تلاش کردیم تا اشخاص نمونه را سرمشق قرار دهیم

در دهم دسامبر ۱۹۳۶ در ایالت کانزاس آمریکا در شهر ویچیتا به دنیا آمدم.‏ چهار فرزند بودیم و من بزرگترین بودم.‏ والدینم،‏ ویلیام و جین پرستندهٔ یَهُوَه بودند.‏ پدرم خادم جمع بود.‏ در گذشته برادری که سرپرستی جماعت را به عهده داشت این گونه خوانده می‌شد.‏ مادرم حقیقت را از مادرش اِما واگنِر فرا گرفته بود.‏ اِما حقیقت را به بسیاری آموخت از جمله گرترود اِستیل که سال‌ها به عنوان میسیونر در پرتوریکو خدمت کرد.‏a به این ترتیب نمونه‌های بسیاری اطرافم داشتم که سرمشق قرار دهم.‏

به یاد داشتن نمونه‌ها

پنج‌ساله بودم که با پدرم در یک عصر شنبه در خیابان به عابرین مجلّهٔ برج دیده‌بانی و «تسلّی» (‏همان «بیدار شوید!‏»)‏ را می‌دادیم.‏ در آن زمان کشور درگیر جنگ جهانی دوم بود.‏ در میان عابرین دکتری مست بود.‏ او به دلیل بی‌طرفی مسیحی پدرم،‏ شروع به ناسزا گفتن به او کرد و می‌گفت که او ترسوست و در آن شرایط جا زده است.‏ صورتش را درست مقابل صورت پدرم گرفت و گفت:‏ «چرا مرا نمی‌زنی،‏ ترسوی بزدل!‏» من ترسیده بودم،‏ اما در عین حال به پدرم افتخار کردم.‏ او همچنان به مردمی که جمع شده بودند،‏ مجلّه می‌داد.‏ سربازی نیز عبور کرد.‏ دکتر خطاب به او فریاد زد:‏ «حساب این ترسوی بزدل را برس!‏» سرباز متوجه شد که مست است و به او گفت:‏ «به خانه برو تا مستی از سرت بپره!‏» هر دو رفتند.‏ وقتی فکر می‌کنم یَهُوَه چه شهامتی به پدرم بخشید،‏ از او قدردانم.‏ او دو آرایشگاه مردانه در ویچیتا داشت،‏ و آن دکتر یکی از مشتری‌هایش بود.‏

هشت‌ساله بودم که پدر و مادرم خانه و مغازه‌هایشان را فروختند و خانهٔ سیّاری ساختند و به ایالت کالورادو که نیاز بیشتری به مبشّر بود نقل‌مکان کردند.‏ ما نزدیکی گرَند جانکشِن مستقر شدیم.‏ پدر و مادرم در آنجا پیشگامی می‌کردند و پاره‌وقت در مزرعه و دامداری کار می‌کردند.‏ با برکت یَهُوَه و فعالیت جدّی آنان جماعتی برپا شد.‏ در ۲۰ ژوئن ۱۹۴۸ پدرم مرا به همراه چند نفر دیگر از جمله بیلی نیکولز و همسرش،‏ در جویی که از کوهستان جاری می‌شد تعمید داد.‏ بعدها آنان به خدمت سیّاری پرداختند و پسرشان به همراه همسرش نیز به این خدمت مشغول شد.‏

ما با بسیاری که کاملاً در فعالیت پادشاهی مشغول بودند معاشرت و گفتگوهای سازنده‌ای داشتیم،‏ به خصوص با دان و اِرلین،‏ دِیو و جولیا و سی و مارتا که از خانوادهٔ اِستیل بودند.‏ آنان بر زندگی‌ام تأثیر بسزایی داشتند و به من نشان دادند که اولویت دادن به پادشاهی خدا زندگی را پرمفهوم و شادی‌بخش می‌کند.‏

