που λέγει: «Και έπλασεν Ιεχωβά ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης· και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν.» Η ψυχή λοιπόν ήταν το αποτέλεσμα της ενώσεως του σώματος, πλασμένου από γήινα στοιχεία, με την πνοή της ζωής, που προήλθε από τον Θεό. Γι’ αυτό και η Γραφή, επίσης, αποκαλεί τα ζώα ψυχές. «Και είπεν ο Θεός, Ας γεννήσωσι τα ύδατα εν αφθονία νηκτά έμψυχα.»—Γέν. 1:20· Αριθμ. 31:28.

Έχοντας υπ’ όψιν ότι ψυχή είναι ένα ζωντανό πλάσμα αντί να είναι κάτι πνευματικό μέσα σ’ ένα ζωντανό πλάσμα, μπορείτε να καταλάβετε γιατί η Γραφή ομιλεί για ψυχές που θανατώνονται, πέφτουν σε λάκκο, αρπάζονται ως από λέοντα, αγοράζονται, τρέφονται με κρέας.—Ιεζ. 13:19· Ιώβ 33:18· Ψαλμ. 7:2· Λευιτ. 22:11· Δευτ. 12:20.

Εκείνο που είπε ο Ηλίας, όταν ανέστησε ένα νεκρό παιδί, δεν αλλάσσει αυτή την άποψι για να υποστηρίξη την πεποίθησι ότι ο άνθρωπος έχει μια αθάνατη ψυχή που εγκαταλείπει το σώμα. Όταν έλεγε ο Ηλίας, «Ιεχωβά Θεέ μου, ας επανέλθη, δέομαι, η ψυχή του παιδαρίου τούτου εντός αυτού,» δεν εσκέπτετο όπως οι πρωτόγονοι λαοί, που πιστεύουν ότι η ψυχή εγκαταλείπει το σώμα που περιπλανάται. Εκείνο, για το οποίον προσηύχετο ο Ηλίας δεν ήταν η επάνοδος μιας αθάνατης ψυχής που απεδήμησε, αλλά η επάνοδος της ζωής του παιδιού. Μερικές μεταφράσεις της Γραφής, όπως είναι η Μία Αμερικανική Μετάφρασις και η Εμφατική Γραφή του Ρόδερχαμ, χρησιμοποιούν εδώ τη λέξι «ζωή» αντί της λέξεως «ψυχή». Αυτή είναι μια από τις περιπτώσεις, όπου χρησιμοποιείται η λέξις «ψυχή» για να σημάνη τη ζωή ενός ως πλάσματος ψυχής. Άλλη μια περίπτωσις είναι εκείνη στην οποίαν είπε ο Ιησούς: «Μη φοβηβήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι· φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη γεένη.» Αυτό φανερώνει ότι η ψυχή όχι μόνο δεν είναι αθάνατη και μπορεί να θανατωθή, αλλά και ότι ο Θεός μπορεί να επαναφέρη στη ζωή έναν άνθρωπον, ο οποίος εθανατώθη από ασεβείς ανθρώπους.—1 Βασ. 17:21· Ματθ. 10:28.

Μια ανάστασις, λοιπόν, είναι η ελπίς για μέλλουσα ζωή εκείνων που είναι στη μνήμη του Θεού. Αντί να παραμείνετε μια νεκρή ψυχή επ’ άπειρον, όταν η δύναμις της ζωής σας σάς εγκαταλείψη, υπάρχει η Γραφική ελπίς ότι ο Θεός θ’ αποκαταστήση τη δύναμι της ζωής σας, για να μπορήτε να είσθε και πάλι μια ζώσα ψυχή. Αυτή η ανάστασις από τους νεκρούς θα είναι για αθανασία ως πνευματικών όντων για μερικούς και με την προοπτική της αιωνίου ζωής ως ανθρωπίνων ψυχών για την πλειονότητα. Αντί, λοιπόν, να έχετε μια ψυχή, που μπορεί να χωρισθή απ’ το σώμα, είσθε μια ψυχή.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Το παιδί μας, ηλικίας δεκαεπτά ετών, ήταν δύσκολο να διαπαιδαγωγηθή επί πολλά έτη, και κατά καιρούς απειλεί ν’ αφαιρέση τη ζωή μας, αν δεν συμμορφωθούμε με ό,τι σκέπτεται και κάνει. Είναι βίαιος χαρακτήρ. Λίγες προσπάθειες καταβάλλει προς εξεύρεσιν εργασίας, αλλά λέγει ότι είναι δικό μας καθήκον να τον υποστηρίξωμε υλικώς σε ό,τι επιθυμεί. Τι πρέπει εμείς να κάνωμε;—Ε. Ντ., Η.Π.Α.

