Το Αντίλυτρον — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Το Αντίλυτρον

ΛΥΤΡΩΝΩ σημαίνει παρέχω ελευθέρωσι και απολύτρωσι βάσει μιας τιμής ή αξίας αμοιβής. Η τιμή αυτή η πολύτιμη αμοιβή ορίζεται ως λύτρον. Στη σύγχρονη χρήσι του ο όρος λύτρον γενικά προσδιορίζει το ποσόν που απαιτείται για την απελευθέρωσι ενός ο οποίος απήχθη ή εκλάπη. Στη Γραφή, όμως, ο όρος αυτός πρωτίστως χρησιμοποιείται για να περιγράψη την πρόνοια που έλαβε ο Θεός για ν’ απελευθερώση τον ατελή άνθρωπο από τη δουλεία της αμαρτίας και του θανάτου και να του δώση την ευκαιρία ν’ αποκτήση αιώνια ζωή. Η ιδέα για ένα λύτρον ή αντίλυτρον ως μέσον ελευθερώσεως από την αμαρτία και τον θάνατο είναι ιδιότυπη στη Χριστιανική θρησκεία, αποτελεί δε και μια από τις βασικώτερες διδασκαλίες της.

Δεν μπορούμε να περιμένωμε ότι θα εννοήσωμε και θα εκτιμήσωμε τη διδασκαλία του αντιλύτρου εκτός αν είμεθα πρώτα παρασκευασμένοι να δεχθούμε δύο βασικές αλήθειες, δηλαδή, ότι ο Θεός υπάρχει και ότι η Γραφή αποτελεί τον λόγον του. Γιατί δεν θα μας έδινε ο Θεός μια αποκάλυψι όσον αφορά τον εαυτό του και δεν θα μας πληροφορούσε για την προέλευσί μας, για την αιτία που υπάρχομε, για τον προορισμό μας, και γιατί επετράπη το κακόν; Αφού ο Θεός έκαμε μεγάλη προμήθεια για να ικανοποιήση όλες τις υλικές μας ανάγκες, δεν είναι λογικό ν’ αναμένωμε ότι θα ελάμβανε επίσης πρόνοια για να ικανοποιήση και όλες τις πνευματικές μας ανάγκες, την πείνα μας για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη; Είναι, βέβαια, λογικό. Κι έτσι, καθώς εξετάζομε την Αγία Γραφή, και παρατηρούμε την αρμονία της και την ειλικρίνειά της· την ιστορία της που τόσο άφθονα έχει επιβεβαιωθή και από την αρχαιολογία και από τη γεωλογία· τις υψηλές αρχές της και τις σοφές παροιμίες της· προ πάντων δε το προφητικό της στοιχείο, ωθούμεθα προς το συμπέρασμα ότι αυτό το βιβλίο δεν μπορούσε να είναι απλώς έργον ατελών ανθρώπων, αλλά πρέπει πράγματι να είναι ό,τι αξιοί ότι είναι, ο λόγος του Παντοδυνάμου Θεού Ιεχωβά.—Ιωάννης 17:17· 1 Πέτρου 1:25· 2 Πέτρου 1:20, 21.

Από τη Γραφή μαθαίνομε ότι ο Θεός έχει τέσσερες θεμελιώδεις αρετές ή ιδιότητες. Είναι τέλειος σε σοφία, δικαιοσύνη και αγάπη, και είναι παντοδύναμος. (Ιώβ 12:13· Ψαλμός 62:11· 97ος 2· 1 Ιωάννου 4:8) Λόγω της υπεροχής του είναι Βασιλεύς μας, Νομοθέτης και Κριτής στον οποίον είμεθα πάντοτε υπόλογοι· λόγω δε του ότι αυτός είναι ο Δημιουργός μας, είμεθα τελείως υπόχρεοι σ’ αυτόν για κάθε τι που έχομε.—Ησαΐας 33:22· Ιάκωβος 1:17.

Ο Ιεχωβά Θεός εδημιούργησε το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος κατ’ εικόνα και ομοίωσίν του, και επομένως μ’ ένα μέτρον σοφίας, δικαιοσύνης, αγάπης και δυνάμεως. (Γένεσις 1:26) Τους έδωσε μια ηθική αίσθησι, μια συνείδησι, για να μπορούν να διακρίνουν μεταξύ ορθού και εσφαλμένου. Αυτός δεν χρεωστούσε τίποτε στους πρώτους γονείς μας, αλλ’ αυτοί ώφειλαν στον Θεό ένα χρέος εκτιμήσεως. Προς δοκιμήν της εκτιμήσεως των ο Θεός τούς παρήγγειλε: «Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού, δεν θέλεις φάγει απ’ αυτού» διότι καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει.»—Γένεσις 2:16, 17.