نقل‌مکانی دوباره

نوزده ساله بودم که یکی از دوستان خانوادگی‌مان،‏ باد هِیستی پیشنهاد کرد که برای خدمت پیشگامی در جنوب آمریکا به او بپیوندم.‏ سرپرست حوزه از ما خواست که به راستِن در ایالت لوئیزیانا برویم.‏ در آنجا برخی از برادران و خواهران غیرفعال شده بودند.‏ از ما خواسته شد که قطع‌نظر از تعداد حضار،‏ هر هفته جلسات جماعت را برگزار کنیم.‏ پس از یافتن محلّی مناسب آن را برای برگزاری جلسات آماده کردیم.‏ با این که برای مدتی فقط خودمان دو نفر به جلسات می‌آمدیم،‏ تمامی جلسات را برگزار می‌کردیم.‏ هر یک از ما به ترتیب یکی از برنامه‌های جلسه را اجرا می‌کرد و دیگری پاسخ می‌داد.‏ اگر نمایشی داشتیم هر دو روی سکو می‌رفتیم،‏ هر چند که کسی حضور نداشت!‏ در آخر خواهری مسن شروع به شرکت در جلسات کرد.‏ به تدریج بعضی از کسانی که کتاب مقدّس را مطالعه می‌کردند و برخی از آنانی که غیرفعال شده بودند،‏ در جلسات شرکت کردند.‏ چیزی نگذشت که جماعتمان شکوفا شد.‏

یک روز من و باد هِیستی با یکی از کشیشان کلیسا روبرو شدیم.‏ او در مورد آیاتی که من با آن‌ها آشنا نبودم،‏ صحبت کرد.‏ آن ملاقات برایم کمی تکان‌دهنده بود و مرا بر آن داشت که عمیق‌تر به اعتقاداتم فکر کنم.‏ برای یک هفته تا نیمه‌شب به دنبال یافتن پاسخ پرسش‌هایی بودم که او مطرح کرده بود.‏ همین به من کمک کرد که حقیقت را بهتر درک کنم.‏ از آن پس همیشه مشتاق گفتگو با کشیشان دیگر بودم.‏

کمی پس از آن سرپرست حوزه از من خواست که برای کمک به جماعتی به اِلدورادو در آرکانزاس بروم.‏ از آنجا باید بارها به کالورادو می‌رفتم تا در ادارهٔ نظام وظیفه حاضر شوم.‏ یک بار که با چند پیشگام با ماشینم در سفر بودیم در تکزاس تصادف کردیم،‏ طوری که دیگر ماشینم قابل استفاده نبود.‏ به برادری زنگ زدیم.‏ او آمد و ما را به خانه‌اش و پس از آن به جلسهٔ جماعت برد.‏ در جلسه اعلام کردند که برای ما حادثهٔ ناگواری روی داده و برادران از روی مهربانی به ما کمک‌های مالی کردند.‏ آن برادر ماشین مرا به ۲۵ دلار فروخت.‏

سپس یک نفر ما را به ویچیتا رساند.‏ در آنجا یکی از دوستان خانوادگی‌مان اِوِریج مَک‌کارتنی پیشگام بود.‏ پسران دوقلوی او فرانْک و فرانسیس دو دوست خوب من بودند و هنوز هم هستند.‏ آنان ماشینی قدیمی داشتند که به قیمت ۲۵ دلار به من فروختند،‏ دقیقاً مبلغی که برای ماشین اسقاطی خودم دریافت کرده بودم.‏ این اولین باری بود که به وضوح حس کردم به دلیل این که به خدمت یَهُوَه اولویت داده بودم،‏ یَهُوَه نیاز مرا برطرف کرد.‏ در آن سفر،‏ خانوادهٔ مک‌کارتنی مرا با بِتِل کِرِین خواهری مهربان و دلنشین که رابطهٔ نزدیکی با یَهُوَه داشت آشنا کردند.‏ مادرش،‏ روت پیشگامی غیور در وِلینگتون در کانزاس بود و حتی زمانی که بیش از ۹۰ سال داشت به خدمت پیشگامی خود ادامه داد.‏ من و بِتِل در سال ۱۹۵۸ یعنی کمتر از یک سال پس از آشنایی‌مان،‏ ازدواج کردیم.‏ او نیز در الدورادو به خدمت پیشگامی پرداخت.‏

دعوت‌هایی فوق‌العاده

با توجه به نمونه‌های خوبی که با آن‌ها بزرگ شده بودیم،‏ تصمیم گرفتیم خود را در اختیار سازمان یَهُوَه بگذاریم و به هر کجا که دعوت شویم،‏ برویم.‏ به عنوان پیشگام ویژه به والنات ریج در ایالت آرکانزاس فرستاده شدیم.‏ سپس مایهٔ شادی فوق‌العادهٔ ما بود که در سال ۱۹۶۲ به سی‌وهفتمین دورهٔ مدرسهٔ جلعاد دعوت شدیم.‏ وقتی دیدیم که دان اِستیل نیز در همان دوره است،‏ شادی‌مان بیشتر شد.‏ پس از فارغ‌التحصیلی من و بِتِل به کنیا شهر نایروبی فرستاده شدیم.‏ با بغضی در گلو نیویورک را ترک کردیم.‏ اما زمانی که برادران نایروبی را در فرودگاه دیدیم،‏ بغضمان به شادی مبدّل شد.‏

