Ερωτήσεις από Αναγνώστες

Ο Ιησούς παρότρυνε: «Να αγωνίζεστε σθεναρά για να μπείτε από τη στενή πόρτα, επειδή πολλοί, σας λέω, θα ζητήσουν να μπουν αλλά δεν θα μπορέσουν». (Λουκάς 13:24) Τι εννοούσε, και πώς εφαρμόζεται αυτό σήμερα;

Μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα αυτή την ενδιαφέρουσα περικοπή αν εξετάσουμε σε τι αναφέρεται. Περίπου έξι μήνες πριν από το θάνατό του, ο Ιησούς ήταν στην Ιερουσαλήμ για την επέτειο της επαναφιέρωσης του ναού. Είπε ότι είναι ο ποιμένας των προβάτων του Θεού αλλά τόνισε ότι οι Ιουδαίοι γενικά δεν συμπεριλαμβάνονταν σε αυτά τα πρόβατα διότι αρνούνταν να ακούσουν. Όταν είπε ότι ο ίδιος ήταν «ένα» με τον Πατέρα του, οι Ιουδαίοι πήραν πέτρες για να τον λιθοβολήσουν. Εκείνος διέφυγε στην Περαία στην αντίπερα όχθη του Ιορδάνη.—Ιωάννης 10:1-40.

Εκεί ένας άνθρωπος ρώτησε: «Κύριε, είναι λίγοι αυτοί που σώζονται;» (Λουκάς 13:23) Αυτή ήταν μια κατάλληλη ερώτηση, εφόσον οι Ιουδαίοι εκείνης της εποχής υποστήριζαν ότι μόνο ένας περιορισμένος αριθμός άξιζε σωτηρία. Με βάση τη στάση τους, δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε ποιοι, κατά την άποψή τους, θα αποτελούσαν αυτούς τους λίγους. Πόσο λάθος είχαν, όπως θα έδειχναν οι μεταγενέστερες εξελίξεις!

Επί δύο χρόνια περίπου, ο Ιησούς βρισκόταν ανάμεσά τους, διδάσκοντας, εκτελώντας θαύματα και προσφέροντάς τους τη δυνατότητα να γίνουν κληρονόμοι της ουράνιας Βασιλείας. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Εκείνοι, και ιδιαίτερα οι ηγέτες τους, υπερηφανεύονταν ότι ήταν απόγονοι του Αβραάμ και ότι τους ήταν εμπιστευμένος ο Νόμος του Θεού. (Ματθαίος 23:2· Ιωάννης 8:31-44) Αλλά δεν αναγνώριζαν τη φωνή του Καλού Ποιμένα ούτε ανταποκρίνονταν σε αυτήν. Ήταν σαν να υπήρχε μια ανοιχτή πόρτα μπροστά τους, με κύρια ανταμοιβή το να γίνουν μέλη της Βασιλείας αν τη διάβαιναν, αλλά εκείνοι αρνήθηκαν να το κάνουν αυτό. Μόνο σχετικά λίγοι, κυρίως από τις κατώτερες τάξεις, άκουσαν το άγγελμα αλήθειας του Ιησού, ανταποκρίθηκαν και παρέμειναν προσκολλημένοι σε αυτόν.—Λουκάς 22:28-30· Ιωάννης 7:47-49.

Την ημέρα της Πεντηκοστής του 33 Κ.Χ., αυτοί οι λίγοι ήταν εκείνοι που είχαν την ευκαιρία να χριστούν με πνεύμα. (Πράξεις 2:1-38) Αυτοί δεν συγκαταλέχθηκαν στους εργάτες της αδικίας που ανέφερε ο Ιησούς, οι οποίοι θα έκλαιγαν και θα έτριζαν τα δόντια τους επειδή δεν θα είχαν επωφεληθεί από την ευκαιρία που τους δόθηκε.—Λουκάς 13:27, 28.

Επομένως, τον πρώτο αιώνα, οι «πολλοί» ήταν οι Ιουδαίοι γενικά, και ιδιαίτερα οι θρησκευτικοί ηγέτες. Αυτοί ισχυρίζονταν ότι ήθελαν την εύνοια του Θεού—αλλά μόνο σύμφωνα με τους δικούς τους κανόνες και τρόπους, όχι του Θεού. Αντίθετα, οι σχετικά «λίγοι» που ανταποκρίθηκαν επειδή ενδιαφέρονταν ειλικρινά να αποτελέσουν μέρος της Βασιλείας έγιναν χρισμένα μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας.

Τώρα ας εξετάσουμε την πιο διευρυμένη εφαρμογή η οποία λαβαίνει χώρα στις ημέρες μας. Αναρίθμητα άτομα που πηγαίνουν στις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου έχουν διδαχτεί ότι θα πάνε στον ουρανό. Αυτή η ισχυρή επιθυμία, όμως, δεν βασίζεται στις ακριβείς διδασκαλίες των Γραφών. Όπως συνέβη με τους Ιουδαίους προγενέστερα, εκείνοι θέλουν την εύνοια του Θεού μόνο με τους δικούς τους όρους.