Αφού όλα τα έργα του Θεού είναι τέλεια, ο Αδάμ και η Εύα μπορούσαν να υπακούσουν τελείως σ’ αυτή την εντολή αν προτιμούσαν να το πράξουν αυτό. Ο Αδάμ εσκεμμένως επροτίμησε να παρακούση κι έτσι αμάρτησε («αμαρτάνω» κατά γράμμα σημαίνει «αστοχώ»), και κατεδικάσθη σε θάνατο. (1 Τιμόθεον 2:14) «Επειδή υπήκουσας εις τον λόγον της γυναικός σου, και έφαγες από του δένδρου, από του οποίου προσέταξα, εις σε λέγων, Μη φάγης απ’ αυτού, κατηραμένη να ήναι η γη εξ αιτίας σου· με λύπας θέλεις τρώγει τους καρπούς αυτής πάσας τας ημέρας της ζωής σου· και ακάνθας και τριβόλους θέλει βλαστάνει εις σε· και θέλεις τρώγει τον χόρτον του αγρού· εν τω ίδρωτι του προσώπου σου θέλεις τρώγει τον άρτον σου, εωσού επιστρέψης εις την γην, εκ της οποίας ελήφθης· επειδή γη είσαι, και εις γην θέλεις επιστρέψει.» (Γένεσις 3:17-19) Δίκαιη καταδίκη.

ΕΛΕΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

Αυτή η καταδίκη του Αδάμ, αν και ήταν δίκαιη αυτή καθ’ εαυτήν, απειργάσθη δεινά για τους άλλους, για τους απογόνους του. Όχι ότι τους αδίκησε ο Θεός· όπως στους νεωτέρους χρόνους το κράτος δεν αδικεί τα τέκνα ενός γονέως με το ότι εκτελεί τον πατέρα των λόγω φόνου. Ο αμαρτάνων πατέρας είναι εκείνος που αδικεί τα τέκνα του. Έτσι και ο Αδάμ, με την παρακοή του, απάτησε όλους τους απογόνους του, και τους αφήρεσε το δικαίωμα της ζωής, διότι όλοι γεννήθηκαν μετά την αμαρτία του κι έχασαν αυτό το δικαίωμα. «Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.»—Ιώβ 14:4· Ψαλμός 51:5· Ρωμαίους 5:12.

Αν και η δικαιοσύνη του Θεού ικανοποιήθηκε με την εκτέλεσι της θανατικής καταδίκης του Αδάμ και δεν απαιτούσε να κάμη αυτός κάτι υπέρ των απογόνων του Αδάμ, εφόσον ο Αδάμ και όχι ο Θεός ήταν εκείνος που τους έκαμε να χάσουν το δικαίωμα της ζωής των, εν τούτοις, μέσα στη μεγάλη του αγάπη και σοφία, ο Θεός είδε μια ευκαιρία να κάμη κάτι για κείνους τους απογόνους του Αδάμ που δεν θα συνεμερίζοντο την ιδιοτελή διάθεσι του πατέρα των, αλλά θα είχαν αγάπη για τη δικαιοσύνη. Μ’ ένα αντίλυτρο θα υπεστήριζε το μεγαλείο του νόμου του και συγχρόνως θα παρείχε απελευθέρωσι για κείνους από τους απογόνους του Αδάμ που την άξιζαν.

Ποιος θα μπορούσε να προμηθεύση ένα τέτοιο αντίλυτρο; Ασφαλώς κανείς από τους απογόνους του Αδάμ, διότι κανείς απ’ αυτούς δεν είχε το δικαίωμα της ζωής. (Ψαλμός 49:7) Η Γραφή δείχνει ότι ο Θεός παρέσχε το προνόμιο να γίνη λυτρωτής του ανθρώπου στον πρωτότοκο Υιό του, τον Λόγον. Αυτός ήταν πνευματικό πλάσμα και τούτο εσήμαινε ότι έπρεπε να γίνη άνθρωπος, διότι ο Θείος νόμος απαιτούσε δικαιοσύνη, ένα αντιστοιχούν λύτρον ή «αντίλυτρον»· ένα πνευματικό πλάσμα δεν μπορούσε να παράσχη απελευθέρωσι, όπως δεν μπορούσε κι ένας ατελής άνθρωπος.—Δευτερονόμιον 19:21· Ιωάννης 1:1· Κολοσσαείς 1:15.

