Είναι η Βίβλος Απλώς Προϊόν Ανθρώπινης Σοφίας;

ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΥΣ η Βίβλος είναι απλώς ένα βιβλίο που έχει γραφή από ανθρώπους των αρχαίων χρόνων. Εν τούτοις η Βίβλος δεν λέγει κάτι τέτοιο. Ισχυρίζεται ότι είναι ένα βιβλίο εμπνευσμένο από τον Θεό. (2 Σαμ. 23:2· 2 Τιμ. 3:16· 2 Πέτρ. 1:20, 21)Αν αυτός ο ισχυρισμός είναι αληθινός, τότε πρέπει να μπορούμε να βρούμε πειστικές αποδείξεις μέσα στις σελίδες της που ν’ αποδεικνύουν ότι δεν είναι απλώς προϊόν της σοφίας αρχαίων ανθρώπων.

Βρίσκομε τέτοιες αποδείξεις; Είναι οι γνώσεις που περιέχονται στη Βίβλο ανώτερες από εκείνες που βρίσκονται σε άλλες αρχαίες πηγές σχετικά με τα ίδια θέματα; Είναι απηλλαγμένη από τις λανθασμένες απόψεις που επικρατούσαν τον καιρό που εγράφησαν τα διάφορα μέρη της; Τι υποστηρίζει η Βίβλος, όταν εξετασθή στο φως της συγχρόνου γνώσεως;

ΓΝΩΣΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ

Σήμερα έχει εξακριβωθή ότι η γη δεν στηρίζεται σε φυσικά υποστηρίγματα. Αλλ’ αυτό δεν ήταν εκείνο που επίστευαν γενικά οι άνθρωποι στην εποχή που εγράφησαν τα αρχαιότερα μέρη της Βίβλου. Μια κοινή άποψις που επικρατούσε τότε ήταν ότι τέσσερις ελέφαντες που στέκονταν επάνω σε μια μεγάλη θαλάσσια χελώνα υποστήριζαν τη γη, που την περιέγραφαν σαν μια κυκλική πλάκα.

Είχε επηρεασθή η Βίβλος από τέτοιες ιδέες; Όχι. Στον Ιώβ 26:7 διαβάζομε: «Εκτείνει [ο Θεός] τον βορέαν επί το κενόν κρεμά την Γην επί το μηδέν.» Αυτή η ακριβής δήλωσις έχει από καιρό καταπλήξει τους σχολιαστάς της Βίβλου. Ένας απ’ αυτούς, ο Φ. Κ. Κουκ, έγραψε στον δέκατο ένατο αιώνα: «Αυτό αποτελεί μια εξαιρετικά ισχυρή διαμαρτυρία εναντίον των δεισιδαιμονιών που επικρατούσαν μεταξύ των ειδωλολατρών . . . Ο Ιώβ δεν ξέρει τίποτε για στερεές βάσεις επάνω στις οποίες στηρίζεται η μεγάλη έκτασις της γης. Πώς εγνώριζε ο Ιώβ την αλήθεια, που έχει αποδειχθή από την επιστήμη, ότι η γη κρατείται μόνη της στο κενό διάστημα, είναι ένα ερώτημα που δεν μπορούσαν να λύσουν εκείνοι που αρνούνται τη θεοπνευστία της Βίβλου.»

Αυτή η πληροφορία, που περιλαμβάνεται μέσα στη Βίβλο σχετικά με τη γη, βρίσκεται μόνον συμπτωματικά μέσα στο γενικά άγγελμα. Ο κύριος σκοπός της Βίβλου είναι να προσφέρη ορθή καθοδήγησι στους ανθρώπους για να ζουν σε αρμονία με το θέλημα του Θεού. Γι’ αυτόν τον λόγο μπορούμε να συμπεράνωμε λογικά ότι εκείνο που λέγει η Γραφή είναι πολύ ανώτερο από εκείνο που συνιστούσαν κι εξακολουθούν να συνιστούν ως οδηγό ατελείς άνθρωποι που δεν την ακολουθούν.

