Πράγματα με τα Οποία η «Βασιλεία των Ουρανών» Ομοιάζει

«Με τι είναι ομοία η βασιλεία του Θεού, και με τι να ομοιώσω αυτήν;»—Λουκ. 13:18.

1, 2. Ποια προφητεία εξεπλήρωσε ο Ιησούς με το να χρησιμοποιή παραβολές στη διδασκαλία του;

ΟΙ ΕΞΕΙΚΟΝΙΣΕΙΣ ή παραβολές αποτελούσαν ένα σημαντικό μέρος της διδασκαλίας του Ιησού Χριστού πριν από δέκα εννέα αιώνες. Μ’ αυτόν τον τρόπο εξεπλήρωσε μια Βιβλική προφητεία. Βεβαιωνόμεθα γι’ αυτό από την αφήγησι της ζωής του Ιησού Χριστού όπως την έγραψε ο απόστολός του Ματθαίος Λευί. Αυτός ο βιογράφος μάς λέγει:

² «Ταύτα πάντα ελάλησεν ο Ιησούς δια παραβολών προς τους όχλους, και χωρίς παραβολής δεν ελάλει προς αυτούς, δια να πληρωθή το ρηθέν δια του προφήτου, λέγοντος· θέλω ανοίξει εν παραβολαίς το στόμα, θέλω απαγγείλει πράγματα κεκρυμμένα από καταβολής κόσμου.»—Ματθ. 13:34, 35· Ψαλμ. 78:2.

3. Πώς μπορούν να ονομασθούν οι εξεικονίσεις που αναφέροντο στη Βασιλεία του Θεού, και πώς τις εισήγαγε ο Ιησούς;

³ Αυτές οι εξεικονίσεις ή παραβολές που ανεφέροντο ειδικά στη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού μπορούν κατάλληλα να ονομασθούν εξεικονίσεις ή παραβολές της Βασιλείας. Μερικές φορές εισήγαγε αυτές τις παραβολές με τα λόγια, «Ομοία είναι η βασιλεία των ουρανών,» ή, «Με τι να ομοιώσω την βασιλείαν του Θεού;»—Ματθ. 13:47· Μάρκ. 4:30· Λουκ. 13:20.

4, 5. (α) Πόσες παραβολές είπε ο Ιησούς, και ποια σειρά παραβολών αναφέρονται, στον Ματθαίο 13; (β) Σύμφωνα με τον Λουκά 13:17-21, κάτω από ποιες περιστάσεις ο Ιησούς ανέφερε τις παραβολές του κόκκου σινάπεως και της ζύμης;

⁴ Αναφέρεται ότι ο Ιησούς είπε τριάντα παραβολές. Σύμφωνα με το δέκατο τρίτο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του Ματθαίου, ο Ιησούς κάποτε είπε μια σειρά από επτά παραβολές της Βασιλείας οι οποίες είχαν στενή σχέσι μεταξύ των. Πρώτα είπε την παραβολή του σπορέως, έπειτα την παραβολή του σίτου και των ζιζανίων, κατόπιν του κόκκου σινάπεως, της ζύμης που είχε ανακατευθή στο αλεύρι, του θησαυρού που ήταν κρυμμένος στον αγρό, του μαργαρίτη που είχε μεγάλη αξία και την παραβολή του δικτύου που ερρίφθη στη θάλασσα. (Ματθ. 13:1-50) Ο Ευαγγελιστής Λουκάς εισάγει τις παραβολές του κόκκου σινάπεως και της ζύμης μ’ ένα διαφορετικό τρόπο, και λέγει:

⁵ «Και ενώ αυτός έλεγε ταύτα, κατησχύνοντο πάντες οι εναντίοι αυτού, και πας ο όχλος έχαιρε δι’ όλα τα ένδοξα έργα τα γινόμενα υπ’ αυτού. Έλεγε δε, Με τι είναι ομοία η βασιλεία του Θεού, και με τι να ομοιώσω αυτήν; Είναι ομοία με κόκκον σινάπεως, τον οποίον λαβών άνθρωπος έρριψεν εις τον κήπον αυτού· και ηύξησε και έγεινε δένδρον μέγα, και τα πετεινά του ουρανού κατεσκήνωσαν εν τοις κλάδοις αυτού. Και πάλιν είπε, Με τι να ομοιώσω την βασιλείαν του Θεού; Είναι ομοία με προζύμιον, το οποίον λαβούσα γυνή ενέκρυψεν εις τρία μέτρα αλεύρου, εωσού ανέβη όλον το φύραμα.»—Λουκ. 13:17-21.

6. Εφ’ όσον ο Ιησούς είπε τις παραβολές όταν το πλήθος εχαίρετο από τα πράγματα που αυτός είχε κάμει, τι θα μπορούσε κανείς να υποθέση ότι ο Ιησούς ήθελε να δείξη με τις παραβολές;

⁶ Επειδή «πας ο όχλος έχαιρε δι’ όλα τα ένδοξα έργα τα γινόμενα υπ’ αυτού,» θα έτεινε κανείς να υποθέση ότι ο Ιησούς ανταποκρίθηκε στη χαρά «παντός του όχλου» με το να τους αναφέρη δυο προφητικές παραβολές για να εξεικονίση ότι η βασιλεία του Θεού δεν θα περιελάμβανε μόνον ένα «μικρόν ποίμνιον,» όπως είχε δείξει ο Ιησούς προηγουμένως στον Λουκά 12:32. Αντιθέτως, αυτή θα ηύξανε σε μεγάλο βαθμό και όλοι οι άνθρωποι θα ήσαν σαν πτηνά τα οποία θα εύρισκαν ασφάλεια στο καταφύγιο που θα παρείχε η Βασιλεία. Επίσης, η μεγάλη μάζα του ανθρωπίνου γένους θα επηρεάζετο από τις αληθινές διδασκαλίες της Χριστιανοσύνης. Επί παραδείγματι, το βιβλίο Κριτικόν και Επεξηγηματικόν Εγχειρίδιον του Ευαγγελίου του Ματθαίου, από τον Χ. Α. Γ. Μέγιερ, Διδάκτορα της Θεολογίας, Αγγλική έκδοσις του 1884, λέγει στη σελίδα 259 και παράγραφο τρία:

Η παραβολή του κόκκου σινάπεως εδόθη για να δείξη ότι η μεγάλη πλειονότης η οποία αποτελείται από εκείνους που πρόκειται να συμμετάσχουν στη Μεσσιανική βασιλεία, δηλαδή ο αληθινός λαός του Θεού που αποτελεί το πολιτικό σώμα της μελλοντικής βασιλείας, έχει προορισμό ν’ αναπτυχθή από μια μικρή αρχή σ’ ένα απέραντο πλήθος κι έτσι να επεκταθή σε μεγάλη κλίμακα· . . . «ενώ ήταν ένα μικρό ποίμνιο, ηυξήθησαν σε πολλούς.» Η παραβολή της ζύμης, εξ άλλου, σκοπεύει να δείξη πώς η ειδική επίδρασις της Μεσσιανικής βασιλείας (Εφεσ. 4) θα διεισδύση βαθμιαίως στο σύνολο των μελλοντικών της υπηκόων, μέχρις ότου με αυτό το μέσον όλοι οι άνθρωποι έλθουν με εντατικό τρόπο σε μια πνευματική κατάστασι η οποία θα τους κάμη ικανούς να γίνουν δεκτοί στη βασιλεία.

7, 8. Ποιο σοβαρό ερώτημα αναφέρει αμέσως κατόπιν ο Λουκάς και ποια παραβολή του Ιησού σχετικά με τη βασιλεία;

⁷ Εν τούτοις, υπάρχει εδώ ένα γεγονός που αξίζει να το εξετάσωμε, επειδή είναι σημαντικό. Είναι το εξής: Ο συγγραφεύς του ευαγγελίου Λουκάς αφού αναφέρει αυτές τις δύο παραβολές του Ιησού και αφού λέγει ότι έπειτα αυτός πήγε να κηρύξη από τόπο σε τόπο, εισάγει αμέσως κατόπιν την ερώτησι κάποιου ανδρός: «Κύριε, ολίγοι άρα είναι οι σωζόμενοι;» Έδειξε η απάντησις του Ιησού ότι συμφωνούσε μ’ αυτή την άποψι; Έδειξε μια βασιλεία ενός ‘μικρού ποιμνίου;’—Λουκ. 13:22, 23.

⁸ Ιδού τι απήντησε: «Ο δε είπε προς αυτούς· Αγωνίζεσθε να εισέλθητε δια της στενής πύλης· διότι πολλοί, σας λέγω, θέλουσι ζητήσει να εισέλθωσι και δεν θέλουσι δυνηθή. Αφού σηκωθή ο οικοδεσπότης και αποκλείση την θύραν, και αρχίσητε να στέκησθε έξω και να κρούητε την θύραν, λέγοντας, Κύριε, Κύριε, άνοιξον εις ημάς· και εκείνος αποκριθείς σας είπη, Δεν σας εξεύρω πόθεν είσθε· τότε θέλετε αρχίσει να λέγητε· Εφάγομεν έμπροσθέν σου και επίομεν, και εν ταις πλατείαις ημών εδίδαξας. Και θέλει ειπεί· Σας λέγω, δεν σας εξεύρω πόθεν είσθε· φύγετε απ’ εμού πάντες οι εργάται της αδικίας. Εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων, όταν ίδητε τον Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ και πάντας τους προφήτας εν τη βασιλεία του Θεού, εαυτούς δε εκβαλλομένους έξω.» (Λουκ. 13:23-28) Έτσι, όσοι θα εισήρχοντο δια της «στενής πύλης» θα έπρεπε ‘να αγωνίζωνται.’—Παράβαλε επίσης με το Λουκά 13:5-9.

9. Πώς ο Τζ. Χ. Πάτον εξήγησε την παραβολή της ζύμης σ’ ένα άρθρο της Σκοπιάς του Απριλίου 1881;

⁹ Στο τεύχος της Σκοπιάς της Σιών του Απριλίου 1881 (στην Αγγλική) στη σελίδα 5, υπήρχε ένα άρθρο γραμμένο από τον Τζ. Χ. Πάτον, σχετικά με την παραβολή της ζύμης. Τα σχόλια που έκαμε έλεγαν:

Αυτό το έργο της προόδου και της ένδοξης επιτυχίας φαίνεται να εξεικονίζεται από την παραβολή του Σωτήρος, στην οποία Αυτός παρωμοίωσε τη βασιλεία των ουρανών με ζύμην, την οποίαν μια γυναίκα πήρε και έκρυψε σε τρία μέτρα αλεύρου μέχρις ότου όλο έγινε ένζυμο. Ματθ. 13:33. Μια πολύ εύλογη και, θα μπορούσαμε να προσθέσωμε, ισχυρή αντίρρησις γι’ αυτή την εφαρμογή της παραβολής βασίζεται στο γεγονός ότι η ζύμη του άρτου και της διδασκαλίας αναφέρονται στην Αγία Γραφή ως στοιχεία ακαθαρσίας και διαφθοράς. Θα μπορούσε ποτέ ο Σωτήρ να παρομοιάση τη βασιλεία των ουρανών μ’ ένα στοιχείο και με μια μέθοδο διαφθοράς; Παρατηρούμε εδώ ότι ο Σωτήρ χρησιμοποιεί μόνον ένα χαρακτηριστικό της ζύμης (προζυμίου) στην παραβολή Του, δηλαδή τη διεισδυτική δύναμί της. Η δύναμις αυτή δεν σταματά παρά μόνον όταν επιτευχθή το αποτέλεσμα, έτσι και η βασιλεία του Θεού δεν θα σταματήση να ενεργή μέχρις ότου απομακρυνθή η κατάρα.

10. Πώς σχολιάζει την παραβολή της ζύμης το τεύχος της Σκοπιάς 15ης Μαΐου 1900;

¹⁰ Εν τούτοις, η Σκοπιά της Σιών, με ημερομηνία 15 Μαΐου 1900, (στην Αγγλική) στη σελίδα 154, διετύπωσε μια εξαίρεσι σ’ αυτή την άποψι. Κάτω από τον υπότιτλο, «Η Παραβολή της Ζύμης,» έλεγε: «Η ζύμη (προζύμιον) αντιπροσωπεύει σ’ ολόκληρη την Αγία Γραφή τη διαφθορά: Σε κάθε άλλη περίπτωσι της Γραφικής χρήσεως παριστάνεται σαν κάτι κακό, ακάθαρτο, κάτι που μολύνει. . . . Δεν φαίνεται λογικό ότι ο Κύριός μας χρησιμοποίησε τη λέξι ζύμη εδώ με μια καλή έννοια όπως πολλοί Χριστιανοί γενικά υποθέτουν, ότι δηλαδή υπονοούσε κάποια εύνοια του αγίου πνεύματος. Αντιθέτως, αναγνωρίζομε ότι υπάρχει συνέπεια σε όλες τις διδασκαλίες του και γι’ αυτό μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι δεν θα χρησιμοποιούσε τη ζύμη σαν ένα σύμβολο δικαιοσύνης, όπως δεν θα χρησιμοποιούσε τη λέπρα σαν ένα σύμβολο αγιότητος.»

11. Πώς η Σκοπιά της 15ης Ιουνίου 1910 εξηγεί την παραβολή της ζύμης;

¹¹ Η Σκοπιά της 15ης Ιουνίου 1910 (στην Αγγλική) στη σελίδα 205, υπεστήριζε την ίδια σκέψι. Κάτω από τον τίτλο «Ζύμη Κρυμμένη εντός του Αλεύρου» έλεγε τα εξής: «Η παραβολή της ‘ζύμης’ (εδάφιο 33) δείχνει τον τρόπο με τον οποίον, όπως είχε προλεχθή, η εκκλησία θα εισήρχετο σε μια εσφαλμένη πορεία. Όπως μια γυναίκα μπορούσε να πάρη την ποσότητα του αλεύρου που εχρειάζετο για να ζυμώση και να βάλη ζύμη (μαγιά) μέσα σ’ αυτό και το αποτέλεσμα θα ήταν να γίνη ένζυμη ολόκληρη η ποσότης, έτσι θα μπορούσε να συμβή και με την εκκλησία του Χριστού· η τροφή ολοκλήρου του οίκου μπορούσε να γίνη ένζυμη ή να διαφθαρή. Κάθε μέρος της τροφής θα εμολύνετο λίγο ή πολύ με τη ζύμη των ψευδών δοξασιών οι οποίες θα διέφθειραν ολόκληρη την ποσότητα. Έτσι σήμερα σχεδόν κάθε διδασκαλία που μετέδωσε ο Ιησούς και οι απόστολοί του έχει λίγο ή πολύ διαστραφή ή διαστρεβλωθή από τις πλάνες των σκοτεινών αιώνων.»—Βλέπε επίσης τη Σκοπιά της 15ης Ιουνίου 1912, σελ. 198, 199 κάτω από την επικεφαλίδα «Η Παραβολή της Ζύμης.»

