδία όλα τα πράγματα αλλάζουν εκτός από το ψωμί και το κρασί, ενώ στην Ιταλία τίποτα δεν αλλάζει εκτός από το ψωμί και το κρασί’.

Αποχωρίζομαι από την Εκκλησία

Εξαιτίας αυτής της κακοπαράστασης του Χριστού και του ευαγγελίου του ένιωθα φοβερά απογοητευμένος και στενοχωρημένος επειδή ο στόχος που είχα να δοξάσω τον Θεό και να σώσω ψυχές κλονίστηκε από ψεύτικες διδασκαλίες. Γι’ αυτό, τον Ιούλιο του 1974 παραιτήθηκα τελικά από την ενεργό διακονία ζητώντας άδεια απουσίας επ’ αόριστον. Το θεωρούσα παράλογο και απαράδεκτο να ζητήσω απαλλαγή από ένα ιερατικό αξίωμα που δεν είχε καμιά Γραφική βάση. Κατά συνέπεια, από τον Ιούλιο του 1974 έως το Δεκέμβριο του 1984, παρέμεινα μακριά από κάθε θρησκεία. Δεν σχετίστηκα με κάποια άλλη θρησκεία του Χριστιανικού κόσμου επειδή καμιά από αυτές δεν συμμεριζόταν τα συμπεράσματά μου που απέρριπταν την αθανασία της ψυχής, την άποψη ότι όλοι οι δίκαιοι άνθρωποι θα κερδίσουν αιώνια ζωή στον ουρανό και την αέναη τιμωρία στον πύρινο άδη. Θεωρούσα αυτές τις δοξασίες προϊόντα ειδωλολατρίας.

Εσωτερική Ειρήνη και Ευτυχία

Η θρησκευτική μου απομόνωση τελείωσε το Δεκέμβριο του 1984. Με την ιδιότητα που είχα ως διευθυντής του Τμήματος Πιστώσεων και Εισπρακτέων Λογαριασμών κάποιας επιχείρησης στο Άνκοριτζ της Αλάσκας, έπρεπε να συζητήσω για αρκετά τιμολόγια με μια πελάτισσα, την Μπάρμπαρα Λέρμα. Εκείνη βιαζόταν και μου είπε ότι έπρεπε να παρακολουθήσει μια «Γραφική μελέτη». Η έκφραση «Γραφική μελέτη» τράβηξε την προσοχή μου και της έκανα μερικές ερωτήσεις Γραφικού περιεχομένου. Εκείνη μου έδωσε γρήγορα και αποτελεσματικά Γραφικές απαντήσεις, οι οποίες συμφωνούσαν αρκετά με τα δικά μου δογματικά συμπεράσματα. Όταν η Μπάρμπαρα διαπίστωσε ότι είχα περισσότερες ερωτήσεις, με έφερε σε επαφή με τον Τζέραλντ Ρόνκο, ο οποίος βρισκόταν στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Αλάσκα.

Οι εποικοδομητικές συζητήσεις που ακολούθησαν σχετικά με την Αγία Γραφή μού έφεραν εσωτερική ειρήνη και ευτυχία. Αυτοί ήταν το είδος των ανθρώπων που αναζητούσα—άνθρωποι του Θεού. Προσευχήθηκα στον Θεό για καθοδήγηση και στον κατάλληλο καιρό άρχισα να συναναστρέφομαι με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά ως αβάφτιστος κήρυκας των καλών νέων. Ένιωσα πραγματικά μεγάλη έκπληξη όταν έμαθα ότι τα κεντρικά γραφεία αυτής της οργάνωσης βρίσκονταν στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, λίγα μόνο χιλιόμετρα μακριά από την Εκκλησία της Άγιας Οικογένειας στο Μανχάταν, όπου είχα υπηρετήσει (το 1969, 1971 και 1974) ως εφεδρικός πάστορας της Ενοριακής Εκκλησίας των Ηνωμένων Εθνών.

Βοηθάω την Οικογένειά μου να Δει την Αλήθεια

Ύστερα από συναναστροφή έξι μηνών με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά στο Άνκοριτζ, μετακόμισα στην Πενσυλβανία στις 31 Ιουλίου 1985. Εδώ είχα το προνόμιο να μεταδώσω τα καλά νέα σχετικά με τη Βασιλεία του Ιεχωβά στην ανιψιά μου, τη Μαϊλίνι Μεντάνια, η οποία έκανε μεταπτυχιακές σπουδές βιοχημείας στο Πανεπιστήμιο του Σκράντον. Όταν η Μαϊλίνι έμαθε ότι έψαχνα να βρω τους Μάρτυρες του Ιεχωβά ξαφνιάστηκε, επειδή στο παρελθόν την είχαν πληροφορήσει εσφαλμένα ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν αίρεση. Στην αρχή δεν μου είπε τίποτα επειδή με σεβόταν ως θείο της και ως ιερέα και έτρεφε μεγάλη εκτίμηση για τα ακαδημαϊκά και τα ποιμαντικά μου επιτεύγματα.