ΛΟΓΙΚΗ ΑΠΟ ΙΑΤΡΙΚΗ ΑΠΟΨΙ

Πάρτε για παράδειγμα τον Νόμο που δόθηκε μέσω του Μωυσέως στο έθνος Ισραήλ πριν από τρισήμισυ περίπου χιλιετηρίδες. Ένας από τους αντικειμενικούς του σκοπούς ήταν να προστατεύη την υγεία και την ευημερία των ανθρώπων. Η υπακοή σ’ αυτόν παρείχε τη διαβεβαίωσι ότι οι Ισραηλίται δεν θα είχαν προβλήματα υγείας. (Συγκρίνατε με τα εδάφια Έξοδος 15:26· Λευϊτικόν 26:14-16) Ήταν αβάσιμη αυτή η υπόσχεσις; Ή μήπως οι κανονισμοί του Μωσαϊκού νόμου συντελούν μ’ ένα θετικό τρόπο στην καλή υγεία;

Ακόμη και χρόνια αργότερα αφ’ ότου ο Νόμος είχε δοθή στους Ισραηλίτας, οι μεγάλοι πολιτισμοί δεν είχαν κάμει μεγάλη πρόοδο σε ιατρικές γνώσεις. Ο Γάλλος ιατρός και σχολιαστής Ζωρζ Ρου γράφει: «Η διάγνωσις και η πρόγνωσις των Ιατρών της Μεσοποταμίας ήσαν ένα μίγμα από δεισιδαιμονίες και ακριβείς παρατηρήσεις.» Σχετικά με τους Αιγυπτίους Ιατρούς και τις θεραπείες των, διαβάζομε: «Από τους αρχαίους ιατρικούς πάπυρους που έχουν διασωθή, από ιούς οποίους ο μεγαλύτερος είναι ο Πάπυρος Έμπερς, γνωρίζομε ότι η ιατρική γνώσις εκείνων των ιατρών ήταν καθαρά εμπειρική, σε μεγάλο βαθμό μαγική και τελείως αντεπιστημονική. Παρά τις μεγάλες τους δυνατότητες, δεν εγνώριζαν σχεδόν τίποτε για την ανατομία του ανθρώπου.»—Η Διεθνής Εγκυκλοπαιδεία της Κλασικής Βίβλου. Τομ. IV, σελ. 2393.

Οι συνταγές που περιελαμβάνοντο στον Πάπυρο Έμπερς όχι μόνον δεν είχαν αξία, αλλά πολλές ήσαν εξαιρετικά επικίνδυνες. Αυτό συνήθως συνέβαινε με τις θεραπείες που περιελάμβαναν τη χρήσι ανθρωπίνων η ζωικών περιττωμάτων. Για να επουλώσουν τις πληγές που έμεναν μετά την πτώσι της κρούστας, έπρεπε να τις επαλείψουν μ’ ένα κατάπλασμα από περιττώματα ανθρώπου ανακατεμένα καλά για φρέσκο γάλα. Μια συνταγή που χρησιμοποιούσαν για να βγάλουν τις σκλήθρες, έλεγε τα εξής: Βράστε αίμα από σκώληκες και αναμίξτε το με λάδι. Σκοτώστε ένα τυφλοπόντικα, βράστε τον και βάλτε τον σε λάδι. Κοπριά όνου ανακατεμένη με φρέσκο γάλα. Αλείψτε την πληγή με αυτό το μίγμα.» Η χρήσις της κοπριάς μ’ αυτόν τον τρόπο, αντί να φέρη ανακούφισι, προκαλούσε διάφορες σοβαρές μολύνσεις, που περιελάμβαναν τον τέτανο.

Οι κανονισμοί του Μωσαϊκού νόμου δεν είχαν επηρεασθή από τις εσφαλμένες αντιλήψεις που βρίσκονται στον Πάπυρο Έμπερς. Επί παραδείγματι, σύμφωνα με τον Νόμο, τα ανθρώπινα περιττώματα εχαρακτηρίζοντο ως ακάθαρτα, και έπρεπε να θάπτονται ώστε να μην είναι σε κοινή θέα. Συγκεκριμένα, ο κανονισμός που υπήρχε για το στρατόπεδο ήταν ο εξής: «Και θέλεις έχει τόπον έξω του στρατοπέδου και θέλεις εξέλθει εκεί έξω. Και θέλεις έχει πτυάριον μικρόν μεταξύ των όπλων σου· και όταν κάθησαι έξω, θέλεις σκάπτει δι’ αυτού, και θέλεις στρέψει και σκεπάσει το εξερχόμενον από σου.» (Δευτ. 23:12, 13.) Η αντίθεσις μεταξύ του Μωσαϊκού νόμου και της Αιγυπτιακής πρακτικής είναι πραγματικά εκπληκτική, αν σκεφθούμε ότι ο Μωυσής, ο μόνος μέσω του οποίου ο Θεός έδωσε τον νόμο στους Ισραηλίτας, είχε διδαχθή «πάσαν την σοφίαν των ΑΙγυπτίων.»—Πράξ. 7:22.