Η ΖΥΜΗ ΚΑΙ Ο ΟΙΝΟΣ

12. Σε ποια άποψι θα μπορούσε να επιμένη ο προαναφερθείς συνεργάτης της Σκοπιάς, και ποιο επιχείρημα σχετικά με την παραβολή του Ιησού για τον οίνο και τους ασκούς θα μπορούσε να επικαλεσθή;

¹² Τώρα, αν ο Τζ. Χ. Πάτον, όπως και ο εκδότης της Σκοπιάς Κ. Τ. Ρώσσελ ζούσε, θα είχε αντίρρησι σχετικά μ’ εκείνα τα άρθρα της Σκοπιάς που είχαν δημοσιευθή το 1900, 1910 και 1912. Θα μπορούσε να επιμείνη ότι η Σκοπιά έδωσε στην παραβολή (του Ιησού) έμφασι μόνον σε «ένα χαρακτηριστικό της ζύμης, δηλαδή στη διεισδυτική δύναμί της.» Επειδή η διεισδυτική δύναμις βρίσκεται στη ζύμωσι την οποία προκαλεί, θα μπορούσε να φέρη ως επιχείρημα ότι η ζύμωσις είναι ζύμωσις, κάτι που πρέπει να το βλέπη κανείς αντικειμενικά. Θα μπορούσε ν’ αναφερθή στο εδάφιο Ματθ. 9:17, όπου ο Ιησούς λέγει: «Ουδέ βάλλουσιν οίνον νέον εις ασκούς παλαιούς· ει δε μη, σχίζονται οι ασκοί, και ο οίνος εκχέεται, και οι ασκοί φθείρονται· αλλά βάλλουσιν οίνον νέον εις ασκούς νέους, και αμφότερα διατηρούνται.»—Επίσης Μάρκος 2:22· Λουκ. 5:37, 38.

13. (α) Με ποια έννοια, επομένως, η ζύμωσις του οίνου χρησιμοποιείται σαν ένα σύμβολο; (β) Έχοντας αυτό υπ’ όψιν ποιο ερώτημα προκύπτει σχετικά με τη συμβολική σημασία της ζυμώσεως που προκαλείται από το προζύμι;

¹³ Η συνεχιζομένη ζύμωσις του νέου οίνου δημιουργεί φυσαλίδες αέρος και ξεσχίζει τον παλαιό δύσκαμπτο ασκό. Η ζύμωσις του οίνου καταλήγει σε καλό αποτέλεσμα, κι έτσι εδώ η ζύμωσις χρησιμοποιείται μ’ ένα καλό τρόπο και συμβολίζει κάτι καλό. Αλλά μήπως αυτό υποστηρίζει ότι η ζύμωσις που προκαλείται από το προζύμι χρησιμοποιείται σαν ένα σύμβολο για κάτι καλό στην παραβολή της γυναίκας που έκρυψε το προζύμι σε τρία μεγάλα μέτρα αλεύρου μέχρις ότου υπέστη ζύμωσι ολόκληρη η ποσότης; Και έτσι μήπως υπάρχουν μια ή δυο εξαιρέσεις στη χρήσι που κάνει η Αγία Γραφή για το προζύμι σαν ένα σύμβολο για κάτι που είναι κακό και πονηρό; Μήπως η Αγία Γραφή χρησιμοποιεί το προζύμι σαν σύμβολο μ’ ένα διπλό τρόπο, δηλαδή σαν σύμβολο για κάτι που είναι καλό και δίκαιο και σαν σύμβολο για κάτι που είναι κακό και πονηρό;

14. Ποιο γεγονός δείχνει ότι η Αγία Γραφή δεν χρησιμοποιεί την ζύμωσι του οίνου με την ίδια έννοια που χρησιμοποιεί τη ζύμωσι που προκαλείται από τη ζύμη που προστίθεται σε μια ποσότητα αλεύρου;

¹⁴ Αλλά πώς μπορεί ορθά να λεχθή ότι η Αγία Γραφή χρησιμοποιεί το προζύμι μ’ ένα διπλό τρόπο, όταν στην εορτή του Πάσχα και στην επταήμερη εορτή που ακολουθούσε, η χρήσις του οίνου επετρέπετο, ενώ κάθε είδους προζύμι ήταν απαγορευμένο και μάλιστα με την ποινή του θανάτου για όποιον θα παρεβίαζε την εντολή; (Λευιτ. 23:5-13· Λουκ. 22:7-20) Χρησιμοποιεί, λοιπόν, η Αγία Γραφή κάθε είδους ζύμωσι καθώς και τη διεισδυτική της δύναμι με τον ίδιο τρόπο; Μήπως η Γραφή χρησιμοποιεί μόνον τη διεισδυτική δύναμι που προκαλείται από τη ζύμωσι σαν τον μοναδικό παράγοντα που πρέπει να εξετασθή άσχετα με την αιτία που προκαλεί τη ζύμωσι; Η Γραφική απάντησις είναι Όχι! Αλλιώς, δεν θα βρίσκαμε την προφανή διαφορά με τον εορτασμό του Πάσχα και της επταήμερης εορτής των αζύμων που ακολουθούσε το Πάσχα.

15. Στην περίπτωσι της ζυμώσεως, ποιος είναι ο αποφασιστικός παράγων και επομένως δείχνει η παραβολή της ζύμης τη θετική πλευρά ή όχι;

¹⁵ Είναι, επομένως, φανερό ότι η ζύμωσις με τη διεισδυτική της δύναμι δεν είναι αυτή καθ’ εαυτήν ο αποφασιστικός παράγων που προσδιορίζει μια κατάστασι είτε καλή είτε κακή σχετικά με τη συμβολική της έννοια. Μάλλον, ο αποφασιστικός παράγων είναι το πράγμα που προστίθεται για να προκαλέση ζύμωσι. Στις Άγιες Γραφές η ζύμωσις (ως ένας παράγων) δεν απομονώνεται από την αιτία που την προκαλεί. Επομένως, η ζύμωσις που φυσιολογικά δημιουργείται στον οίνο δεν κατατάσσεται στην ίδια κατηγορία με τη ζύμωσι που προκαλείται στο αλεύρι από ένα πρόσθετο, τη μαγιά, δηλαδή το προζύμι.a Έτσι οποιοσδήποτε χρησιμοποιήση το παράδειγμα της ζυμώσεως του νέου οίνου που τοποθετείται σε νέους ασκούς για ν’ αποδείξη ότι η ζύμη (μαγιά) που προστίθεται στην κατασκευή του άρτου είναι ένα σύμβολο για κάτι που είναι καλό και ορθό, δεν φθάνει σε ορθό συμπέρασμα. Το επιχείρημά του δεν βασίζεται σε Γραφική βάσι. Γι’ αυτό το λόγο το επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε από τον Τζ. Χ. Πάτον στο τεύχος της Σκοπιάς της Σιών τον Απρίλιο 1881 δεν εκφράζει την ορθή άποψι. Οι θεόπνευστες Γραφές μάς αναγκάζουν να κάμωμε διάκρισι στην περίπτωσι της ζύμης (μαγιάς) σαν ένα σύμβολο. Επομένως, η παραβολή της ζύμης δεν είναι μια εξεικόνισις που δείχνει τη θετική πλευρά· αντιθέτως, εξεικονίζει την αρνητική πλευρά. Αλλά θα παρουσιάσωμε περισσότερα σχετικά μ’ αυτό το θέμα της ζύμης στη συνέχεια της συζητήσεως μας.

«ΟΜΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΩΝ» ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

16, 17. Γιατί μερικοί θα μπορούσαν να προβάλουν αντίρρησι για τα προηγούμενα λόγω του τρόπου με τον οποίον εισάγονται οι παραβολές του κόκκου σινάπεως και της ζύμης; Αλλά ποια εισαγωγή χρησιμοποιείται για την παραβολή του δικτύου και σε ποια εργασία χρησιμεύει αυτό;

¹⁶ Μήπως η προηγούμενη εξήγησις των τευχών της Σκοπιάς της Σιών του 1900, 1910 και 1912 σχετικά με την παραβολή της ζύμης αποδεικνύεται αληθινή σήμερα, που οι παραβολικές εξεικονίσεις του Ιησού φθάνουν στο αποκορύφωμα της εκπληρώσεώς των; Ναι, βεβαίως! Μερικοί μελετηταί της Βίβλου μπορεί να φέρουν αντίρρησι σ’ αυτό το σημείο, διότι, καθώς λέγουν, η «βασιλεία των ουρανών» είναι εκείνη που παρουσιάζεται με τη ζύμη και με τον κόκκο σινάπεως. (Ματθ. 13:31-33) Ναι, αλλά είναι επίσης αληθινό, ότι στην εβδόμη και τελευταία παραβολή από τη σειρά των παραβολών που παρατίθεται στον Ματθαίο, στο δέκατο τρίτο κεφάλαιο, ο Ιησούς είπε:

¹⁷ «Πάλιν ομοία είναι η βασιλεία των ουρανών με δίκτυον, το οποίον ερρίφθη εις την θάλασσαν και συνήγαγεν από παντός είδους· το οποίον, αφού εγεμίσθη, ανεβίβασαν επί τον αιγιαλόν και καθήσαντες συνέλεξαν τα καλά εις αγγεία, τα δε αχρεία έρριψαν έξω. Ούτω θέλει είσθαι εν τη συντελεία του αιώνος. Θέλουσιν εξέλθει οι άγγελοι και θέλουσιν αποχωρίσει τους πονηρούς εκ μέσου των δικαίων, και θέλουσι ρίψει αυτούς εις την κάμινον του πυρός· εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων.»—Ματθ. 13:47-50.

18. (α) Έτσι ποια ερωτήματα εγείρονται σχετικά με την παραβολή τον δικτύου και την παραβολή των φρονίμων και μωρών παρθένων; (β) Τι εννοούσε προφανώς ο Ιησούς με τη φράσι «ομοία είναι η Βασιλεία των ουρανών;»

¹⁸ Τώρα γνωρίζομε ότι εκείνοι που αποτελούν την «βασιλείαν των ουρανών» ή τη Μεσσιανική «βασιλεία του Θεού» είναι το Αρνίον Ιησούς Χριστός και οι 144.000 πνευματικοί Ισραηλίται ακόλουθοί του. (Αποκάλ. 7:4-8· 14:1-5) Έτσι είμεθα υποχρεουμένοι να ρωτήσωμε, Μπορούσε ο Ιησούς να εννοή ότι αυτή η τάξις της Βασιλείας των 144.001 είναι ομοία μ’ ένα δίχτυ που περιέχει και «πονηρούς» και «δικαίους» και ότι αυτό το χειρίζονται άγγελοι που είναι κατώτεροι από τον Ιησού Χριστό; Επίσης, ενθυμούμεθα ότι ο Ιησούς άρχισε μια άλλη παραβολή με τα εξής λόγια: «Τότε θέλει ομοιωθή η βασιλεία των ουρανών με δέκα παρθένους, αίτινες λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών εξήλθον εις απάντησιν του νυμφίου. Πέντε εξ αυτών ήσαν φρόνιμοι και πέντε μωραί.» (Ματθ. 25:1, 2) Μήπως πρέπει να εννοήσωμε ότι η τάξις της Βασιλείας που αποτελείται από 144.001 περιλαμβάνει μισούς φρονίμους και μισούς μωρούς; Ποτέ δεν θα μπορούσε να συμβαίνη αυτό! Επομένως, είναι φανερό ότι με την έκφρασι «η βασιλεία των ουρανών είναι ομοία» ο Ιησούς εννοούσε ότι, σχετικά με τη βασιλεία των ουρανών, υπάρχει ένα χαρακτηριστικό όμοιο μ’ αυτό ή μ’ εκείνο το πράγμα. Ή ότι τα ζητήματα που σχετίζονται με τη Βασιλεία θα είναι όμοια μ’ αυτό ή εκείνο το πράγμα.

19, 20. (α) Για να φθάσωμε στο ορθό συμπέρασμα, τι πρέπει να γνωρίζωμε σχετικά με τον σκοπό για τον οποίον δόθηκε αυτή η σειρά των παραβολών; (β) Σύμφωνα με τα ίδια του τα λόγια, γιατί ο Ιησούς μιλούσε στους ανθρώπους με παραβολές;

¹⁹ Με αυτή την κατανόησι της εννοίας των εκφράσεων μπορούσε ο Ιησούς να εξεικονίζη τόσον τις καλές όσον και τις κακές εξελίξεις που εσχετίζοντο με την «βασιλείαν των ουρανών» ή με τη Μεσσιανική «βασιλεία του Θεού.» Για να φθάσωμε στην ορθή κατανόησι, πρέπει να λάβωμε υπ’ όψιν τον σκοπό για τον οποίο εδόθη η παραβολή, ή η σειρά εκείνη των παραβολών. Ο Ιησούς μάς απεκάλυψε αυτόν τον σκοπό. Αφού είχε πει δημοσίως την παραβολή του σπορέως με τα διάφορα είδη εδάφους που έπεσε ο σπόρος, οι μαθηταί του τον ερώτησαν: «Δια τι λαλείς προς αυτούς δια παραβολών;» Ας προσέξωμε, τώρα, την απάντησι του Ιησού:

²⁰ «Διότι εις εσάς [τους μαθητάς] εδόθη να γνωρίσητε τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών, εις εκείνους όμως δεν εδόθη. Διότι όστις έχει, έτι θέλει δοθή εις αυτόν και θέλει περισσευθή· όστις όμως δεν έχει, και ό,τι έχει θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού. Δια τούτο λαλώ προς αυτούς δια παραβολών, διότι [παρέθεσε από τον Ησαΐα 6:9, 10] βλέποντες δεν βλέπουσι και ακούοντες δεν ακούουσιν ουδέ νοούσι. Και εκπληρούται επ’ αυτών η προφητεία του Ησαΐου η λέγουσα· με την ακοήν θέλετε ακούσει και δεν θέλετε εννοήσει, και βλέποντες θέλετε ιδεί και δεν θέλετε καταλάβει· διότι επαχύνθη η καρδία του λαού τούτου, και με τα ώτα βαρέως ήκουσαν και τους οφθαλμούς αυτών έκλεισαν, μήποτε ίδωσι με τους οφθαλμούς και ακούσωσι με τα ώτα και νοήσωσι με την καρδίαν και επιστρέψωσι, και ιατρεύσω αυτούς.»—Ματθ. 13:10-15.

21. (α) Με το να χρησιμοποιή ο Ιησούς παραβολές, πώς εξεπληρώθη η προφητεία του Ησαΐα 6:9, 10 στην περίπτωσι του Ισραήλ; (β) Πώς η παραβολή των τεσσάρων ειδών του εδάφους εξεικονίζει το ίδιο γεγονός;

²¹ Αυτός ήταν ο δεδηλωμένος σκοπός του Ιησού όταν μιλούσε στον λαό Ισραήλ χρησιμοποιώντας παραβολές για να εκπληρώση τον Ψαλμό 78:2· έτσι μέσω παραβολών ο Ιησούς έδειξε ότι η προφητεία τού Ησαΐα 6:9, 10 θα εξεπληρώνετο, δηλαδή, αυτοί οι συγκριτικώς λίγοι, ένα υπόλοιπο, θα εδέχοντο το αληθινό του άγγελμα και θα εγίνοντο πραγματικοί Χριστιανοί αντάξιοι της «βασιλείας των ουρανών.» Επί παραδείγματι, στην παραβολή του σπορέως μίλησε για τέσσερα είδη εδάφους, αλλά τα τρία από τα τέσσερα απεδείχθησαν μη παραγωγικά. Μόνον το καλό είδος εδάφους παρήγαγε με αφθονία, τριακονταπλάσια, εξηκονταπλάσια, εκατονταπλάσια, με το να διακηρύττη το άγγελμα της Βασιλείας. (Ματθ. 13:3-8) Έτσι στην πρώτη ακριβώς παραβολή της σειράς των παραβολών που έδωσε ο Ιησούς κυριαρχούσε η αρνητική άποψις σχετικά με τη «βασιλείαν των ουρανών.»

