ΑΝΤΙΔΙΚΟΣ

Ένας εχθρός που αντιμάχεται ή αντιστέκεται· ανταγωνιστής ή αντίπαλος. Η εβραϊκή λέξη που αποδίδεται «αντίδικος» (τσαρ) προέρχεται από μια ρίζα που σημαίνει «ταλαιπωρώ· δείχνω εχθρότητα». (Αρ 25:18· Ψλ 129:1) Η λέξη ἀντίδικος του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου εννοεί πρωτίστως τον αντίπαλο στο δικαστήριο (Λου 12:58· 18:3), αλλά μπορεί να αναφέρεται και σε άλλους που είναι αντίδικοι, ή εχθροί, όπως στο εδάφιο 1 Πέτρου 5:8.

Ο πιο πονηρός Αντίδικος, ο Σατανάς ο Διάβολος, υποκίνησε ανθρώπους και αγγέλους (βλέπε ΔΑΙΜΟΝΑΣ) να συμπαραταχθούν με αυτόν εναντίον του Θεού και του ανθρώπου. Ο Σατανάς εκδήλωσε για πρώτη φορά την εναντίωσή του στον κήπο της Εδέμ, όπου, δρώντας αμείλικτα και υποχθόνια, οδήγησε την Εύα και κατόπιν τον Αδάμ σε μια στασιαστική πορεία που επέφερε την αμαρτία και το θάνατο σε όλη την ανθρωπότητα. Στις ουράνιες αυλές ο Σατανάς επέδειξε την ανταγωνιστικότητά του κατηγορώντας τον Ιεχωβά ότι δωροδοκούσε τον Ιώβ για να εξασφαλίσει την οσιότητά του, μια κατηγορία που έγινε ζήτημα παγκόσμιας σπουδαιότητας.—Ιωβ 1:6-11· 2:1-5· βλέπε ΣΑΤΑΝΑΣ.

Σε όλους τους αιώνες οι λάτρεις του Ιεχωβά έχουν υπομείνει παρόμοια εναντίωση από τον Αντίδικο η οποία ασκείται μέσω των οργάνων του. Για παράδειγμα, όταν το υπόλοιπο του λαού του Θεού επέστρεψε από τη Βαβυλώνα, υπήρχαν κάποιοι που προσπάθησαν να εμποδίσουν την ανοικοδόμηση του ναού και του τείχους της πόλης. (Εσδ 4:1· Νε 4:11) Ο μοχθηρός Αμάν, έχοντας το πνεύμα του Διαβόλου, αποδείχτηκε πονηρός αντίδικος των Ιουδαίων την εποχή της Βασίλισσας Εσθήρ. (Εσθ 7:6) Οι Χριστιανοί σήμερα πρέπει να είναι άγρυπνοι, προσεκτικοί, σε εγρήγορση, και πρέπει να αγωνίζονται σκληρά για την πίστη ενάντια στις μηχανορραφίες του Αντιδίκου. (Εφ 6:11, 12· Ιου 3) Ο Πέτρος συμβουλεύει: «Να διατηρήσετε τη διανοητική σας διαύγεια, να είστε σε εγρήγορση. Ο αντίδικός σας, ο Διάβολος, γυρίζει σαν λιοντάρι που βρυχιέται, ζητώντας να καταβροχθίσει κάποιον. Αλλά ταχθείτε εναντίον του, στερεοί στην πίστη». (1Πε 5:8, 9) Στο τέλος η δύναμη του Ιεχωβά θα θριαμβεύσει επί όλων των εναντιουμένων.—Ιερ 30:16· Μιχ 5:9.

Όταν ο λαός του Θεού δεν παρέμενε πιστός, Εκείνος επέτρεπε στους αντιδίκους τους να τους λεηλατούν και να τους νικούν. (Ψλ 89:42· Θρ 1:5, 7, 10, 17· 2:17· 4:12) Ωστόσο, οι εχθροί εξήγαν εσφαλμένα συμπεράσματα από αυτές τις νίκες, αποδίδοντας την επιτυχία στον εαυτό τους και αινώντας τους θεούς τους ή νομίζοντας ότι δεν θα λογοδοτούσαν για τον τρόπο με τον οποίο μεταχειρίστηκαν το λαό του Ιεχωβά. (Δευ 32:27· Ιερ 50:7) Ο Ιεχωβά, λοιπόν, όφειλε να ταπεινώνει αυτούς τους υπερήφανους και καυχησιολόγους αντιδίκους (Ησ 1:24· 26:11· 59:18· Να 1:2), και το έκανε αυτό για χάρη του αγίου ονόματός του.—Ησ 64:2· Ιεζ 36:21-24.