Η Ευτυχισμένη Ζωή μου στην Υπηρεσία του Ιεχωβά

Το επόμενο έτος, ανακοινώθηκε στην οικογένεια Μπέθελ ότι ζητούνταν εθελοντές για να υπηρετήσουν στο γραφείο τμήματος της Νότιας Αφρικής, όπου επρόκειτο να εγκατασταθεί ένα καινούριο περιστροφικό πιεστήριο. Δήλωσα συμμετοχή και ενθουσιάστηκα όταν με επέλεξαν. Επιλέχθηκαν και άλλοι τρεις Καναδοί Μπεθελίτες​—ο Ντένις Λιτς, ο Μπιλ Μακλέλαν και ο Κεν Νόρντιν. Μας είπαν ότι θα λαβαίναμε εισιτήρια χωρίς επιστροφή!

Τηλεφώνησα στη μητέρα μου και της είπα: «Μαμά, σου έχω νέα. Φεύγω για τη Νότια Αφρική!» Η μητέρα μου ήταν άνθρωπος χαμηλών τόνων, αλλά είχε ισχυρή πίστη και βαθιά πνευματικότητα. Δεν είπε πολλά, αλλά ήξερα ότι είχα την υποστήριξή της. Ούτε εκείνη ούτε ο πατέρας μου έφεραν καμιά αντίρρηση για την απόφασή μου, παρότι λυπούνταν που θα ήμουν τόσο μακριά.

ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΗ!

Στο Μπέθελ του Μπρούκλιν, οι τέσσερίς μας εκπαιδευτήκαμε επί τρεις μήνες στη στοιχειοθέτηση με κράμα μολύβδου για εκτύπωση με μεταλλικά στοιχεία. Έπειτα επιβιβαστήκαμε σε ένα φορτηγό πλοίο με προορισμό το Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής. Μόλις είχα κλείσει τα 20. Ήταν βράδυ όταν ξεκινήσαμε το μακρύ σιδηροδρομικό ταξίδι από το Κέιπ Τάουν στο Γιοχάνεσμπουργκ. Τα χαράματα, κάναμε την πρώτη στάση σε μια κωμόπολη στο Καρού, μια ημιερημική περιοχή. Η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη σκόνη και καπνό, ενώ έκανε πολλή ζέστη. Κοιτούσαμε και οι τέσσερις από το παράθυρο και αναρωτιόμασταν τι μέρος ήταν αυτό. Τι μας περίμενε; Στα μετέπειτα χρόνια, θα ερχόμασταν ξανά σε αυτή την περιοχή και θα γοητευόμασταν από εκείνες τις γραφικές κωμοπόλεις και από τον ήσυχο τρόπο ζωής τους.

Για μερικά χρόνια, ο διορισμός μου ήταν να χειρίζομαι την καταπληκτική και συνάμα περίπλοκη λινοτυπική μηχανή, βγάζοντας σειρές μεταλλικών στοιχείων για την εκτύπωση της Σκοπιάς και του Ξύπνα! Το γραφείο τμήματος τύπωνε τα περιοδικά σε πολλές αφρικανικές γλώσσες, όχι μόνο για τη Νότια Αφρική, αλλά και για πολλές χώρες στα βόρεια. Το καινούριο περιστροφικό πιεστήριο για χάρη του οποίου είχαμε έρθει από την άλλη άκρη του κόσμου χρησιμοποιούνταν και με το παραπάνω!

Αργότερα, υπηρέτησα στο Γραφείο Εργοστασίου, το οποίο φρόντιζε για διάφορες πτυχές της εκτύπωσης, της αποστολής και της μετάφρασης. Η ζωή μου ήταν πολυάσχολη, πλήρως ικανοποιητική και γεμάτη νόημα.