22. Στην παραβολή του Ιησού για τον σίτο και τα ζιζάνια σε ποια τάξι εκπληρώνεται το εδάφιο του Ησαΐα 6:9, 10;

²² Στην επομένη παραβολή του σίτου και των ζιζανίων, ο εχθρός έσπειρε ζιζάνια ανά μέσον του σίτου, κι έτσι, όταν ήλθε ο καιρός του θερισμού, ο αγρός ήταν σχεδόν κατεστραμμένος από την αφθονία των ζιζανίων. Ο Ιησούς εξήγησε ότι ο «καλός σπόρος» είναι οι αληθινοί κεχρισμένοι Χριστιανοί, «οι υιοί της βασιλείας.» Τα ζιζάνια είναι οι αντίθετοι αυτών, είναι οι κατ’ απομίμησιν Χριστιανοί, στην πραγματικότητα, οι «υιοί του πονηρού,» του Διαβόλου, ο οποίος τα έσπειρε. Ο καιρός του θερισμού είναι «η συντέλεια του συστήματος πραγμάτων» όπου ζούμε τώρα. Καθώς ανασκοπούμε το έργο του θερισμού που γίνεται από την άνοιξι του 1919 μ.Χ. τι παρατηρούμε; Οι «υιοί της βασιλείας» που συλλέγονται κάτω από την αγγελική κατεύθυνσι είναι μόνον ένα υπόλοιπο, που σήμερα αριθμεί περίπου δέκα χιλιάδες άτομα που παίρνουν τα εμβλήματα του άρτου και του οίνου στον εορτασμό του Δείπνου του Κυρίου. Ο αριθμός των, που το έτος 1948 έδειχνε ότι ήταν 25.395, τώρα έχει μειωθή. Από την άλλη πλευρά, οι κατ’ απομίμησιν «υιοί της βασιλείας,» εκείνοι προς τους οποίους απευθύνεται η προφητεία του Ησαΐα 6:9, 10 είναι περίπου ένα δισεκατομμύριο μέλη που αποτελούν τις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου.—Ματθ. 13:24-30, 36-43.

23. Στην παραβολή του κρυμμένου θησαυρού, πόσοι έκαμαν θετική ενέργεια;

²³ Στην παραβολή του θησαυρού που ήταν κρυμμένος στον αγρό, μόνο ένας άνθρωπος ήταν εκείνος που ανεκάλυψε τον θησαυρό και «επώλησε πάντα όσα είχε και ηγόρασε τον αγρόν εκείνον.» Όλοι οι άλλοι είχαν εστραμμένη την προσοχή τους σε διαφορετική κατεύθυνσι, διότι τα μάτια τους ήσαν ‘κλειστά’ και δεν έβλεπαν την αξία που ήταν κρυμμένη σ’ εκείνον τον αγρό.—Ματθ. 13:44.

24. Στη παραβολή του πολυτίμου μαργαρίτου, πόσοι έμποροι ήσαν πρόθυμοι να πληρώσουν την τιμήν για να τον αγοράσουν;

²⁴ Στην παραβολή του «πολυτίμου μαργαρίτου» μόνον ένας «έμπορος» ήταν εκείνος που επιθυμούσε ζωηρά ν’ αποκτήση το σπανιώτερο μαργαριτάρι που μπορούσε να βρεθή. Ήταν ο μόνος που «υπήγε και επώλησε πάντα όσα είχε και ηγόρασεν αυτόν.» Όλοι οι άλλοι έμποροι αναζητούσαν κάτι άλλο που θεωρούσαν πολύτιμο, ίσως κάτι που δεν θα απαιτούσε να πωλήσουν όλα όσα είχαν για να μπορέσουν να το αγοράσουν.—Ματθ. 13:45, 46.

25, 26. (α) Πότε η εκπλήρωσις των παραβολών του δικτύου και του σίτου φθάνουν στο αποκορύφωμά τους; (β) Πώς εκπληρώνονται οι προφητείες για τους «δικαίους» και για τους κατ’ απομίμησιν Χριστιανούς;

²⁵ Στην παραβολή με το δίχτυ, αυτό το αλιευτικό μέσον που το εχειρίζοντο αλιείς που εξεικονίζουν τους «αγγέλους,» αλίευσε «ιχθείς παντός είδους,» δηλαδή ιχθείς που ήσαν κατάλληλοι για τους Ιουδαίους που τηρούσαν τον Νόμο, και άλλους, οι οποίοι ήσαν απηγορευμένοι από τον νόμο του Μωυσέως. Μόνον τους καταλλήλους ιχθείς συνέλεξαν σε αγγεία, ενώ τους υπολοίπους τους έρριξαν στη θάλασσα ως αχρείους.—Ματθ. 13:47-50.

²⁶ Τώρα εδώ στη γη, στο «τέλος του συστήματος πραγμάτων,» όπου βρισκόμεθα από το έτος 1914 μ.Χ., η παραβολή του σίτου φθάνει στο αποκορύφωμα της εκπληρώσεώς της. Καθώς οι εργασίες συνεχίζονται για να «αποχωρισθούν οι πονηροί εκ μέσου των δικαίων,» κάτω από την αόρατη κατεύθυνσι των αγίων αγγέλων του Θεού, ποια παρατηρούμε ότι είναι τα γεγονότα σχετικά με την «βασιλείαν των ουρανών;» Είναι μήπως οι «δίκαιοι» που καλούνται στην ουράνια βασιλεία η επικρατούσα πλειονότης; Αντιθέτως, αυτοί είναι ένα αριθμητικώς ασήμαντο πνευματικό «υπόλοιπο,» ενώ τα μέλη των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου, οι οποίοι αναμένουν να πάνε στον ουρανό μετά τον θάνατο, υπολογίζονται ότι είναι εκατοντάδες εκατομμύρια. Η προφητεία του Ησαΐα 6:9, 10 εκπληρώνεται σ’ αυτούς τους κατ’ απομίμησιν Χριστιανούς. Αυτοί θα ριφθούν στο πυρ της «μεγάλης θλίψεως» που βρίσκεται ενώπιόν μας. (Ματθ. 13:47-50) Έτσι ο Χριστιανικός κόσμος, η κίβδηλη «βασιλεία των ουρανών,» δεν είναι ο τόπος που μπορεί κανείς να ζητήση καταφύγιο.

[Υποσημειώσεις]

Αποκαλύπτεται το Καταφύγιο της Ψευδούς Βασιλείας

1. Ποιος ήταν ο σκοπός του Ιησού όταν έδωσε την παραβολήν του κόκκου σινάπεως και σε αρμονία με ποια προφητεία το έκαμε αυτό;

ΠΟΙΑ λοιπόν πρέπει να είναι η σημασία της παραβολής του Ιησού για τον ‘κόκκον του σινάπεως’ που στην εμβρυώδη του κατάστασι είναι ένας πολύ μικροσκοπικός σπόρος, που αναπτύσσεται σε δένδρο; Η σημασία της πρέπει να δείχνη κάτι σε αρμονία με τη δήλωσι που έκαμε ο Ιησούς σχετικά με την αρνητική εικόνα που δίδεται στον Ησαΐα 6:9, 10. (Ματθ. 13:13-15) Δίνοντας αυτή την τρίτη παραβολή από τη σειρά των επτά, ο Ιησούς είπε: «Ομοία είναι η βασιλεία των ουρανών με κόκκον σινάπεως, τον οποίον λαβών άνθρωπος έσπειρεν εν τω αγρώ αυτού· το οποίον είναι μεν μικρότερον πάντων των σπερμάτων, όταν όμως αυξηθή, είναι μεγαλήτερον των λαχάνων και γίνεται δένδρον, ώστε έρχονται τα πετεινά του ουρανού και κατασκηνούσιν εν τοις κλάδοις αυτού.»—Ματθ. 13:31, 32.

2. Με το να παρομοιάζη το δένδρο του σινάπεως με την κατ’ όνομα εκκλησία, πώς η Σκοπιά της 15ης Μαΐου 1900 εξηγεί την κατασκήνωσι των πτηνών του ουρανού ανάμεσα στους κλάδους του δένδρου;

² Το τεύχος της Σκοπιάς της Σιών της 15ης Μαΐου 1900 (στην Αγγλική) στη σελίδα 153 έλεγε: «Η τρίτη παραβολική εικόνα της βασιλείας, η οποία βρίσκεται τώρα στην εμβρυώδη της κατάστασι όσον αφορά την ανάπτυξί της, σκοπεύει να δείξη ότι από μια πολύ μικρή αρχή η κατ’ όνομα εκκλησία αυτού του ευαγγελικού αιώνος θα ελάμβανε πολύ μεγάλες διαστάσεις. . . . Εν τούτοις αυτή η μεγάλη ανάπτυξις δεν είναι κατ’ ανάγκην πλεονέκτημα ή κάτι ιδιαίτερα επιθυμητό, αλλ’ αντιθέτως γίνεται μειονέκτημα, εφ’ όσον τα πετεινά του ουρανού έρχονται και κατασκηνώνουν στα κλαδιά και την μιαίνουν. Τα «πετεινά του ουρανού» στην προηγούμενη παραβολή του σπορέως παρίσταναν τον Διάβολο και τους εκπροσώπους του, και νομίζομε ότι είμεθα δικαιολογημένοι να κάμωμε μια όμοια εφαρμογή εδώ και να εξηγήσωμε ότι αυτό σημαίνει ότι η εκκλησία που εφύτευσε ο Κύριος Ιησούς άνθισε ταχέως και υπερβολικά και ότι λόγω των επιτεύξεών της, της ισχύος της κ.λ.π. ο Σατανάς μέσω των εκπροσώπων του ήλθε και κατεσκήνωσε στους διαφόρους κλάδους της Εκκλησίας. Αυτοί εξακολουθούν να παραμένουν στους κλάδους αυτής της εκκλησίας του Ευαγγελίου όλους αυτούς τους αιώνες και βρίσκονται ακόμη σ’ αυτήν σαν ένα στοιχείο διαφθοράς.»

3. Τι λέγει η Σκοπιά της 15ης Ιουνίου 1910 ότι παριστάνει το «δένδρον» στην πλήρη του ανάπτυξι μαζί με τα πτηνά;

³ Παρουσιάζοντας μια άποψι όμοια μ’ αυτή που μόλις προαναφέρθηκε, το τεύχος της Σκοπιάς της 15ης Ιουνίου 1910 στη σελίδα 204 συνέχιζε ως εξής: «Έτσι το δίδαγμα αυτής της παραβολής θα μπορούσε να μας κάμη να συμπεράνωμε ότι η εκκλησία του Χριστού ήταν κάποτε τόσο ασήμαντη στον κόσμο ώστε ήταν όνειδος και ατιμία ν’ ανήκη κανείς σ’ αυτήν, αλλ’ ότι τελικά θα γινόταν έντιμη και μεγάλη και οι υπηρέται του αντιδίκου θα εύρισκαν ευχαρίστησι στη σκιά της. Οι Άγιες Γραφές δείχνουν ότι αυτή η εξέλιξις της εκκλησίας είναι η Βαβυλών, αποκαλύπτοντας ότι, σαν σύνολο, με τους διαφόρους κλάδους της και τα δόγματά της, η κατ’ όνομα εκκλησία του Χριστού είναι Βαβυλωνιακή. Ακούστε τους λόγους του Κυρίου: «Έγεινε κατοικητήριον δαιμόνων και φυλακή παντός πνεύματος ακαθάρτου και φυλακή παντός ορνέου ακαθάρτου και μισητού.» Παράβαλε επίσης με τη Σκοπιά της 15ης Ιουνίου 1912 (στην Αγγλική) σελ. 198 κάτω από τον τίτλο «Σαν Ένας Κόκκος Σινάπεως.»

4. (α) Τι δεν έλεγαν ότι εξεικόνιζε εκείνο το συμβολικό «δένδρο» εκείνα τα άρθρα των δύο τευχών της Σκοπιάς; (β) Σχετικά με τον χρόνο και τον τόπο ποια περίοδο και σκηνή δεν εξεικονίζει η παραβολή του κόκκου του σινάπεως;

⁴ Τώρα βρισκόμεθα σ’ αυτό το έτος 1975 και το μεγάλο ερώτημα είναι, Τι εξεικονίζει αυτό το δένδρο που αναπτύχθηκε από τον κόκκο του σινάπεως; Τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, λέγουν τα δύο τεύχη της Σκοπιάς που παρετέθησαν προηγουμένως. Δεν λέγουν ότι αυτό το δένδρο εξεικονίζει την τάξι της Βασιλείας των 144.000 ενθρονισμένων Χριστιανών σε ουράνια εξουσία. Αλλά τι πρέπει να πούμε εμείς σήμερα; Κατ’ αρχήν πρέπει να λάβωμε υπ’ όψιν ότι αυτή η παραβολή του κόκκου του σινάπεως δεν παρουσιάζει μια εικόνα χιλιετηρίδας για να δείξη τον τελικό αριθμό εκείνων που θ’ αποτελούν τη τάξι της Βασιλείας και θα κυβερνούν σε ουράνια δόξα και με όλο το ανθρώπινο γένος να βρίσκη καταφύγιο κάτω απ’ αυτή τη Μεσσιανική βασιλεία. Δεν παρουσιάζει μια ουράνια σκηνή σχετικά με τους κληρονόμους «της βασιλείας των ουρανών.» Απεικονίζει μια επίγεια κατάστασι σε μια ειδική περίοδο χρόνου.

5. Ποια είναι η ειδική περίοδος χρόνου στην οποία η παραβολή φθάνει στο αποκορύφωμα της εκπληρώσεώς της, και που λαμβάνει χώρα αυτή η εκπλήρωσις;

⁵ Η ειδική περίοδος χρόνου είναι εκείνη που δείχνει ο Ιησούς στις παραβολές του σίτου και των ζιζανίων και του δικτύου. Στην παραβολή του αγρού με τον σίτο και τα ζιζάνια ο Ιησούς είπε: «Ο δε θερισμός είναι η συντέλεια του αιώνος· οι δε θερισταί είναι οι άγγελοι.» Στην παραβολή με το δίκτυο ο Ιησούς είπε: «Ούτω θέλει είσθαι εν τη συντελεία του αιώνος. Θέλουσιν εξέλθει οι άγγελοι και θέλουσιν αποχωρίσει τους πονηρούς εκ μέσου των δικαίων, και θέλουσι ρίψει αυτούς εις την κάμινον του πυρός· εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων.» (Ματθ. 13:39, 49, 50) Ο «θερισμός» λαμβάνει χώρα εδώ στη γη, όπου βρίσκονται τα «ζιζάνια» που πρέπει ν’ αποχωρισθούν. Ομοίως, ο διαχωρισμός των καταλλήλων «ιχθύων» από τους ακατάλληλους λαμβάνει χώρα εδώ στη γη, όπου βρίσκονται τα ‘ύδατα’ για αλίευσι. Τα συμβολικά «ζιζάνια» και οι ακατάλληλοι «ιχθείς» είναι οι καθ ομολογίαν Χριστιανοί, των οποίων ‘επαχύνθη η καρδία,’ των οποίων ‘τα ώτα έγιναν βαρέα’ και των οποίων οι ‘οφθαλμοί έκλεισαν,’ ώστε η πνευματική θεραπεία αυτών των καθ ομολογίαν Χριστιανών είναι αδύνατη.—Ησ. 6:9, 10· Ματθ. 13:14. Παράβαλε με Πράξεις 28:25-28. Βλέπε επίσης το άρθρον «Καμμιά Θεραπεία Εωσού αι Οικίαι Μείνουν Χωρίς Άνθρωπο» στο τεύχος της Σκοπιάς της 15ης Ιανουαρίου 1967.

