Τι θα Ανταποδώσω στον Ιεχωβά;
ΜΟΝΟΝ οι πράοι που διδάσκονται από τη Γραφή είναι πιθανόν να εγείρουν το ερώτημα του τι ν’ ανταποδώσουν στον Θεό για όλα τα ευεργετήματα που έχει χορηγήσει στα ανθρώπινα πλάσματά του. Πολλοί άνθρωποι σκέπτονται και εκφράζουν περισσότερο τα δεινά των, τις αιτίες για τα παράπονά των, τα παθήματά των, παρά τα πράγματα για τα οποία θα μπορούσαν να είναι ευγνώμονες. Η γνήσια ευγνωμοσύνη είναι σπάνια. Τόσο τυφλωμένοι από το ατομικό συμφέρον είναι πολλοί, ώστε δεν μπορούν ούτε να διακρίνουν τις πολυπληθείς αιτίες για ευχαριστία. Αυτή η κατάστασις προελέχθη σαφώς από έναν θεόπνευστο συγγραφέα του πρώτου αιώνος μ.Χ. με τα εξής λόγια: «θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, . . . αχάριστοι, ανόσιοι, . . . αφιλάγαθοι.»—2 Τιμ. 3:2, 3.
Αυτό το πνεύμα της αχαριστίας είναι μεταδοτικό. Μπορεί να διαδοθή και να επηρεάση τους άλλους σαν μια μυστηριώδης νόσος. Μπορεί να δηλητηριάση και τις διάνοιες εκείνων οι οποίοι μετεστράφησαν στη λατρεία του μόνου αληθινού Θεού, του Ιεχωβά, αν αυτοί με κάθε τρόπο αμελούν να διατηρούν ισχυρή την πίστι και την εμπιστοσύνη των σ’ Αυτόν που λατρεύουν. Πόσο ουσιώδες λοιπόν είναι να σκεπτώμεθα συχνά όλες τις ευεργεσίες που μας έχει χορηγήσει άφθονα ο Ιεχωβά—ακόμη και πριν γνωρίσωμε την φιλάγαθη εξουσία του σε όλο το σύμπαν! Και υπάρχουν ειδικοί λόγοι να είμεθα ευγνώμονες που ζούμε ιδιαίτερα σ’ αυτή την περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας, που μπορούμε να διακρίνωμε τους θαυμαστούς σκοπούς του Θεού για την ανθρωπότητα και γι’ αυτόν τον επίγειο πλανήτη που δημιούργησε για να είναι η διαρκής ωραία κατοικία του ανθρώπου.—Ιερεμ. 9:24.
Θυμηθήτε ότι όλοι γεννηθήκαμε σ’ ένα θνητό γένος. Από την ίδια την ημέρα της γεννήσεώς μας υποκείμεθα στον φόβο του θανάτου λόγω κληρονομικότητος από τους αμαρτωλούς γονείς μας. Υπήρξαμε στο έλεος ιδιοτελών τυραννικών αρχόντων και ανθρώπων οι οποίοι, σαν άγρια θηρία, υπήρξαν άπληστοι για αρπαγή. Έχομε υποστή απάτες, κλοπές, στερήσεις, όχι μόνο σε υλικά πράγματα, αλλά, το χειρότερο, σε πνευματικά πράγματα. Προσκόψαμε σ’ ένα σκοτεινό και ανελεήμονα κόσμο χωρίς να υπάρχη προφανώς κανείς που να φροντίση για την ευημερία μας. (Ιεζ. 34:2-6) Μπορεί και να έχωμε προσευχηθή για βοήθεια χωρίς να ξέρωμε σε ποιον προσευχώμεθα.