ΓΑΜΟΣ ΚΑΙ ΝΕΟΣ ΔΙΟΡΙΣΜΟΣ

Το 1968, παντρεύτηκα μια σκαπάνισσα, τη Λόρα Μπόουεν, η οποία έμενε κοντά στο Μπέθελ. Εκτός από το σκαπανικό, βοηθούσε και στο Μεταφραστικό Τμήμα ως δακτυλογράφος. Εκείνη την εποχή, δεν προβλεπόταν να μένουν τα νιόπαντρα ζευγάρια στο Μπέθελ, οπότε διοριστήκαμε ειδικοί σκαπανείς. Ανησυχούσα λίγο για αυτό. Έπειτα από δέκα χρόνια στο Μπέθελ, όπου πάντα μου παρεχόταν τροφή και στέγη, πώς θα τα καταφέρναμε με το επίδομα του ειδικού σκαπανέα; Ο καθένας μας λάβαινε 25 ραντ (που τότε ισοδυναμούσαν με 35 δολάρια ΗΠΑ) κάθε μήνα​—αν φτάναμε τον αναμενόμενο αριθμό ωρών, επανεπισκέψεων και εντύπων. Με εκείνα τα χρήματα, έπρεπε να καλύπτουμε δαπάνες όπως ενοίκιο, τρόφιμα, μετακινήσεις, καθώς και ιατρικά και άλλα προσωπικά έξοδα.

Διοριστήκαμε σε έναν μικρό όμιλο κοντά στην πόλη Ντέρμπαν, στον Ινδικό Ωκεανό. Εκεί υπήρχε ένας τεράστιος πληθυσμός Ινδών, πολλοί εκ των οποίων ήταν απόγονοι συμβασιούχων εργατών που είχαν έρθει για να εργαστούν στη βιομηχανία ζάχαρης στα τέλη του 19ου αιώνα. Τώρα ασχολούνταν με άλλα επαγγέλματα, αλλά διατηρούσαν τον πολιτισμό και την κουζίνα τους, η οποία περιλαμβάνει νόστιμα πιάτα με κάρι. Μιλούσαν αγγλικά, πράγμα που μας διευκόλυνε.

Τότε αναμενόταν από τους ειδικούς σκαπανείς να δαπανούν 150 ώρες τον μήνα στη διακονία. Την πρώτη ημέρα, η Λόρα και εγώ προγραμματίσαμε να κάνουμε έξι ώρες έργο. Έκανε ζέστη και είχε υγρασία. Δεν είχαμε ούτε επανεπισκέψεις ούτε Γραφικές μελέτες, πράγμα που σήμαινε έξι ώρες έργο από πόρτα σε πόρτα. Λίγο αφότου ξεκινήσαμε, κοίταξα το ρολόι μου​—είχαν περάσει μόνο 40 λεπτά! Αναρωτήθηκα πώς θα τα καταφέρναμε.

Σύντομα οργανωθήκαμε καλύτερα. Κάθε μέρα, ετοιμάζαμε σάντουιτς και βάζαμε σούπα ή καφέ σε ένα θερμός. Όταν θέλαμε να κάνουμε ένα διάλειμμα, παρκάραμε το μικρό μας Φολκσβάγκεν στη σκιά ενός δέντρου. Μερικές φορές, μαζεύονταν γύρω μας όμορφα παιδάκια Ινδών που μας παρατηρούσαν όλο περιέργεια! Μέσα σε λίγες μέρες, συνειδητοποιήσαμε ότι μετά τις πρώτες δυο τρεις ώρες το υπόλοιπο της ημέρας περνούσε πολύ γρήγορα.

Πόσο χαιρόμασταν που φέρναμε τη Βιβλική αλήθεια στους φιλόξενους ανθρώπους εκείνου του τομέα! Διαπιστώσαμε ότι οι Ινδοί φέρονταν με σεβασμό και ευγένεια και ότι ήταν θεοφοβούμενοι. Πολλοί Ινδουιστές ανταποκρίνονταν στο άγγελμά μας. Τους άρεσε να μαθαίνουν για τον Ιεχωβά, τον Ιησού, την Αγία Γραφή, τον μελλοντικό νέο κόσμο ειρήνης και την ελπίδα για τους νεκρούς. Έναν χρόνο αργότερα, είχαμε 20 Γραφικές μελέτες. Κάθε μεσημέρι, τρώγαμε με μια από τις οικογένειες με τις οποίες μελετούσαμε. Ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι.