Την επόμενη Κυριακή, η Μαϊλίνι πήγε στην Καθολική Εκκλησία για να παρακολουθήσει τη Θεία Λειτουργία και εγώ πήγα στην Αίθουσα Βασιλείας για να παρακολουθήσω τη Γραφική ομιλία και τη Μελέτη Σκοπιάς. Το ίδιο εκείνο βράδυ καθίσαμε μαζί, εκείνη με την Καθολική Βίβλο της Ιερουσαλήμ (Jerusalem Bible) και εγώ με τη Μετάφραση Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών. Της έδειξα το όνομα Γιαχβέ στη δική της Αγία Γραφή και το αντίστοιχο, Ιεχωβά, στη Μετάφραση Νέου Κόσμου. Εντυπωσιάστηκε όταν έμαθε ότι ο Θεός έχει όνομα και ότι θέλει να τον επικαλούμαστε με το όνομά του. Επίσης της είπα πόσο αντιγραφικές είναι οι δοξασίες της Τριάδας, της μετουσίωσης και της αθανασίας της ψυχής καθώς επίσης της έδειξα τα σχετικά εδάφια. Εκείνη απλώς έμεινε έκπληκτη!

Το ενδιαφέρον της Μαϊλίνι κεντρίστηκε περισσότερο όταν της είπα για την ελπίδα της αιώνιας ζωής στον Παράδεισο στη γη. Πριν από αυτό ανησυχούσε για το τι θα της συνέβαινε όταν θα πέθαινε. Πίστευε ότι δεν ήταν αρκετά ευσεβής για να πάει απευθείας στον ουρανό, αλλά δεν πίστευε ότι ήταν τόσο πονηρή ώστε να καταδικαστεί σε αιώνια τιμωρία στον πύρινο άδη. Συνεπώς, η μόνη εναλλακτική λύση που ερχόταν στο νου της ήταν το καθαρτήριο, όπου θα έπρεπε να περιμένει υπομονετικά ώσπου οι προσευχές των ανθρώπων και οι Θείες Λειτουργίες να τη στείλουν στον ουρανό. Ωστόσο, αφού της έδειξα και της εξήγησα διάφορα εδάφια σχετικά με την ελπίδα για την αιώνια ζωή στον Παράδεισο στη γη, αυτή ανυπομονούσε να μάθει περισσότερα για αυτά τα θαυμάσια καλά νέα. Η Μαϊλίνι παρακολουθούσε τις συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας μαζί μου. Αρχίσαμε μια κανονική Γραφική μελέτη με ντόπιους Μάρτυρες. Σύντομα έπειτα από αυτό, αφιερωθήκαμε στον Ιεχωβά Θεό και βαφτιστήκαμε στις 31 Μαΐου 1986.

Η οικογένειά μου, ειδικά ο μεγαλύτερος αδελφός μου, ο Ορλάντο, αναστατώθηκε όταν έμαθε ότι θα εγκατέλειπα το ιερατικό αξίωμα. Αυτός επικοινώνησε με την αδελφή μου, τη Μάιρα Λόμπο Μεντάνια, η οποία τον καθησύχασε λέγοντας: «Ας μην ανησυχούμε για αυτό, εφόσον ο Αλίνιο δεν θα αποποιούνταν 43 ολόκληρα χρόνια σκληρής δουλειάς χωρίς να έχει έναν πολύ καλό λόγο». Το Σεπτέμβριο του 1987, η Μάιρα και η οικογένειά της ήρθαν να με βρουν στο Γουισκόνσιν των Η.Π.Α. Δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να τους βοηθήσω να καταλάβουν την αντιγραφική φύση πολλών Καθολικών δοξασιών και συνηθειών. Εκείνοι επιθυμούσαν ζωηρά να μάθουν τη Γραφική αλήθεια. Αμέσως, η Μαϊλίνι και εγώ αρχίσαμε Γραφική μελέτη μαζί τους. Όταν μετακόμισαν στο Ορλάντο της Φλόριντα, συνέχισαν τη μελέτη τους.

Η ειρήνη και η ευτυχία που απολαμβάναμε όλοι εμείς μας έκαναν να μεταδώσουμε τα καλά νέα σχετικά με τη Βασιλεία του Ιεχωβά στη μεγαλύτερη αδελφή μου, την Τζέσι Λόμπο, που ζει στο Τορόντο του Καναδά. Της είχαν δώσει μαρτυρία το 1983. Όμως, επειδή ο αδελφός της ήταν ιερέας, πίστευε ότι τίποτα δεν θα την έκανε να αλλάξει την πίστη της. Τέσσερα χρόνια έπειτα από εκείνη την αρχική συζήτηση με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, όταν διαπίστωσε ότι εγώ είχα γίνει Μάρτυρας του Ιεχωβά και ότι η Μάιρα και η οικογένειά της ήταν κήρυκες των καλών νέων, ήρθε σε επαφή με κάποιο Μάρτυρα ο οποίος διευθέτησε αμέσως μια Γραφική μελέτη. Η Τζέσι βαφτίστηκε στις 14 Απριλίου 1990· η Μάιρα, ο γαμπρός μου ο Όσβαλντ και η ανιψιά μου η Γκλίνις βαφτίστηκαν στις 2 Φεβρουαρίου 1991. Αυτοί είναι πολύ ευτυχισμένοι που υπηρετούν τον Ιεχωβά, τον Ύψιστο.