چیزی نگذشت که به کنیا و موعظهٔ لذّت‌بخش در آنجا علاقه‌مند شدیم.‏ اولین کسانی که با آنان کتاب مقدّس را مطالعه کردیم و خوب پیشرفت کردند،‏ کریس و مری کانیا بودند که همچنان با وفاداری در کنیا به خدمت تمام‌وقت مشغولند.‏ یک سال پس از آن،‏ از ما خواسته شد که به عنوان اولین میسیونر در اوگاندا در شهر کامپالا خدمت کنیم.‏ دوران هیجان‌انگیزی بود چون بسیاری مشتاق فراگیری حقایق کتاب مقدّس بودند و به جمع هم‌ایمانانمان نیز پیوستند.‏ اما پس از سه سال و نیم خدمت در آفریقا،‏ همسرم باردار شد و ما به آمریکا بازگشتیم.‏ روزی که آفریقا را ترک می‌کردیم،‏ بغضی که در گلو داشتیم بسیار بزرگ‌تر از زمانی بود که نیویورک را ترک می‌کردیم.‏ عشق به مردم آفریقا در ما ریشه گرفته بود و امیدوار بودیم که دوباره به آنجا بازگردیم.‏

خدمتی جدید

ما در غرب کالورادو نزدیک محل سکونت والدینمان مستقر شدیم.‏ هفده ماه پس از به دنیا آمدن کیم‌بِرلی اولین دخترمان،‏ اِستفانی به دنیا آمد.‏ ما در مسئولیت جدیدمان به عنوان والدین بسیار جدّی بودیم و تلاش می‌کردیم حقیقت را در دل دخترانمان جای دهیم.‏ می‌خواستیم نمونه‌هایی را که داشتیم به‌خوبی سرمشق قرار دهیم.‏ البته هر چند که نمونه‌هایی خوب می‌تواند برای شکل‌دادن دل فرزند بسیار مؤثر باشد،‏ باز هم هیچ تضمینی نیست که فرزندتان بخواهد یَهُوَه خدا را خدمت کند.‏ برای نمونه خواهر و کوچک‌ترین برادرم حقیقت را ترک کردند.‏ اما امیدواریم روزی آنان نیز نمونه‌های نیکویی را که داشتند سرمشق قرار دهند.‏

رسیدگی و مراقبت از دخترانمان برایمان بسیار لذّت‌بخش بود و همیشه تلاش می‌کردیم فعالیت‌هایی را به صورت خانوادگی انجام دهیم.‏ چون در نزدیکی آسپِن در کالورادو زندگی می‌کردیم اسکی یاد گرفتیم و گاه با هم به اسکی می‌رفتیم.‏ این تفریح فرصتی برایمان فراهم می‌کرد که حین این که با هم سوار بر تله‌اسکی بودیم با آنان صحبت کنیم.‏ همچنین با آنان به کمپینگ می‌رفتیم و دور آتش گفتگوهای بسیار خوبی داشتیم.‏ با این که سنی نداشتند می‌پرسیدند:‏ «وقتی بزرگ شوم چه کاره خواهم شد؟‏» یا «با چه کسی ازدواج خواهم کرد؟‏» تلاش ما این بود که معیارهای یَهُوَه خدا را در ذهن و دل دخترانمان جای دهیم.‏ آنان را تشویق می‌کردیم که خدمت تمام‌وقت را هدف خود سازند و تنها با کسی ازدواج کنند که هدفی مشابه دارد.‏ سعی می‌کردیم آنان را در درک این که در سنین پایین ازدواج نکنند،‏ یاری کنیم.‏ این گفته را برای آنان ساخته بودیم:‏ «مجردی حداقل تا بیست‌وسه،‏ یه درسه.‏»‏