Όταν, λοιπόν, ήλθε ο ωρισμένος καιρός του Θεού, «ο Λόγος έγεινε σαρξ»· «εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός.» Με το να κενώση τον εαυτό του από την πνευματική του δόξα και να λάβη μορφήν δούλου, έγινε «όμοιος με τους ανθρώπους». (Ιωάννης 1:14· Γαλάτας 4:4· Φιλιππησίους 2:7) Έπρεπε να ονομασθή Ιησούς «διότι αυτός θέλει σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών,» κι έτσι ο Βαπτιστής Ιωάννης τον παρουσίασε ως τον ‘Αμνόν του Θεού τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου’. Ο ίδιος ο Ιησούς έδωσε μαρτυρία για το γεγονός ότι Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε δια να υπηρετηθή, αλλά δια να υπηρετήση, και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών.» Καθώς εκθέτει σαφώς ο Παύλος τη διδασκαλία του αντιλύτρου: «Διότι είναι είς Θεός, είς και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς, όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων.»—Ματθαίος 1:21· 20:28· Ιωάννης 1:29· 1 Τιμόθεον 2:5, 6.

Ο Ιησούς ως ένας τέλειος άνθρωπος αντιστοιχούσε επακριβώς προς τον Αδάμ προτού αμαρτήση. Όταν κατέθεσε εκουσίως τη ζωή του επάνω στο ξύλο του μαρτυρίου, επί της οποίας δεν είχε χάσει το δικαίωμα, και ο Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς ως πνευματικό πλάσμα, ο Ιησούς είχε στην κατοχή του το δικαίωμα της ανθρωπίνης ζωής με όλη την προοπτική της· ακριβώς ό,τι έχασε ο Αδάμ για το ανθρώπινο γένος. Τη λυτρωτική αυτή τιμή την παρουσίασε ο Ιησούς ενώπιον του Θεού και εις αντάλλαγμα έλαβε το ανθρώπινο γένος για να δώση στα άξια μέλη του την ευκαιρία ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή.—1 Πέτρου 1:18, 19.

Η προσφορά αυτή περί αμαρτίας προεσκιάσθη από τις θυσίες της ετησίας ημέρας του εξιλασμού που απητούντο υπό τον νόμον του Μωυσέως, κατά την οποία ημέρα εθυσιάζοντο ένας ταύρος και ένας τράγος για τις αμαρτίες του λαού, και ύστερα το αίμα των, που παρίστανε τη ζωή, παρουσιάζετο στον Θεό μέσα στο αγιώτατο διαμέρισμα της σκηνής ή του ναού, όπου η παρουσία του Θεού εδείχνετο από ένα υπερφυσικό φως.—Εβραίους 9:24-28.

ΕΥΕΡΓΕΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΛΥΤΡΟΥ

Προβάλλει τώρα το ερώτημα: Αφού ο Ιησούς εξηγόρασε το ανθρώπινο γένος πριν από δεκαεννέα αιώνες και πλέον για να του δώση ζωή, γιατί πεθαίνει ακόμη το ανθρώπινο γένος; Διότι όπως ακριβώς ο Θεός είχε έναν ωρισμένο καιρό για να έλθη ο Ιησούς Χριστός στη γη και να παράσχη αντίλυτρο, έτσι έχει έναν ωρισμένο καιρό για να λάβη το ανθρώπινο γένος τα οφέλη του αντιλύτρου εκείνου. (Ρωμαίους 5:6) Εντούτοις, από την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. ένα μικρό σώμα κεκλημένων Χριστιανών, που αναφέρθηκαν από τον Ιησούν ως «μικρόν ποίμνιον», ελάμβαναν το ευεργέτημα του αντιλύτρου του Χριστού. Λόγω της πίστεώς των σ’ αυτό και της αφιερώσεώς των στον Θεό ανεκηρύχθησαν δίκαιοι στα όμματα του Θεού και έλαβαν το άγιο πνεύμα ή την ενεργό δύναμι του Θεού έτσι ώστε να καταστούν πνευματικοί υιοί του Θεού. Αν εξακολουθήσουν να είναι πιστοί μέχρι θανάτου, έχουν την ελπίδα να συμμετάσχουν στην πρώτη ανάσταση με τον Χριστό Ιησού και να συμβασιλεύσουν με αυτόν χίλια χρόνια ως μέρος του πνευματικού σπέρματος του Αβραάμ που πρόκειται να ευλογήση όλες τις φυλές της γης.—Λουκάς 12:32· Ρωμαίους 5:1· Γαλάτας 3:29· Αποκάλυψις 20:5, 6.

