ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Η σύνταξη και αποστολή επίσημων, επαγγελματικών και προσωπικών επιστολών ήταν ένα ευρέως διαδεδομένο μέσο επικοινωνίας κατά τους αρχαίους χρόνους.—2Σα 11:14· 2Βα 5:5-7· 10:1, 2· 2Χρ 30:1· Εσδ 4:7· Ησ 37:14· Ιερ 29:1· Πρ 9:1, 2· 28:21· 2Θε 2:2· Εβρ 13:22.

Η εβραϊκή λέξη σέφερ αναφέρεται σε οτιδήποτε βρίσκεται σε γραπτή μορφή, έχει δε διάφορες σημασίες όπως «βιβλίο· επιστολή· γραφή· πιστοποιητικό· συμβόλαιο· έγγραφο». Η λέξη γράμμα του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου μπορεί να υποδηλώνει έναν φθόγγο του αλφαβήτου ή ένα γραπτό κείμενο. (2Κο 3:7· Πρ 28:21, Κείμενο) Η λέξη ἐπιστολή του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου χρησιμοποιείται μόνο για κάποιο γραπτό μήνυμα.—1Κο 5:9.

Οι εμπιστευτικές επιστολές συνήθως σφραγίζονταν. (1Βα 21:8) Η προσβλητική ενέργεια του Σαναβαλλάτ να στείλει ανοιχτή επιστολή στον Νεεμία μπορεί να αποσκοπούσε στο να γίνουν δημόσια γνωστές οι ψευδείς κατηγορίες που περιείχε η επιστολή.—Νε 6:5.

Εκτός από τον πάπυρο, άλλα υλικά που χρησιμοποιούνταν για τις επιστολές στους αρχαίους χρόνους ήταν τα όστρακα (θραύσματα πήλινων σκευών) και οι πήλινες πινακίδες. Χιλιάδες πήλινες πινακίδες έχουν βρεθεί στη Βαβυλωνία και σε άλλες περιοχές. Αυτές κατασκευάζονταν από πλυμένο και καθαρισμένο, μαλακό πηλό. Ενόσω ο πηλός ήταν ακόμη νωπός, χάραζαν στην επιφάνειά του με γραφίδα χαρακτήρες σε σχήμα σφήνας (τους λεγόμενους σφηνοειδείς). Αυτές οι πινακίδες πολλές φορές εσωκλείονταν σε πήλινες θήκες. Όταν επρόκειτο για συμβόλαια, σε μερικές περιπτώσεις επαναλάμβαναν το κείμενο και στη θήκη. Τις θήκες τις σφράγιζαν και μετά τις έψηναν σε καμίνι ή τις άφηναν στον ήλιο να στεγνώσουν ώστε να γίνουν σκληρές και ανθεκτικές.—Βλέπε ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ.

Η σύνταξη των επιστολών γινόταν πολλές φορές από επαγγελματίες γραφείς. Όπως συνέβαινε και στην περσική αυλή, υπήρχαν συνήθως διαθέσιμοι τέτοιοι γραφείς που επιλαμβάνονταν της επίσημης κυβερνητικής αλληλογραφίας. (Εσθ 8:9· Εσδ 4:8) Γραφείς υπήρχαν επίσης στις αγορές κοντά στις πύλες των πόλεων, όπου προσλαμβάνονταν από το λαό για να συντάσσουν επιστολές και να καταγράφουν επαγγελματικές συναλλαγές.

Μερικές φορές, η παράδοση των επιστολών γινόταν από αγγελιοφόρους (2Βα 19:14), δρομείς (2Χρ 30:6) ή ταχυδρόμους (Εσθ 3:13· 8:14). Η ταχυδρομική υπηρεσία φαίνεται ότι χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά για την επίσημη αλληλογραφία μέχρι τους ρωμαϊκούς χρόνους. Επομένως, ο μέσος άνθρωπος έπρεπε να βασίζεται σε γνωστούς του που ταξίδευαν ή σε εμπόρους για την παράδοση των επιστολών του.

Κατά την αρχαιότητα, χρησιμοποιούνταν επίσης συστατικές επιστολές. Ωστόσο, ο απόστολος Παύλος δεν είχε ανάγκη από τέτοιου είδους επιστολές προς και από τους Χριστιανούς στην Κόρινθο για να αποδείξει ότι ήταν διάκονος. Εκείνος τους είχε βοηθήσει να γίνουν Χριστιανοί και επομένως μπορούσε να πει: «Εσείς είστε η επιστολή μας, που είναι χαραγμένη στις καρδιές μας και τη γνωρίζει και τη διαβάζει όλη η ανθρωπότητα».—2Κο 3:1-3.

Τον πρώτο αιώνα Κ.Χ., οι επιστολές του Παύλου, του Ιακώβου, του Πέτρου, του Ιωάννη, του Ιούδα και του κυβερνώντος σώματος που έδρευε στην Ιερουσαλήμ συνέβαλαν στην αύξηση και στη διατήρηση της ενότητας και της καθαρότητας της Χριστιανικής εκκλησίας.—Πρ 15:22-31· 16:4, 5· 2Κο 7:8, 9· 10:8-11.