Για να υπερνικήσωμε διεστραμμένες τάσεις των παιδιών απαιτείται πολλή υπομονή από μέρους των γονέων. Μολονότι πρέπει να υπάρχη σταθερότης, δεν πρέπει να υπάρχη και αμφιβολία περί του ότι οι γονείς αληθινά αγαπούν τα τέκνα των. Πρέπει συνεχώς να γίνεται προσφυγή στη Γραφική αυθεντία και στη λογική, το δε παράδειγμα των γονέων πρέπει να δείχνη ότι κι αυτοί επίσης υπόκεινται σ’ αυτές. Ως μια ωρισμένη ηλικία τα τέκνα θα είναι ευπειθή, αλλ’ όταν ένας νεαρός ξεσπά σε φανερή ανταρσία, τότε μπορεί να χρειασθούν αυστηρότερα μέτρα.—Εβρ. 12:7-11.

Στην εποχή του αρχαίου Ισραήλ, όταν ένας γυιός ήταν φανερά στασιαστικός, οι γονείς του τον παρέδιδαν στους πρεσβυτέρους της πόλεως για να τον τιμωρήσουν. Αυτοί εξέδιδαν απόφασι θανάτου δια λιθοβολισμού. Δεν υπήρχε δικαιολογία στασιασμού λόγω νεαράς ηλικίας. Μολονότι σήμερα δεν έχομε μια τυπική Θεοκρατία που να κυβερνά τη γη, έχομε θεοκρατικό κανόνα στο σπίτι και στην εκκλησία, καθώς και πολιτικό νόμο της χώρας. Όταν ένας γυιός αρνήται ν’ αναγνωρίση θεοκρατικό κανόνα στο σπίτι, πρέπει να γίνη προσφυγή στον θεοκρατικό κανόνα της εκκλησίας. Αν ο στασιαστικός γυιός αρνήται να προσέξη τη φωνή της εκκλησίας, οι γονείς είναι πλήρως δικαιολογημένοι να τον παραδώσουν στις αρχές της χώρας για να πολιτευθούν μαζί του όπως θεωρούν καλύτερα. Η προοπτική μιας τέτοιας ενεργείας μπορεί να είναι αρκετή για να φέρη έναν ανυπότακτο γυιό στην ευθεία γραμμή.

Είναι αληθές ότι οι γονείς είναι υποχρεωμένοι να προνοούν για τα τέκνα των, αλλά μόνον εφόσον τα τέκνα δεν μπορούν να προνοήσουν μόνα των κι εφόσον αναγνωρίζουν την αρχηγία των γονέων και συνεργάζονται με τα υπόλοιπα μέλη της οικογενείας. Αν αρνούνται να το πράξουν αυτό, δεν έχουν δικαιώματα στα αγαθά της οικογενειακής στέγης. Κι εδώ, επίσης, πρέπει να εφαρμοσθή η αρχή που αναφέρεται στο εδάφιο 2 Θεσσαλονικείς 3:10: «Εάν τις δεν θέλη να εργάζηται, μηδέ ας τρώγη.»

● Στην επιστολή 1 Κορινθίους 11:29 αναγινώσκομε: «Διότι ο τρώγων και πίνων αναξίως, τρώγει και πίνει κατάκρισιν εις εαυτόν, μη διακρίνων το σώμα.» Μήπως το σώμα, για το οποίον γίνεται λόγος εδώ, είναι το ίδιο το ανθρώπινο σώμα του Χριστού, που