Υπήρξαν, όμως, και σχετικά λίγοι στον καιρό μας οι οποίοι ανταποκρίθηκαν ταπεινά στο άγγελμα της Βασιλείας, αφιερώθηκαν στον Ιεχωβά και απέκτησαν την προοπτική να λάβουν την εύνοιά του. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γίνουν «γιοι της βασιλείας». (Ματθαίος 13:38) Αυτοί οι χρισμένοι «γιοι» άρχισαν να καλούνται την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά υποστηρίζουν από παλιά πως οι αποδείξεις της πολιτείας του Θεού με το λαό του υποδηλώνουν ότι ουσιαστικά η κλήση των μελών της ουράνιας τάξης έχει ολοκληρωθεί. Επομένως, εκείνοι που γνώρισαν την αλήθεια της Αγίας Γραφής τα πρόσφατα χρόνια κατανοούν ότι τώρα προσφέρεται η ελπίδα της αιώνιας ζωής σε μια παραδεισιακή γη. Αυτοί έχουν ξεπεράσει σε αριθμό το ελαττούμενο υπόλοιπο των χρισμένων Χριστιανών, οι οποίοι έχουν την προοπτική να πάνε πραγματικά στον ουρανό. Το εδάφιο Λουκάς 13:24 δεν εφαρμόζεται πρωταρχικά σε όσους δεν αναμένουν να πάνε στον ουρανό, αλλά οπωσδήποτε περιέχει σοφή συμβουλή για αυτούς.

Παροτρύνοντάς μας να αγωνιζόμαστε σθεναρά, ο Ιησούς δεν έλεγε ότι ο ίδιος ή ο Πατέρας του βάζουν εμπόδια στο δρόμο μας για να μας παρεμποδίσουν. Κατανοούμε όμως από το εδάφιο Λουκάς 13:24 ότι οι απαιτήσεις του Θεού είναι τέτοιες ώστε αποκλείουν τους ανάξιους. Η φράση «να αγωνίζεστε σθεναρά» υπονοεί το να πασχίζουμε, να καταβάλλουμε σκληρές προσπάθειες. Έτσι λοιπόν, θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε τον εαυτό μας: “Καταβάλλω εγώ σκληρές προσπάθειες;” Το εδάφιο Λουκάς 13:24 θα μπορούσε να παραφραστεί ως εξής: “Χρειάζεται να αγωνίζομαι σθεναρά για να μπω από τη στενή πόρτα, επειδή πολλοί θα ζητήσουν να μπουν αλλά δεν θα μπορέσουν. Αγωνίζομαι, λοιπόν, πράγματι σθεναρά; Είμαι σαν κάποιον αθλητή σε αρχαίο στάδιο, ο οποίος δίνει τον καλύτερο εαυτό του για να κερδίσει το βραβείο; Κανένας τέτοιος αθλητής δεν θα ήταν χλιαρός ή χαλαρός. Μήπως είμαι εγώ έτσι;”

Τα λόγια του Ιησού υποδηλώνουν ότι κάποιοι θα ζητούσαν “να μπουν από την πόρτα” μόνο με την άνεσή τους, με ένα χαλαρό ρυθμό τον οποίο προτιμούν. Μια τέτοια στάση θα μπορούσε να επηρεάσει ορισμένους Μάρτυρες ατομικά. Μερικοί θα μπορούσαν να σκεφτούν: “Γνωρίζω αφοσιωμένους Χριστιανούς οι οποίοι κατέβαλλαν σκληρές προσπάθειες χρόνια ολόκληρα, κάνοντας πολλές θυσίες· αυτοί όμως πέθαναν, και το τέλος του πονηρού συστήματος δεν είχε έρθει ακόμη. Γι’ αυτό, ίσως θα ήταν καλύτερα να επιβραδύνω, να ζήσω μια πιο φυσιολογική ζωή”.

Είναι εύκολο να σκεφτόμαστε έτσι, αλλά είναι πραγματικά σοφό; Λόγου χάρη, μήπως σκέφτονταν οι απόστολοι με αυτόν τον τρόπο; Ασφαλώς όχι. Έδωσαν στην αληθινή λατρεία τον καλύτερο εαυτό τους—μέχρι το θάνατό τους. Ο Παύλος, για παράδειγμα, μπορούσε να πει: «[Τον Χριστό] κάνουμε εμείς δημόσια γνωστό . . . Γι’ αυτόν το σκοπό και εργάζομαι σκληρά, καθώς αγωνίζομαι σύμφωνα με την ενέργεια εκείνου, και αυτή η ενέργεια βρίσκεται σε δράση σε εμένα με δύναμη». Αργότερα έγραψε: «Γι’ αυτόν το σκοπό εργαζόμαστε σκληρά και αγωνιζόμαστε, επειδή έχουμε στηρίξει την ελπίδα μας σε έναν ζωντανό Θεό, ο οποίος είναι Σωτήρας κάθε είδους ανθρώπων, ειδικά εκείνων που είναι πιστοί».—Κολοσσαείς 1:28, 29· 1 Τιμόθεο 4:10.

Γνωρίζουμε ότι ο Παύλος, με το να αγωνίζεται, έκανε εκείνο που ήταν απόλυτα σωστό. Πόσο ικανοποιημένος θα ήταν ο καθένας μας αν μπορούσε να πει όπως ο Παύλος: «Έχω αγωνιστεί τον καλό αγώνα, έχω τρέξει τη διαδρομή μέχρι το τέρμα, έχω τηρήσει την πίστη». (2 Τιμόθεο 4:7) Επομένως, σε αρμονία με τα λόγια του Ιησού που είναι καταγραμμένα στο εδάφιο Λουκάς 13:24, ο καθένας μας μπορεί να ρωτήσει: “Αγωνίζομαι εγώ με επιμέλεια και φιλοπονία; Ναι, δίνω άφθονες, σταθερές αποδείξεις ότι λαβαίνω σοβαρά υπόψη τη νουθεσία του Ιησού: «Να αγωνίζεστε σθεναρά για να μπείτε από τη στενή πόρτα»;”