Αν η ανώτερη σοφία που υπήρχε πίσω από ωρισμένες διατάξεις του Μωσαϊκού νόμου είχε άναγνωρισθή στους πιο πρόσφατους αιώνες, θα είχαν αποφευχθή πολλοί θάνατοι. Μόλις πριν από έναν αιώνα, το ποσοστό θνησιμότητος ήταν τρομακτικό, επειδή το ιατρικό επάγγελμα στην Ευρώπη δεν είχε ορθούς υγειονομικούς κανόνες. Σε πολλά μαιευτήρια, περίπου η μία σε κάθε τέσσερις γυναίκες πέθαινε από επιλόχιο πυρετό. Γιατί; Διότι οι φοιτηταί της ιατρικής, αφού ασχολούνται με τα πτώματα των νεκρών στο νεκροτομείο, πήγαιναν κατ’ ευθείαν στα μαιευτήρια κι έκαναν εξετάσεις στις μητέρες χωρίς καν να πλένουν τα χέρια τους. Η μόλυνσις μετεδίδετο από τους νεκρούς στους ζωντανούς. Κάποιος που τα παρετήρησε. ο Δόκτωρ Σέμελβαϊς, της μαιευτικής κλινικής της Βιέννης της Αυστρίας, επέβαλε στους φοιτητάς, που έκαναν τις εξετάσεις, να πλένουν τα χέρια τους μ’ ένα διάλυμα χλωριούχου ασβέστου. Οι θάνατοι στο μαιευτήριο μειώθηκαν απότομα. Αντί να πεθαίνη μία γυναίκα στις τέσσερις, η αναλογία ήταν ένας θάνατος σε κάθε ογδόντα γυναίκες.

Αργότερα, ο Σέμελβαϊς εργάσθηκε στην πατρίδα του στην Ουγγαρία, κι οι μέθοδοι του αναγνωρίσθηκαν από την κυβέρνησι. Εν τούτοις σαν σύνολο, οι Ευρωπαίοι γιατροί αντίθεντο στο πλύσιμο των χεριών. Ο εκδότης του Ιατρικού δελτίου της Βιέννης έφθασε στο σημείο να δηλώση ότι είχε έλθει ο καιρός να παύση πια αυτή η ανοησία για το πλύσιμο των χεριών με χλώριο. Το 1861 ο Σέμελβαϊς εδημοσίευσε μια έκθεσι με τα συμπεράσματα του και τις μεθόδους του και κατόπιν την έστειλε σε διακεκριμένους γυναικολόγους και σε Ιατρικές εταιρίες. Ο ιατρικός κόσμος ανταποκρίθηκε δυσμενώς. Σ’ ένα συνέδριο Γερμανών ιατρών και φυσικών επιστημόνων, οι περισσότεροι από τους ομιλητάς απέρριψαν την ορθή ιατρική συμβουλή του Σέμελβαϊς.

Οι γιατροί κι οι επιστήμονες του δεκάτου ένατου αιώνος θεωρούσαν τους εαυτούς των πολυμαθείς. Αλλ’ αυτοί, χωρίς φυσικά να το γνωρίζουν, απέρριπταν την ανώτερη σοφία που είχε αποκαλυφθή πριν από χιλιάδες χρόνια μέσω των υγειονομικών διατάξεων του Μωσαϊκού νόμου. Σύμφωνα μ’ εκείνον τον Νόμο, όποιος ήγγιζε ένα νεκρό σώμα εγίνετο ακάθαρτος κι έπρεπε να υποβληθή σε μια διαδικασία καθαρισμού, η οποία περιελάμβανε πλύσιμο του σώματος, καθώς επίσης και πλύσιμο των ενδυμάτων του. Η περίοδος της ακαθαρσίας είχε ορισθή σε επτά ημέρες, και σ’ αυτό το διάστημα το ακάθαρτο άτομο έπρεπε ν’ αποφεύγη κάθε σωματική επαφή με τους άλλους. Αν συνέβαινε να εγγίση κάποιον, αυτός γινόταν ακάθαρτος μέχρι το βράδυ εκείνης της ημέρας. Αυτοί οι κανονισμοί χρησίμευαν σαν ένα προφυλακτικά μέσον κατά της μεταδόσεως των θανατηφόρων μολύνσεων από έναν νεκρό στους ζωντανούς και από το ένα άτομο στο άλλο.—Αριθμ. 19:11-22.