Πολλοί από μας μάλιστα έφθασαν σ’ ένα κρίσιμο σημείον στη ζωή των, ίσως σ’ ένα αδιέξοδο σημείο, σε μια ανυπόφορη κατάστασι, χωρίς καμμιά διέξοδο, όπως φαινόταν. Αυτοί σαν πουλιά που πιάστηκαν σε παγίδα και είναι στο έλεος του παγιδευτού, δεν μπόρεσαν να βοηθήσουν τον εαυτό τους αντιμετωπίζοντας σχεδόν βέβαιο θάνατο ή τουλάχιστον πλήρη απογοήτευσι και απώλεια της επιθυμίας να ζουν. Αισθάνονταν ότι ήσαν χωρίς καμμιά βοήθεια. Άλλοι, τελείως κατάπληκτοι από τις πραγματικότητες της ζωής σ’ ένα πονηρό σύστημα πραγμάτων, βυθίσθηκαν σε ακολασία του ενός ή του άλλου είδους, προσπαθώντας να λησμονήσουν τους οξείς πόνους της απογοητεύσεως από τις ελπίδες επιτυχίας που είχαν στη ζωή τους. Και αυτό επίσης απεδείχθη μάταιο.
Αλλά κατόπιν, στον κατάλληλο καιρό γι’ αυτούς, μπήκε ο Ιεχωβά στη σκηνή. Μπορεί αυτό να έγινε μέσω ενός από τους μάρτυράς του που ήλθε με τα αγαθά νέα της Βασιλείας. Μπορεί να έγινε εξ αιτίας της αναγνώσεως ενός από τα πολλά βοηθήματα Γραφικής μελέτης που εκδίδονται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Τα αποτελέσματα ήσαν καταπληκτικά! Μάτια και αυτιά ανοίχθηκαν σε πράγματα που ήσαν έως τώρα αόρατα και ανήκουστα, θαυμάσια πνευματικά πράγματα! Η σημασία του Λόγου του Θεού, της Αγίας Γραφής, άρχισε βαθμηδόν ν’ αποκαλύπτεται. Μια ολόκληρη νέα άποψις και χρησιμότης της ζωής ανοίχθηκε βάσει των λαμπρών επαγγελιών για μια νέα τάξι.
Κατόπιν μάθαμε ότι υπήρχαν πολλοί άλλοι που πέρασαν παρόμοιες απογοητευτικές και απελπιστικές πείρες στη ζωή και οι οποίοι είναι τώρα όπως ακριβώς είμεθα εμείς, γεμάτοι συγκίνησι για την προοπτική που είναι εμπρός μας την ελπίδα ζωής σ’ ένα νέο σύστημα πραγμάτων στο οποίο θα επικρατή δικαιοσύνη. (2 Πέτρ. 3:13) Και διαπιστώσαμε ότι αυτοί συναθροίζονταν τακτικά σε μια Αίθουσα Βασιλείας, όπου κάθε συνάθροισις είχε σχέσι με τη βελτίωσι της γνώσεώς μας για τον Θεό και τον τρόπο που εξασφαλίζει σωτηρία. Τι εντελώς διαφορετική συναναστροφή ήταν αυτή από κάθε άλλη που είχαμε προηγουμένως στους κοσμικούς, κοινωνικούς και θρησκευτικούς κύκλους! Ασφαλώς είχαμε πολλούς λόγους να σκεπτώμεθα ν’ ανταποδώσωμε στον γενναιόδωρο Δοτήρα όλων αυτών των αγαθών!
Σ’ αυτή τη νέα και ευχάριστη συναναστροφή με άλλους ευγνώμονες ανθρώπους, έγινε προνόμιό μας να μετέχωμε γενναιόδωρα στους σκοπούς και στη δράσι της ομάδος. Ενώ απολαμβάναμε τις ανέσεις της Αιθούσης Βασιλείας κατανοήσαμε το γεγονός ότι πρέπει κάτι να στοιχίζη για να διατηρούμε αυτά τα μέρη. Δεν υπήρχε ανάγκη για κανένα να περάση δίσκο εισπράξεως από μπροστά μας ή να μας δώση ένα έντυπο φάκελλο οφειλομένων όπως συνηθίζεται σε πολλούς θρησκευτικούς οίκους του Χριστιανικού κόσμου. Κανείς δεν πρέπει να ζητή χρηματικά ποσά για να διεξαγάγη το έργο του μεγάλου Ιδιοκτήτου του Σύμπαντος, όπως μάθαμε. Κατανοήσαμε ότι είναι ασυμβίβαστο στους αληθινούς Χριστιανούς να ζητούν να κολακεύουν και να αναγκάζουν ανθρώπους να κάνουν εισφορές. Παρατηρήσαμε ότι οι υπεύθυνοι μέσα στις εκκλησίες εγνώριζαν πλήρως ότι μια τέτοια ζήτησις δεν είναι σε αρμονία με το πνεύμα και τις αρχές της Χριστιανοσύνης.
