پاسخ به سؤالات خوانندگان
آیا زمین محصول و غذای کافی برای بقای حیات تولید خواهد کرد؟
▪ سیّارهٔ زیبای ما زمین توانایی فوق العاده‌ای برای بقای حیات دارد. اما افزایش جمعیت و خطر استفادهٔ بیش از حد از منابع غنی طبیعی این سؤال را در ذهن ما تداعی می‌کند: ‹آیا ممکن است روزی منابع طبیعی به پایان رسد؟ آیا می‌توان اطمینان داشت که برای همیشه محصول و غذای کافی وجود داشته باشد؟
بیش از ۴۰۰۰ سال پیش خدا در کلامش به انسان‌ها وعده‌ای اطمینان‌بخش داد. در کتاب مقدّس می‌خوانیم: «تا زمانی که جهان باقی است، کشت و زرع، سرما و گرما، زمستان و تابستان، و روز و شب همچنان برقرار خواهد بود.» (پیدایش ۸:۲۲، ترجمهٔ تفسیری) بنابراین می‌توان اطمینان داشت که زمین هیچ گاه از تولید محصول و غذا کافی برای بقای حیات باز نمی‌ایستد، همان طور که اطمینان داریم خورشید هیچ گاه از تابش باز نمی‌ایستد.
در سال ۲۰۰۴، اَلکس کربی گزارشگر محیط زیست، گزارشی را تحت عنوان «آیا زمین می‌تواند غذای کافی تهیه کند؟» منتشر نمود. او در گزارش خود چنین نوشت: «امروزه برای هر کس خوراک و غذای کافی تولید می‌شود، اما همگان نمی‌توانند به طور یکسان از آن بهره برند، یا مردم توانایی خرید محصولات غذایی را ندارند یا نمی‌توان آن را برای مدتی ذخیره کرد. برای این که همگان بتوانند از غذای کافی بهره‌مند شوند سیاستمداران باید دست به کار شوند نه محققان و دانشمندان.» اگر نظارت و مدیریت صحیحی بر تمامی زمین صورت گیرد و از منابع طبیعی به درستی و به شکلی کارآمد بهره گرفته شود نباید از هیچ کمبودی هراس داشت. برای نمونه، در دوران اسرائیل باستان، خدا به اسرائیلیان قانونی را در خصوص استفادهٔ صحیح از زمین داد. همان طور که در لاویان ۲۵:۴ آمده است خدا به آنان گفت: «در سال هفتم، سَبَّتِ آرامی برای زمین باشد، . . . مزرعهٔ خود را مکار.» آنان شش سال در زمین خود زراعت می‌کردند و در سال هفتم از این کار دست می‌کشیدند. خدا به آنان اطمینان داده بود که از وفور محصول شاد و مسرور خواهند بود و نباید از قحطی و کمبود احتمالی نگرانی و هراسی به دل راه دهند. — لاویان ۲۶:۳-۵.
گرچه برخی تلاش کرده‌اند تا صدماتی را که بر زمین و منابع آن وارده شده است به شکلی جبران کنند، اما بسیاری بر این باورند که این تلاش‌ها نتایج چندانی نداشته است و هر گونه فعالیتی باید پیش از این صورت می‌گرفته است. در این خصوص راه‌حلی اساسی را تنها می‌توان در کتاب مقدّس یافت. یَهُوَه خدا در کلامش چنین وعده می‌دهد: ‹کسانی که زمین را به نابودی کشانده‌اند نابود می‌گردانم.› (مکاشفه ۱۱:۱۸) یَهُوَه نه تنها به مدیریت نادرست انسان‌ها و طریقهٔ ناصحیح استفاده از منابع طبیعی پایان می‌دهد، بلکه به ما اطمینان می‌دهد که زمین برای تمامی مردم ثمر و محصول فراوان به بار می‌آورد. یَهُوَه خدا از اعمال تمامی کسانی که سرسختانه با مقصودش مخالفت می‌کنند جلوگیری می‌نماید. همچنین تلاش‌های آنانی را که تنها برای نفع خود زمین را به نابودی می‌کشند متوقف می‌سازد. اما آنانی که با دل و جان از حکومتش حمایت و پشتیبانی می‌کنند سخنان مزمورنویس را به چشم خود خواهند دید. در مزمور ۷۲:۱۶ می‌خوانیم: «فراوانیِ غلّه در زمین بر قلهٔ کوه‌ها خواهد بود.»
یَهُوَه از روی محبت و حکمت بی‌کرانش انسان را آفرید. مقصود او از آفرینش انسان‌ها این بود که تا ابد روی زمین زندگی کنند و از محل زندگی خود یعنی بهشت روی زمین نگهداری و محافظت نمایند. (پیدایش ۱:۲۸) تحت حکمرانی خدا بدون این که منابع طبیعی به پایان رسند تمامی انسان‌های مطیع می‌آموزند که از آن به خوبی بهره گیرند. چقدر مایهٔ شادیست که چنین خدای مهربان و با محبتی داریم که نیازهای همگان را برآورده می‌سازد. — مزمور ۱۴۵:۱۶.
[نکتهٔ برجسته‌شده در صفحهٔ ۳۰]
«برای این که همگان بتوانند از غذای کافی بهره‌مند شوند سیاستمداران باید دست به کار شوند نه محققان و دانشمندان»