Έκαναν το Θέλημα του Ιεχωβά

Ένας Σαμαρείτης Αποδεικνύεται Καλός Πλησίον

ΣΤΙΣ ημέρες του Ιησού, υπήρχε μια ολοφάνερη έχθρα ανάμεσα στους Ιουδαίους και στους Εθνικούς. Αργότερα, το Ιουδαϊκό Μισνά περιέλαβε μάλιστα ένα νόμο ο οποίος απαγόρευε στις Ισραηλίτισσες να βοηθούν στη γέννα γυναίκες που δεν ήταν Ιουδαίες, επειδή αυτό απλώς θα συνέβαλλε στο να έρθει άλλος ένας Εθνικός στον κόσμο.—Αβοντά Ζαρά 2:1.

Οι Σαμαρείτες είχαν περισσότερα κοινά με τους Ιουδαίους από ό,τι οι Εθνικοί, τόσο από θρησκευτική όσο και από φυλετική άποψη. Εντούτοις, και αυτοί επίσης θεωρούνταν απόβλητοι. «Οι Ιουδαίοι δεν έχουν δοσοληψίες με τους Σαμαρείτες», έγραψε ο απόστολος Ιωάννης. (Ιωάννης 4:9) Πράγματι, το Ταλμούδ δίδασκε ότι «ένα κομμάτι ψωμί από κάποιο Σαμαρείτη είναι πιο ακάθαρτο από τη σάρκα του γουρουνιού». Μερικοί Ιουδαίοι χρησιμοποιούσαν μάλιστα τον όρο «Σαμαρείτης» ως μια έκφραση που έδειχνε περιφρόνηση και όνειδος.—Ιωάννης 8:48.

Με βάση αυτή την κατάσταση, τα λόγια που είπε ο Ιησούς σε έναν άντρα ο οποίος ήταν ειδήμονας στον Ιουδαϊκό νόμο είναι πολύ διδακτικά. Ο άντρας πλησίασε τον Ιησού και ρώτησε: «Δάσκαλε, τι να κάνω για να κληρονομήσω αιώνια ζωή;» Απαντώντας, ο Ιησούς έστρεψε την προσοχή του στο Μωσαϊκό Νόμο, ο οποίος παραγγέλλει “να αγαπάς τον Ιεχωβά με όλη σου την καρδιά, την ψυχή, τη δύναμη και τη διάνοια” και να “αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου”. Ο νομικός ρώτησε κατόπιν τον Ιησού: «Ποιος είναι, όμως, ο πλησίον μου;» (Λουκάς 10:25-29· Λευιτικό 19:18· Δευτερονόμιο 6:5) Σύμφωνα με τους Φαρισαίους, ο όρος «πλησίον» ίσχυε μόνο για εκείνους που τηρούσαν τις Ιουδαϊκές παραδόσεις—σίγουρα όχι για τους Εθνικούς ή τους Σαμαρείτες. Αν αυτός ο νομικός που έκανε την ερώτηση πίστευε ότι ο Ιησούς θα υποστήριζε εκείνη την άποψη, τότε τον περίμενε μια έκπληξη.

Ένας Συμπονετικός Σαμαρείτης

Ο Ιησούς απάντησε στην ερώτηση του άντρα με μια παραβολή.a «Κάποιος άνθρωπος», είπε, «κατέβαινε από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ». Η απόσταση ανάμεσα στην Ιερουσαλήμ και στην Ιεριχώ ήταν περίπου 23 χιλιόμετρα. Ο δρόμος που συνέδεε αυτές τις δυο πόλεις είχε πολύ κλειστές στροφές και απότομους βράχους, και έτσι ήταν εύκολο για τους κλέφτες να κρύβονται, να επιτίθενται και να διαφεύγουν. Και πράγματι, ο ταξιδιώτης της παραβολής του Ιησού «έπεσε σε ληστές οι οποίοι, αφού τον γύμνωσαν και του έδωσαν χτυπήματα, έφυγαν αφήνοντάς τον μισοπεθαμένο».—Λουκάς 10:30.

«Κατά σύμπτωση», συνέχισε ο Ιησούς, «κάποιος ιερέας κατέβαινε από εκείνον το δρόμο, αλλά όταν τον είδε προσπέρασε από την απέναντι πλευρά. Παρόμοια, και ένας Λευίτης, όταν κατέβηκε σε αυτόν τον τόπο και τον είδε, προσπέρασε από την απέναντι πλευρά». (Λουκάς 10:31, 32) Οι ιερείς και οι Λευίτες ήταν δάσκαλοι του Νόμου—περιλαμβανομένου και του νόμου για την αγάπη προς τον πλησίον. (Λευιτικό 10:8-11· Δευτερονόμιο 33:1, 10) Ασφαλώς, περισσότερο από οποιουσδήποτε άλλους, αυτοί θα έπρεπε να είχαν νιώσει την υποχρέωση να βοηθήσουν τον τραυματισμένο ταξιδιώτη.