Φυσικά, δεν έπρεπε να παραβλέπωμε την πρακτική άποψι του ζητήματος. Στοιχίζει κάτι η συντήρησις των Αιθουσών Βασιλείας, η παροχή θερμάνσεως, φωτισμού και άλλων ευκολιών για να είναι οι Αίθουσες κατάλληλες για το έργο της διεξαγωγής Γραφικής εκπαιδεύσεως. Κατά καιρούς οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας πληροφορούν τους συναθροισμένους για τα σχετικά έξοδα, και για την ευκαιρία που έχουν όλοι όσοι θέλουν να μετάσχουν στην κάλυψι των εξόδων όχι με βάσι εισφοράς κατά άτομο, ούτε με κανένα αυθαίρετο καθορισμό, αλλά εντελώς βάσει της ικανότητος και προθυμίας αυτών που συνεισφέρουν. Σε κάθε Αίθουσα Βασιλείας υπάρχει κατάλληλη διευθέτησις και οποιοσδήποτε μπορεί να συμμετάσχη στο φορτίον της δαπάνης. Η όλη διάταξις είναι εντελώς αντίθετη με την ιδέα της ζητήσεως. Μόνο εισφορές που προσφέρονται προαιρετικά εκτιμώνται από τον Ιεχωβά και από τους Χριστιανούς δούλους του.—2 Κορ. 9:7.
Στον ωρισμένο καιρό μάθαμε για την έκτασι του έργου των μαρτύρων του Ιεχωβά, που εκτείνεται σε 208 περίπου χώρες της γης· για το τεράστιο έργο που γίνεται για να φθάσουν σ’ εκείνες τις χώρες με το άγγελμα της Βασιλείας, εκπαιδεύοντας και αποστέλλοντας ιεραποστόλους, που βοηθούν τους πολίτας εκείνων των χωρών ν’ αναλάβουν και να προωθήσουν το ίδιο αγαθό έργο μεταξύ των συμπολιτών των. Όλ’ αυτά, όπως γνωρίζομε, στοιχίζουν κάτι. Και αυτό είναι εκείνο που υποκινεί τον καθένα μας να εγείρη το ερώτημα: Πώς μπορώ εγώ να μετάσχω ποιο θετικά σ’ αυτή τη θαυμαστή παγκόσμια δράσι, αν και δεν είμαι σε θέσι να εγκαταλείψω το σπίτι μου;
Γρήγορα βρίσκομε την απάντησι. Πόσο ευτυχείς είμεθα όταν μάθαμε ότι ήταν κατάλληλο να στέλλωνται οι προσωπικές εισφορές για το μεγαλειώδες αυτό ζωοπάροχο έργο στο τμήμα της Εταιρίας που χειρίζεται τη δράσι των μαρτύρων του Ιεχωβά! Παραδείγματος χάριν, για κείνους που είναι στις Ηνωμένες Πολιτείες η κατάλληλη διεύθυνσις που θα χρησιμοποιήσουν γι’ αυτό το σκοπό, εμάθαμε ότι είναι η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά Νέας Υόρκης, 117 Adams Street, Brooklyn, New York 11201.