Σκεφθήτε πόσοι άνθρωποι θα είχαν σωθή αν οι γιατροί του περασμένου αιώνος είχαν αναγνωρίσει ότι ο Μωσαϊκός νόμος είχε προέλθει από τον Θεό. Αυτό θα τους είχε παρακινήσει οπωσδήποτε να ενδιαφερθούν περισσότερο για την καθαριότητα όταν επρόκειτο ν’ ασχοληθούν με ζωντανούς και με νεκρούς.

Σε μερικές χώρες, μόλις στα τελευταία χρόνια ανεγνώρισαν τη σοφία που υπήρχε σε όσα λέγει η Βίβλος. Ένα επίκαιρο σημείο είναι η διαταγή για την περιτομή που είχε δοθή στον Αβραάμ, και συμπεριελήφθη αργότερα στον Μωσαϊκό νόμο. Αυτή η διαταγή έλεγε να μη γίνεται η περιτομή πριν από την ογδόη ημέρα μετά τη γέννησι του αγοριού. (Γέν. 17:12· Λευιτ. 12:2, 3). Αλλά γιατί έπρεπε να γίνεται την όγδοη ημέρα;

Στην εποχή μας έγινε γνωστό ότι υπάρχουν βάσιμοι οργανικοί λόγοι που κάνουν ιδανική την ογδόη ημέρα. Μόνον από την πέμπτη έως την έβδομη ημέρα μετά τη γέννησι υπάρχει μια φυσιολογική ποσότης του αιμοπηκτικού στοιχείου που είναι γνωστό ως «βιταμίνη Κ» μέσα στον οργανισμό του βρέφους. Ένα άλλο ουσιώδες αιμοπηκτικό στοιχείο, η προθρομβίνη, φαίνεται ότι βρίσκεται σε μεγαλύτερη ποσότητα την ογδόη μέρα παρά οποιαδήποτε άλλη μέρα στη ζωή ενός παιδιού. Βασιζόμενος σ’ αυτήν την απόδειξι, ένας γιατρός κολλεγίου, ο Σ. Ι. Μακμίλλαν καταλήγει: «Η πιο κατάλληλη ημέρα για να γίνη μια περιτομή είναι η ογδόη ημέρα.»—Νον δις ντισις σελ. 22, 23.

Μήπως εξελέγη τυχαίως η πιο κατάλληλη μέρα; Αξίζει να σημειωθή ότι, μολονότι και άλλοι λαοί από καιρό κάνουν περιτομή, εν τούτοις είναι βέβαιο ότι μόνον εκείνοι που είναι επηρεασμένοι από τη Βίβλο περιτέμνουν τα βρέφη των την ογδόη μέρα. Έτσι, δεν είναι λογικό να δεχθούμε την εξήγησι της Βίβλου ότι ο Δημιουργός του ανθρώπου διώρισε αυτήν ακριβώς την ημέραν; Αυτό δεν θ’ αναμέναμε από Εκείνον που υπέδειξε ότι η υπακοή στον νόμο του θα συντελούσε στη διατήρησι της υγείας του ανθρώπου;

Το γεγονός ότι η Βίβλος περιέχει πράγματι διατάξεις που διέπονται από εξαιρετική σοφία δεν μπορεί ν’ αμφισβητηθή. Υπάρχουν ασφαλώς φανερές αποδείξεις ότι η Βίβλος δεν μπορεί να είναι απλώς προϊόν ανθρώπινης σοφίας. Περιέχει δηλώσεις που αποκαλύπτουν μια σοφία που ήταν άγνωστη στους σοφούς τον κόσμου τον καιρό που έχει γραφή. Αλλά υπάρχει ακόμη να ένας ισχυρότερος παράγων που αποδεικνύει ότι η Βίβλος είναι ένα βιβλίο από τον Θεό. Ποιος είναι αυτός ο παράγων;

[Εικόνα στη σελίδα 325]

Αιώνες προτού οι άνθρωποι δουν τη γη από το εξωτερικό διάστημα, η Βίβλος είχε δηλώσει ότι ‘η γη κρέμεται επί το μηδέν’.

[Εικόνα στη σελίδα 327]

Αν ο ιατρικός κόσμος επίστευε στη Βίβλο, θα είχε σωθή η ζωή πολλών μητέρων