Εν τούτοις, η μεγάλη πλειονότης εκείνων που θα επωφεληθούν από τη λυτρωτική θυσία του Ιησού, λαμβάνουν ό,τι απώλεσε γι’ αυτούς ο Αδάμ, δηλαδή, ζωή επάνω στη γη. Αυτό θα γίνη σ’ ένα νέο κόσμο, για τον οποίον ο Πέτρος έγραψε: «Κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί. (2 Πέτρου 3:13) Εφόσον δε οι περισσότεροι απόγονοι του Αδάμ κείνται κοιμώμενοι στους τάφους, το αντίλυτρο βεβαιώνει ότι όλοι όσοι είναι στη μνήμη του Θεού θα λάβουν ανάστασι: «Μη θαυμάζετε τούτο· διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής· οι δε πράξαντες τα φαύλα, εις ανάστασιν κρίσεως.»—Ιωάννης 5:28, 29.

Η Γραφική προφητεία δείχνει ότι ο νέος κόσμος πλησιάζει, ο δε λόγος του Θεού δίνει την ελπίδα ότι πολλοί ζώντες τώρα θα περάσουν πέρα από τη μεταβατική περίοδο που οδηγεί από το παλαιό αυτό σύστημα πραγμάτων στο νέο σύστημα, όπως ακριβώς έκαμε ο Νώε και η οικογένειά του. Εφόσον δε στον νέο εκείνο κόσμο κάθε αμαρτία, ασθένεια και θάνατος θα εκλείψουν, μπορεί μ’ εμπιστοσύνη να λεχθή ότι μερικοί που ζουν τώρα ποτέ δεν θα ιδούν θάνατο, διότι θα επιζήσουν μέσα στο νέο κόσμο. Σ’ αυτούς εφαρμόζονται οι λόγοι του Ιησού που αναγράφονται στο κατά Ιωάννην 8:51 και 11:26: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν τις φυλάξη τον λόγον μου, θάνατον δεν θέλει ιδεί εις τον αιώνα.» «Και πας όστις ζη και πιστεύει, εις εμέ, δεν θέλει αποθάνει εις τον αιώνα.»

Έτσι μέσω του αντιλύτρου τα αποτελέσματα της παραβάσεως του Αδάμ θα εξαλειφθούν όσον αφορά όλους εκείνους που αγαπούν την αλήθεια και τη δικαιοσύνη και επωφελούνται στο την ευκαιρία για ζωή που τους παρέχει ο Θεός. Με αυτό ο Θεός θα φανή ότι είναι όχι μόνο Θεός τελείας δικαιοσύνης, αλλά και Θεός τελείας σοφίας, παντοδυναμίας, και, προ πάντων, Θεός αγάπης.

Επιπρόσθετα, με το αντίλυτρον ο Θεός διεκδικεί την υπεροχή του. Καταδεικνύει ότι άσχετα με το τι μπορεί να κάμουν ή να μην κάμουν τα πλάσματά του, ανθρώπινα ή πνευματικά, οι σκοποί του θα εκπληρωθούν· ο λόγος του δεν θα επιστρέψη σ’ αυτόν κενός. (Ησαΐας 55:11) Τελικά δε με αυτό μπορεί να ανταμείψη όλους εκείνους τους απογόνους του Αδάμ που αποδεικνύουν τον Διάβολο ψεύτη διατηρώντας την ακεραιότητά των παρ’ όλα όσα ο Διάβολος μπορεί να φέρη εναντίον των ως πειρασμούς και πιέσεις. (Ιώβ κεφ. 1 και 2) Αληθινά το αντίλυτρο είναι τόσο λογικό όσο και δίκαιο.