همچون والدینمان،‏ ما نیز سخت تلاش می‌کردیم که در جلسات شرکت کنیم و خانوادگی مرتباً به خدمت موعظه برویم.‏ همچنین ترتیبی می‌دادیم تا برخی که در خدمت تمام‌وقت بودند در خانهٔ ما بمانند.‏ ما اغلب در مورد دوران خوش فعالیت میسیونری‌مان صحبت می‌کردیم و این که امیدواریم روزی هر چهار نفرمان به آفریقا سفر کنیم.‏ دخترانمان واقعاً دوست داشتند که به این سفر برویم.‏

ما همیشه به صورت مرتب مطالعهٔ خانوادگی داشتیم و موقعیت‌هایی را که می‌توانست در مدرسه به وجود آید،‏ نمایش می‌دادیم.‏ از آنان می‌خواستیم که به عنوان شاهد پاسخ پرسش‌های ما را بدهند.‏ این روش یادگیری برای آنان جذاب بود و به آنان اعتمادبه‌نفس می‌بخشید.‏ وقتی بزرگ‌تر شدند،‏ گاه برای انجام مطالعهٔ خانوادگی اعتراض می‌کردند.‏ یک بار از روی درماندگی به آنان گفتم مطالعه نمی‌کنیم و آنان می‌توانند به اتاق‌هایشان بروند.‏ آنان جا خوردند و شروع به گریه کردند که می‌خواهند مطالعهٔ خانوادگی‌مان را انجام دهیم.‏ آن زمان بود که متوجه شدیم ارزش موضوعات روحانی را در دلِ جوانِ آنان جای داده‌ایم.‏ به تدریج به مطالعه علاقه‌مند شدند و ما به آنان فرصت می‌دادیم که آزادانه نظراتشان را بیان کنند.‏ البته گاه شنیدن این که با برخی جنبه‌های حقیقت موافق نبودند،‏ دشوار بود.‏ اما،‏ به این طریق می‌فهمیدیم که در دل‌هایشان چه می‌گذرد.‏ پس از استدلال با آنان،‏ آنان طرز فکر یَهُوَه را درک می‌کردند.‏

سازگاری با تغییرات بیشتر

پروژهٔ بزرگ کردن دختران،‏ سریع‌تر از آنچه تصوّر می‌کردیم گذشت.‏ با کمک و هدایت‌های سازمان یَهُوَه،‏ تمام تلاشمان را می‌کردیم که محبت به یَهُوَه را در دل آنان ایجاد کنیم.‏ مایهٔ رضایت و شادی ما بود،‏ زمانی که هر دوی آنان پس از پایان دبیرستان خدمت پیشگامی را آغاز کردند و مهارت‌هایی برای تأمین معاش خود آموختند.‏ آنان همراه دو خواهر دیگر به کلیوْلند در تِنِسی جایی که نیاز بیشتر به مبشّر بود نقل مکان کردند.‏ جای آنان پیش ما خیلی خالی بود اما خوشحال بودیم که زندگی‌شان را صرف خدمت تمام‌وقت به یَهُوَه خدا کرده‌اند.‏ من و بِتِل نیز دوباره خدمت پیشگامی را آغاز کردیم که دَرِ برکات دیگری را به روی ما گشود.‏ ما اجازه داشتیم به عنوان جانشین سرپرست حوزه خدمت کنیم و همین طور به فعالیت‌های مربوط به کنگره بپردازیم.‏

پیش از نقل‌مکان به تِنِسی دخترانمان از دفتر شعبهٔ انگلیس در لندن دیدن کردند.‏ در آنجا اِستفانی که ۱۹ سال داشت با پُل نُرتون جوانی از خانوادهٔ بیت‌ئیل آشنا شد.‏ در سفری دیگر کیم‌بِرلی به یکی از همکاران پُل،‏ برایان لوئِلین برخورد.‏ اِستفانی زمانی که بیست‌وسه‌ساله شد با پُل ازدواج کرد.‏ کیم‌بِرلی یک سال بعد زمانی که ۲۵ سال داشت با برایان ازدواج کرد.‏ به این ترتیب،‏ هر دوی آنان حداقل تا بیست‌سه‌سالگی مجرّد ماندند.‏ ما از صمیم دل با انتخاب هر دوی آنان برای ازدواج موافق بودیم.‏