Οι συντηρητικοί οπαδοί της παράδοσης και οι φιλελεύθεροι προοδευτικοί στην Καθολική Εκκλησία είναι σίγουρα ευφυείς άνθρωποι. Πιστεύουν ότι κάνουν το θέλημα του Θεού. Ωστόσο, δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε το γεγονός ότι «ο θεός αυτού του συστήματος πραγμάτων έχει τυφλώσει τις διάνοιες των απίστων, για να μη λάμψει ο φωτισμός των ένδοξων καλών νέων σχετικά με τον Χριστό, ο οποίος είναι η εικόνα του Θεού». (2 Κορινθίους 4:4) Είναι σαφές, λοιπόν, ότι η σοφία αυτού του συστήματος πραγμάτων είναι ανοησία για τον Θεό. (1 Κορινθίους 3:18, 19) Πόσο ευγνώμων και ευτυχισμένος είμαι που ο Ιεχωβά κάνει ‘τον άπειρο σοφό’ μέσω ακριβούς γνώσης του Λόγου του.—Ψαλμός 19:7.

Τα 19 χρόνια που υπηρέτησα ως Καθολικός ιερέας ανήκουν πια στο παρελθόν. Τώρα είμαι Μάρτυρας του Ιεχωβά. Η επιθυμία μου είναι να περπατώ στις οδούς του Ιεχωβά και να ακολουθώ τον Γιο του, τον Ιησού Χριστό, τον Βασιλιά και Σωτήρα μας. Θα ήθελα να βοηθήσω και άλλους να γνωρίσουν τον Ιεχωβά ώστε να μπορέσουν και αυτοί να αποκτήσουν τα προσόντα για να λάβουν το βραβείο της αιώνιας ζωής σε μια παραδεισένια γη, προς δόξα του αληθινού Θεού, του Ιεχωβά.—Όπως το αφηγήθηκε ο Αλίνιο ντε Σάντα Ρίτα Λόμπο.

[Υποσημειώσεις]

[Πλαίσιο στη σελίδα 23]

Τα Κλειδιά της Βασιλείας

Σχετικά με τα «κλειδιά της βασιλείας των ουρανών», η σημασία τους γίνεται έκδηλη όταν σκεφτούμε την επίπληξη του Ιησού εναντίον των θρησκευτικών ηγετών: «Αφαιρέσατε το κλειδί της γνώσης·εσείς οι ίδιοι δεν μπήκατε, και αυτούς που έμπαιναν τους παρεμποδίσατε!» (Λουκάς 11:52) Το εδάφιο Ματθαίος 23:13 διευκρινίζει περισσότερο το ρήμα ‘μπαίνω’ δείχνοντας ότι εννοεί την είσοδο στη «βασιλεία των ουρανών».

Τα κλειδιά που υποσχέθηκε ο Ιησούς να δώσει στον Πέτρο είχαν ένα μοναδικό εκπαιδευτικό ρόλο που θα διάνοιγε ειδικές ευκαιρίες σε διάφορα άτομα για να μπουν στην ουράνια Βασιλεία. Ο Πέτρος χρησιμοποίησε αυτό το προνόμιο σε τρεις περιπτώσεις, βοηθώντας τους Ιουδαίους, τους Σαμαρείτες και τους Εθνικούς.—Πράξεις 2:1-41· 8:14-17· 10:1-48· 15:7-9.

Ο αντικειμενικός σκοπός της υπόσχεσης δεν ήταν ότι ο Πέτρος θα υπαγόρευε στον ουρανό τι θα έπρεπε ή τι δεν θα έπρεπε να δεθεί ή να λυθεί, αλλά ότι ο Πέτρος θα χρησιμοποιούνταν ως όργανο του ουρανού σε σχέση με αυτούς τους τρεις συγκεκριμένους διορισμούς. Έτσι έχουν τα πράγματα εφόσον ο Ιησούς παρέμεινε η αληθινή Κεφαλή της εκκλησίας.—Παράβαλε 1 Κορινθίους 11:3· Εφεσίους 4:15, 16· 5:23· Κολοσσαείς 2:8-10· Εβραίους 8:6-13.

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Ο Αλίνιο ντε Σάντα Ρίτα Λόμπο που τώρα είναι Μάρτυρας