6. Τι ισχυρίζεται ότι αντιπροσωπεύει αυτό το συμβολικό δένδρο στην εποχή μας, και γιατί, επομένως, δεν θα μπορούσε να εξεικονίζη τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη;

⁶ Μέχρι το ‘τέλος του συστήματος πραγμάτων’ στην εποχή μας το συμβολικό δένδρο του σινάπεως πρέπει να έχη αναπτυχθή πλήρως. Αυτή η κατάστασις της αναπτύξεως θα αντιστοιχούσε με τον καιρό του θερισμού. Εφ’ όσον ο θερισμός του πνευματικού ‘σίτου’ ή «των υιών της βασιλείας» προώδευε από το έτος 1919 μ.Χ., μπορούμε να διακρίνωμε τώρα ποιο είναι το συμβολικό δένδρο του σινάπεως καθώς βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξι εδώ στη γη. Αυτό το δένδρο ισχυρίζεται ότι αντιπροσωπεύει «την βασιλείαν των ουρανών,» διότι ο Ιησούς είπε ότι η ‘βασιλεία των ουρανών είναι όμοια’ μ’ αυτό. Γι’ αυτόν το λόγο το δένδρο του σινάπεως δεν μπορεί να εξεικονίζη τη Βαβυλώνα την Μεγάλη, διότι αυτή η οργάνωσις είναι η παγκόσμιος αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας που άρχισε με την αρχαία Βαβυλώνα. Η Βαβυλών η Μεγάλη σαν σύνολο δεν ισχυρίζεται ότι είναι ή ότι αντιπροσωπεύει «την βασιλείαν των ουρανών» ή τη Μεσσιανική «βασιλεία του Θεού.» Εν τούτοις, το πιο πολυάριθμο κι εξέχον μέρος της Βαβυλώνος της Μεγάλης πραγματικά ισχυρίζεται ότι αντιπροσωπεύει την ουράνια Μεσσιανική βασιλεία του Θεού. Αυτό το πιο ισχυρό μέρος της Βαβυλώνος της Μεγάλης είναι ο Χριστιανικός κόσμος με τις χιλιάδες και περισσότερους θρησκευτικούς κλάδους και δόγματα.

7. Σε τι οφείλεται αυτή η μεγάλη ανάπτυξις του Χριστιανικού κόσμου και πότε άρχισε πραγματικά και πώς;

⁷ Ο Χριστιανικός κόσμος ισχυρίζεται ότι έχει προέλθει από την αρχική μικρή Χριστιανική εκκλησία της Ιερουσαλήμ που υπήρχε στη διάρκεια του πρώτου αιώνος μ.Χ. Σήμερα οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου αριθμούν εκατομμύρια μέλη. Αυτός ο λεγόμενος Χριστιανικός κόσμος έχει φθάσει στη μεγαλύτερή του ανάπτυξι! Αλλά η σκανδαλώδης κοσμικότης του και η έλλειψις πνευματικότητος μάς βεβαιώνουν σήμερα ότι η τεραστία ανάπτυξίς του δεν οφείλεται στις πνευματικές αρετές του ούτε στο γεγονός ότι κατέχει το αυξανόμενο φως της αληθείας της Αγίας Γραφής. Η θρησκευτική ιστορία δείχνει ότι στην πραγματικότητα ο Χριστιανικός κόσμος ιδρύθηκε τον τέταρτον αιώνα μ.Χ. από τον ειδωλολάτρη Ρωμαίο αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Μεγάλο, ο οποίος ισχυρίσθηκε ότι μετεστράφη στη Χριστιανοσύνη το 312 μ.Χ., αλλ’ ο οποίος παρέμεινε αβάπτιστος μέχρι λίγο πριν από τον θάνατό του στις 22 Μαΐου του 337 μ.Χ. Έκαμε την εκπεσούσα Χριστιανοσύνη των ημερών του την Κρατική Εκκλησία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, χρησιμοποιώντας περίπου τριακοσίους παρεκκλίνοντας «επισκόπους» που είχαν συμβιβασθή να ενεργήσουν έτσι. Ως ο Μέγιστος Ποντίφιξ της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, συνεκάλεσε την πρώτη σύνοδο στη Νίκαια της Μικράς Ασίας και υιοθέτησε τις δοξασίες που αυτή η σύνοδος απεφάνθη ότι είναι δοξασίες της Εκκλησίας.

8. Τι είναι εκείνο που διαποτίζει τον Χριστιανικό κόσμο σήμερα ως προς τις δοξασίες και τον τρόπο ενεργείας, και ποια παραβολή εκπληρώνει;

⁸ Σήμερα, τι είναι εκείνο που διαποτίζει το σύνολο των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου; Μήπως είναι η αληθινή διδασκαλία, η πνευματική οικοδόμησις, ο τρόπος ενεργείας και η τήρησις των αρχών της Βίβλου; Όχι! είναι η συγχωνευμένη θρησκεία που προήγαγε ο Μέγιστος Ποντίφιξ Κωνσταντίνος στην οποία οι Βαβυλωνιακές δοξασίες και οι τρόποι λατρείας είναι τα βασικά πράγματα αντί των θεοπνεύστων διδασκαλιών του Αγίου Λόγου του Θεού. Ο Κωνσταντίνος ήταν εκείνος ο οποίος ως προεδρεύων της Συνόδου της Νικαίας έθεσε υπό αμφισβήτησιν την προσωπικότητα και τις ιδιότητες του Ιεχωβά Θεού με το να υποστηρίξη τη Βαβυλωνιακή δοξασία της Τριάδος. Ο Ιησούς Χριστός είχε προείπει αυτή την εξέλιξι της φθοροποιού Χριστιανικής δοξασίας και ενεργείας με το να δώση την παραβολή της ζύμης. Είπε: «Ομοία είναι η βασιλεία των ουρανών με προζύμιον, το οποίον λαβούσα γυνή ενέκρυψεν εις τρία μέτρα αλεύρου, εωσού έγεινεν όλον ένζυμον.»—Ματθ. 13:33.

9. Πόσον καιρό χρειάσθηκε αυτή η θρησκευτική φθοροποιός επίδρασις για να επηρεάση τον Χριστιανικό κόσμο και ποια ευκαιρία δίνει στους εκπροσώπους του Διαβόλου;

⁹ Η ζύμωσις ολόκληρης της μάζας του Χριστιανικού κόσμου χρειάσθηκε δέκα έξη αιώνες για να γίνη. Ποιος μπορεί ν’ αρνηθή ότι ο Χριστιανικός κόσμος έχει γίνει τελείως ‘ένζυμος’ σήμερα από τη φθοροποιό επίδρασι των Βαβυλωνιακών δοξασιών, την κοσμικότητα και την ομοία με του Νεβρώδ άρνησι της παγκοσμίου κυριαρχίας του Ιεχωβά Θεού; Αυτή η διαφθορά της τεράστιας μάζας των κατ’ απομίμησιν «υιών της Βασιλείας» του Χριστιανικού κόσμου έχει κάμει την ψευδή επίγεια «βασιλείαν του Θεού» ένα εξαίρετο τόπο, στον οποίο οι εκπρόσωποι του Σατανά του Διαβόλου βρίσκουν καταφύγιο, όπως τα «πετεινά του ουρανού» που κατασκηνώνουν ανάμεσα στους κλάδους ενός πλήρως ανεπτυγμένου δένδρου σινάπεως.—Ματθ. 13:31, 32.

10, 11. (α) Γιατί η παραβολή του κόκκου του σινάπεως δεν συμβολίζει τίποτε επωφελές για το ανθρώπινο γένος; (β) Ποια «βασιλεία» λοιπόν εξεικονίζει σήμερα το «δένδρον» του σινάπεως;

¹⁰ Το γεγονός ότι όλα αυτά τα συμβολικά πετεινά του ουρανού έχουν κατασκηνώσει στις πολλές διακλαδώσεις του Χριστιανικού κόσμου δεν έχει ωφελήσει πνευματικώς τον Χριστιανικό κόσμο. Είναι όπως ακριβώς και το δένδρο που μεγάλωσε από ένα κόκκο σινάπεως που ο γεωργός εφύτευσε στον κήπο του ή στον αγρό του. Τα πτηνά του ουρανού που κατασκήνωσαν στους κλάδους του μπορούσαν να φάγουν τους σπόρους του σινάπεως, όπως ακριβώς τα πτηνά της παραβολής του Ιησού για το έδαφος των τεσσάρων ειδών κατέφαγαν τους σπόρους που έπεσαν από το χέρι του σπορέως δίπλα στο δρόμο. (Ματθ. 13:4) Απ’ όσα μας λέγει η παραβολή του Ιησού, το δένδρο δεν έφερε κανένα όφελος στον άνθρωπο. Επί παραδείγματι, η παραβολή δεν μας λέγει ότι, όταν το δένδρο αναπτύχθηκε πλήρως, ήλθε ο γεωργός και έδιωξε εκείνα τα πτηνά και συνέλεξε μια μεγάλη ποσότητα σιναπόσπορου για να φτιάξη μια καλή σάλτσα για καρύκευμα ωρισμένων τροφών. Αλλά, ασφαλώς, ο γεωργός δεν εφύτευσε τον σπόρο του σινάπεως στον κήπο του μόνον για να προμηθεύση κατασκήνωσι στα «πετεινά του ουρανού.»

¹¹ Αν ληφθούν όλα αυτά υπ’ όψιν, γίνεται φανερό ότι το συμβολικό «δένδρον» του σινάπεως της εποχής μας είναι η κίβδηλη «βασιλεία των ουρανών,» δηλαδή ο Χριστιανικός κόσμος με τον κλήρο του που κυριαρχεί επάνω στους λαϊκούς. Το πλήρως ανεπτυγμένο «δένδρο» δεν μπορεί συνεπώς να εξεικονίζη το υπόλοιπο των ‘εσφραγισμένων’ πνευματικών Ισραηλιτών που είναι στη γη σήμερα, διότι αυτοί είναι απλώς ένα μέρος, όχι ο πλήρης αριθμός των 144.000 κληρονόμων της Βασιλείας. Στην πραγματικότητα, επί εικοσιεπτά και πλέον χρόνια το πνευματικό υπόλοιπο λιγοστεύει κατά τον αριθμό. Στον εορτασμό της Αναμνήσεως του 1975 ο αριθμός είχε μειωθή σε 10.454.

ΕΝΑ ΔΕΝΔΡΟ ΣΙΝΑΠΕΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΑΠΟ Ο,ΤΙ ΑΝΕΜΕΝΕΤΟ

12. Έχοντας ως βάσι τη Βιβλική αρχή ότι ένας σπόρος πρέπει να παράγη το είδος του, ποια αντίρρησι θα μπορούσε λογικά να προβάλη κάποιος σχετικά με την εξήγησι ότι το συμβολικό «δένδρο» του σινάπεως εξεικονίζει τον Χριστιανικό κόσμο;

¹² Πολύ λογικά κάποιος θα μπορούσε να προβάλη την ακόλουθη αντίρρησι στην εξήγησι που δόθηκε προηγουμένως: Στην παραβολή του Ιησού, ο άνθρωπος που έσπειρε τον κόκκο σινάπεως το έκαμε αυτό με καλές προθέσεις. Απ’ αυτόν τον σπόρο ανέμενε ν’ αναπτυχθή ένα φυτό «κατά το είδος αυτού.» (Γέν. 1:11, 12) Δεν ανέμενε κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι είχε σπείρει. Δεν είχε υπ’ όψιν κάποιο παραποιημένο φυτό σινάπεως. Αφού έτσι έχουν τα πράγματα, πώς μπορούμε να πούμε ότι αυτό το παραποιημένο φυτό είναι ακριβώς εκείνο που απεκόμισε ο σπορεύς; Επομένως, πώς μπορούμε να πούμε, όπως προηγουμένως, ότι το «δένδρο» που ανεπτύχθη από τον κόκκο του σινάπεως αντιπροσωπεύει τον Χριστιανικό κόσμο, την παραποίησι της «βασιλείας των ουρανών»;a Δεν είναι αυτό αντίθετο στον Νόμο του Θεού που λέγει ότι ένας σπόρος πρέπει να παραγάγη το δικό του είδος; Όταν αυτός ο θείος νόμος εφαρμοσθή από πνευματική άποψι δεν θα απέκλειε τον Χριστιανικό κόσμο που είναι το αντίθετο «της βασιλείας των ουρανών»;

13, 14. (α) Γιατί δεν θα υπήρχε Χριστιανικός κόσμος αν δεν υπήρχε ο Ιησούς Χριστός; (β) Σύμφωνα με ποιο μέτρο θεωρεί ο Θεός υπόλογο τον Χριστιανικό κόσμο απέναντί Του και τίνος αντίστοιχο είναι;

¹³ Σχετικά μ’ αυτό ας σημειωθή ότι τα πράγματα άρχισαν με τον Ιησού Χριστό. Αν δεν υπήρχε ο Χριστός δεν θα μπορούσε να υπάρχη Χριστιανικός κόσμος. Αυτή είναι μια απλή δήλωσις, αλλά χωρίς αμφιβολία αληθινή! Στον τέταρτο αιώνα μετά Χριστόν ο Χριστιανικός κόσμος ανέλαβε για τον εαυτόν του το όνομα του αληθινού Χριστού, όχι ενός ψευδούς Χριστού, ενός ψευδούς Μεσσία, ώστε η απομίμησις να είναι περισσότερο δυσδιάκριτη. Αυτός ακόμη ανέλαβε και την επίσημη ονομασία του με το να ονομασθή Χριστιανικός. Οικειοποιήθηκε ακόμη και τα διάφορα πράγματα που σχετίζονται με τον Ιησού Χριστό. Κάνει βάπτισμα στο νερό και μερικές από τις εκκλησίες του ακόμη και σήμερα κάνουν βάπτισμα με ολοκληρωτική κατάδυσι στο νερό. Εορτάζει το Δείπνον του Κυρίου με άρτον και με το γέννημα της αμπέλου. Έχει πρεσβυτέρους ή επισκόπους και διακόνους. (Φιλιππ. 1:1) Και όσον αφορά την Αγία Γραφή, σαν σύνολο, αυτές οι ίδιες οι Γραφές που οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά χρησιμοποιούσαν ως τον καιρό που άρχισε η έκδοσις της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών το 1950 μ.Χ. περιήλθαν σ’ εμάς από τις Βιβλικές Εταιρίες που ίδρυσαν οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου.

¹⁴ Είναι τελείως φανερό ότι έχουν αναμίξει τον Ιησού Χριστό με τη διαμόρφωσι του Χριστιανικού κόσμου, ο οποίος μέχρι τώρα ισχυρίζεται ότι είναι η αληθινή του Εκκλησία. Επίσης, ο Ιεχωβά θεωρεί υπόλογο τον Χριστιανικό κόσμο σύμφωνα με τα λόγια του και σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του. Γι’ αυτό τον λόγο ο Ιεχωβά ζητεί από τον Χριστιανικό κόσμο να ζη σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του και τον θεωρεί υπεύθυνο για την αποτυχία του να ζη σύμφωνα με τις απαιτήσεις Του. Γι’ αυτό τον λόγο ο Ιεχωβά θα φέρη επάνω σ’ αυτόν μια δικαία τιμωρία. Σ’ αυτό το ‘τέλος του συστήματος πραγμάτων’ Αυτός τον κρίνει σαν άπιστο στις θρησκευτικές του ομολογίες. Αυτός ο Χριστιανικός κόσμος είναι το σύγχρονο αντίστοιχο των απίστων Ισραηλιτών των αρχαίων χρόνων.