Ο Ιησούς συνέχισε: «Κάποιος Σαμαρείτης που ταξίδευε στο δρόμο ήρθε προς το μέρος του». Η αναφορά στο Σαμαρείτη αναμφίβολα αύξησε την περιέργεια του νομικού. Θα επικροτούσε ο Ιησούς την αρνητική άποψη που υπήρχε για αυτή τη φυλή; Απεναντίας, βλέποντας τον άτυχο ταξιδιώτη, ο Σαμαρείτης «ένιωσε ευσπλαχνία». Ο Ιησούς είπε: «Τον πλησίασε, λοιπόν, και έδεσε τα τραύματά του, βάζοντας πάνω τους λάδι και κρασί. Κατόπιν τον ανέβασε στο ζώο του και τον έφερε σε κάποιο πανδοχείο και τον φρόντισε.b Και την επόμενη ημέρα έβγαλε δύο δηνάρια, τα έδωσε στον πανδοχέα και είπε: “Φρόντισέ τον, και ό,τι δαπανήσεις επιπλέον θα σου το ξεπληρώσω εγώ όταν επιστρέψω εδώ”».—Λουκάς 10:33-35.

Ο Ιησούς ρώτησε τώρα εκείνον που του είχε κάνει την αρχική ερώτηση: «Ποιος από αυτούς τους τρεις σου φαίνεται ότι έκανε τον εαυτό του πλησίον στον άνθρωπο που έπεσε στους ληστές;» Ο νομικός γνώριζε την απάντηση, αλλά φαίνεται πως δίσταζε να πει «ο Σαμαρείτης». Αντί για αυτό, απάντησε απλώς: «Εκείνος που ενήργησε με έλεος προς αυτόν». Ο Ιησούς τού είπε κατόπιν: «Πήγαινε και κάνε και εσύ το ίδιο».—Λουκάς 10:36, 37.

Μάθημα για Εμάς

Ο άντρας που ρώτησε τον Ιησού το έκανε αυτό σε μια προσπάθεια «να αποδειχτεί δίκαιος». (Λουκάς 10:29) Ίσως πίστευε ότι ο Ιησούς θα εγκωμίαζε τη σχολαστική του προσκόλληση στο Μωσαϊκό Νόμο. Αλλά αυτό το αλαζονικό άτομο έπρεπε να μάθει την αλήθεια που υπάρχει στην παροιμία της Αγίας Γραφής: «Η κάθε οδός του ανθρώπου φαίνεται ορθή στα δικά του μάτια, αλλά ο Ιεχωβά κάνει εκτίμηση των καρδιών».—Παροιμίες 21:2.

Η παραβολή του Ιησού δείχνει ότι το άτομο που είναι πραγματικά ευθές δεν υπακούει απλώς στους νόμους του Θεού, αλλά μιμείται επίσης τις ιδιότητές του. (Εφεσίους 5:1) Παραδείγματος χάρη, η Αγία Γραφή μάς λέει ότι «ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης». (Πράξεις 10:34) Μιμούμαστε εμείς τον Θεό από αυτή την άποψη; Η παραβολή του Ιησού, η οποία μας υποκινεί να κάνουμε σκέψεις, δείχνει ότι για να ενεργούμε ως πλησίον πρέπει να υπερπηδούμε εθνικούς, πολιτιστικούς και θρησκευτικούς φραγμούς. Στην πραγματικότητα, οι Χριστιανοί διδάσκονται να “εργάζονται το καλό προς όλους”—όχι μόνο προς τους ανθρώπους με τους οποίους ανήκουν στην ίδια κοινωνική τάξη, στην ίδια φυλή ή στο ίδιο έθνος και όχι μόνο προς τους ομοπίστους τους.—Γαλάτες 6:10.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αγωνίζονται να ακολουθούν αυτή τη Γραφική νουθεσία. Λόγου χάρη, όταν πλήττουν φυσικές καταστροφές, προσφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια τόσο στους ομοπίστους τους όσο και σε εκείνους που δεν είναι Μάρτυρες.c Επιπρόσθετα, κάθε χρόνο δαπανούν συνολικά πάνω από ένα δισεκατομμύριο ώρες για να βοηθήσουν τους ανθρώπους να αποκτήσουν καλύτερη γνώση της Αγίας Γραφής. Αγωνίζονται να πλησιάζουν τον καθένα με το άγγελμα της Βασιλείας, επειδή το θέλημα του Θεού είναι να «σωθούν κάθε είδους άνθρωποι και να έρθουν σε ακριβή γνώση της αλήθειας».—1 Τιμόθεο 2:4· Πράξεις 10:35.

[Υποσημειώσεις]