Δεν πέρασε πολύς καιρός και λάβαμε έναν άλλον διορισμό​—έργο περιοχής στις ακτές του πανέμορφου Ινδικού Ωκεανού. Κάθε εβδομάδα, φιλοξενούμασταν στο σπίτι κάποιας οικογένειας ενόσω επισκεπτόμασταν τους ευαγγελιζομένους στην εκκλησία και συνεργαζόμασταν μαζί τους για να τους ενθαρρύνουμε. Γινόμασταν μέρος της οικογένειάς τους και απολαμβάναμε την παρέα με εκείνους, με τα παιδιά τους και με τα κατοικίδιά τους. Πέρασαν δύο υπέροχα χρόνια. Τότε μας τηλεφώνησαν ξαφνικά από το γραφείο τμήματος. Μας είπαν: «Σκεφτόμαστε να σας φέρουμε πίσω στο Μπέθελ». Εγώ απάντησα: «Ξέρετε, περνάμε θαυμάσια εδώ». Αλλά βέβαια ήμασταν πρόθυμοι να χρησιμοποιηθούμε οπουδήποτε θα διοριζόμασταν.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΜΠΕΘΕΛ

Στο Μπέθελ, διορίστηκα στο Τμήμα Υπηρεσίας, όπου είχα το προνόμιο να συνεργάζομαι με πολλούς ώριμους, έμπειρους αδελφούς. Εκείνη την εποχή, όταν ο επίσκοπος περιοχής υπέβαλλε την έκθεσή του για την επίσκεψή του σε κάποια εκκλησία, το γραφείο τμήματος έστελνε σε εκείνη την εκκλησία μια επιστολή. Στόχος των επιστολών ήταν να ενθαρρύνουν και να δώσουν οποιαδήποτε αναγκαία κατεύθυνση. Αυτό σήμαινε πολλή εργασία για τους γραμματείς μας, οι οποίοι μετέφραζαν αλληλογραφία από την κόζα, τη ζουλού και άλλες αφρικανικές γλώσσες στην αγγλική και αντίστροφα. Εκτιμούσα εκείνους τους φιλόπονους μεταφραστές, οι οποίοι με βοηθούσαν επίσης να κατανοήσω τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι μαύροι Αφρικανοί αδελφοί και αδελφές μας.

Εκείνη την εποχή, ο λαός της Νότιας Αφρικής ζούσε υπό το σύστημα του απαρτχάιντ. Κάθε φυλετική ομάδα κατοικούσε σε καθορισμένες περιοχές, οπότε άνθρωποι διαφορετικών φυλών δεν μπορούσαν να έχουν πολλές κοινωνικές επαφές μεταξύ τους. Οι μαύροι Αφρικανοί αδελφοί μας μιλούσαν τις δικές τους γλώσσες, κήρυτταν στις δικές τους γλώσσες και παρακολουθούσαν συναθροίσεις σε εκκλησίες των δικών τους γλωσσών.

Δεν γνώριζα πολλούς μαύρους Αφρικανούς, επειδή όλοι οι διορισμοί μου ήταν σε αγγλόφωνες εκκλησίες. Τώρα όμως είχα την ευκαιρία να μάθω για τους μαύρους Αφρικανούς, για τον πολιτισμό τους και τα έθιμά τους. Έμαθα για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι αδελφοί μας σε σχέση με τοπικές παραδόσεις και θρησκευτικές πεποιθήσεις. Έδειχναν μεγάλο θάρρος όταν απελευθερώνονταν από αντιγραφικές παραδόσεις και όταν αντιμετώπιζαν σφοδρή εναντίωση από την οικογένειά τους και από το χωριό τους επειδή αρνούνταν να τηρήσουν πνευματιστικά έθιμα! Στις αγροτικές περιοχές, υπήρχε μεγάλη φτώχεια. Πολλοί είχαν ελάχιστη ή καθόλου μόρφωση, αλλά σέβονταν την Αγία Γραφή.