15, 16. Πώς η παραβολή του Ιησού για τον σίτο και τα ζιζάνια δείχνει ότι αυτός είναι αναμεμιγμένος με την ανάπτυξι του Χριστιανικού κόσμου μέχρι σήμερα;

¹⁵ Προς επιβεβαίωσι της Γραφικής αποδείξεως ότι ανέμιξαν τον Ιησού Χριστό με την ανάπτυξι του Χριστιανικού κόσμου υπάρχει η παραβολή του σίτου και των ζιζανίων (ήρας). Είναι αλήθεια ότι ο Ιησούς Χριστός «ο Υιός του ανθρώπου» δεν έσπειρε αυτά τα ζιζάνια στον αγρό του. Ο εχθρός του, ο Σατανάς ο Διάβολος το έκαμε. Στην παραβολή, οι δούλοι του Σπορέως γρήγορα ανακάλυψαν την ύπαρξι των ζιζανίων μέσα στον αγρόν του σίτου. Ήθελαν να ξερριζώσουν τα ζιζάνια. Αλλ’ ο Σπορεύς, ο ιδιοκτήτης του αγρού του σίτου δεν τους επέτρεψε να το κάμουν. Λόγω της υπομονής του και της μακροθυμίας του διέταξε τους δούλους ν’ αφήσουν και τα ζιζάνια και τον σίτο ν’ αναπτυχθούν μαζί μέχρι τον καιρό του θερισμού. Τότε πρώτα θα διέτασσε ν’ αποχωρισθούν από τον σίτο τα ζιζάνια που θα είχαν αναπτυχθή πλήρως.

¹⁶ Σε εκπλήρωσι αυτού του χαρακτηριστικού της παραβολής του Ιησού, αυτός δεν διέταξε την καταστροφή του Χριστιανικού κόσμου αμέσως μόλις θα έκαμε την εμφάνισί του. Του επέτρεψε να εξαπλωθή. Μ’ αυτήν την έννοια είναι ο Χριστός αναμεμιγμένος με την παρούσα ανάπτυξι του Χριστιανικού κόσμου σε διαστάσεις που είναι τώρα μεγαλύτερος από κάθε άλλη φορά στην ιστορία του. Ακόμη μέχρι αυτή τη στιγμή ο Ιησούς Χριστός δεν έχει καταστρέψει τον Χριστιανικό κόσμο. Αυτός εξακολουθεί, με την άδειά του, να καταλαμβάνη χώρο στον αγρό του Σπορέως, στον ‘αγρό του,’ στον ‘θρησκευτικό του αγρό.’—Ματθ. 13:24-27· παράβαλε με 1 Κορ. 3:9.

17. Ποιοι χειρίζονται το συμβολικό «δίκτυο» και τι έλεγαν τα τεύχη της Σκοπιάς του 1891 και 1912 ότι εξεικονίζει αυτό το ‘δίχτυ’;

¹⁷ Κάτι ακόμη που εξεικονίζει τη συσχέτισι του Ιησού με τον Χριστιανικό κόσμο είναι η παραβολή του δικτύου. (Ματθ. 13:47-50) Οι αλιείς που χειρίζονται το δίχτυ εξεικονίζουν τους ουρανίους αγγέλους που ενεργούν κάτω από την κατεύθυνσι του ενδοξασμένου Ιησού Χριστού. Αλλά τι εξεικονίζει το ίδιο το δίχτυ; Επειδή η παραβολή λέγει ότι «ομοία είναι η βασιλεία των ουρανών με δίκτυον,» μήπως αυτό σημαίνει ότι το δίχτυ συμβολίζει τα 144.001 μέλη της τάξεως «της βασιλείας των ουρανών»; Όχι, δεν μπορεί να συμβαίνη αυτό αν εξετάσωμε όλα τα χαρακτηριστικά της παραβολής μαζί. Το βιβλίο «Ελθέτω η Βασιλεία σου» που δημοσιεύθηκε το 1891 έλεγε στη σελίδα 214 ότι το δίχτυ συμβόλιζε την ‘κατ’ όνομα Χριστιανική Εκκλησία.’ Η Σκοπιά της 15ης Ιουνίου 1912 (στην Αγγλική) στη σελίδα 201 και κάτω από τον τίτλον «Η Παραβολή του Δικτύου» το εχαρακτήριζε ως «το δίκτυον του Ευαγγελίου με την πλήρη ποικιλία των εκκλησιών κάθε είδους.»

18. Τι έλεγε η Σκοπιά της 15ης Φεβρουαρίου 1968 ότι εξεικόνιζε το δίχτυ;

¹⁸ Πιο πρόσφατα το τεύχος της Σκοπιάς της 15ης Φεβρουαρίου 1968 περιείχε ένα κύριο άρθρο με τίτλο «Ρίψατε τα Δίκτυα Υμών Προς Αλίευσιν.» Στη σελίδα 110 και παρ. 6 λέγει: «Το δίχτυ συμβολίζει την επίγεια οργάνωσι, η οποία ομολογεί ότι είναι η εκκλησία του Θεού και είναι στη νέα διαθήκη με τον Θεό μέσω του Μεσίτου Ιησού Χριστού. Έτσι αυτή ισχυρίζεται ότι είναι ο πνευματικός Ισραήλ, το άγιον έθνος, το οποίον είναι χρισμένο με το πνεύμα του Θεού για να συμβασιλεύση με τον Ιησού Χριστό στην ουράνια βασιλεία. Περιλαμβάνει τους αληθείς οπαδούς και τους ψευδείς ή απίστους οπαδούς. Λογικώς περιλαμβάνει τον «Χριστιανικό κόσμο» με τις εκατοντάδες χιλιάδων των καθ’ ομολογίαν Χριστιανών, που ανήκουν σ’ εκατοντάδες δογμάτων τα οποία ονομάζονται Χριστιανικά.»

19, 20. (α) Με ποια πείρα του Ιεχωβά ομοιάζει η πείρα του Ιησού με το συμβολικό κόκκο του σινάπεως, όπως αναφέρεται στον Ιερεμία 2:21-23; (β) Στον Ωσηέ 10:1-4 πώς ο Ιεχωβά περιέγραψε τον εκφυλισμό του Ισραήλ σαν μια συμβολική άμπελο;

¹⁹ Έτσι στις παραβολές της βασιλείας ο Ιησούς Χριστός εξεικόνιζε τη σύνδεσί του με τη διαμόρφωσι και την ανάπτυξι τής κατ’ όνομα Χριστιανικής οργανώσεως του Χριστιανικού κόσμου. Η συσχέτισίς του με τον Χριστιανικό κόσμο είναι όμοια με τη συσχέτισι του ουρανίου Πατρός του Ιεχωβά με τον αποστάτη Ισραήλ των αρχαίων χρόνων. Ο σκοπός του Ιεχωβά όταν ίδρυσε το έθνος Ισραήλ το 1513 π.Χ. ήταν καλός και δίκαιος. Αλλά τι συνέβη σ’ εκείνο το έθνος που αυτός είχε εκλέξει και φυτεύσει στην Υποσχεμένη Γη της Παλαιστίνης; Ο ίδιος ο Ιεχωβά απαντά σ’ αυτό το ερώτημα στον Ιερεμία 2:21-23, ΜΝΚ. Εκεί λέγει: «Εγώ δε σε εφύτευσα άμπελον εκλεκτήν, σπέρμα όλως αληθινόν· πώς λοιπόν μετεβλήθης εις παρεφθαρμένον κλήμα αμπέλου ξένης εις εμέ; Δια τούτο και εάν πλυθής με νίτρον και πληθύνης εις σεαυτόν το σμήγμα, η ανομία σου μένει σεσημειωμένη ενώπιόν μου, λέγει ο Υπέρτατος Κύριος Ιεχωβά. Πώς δύνασαι να είπης, Δεν εμιάνθην, δεν υπήγα οπίσω των Βααλείμ; ιδέ την οδόν σου εν τη φάραγγι, γνώρισον τι έπραξας· είσαι ταχεία δρομάς διατρέχουσα εν ταις οδοίς αυτής.»

²⁰ Επίσης στον Ωσηέ 10:1-4 ο Ιεχωβά λέγει: «Ο Ισραήλ είναι άμπελος ευκληματούσα· εκαρποφόρησεν αφθόνως· κατά το πλήθος των καρπών αυτού επλήθυνε τα θυσιαστήρια· κατά την αγαθότητα της γης αυτού ελάμπρυνε τα αγάλματα. Η καρδία αυτών είναι μεμερισμένη· τώρα θέλουσι τιμωρηθή· . . . Ελάλησαν λόγους, ομνύοντες ψευδώς, ενώ έκαμνον συνθήκην· όθεν η καταδίκη θέλει εκβλαστήσει ως το κώνειον εν ταις αύλαξι του αγρού.»

21. (α) Πώς η Ιουδαϊκή γενεά των ημερών του Ιησού έδειξε την αποστασία της; (β) Τίνος η πείρα απαντά στο ερώτημα σχετικά με το αν ο Ιησούς μπορούσε να φυτεύση ένα συμβολικό κόκκο σινάπεως και απ’ αυτόν ν’ αναπτυχθή ένα διαφορετικό δένδρο;

²¹ Στις ημέρες του Ιησού Χριστού και των αποστόλων του το έθνος Ισραήλ ήταν αποστάτης ακριβώς όπως στις ημέρες του Ιερεμία και του Ωσηέ. Στην πραγματικότητα, οι απόγονοι του Ισραήλ ήσαν εκείνοι που επέτυχαν τον θάνατο του Ιησού του Μεσσίου και εδίωξαν τους αποστόλους και τους μαθητάς του πρώτου αιώνος. Αυτοί ειδικά οι Ισραηλίται ήσαν εκείνοι για τους οποίους ο Ιησούς, όπως και ο Ησαΐας, είπε ότι είχαν κλείσει τους οφθαλμούς των και ότι τα ώτα των δεν ήκουαν και η καρδία των δεν εννοούσε ώστε να μη είναι γι’ αυτούς καμμιά πνευματική θεραπεία. (Ησ. 6:9, 10· Ματθ. 13:13-15· Πράξ. 28:24-28) Γι’ αυτό εκείνη η αποστάτις γενεά υπέστη τελική καταστροφή το 70 μ.Χ. Έτσι τώρα μπορεί κανείς να ρωτήση. Πώς ο Ιησούς ως ο Σπορεύς της παραβολής εφύτευσε τον συμβολικό κόκκο του σινάπεως, κι εν τούτοις ανεπτύχθη ένα δένδρο διαφορετικού είδους, το διεφθαρμένο πλαστό αντίγραφο που καλείται Χριστιανικός κόσμος; Η πείρα του Ιεχωβά Θεού με το αρχαίο έθνος Ισραήλ δίνει τη θεία απάντησι σ’ ένα τέτοιο ερώτημα!

22. Γιατί ο Ιησούς μπορούσε να πη την παραβολή του κόκκου του σινάπεως και να έχη υπ’ όψιν ότι το πλήρες αναπτυγμένο «δένδρο» εξεικόνιζε μια πλαστή οργάνωσι;

²² Ο Ιησούς Χριστός με την προφητική του διορατικότητα μπορούσε να προβλέψη τι θα προέκυπτε από τον συμβολικό κόκκο του σινάπεως που εφύτευσε τον πρώτον αιώνα. Εγνώριζε την ιστορία του Ισραήλ καθώς και όλες τις προφητείες. Έτσι μπορούσε να πη την παραβολή του κόκκου του σινάπεως και να έχη υπ’ όψιν την παραποίησι της «βασιλείας των ουρανών,» δηλαδή τον Χριστιανικό κόσμο, ο οποίος εξεικονίζετο από το πλήρως ανεπτυγμένο δένδρο του σινάπεως στο οποίο θα κατασκήνωναν τα «πετεινά του ουρανού.»—Ματθ. 13:25, 38, 39· 24:23-25.

23. (α) Τι δεν πρέπει να συμπεράνωμε από το γεγονός ότι η παραβολή δεν δείχνει αν κατεστράφη το δένδρο του σινάπεως; (β) Τι δεν δείχνει η παραβολή του δικτύου σχετικά με αυτό το αλιευτικό δίχτυ;

²³ Η παραβολή του Ιησού δεν μας δείχνει ότι εκείνο το οποίον εσυμβολίζετο από το «δένδρο» που ήταν γεμάτο πτηνά κατεστράφη. Εν τούτοις αυτό δεν είναι ένα επιχείρημα ότι αυτή η καταστροφή δεν θα έλθη επάνω στο συμβολικό «δένδρο,» δηλαδή στον Χριστιανικό κόσμο. (Παράβαλε με το Λουκά 13:5-9.) Το ίδιο πράγμα μπορεί να λεχθή σχετικά με το δίχτυ. Η παραβολή του Ιησού δεν δείχνει ότι το δίχτυ κατεστράφη. Αλλ’ ούτε δείχνει η παραβολή ότι το δίχτυ χρησιμοποιήθηκε πάλι. Αν επρόκειτο να χρησιμοποιηθή πάλι, θα έβγαζε από τη «θάλασσα» την ίδια ακριβώς ποικιλία θαλασσινών που είχε περιγραφή στην παραβολή. Έτσι το γεγονός ότι η παραβολή δεν προχωρεί για να διευκρινίση αυτό το σημείο, δεν σημαίνει ότι εκείνο που εξεικονίζεται από το δίχτυ δεν θα καταστραφή στον ωρισμένο καιρό του Θεού. Κάτω από την κατεύθυνσι των αγγέλων διεξάγεται ένα έργο μ’ αυτό το συμβολικό δίχτυ επί δέκα εννέα αιώνες. Αλλ’ ευθύς μόλις το έργο του διαχωρισμού των ειδών των θαλασσινών που έχουν συλληφθή από αυτό το συμβολικό δίχτυ συμπληρωθή, αυτό το έργο αλιεύσεως δεν θα επαναληφθή.

24. Μολονότι η παραβολή δεν το διευκρινίζει, γιατί είναι βέβαιο ότι το συμβολικό δίχτυ θα καταστραφή στον ωρισμένο καιρό του Θεού;

²⁴ Εφ’ όσον το δίχτυ συμβόλιζε την «κατ’ όνομα Χριστιανική Εκκλησία» ή ‘την οργάνωσι των καθ’ ομολογίαν Χριστιανών στους οποίους περιλαμβάνονται ο αληθινοί και ο ψευδείς οπαδοί,’ το συμβολικό δίχτυ στην πραγματικότητα θα καταστραφή. Αυτό το θρησκευτικό σύστημα που περιλαμβάνει τον Χριστιανικό κόσμο θ’ απορριφθή και δεν θα χρησιμοποιηθή ποτέ πια. Μέχρι, το τέλος της ‘συντελείας του αιώνος’ ο Ιεχωβά Θεός θα έχη συλλέξει όλους τους καλούς «ιχθείς» για την πραγματική «βασιλεία των ουρανών.» (Ματθ. 4:17· 13:47-50) Έτσι το γεγονός ότι η παραβολή παραλείπει να διευκρινίση αυτό το σημείο δεν αποδεικνύει ότι το συμβολικό δίχτυ δεν θα πραγματοποιήση τον σκοπό του και δεν θα καταστραφή, δηλαδή δεν θα τεθή κατά μέρος για να μη χρησιμοποιηθή ποτέ πια. Και όμως ο Ιησούς είπε ότι «η βασιλεία των ουρανών» ήταν όμοια με αυτό το δίχτυ. Ασφαλώς λοιπόν το δίχτυ δεν εξεικόνιζε την τάξι της Βασιλείας με τα 144.001 μέλη.