دخترانمان به ما گفتند که نمونهٔ ما و والدینمان به آنان کمک کرد که فرمان عیسی را به گوش گیرند و «نخست،‏ در پی پادشاهی خدا» باشند،‏ حتی زمانی که از نظر مالی در شرایط سختی قرار گرفتند.‏ (‏مت ۶:‏۳۳‏)‏ در آوریل ۱۹۹۸ پُل و اِستفانی به صدوپنجمین دورهٔ مدرسهٔ جِلْعاد دعوت شدند و پس از آن به آفریقا کشور مالاوی فرستاده شدند.‏ هم‌زمان،‏ از برایان و کیم‌بِرلی دعوت شد که در بیت‌ئیل لندن خدمت کنند و پس از آن به بیت‌ئیل مالاوی فرستاده شدند.‏ ما از شادی در پوست خود نمی‌گنجیدیم،‏ چون برای جوانان هیچ چیز بهتر از این نیست.‏

دعوت هیجان‌انگیزی دیگر

مکالمه‌ای که در ابتدای مقاله به آن اشاره کردم مربوط به تلفنی بود که در ژانویهٔ ۲۰۰۱ به من شد.‏ برادر ماره،‏ سرپرست بخش ترجمه برایم توضیح داد که برادران در فکر تدارک دورهٔ درک مطلب انگلیسی برای مترجمان سراسر دنیا هستند.‏ در نظر داشتند مرا نیز که شصت‌وچهار سال داشتم به عنوان یکی از معلّمان این دوره آموزش دهند.‏ من و بِتِل برای آن دعا کردیم و پند و مشورت مادران سالمندمان را نیز جویا شدیم.‏ هر دوی آنان می‌خواستند که ما این وظیفه را بپذیریم،‏ با این که از کمک‌های ما محروم می‌شدند.‏ من با برادران تماس گرفتم و گفتم که با کمال میل این امتیاز فوق‌العاده را می‌پذیریم.‏

پس از آن پزشکان تشخیص دادند که مادرم به سرطان مبتلا شده است.‏ به مادرم گفتم که ما باید برای مراقبت از او به خواهرم لیندا کمک کنیم و از این رو آنجا می‌مانیم.‏ مادرم در پاسخ گفت:‏ «به هیچ‌وجه چنین کاری نمی‌کنید.‏ اگر نروید،‏ برای من سخت‌تر می‌شود.‏» لیندا نیز احساسی مشابه داشت.‏ به‌راستی گذشتِ آنان و کمک دوستانمان در آنجا برای ما ارزش بسیاری داشت.‏ یک روز پس از این که ما عازم مرکز آموزشی برج دیده‌بانی در پَترسون شدیم،‏ لیندا با ما تماس گرفت و گفت که مادرمان فوت کرد.‏ همان طور که مادرمان ما را تشویق می‌کرد،‏ ما خود را غرق فعالیت جدیدمان کردیم.‏

اولین محل خدمت ما در دفتر شعبهٔ مالاوی بود،‏ جایی که دو دخترمان و شوهرانشان بودند.‏ چه پیوستن و تجدید دیداری!‏ پس از آن،‏ برای برگزاری آن دورهٔ آموزشی به زیمبابوه و سپس به زامبیا رفتیم.‏ بعد از سه سال و نیم آموزش این دوره به مترجمان،‏ از ما خواسته شد که به مالاوی باز گردیم.‏ وظیفهٔ من جمع‌آوری تجربیات شاهدان یَهُوَه در مالاوی بود که به دلیل حفظ بی‌طرفی مسیحی مورد اذیت و آزار قرار گرفته بودند.‏b

بار دیگر در سال ۲۰۰۵ با بغضی در گلو به باسالْت در ایالت کالورادو بازگشتیم و من و بِتِل به پیشگامی ادامه دادیم.‏ سال ۲۰۰۶ برایان و کیم‌بِرلی به همراه دو دخترشان مِکِنزی و اِلیزابِت به خانه کناری ما نقل‌مکان کردند.‏ پُل و اِستفانی همچنان در مالاوی خدمت می‌کنند و پُل در کمیتهٔ شعبه مشغول به خدمت است.‏ اکنون که نزدیک به ۸۰ سال دارم دیدن این که مردان جوانی که سال‌ها با آنان کار کردم مسئولیت‌هایی را که من در گذشته داشتم بر عهده دارند،‏ مایهٔ شادی من است.‏ دلیل اصلی شادی ما داشتن نمونه‌های فوق‌العاده بود و این که تلاش کردیم برای فایدهٔ فرزندان و نوه‌هایمان آنان را سرمشق قرار دهیم.‏