Άλλοι ουσιώδεις τρόποι για να προσπαθήσουμε με τα δικά μας μικρά μέσα ν’ ανταποδώσωμε στον Ιεχωβά για όλες τις ευλογίες του ετέθησαν υπό την προσοχή μας στον ωρισμένο καιρό. Εμάθαμε ότι είναι δυνατόν να μετέχωμε προσωπικά στο μεγάλο έργο του κηρύγματος και της διδασκαλίας που εκπληρώνει τον βέβαιο σκοπό του Ιεχωβά για να βρούμε και επιμεληθούμε το πλήθος των απολωλότων προβατοειδών ανδρών και γυναικών σ’ αυτές τις επείγουσες μέρες προτού αυτό το παλαιό σύστημα πραγμάτων φθάση στο τέλος του σ’ ένα καιρό μεγάλης θλίψεως. (Ιεζ. 34:11) Με τακτική παρακολούθησι των συναθροίσεων στην Αίθουσα Βασιλείας λαμβάνεται εκπαίδευσις για μια τέτοια συμμετοχή, καθώς και μεγάλη ενθάρρυνσις με τη συναναστροφή με τους άλλους ευγνώμονες ανθρώπους. Και τι ευχαρίστησις είναι να μάθωμε να κάνωμε εκείνο που έκαναν ο Ιησούς Χριστός και οι μαθηταί του πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια! Συγκινητικό είναι επίσης να γνωρίζομε ότι σ’ αυτόν τον έσχατο καιρό υπάρχουν ακόμη τέτοιες ευκαιρίες για άτομα που ζητούν ν’ ακολουθήσουν τα ίχνη του Κυρίου Ιησού!
Καθώς θυμούμεθα όλον το δρόμο που μας ωδήγησε ο Ιεχωβά ο Θεός μας, τις ευεργεσίες που μας παρέσχε τόσο γενναιόδωρα, μπορούμε να συγκρατήσωμε το κύμα της ευγνωμοσύνης που εγείρεται στις καρδιές μας; Μπορούμε να λησμονήσωμε όλα τα ελέη του και να στραφούμε πίσω να μιλούμε για τις μικρές μας στενοχώριες και τα παράπονα; Όχι, αλλά μπορούμε χαρωπά να διακηρύξωμε με τον θεόπνευστο ψαλμωδό: «Η ψυχή ημών ελυτρώθη ως πτηνόν από της παγίδος των θηρευτών η παγίς συνετρίβη, και ημείς ελυτρώθημεν. Η βοήθεια ημών είναι εν τω ονόματι του Ιεχωβά, του ποιήσαντος τον ουρανόν και την γην.» (Ψαλμ. 124:7, 8 ΜΝΚ) Ο οικτίρμων και ελεήμων Θεός μάς ελευθέρωσε από τη ματαιότητα μιας ανήθικης ζωής, από τις ματαιότητες της εγωιστικής ζωής, από τα ‘δεσμά του θανάτου,’ διότι Αυτός δεν είναι που μας έδωσε την ελπίδα της ζωής δια του Ιησού Χριστού;
Είναι σαφές ότι η πορεία της ευγνωμοσύνης είναι τώρα να ψάλλωμε τους αίνους του Θεού μας σε όλους όσους συναντούμε, κάνοντάς τους να γνωρίσουν τις ευλογίες που ελάβαμε, την εντελώς νέα μας προοπτική του μέλλοντος. Ας μετέχωμε μαζί τους στην αγαθότητα του Ιεχωβά. Δωρεάν ελάβαμε δωρεάν ας δώσωμε στους άλλους που δεν έχουν. Και καθώς δίνομε από τον εαυτό μας και τα μέσα μας, ας έχωμε εμπιστοσύνη ότι ο Ιεχωβά ευαρεστείται με τις ταπεινές μας προσπάθειες ν’ ανταποκριθούμε στο ερώτημα: «Τι να ανταποδώσω εις τον Ιεχωβά δια πάσας τας ευεργεσίας αυτού τας προς εμέ;»—Ψαλμ. 116:12, ΜΝΚ.