ΤΙ ΘΑ ΛΕΧΘΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΝΖΥΜΟΥΣ ΑΡΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ;

25. Μολονότι η κατ’ όνομα Χριστιανική οργάνωσις έχει γίνει ένζυμη από τις βαβυλωνιακές δοξασίες, ποιο ερώτημα θα μπορούσε να κάμη κανείς ακόμη σχετικά με τη ζύμη που έκρυψε η γυναίκα και για ποιον λόγο;

²⁵ Δεν υπάρχει αμφιβολία σχετικά με το ότι η κατ’ όνομα Χριστιανική οργάνωσις, η οποία εξεικονίσθηκε από το «δένδρον» του σινάπεως που ήταν γεμάτο από πτηνά, έχει διαφθαρή από τις Βαβυλωνιακές δοξασίες και ψευδείς διδασκαλίες. Στις προηγούμενες συζητήσεις μας τονίσθηκε το γεγονός ότι αυτή η διαφθορά της καθ’ ομολογίαν Χριστιανικής οργανώσεως εξεικονίσθηκε στην παραβολή του Ιησού στην οποία μια γυναίκα έκρυψε ένα μέρος προζυμίου σε τρία μέτρα αλεύρου για να κάμη ένζυμη ολόκληρη τη ποσότητα. (Ματθ. 13:33) Εν τούτοις κάποιος μπορεί ακόμη να δυσκολεύεται ν’ αποδεχθή αυτή την εξήγησι της παραβολής. Ίσως να ρωτήση. Μπορεί πράγματι το προζύμι σ’ αυτή την παραβολή να εξεικονίζη κάτι κακό και διεφθαρμένο της θρησκείας; Δεν θα μπορούσε να συμβολίζη τη δύναμι η οποία επηρεάζει ευμενώς την αληθινή Χριστιανική εκκλησία των κληρονόμων της βασιλείας με δικαιοσύνη και οσιότητα; Επί παραδείγματι, ας εξετάσωμε τα πράγματα τα οποία προσεφέροντο στον Ιεχωβά Θεό σύμφωνα με τον νόμο του Μωυσέως και τα οποία περιείχαν προζύμι που ήταν αποδεκτό απ’ Αυτόν! Δεν σημαίνει αυτό ότι οι Άγιες Γραφές χρησιμοποιούν τη ζύμη, δηλαδή το προζύμι σαν ένα σύμβολο αγαθωσύνης και δικαιοσύνης; Δεν θα μπορούσε επίσης να σημαίνη το ίδιο και στην παραβολή του Ιησού για το προζύμι που έκρυψε η γυναίκα μέσα στη λεκάνη με την ποσότητα τριών μέτρων αλεύρου;

26. Ποιον τρόπο λογικεύσεως θα μπορούσε ν’ ακολουθήση αυτός που υποβάλλει την ερώτησι σχετικά με το προζύμι που υπήρχε στους δύο άρτους που προσέφερε ο αρχιερεύς την ημέρα της Πεντηκοστής;

²⁶ Μια εξέχουσα περίπτωσις που θα μπορούσαμε ν’ αναφέρωμε και στην οποία προσεφέροντο ένζυμα στον Ιεχωβά με δική του εντολή και τα οποία εγίνοντο αποδεκτά από Αυτόν είναι οι δύο ένζυμοι άρτοι που ο Ιουδαίος αρχιερεύς προσέφερε την ημέρα της Εορτής των Εβδομάδων ή Πεντηκοστής, η οποία έπεφτε την έκτη ημέρα του εαρινού σεληνιακού μηνός Σιβάν. Αυτή ήταν η πεντηκοστή ημέρα από τη 16η ημέρα του μηνός Νισάν που ο αρχιερεύς προσέφερε τα πρωτογεννήματα του θερισμού της κριθής. (Λευιτ. 23:15-17· Δευτ. 16:9-12· Πράξ. 20:16· 1 Κορ. 16:8) Αν λάβη κανείς υπ’ όψιν τον σεβασμό που απεδίδετο σ’ αυτούς τους δύο άρτους, θα μπορούσε να σκεφθή με τον ακόλουθο τρόπο: Ο Ιεχωβά την ημέρα της εορτής εδέχετο τους δύο άρτους που περιείχαν προζύμι. Επομένως το γεγονός ότι ο Ιεχωβά εδέχετο σ’ αυτή την περίπτωσι κάτι που ήταν ένζυμο δεν αποδεικνύει ότι σ’ αυτή ειδικά την περίπτωσι το προζύμι είχε μια καλή έννοια; Δεν αποδεικνύει επίσης ότι κατά περιστάσεις το προζύμι μπορεί να έχη μια καλή συμβολική έννοια από την άποψι του Θεού; Διότι είναι αλήθεια ότι ο ένζυμος άρτος ήταν ο προσφιλής άρτος στον αρχαίο λαό του Ιεχωβά, ενώ ο άζυμος άρτος εθεωρείτο «άρτος θλίψεως.» (Δευτ. 16:1-3) Χωρίς αμφιβολία αυτό πρέπει να δίνη μια ευνοϊκή άποψι στη ζύμη όταν χρησιμοποιήται ως σύμβολο στην Αγία Γραφή.

27. Αν ακολουθήσωμε αυτόν τον τρόπο λογικεύσεως, σε πιο συμπέρασμα μάς οδηγεί σχετικά με τη σημασία της ζύμης στο αντίτυπο των δύο άρτων της Πεντηκοστής ;

²⁷ Αν ακολουθήσωμε ένα τέτοιο τρόπο λογικεύσεως σχετικά με τους δύο ένζυμους άρτους που προσεφέροντο την εορτή των Εβδομάδων, τότε πού θα μας οδηγήση αυτό λογικώς; Στο εξής: Εκείνοι οι δύο άρτοι της Πεντηκοστής ήσαν τυπικοί και προεσκίαζαν πράγματα μελλοντικά σύμφωνα με τον σκοπό του Θεού. Έτσι στο αντίτυπο εκείνης της προσφοράς των δύο ένζυμων άρτων στις 6 του μηνός Σιβάν, εκείνο που συμβολίζεται από τη ζύμη των άρτων πρέπει να είναι κάτι καλό, δίκαιο, αγαθό. Επομένως ρωτούμε, Τι εξεικόνιζαν αυτοί οι δύο ένζυμοι άρτοι; Εξεικόνιζαν την αληθινή Χριστιανική εκκλησία των ατελών ανθρωπίνων πιστών που ήλθε σε ύπαρξι την ημέρα της Πεντηκοστής στο έτος 33 μ.Χ. (Σκοπιά της Σιών της 1ης Μαρτίου 1898, σελ. 68 παρ. 4, στην Αγγλική) Έτσι, τώρα, αν την ημέρα της Πεντηκοστής η ζύμη εξεικόνιζε κάτι καλό, τότε λογικά η νέα Χριστιανική εκκλησία εξεικονίζεται σαν να ξεκίνησε με μια αντιτυπική ζύμη αγαθωσύνης μέσα της με κάποια ειδική ‘χάρι του Αγίου Πνεύματος.’ Κι όλα αυτά πριν ακόμη εκχυθή το άγιο πνεύμα!

28. Εν τούτοις σε αρμονία με τη Σκοπιά, τι συμβολίζει η ζύμη στους τυπικούς άρτους της Πεντηκοστής ;

²⁸ Αλλά ξεκίνησαν τα ανθρώπινα μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας με κάποια δική τους εσωτερική αξία την ημέρα της Πεντηκοστής όταν ξεχύθηκε το πνεύμα του Θεού επάνω τους; Όχι, δεν είχαν δική τους δικαιοσύνη. Γι’ αυτό η ζύμη που περιελαμβάνετο στην προσφορά των πρωτογεννημάτων του θερισμού του σίτου έχει από πολύ καιρό εξηγηθή ότι συμβολίζει την αμαρτία, την αμαρτία που τα μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας των κεχρισμένων κληρονόμων της Βασιλείας εκληρονόμησαν από τον απειθή Αδάμ. (Ρωμ. 5:12. Βλέπε επίσης τη Σκοπιά της 15 Ιουνίου 1912, στην Αγγλική σελ. 198, δευτέρα παράγραφος κάτω από τον τίτλο «Η Παραβολή της Ζύμης.») Εν τούτοις την ημέρα της Πεντηκοστής το 33 μ.Χ. αλήθευσε για τα ατελή μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας ότι «το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας.»—1 Ιωάν. 1:7· Βλέπε σελ. 229, παρ. 1 έως σελ. 231 του Βιβλίου ο Ναός, υπό Άλφρεντ Εντερσχάιμ, έκδοσις του 1881.b

29. (α) Με ποια ημέρα της προσφοράς των πρωτογεννημάτων συνδέεται η ημέρα της Πεντηκοστής και πώς; (β) Τι μπορεί να λεχθή για τη ζύμη σχετικά με την ημέρα της προσφοράς των πρωτογεννημάτων του θερισμού η οποία προηγείτο;

²⁹ Αυτή η εξήγησις για τη ζύμη που υπήρχε στους δύο άρτους της Πεντηκοστής ενισχύεται κι από ένα άλλο γεγονός, το εξής: Η Πεντηκοστή, η ημέρα της εορτής των Εβδομάδων (Σαμπουώθ), συνδέεται στον υπολογισμό του χρόνου με την ημέρα της προσφοράς των πρωτογεννημάτων του θερισμού της κριθής. Αυτή η προσφορά γινόταν στις δεκαέξη του μηνός Νισάν, την Τρίτη ημέρα μετά το Πάσχα. (Λευιτ. 23:9-17) Όταν στις δεκαέξη του μηνός Νισάν ο αρχιερεύς κινούσε «εν δράγμα εκ των απαρχών του θερισμού,» δεν προσεφέρετο ζύμη μαζί μ’ αυτό. Προσεφέροντο επίσης δύο δέκατα ενός εφά «σεμιδάλεως εζυμωμένης μετά ελαίου» καθώς και «οι τέταρτον του ιν οίνου,» αλλ’ όχι ζύμη. (Λευιτ. 23:13) Στην πραγματικότητα αυτή η τελετή εγίνετο εντός της επταημέρου εορτής των αζύμων, στη διάρκεια της οποίας δεν έπρεπε ούτε να υπάρχη προζύμι ούτε να φαγωθή. Γιατί λοιπόν δεν υπήρχε προζύμι σ’ αυτήν την τελετή της δεκάτης έκτης του μηνός Νισάν ενώ αναφέρεται ότι στην εορτή της Πεντηκοστής υπήρχε;

30. (α) Αν η ζύμη εξεικόνιζε κάτι δίκαιο, τότε τι θα έδειχνε η έλλειψίς της την ημέρα της προσφοράς των πρωτογεννημάτων της κριθής; (β) Τι εξεικονίζετο από το δράγμα των πρωτογεννημάτων του θερισμού της κριθής;

³⁰ Αν η ζύμη εθεωρείτο ως σύμβολο ευνοίας, επειδή ο Θεός την απεδέχετο την ημέρα της Πεντηκοστής, τότε γιατί δεν επετρέπετο να υπάρχη ζύμη στις προσφορές που εγίνοντο με την κίνησι του δράγματος των πρωτογεννημάτων του θερισμού της κριθής; Αν η ζύμη ήταν σύμβολο με μια καλή έννοια, τότε η απουσία της δεν θα έδειχνε ότι κάτι καλό έλειπε από την προσφορά του δράγματος των πρωτογεννημάτων της κριθής που έκανε ο αρχιερεύς; Ναι, στην προκειμένη προφητική εικόνα θα εξεικόνιζε ότι έλειπε κάποια αρετή ή κάποια ‘χάρις του αγίου πνεύματος.’ Αλλά συμβαίνει πραγματικά αυτό; Για να βρούμε την απάντησι πρέπει πρώτα να εξετάσωμε τι εξεικονίζετο από το δράγμα των πρωτογεννημάτων του θερισμού της κριθής. Δεν ήταν κανείς άλλος από τον αναστημένο Κύριον Ιησούν Χριστόν.—1 Κορ. 15:20.

31. (α) Ποια ημέρα αναστήθηκε ο Ιησούς και γιατί τότε; (β) Το γεγονός ότι δεν επετρέπετο η ζύμη εκείνη την ημέρα στον Ισραήλ τι εσυμβόλιζε σχετικά με την ανάστασι του Ιησού;

³¹ Σε αρμονία μ’ αυτό το γεγονός, ο Ιησούς Χριστός ανεστήθη εκ νεκρών την Κυριακή στις δεκαέξη του μηνός Νισάν του 33 μ.Χ. στο μέσον της επταημέρου εορτής των αζύμων. Βεβαίως τον καιρό της ένδοξης αναστάσεώς του δεν έλειπε απ’ αυτόν κάτι καλό, κάποια αρετή ή κάποια ‘χάρις του αγίου πνεύματος,’ ένα γεγονός που θα μπορούσε να συμβολίζεται έτσι αν θεωρούσαμε τη ζύμη που έλειπε ως ένα σύμβολο εύνοιας, ως ‘ζύμη της δικαιοσύνης.’ Εντελώς αντίθετα μ’ αυτό, η απουσία της ζύμης στις δεκαέξη του μηνός Νισάν, όταν εκινείτο το δράγμα των πρωτογεννημάτων του θερισμού της κριθής εξεικόνιζε ότι ο Ιησούς Χριστός ανεστήθη σαν ένα τέλειο, δίκαιο και αναμάρτητο πνευματικό πρόσωπο. Στην ανάστασί του, όπως λέγει η 1 Τιμόθεον 3:16, ο Ιησούς «εδικαιώθη εν πνεύματι.» Δεν υπήρχε καμμιά συμβολική ‘ζύμη’ γι’ αυτόν.

32. (α) Τι είπε ο Ιησούς για τον άρτο που έκοψε όταν εθέσπισε το Δείπνο του Κυρίου; (β) Επομένως τι συμβόλιζε εκείνος ο άζυμος άρτος;

³² Σχετικά μ’ αυτό είναι και το εξής γεγονός: Η δεκάτη έκτη του μηνός Νισάν, η ημέρα που προσεφέροντο στον Ιεχωβά Θεό τα πρωτογεννήματα του θερισμού της κριθής, ήταν η τρίτη ημέρα μετά το Πάσχα. Αφού ο Ιησούς Χριστός εώρτασε το δείπνο του Πάσχα στις δεκατέσσερις Νισάν το 33 μ.Χ., πήρε άζυμον άρτον, τον έκοψε και είπε στους πιστούς του αποστόλους: «Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμα μου.» (Ματθ. 26:26) Εφ’ όσον δεν υπήρχε ζύμη μέσα στον άρτον που χρησιμοποιήθηκε, μήπως αυτό εσήμαινε, αν λάβωμε σαν βάσι ότι η ζύμη είναι ένα καλό σύμβολο, ότι το υλικό σώμα του Ιησού δεν είχε κάτι το ζωτικό, ότι εστερείτο δικαιοσύνης, ότι εστερείτο κάποιας ‘χάριτος του αγίου πνεύματος;’ Ασφαλώς όχι! Ο άζυμος άρτος, που ο Ιησούς είπε ότι συμβόλιζε το σώμα του, εξεικόνιζε το γεγονός ότι το υλικό σώμα του Ιησού ήταν απηλλαγμένο από κάθε αμαρτία και ατέλεια.—Εβρ. 7:26.