Είχα το προνόμιο να εργαστώ σε κάποιες νομικές υποθέσεις που αφορούσαν την ελευθερία λατρείας και την ουδετερότητα. Η πίστη μου ενισχυόταν καθώς έβλεπα την οσιότητα και το θάρρος νεαρών Μαρτύρων οι οποίοι είχαν αποβληθεί από το σχολείο επειδή είχαν αρνηθεί να συμμετάσχουν σε προσευχές και θρησκευτικούς ύμνους.

Οι αδελφοί αντιμετώπισαν μια άλλη πρόκληση στη μικρή αφρικανική χώρα που τότε λεγόταν Σουαζιλάνδη. Όταν πέθανε ο βασιλιάς Σομπούζα Β΄, απαιτήθηκε από όλους τους πολίτες να τηρήσουν ορισμένα έθιμα πένθους. Οι άντρες έπρεπε να ξυρίσουν το κεφάλι τους και οι γυναίκες να κόψουν τα μαλλιά τους πολύ κοντά. Πολλοί αδελφοί και αδελφές υπέστησαν διωγμό επειδή αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε αυτό το έθιμο, το οποίο σχετιζόταν με την προγονολατρία. Πόσο μας συγκίνησε η οσιότητά τους στον Ιεχωβά! Μάθαμε πολλά για την πιστότητα, την οσιότητα και την υπομονή από τους Αφρικανούς αδελφούς μας, και αυτό εποικοδόμησε την πίστη μας.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟ

Το 1981, διορίστηκα να βοηθήσω στην ανάπτυξη εκτυπωτικών μεθόδων με χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών. Επέστρεψα λοιπόν στο τυπογραφείο. Τι συναρπαστικός καιρός ήταν αυτός! Ο κόσμος της εκτύπωσης άλλαζε. Ένας ντόπιος αντιπρόσωπος πωλήσεων έδωσε στο γραφείο τμήματος ένα φωτοστοιχειοθετικό μηχάνημα για δοκιμή, χωρίς δέσμευση. Ως αποτέλεσμα, οι εννιά λινοτυπικές μηχανές αντικαταστάθηκαν με πέντε καινούρια φωτοστοιχειοθετικά μηχανήματα. Επίσης, εγκαταστάθηκε ένα καινούριο περιστροφικό πιεστήριο όφσετ. Το έργο επιταχυνόταν!

Η χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών οδήγησε επίσης στην επινόηση νέων μεθόδων στοιχειοθέτησης με τη χρήση του MEPS, του Πολυγλωσσικού Ηλεκτρονικού Εκδοτικού Συστήματος. Τι τεράστια αλλαγή από τις δύσχρηστες, αργές λινοτυπικές μηχανές και από τα πιεστήρια με κράμα μολύβδου για τα οποία είχαμε έρθει εμείς οι τέσσερις από τον Καναδά στη Νότια Αφρική! (Ησ. 60:​17) Στο μεταξύ, όλοι είχαμε παντρευτεί καλές σκαπάνισσες με πνευματικό φρόνημα. Ο Μπιλ και εγώ υπηρετούσαμε ακόμα στο Μπέθελ. Ο Κεν και ο Ντένις είχαν κάνει παιδιά και έμεναν εκεί κοντά.

Οι δραστηριότητες του γραφείου τμήματος αυξάνονταν. Τα Βιβλικά έντυπα μεταφράζονταν και τυπώνονταν σε ολοένα και περισσότερες γλώσσες και αποστέλλονταν σε άλλα γραφεία τμήματος. Συνεπώς, χρειαζόμασταν καινούριο Μπέθελ. Οικοδομήθηκε σε μια όμορφη περιοχή δυτικά του Γιοχάνεσμπουργκ, και η αφιέρωσή του έγινε το 1987. Ήταν χαρά μου που συμμετείχα σε όλη εκείνη την επέκταση και που υπηρέτησα στην Επιτροπή του Τμήματος της Νότιας Αφρικής για πολλά χρόνια.

ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ ΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ!

Μια μεγάλη έκπληξη μας περίμενε το 2001, όταν προσκλήθηκα να υπηρετήσω στην Επιτροπή του Τμήματος των Ηνωμένων Πολιτειών, που είχε μόλις σχηματιστεί. Αν και λυπόμασταν που θα αφήναμε πίσω τους διορισμούς μας και τους φίλους μας στη Νότια Αφρική, μας συνάρπαζε η προοπτική της καινούριας ζωής στην οικογένεια Μπέθελ των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ωστόσο, μας απασχολούσε το ότι θα αφήναμε πίσω την ηλικιωμένη μητέρα της Λόρα. Δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε πολλά για αυτήν από τη Νέα Υόρκη, αλλά οι τρεις αδελφές της Λόρα προσφέρθηκαν να τη βοηθούν σωματικά, συναισθηματικά και οικονομικά. Είπαν: «Εμείς δεν μπορούμε να είμαστε στην ολοχρόνια υπηρεσία, αλλά αν φροντίζουμε τη μαμά, θα βοηθήσουμε εσάς να παραμείνετε στον διορισμό σας». Τους είμαστε βαθιά ευγνώμονες.

Με το ίδιο πνεύμα, ο αδελφός μου και η σύζυγός του, οι οποίοι ζούσαν στο Τορόντο, φρόντιζαν τη χήρα μητέρα μου. Τότε ζούσε ήδη μαζί τους πάνω από 20 χρόνια. Εκτιμούμε πραγματικά την αγάπη και τη φροντίδα που της έδωσαν μέχρι τον θάνατό της, λίγο αφότου ήρθαμε στη Νέα Υόρκη. Είναι μεγάλη ευλογία να σε στηρίζουν μέλη της οικογένειάς σου που είναι πρόθυμα να κάνουν προσαρμογές στη ζωή τους για να αναλάβουν μια ενίοτε απαιτητική ευθύνη!

Για μερικά χρόνια, ο διορισμός μου στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν στην παραγωγή εντύπων, η οποία έχει εκσυγχρονιστεί και απλοποιηθεί ακόμα περισσότερο. Τελευταία, εργάζομαι στο Τμήμα Αγορών. Είναι υπέροχο που εδώ και 20 χρόνια ανήκω στο δυναμικό αυτού του τεράστιου γραφείου τμήματος, που τώρα αριθμεί περίπου 5.000 μέλη της οικογένειας Μπέθελ καθώς και περίπου 2.000 εξωτερικούς συνεργάτες!

Πριν από 60 χρόνια, ούτε που θα το φανταζόμουν ότι θα βρισκόμουν εδώ. Η Λόρα με έχει στηρίξει ολόκαρδα όλα αυτά τα χρόνια. Πόσο πλούσια υπήρξε η ζωή μας! Θεωρούμε πολύτιμους τους διάφορους διορισμούς στους οποίους έχουμε υπηρετήσει και όλους τους θαυμάσιους ανθρώπους με τους οποίους έχουμε συνεργαστεί, περιλαμβανομένων και εκείνων στα πολλά γραφεία τμήματος που επισκεφτήκαμε με διορισμό σε τόσο πολλά μέρη του κόσμου. Τώρα έχω περάσει τα 80, και ο όγκος της εργασίας μου έχει μειωθεί, καθώς υπάρχουν πολλοί ικανοί νεότεροι αδελφοί οι οποίοι μπορούν να φροντίζουν για το έργο.

Ο ψαλμωδός έγραψε: «Ευτυχισμένο είναι το έθνος του οποίου Θεός είναι ο Ιεχωβά». (Ψαλμ. 33:​12) Τι μεγάλη αλήθεια! Είμαι απέραντα ευγνώμων για το ότι έχω γευτεί τη χαρά του ευτυχισμένου λαού του Ιεχωβά.