33. Πώς λοιπόν χρησιμοποιούν οι Άγιες Γραφές τη ζύμη σαν ένα σύμβολο, και ποιες αποδείξεις έχομε για να το υποστηρίξωμε αυτό;

³³ Σύμφωνα μ’ όλα τα προηγούμενα, τα τεύχη της Σκοπιάς της 15ης Μαΐου 1900 και 15ης Ιουνίου 1910 (στην Αγγλική), είχαν δίκιο όταν έλεγαν ότι σαν ένα σύμβολο η ζύμη ή το προζύμι χρησιμοποιείται σε ολόκληρη την Αγία Γραφή με μια δυσμενή έννοια ή με μια αρνητική άποψι. Από την αρχή ακριβώς της Αγίας Γραφής που γίνεται μνεία για τη ζύμη ή προζύμι, στην Έξοδο 12:15-20· 13:7 μέχρι την τελευταία μνεία στους Γαλάτας 5:9, οι Άγιες Γραφές χρησιμοποιούν τη ζύμη σαν ένα σύμβολο εκείνου που είναι κακό. Αν χρειαζώμεθα μάρτυρες γι’ αυτό το γεγονός έχομε τουλάχιστον ΔΥΟ μάρτυρες που πιστοποιούν το γεγονός ότι η Αγία Γραφή ομοιόμορφα χρησιμοποιεί τη ζύμη για να συμβολίση κάτι κακό, αδικία, πλάνη, αμαρτία. Ο Ιησούς αναφέρθηκε στη ζύμη των Φαρισαίων και στη ζύμη του Ηρώδη. (Ματθ. 16:6-12· Μάρκ. 8:15· Λουκ. 12:1) Ο Παύλος προειδοποίησε εναντίον της ζύμης που κάνει ένζυμο ολόκληρο το φύραμα ή την ποσότητα. Ομιλεί για την τυπική εορτή των αζύμων και διευκρινίζει τι συμβολίζει η ζύμη, διότι λέγει: «Το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών ο Χριστός· ώστε ας εορτάζωμεν ουχί με ζύμην παλαιάν, ουδέ με ζύμην κακίας και πονηρίας αλλά με άζυμα ειλικρινείας και αληθείας.»—1 Κορ. 5:6-8· παράβαλε με Δευτερονόμιον 17:6, 7· 19:15· 1 Τιμόθεον 5:19· Εβραίους 10:28.c

34. Επομένως, τι εξεικονίζει η παραβολή της ζύμης;

³⁴ Έχοντας υπ’ όψιν όλα αυτά, ο Ιησούς δεν έκαμε εξαίρεσι σχετικά με την έννοια της ζύμης όταν έδωσε την παραβολή της γυναίκας που έκρυψε ένα κομμάτι ζύμης σε τρία μέτρα αλεύρου. Με την συνέπεια που εχαρακτήριζε τη διδασκαλία του, ο Ιησούς χρησιμοποίησε την περίπτωσι της ζύμης για να συμβολίση κάτι κακό. Έτσι η παραβολή πρέπει να δείχνη κάτι δυσμενές σχετικά μετά ζητήματα που συνδέονται με τη ‘βασιλεία των ουρανών.’ Το γεγονός ότι ολόκληρο το φύραμα έγινε ένζυμο εξεικονίζει προφητικά τη διαφθορά της καθ’ ομολογίαν Χριστιανικής εκκλησίας με τις Βαβυλωνιακές πλάνες της διδασκαλίας και των συνηθειών. Εξεικονίζει τη συμβολική ζύμωσι εκείνου που εξεικονίζεται από το πλήρως ανεπτυγμένο φυτό του σινάπεως. Πολύ κατάλληλα, λοιπόν, και ο Ματθαίος και ο Λουκάς θέτουν την παραβολή της ζύμης αμέσως μετά την παραβολή του κόκκου σινάπεως, και ο Λουκάς ορθά την παραθέτει αμέσως μετά από μια καυστική επίπληξι των υποκριτικών θρησκευόμενων.—Λουκ. 13:10-21.

[Υποσημειώσεις]

Σε συμφωνία με το ανωτέρω απόσπασμα, διαβάζομε τα εξής στην έκδοσι Βιβλικόν Σχολιολόγιον επί της Παλαιάς Διαθήκης υπό Κάιλ εντ Ντέλιτς, (Τόμος ΙΙ - Η Πεντάτευχος) και κάτω από τον υπότιτλο (σελίς 437) «Αγιασμός τον Σαββάτου και των Εορτών του Ιεχωβά.—Κεφ. XXIII» στις γραμμές 16-34 της σελίδος 443:

«‘ . . . Εδάφ. 20. «Ο ιερεύς θα κινήση αυτά (τα δύο αρνία της ειρηνικής προσφοράς) μαζί με τους άρτους των πρωτογεννημάτων ως κινητήν προσφοράν ενώπιον του Ιεχωβά· μετά των δύο αρνίων (αυτά που μόλις προανεφέρθηκαν), αυτοί (οι άρτοι) θα είναι άγιοι ενώπιον του Ιεχωβά δια τον ιερέα.»’. . . Η προσφορά περί αμαρτίας είχε σκοπό να κάμη τον λαό Ισραήλ να συναισθάνεται και να έχη επίγνωσι της αμαρτίας εκ μέρους της εκκλησίας του Ισραήλ, ώστε όταν έτρωγαν τον καθημερινό ένζυμο άρτο δεν έπρεπε να χρησιμοποιούν τη ζύμη της παλαιάς των φύσεως, αλλά να ζητούν και να παρακαλούν τον Κύριο τον Θεό τους να τους συγχωρή και να τους καθαρίζη από τις αμαρτίες των.»

«Η ζύμη θεωρείται, ως ένα σύμβολο διαφθοράς και ελλείψεως καθαρότητος. Η ‘ζύμη μέσα στο ζυμάρι’ είναι ένα από τα πράγματα που ‘μας εμποδίζουν να εκτελούμε το θέλημα του Θεού.’ Αυτή η ιδέα είχε κυρίως αναπτυχθή στην Καμπάλα (Ιουδαϊκή θεοσοφία). Επίσης στην Καινή Διαθήκη γίνεται μνεία για ‘ζύμη κακίας και πονηρίας’ η οποία έρχεται σε αντίθεσι με τα ‘άζυμα ειλικρινείας και αληθείας’ (1 Κορ. 5:8). Μ’ έναν όμοιο τρόπο αυτή η λέξις εφηρμόζετο σε ό,τι εθεωρείτο ότι ήταν μια διεφθαρμένη δοξασία των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων (Ματθ. 16:12· Μάρκ. 8:15).

«Εφηρμόζετο ιδιαιτέρως για να προσδιορίση την ανάμιξι ακαθάρτων στοιχείων καταγωγής μιας οικογενείας. Το (ένζυμο) ‘ζυμάρι’ ήταν εδώ σε αντίθεσι με τα συμφραζόμενα που μιλούν περί ‘καθαρού κοσκινισμένου αλεύρου.’ . . .»

Σπεύσατε στο Καταφύγιο της Αληθινής Βασιλείας

1. (α) Πώς έχει αποκαλυφθή η οργάνωσις που εξεικονίζεται από το συμβολικό «δένδρον» που αναπτύχθηκε από τον κόκκο του σινάπεως της παραβολής του Ιησού; (β) Πώς η πλειονότης του Χριστιανικού κόσμου είναι στην ίδια κατάστασι που περιγράφεται στον Ησαΐα 6:8-10;

Η ΟΡΓΑΝΩΣΙΣ που εξεικονίσθηκε από το «δένδρον,» που ανεπτύχθηκε από τον κόκκο του σινάπεως στην παραβολή του Ιησού, έχει αποκαλυφθή από το παγκόσμιο κήρυγμα των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά. (Ματθ. 13:31, 32) Συγκριτικώς λίγοι καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί έχουν φύγει από τη θρησκευτική αυτή οργάνωσι, δηλαδή από τον Χριστιανικό κόσμο, κι έχουν βρει καταφύγιο κάτω από την Μεσσιανική βασιλεία του Θεού που κηρύττεται από τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά. Όπως ο προφήτης Ησαΐας του ογδόου αιώνος π.Χ., αυτοί οι μάρτυρες έχουν επισκεφθή κι εξακολουθούν επανειλημμένως να επισκέπτωνται τους ανθρώπους του Χριστιανικού κόσμου, αλλά σε ποια πνευματική κατάστασι βρίσκεται σήμερα η μεγάλη πλειονότης του Χριστιανικού κόσμου; Στην ίδια, ακριβώς κατάστασι που προείπε ο προφήτης Ησαΐας, δηλαδή έχουν κλειστά τα μάτια τους και βαριά τα αυτιά τους και η καρδιά τους δεν δέχεται με εκτίμησι το άγγελμα της βασιλείας.—Ησ. 6:8-10.

2. Πόσον καιρό θα παραμείνουν αυτοί οι πνευματικώς ασθενείς άνθρωποι στον Χριστιανικό κόσμο;

² Πόσον καιρό θα παραμείνουν αυτοί οι άνθρωποι σ’ αυτή την πνευματικώς ασθενή κατάστασι μέσα στον Χριστιανικό κόσμο; Ο Ιεχωβά απήντησε προφητικά σ’ αυτό το ερώτημα με τους λόγους του που αναφέρονται στον Ησαΐα 6:11-13. Θα παραμείνουν εκεί μέχρις ότου ο Χριστιανικός κόσμος, που αναπτύχθηκε από τον κόκκο του σινάπεως, εξαλειφθή στην επερχόμενη «μεγάλη θλίψι.» (Ματθ. 24:21, 22) Βλέπε επίσης το άρθρον «Έχετε Ειπεί: ‘Ιδού εγώ! Απόστειλόν με’;» στο τεύχος της Σκοπιάς 15ης Ιανουαρίου 1967.

3. Γιατί οι θεοφοβούμενοι άνθρωποι έχουν καταφύγει στην εγκαθιδρυμένη βασιλεία του Θεού και πού τους έχει φέρει ο Ιεχωβά;

³ Οι Θεοφοβούμενοι άνθρωποι που εγκατέλειψαν τον καταδικασμένο Χριστιανικό κόσμο έχουν εξετάσει την κατάστασι και τα παγκόσμια γεγονότα που συμβαίνουν από το 1914 στο φως των Βιβλικών προφητειών. Απ’ αυτή την σύγκρισι διέκριναν ότι η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού στα χέρια του Υιού του Ιησού Χριστού εγεννήθη στους ουρανούς σ’ εκείνο το πολεμόπληκτο έτος. Αυτοί δεν ανεζήτησαν καταφύγιο στην Κοινωνία των Εθνών ως την «πολιτική έκφρασι της Βασιλείας του Θεού στη γη» ούτε στον σύγχρονο Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών ως την «τελευταία ελπίδα» του ανθρωπίνου γένους. Απορρίπτοντας τελείως αυτές τις απόψεις που εξέφρασαν οι κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου, αυτά τα άτομα που έχουν ανοιχτούς οφθαλμούς, ευήκοα ώτα και ειλικρινή καρδιά έχουν καταφύγει στην εγκαθιδρυμένη βασιλεία του Θεού και έχουν βρει καταφύγιο σ’ αυτήν, τρέχοντας, σαν να λέγαμε, «στα όρη» έξω από τη ζώνη του κινδύνου προτού ξεσπάση η «μεγάλη θλίψις.» (Ματθ. 24:16-22) Έτσι αυτοί έχουν έλθει σ’ έναν «παράδεισο» πνευματικού είδους, τον οποίον ο Ιεχωβά Θεός εδημιούργησε για τον αποκαταστημένο λαό του από το 1919, σε εκπλήρωσι των προφητειών της Αγίας Γραφής που μιλούν για την αποκατάστασι.—Ησ. 35:1-10· 65:17-25.

4, 5. (α) Πώς περιγράφονται στον Ησαΐα 32:1, 2, 17, 18, η ειρήνη και η ασφάλεια εκείνων που έχουν φερθή σ’ αυτόν τον πνευματικό παράδεισο; (β) Στην εκπλήρωσι αυτής της προφητείας, ποιοι είναι οι «άρχοντες» που αναφέρονται και πώς αυτοί συμβάλλουν στις ευλογητές συνθήκες του παραδείσου;

⁴ Η ειρήνη και η ασφάλεια, που απολαμβάνουν τώρα αυτοί κάτω από τη Μεσσιανική βασιλεία, περιγράφεται με παραστατικό τρόπο στον Ησαΐα 32:1, 2, 17, 18, με τα εξής λόγια: «Ιδού, βασιλεύς θέλει βασιλεύσει εν δικαιοσύνη, και άρχοντες θέλουσιν άρχει εν κρίσει. Και ο άνθρωπος θέλει είσθαι ως σκέπη από του ανέμου και ως καταφύγιον από της τρικυμίας· ως ποταμοί ύδατος εν ξηρά γη, ως σκιά μεγάλου βράχου εν γη διψώση. Το δε έργον της δικαιοσύνης θέλει είσθαι ειρήνη· και το αποτέλεσμα της δικαιοσύνης ησυχία και ασφάλεια εις τον αιώνα. Και ο λαός μου θέλει κατοικεί ειρηνικήν κατοικίαν και οικήματα ασφαλή και ησύχους τόπους ευπορίας.»

⁵ Εκείνοι που περιγράφονται εδώ ότι θα άρχουν ως «άρχοντες» δεν είναι οι «άρχοντες των Εκκλησιών» του Χριστιανικού κόσμου. Είναι οι «πρεσβύτεροι,» οι διωρισμένοι «επίσκοποι» των τριάντα πέντε χιλιάδων και πλέον εκκλησιών του απελευθερωμένου και αποκαταστημένου λαού του Ιεχωβά. Επειδή αυτοί είναι άμεσα υπεύθυνοι στον ουράνιο Βασιλέα, τον Ιησού τον Μεσσία, διεξάγουν με σύνεσι το έργον της ποιμάνσεως του ποιμνίου «εν κρίσει,» δηλαδή με ευθυκρισία, με δικαιοσύνη. Μ’ αυτόν τον τρόπο αυτοί συμβάλλουν στην ειρήνη, την ηρεμία, την αξιοπιστία και την ασφάλεια του πνευματικού παραδείσου στον οποίο ο Ιεχωβά έχει φέρει τους αποκαταστημένους λάτρεις του από το έτος 1919 μ.Χ.

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗ ΧΙΛΙΕΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣΣΙΟΥ

6. Πώς συμβαίνει ώστε το νέο σύστημα του Θεού πάνω στη γη ν’ αρχίση μ’ ένα πνευματικό παράδεισο, αλλά ποιο επίγειο έργο θα βρίσκεται ενώπιον εκείνων που θα είναι σ’ αυτόν τον παράδεισο;

⁶ Ακριβώς όπως η υδατοστεγής κιβωτός διαφύλαξε τον Νώε και την οικογένειά του καθώς και τα ζεύγη όλων των ζώων και των πτηνών από τον παγκόσμιο κατακλυσμό που έγινε το 2370-2369 π.Χ., έτσι ο πνευματικός παράδεισος με την προστασία του Ιεχωβά θα επιζήση από την επερχόμενη «μεγάλη θλίψι.» Οι πιστοί λάτρεις του Ιεχωβά που παραμένουν με πιστότητα μέσα σ’ αυτόν τον πνευματικό παράδεισο θα επιζήσουν με αυτόν από τη ‘θλίψι τη μεγάλη, οποία δεν έγεινεν απ’ αρχής κόσμου έως του νυν, ουδέ θέλει γείνει.’ (Ματθ. 24:21, 22· Αποκάλ. 7:9-14) Γι’ αυτόν το λόγο το μετά τον Αρμαγεδδώνα δίκαιο νέο σύστημα πραγμάτων του Θεού επάνω στη γη θ’ αρχίση μ’ ένα πνευματικό παράδεισο γεμάτον ‘από τη γνώσι του Ιεχωβά’ και γεμάτον από τους πιστούς λάτρεις του. (Ησ. 11:9) Ενώπιον του ‘πολλού όχλου’ που θα επιζήσουν και οι οποίοι εξεικονίζονται από τους τρεις γυιους και τις τρεις νύφες του Νώε, θα υπάρχη το έργον του εξωραϊσμού τής κατά γράμμα γης ώστε να γίνη σαν παράδεισος, όπως ο Παράδεισος της Εδέμ σε μια παγκόσμια κλίμακα. Έτσι η κατοικημένη γη του μέλλοντος κάτω από τη χιλιετή βασιλεία του Ιησού Χριστού και των 144.000 συμβασιλέων του θα είναι ένας παράδεισος με μια κατά γράμμα έννοια. Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός το υποσχέθηκε.—Λουκ. 23:43.

7, 8. (α) Ποιοι επέζησαν μαζί με τον Νώε και την οικογένειά του στη κιβωτό; (β) Γιατί ο Νώε και η οικογένειά του βγήκαν από την κιβωτό χωρίς να φοβούνται τα ζώα;

⁷ Το 2369 π.Χ., όταν η κιβωτός του Νώε είχε καθήσει στο όρος Αραράτ, και επετράπη στον Νώε ν’ ανοίξη την πόρτα που ο Ιεχωβά Θεός είχε κλείσει, αυτός και η οικογένειά του εξήλθαν από την κιβωτό. Αλλά δεν ήσαν μόνοι τους, διότι όπως μας λέγει το εδάφιο Γένεσις 8:19, «Πάντα τα ζώα, πάντα τα ερπετά και πάντα τα πτηνά, παν ό,τι κινείται επί της γης, κατά τα είδη αυτών, εξήλθον εκ της κιβωτού.» Αυτά επρόκειτο να πολλαπλασιασθούν επάνω στη γη ακριβώς όπως και οι άνθρωποι που επέζησαν από τον κατακλυσμό.—Γεν. 1:20-25.

⁸ Ποια θα έπρεπε να είναι η σχέσις αυτών των κατωτέρων επιγείων πλασμάτων με τον άνθρωπο; Αυτή τη σχέσι την έδειξε ο Θεός όταν, καθώς ευλογούσε τον Νώε και την οικογένειά του, είπε: «Και ο φόβος σας και ο τρόμος σας θέλει είσθαι επί πάντα τα ζώα της γης, και επί πάντα τα πτηνά του ουρανού, επί παν ό,τι έρπει επί της γης, και επί πάντας τους ιχθύας της θαλάσσης· εις τας χείρας σας εδόθησαν.» (Γέν. 9:1, 2) Έτσι ο άνθρωπος δεν εξήλθε από την κιβωτό στην οποία είχε διαφυλαχθή με κάποια προοπτική κινδύνου ενώπιόν του, ούτε ακόμη και από τα ζώα. Οι άνθρωποι δεν εφοβούντο τα ζώα μέσα στην κιβωτό, όπου ακόμη και το λιοντάρι έτρωγε χόρτο όπως ο βους.

9. Πώς αυτό δείχνει το τι θα κάμη ο Θεός μετά τη «μεγάλη θλίψι» για να εκπληρώση την εντολή που είχε δώσει στον Αδάμ και την Εύα σχετικά με τα κατώτερα επίγεια πλάσματα;

⁹ Αυτή ήταν χωρίς αμφιβολία μια απόδειξις για το δικό μας μέλλον επάνω στην κατοικημένη γη. Μαζί με τους λάτρεις του Ιεχωβά στον πνευματικό τους παράδεισο, θα διατηρηθούν και επίγεια πλάσματα κατωτέρου είδους για να τα χρησιμοποιούν και να τα απολαμβάνουν οι άνθρωποι. Χωρίς αμφιβολία, αφού περάση η «μεγάλη θλίψις» ο Θεός θα δώση μια νέα διαβεβαίωσι στους επιζώντας λάτρεις του επάνω στη γη σχετικά με τους ιχθείς, τα πτηνά του ουρανού και τα χερσαία ζώα. Ο Παντοδύναμος Δημιουργός θα θέση τον φόβο του ανθρώπου σε όλα αυτά τα κατώτερα επίγεια πλάσματα, ώστε αυτά δεν θα βλάπτουν τον άνθρωπο. Σύμφωνα με την εντολή που έδωσε ο Θεός στον πρώτο άνδρα και στην πρώτη γυναίκα, στον Αδάμ και την Εύα, το ανθρώπινο γένος θα έχη όλα αυτά τα κατώτερα πλάσματα σε υποταγή. Αυτά θα είναι υπάκουοι και αβλαβείς σύντροφοι του ανθρώπου.—Γέν. 1:27, 28.

10. Έχουν υποταχθή τώρα όλα τα επίγεια κατώτερα πλάσματα στον άνθρωπο, και πώς ο Δαβίδ υπέδειξε προφητικά εκείνον ο οποίος θα τα υποτάξη;

¹⁰ Χίλια τριακόσια και πλέον χρόνια μετά τον Κατακλυσμό, όταν ο Βασιλεύς της Ιερουσαλήμ Δαβίδ έγραψε τον όγδοο Ψαλμό, δεν είχαν υποταχθή στον άνθρωπο όλα τα κατώτερα επίγεια πλάσματα από την άποψι ότι είχαν δαμασθή και ήσαν αβλαβή στον άνθρωπο. Αλλά σ’ αυτόν τον ψαλμό ο Δαβίδ υπέδειξε μ’ ένα προφητικό τρόπο εκείνον ο οποίος θα μπορούσε να υποτάξη όλα τα ζώα. Σ’ αυτόν τον ψαλμό ο Δαβίδ είπε: «Όταν θεωρώ τους ουρανούς σου, το έργον των δακτύλων σου, την σελήνην και τους αστέρας, τα οποία συ εθεμελίωσας, τι είναι ο άνθρωπος, ώστε να ενθυμήσαι αυτόν; ή ο υιός του ανθρώπου, ώστε να επισκέπτησαι αυτόν; Συ δε έκαμες αυτόν ολίγον τι κατώτερον των αγγέλων, και με δόξαν και τιμήν εστεφάνωσας αυτόν, κατέστησας αυτόν κύριον επί τα έργα των χειρών σου· πάντα υπέταξας υποκάτω των ποδών αυτού· πάντα τα πρόβατα και τους βόας, έτι δε και τα ζώα του αγρού· τα πετεινά του ουρανού, και τους ιχθύας της θαλάσσης, πάντα τα διαπορευόμενα τας οδούς των θαλασσών.»—Ψαλμ. 8:3-8.

11. Πού και πώς δίδεται το όνομα του ανθρώπου τον οποίον ο Θεός έχει διορίσει και στον οποίον πρέπει να υποταχθούν όλα όσα είναι στη γη;

¹¹ Ποιον, λοιπόν, ο Ιεχωβά Θεός έχει διορίσει ως «άνθρωπον» στον οποίον πρέπει να υποταχθούν όλα όσα είναι στη γη; Το θεόπνευστο βιβλίο της προς Εβραίους επιστολής, κεφάλαιον δεύτερο, εδάφια 5-9 μας λέγει τα εξής: «Διότι δεν υπέταξεν εις αγγέλους την οικουμένην την μέλλουσαν, περί της οποίας λαλούμεν. Εμαρτύρησε δε τις εν τίνι μέρει, λέγων· Τι είναι ο άνθρωπος, ώστε να ενθυμήσαι αυτόν, ή ο υιός του ανθρώπου, ώστε να επισκέπτησαι αυτόν; Έκαμες αυτόν ολίγον τι κατώτερον των αγγέλων, με δόξαν και τιμήν εστεφάνωσας αυτόν και κατέστησας αυτόν επί τα έργα των χειρών σου· πάντα υπέταξας υποκάτω των ποδών αυτού. Διότι υποτάξας εις αυτόν τα πάντα, δεν αφήκεν ουδέν ανυπότακτον εις αυτόν. Τώρα όμως δεν βλέπομεν έτι τα πάντα υποτεταγμένα εις αυτόν· τον δε ολίγον τι παρά τους αγγέλους ηλαττωμένον Ιησούν βλέπομεν δια το πάθημα του θανάτου με δόξαν και τιμήν εστεφανωμένον, δια να γευθή θάνατον υπέρ παντός ανθρώπου δια της χάριτος του Θεού.»

12. Στη ‘μέλλουσα οικουμένη’ ποια ζώα θα είναι επίσης υποτεταγμένα στον Ιησού;

¹² Αυτό σημαίνει ότι μετά τη ‘μεγάλη θλίψι’ και το δέσιμο του Σατανά ή Διαβόλου και των δαιμόνων του και την δέσμευσί τους στην άβυσσο, η «μέλλουσα οικουμένη» θα είναι υποτεταγμένη κάτω από τα πόδια του Ιησού του Μεσσίου. Επίσης, τα πάντα στη γη θα είναι υποτεταγμένα σ’ αυτόν και σ’ αυτά περιλαμβάνονται «πάντα τα πρόβατα και οι βόες, έτι δε και τα ζώα του αγρού· τα πετεινά του ουρανού, και οι ιχθύες της θαλάσσης, πάντα τα διαπορευόμενα τας οδούς των θαλασσών.» (Ψαλμ. 8:7, 8) Τα «ζώα του αγρού» περιλαμβάνουν όλα τα άγρια ζώα που προς το παρόν είναι άγρια και επικίνδυνα στον άνθρωπο, όπως ο λέων, η άρκτος, η λεοπάρδαλις, η κόμπρα και κάθε άλλο δηλητηριώδες φίδι. Στα «διαπορευόμενα τας οδούς των θαλασσών» θα περιλαμβάνωνται και θαλάσσια κήτη, όπως είναι οι καρχαρίες κι ένα είδος φάλαινας που είναι επιθετική.

13. Πώς ο Ιησούς Χριστός, που τώρα είναι εστεφανωμένος με δόξα στους ουρανούς, θα δείξη ότι όλα αυτά τα κατώτερα ζώα θα υποταχθούν σ’ αυτόν στη «μέλλουσα οικουμένη»;

¹³ Ο Ιησούς ο Μεσσίας, που τώρα είναι εστεφανωμένος με δόξα και τιμή στους ουρανούς, δεν έχει χάσει τη δύναμί του να υποτάσση τα άγρια και αδάμαστα ζώα. (Μάρκ. 1:13· 11:2-7) Αυτός θα υποτάξη αυτά τα επί του παρόντος επικίνδυνα ζώα. Πώς; Με το να κάμη να υποτάσσωνται στον «πολύν όχλο» των κληρονόμων του μελλοντικού επιγείου παραδείσου οι οποίοι θα επιζήσουν από τη «μεγάλη θλίψι» στο νέο σύστημα του Θεού που προορίζει για τη γη μας. Έτσι, τα άγρια, θηριώδη και επικίνδυνα ζώα της εποχής μας θα είναι αβλαβή στους επίγειους λάτρεις του Ιεχωβά Θεού. Η αβλαβής σχέσις μεταξύ των αγρίων θηρίων και του ανθρώπου που θα επικρατή τότε θ’ ανταποκρίνεται στην περιγραφή του Ησαΐου 11:6-9, η οποία ήδη έχει βρει την εκπλήρωσί της στον πνευματικό παράδεισο που απολαμβάνουν οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά.

14. Γιατί οι απολυτρωμένοι νεκροί που θα επανέλθουν στη «μέλλουσα οικουμένη» δεν θα έχουν να φοβούνται τίποτα;

¹⁴ Έτσι ο αρχικός σκοπός του Θεού και Δημιουργού να έχη όλη τη ζωική κτίσι υποτεταγμένη στον τέλειο άνδρα και γυναίκα σ’ έναν παγγήινο Παράδεισο της Εδέμ θα πραγματοποιηθή. Ο παράδεισος που θα απλωθή σε όλη τη γη θα είναι ένας τόπος ειρήνης και ασφαλείας. Όλοι οι απολυτρωμένοι νεκροί που θα επανέλθουν από τους τάφους των στη «μέλλουσα οικουμένη» δεν θα έχουν να φοβούνται τίποτα. (Πράξ. 24:15· Ιωάν. 5:28, 29· Αποκάλ. 20:11-14) Ο «ωρυόμενος λέων,» Σατανάς ο Διάβολος, και οι δαίμονές του δεν θα βρίσκωνται στο περιβάλλον της γης. Ο ενδοξασμένος «Υιός του ανθρώπου» στους ουρανούς θα επιβάλη την ειρήνη σε όλη τη γη ανάμεσα στους ανθρώπους και ανάμεσα στα ζώα και μεταξύ ανθρώπων και ζώων. «Οι κάτοικοι του κόσμου θέλουσι μάθει δικαιοσύνην» και το αποτέλεσμα και η επίδρασις αυτής της δικαιοσύνης σ’ ολόκληρη τη γη θα είναι ειρήνη, ηρεμία, αληθινή εμπιστοσύνη και ασφάλεια. (Ησ. 26:9· 32:17, 18) Τι μεγαλειώδης τόπος θα είναι η γη που θα γίνη η παραδεισένια κατοικία του ανθρώπου για να ζη σ’ αυτήν αιωνίως! Κι όλα αυτά θα συμβούν διότι η «μέλλουσα οικουμένη» θα είναι κάτω από την αληθινή «βασιλεία των ουρανών.»—Ματθ. 4:17· 5:3, 10.

15. Τι είναι τώρα προνόμιό μας και ευκαιρία να κάμωμε σχετικά με τους ανθρώπους που κινδυνεύουν λόγω της «μεγάλης θλίψεως» που είναι ενώπιόν μας;

¹⁵ Αυτή είναι η «βασιλεία των ουρανών» που είναι τώρα προνόμιό μας και ευκαιρία να κηρύξωμε σ’ όλον τον κόσμο. Εμείς, που έχομε ήδη καταφύγει σ’ αυτήν, ενδιαφερόμεθα για την ασφάλεια των άλλων σ’ αυτόν τον καιρό της άνευ προηγουμένου παγκοσμίου στενοχωρίας. Η μεγαλύτερη από όλες τις θλίψεις είναι ενώπιόν μας. Έχοντας υπ’ όψιν αυτό το γεγονός, ας συνεχίσωμε να κατευθύνωμε όλους τους ευδιδάκτους ανθρώπους στην αληθινή Μεσσιανική «βασιλεία των ουρανών.» Ας τους βοηθήσωμε να βρουν το ασφαλές καταφύγιο σ’ αυτήν. Η σωτηρία τους από την επικείμενη μεγάλη θλίψι του κόσμου εξαρτάται απ’ αυτό!